Genova Citta Liberata

“Μα ό­σο θα υ­πάρ­χουν α­πλω­μέ­να,
στα μπαλ­κό­νια των πο­λυ­κα­τοι­κιών,
ά­σπρα σε­ντό­νια, δεν φο­βά­μαι…”
Τζί­μης Πα­νού­σης
“Genova! Liberο!”

Ε­πι­νί­κια κραυ­γή των 300.000 δια­δη­λω­τών πα­ρά την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στο­λή τους,
σε μια στρα­το­κρα­τού­με­νη, α­πό γη, α­έ­ρα, και θά­λασ­σα, αλ­λά ε­λεύ­θε­ρη, στη συ­νεί­δηση των ε­να­πο­μει­νά­ντων σ’ αυ­τή αν­θρώ­πων, πό­λη.
Η δια­δή­λω­ση του Σαβ­βά­του 21 Ιου­λί­ου 2001, ή­ταν η πιο πο­λύ­χρω­μη, πο­λυ­τα­σι­κή και εκ­φρα­στι­κή δια­δή­λω­ση που έ­χω βιώ­σει στη ζω­ή μου. Η αλ­λη­λεγ­γύ­η, η σιω­πη­λή αλ­λά α­πο­φα­σι­στι­κή και ώ­ρι­μη ορ­γή που υ­πήρ­χε κα­τά των φο­νιά­δων-δια­χει­ρι­στών του πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού (Berlusconi-G8=As­sassini, ή­ταν το σύν­θη­μα που ε­πι­κρα­τού­σε στα πα­νό), εκ­μη­δέ­νι­σε για με­ρι­κές ώ­ρες τη στρα­τιω­τι­κή υ­πε­ρο­πλί­α των κα­ρα­μπι­νιέ­ρων που εί­χαν με­τα­τρέ­ψει τη Γέ­νο­βα για μί­α ε­βδο­μά­δα σε Σε­ρά­γε­βο. Επρόκειτο προ­φα­νώς για μί­α ε­πί­δει­ξη ε­τοι­μό­τη­τας πριν την α­πο­στο­λή α­ντι­κα­τά­στα­σης της στρα­τιω­τι­κής δύ­να­μης ΚFOR στα Βαλ­κά­νια, το δώ­ρο του Μπους στον Μπερ­λου­σκό­νι που θυ­μί­ζει έ­να πα­λιό­τε­ρο δώ­ρο του Χί­τλερ στο Μουσ­σο­λί­νι.
Οι 300.000 που έ­φτα­σαν στον προ­ο­ρι­σμό τους, μπο­ρεί να ή­ταν και 1.000.000 αν δεν υ­πήρ­χαν οι κλει­στοί σταθ­μοί και τα α­ε­ρο­δρό­μια, τα ο­δο­φράγ­μα­τα στις κύ­ριες ο­δι­κές αρ­τη­ρί­ες, η τρο­μο­κρα­τί­α των συ­νε­χών ε­λέγ­χων, των α­προ­κά­λυ­πτων συλ­λή­ψε­ων και ξυ­λο­δαρ­μών, της α­πα­γό­ρευ­σης ει­σό­δου στη χώ­ρα, της διαρ­κούς πα­ρα­κο­λού­θη­σης, μέ­ρα και νύ­χτα, α­πό τα ε­λι­κό­πτε­ρα, τους προ­βο­λείς τύ­που φυ­λα­κών υ­ψη­λής α­σφα­λεί­ας, τις βι­ντε­ο­κά­με­ρες, τους χα­φιέ­δες του Με­γά­λου Α­δελ­φού και του νέ­ου με­γι­στά­να Ντού­τσε των μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης.
Βέ­βαια, το με­σο­γεια­κό τα­μπε­ρα­μέ­ντο με­τρί­α­σε τη βαρ­βα­ρό­τη­τα των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής. Στα πρό­σω­πα πολ­λών α­στυ­νο­μι­κών της Ροlizia διέ­κρι­νες τη συ­μπά­θεια προς τους δια­δη­λω­τές, οι πλη­ρο­φο­ρί­ες και οι οδηγίες προσ­φέρονταν α­φει­δώ­λευ­τα απ’ αυ­τούς τους συν-Με­σό­γειους.
