Η κοινωνική στροφή του Εθνικού Μετώπου

Οι με­γά­λες α­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του 1995 στη Γαλ­λί­α α­πο­τέ­λε­σαν την α­φορ­μή για τη στρο­φή του Ε­θνι­κού Με­τώ­που α­πό πα­ρα­δο­σια­κές α­κρο­δε­ξιές και α­ντι­συν­δι­κα­λι­στι­κές θέ­σεις προς μια πο­λι­τι­κή πιο “φι­λερ­γα­τι­κή” και “κοι­νω­νι­κή”. Ο αρ­χι­τέ­κτο­νας της κοι­νω­νι­κής στρο­φής ε­νός α­κραί­ου κόμ­μα­τος προι­κι­σμέ­νου με μια γε­ρή, αρ­ρα­γή λα­ϊ­κή βά­ση, υ­πήρ­ξε το νού­με­ρο δύ­ο του Κόμ­μα­τος, ο Μπρουνό Με­γκρέ και το πε­ρι­βάλ­λον του –που α­πο­τε­λεί­ται α­πό στε­λέ­χη δια­μορ­φω­μέ­να α­πό τη “Νέ­α Δε­ξιά”– οι ο­ποί­οι προ­ώ­θη­σαν έ­να α­λη­θι­νό σύγ­χρο­νο φα­σι­στι­κό πρό­γραμ­μα, ι­κα­νό να προ­σελ­κύ­σει νέ­α κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα και να α­πει­λή­σει σο­βα­ρά τα πα­ρα­δο­σια­κά κόμ­μα­τα. Το άρ­θρο του συν­δι­κα­λι­στή Jacques Breitenstein, γραμ­μέ­νο το 1997, πε­ρι­γρά­φει αυ­τή τη στρο­φή, η ο­ποί­α συ­νε­χί­στη­κε πα­ρά την α­πο­χώ­ρη­ση του Με­γκρέ α­πό το κόμ­μα.

Στις 22 Ο­κτω­βρί­ου 1996, στο Πα­ρί­σι, μια ο­μά­δα δια­κο­σί­ων συ­ντα­ξιού­χων ε­τοι­μά­ζε­ται να ε­νω­θεί με τη δια­δή­λω­ση που έ­χουν ορ­γα­νώ­σει οι κυ­ριό­τε­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές ο­μο­σπον­δί­ες. Δε θα ξε­χώ­ρι­ζε σε τί­πο­τα α­πό τους υ­πό­λοι­πους δια­δη­λω­τές, ε­άν δεν υ­πήρ­χε η ση­μαί­α… τους με τα χρώ­μα­τα του Ε­θνι­κού Με­τώ­που. Μέ­λη του Ε­θνι­κού κύ­κλου των πρό­ω­ρα συ­ντα­ξιο­δο­τη­μέ­νων και συ­ντα­ξιού­χων (CNPR), πα­ραρ­τή­μα­τος του Ε­θνι­κού Με­τώ­που, βρί­σκο­νται ε­δώ για να υ­πε­ρα­σπι­στούν με τον τρό­πο τους τις συ­ντά­ξεις των Γάλ­λων… ερ­γα­ζο­μέ­νων. Α­φού πα­ρε­μπο­δί­στη­καν, α­πό τους α­γω­νι­στές συν­δι­κα­λι­στές και τα μέ­λη της Α­ντι­φα­σι­στι­κής κί­νη­σης Ras l’front, α­να­γκά­ζο­νται να κά­νουν με­τα­βο­λή.
