η κατοχή είναι φρικαλεότητα

του Εντουάρντ Σαϊντ

Στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, ό­που το Ισ­ρα­ήλ έχει την κύ­ρια πο­λι­τι­κή του βά­ση και απ’ ό­που έ­χει λά­βει 92 δισ. δο­λά­ρια σε βο­ή­θεια α­πό το 1972, η βομ­βι­στι­κή ε­πί­θε­ση στην πι­τσα­ρί­α της Ιε­ρου­σα­λήμ και στην Χά­ι­φα πο­λύ γρή­γο­ρα ε­ντάσ­σο­νται σ’ έ­να οι­κεί­ο πλαί­σιο ε­ξή­γη­σης: Ο Α­ρα­φάτ δεν έ­χει λά­βει αρ­κε­τά μέ­τρα για να πε­ριο­ρί­σει τους “τρο­μο­κρά­τες”. Οι ι­σλα­μι­στές εξ­τρε­μι­στές, με τις βομ­βι­στι­κές ε­πι­θέ­σεις αυ­το­κτο­νί­ας, βρίσκονται πα­ντού, προ­ξε­νώ­ντας ζη­μιές σε “ε­μάς” και στους ι­σχυ­ρούς συμ­μά­χους μας με μό­νο κί­νη­τρο το μί­σος. Το Ισ­ρα­ήλ θα πρέ­πει να με­ρι­μνή­σει για την α­σφά­λειά του. Έ­να ε­νη­με­ρω­μέ­νο ά­το­μο θα μπο­ρού­σε να προ­σθέ­σει: αυ­τοί οι λα­οί συ­νε­χί­ζουν έ­τσι κι αλ­λιώς να πο­λε­μούν χι­λιά­δες χρό­νια τώ­ρα. Η βί­α πρέ­πει να στα­μα­τή­σει. Τα βά­σα­να και απ’ τις δύ­ο πλευ­ρές εί­ναι πολ­λά αν και ο τρό­πος που οι Πα­λαι­στί­νιοι στέλ­νουν τα παι­διά τους στη μά­χη εί­ναι έ­να α­κό­μα ση­μά­δι του τι έ­χουν ν’ α­ντι­με­τω­πί­σουν οι Ισ­ρα­η­λι­νοί. Έ­τσι, ε­ξω­θη­μέ­νο στ’ ά­κρα αλ­λά δια­τη­ρώ­ντας α­κό­μα την ε­γκρά­τειά του, το Ισ­ρα­ήλ ει­σβάλ­λει στην α­νο­χύ­ρω­τη και α­νυ­πε­ρά­σπι­στη Ζε­νίν με μπουλ­ντό­ζες και τε­θω­ρα­κι­σμέ­να κα­τα­στρέ­φο­ντας τα κτί­ρια της πα­λαι­στι­νια­κής α­στυ­νο­μί­ας και μα­ζί και διά­φο­ρα άλ­λα, και με­τά στέλ­νει τους προ­πα­γαν­δι­στές του να δια­δώ­σουν ό­τι έ­στει­λε έ­να μή­νυ­μα στον Α­ρα­φάτ να συμ­μα­ζέ­ψει τους τρο­μο­κρά­τες του. Εν τω με­τα­ξύ, ο τε­λευ­ταί­ος, μα­ζί με την α­κο­λου­θί­α του, ε­κλι­πα­ρεί τους Α­με­ρι­κά­νους για βο­ή­θεια, ξε­χνώ­ντας α­ναμ­φί­βο­λα ό­τι το Ισ­ρα­ήλ εί­ναι αυ­τό που α­πο­λαμ­βά­νει την προ­στα­σί­α των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών και η μό­νη “ε­πί­πλη­ξη” που έ­χει λά­βει για πολ­λο­στή φο­ρά εί­ναι να στα­μα­τή­σει τη βί­α.
Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι στην Α­με­ρι­κή το Ισ­ρα­ήλ έ­χει κερ­δί­σει τον πό­λε­μο της προ­πα­γάν­δας και ε­κεί εί­ναι που πρό­κει­ται να ε­ξα­πο­λύ­σει μια κα­μπά­νια δη­μο­σί­ων σχέ­σε­ων ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων για την κα­λυ­τέ­ρευ­ση της ει­κό­νας του, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας σταρ ό­πως ο Ζου­μπίν Μέ­τα, ο Γι­τζάκ Πέρ­λμαν και ο Ά­μος Οζ. Ας α­να­λο­γι­στού­με ό­μως τι έ­χει ε­πι­τύ­χει ο α­δυ­σώ­πη­τος πό­λε­μος του Ισ­ρα­ήλ ε­να­ντί­ον του α­νυ­πε­ρά­σπι­στου, κα­τά κύ­ριο λό­γο ά­ο­πλου, χω­ρίς κρά­τος και με μια α­νί­κα­νη η­γε­σί­α, λα­ού των Πα­λαι­στι­νί­ων. Η δια­φο­ρά στα ε­πί­πε­δα ι­σχύ­ος εί­ναι τό­σο με­γά­λη που σε κά­νει να κλαις. Ε­ξο­πλι­σμέ­νοι με την τε­λευ­ταί­α α­με­ρι­κά­νι­κη (και προ­σφε­ρό­με­νη δω­ρε­άν) α­ε­ρο­πο­ρι­κή τε­χνο­λο­γί­α, με στρα­τιω­τι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα, α­πει­ρά­ριθ­μα τε­θω­ρα­κι­σμέ­να και πυ­ραύ­λους και έ­να α­νυ­πέρ­βλη­το ναυ­τι­κό, κα­θώς και μια α­πό τις τε­λειό­τε­ρες μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες, το Ισ­ρα­ήλ εί­ναι μια πυ­ρη­νι­κή δύ­να­μη που κα­κο­με­τα­χει­ρί­ζε­ται έ­ναν λα­ό χω­ρίς κα­νέ­να τε­θω­ρα­κι­σμέ­νο ή πυ­ρο­βο­λι­κό, χω­ρίς έ­να α­ε­ρο­πλά­νο, χω­ρίς ναυ­τι­κό και στρα­τό, χω­ρίς κα­νέ­ναν α­πό τους θε­σμούς του σύγ­χρο­νου κρά­τους. Η φρι­κια­στι­κή ι­στο­ρί­α της συ­νε­χούς 34τε­τρά­χρο­νης ισ­ρα­η­λι­νής στρα­τιω­τι­κής κα­το­χής της πα­ρά­νο­μα κα­τα­κτη­μέ­νης πα­λαι­στι­νια­κής γης έ­χει ε­ξα­λει­φθεί α­πό την δη­μό­σια μνή­μη σχε­δόν πα­ντού, ό­πως έ­χει ε­ξα­λει­φθεί και η μνή­μη της κα­τα­στρο­φής της πα­λαι­στι­νια­κής κοι­νω­νί­ας το 1948 και της ε­κτό­πι­σης του 68% του εγ­χώ­ριου πλη­θυ­σμού, απ’ τους ο­ποί­ους 4,5 ε­κα­τομ­μύ­ρια πα­ρα­μέ­νουν α­κό­μα πρό­σφυ­γες. Κά­τω απ’ τους συσ­σω­ρευό­με­νους ό­γκους πλη­ρο­φό­ρη­σης των μέ­σων του Με­γά­λου Α­δελ­φού, οι φρι­κια­στι­κές ει­κό­νες της κα­θη­με­ρι­νής κα­τα­πί­ε­σης του Ισ­ρα­ήλ πά­νω σ’ έ­να λα­ό του ο­ποί­ου η μό­νη α­μαρ­τί­α ή­ταν ό­τι έ­τυ­χε να κα­τοι­κεί ε­κεί και ν’ α­πο­τε­λεί “ε­μπό­διο” στον δρό­μο του Ισ­ρα­ήλ, α­πο­δί­δουν με ε­ντυ­πω­σια­κή κα­θα­ρό­τη­τα