Μια συντηρητική στροφή

Μια πα­νε­θνι­κή συ­γκέ­ντρω­ση πο­λι­τι­κών συμ­βού­λων συ­νε­κλή­θη το 1990 στο Σαν Φρα­ντσί­σκο, με βα­σι­κό α­ντι­κεί­με­νο τη βελ­τί­ω­ση των τε­χνι­κών στις πο­λι­τι­κές εκ­στρα­τεί­ες. Α­νά­με­σα στα με­γά­λα θέ­μα­τα ερ­γα­σί­ας ό­πως το “Α­γο­ρά­ζο­ντας τα Μέ­σα” και “Α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κή Έ­ρευ­να”, ή­ταν και έ­να ε­πά­νω στο “Ει­σπράτ­το­ντας χρή­μα­τα α­πό την Ε­βρα­ϊ­κή Κοι­νό­τη­τα”. Κα­μί­α άλ­λη ε­θνι­κή ή θρη­σκευ­τι­κή ο­μά­δα δεν α­να­φέρ­θη­κε με αυ­τό τον τρό­πο.
Αν και οι Α­με­ρι­κα­νο-Ε­βραί­οι εί­ναι σχε­τι­κά ευ­κα­τά­στα­τοι, ε­ντού­τοις εκ­προ­σω­πούν έ­να μι­κρό μέ­ρος του α­με­ρι­κα­νι­κού πλού­του, και πολ­λοί απ’ αυ­τούς, α­σφα­λώς, εί­ναι φτω­χοί. Το ι­διαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον ό­σων α­να­ζη­τούν οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη α­ντα­να­κλά το γε­γο­νός ό­τι οι Ε­βραί­οι συ­νει­σφέ­ρουν έ­να πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος α­πό το ει­σό­δη­μά τους σε πο­λι­τι­κές εκ­στρα­τεί­ες α­πό ό­σα οι μη Ε­βραί­οι που δια­θέ­τουν α­νά­λο­γη οι­κο­νο­μι­κή δυ­να­τό­τη­τα. Αν και εί­ναι δύ­σκο­λο να συ­γκε­ντρω­θούν α­κρι­βή στοι­χεί­α, ε­κτι­μά­ται ό­τι οι Ε­βραί­οι –με λι­γό­τε­ρο α­πό το 3% του πλη­θυ­σμού– συ­νει­σφέ­ρουν α­πό έ­να τέ­ταρ­το έ­ως έ­να τρί­το του συ­νό­λου των χρη­μά­των που συλ­λέ­γο­νται σε ό­λες τις με­γά­λες πο­λι­τι­κές εκ­στρα­τεί­ες. Αυ­τό εί­ναι μό­νο μια έκ­φρα­ση της ε­ξαι­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής των Α­με­ρι­κα­νο-Ε­βραί­ων, οι ο­ποί­οι ε­πί­σης ψη­φί­ζουν και συμ­με­τέ­χουν σε πο­λι­τι­κά δρα­στή­ριες ορ­γα­νώ­σεις σε με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό α­πό κά­θε άλ­λη ο­μά­δα.
Η πο­λύ γνω­στή και μακρόχρονη απεργία των δα­σκά­λων της Νέ­ας Υόρ­κης, το 1968, εί­χε ει­δω­θεί σαν α­γώ­νας με­τα­ξύ των Μαύ­ρων και των Ε­βραί­ων. Η ε­πι­βο­λή των πο­σο­στώ­σε­ων (πρό­κει­ται για πο­σο­στώ­σεις ε­νί­σχυ­σης της συμ­με­το­χής των μειο­νο­τή­των στο εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα), έ­χει αυ­ξή­σει τα ε­βρα­ϊ­κά α­μυ­ντι­κά α­να­κλα­στι­κά. Η εμ­φά­νι­σή τους ως δι­καί­ω­μα των μαύ­ρων και άλ­λων α­δι­κη­μέ­νων ο­μά­δων μπο­ρεί να ει­δω­θεί σαν αλ­λα­γή της φύ­σης μιας προ­σα­να­το­λι­σμέ­νης στην ε­πι­τυ­χί­α Α­με­ρι­κής, κα­θώς το­πο­θε­τεί τα δι­καιώ­μα­τα των ο­μά­δων πά­νω α­πό τα δι­καιώ­μα­τα  του α­τό­μου.
Οι μαύ­ροι πο­λι­τι­κοί υ­πο­ψή­φιοι, σε πό­λεις ό­πως το Λος Ά­ντζε­λες, το Σι­κά­γο, η Φι­λα­δέλ­φεια και η Νέ­α Υόρ­κη, έ­χουν πά­ρει τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό ψή­φων α­πό Ε­βραί­ους α­πό ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη ο­μά­δα λευ­κών, ε­κτός του α­κα­δη­μα­ϊ­κού χώ­ρου. Αυ­τή η κα­τά­στα­ση α­ντι­στρά­φη­κε με­ρι­κώς κα­τά τις δη­μο­τι­κές ε­κλο­γές του 1993 στη Νέ­α Υόρ­κη, ό­ταν τα exit polls έ­δει­ξαν ό­τι ο ρε­που­μπλι­κα­νός Ρού­ντολ­φ Τζου­λιά­νι πή­ρε το 68% των ψή­φων των Ε­βραί­ων, κα­τά τη νί­κη του ε­πί του Ντέ­ι­βι­ντ Ντίν­κιν­ς, του μαύ­ρου πρώ­ην δη­μάρ­χου της πό­λης. Αυ­τό α­πο­τέ­λε­σε  μια συ­νέ­χεια της α­ντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ Ε­βραί­ων και Μαύ­ρων στο Κρά­ουν Χέ­ιτ­ς, κα­τά την ο­ποί­α, κα­τά την γνώ­μη πολ­λών πα­ρα­τη­ρη­τών, ο δή­μαρ­χος Ντίν­κιν­ς δεν εί­χε προ­ω­θή­σει δυ­να­μι­κά την προ­στα­σί­α των Ε­βραί­ων. Οι Ε­βραί­οι, στη­ρί­ζο­ντας τον Τζου­λιά­νι ε­ξέ­φρα­σαν την α­νη­συ­χί­α τους για την ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τα στην πό­λη. Ε­ξαι­τί­ας αυ­τών των πα­ρα­γό­ντων, η αί­σθη­ση της κοι­νής μοί­ρας με τους μαύ­ρους δεί­χνει να έ­χει κά­πως αμ­βλυν­θεί με­τα­ξύ ευ­ρέ­ων στρω­μά­των του ε­βρα­ϊ­κού πλη­θυ­σμού.

* Α­πό­σπα­σμα α­πό το βι­βλί­ο των Seymour Martin Lipset και Earl Raab, Jews and the New American Scene, Harvard University Press, Κέ­μπρι­τζ, 1995.
Μετάφραση: Βαγγέλης Πατσός