Δί­νο­ντας το πα­ρόν α­πό πολ­λούς μή­νες, το Ε­θνι­κό Μέ­τω­πο συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει στην προ­πα­γάν­δα του κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα και “ε­θνι­κή προ­τί­μη­ση”! Με­τά τη δη­μιουρ­γί­α συν­δι­κά­των ε­λεγ­χό­με­νων α­πό τις ε­πι­χει­ρή­σεις και μιας α­πό­πει­ρας να οι­κειο­ποι­η­θεί την Πρω­το­μα­γιά, α­να­λαμ­βά­νει την “υ­πε­ρά­σπι­ση” των Γάλ­λων μι­σθω­τών, οι ε­πι­χει­ρή­σεις των ο­ποί­ων α­πει­λού­νται με με­τα­φο­ρά της έ­δρας τους, των Γάλ­λων α­νέρ­γων, των Γάλ­λων α­στέ­γων… Στις πύ­λες του ερ­γο­στα­σί­ου της Μου­λι­νέξ στην Μα­μέρ, της πε­ριο­χής του Σαρ­τ, έ­νας α­πό τους ε­πί κε­φα­λής, ο Μπρου­νό Με­γκρέ, μοι­ρά­ζει προ­κη­ρύ­ξεις ε­να­ντί­ον των α­πο­λύ­σε­ων και των “ε­πί­ση­μων, θε­σμο­θε­τη­μέ­νων, κα­θε­στω­τι­κών συν­δι­κά­των, συ­νερ­γών αυ­τής της κα­τα­στρο­φι­κής δια­δι­κα­σί­ας”. Ε­νώ το ΕΜ φαι­νό­ταν να έ­χει ε­ξα­φα­νι­στεί με­τά α­πό το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα του Νο­εμ­βρί­ου-Δε­κεμ­βρί­ου 1995, ε­πι­δει­κνύ­ει στο ε­ξής έ­ναν α­κτι­βι­σμό που πο­λύ λί­γο συ­νή­θι­ζε η α­κρο­δε­ξιά α­πό το 1945…
Ε­άν υ­πάρ­χει μια στα­θε­ρά του κόμ­μα­τος του Zαν Μα­ρί Λε Πεν, αυ­τή εί­ναι η δη­λω­μέ­νη ε­χθρό­τη­τά του για τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, “πα­ρα­σι­τι­κές” δο­μές, “που α­πο­λαμ­βά­νουν ε­ξου­σί­ες και προ­νό­μια α­πο­λύ­τως δυ­σα­νά­λο­γα με την πραγ­μα­τι­κή τους α­πή­χη­ση”1 και που δεν υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα των Γάλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων. Κα­τά την α­ναγ­γε­λί­α του σχε­δί­ου με­ταρ­ρύθ­μι­σης της κοι­νω­νι­κής α­σφά­λι­σης που πα­ρου­σί­α­σε το φθι­νό­πω­ρο του 1995, ο Γάλ­λος πρω­θυ­πουρ­γός κ. Αλ­λαίν Ζυ­πέ, το ΕΜ α­πορ­ρί­πτει συλ­λή­βδην τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, συ­νυ­πεύ­θυ­νες με τους με­τα­νά­στες- πρό­σφυ­γες για τη “λε­η­λα­σί­α” των τα­μεί­ων, και την κυ­βέρ­νη­ση, που δεν κα­τα­φέρ­νει να α­πο­τι­νά­ξει την κη­δε­μο­νί­α των συν­δι­κά­των και των “λό­μπι της με­τα­νά­στευ­σης”.2 Στις αρ­χές του Δε­κεμ­βρί­ου 1995, δη­μο­σιο­ποιεί την α­νά­λυ­σή του για την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση.3 Ο Λε Πεν κα­ταγ­γέλ­λει την “αυ­το­κτο­νι­κή πρα­κτι­κή των α­νεύ­θυ­νων και χω­ρίς λα­ϊ­κή βά­ση συν­δι­κά­των που ε­πι­δει­νώ­νουν την κοι­νω­νι­κή α­νι­σορ­ρο­πί­α α­νά­με­σα στον δη­μό­σιο και ι­διω­τι­κό το­μέ­α, με το σκο­πό να δια­τη­ρή­σουν θέ­σεις και κα­θε­στώ­τα προ­νο­μί­ων”, α­παι­τεί “το στα­μά­τη­μα των α­περ­γιών (κά­θε μια ε­πί πλέ­ον μέ­ρα α­περ­γί­ας α­πο­τε­λεί έ­να α­κό­μα χτύ­πη­μα ε­να­ντί­ον της Γαλ­λί­ας) και τη διά­λυ­ση της Βου­λής” και α­πο­κα­λύ­πτει τη συ­νω­μο­σί­α: “Δεν εί­ναι α­νά­γκη να ψά­ξει κα­νείς πο­λύ μα­κριά για το α­πό πού προ­έρ­χε­ται η α­να­τα­ρα­χή στους δρό­μους. Εί­ναι ο καρ­πός της α­να­τρε­πτι­κής δρά­σης των δι­κτύ­ων της ά­κρας α­ρι­στε­ράς”.