τον μι­σαν­θρω­πι­κό του σα­δι­σμό. Ο με ψυ­χρή ω­μό­τη­τα πε­ριο­ρι­σμός 1,3 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων, στοι­βαγ­μέ­νων ο έ­νας πά­νω στον άλ­λο σαν σαρ­δέ­λες, στη Λω­ρί­δα της Γά­ζας, συν τα δύ­ο πε­ρί­που ε­κα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κων της Δυ­τι­κής Ό­χθης δεν έ­χει προ­η­γού­με­νο ού­τε στα χρο­νι­κά του α­παρ­τχά­ι­ντ ού­τε στα χρο­νι­κά της α­ποι­κιο­κρα­τί­ας. Στη Νό­τια Α­φρι­κή δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν πο­τέ F-16 μα­χη­τι­κά α­ε­ρο­σκά­φη για να βομ­βαρ­δί­σουν τα ε­δά­φη της. Ό­λες οι εί­σο­δοι και οι έ­ξο­δοι στις πα­λαι­στι­νια­κές πε­ριο­χές ε­λέγ­χο­νται απ’ τους Ισ­ρα­η­λι­νούς (η Γά­ζα ο­λό­κλη­ρη πε­ρι­βάλ­λε­ται α­πό φρά­κτες με α­γκα­θω­τό σύρ­μα) οι ο­ποί­οι ε­λέγ­χουν ε­πί­σης α­πό­λυ­τα τις προ­μή­θειες νε­ρού. Οι υ­πό κα­το­χή Πα­λαι­στί­νιοι, δια­χω­ρι­σμέ­νοι σε 63 α­συ­νε­χή κα­ντό­νια, πλή­ρως πε­ρι­κυ­κλω­μέ­να και πο­λιορ­κού­με­να α­πό τον ισ­ρα­η­λι­νό στρα­τό, δια­με­λι­σμέ­νοι α­πό 140 οι­κι­σμούς, που πολ­λοί απ’ αυ­τούς κα­τα­σκευά­στη­καν υ­πό την πρω­θυ­πουρ­γί­α του Ε­χού­ντ Μπα­ράκ και δια­θέ­τουν το δι­κό τους ο­δι­κό δί­κτυο στο ο­ποί­ο α­πα­γο­ρεύ­ε­ται να ει­σέρ­χο­νται οι “μη-Ε­βραί­οι” (ό­πως ε­πο­νο­μά­ζο­νται οι Ά­ρα­βες μα­ζί με άλ­λα ή­κι­στα κο­λα­κευ­τι­κά ε­πί­θε­τα ό­πως κλέ­φτες, φί­δια, κα­τσα­ρί­δες και α­κρί­δες), έ­χουν ε­ξα­να­γκα­στεί σε α­νερ­γί­α που φτά­νει το 60% ε­νώ το πο­σο­στό των φτω­χών φτά­νει το 50% (ο μι­σός πλη­θυ­σμός στη Γά­ζα και στη Δυ­τι­κή Ό­χθη δια­βιώ­νουν με λι­γό­τε­ρο α­πό 2 δο­λά­ρια τη μέ­ρα). Οι Πα­λαι­στί­νιοι δεν μπο­ρούν να τα­ξι­δέ­ψουν απ’ το έ­να μέ­ρος στο άλ­λο. Θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νουν σε α­τέ­λειω­τες ου­ρές στα ση­μεί­α ε­λέγ­χου των Ισ­ρα­η­λι­νών οι ο­ποί­οι τα­πει­νώ­νουν τους η­λι­κιω­μέ­νους, τους α­σθε­νείς, τους φοι­τη­τές και τους κλη­ρι­κούς για ώ­ρες κά­θε φο­ρά. 150.000 ρί­ζες ε­λιές έ­χουν ξε­ρι­ζω­θεί απ’ τους Ισ­ρα­η­λι­νούς ως μέ­τρο τι­μω­ρί­ας. 2000 σπί­τια έ­χουν κα­τε­δα­φι­στεί. Χι­λιά­δες στρέμ­μα­τα γης έ­χουν εί­τε κα­τα­στρα­φεί ή έ­χουν με­τα­τρα­πεί βιαί­ως σε στρα­τιω­τι­κές ε­γκα­τα­στά­σεις των Ισ­ρα­η­λι­νών.
