Χτίζοντας συμμαχίες

Κά­πο­τε ο Μεσ­σί­ας που πε­ρι­μέ­να­με ή­ταν  το “ξαν­θό γέ­νος” που θα μας έ­σω­ζε α­πό τη φρί­κη της Τουρ­κο­κρα­τί­ας. Και το “ξαν­θό γέ­νος” ή­ταν υ­παρ­κτό, ή­ταν ε­δώ δί­πλα μας, έ­νας πι­θα­νός σύμ­μα­χός μας, γι’ αυ­τό και τις “Προ­φη­τεί­ες του Α­γα­θάγ­γε­λου” τις τύ­πω­σε ο ί­διος ο Ρή­γας Φε­ραί­ος. To ί­διο ξαν­θό γέ­νος εμ­ψύ­χω­νε τον α­γώ­να στην α­παί­σια νύ­χτα της Κα­το­χής  του 1941-44.
Σή­με­ρα ο Μεσ­σί­ας που θα α­να­λά­βει να μας βγά­λει α­πό την πα­ρακ­μή μας δεν υ­πάρ­χει πλέ­ον. “Α­νε­παι­σθή­τως” χτί­στη­καν γύ­ρω μας “με­γά­λα και υ­ψη­λά τεί­χη”. Και ο με­γά­λος συλ­λο­γι­κός Μεσ­σί­ας, το “προ­λε­τα­ριά­το” χά­θη­κε και αυ­τός α­πό το προ­σκή­νιο της ι­στο­ρί­ας.
Και ό­ταν πλέ­ον ο Μεσ­σί­ας δεν α­να­φαί­νε­ται α­πό που­θε­νά και ο προ­φη­τι­σμός εκ­φυ­λί­ζε­ται, ό­ταν οι “α­τζέ­ντη­δες” του κρά­τους και του χρή­μα­τος έ­χουν  α­γο­ρά­σει και το μή­νυ­μα (“να μη το πά­ρουν οι α­τζέ­ντη­δες” έ­γρα­φε ο Σαβ­βό­που­λος και οι α­τζέ­ντη­δες α­γό­ρα­σαν και τον ί­διο), τό­τε δεν μέ­νει πα­ρά εί­τε να χα­θού­με μέ­σα σε έ­να ά­θλιο συ­μπό­σιο, ξε­σχί­ζο­ντας  σάρ­κες α­πό δύ­σμοι­ρα ζώ­α, εί­τε να α­να­λά­βου­με οι ί­διοι τη μοί­ρα μας.
Στη σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α μας πά­ντο­τε βρί­σκα­με στή­ριγ­μα και α­πο­κού­μπι σε κά­ποιους συμ­μά­χους, σε κά­ποια προ­σμο­νή α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. σή­με­ρα νιώ­θου­με μια βα­θύ­τα­τη μο­να­ξιά. Ω­στό­σο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ή­μα­σταν ε­μείς οι ί­διοι που δη­μιουρ­γού­σα­με τους συμ­μά­χους, με τον α­γώ­να μας. Σή­με­ρα λοι­πόν “δεν έ­χου­με συμ­μά­χους” για­τί εί­μα­στε α­νί­κα­νοι να τους δη­μιουρ­γή­σου­με. Οι Πα­λαι­στί­νιοι α­δερ­φοί μας εί­ναι μό­νοι σή­με­ρα, αλ­λά χτί­ζουν με αί­μα και δά­κρυα μια συμ­μα­χί­α πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας με τους λα­ούς ό­λης της γης, μια συμ­μα­χί­α που αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα α­να­τρέ­ψει τον “ά­ξο­να του κα­κού” Α­με­ρι­κής και Ισ­ρα­ήλ. Σή­με­ρα τε­λειώ­σα­νε τα ψέ­μα­τα hypocrite lecteur, mon semblable, mon frêre, θα πρέ­πει να α­να­ζη­τή­σεις το ό­ρα­μα της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης και τις δυ­νά­μεις  που θα το υ­λο­ποι­ή­σουν  μέ­σα στον ί­διο τον ε­αυ­τό σου. Και μό­νο με­τά μπο­ρούν να υ­πάρ­ξουν σύμ­μα­χοι. Πο­τέ πριν.