Μέ­σα στην ί­δια κα­τεύ­θυν­ση, στην ί­δια γραμ­μή, ε­ναρ­μο­νι­σμέ­νη, η Ε­θνι­κή Ε­βδο­μα­διαί­α, η ε­φη­με­ρί­δα του Με­τώ­που, θα κα­ταγ­γεί­λει χω­ρίς να α­φή­νει πε­ρι­θώ­ρια αμ­φι­βο­λιών, τον Νο­έμ­βριο-Δε­κέμ­βριο 1995, τα “προ­νό­μια” των α­περ­γού­ντων δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων: “Οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί εί­ναι κα­λοί και ι­κα­νοί άν­θρω­ποι, αλ­λά α­γω­νί­ζο­νται πρώτ’ απ’ ό­λα για προ­νό­μια. (…) Το ι­διαί­τε­ρο κα­θε­στώς των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών δεν έ­χει πια λό­γο ύ­παρ­ξης.”4 “Πέ­ντε ώ­ρες μπο­τι­λιά­ρι­σμα, (εξ αι­τί­ας της α­περ­γί­ας…) (δεν εί­ναι κά­τι που) οι ερ­γα­ζό­με­νοι ε­πι­δο­κι­μά­ζουν τε­λι­κά. Μό­νο οι προ­νο­μιού­χοι μπο­ρούν να σκέ­φτο­νται δια­φο­ρε­τι­κά, και οι α­περ­γοί δη­μό­σιοι υ­πάλ­λη­λοι εί­ναι προ­νο­μιού­χοι.”5 Στο τέ­λος του Νο­εμ­βρί­ου, αυ­τή η α­νά­λυ­ση αγ­γί­ζει τη σφαί­ρα του πα­ρα­λό­γου, κα­θώς ο υ­πο­γρά­φων τις σε­λί­δες με τα κοι­νω­νι­κά θέ­μα­τα της α­κραί­ας ε­βδο­μα­διαί­ας ε­φη­με­ρί­δας ε­ξη­γεί με ποιο τρό­πο, “χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια χού­φτα ε­παγ­γελ­μα­τι­κών στε­λε­χών, ορ­γα­νώ­σεις κα­θό­λου α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κές μπο­ρούν να μπλο­κά­ρουν μια ο­λό­κλη­ρη χώ­ρα”, για να κα­τα­λή­ξει ό­τι “μια γε­νι­κή α­περ­γί­α χω­ρίς α­περ­γούς, ή σχε­δόν, δεν α­νή­κει στη σφαί­ρα της φα­ντα­σί­ας”.6
Αλ­λά σύ­ντο­μα, δια­κρί­νε­ται μια δυ­σφο­ρί­α. Προ­φα­νώς το λα­ϊ­κό ε­κλο­γι­κό σώ­μα του Με­τώ­που υ­πο­στη­ρί­ζει το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα: “Μας λέ­νε: πολ­λοί ψη­φο­φό­ροι και συ­μπα­θού­ντες του Ε­θνι­κού Με­τώ­που α­πήρ­γη­σαν. Α­πα­ντώ: εί­ναι κα­θή­κον μας να τους πούμε ό­τι τους ε­ξα­πα­τούν”.7 Αυ­τή η δια­παι­δα­γω­γη­τι­κή θέ­λη­ση θα ξε­θω­ριά­σει, κα­θώς η υ­πο­στή­ρι­ξη θα γί­νε­ται πιο έκ­δη­λη. Η δη­μο­σκό­πη­ση που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε α­πό τη χρι­στια­νι­κή ε­βδο­μα­διαί­α έκ­δο­ση Η Ζω­ή8 θα α­πο­κα­λύ­ψει ό­τι το 65% των λε­πε­νι­κών ψη­φο­φό­ρων αι­σθάν­θη­καν αλ­λη­λέγ­γυοι με τους α­περ­γούς –έ­να α­πο­τέ­λε­σμα που κα­τα­δει­κνύ­ει τη λα­ϊ­κή βά­ση αυ­τού του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος.