Α­πό τό­τε που ξε­κί­νη­σε η Αλ-Άκ­σα Ι­ντι­φά­ντα, τον πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βριο, έ­χουν δο­λο­φο­νη­θεί 620 Πα­λαι­στί­νιοι (τέσ­σε­ρις φο­ρές πά­νω απ’ ό,τι οι α­πώ­λειες των Ισ­ρα­η­λι­νών) ε­νώ οι τραυ­μα­τί­ες φτά­νουν τους 15.000 (δώ­δε­κα φο­ρές πά­νω απ’ ό,τι η άλ­λη πλευ­ρά). Ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός δο­λο­φο­νεί κα­τά βού­λη­ση, τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές σκο­τώ­νο­ντας α­θώ­ους. Την προ­η­γού­με­νη ε­βδο­μά­δα εί­χα­με την α­νοι­κτή δο­λο­φο­νί­α 14 Πα­λαι­στι­νί­ων απ’ τις ισ­ρα­η­λι­νές δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες χρη­σι­μο­ποί­η­σαν στρα­τιω­τι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα και πυ­ραύ­λους. Υ­πο­τί­θε­ται ό­τι έ­τσι τους “α­πέ­τρε­ψαν” απ’ το να σκο­τώ­σουν Ισ­ρα­η­λι­νούς, παρ’ ό­λο που μα­ζί μ’ αυ­τούς δο­λο­φό­νη­σαν του­λά­χι­στον δύ­ο παι­διά και ε­πτά α­θώ­ους, για να μην μι­λή­σου­με για τους πολ­λούς τραυ­μα­τι­σμέ­νους πο­λί­τες και τα κα­τε­στραμ­μέ­να κτί­ρια. Τα χω­ρίς ό­νο­μα και πρό­σω­πο κα­θη­με­ρι­νά θύ­μα­τα των Ισ­ρα­η­λι­νών δεν α­ξί­ζουν α­να­φο­ράς στις α­με­ρι­κά­νι­κες ει­δή­σεις κι ω­στό­σο –για λό­γους που δεν μπο­ρώ να κα­τα­νο­ή­σω– ο Α­ρα­φάτ ευελ­πι­στεί α­κό­μα ό­τι οι Α­με­ρικά­νοι θα σώ­σουν τό­σο αυ­τόν ό­σο και το κα­ταρ­ρέ­ον κα­θε­στώς του.
Κι έ­χου­με πολ­λά α­κό­μα. Στα σχέ­δια του Ισ­ρα­ήλ δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται α­πλώς η κα­τά­κτη­ση γης και η ε­γκα­τά­στα­ση σ’ αυ­τήν φο­βε­ρών έ­νο­πλων ε­ποί­κων με δο­λο­φο­νι­κές τά­σεις, οι ο­ποί­οι με την υ­πο­στή­ρι­ξη του στρα­τού κα­τα­στρέ­φουν τους πα­λαι­στι­νια­κούς ο­πω­ρώ­νες, τα­λα­νί­ζουν τους πα­λαι­στί­νους μα­θη­τές και γκρεμίζουν τα πα­λαι­στι­νια­κά σπί­τια. Σκο­πός τους, ό­πως έ­χει ε­πι­ση­μά­νει η α­με­ρι­κα­νί­δα με­λε­τη­τής Σά­ρα Ρό­ι, εί­ναι ν’ α­πο-α­να­πτύ­ξουν την πα­λαι­στι­νια­κή κοι­νω­νί­α, να κά­νουν τον βί­ο των Πα­λαι­στι­νί­ων α­βί­ω­το έ­τσι ώ­στε να τους ε­ξα­να­γκά­σουν να φύ­γουν ή να εν­δώ­σουν ή να προ­χω­ρή­σουν σε τρε­λές ε­νέρ­γειες α­να­τι­νά­ζο­ντας τους ε­αυ­τούς τους. Α­πό το 1967, Πα­λαι­στί­νιοι η­γέ­τες φυ­λα­κί­ζο­νται ή ε­ξο­ρί­ζο­νται α­πό το κα­το­χι­κό ισ­ρα­η­λι­νό κα­θε­στώς, οι μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις και οι α­γρο­τι­κές καλ­λιέρ­γειες ε­ξα­να­γκά­ζο­νται να κλεί­σουν απ’ την πο­λι­τι­κή κα­τα­σχέ­σε­ων , ή α­πλώς με το κλεί­σι­μό τους, οι φοι­τη­τές ε­μπο­δί­ζο­νται να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν τα μα­θή­μα­τα στο πα­νε­πι­στή­μιο, τα πα­νε­πι­στή­μια κλεί­νουν (στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980 τα πα­νε­πι­στή­μια της Δυ­τι­κής Ό­χθης έ­μει­ναν κλει­στά για τέσ­σε­ρα χρό­νια). Κα­νέ­νας πα­λαι­στί­νιος α­γρό­της και κα­μιά ε­πι­χεί­ρη­ση δεν μπο­ρεί να ε­ξά­γει α­πευ­θεί­ας τα προ­ϊ­ό­ντα της στις α­ρα­βι­κές χώ­ρες. Τα προ­ϊ­ό­ντα πρέ­πει να πε­ρά­σουν μέ­σα απ’ το Ισ­ρα­ήλ. Οι φό­ροι συλ­λέ­γο­νται απ’ το Ισ­ρα­ήλ. Το μό­νο που άλ­λα­ξε με­τά α­πό την έ­ναρ­ξη ε­φαρ­μο­γής της ει­ρη­νευ­τι­κής διαδι­κα­σί­ας του Ό­σλο, το 1993, ή­ταν