Προβλήματα στους επιγόνους

του Γ. Πα­πα­γιαν­νό­που­λου

Βα­σι­κή α­πόρ­ροια του τρό­που διοί­κη­σης και ε­πι­κυ­ριαρ­χί­ας του Αν­δρέ­α Πα­παν­δρέ­ου πά­νω στους συ­νερ­γά­τες του και στο Κί­νη­μα-κόμ­μα του ή­ταν η δη­μιουρ­γί­α πα­ρα­γω­γής μιας σει­ράς στε­λε­χών με πα­νο­μοιό­τυ­πα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά (ι­δε­ο­λη­ψί­α, λα­ϊ­κι­σμός, αυ­τι­σμός) που μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν ως: οι Μι­κροί Πα­παν­δρέ­ου. (Αυ­τή και μό­νο η α­να­φο­ρά στο ό­νο­μα Πα­παν­δρέ­ου εί­ναι προ­φα­νές ό­τι γε­μί­ζει αυ­τά τα στε­λέ­χη με χα­ρά και κρυ­φά α­νο­μο­λό­γη­τα χα­μό­γε­λα).
Βα­σι­κά γνω­ρί­σμα­τα αυ­τής της «Σχο­λής Πα­παν­δρέ­ου» εί­ναι η α­ντι­γρα­φή των με­θό­δων και των πρα­κτι­κών του αρ­χη­γού τους, ή­τοι: η­γε­μο­νι­σμός, μι­κρο­με­γα­λι­σμός, α­λα­ζο­νεί­α, τα­κτι­κι­σμός, υ­πα­κο­ή προς αυ­τούς των κα­τω­τέ­ρων τους χω­ρίς α­ντιρ­ρή­σεις, χω­ρίς πα­ράλ­λη­λα κα­νείς α­πό αυ­τούς να έ­χει τα α­ντί­στοι­χα προ­σό­ντα του αρ­χη­γού τους: ο­ξύ­νοια, πο­λι­τι­κή ό­σφρη­ση, δη­μα­γω­γί­α, στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κός-ε­νο­ποι­η­τι­κός πα­ρά­γων του χώ­ρου.
Πρώ­τοι αυ­τοί αι­σθάν­θη­καν ορ­φα­νοί με τον θά­να­το του Α. Πα­παν­δρέ­ου. Ε­άν η χή­ρα του έ­χα­σε την πρό­σβα­σή της στην ε­ξου­σί­α, αυ­τοί χά­σαν τ’ αυ­γά και τα πα­σχά­λια. Μεί­ναν χω­ρίς ρό­λο. Γι’ αυ­τό και συ­νέ­χι­σαν να πράτ­τουν αυ­τό που έ­μα­θαν τό­σα χρό­νια: να μι­μού­νται και να α­ντι­γρά­φουν.
Έ­τσι, προ­κύ­πτει έ­να πε­δί­ο ο­ξύ­μω­ρο, α­ντι­φα­τι­κό και εν πολ­λοίς γε­λοί­ο, ό­που ο κα­θέ­νας θε­ω­ρεί τον ε­αυ­τό του κα­λύ­τε­ρο α­πό τον δι­πλα­νό του κι έ­τσι ορ­γα­νώ­νει τις «ε­πιρ­ρο­ές» του και ψη­λώ­νει την μύ­τη του, χω­ρίς καν να κοι­τά­ζει δί­πλα του. Ί­σως κι αυ­τός να ή­ταν έ­νας πρό­σθε­τος λό­γος που ο «χει­ρό­τε­ρος» μα­θη­τής του Α. Πα­παν­δρέ­ου, αυ­τός δη­λα­δή που του έ­μοια­ζε λι­γό­τε­ρο και τον α­ντέ­γρα­ψε λι­γό­τε­ρο, ο Κ. Ση­μί­της, εμ­φα­νί­στη­κε ως «αυ­τό­νο­μη» προ­σω­πι­κό­τη­τα στη δια­δο­χή και τους τα πή­ρε ό­λα.