Α­πό τον Δε­κέμ­βριο 1995, μια άλ­λη προ­σέγ­γι­ση βλέ­πει το φως της μέ­ρας. Α­φή­νο­ντας κα­τά μέ­ρος τα ο­ρά­μα­τα για “α­περ­γί­ες χω­ρίς α­περ­γούς”9, α­να­λύ­ο­νται οι σχέ­σεις των συν­δι­κά­των με την ερ­γο­δο­σί­α και οι εν­δε­χό­με­νες κρί­σεις στους κόλ­πους των ο­μο­σπον­διών που έ­γι­ναν “πε­ρι­πλα­νώ­με­να πα­γό­βου­να”. Εξ ου και η κα­τά­λη­ξη: “Ό­σον α­φο­ρά τον ε­λεύ­θε­ρο συν­δι­κα­λι­σμό, δεν πρέ­πει κα­νείς να λη­σμο­νεί ό­τι υ­πάρ­χει. Η δυ­να­τό­τη­τά του για δρά­ση και α­νά­πτυ­ξη θα ε­ξαρ­τη­θεί χω­ρίς αμ­φι­βο­λί­α α­πό τη στά­ση του α­πέ­να­ντι στο ε­θνι­κό κί­νη­μα. Ό­λα μπο­ρεί να συμ­βούν στη σκη­νή των κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων”.
Η συμ­βο­λή της νέ­ας δε­ξιάς
Αλ­λά ε­άν η φρο­ντί­δα για τη λα­ϊ­κή ε­κλο­γι­κή του βά­ση και τις ε­ξε­λί­ξεις του συν­δι­κα­λι­σμού α­να­γκά­ζουν το ΕΜ να διορ­θώ­νει τις α­να­λύ­σεις του, του λεί­πει ω­στό­σο μια ι­κα­νό­τη­τα α­νά­γνω­σης του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος την ο­ποί­α πρό­κει­ται να του προ­σφέ­ρει η “νέ­α δε­ξιά” που προ­έρ­χε­ται α­πό την Ο­μά­δα έ­ρευ­νας και με­λε­τών πά­νω στον ευ­ρω­πα­ϊ­κό πο­λι­τι­σμό (G.re.c.e ). Έ­τσι, ο Πιερ Βιάλ, ι­στο­ρι­κός η­γέ­της της νέ­ας δε­ξιάς και μέ­λος του ΠΓ του ΕΜ, με­τά α­πό έ­να άρ­θρο10 όπου υ­πε­ρά­σπι­ζε τον συ­νταγ­μα­τάρ­χη Λου­ί Ροσ­έλ, που εί­χε ε­ντα­χθεί στην Κομ­μού­να το 1871, α­πα­ντώ­ντας σε έ­ναν α­να­γνώ­στη που του το κα­τα­λό­γι­ζε, ε­πι­μέ­νει. “Για έ­να πο­λύ α­πλό λό­γο: ως ε­θνι­κι­στής, αρ­νού­μαι την ευ­θυ­γράμ­μι­ση με το πα­λιό σχί­σμα α­νά­με­σα στη δε­ξιά και την α­ρι­στε­ρά (…) Και έ­νας ε­θνι­κι­στής ξέ­ρει κα­λά ό­τι ο κύ­ριος ε­χθρός εί­ναι ο φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, ά­πα­τρις εξ ο­ρι­σμού και εξ α­νά­γκης. Το 1871, ο φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός εί­χε το ό­νο­μα του Θιέρ­σου11”. Για να κα­τα­λή­ξει ό­τι η Κομ­μού­να εί­χε “μια α­ξί­α, που πα­ρα­μέ­νει ι­στο­ρι­κά ε­πί­και­ρη: το ό­τι έ­θε­σε έ­να συν­δε­τι­κό κρί­κο α­νά­με­σα στο ε­θνι­κό και στο λα­ϊ­κό”.