ό­τι η Κα­το­χή πα­ρου­σιά­στη­κε α­πλώς σε νέ­ο πε­ρι­τύ­λιγ­μα ε­νώ μό­λις το 18% της γης πα­ρα­δό­θη­κε στην διε­φθαρ­μέ­νη και προ­σο­μοιά­ζου­σα στο κα­θε­στώς του Βι­σύ ε­ξου­σί­α του Α­ρα­φάτ, του ο­ποί­ου η ε­ντο­λή φαί­νε­ται να εί­ναι η α­στυ­νό­μευ­ση και η φο­ρο­λό­γη­ση του λα­ού προς το συμ­φέ­ρον του Ισ­ρα­ήλ. Με­τά α­πό 8 χρό­νια ά­γο­νων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και ό­ξυν­σης της ε­ξα­θλί­ω­σης του Πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού, που σχε­διά­στη­καν α­πό μια α­με­ρι­κα­νι­κή ο­μά­δα πρώ­ην ισ­ρα­η­λι­νών λο­μπι­στών ό­πως ο Μάρ­τιν Ί­ντικ και ο Ντέ­νις Ρος, η κα­το­χή πα­ρου­σια­ζό­ταν με έ­να πιο ευ­πρε­πές πε­ρι­τύ­λιγ­μα, η φρά­ση “ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α” α­πέ­κτη­σε έ­να κα­θα­για­σμέ­νο φω­το­στέ­φα­νο που ε­πέ­τρε­πε α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρες κα­κο­με­τα­χει­ρί­σεις, α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρους ε­ποι­κι­σμούς, α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρες φυ­λα­κί­σεις Πα­λαι­στι­νί­ων κι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρα βά­σα­να. Σ’ αυ­τά συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ο ε­ξε­βρα­ϊ­σμός της α­να­το­λι­κής Ιε­ρου­σα­λήμ, με τον Οί­κο της Α­να­το­λής κα­τε­χό­με­νο και τα αρ­χεί­α του λε­η­λα­τη­μέ­να ή αρ­παγ­μέ­να (υ­πάρ­χουν α­νε­κτί­μη­τα αρ­χεί­α, πρά­ξεις ι­διο­κτη­σί­ας γης, χάρ­τες που, σε μια ε­πα­νά­λη­ψη αυ­τού που εί­χε συμβεί με τα αρ­χεί­α των γρα­φεί­ων της PLO στη Βη­ρυ­τό το 1982, υφαρπάχθηκαν από το Ισ­ρα­ήλ). Το Ισ­ρα­ήλ έ­χει εμ­φυ­τεύ­σει πά­νω α­πό 400.000 ε­ποί­κους στην πα­λαι­στι­νια­κή γη.
Α­ξί­ζει να θυ­μη­θού­με ό­τι, δύ­ο ε­βδο­μά­δες με­τά την α­δι­καιο­λό­γη­τη και α­λα­ζο­νι­κή ε­πί­σκε­ψη του Α­ριέλ Σα­ρόν στο Χά­ραμ α-Σα­ρίφ της Ιε­ρου­σα­λήμ στις 28 Σε­πτεμ­βρί­ου με 1000 στρα­τιώ­τες και φρου­ρούς που του πα­ρε­χώ­ρη­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός Μπα­ράκ, το Ισ­ρα­ήλ εί­χε κα­τα­δι­κα­στεί για τις ε­νέρ­γειές του α­πό μια ο­μό­φω­νη α­πό­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου Α­σφα­λεί­ας. Τό­τε, ό­πως α­κό­μα και έ­να παι­δί θα μπο­ρού­σε να προ­βλέ­ψει, ξε­κί­νη­σε η α­ντια­ποι­κιο­κρα­τι­κή ε­ξέ­γερ­ση και τα πρώ­τα της θύ­μα­τα ή­ταν ο­κτώ Πα­λαι­στί­νιοι. Στη συ­νέ­χεια, ο Σα­ρόν α­νήλ­θε με μια σα­ρω­τι­κή νί­κη στην ε­ξου­σί­α, ου­σια­στι­κά για να “κα­θυ­πο­τά­ξει” τους Πα­λαι­στι­νί­ους, να τους δώσει έ­να μά­θη­μα, να τους ξε­φορ­τω­θεί. Το ι­στο­ρι­κό του ως δο­λο­φό­νου Α­ρά­βων χρο­νο­λο­γεί­ται α­πό τριά­ντα χρό­νια πριν, πο­λύ πριν την σφα­γή της Σά­μπρα και Σα­τί­λα την ο­ποί­α εί­χαν ε­πι­βλέ­ψει οι δυ­νά­μεις του και για την ο­ποί­α έ­χει α­σκη­θεί ε­να­ντί­ον του ποι­νι­κή δί­ω­ξη σε βελ­γι­κό δι­κα­στή­ριο. Ο Α­ρα­φάτ ό­μως ε­πι­μέ­νει α­κό­μα να θέ­λει να δια­πραγ­μα­τευ­τεί μα­ζί του και να κα­τα­λή­ξει πι­θα­νόν σε μια βο­λι­κή συμ­φω­νί­α έ­τσι ώ­στε να δια­τη­ρή­σει την ό­ποια ε­ξου­σί­α του, την ο­ποί­α ο Σα­ρόν συ­στη­μα­τι­κά δια­με­λί­ζει, κα­τα­στρέ­φει, ι­σο­πε­δώ­νει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά.