Πί­σω ό­μως στη δια­δή­λω­ση. Το σε­νά­ριο του πε­ρι­φε­ρό­με­νου τσίρ­κου που εί­χε εκ­στο­μί­σει ο α­νεκ­δι­ή­γη­τος τε­ντυ­μπό­υ Τό­νυ Μπλαιρ α­να­τρά­πη­κε α­πό τη σύν­θε­ση που α­πο­τε­λού­νταν α­πό του­λά­χι­στον 250.000 Ι­τα­λούς (εκ των ο­ποί­ων το πο­λύ οι 50.000 να ή­σαν στρα­τευ­μέ­νοι), οι οποίοι γέ­μι­σαν μια πό­λη που εί­χε ε­ρη­μώ­σει α­πό τους πε­ρισ­σό­τε­ρους κα­τοί­κους της τις προ­η­γού­με­νες η­μέ­ρες. Έ­να πα­νό που κόλ­λη­σε στο αυ­το­κί­νη­τό του έ­νας φο­βι­σμέ­νος Γε­νο­βέ­ζος που ε­πέ­στρε­ψε στο κέ­ντρο της πό­λης του, την ο­ποί­α εί­χε ε­γκα­τα­λεί­ψει τις προ­η­γού­με­νες η­μέ­ρες, ή­ταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό: “Ε­πέ­στρε­ψα για να τι­μή­σω το δο­λο­φο­νη­μέ­νο νέ­ο”. Ή­ταν μια λα­ϊ­κή έκ­φρα­ση ορ­γής ό­πως αυ­τή που βιώ­σα­με ε­μείς με­τά τη δο­λο­φο­νί­α Τε­μπο­νέ­ρα, με πο­λύ πιο δύ­σκο­λη τη πρό­σβα­ση στη δια­δή­λω­ση, α­φού οι Ι­τα­λοί, κα­τά πα­ρέ­ες και κυ­ρί­ως κα­τά οι­κο­γέ­νειες, ήρ­θαν α­πο­κλει­στι­κά με I.X. αυ­το­κί­νη­τα μέ­χρι τα πε­ρί­χω­ρα της πό­λης, και έ­κα­ναν πολ­λά χι­λιό­με­τρα με τα πό­δια, νέ­οι, γέ­ροι, μά­νες με τα πι­τσι­ρί­κια τους και τα σκυ­λιά τους, κυ­ρί­ες με ψηλά τα­κού­νια, πο­δη­λά­τες, α­νά­πη­ροι, ερ­γά­τες, πε­ρι­θώ­ριο, ό­λοι α­να­κα­τε­μέ­νοι, αλ­λη­λέγ­γυοι και με κα­θα­ρό και α­πο­φα­σι­στι­κό βλέμ­μα.
Οι α­να­φο­ρές στην α­ντί­θε­ση στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση ή­σαν σα­φείς, πα­ρά την ε­πι­κρά­τη­ση της ορ­γής κα­τά της α­προ­κά­λυ­πτης δο­λο­φο­νί­ας του Κάρλο Τζου­λι­ά­νι, α­νι­ψιού μιας α­γω­νί­στριας που έ­χα­σε κι αυ­τή τη ζω­ή της στον α­γώ­να κα­τά της τυ­ραν­νί­ας, στην Ελ­λά­δα της χού­ντας (καθώς είχε ανατιναχθεί από βόμβα που, μαζί με τον Έλληνα Τσικουρή, δοκίμαζαν να τοποθετήσουν ενάντια στη χούντα). Ακόμα και οι μη ορ­γα­νω­μέ­νοι δια­δη­λω­τές, κυ­ρί­ως Ι­τα­λοί, εί­χαν φτιά­ξει αυ­το­σχέ­δια πλα­κάτ, πα­νό, συν­θή­μα­τα σε μπλου­ζά­κια, α­κό­μα και στα σκυ­λιά τους, καρ­να­βα­λι­κές αμ­φιέ­σεις και κα­τα­σκευές που δή­λω­ναν με­τα­ξύ άλ­λων, “α­ντί­στα­ση στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση”, “η γη δεν εί­ναι για πού­λη­μα”, “α­γρο­τι­κή δύ­να­μη κα­τά των με­ταλ­λαγ­μέ­νων”, “τη­ρή­στε τη συμ­φω­νί­α του Κιό­το”, “ξε­χά­στε το χρέ­ος του Τρί­του Κό­σμου”, “δια­λύ­στε το ΔΝΤ και την Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα” “κά­ντε την ε­πό­με­νη σύ­νο­δο G8 με τις οι­κο­γέ­νειές σας στον α­ντι­δρα­στή­ρα του Τσερ­νο­μπίλ και φά­τε με­ταλ­λαγ­μέ­να”…
Σ’ αυ­τή τη δια­δή­λω­ση συ­νυ­πήρ­χαν δί­πλα-δί­πλα, οι­κο­λό­γοι, κομ­μου­νι­στές ό­λων των τά­σε­ων, α­ναρ­χι­κοί του μαύ­ρου μπλοκ, των Κοι­νω­νι­κών κέ­ντρων, και των α­ναρ­χο­συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων (οι τε­λευ­ταί­ες εί­χαν α­πό τις πιο ώ­ρι­μες α­να­λύ­σεις για τη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και την α­ντί­θε­ση σ’ αυ­τήν), ά­το­μα με ει­δι­κές α­νά­γκες, παι­διά κα­θο­λι­κών κο­λε­γί­ων, φι­λε­λεύ­θε­ροι α­στοί, πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νοι ά­νερ­γοι, ερ­γά­τες των ορ­γα­νώ­σε­ων βά­σης (COBAS), οι ΥΑ ΒΑSΤΑS, η γαλ­λι­κή ορ­γά­νω­ση ΑΤ­ΤΑC, η WWF, χι­λιά­δες Κούρ­δοι, χι­λιά­δες Τούρ­κοι α­ντι­κα­θε­στω­τι­κοί α­κρο­α­ρι­στε­ροί α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στές, οι χι­λιά­δες Έλ­λη­νες που ήρ­θα­με, οι ο­μά­δες α­μύ­νης των ΤUTTΕ ΒΙΑΝCHE.