Στο πε­ριο­δι­κό Eléments, (Στοι­χεί­α)12, ο κ. Α­λέν ντε Μπε­νουά, “πά­πας” της νέ­ας δε­ξιάς, ε­πα­νέρ­χε­ται στο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα. Η ευ­ρύ­τη­τα και η υ­πο­στή­ρι­ξη που α­πο­λαμ­βά­νει α­πό την κοι­νή γνώ­μη θα ή­ταν α­νε­ξή­γη­τες ε­άν ε­πρό­κει­το α­πλώς για μια συ­ντε­χνια­κή δια­μαρ­τυ­ρί­α για υ­πε­ρά­σπι­ση προ­νο­μί­ων. Η πραγ­μα­τι­κή του διά­στα­ση, “εί­ναι το πνεύ­μα της ε­ξέ­γερ­σης που έ­χει α­πο­κρυ­σταλ­λώ­σει”, α­πέ­να­ντι στις ε­πι­δρο­μές του φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης της οι­κο­νο­μί­ας, α­πο­κα­λυ­πτι­κό της “ό­λο και πιο γε­νι­κευ­μέ­νης α­πο­μά­κρυν­σης της πα­γκό­σμιας κοι­νό­τη­τας α­πό τις ε­λίτ, και κα­τε­ξο­χήν α­πέ­να­ντι σε μια πο­λι­τι­κή τά­ξη (…) δια­με­σο­λα­βη­τή των χρη­μα­τι­στη­ρια­κών α­γο­ρών (…) Οι Γάλ­λοι έ­χουν την αί­σθη­ση ό­τι αυ­τοί που τους κυ­βερ­νούν έ­χουν α­πο­νο­μι­μο­ποι­η­θεί στα μά­τια τους”. Α­φού α­να­φέ­ρε­ται “στην φι­λε­λεύ­θε­ρη δε­ξιά που έ­χει πα­ρα­λύ­σει, στην κα­θε­στω­τι­κή α­ρι­στε­ρά, η ο­ποί­α εί­χε αρ­χί­σει να υ­πο­στη­ρί­ζει το σχέ­διο του Ζυπ­έ13 (…), και έ­χει μεί­νει σα­στι­σμέ­νη”, κρι­τι­κά­ρει βί­αια τις θέ­σεις του ΕΜ: “Ό­σον α­φο­ρά την α­ντι­δρα­στι­κή δε­ξιά, που συ­νε­χί­ζει να στοι­χειώ­νει α­πό φα­ντά­σμα­τα συ­νω­μο­σιών (‘οι τρο­τσκι­στι­κές μα­νού­βρες’) και την πα­ρα­δο­σια­κή α­ντι­δρα­στι­κή της ι­δε­ο­λο­γί­α (την πι­κρό­χο­λη κα­ταγ­γε­λί­α της δη­μό­σιας διοί­κη­σης, της ε­φο­ρί­ας, των ε­πι­δο­μά­των, της κοι­νω­νι­κής α­σφά­λι­σης), έ­δει­ξε για α­κό­μα μια φο­ρά πε­ρί­τρα­να την τέ­λεια α­δια­φο­ρί­α της για το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα: οι βάρ­δοι της ‘ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας’ α­πέ­φυ­γαν ε­πι­με­λώς σ’ αυ­τήν την υ­πό­θε­ση, να βρε­θούν στο πλευ­ρό των Γάλ­λων”. Για να ε­πι­ση­μά­νει ό­τι κα­μιά πο­λι­τι­κή ή συν­δι­κα­λι­στι­κή δύ­να­μη δεν μπό­ρε­σε να δώ­σει προ­ο­πτι­κή σ’ αυ­τό το ρω­μα­λέ­ο κί­νη­μα α­πόρ­ρι­ψης των δει­νών που έ­χει ε­πι­σω­ρεύ­σει ο φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός: “Αυ­τή την α­πόρ­ρι­ψη, ού­τε τα συν­δι­κά­τα, ού­τε οι α­περ­γοί, ού­τε οι πο­λι­τι­κοί άν­δρες ε­πι­χεί­ρη­σαν να διευ­ρύ­νουν ή να προ­βά­λουν στο μέλ­λον υ­πό τη μορ­φή ε­νός συ­νε­κτι­κού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­στι­κού σχε­δί­ου”. Τε­λευ­ταί­ο μά­θη­μα: ε­άν δεν υ­πάρ­χει πιά κοι­νό­τη­τα συμ­φε­ρό­ντων βα­σι­σμέ­νων στην ερ­γα­σί­α, “ο λα­ός”, με την προ­λε­τα­ρια­κή έν­νοια της λέ­ξης, δεν υ­πάρ­χει πια. “Αλ­λά η κοι­νω­νι­κή α­φύ­πνι­ση α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι έ­νας και­νούρ­γιος λα­ός α­να­ζη­τά να συ­γκρο­τη­θεί”. Μα­ντεύ­ει κα­νείς πά­νω σε ποιες βά­σεις θα μπο­ρού­σε να συ­γκρο­τη­θεί αυ­τή η “λα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα”.