Ω­στό­σο ο Σα­ρόν δεν εί­ναι η­λί­θιος. Με­τά α­πό κά­θε πα­λαι­στι­νια­κή πρά­ξη α­ντί­στα­σης, οι δυ­νά­μεις του σφίγ­γουν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την πο­λιορ­κί­α, αρ­πά­ζουν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρη γη, κα­θι­στούν κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο τις βα­θιές στρα­τιω­τι­κές διεισ­δύ­σεις μέ­σα σε πα­λαι­στι­νια­κές πό­λεις ό­πως η Ρα­μά­λα και η Ζε­νίν, πε­ρι­κό­πτο­ντας τις προ­μή­θειες, δο­λο­φο­νώ­ντας α­νοι­κτά πα­λαι­στί­νιους η­γέ­τες, κα­θι­στώ­ντας τον βί­ο α­βί­ω­το… Πα­ράλ­λη­λα, τό­σο αυ­τός ό­σο και οι κα­τώ­τε­ροί του, ε­πι­τί­θε­νται και α­παν­θρω­ποποιούν τον Α­ρα­φάτ, λέ­γο­ντας α­κό­μα ό­τι αυ­τός εί­ναι ο “αρ­χι­τρο­μο­κρά­της” (αν και εί­ναι γνω­στό ό­τι χω­ρίς την ά­δεια των Ισ­ρα­η­λι­νών δεν μπο­ρεί να κά­νει ού­τε βή­μα) και ό­τι “ε­μείς” δεν βρι­σκό­μα­στε σ’ ε­μπό­λε­μη κα­τά­στα­ση με τον πα­λαι­στι­νια­κό λα­ό. Ο­ποί­α ευ­λο­γί­α γι’ αυ­τό τον λα­ό! Ε­φό­σον οι Ισ­ρα­η­λι­νοί ε­πι­δει­κνύ­ουν τό­ση “ε­γκρά­τεια”, τό­τε τι χρεί­α υ­πάρ­χει για μια μα­ζι­κή ει­σβο­λή τους στα ε­δά­φη τους, μια ει­σβο­λή που σπερ­μο­λο­γεί­ται προ­σε­κτι­κά για να τρο­μο­κρα­τή­σει με α­κό­μα πιο σα­δι­στι­κό τρό­πο τους Πα­λαι­στί­νιους;
Αυ­τή εί­ναι η α­λη­θι­νή ι­στο­ρί­α της προ­σποι­η­τής “θυ­μα­το­ποί­η­σης” του Ισ­ρα­ήλ, η ο­ποί­α, μή­νες τώ­ρα, προ­σχε­διά­ζε­ται και δο­μεί­ται με ι­διαί­τε­ρη φρο­ντί­δα και με δυ­σοί­ω­νους στόχους. Η γλώσ­σα έ­χει δια­χω­ρι­στεί απ’ την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Μην αι­σθά­νε­στε θλί­ψη για τις α­ρα­βι­κές κυ­βερ­νή­σεις που, ε­νώ μπο­ρούν, δεν πρό­κει­ται να προ­χω­ρή­σουν σε κα­μί­α ε­νέρ­γεια για να στα­μα­τή­σουν το Ισ­ρα­ήλ. Να αι­σθά­νε­στε θλί­ψη για τους αν­θρώ­πους οι ο­ποί­οι φέ­ρουν τις πλη­γές στις σάρ­κες τους και στα α­κρω­τη­ρια­σμέ­να σώ­μα­τα των παι­διών τους, κά­ποια απ’ τα ο­ποί­α πι­στεύ­ουν ό­τι η ο­δός του μαρτυρίου εί­ναι ο μό­νος δρό­μος που τους α­πέ­μει­νε. Και το Ισ­ρα­ήλ, τελ­μα­τω­μέ­νο μέ­σα σε μια εκ­στρα­τεί­α χω­ρίς μέλ­λον, χτυ­πώ­ντας τρι­γύ­ρω του α­μεί­λι­κτα; Ό­πως εί­πε το 1925 ο Ιρ­λαν­δός