Η πα­ρέ­α μας εί­χε φτιά­ξει έ­να δί­γλωσ­σο τρι­γω­νι­κό πλα­κάτ με μια ελ­λη­νι­κή ση­μαιού­λα πά­νω-πά­νω, που α­πό τη μια με­ριά έ­γρα­φε “α­ντι­στα­θεί­τε στην πο­λι­τι­στι­κή ι­σο­πέ­δω­ση (ι­μπε­ρια­λι­σμό)”, ε­νώ α­πό την άλ­λη έ­γρα­φε “Λα­οί Με­σο­γεί­ου και Βαλ­κα­νί­ων κα­τά G8”, που φι­λο­ξε­νή­θη­κε σε μί­α ση­μαί­α της Πρω­το­βου­λί­ας Γέ­νο­βα 2001, α­φού το κα­λά­μι, στο ο­ποί­ο σχε­διά­ζα­με να το α­ναρ­τή­σου­με, κατασχέθηκε α­πό την ι­τα­λι­κή α­στυ­νο­μί­α.
Τη στιγ­μή του προ­α­πο­φα­σι­σμέ­νου, α­προ­κά­λυ­πτου, και α­λύ­πη­του χτυ­πή­μα­τος των 2/3 της δια­δή­λω­σης, με α­σφυ­ξιο­γό­να και δα­κρυ­γό­να α­έ­ρια, αύ­ρες και γκλο­μπς, φά­νη­κε η αλ­λη­λεγ­γύ­η σε ό­λο της το με­γα­λεί­ο. Κα­νέ­νας πα­νι­κός, μοί­ρα­σμα μα­ντη­λιών, λε­μο­νιού και νε­ρού. Τα σπί­τια με τις μπου­γά­δες α­πλω­μέ­νες, σε χλεύ­η των προ­τρο­πών του Μπερ­λου­σκό­νι να μην ε­πι­δει­χθεί η ιτα­λι­κή ε­ξω­στρε­φής πα­στρι­κό­τη­τα, ή­ταν ση­μεί­α α­να­φο­ράς για βο­ή­θεια και για ά­συ­λο. Ε­μείς γλι­τώ­σα­με το ξύ­λο σκαρ­φα­λώ­νο­ντας τη μά­ντρα μί­ας μο­νο­κα­τοι­κί­ας, που ε­πι­δεί­κνυε τα ά­σπρα σε­ντό­νια της στην κο­ρυ­φή ε­νός λό­φου πά­νω α­πό τη θά­λασ­σα. Ο νοι­κο­κύ­ρης, σύ­ντρο­φός μας κι αυ­τός, δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής την α­σφα­λή α­να­χώ­ρη­ση των υπερ-χι­λί­ων α­τό­μων που εί­χαν συσ­σω­ρευ­τεί στην αυ­λή του, α­φού ά­νοι­ξε μά­νι­κες για να συ­νέλ­θουν ό­λοι, πλέ­νο­ντας πρό­σω­πα και μά­τια α­πό τα καυ­τε­ρά και πνι­γε­ρά α­έ­ρια, που ρί­χνο­νταν α­πό στε­ριά και α­πό α­έ­ρα (μας βομ­βάρ­δι­ζαν ε­λι­κό­πτε­ρα!)
Σ’ αυ­τή τη με­γα­λειώ­δη πο­ρεί­α, που δια­λύ­θη­κε βίαια α­πό την α­στυ­νο­μί­α, στην αλ­λη­λεγ­γύ­η, ό­πως και στο πο­λυ­ή­με­ρο Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ με δε­κά­δες ει­ση­γή­σεις α­πό ό­λο τον πλα­νή­τη και συ­ζη­τή­σεις με θέ­μα “Έ­νας άλ­λος κό­σμος εί­ναι δυ­να­τός”, στην α­πό­φα­ση των G8 να α­πο­συρ­θούν α­πό τον πο­λι­τι­σμό και να συ­σκέ­πτο­νται στις έ­ρη­μους του Κα­τάρ, και στα ύ­ψη των Βρα­χω­δών Ο­ρών, βρί­σκε­ται η νί­κη του κι­νή­μα­τος, και ό­χι στις πο­λυ­προ­βε­βλη­μέ­νες συ­γκρού­σεις. Η νο­μι­μο­ποί­η­ση των Και­σά­ρων έ­χει αρ­θεί και πλέ­ον θα συ­σκέ­πτο­νται στις βί­λες της ε­ρή­μου μα­κριά α­πό κά­θε Ρώ­μη. Άρ­χι­σε η κα­τάρ­ρευ­ση της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας των διε­φθαρ­μέ­νων “εκ­συγ­χρο­νι­στών”.
Νίκος Κόμπλας