Το Σκέ­ψου και δρά­σε, μια ε­πι­θε­ώ­ρη­ση που βρί­σκε­ται στην πε­ρι­φέ­ρεια της νέ­ας δε­ξιάς, με έ­ντο­νη ε­θνι­κι­στι­κή-ε­πα­να­στα­τι­κή χροιά, η ο­ποί­α α­πευ­θύ­νε­ται στους νε­α­ρούς ρι­ζο­σπά­στες της νε­ο­λαί­ας του ΕΜ, στρέ­φε­ται κα­τά των θέ­σε­ων του ΕΜ κα­τά τη διάρ­κεια των μη­νών Νο­εμ­βρί­ου και Δε­κεμ­βρί­ου 1995. “Η Ε­θνι­κή Ε­βδο­μα­διαί­α, η φω­νή της δε­ξιάς α­ντι­δρα­στι­κής τά­σης του ΕΜ, δεν μας α­πάλ­λα­ξε α­πό τις χον­δρο­ει­δείς και πα­ρω­χη­μέ­νες ε­πι­κρί­σεις της κα­τά τη διάρ­κεια των α­περ­γιών. (…) Το ΕΜ (…) ζη­τού­σε α­πό την ε­ξου­σί­α να ε­πι­βά­λει σιω­πή στις λα­ϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και να σπά­σει τις α­περ­γί­ες”. “Πρέ­πει να θυ­μί­σει κα­νείς στο ΕΜ την αυ­ξα­νό­με­νη υ­πο­στή­ρι­ξη που α­πο­λαμ­βά­νει α­πό τα λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα;” “Ε­άν οι α­περ­γί­ες ή­ταν πο­λι­τι­κές”, έ­πρε­πε να συμ­με­τέ­χει και, “ε­άν το ΕΜ εί­ναι έ­να κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα ό­πως το διεκ­δι­κεί, αρ­μό­ζει να κα­τε­βεί στο δρό­μο για να υ­πε­ρα­σπί­σει τις κοι­νω­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις”14. Ο δρό­μος εί­ναι α­νοι­χτός (και) για άλ­λες ε­νέρ­γειες: “Με­τά τη δη­μιουρ­γί­α του συν­δι­κά­του των α­στυ­νο­μι­κών του ΕΜ και των εν­θαρ­ρυ­ντι­κών α­πο­τε­λε­σμά­των του (…), το ΕΜ παίρ­νει ε­πί τέ­λους την α­πό­φα­ση να α­να­πτύ­ξει τα δί­κτυά του μέ­σα στον κό­σμο της ερ­γα­σί­ας δη­μιουρ­γώ­ντας τα δι­κά του συν­δι­κά­τα. Το συν­δι­κά­το των υ­παλ­λή­λων του Με­τρό του ΕΜ πρό­κει­ται να δη­μιουρ­γη­θεί”.