ποι­η­τής και κρι­τι­κός Τζέ­ιμ­ς Κά­ζιν­ς, ο α­ποι­κιο­κρά­της βρί­σκε­ται υ­πό την ε­πή­ρεια “ψευ­δών και ε­γω­τι­στι­κών μο­νο­μα­νιών που στέ­κο­νται ε­μπό­διο και α­πο­σπούν την προ­σο­χή του α­πό την φυ­σι­κή ε­ξέ­λι­ξη των χα­ρι­σμά­των του έ­θνους του και οι α­να­λη­θείς του θέ­σεις τον ω­θούν σε μια προ­σποι­η­τή προ­σπά­θεια ψευ­δε­πί­γρα­φης υ­πε­ρά­σπι­σης, α­πο­σπώ­ντας τον α­πό το μο­νο­πά­τι του ει­λι­κρι­νούς ή­θους και ω­θώ­ντας τον στους διε­στραμ­μέ­νους πα­ρά­δρο­μους της α­νέ­ντι­μης σκέ­ψης, λό­γου και δρά­σης”. Ό­λοι οι α­ποι­κιο­κρά­τες έ­χουν α­κο­λου­θή­σει τον ί­διο δρό­μο, χω­ρίς να μα­θαί­νουν τί­πο­τα, χω­ρίς να στα­μα­τούν μπρο­στά σε τί­πο­τα έ­ως ό­του τε­λι­κά, ό­πως το Ισ­ρα­ήλ απ’ την 22χρο­νη κα­το­χή του Λι­βά­νου, λα­κί­σουν απ’ τη πε­ριο­χή α­φή­νο­ντας πί­σω τους έ­ναν κα­τα­πο­νη­μέ­νο και σα­κα­τε­μέ­νο λα­ό. Ε­άν αυ­τό υ­πο­τί­θε­ται ό­τι θα εκ­πλή­ρω­νε τις ε­βρα­ϊ­κές φι­λο­δο­ξί­ες, για­τί υ­πάρ­χει η χρεί­α τό­σο πολ­λών νέ­ων θυ­μά­των α­πό έ­ναν λα­ό που δεν έχει κα­μιά σχέ­ση με την ε­βρα­ϊ­κή ε­ξο­ρί­α ;
Δεν υ­πάρ­χει κα­μιά ελ­πί­δα ό­σο ο Α­ρα­φάτ και η κο­μπα­νί­α του ε­ξα­κο­λου­θούν να κα­τέ­χουν την ε­ξου­σί­α. Τι υ­πο­τί­θε­ται ό­τι κά­νει αυ­τός ο άν­θρω­πος, κα­τα­πλέ­ο­ντας με τρα­γε­λα­φι­κές φαν­φά­ρες απ’ το Βα­τι­κα­νό στο Λά­γος και διά­φο­ρα άλ­λα μέ­ρη, ε­κλι­πα­ρώ­ντας, χω­ρίς α­ξιο­πρέ­πεια ή α­κό­μα και ε­ξυ­πνά­δα, για α­νυ­πό­στα­τους πα­ρα­τη­ρη­τές, α­νύ­παρ­κτη α­ρα­βι­κή βο­ή­θεια και πλα­σμα­τι­κή διε­θνή υ­πο­στή­ρι­ξη, α­ντί να στα­θεί δί­πλα στο λα­ό του, να προ­σπα­θή­σει να τους συν­δρά­μει με ια­τρι­κές προ­μή­θειες, να λά­βει μέ­τρα για την α­νύ­ψω­ση του η­θι­κού και να τους προ­σφέ­ρει ου­σια­στι­κή η­γε­σί­α; Αυ­τό που χρεια­ζό­μα­στε εί­ναι μια ε­νο­ποι­η­μέ­νη η­γε­σί­α, α­πό αν­θρώ­πους που βρί­σκο­νται ε­πί τό­που, η ο­ποί­α θα διορ­γα­νώ­νει την πραγ­μα­τι­κή α­ντί­στα­ση, θα ζει ου­σια­στι­κά μα­ζί με το λα­ό της και θα προ­έρ­χε­ται απ’ το λα­ό της. Δεν χρεια­ζό­μα­στε τους χο­ντρούς που­ρο­μα­ση­τές γρα­φειο­κρά­τες που θέ­λουν να δια­τη­ρή­σουν τις ε­πι­χει­ρή­σεις τους και την α­να­νέ­ω­ση