Η χα­ο­τι­κή τρο­χιά του Με­τώ­που ως προς την α­πο­τί­μη­ση του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος θα ο­λο­κλη­ρω­θεί με τη συ­νέ­ντευ­ξη που θα πα­ρα­χω­ρή­σει ο Μπρουνό Με­γκρέ στη Μο­ντ, στις 13 Φε­βρουα­ρί­ου 1996, ό­που εκ­θέ­τει α­να­λύ­σεις πο­λύ κο­ντι­νές με ε­κεί­νες της νέ­ας δε­ξιάς. “Εί­μα­στε σε προ­ε­πα­να­στι­κή κα­τά­στα­ση”, διό­τι υ­πάρ­χει “μί­α ρή­ξη α­νά­με­σα στον λα­ό και τις κα­τε­στη­μέ­νες ε­λίτ του, και προ­πα­ντός με την πο­λι­τι­κή τά­ξη. Το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα του φθι­νο­πώ­ρου υ­πήρ­ξε η προ­φα­νής έκ­φρα­σή του”. Δεν μπο­ρεί “να πε­ριο­ρι­στεί σε μια δια­μά­χη πα­ρω­χη­μέ­νου τύ­που α­νά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση και τα συν­δι­κά­τα που στη­ρί­ζο­νται α­πό τα κόμ­μα­τα της α­ρι­στε­ράς. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι συ­νο­λι­κά ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας που εκ­δη­λώ­θη­κε για να εκ­φρά­σει την α­νη­συ­χί­α του α­πέ­να­ντι στην α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της οι­κο­νο­μί­ας μας, δε­μέ­νη με την πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και με το Μά­α­στρι­χτ. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που ο χάρ­της των με­γα­λύ­τε­ρων δια­δη­λώ­σε­ων α­ντα­πο­κρί­νε­ται στο χάρ­τη του ‘ό­χι’ στο Μά­α­στρι­χτ”. Και σε πλή­ρη α­ντί­θε­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, συ­νε­χί­ζει: “Κα­τα­νο­ή­σα­με και υ­πο­στη­ρί­ξα­με α­πό­λυ­τα αυ­τό το ρεύ­μα δυ­σα­ρέ­σκειας”. Πριν α­ναγ­γεί­λει: “Για να συμ­βεί μια με­γά­λη α­να­τρο­πή”, χρειά­ζε­ται να προ­στε­θεί μια με­γά­λη θέ­λη­ση αλ­λα­γής σ’ αυ­τή τη ρή­ξη α­νάμε­σα στον λα­ό και τους διοι­κού­ντες· εφ’ ό­σον εκ­πλη­ρω­θούν αυ­τοί οι δυο ό­ροι, δεν λεί­πει πα­ρά έ­νας τρί­τος: “η ύ­παρ­ξη μιας ε­ναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής δύ­να­μης”. “Η με­γά­λη πρό­κλη­ση για το ΕΜ εί­ναι να εν­σαρ­κώ­σει αυ­τή την ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση”.
Έ­τσι, σε λι­γό­τε­ρο α­πό δύ­ο μή­νες, το ΕΜ θα με­τα­βά­λει ε­ντε­λώς τη θέ­ση του πά­νω στο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα. Αυ­τή η ξαφ­νι­κή αλ­λα­γή θα ή­ταν α­κα­τα­νό­η­τη ε­άν δεν έ­παιρ­νε κα­νείς υπό­ψη του τη δου­λειά που ε­πι­τε­λέ­στη­κε στους κόλ­πους του κόμ­μα­τος για να το “προι­κί­σει με μια θε­ω­ρη­τι­κή συ­νο­χή ως προς το ό­ρα­μά του για τον κό­σμο”,15 δη­λα­δή, με έ­να σύγ­χρο­νο φα­σι­στι­κό πρό­γραμ­μα. Αυ­τή η στρο­φή προς ένα α­λη­θι­νό ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα υ­λο­ποι­ή­θη­κε κυ­ρί­ως α­πό το πε­ρι­βάλ­λον του κ. Μπρουνό Με­γκρέ, έ­νας α­ριθ­μός στε­λε­χών του ο­ποί­ου δια­μορ­φώ­θη­κε α­πό τη νέ­α δε­ξιά. Αρ­χί­ζο­ντας ή­δη α­πό το 1992, με τις πε­νή­ντα και μί­α κοι­νω­νι­κές προ­τά­σεις, έρ­χε­ται σε ρή­ξη με το υ­περ-φι­λε­λεύ­θε­ρο οι­κο­νο­μι­κό πρό­γραμ­μα του 1985.
Οι δη­λώ­σεις του Με­γκρέ ε­πρό­κει­το να έχουν συ­νέ­πεια στην πρά­ξη: τον Φε­βρουά­ριο 1996, υ­πο­βλή­θη­καν τα κα­τα­στα­τι­κά του ΕΜ-Υ­παλ­λλή­λων του Με­τρό, το Μά­ιο του ΕΜ-TCL (Μέ­σα Μα­ζι­κής Με­τα­φο­ράς της Λυόν), (και) ε­κεί­να του ΕΜ-Φυ­λα­κές τον Σε­πτέμ­βριο. Ε­πα­να­δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε το Κί­νη­μα για μια Ε­θνι­κή Εκ­παί­δευ­ση (ΜΕΝ). Έ­νας το­μέ­ας του Με­τώ­που για την “ά­μυ­να” εκδίδει έ­να φυλ­λά­διο πά­νω στο νό­μο για τον στρα­τιω­τι­κό προ­γραμ­μα­τι­σμό: Για τη σω­τη­ρί­α της πο­λε­μι­κής βιο­μη­χα­νί­ας. Προ­κη­ρύ­ξεις του ΕΜ-Τα­χυ­δρο­μεί­α κα­ταγ­γέλ­λουν τα συν­δι­κά­τα “που υ­πο­κρί­νο­νται ό­τι α­ντι­δρούν ε­νά­ντια στον κίν­δυ­νο ι­διω­τι­κο­ποί­η­σης των Τα­χυ­δρο­μεί­ων”. Μη θέ­λο­ντας να πε­ριο­ρι­στεί στη δη­μιουρ­γί­α συν­δι­κά­των, το ΕΜ σκο­πεύ­ει να “ο­μο­γε­νο­ποι­ή­σει” την ερ­γα­σί­α των α­γω­νι­στών του μέ­σα στον Ε­θνι­κό Κύ­κλο των συν­δι­κα­λι­σμέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων. Στον λό­γο του της 1ης του Μά­η 1996, ο Λε Πεν θα χαι­ρε­τί­σει “τους μα­κρό­χρο­νους α­γώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων”16. Έ­νας α­γώ­νας τα­χύ­τη­τας έ­χει αρ­χί­σει στην κοι­νω­νι­κή σκη­νή.

Μετάφραση: Ελένη Νάκου

1. Βλέ­πε το Πρό­γραμ­μα του Ε­θνι­κού Με­τώ­που του 1993: “Τρια­κό­σια ά­με­σα μέ­τρα για τη σω­τη­ρί­α της Γαλ­λί­ας”. σ.  229 (στα γαλ­λι­κά).
2. National Hebdo (NH), αρ. 791, 16-22 Νο­εμ­βρί­ου 1996.
3. ΝΗ, αρ. 594, 7-13 Δε­κεμ­βρί­ου 1995.
4. ΝΗ, αρ. 593, 30 Νο­εμ­βρί­ου-6 Δε­κεμ­βρί­ου 1995.
5. ΝΗ, αρ. 595, 14-20 Δε­κεμ­βρί­ου 1995.
6. “Η α­περ­γί­α των α­ρι­στο-συν­δι­κα­λι­στών”, ΝΗ, αρ. 593, όπ.π.
7. ΝΗ, αρ. 595, 14-20 Δε­κεμ­βρί­ου 1995.
8. La Vie, Πα­ρί­σι αρ. 2627, 4 Ια­νουα­ρί­ου 1996.
9. “Τα συν­δι­κά­τα τρελ­λά­θη­καν”, ΝΗ, αρ. 594, 7-13 Δε­κεμ­βρί­ου 1995.
10. “28 Νο­εμ­βρί­ου 1871: Λου­ί Ροσ­έλ: ού­τε α­ρι­στε­ρά, ού­τε δε­ξιά”. ΝΗ, αρ. 593, όπ.π.
11. O Θιέρ­σος ή­ταν ο η­γέ­της της α­ντε­πα­να­στα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης που κα­τέ­στει­λε την Κομ­­μού­να (σ.τ.μ.).

12. Robert de Herte, ψευ­δώ­νυ­μο του Alain de Benoist, “Στο δρό­μο”, Eléments, Πα­ρί­σι, αρ.  35,Φε­βρουά­ριος-Μάρ­τιος 1996.
13. Ο Α­λαίν Ζυ­πέ ή­ταν ο πρω­θυ­πουρ­γός της δε­ξιάς γαλ­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης (σ.τ.μ.).
14. Réflechir et A­gir, Νέ­α σει­ρά, αρ. 0, Ά­νοι­ξη 1996, σ. 30.