των VIP α­δειών με­τα­κί­νη­σης απ’ τους Ισ­ρα­η­λι­νούς. Μια ε­νο­ποι­η­μέ­νη η­γε­σί­α η ο­ποί­α παίρ­νει θέ­σεις και σχε­διά­ζει μα­ζι­κές δρά­σεις που στο­χεύ­ουν ό­χι στην ε­πι­στρο­φή στο Ό­σλο (μπο­ρεί­τε να δια­νο­η­θεί­τε την α­νο­η­σί­α αυ­τής της ι­δέ­ας;) αλ­λά να πιέ­σουν με την α­ντί­στα­ση για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση α­ντί να μπερ­δεύ­ουν τον λα­ό με συ­ζη­τή­σεις για δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και το η­λί­θιο σχέ­διο Μί­τσελ.
Ο Α­ρα­φάτ έ­χει τε­λειώ­σει. Για­τί δεν πα­ρα­δε­χό­μα­στε ό­τι ού­τε μπο­ρεί να η­γη­θεί, ού­τε μπο­ρεί να σχε­διά­σει ού­τε να προ­χω­ρή­σει σε κά­ποια ε­νέρ­γεια προς το συμ­φέ­ρον του λα­ού ε­κτός α­πό ε­νέρ­γειες που συμ­φέ­ρουν τον ί­διο και τους κολ­λη­τούς του που έ­χουν ε­πω­φε­λη­θεί υ­λι­κά α­πό την μι­ζέ­ρια του λα­ού τους; Ό­λες οι δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνουν ό­τι η πα­ρου­σί­α του ε­μπο­δί­ζει ο­ποια­δή­πο­τε πιθανή κί­νη­ση προς τα ε­μπρός. Χρεια­ζό­μα­στε μια ε­νο­ποι­η­μέ­νη η­γε­σί­α που να προ­χω­ρά σε λή­ψη α­πο­φά­σε­ων, ό­χι α­πλώς να σέρ­νε­ται ε­νώ­πιον του Πά­πα και του αμ­βλύ­νου Τζο­ρτζ Μπους, την ί­δια στιγ­μή που οι Ισ­ρα­η­λι­νοί δο­λο­φο­νούν τον η­ρω­ι­κό λα­ό του χω­ρίς να τους ε­πι­βάλ­λε­ται ο­ποια­δή­πο­τε κύ­ρω­ση. Έ­νας η­γέ­της πρέ­πει να η­γεί­ται της α­ντί­στα­σης, να στο­χά­ζε­ται τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες ε­πί του ε­δά­φους, ν’ α­ντα­πο­κρί­νε­ται στις α­νά­γκες των αν­θρώ­πων, να σχε­διά­ζει, να σκέ­φτε­ται και να ε­κτί­θε­ται στους ί­διους κιν­δύ­νους και τις ί­διες δυ­σκο­λί­ες που βιώ­νει ο κα­θέ­νας. Ο α­γώ­νας για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση α­πό την ισ­ρα­η­λι­νή κα­το­χή βρί­σκε­ται στον χώ­ρο ό­που κά­θε α­ξιο­πρε­πής Πα­λαι­στί­νιος ζει: το Ό­σλο δεν μπο­ρεί ού­τε να α­να­συ­στα­θεί ού­τε να ξα­να­πα­ρου­σια­στεί με και­νούρ­γιο πε­ρι­τύ­λιγ­μα ό­πως πι­θα­νώς ε­πι­θυ­μούν ο Α­ρα­φάτ και η κο­μπα­νί­α του. Γι’ αυ­τούς το τέ­λος έ­χει φτά­σει και ό­σο συ­ντο­μό­τε­ρα τα μα­ζεύ­ουν και φύ­γουν τό­σο το κα­λύ­τε­ρο για ό­λους.

Με­τά­φρα­ση:
Κώ­στας Γε­ώρ­μας