Ας δού­με μα­ζί πα­ρα­δείγ­μα­τα αυ­τής της Σχο­λής: ο κα­θέ­νας ε­πί­δο­ξος Μι­κρός Πα­παν­δρέ­ου έ­χει μια ο­μά­δα. Αυ­τή α­πο­τε­λεί­ται α­πό: τον Ε­πι­κε­φα­λής, δύ­ο-τρί­α α­κό­μη στε­λέ­χη σε ρό­λο δεύ­τε­ρου και με­τά οι υ­πο­τε­λείς ή «συ­νερ­γά­τες», α­να­λό­γως… Πα­ρά­δειγ­μα πρώ­το: Τσο­βό­λας, πα­ρά­δειγ­μα δεύ­τε­ρο: Βά­σω Πα­παν­δρέ­ου… κ.ά, για να μη μιλάμε για άλλους γνωστούς  και μη εξαιρετέους και να μην ξε­χά­σου­με βέ­βαια τον κα­τερ­γά­ρη, αυ­τό-ο­νο­μα­ζό­με­νο και «ι­σο­ϋ­ψή» Γιαν­νό­που­λο, χω­ρίς «ο­μά­δα» στο κόμ­μα αλ­λά με με­γά­λη στην «κοι­νω­νί­α» και πλή­θος υ­πο­τα­κτι­κούς στην ε­κλο­γι­κή του πε­ρι­φέ­ρεια, Β΄ Α­θη­νών.
Α­φού φτια­χτεί η ο­μά­δα, στη συ­νέ­χεια, με βά­ση κά­ποιες «αρ­χές» και «στό­χους», θέ­λει να ε­πι­βλη­θεί στις άλ­λες. Και ε­πει­δή τού­το εί­ναι α­δύ­να­το, αρ­χί­ζουν οι α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις, οι προ­σω­πι­κοί στό­χοι, η διά­λυ­ση… Υ­ψώ­νο­νται δια­χω­ρι­στι­κά τεί­χη, οι «δι­κοί μας» και οι «δι­κοί σας», πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α έ­χουν βιω­θεί α­πό το Κί­νη­μα προ πολ­λού και α­πό ό­λους τους ώ­ρι­μους αν­θρώ­πους θε­ω­ρού­νται ξε­πε­ρα­σμέ­να. Πά­ντα βέ­βαια θα υ­πάρ­χουν και­νούρ­γιοι, ά­μα­θοι, υ­πο­τε­λείς κι έ­τσι πά­ντα η κά­θε λο­γής ο­μά­δα ή ψευ­το­φρά­ξια θα ’χει α­να­φο­ρά. Α­λί­μο­νο ό­μως, ό­ταν αυ­τή η ει­κό­να συ­νο­λι­κο­ποι­η­θεί, προ­κύ­πτει ως α­πο­τέ­λε­σμα έ­να τε­ρά­στιο μη­δέν. Ει­κό­να α­πο­γο­ή­τευ­σης και διά­λυ­σης δη­λα­δή για τους (μειο­ψη­φού­ντες ού­τως ή άλ­λως) σκε­πτό­με­νους ε­να­σχο­λού­με­νους α­κό­μη με το ΠΑ­ΣΟΚ.
Έ­τσι το πρό­βλη­μα για τους Μι­κρούς Πα­παν­δρέ­ου προ­κύ­πτει και θα προ­κύ­πτει ό­λο και συ­χνό­τε­ρα, α­ντι­κει­με­νι­κά: Νο­μο­τε­λεια­κή συρ­ρί­κνω­ση του ρό­λου και της ε­πιρ­ρο­ής τους, πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση α­φού δεν μπο­ρούν ν’ α­να­δει­χθούν σε στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κό-ε­νο­ποι­η­τι­κό πα­ρά­γο­ντα ό­πως ο Πα­τε­ρού­λης τους.

Υ.Γ. Ο Α. Πα­παν­δρέ­ου εί­ναι βιο­λο­γι­κά α­πών (α­πλο­ελ­λη­νι­κά: πέ­θα­νε). Και τον Ελ-Σι­ντ οι Ι­σπα­νοί ΜΙΑ φο­ρά τον έ­βγα­λαν α­πό τα τεί­χη νε­κρό. Ε­δώ τα α­νή­μπο­ρα ορ­φα­νά του σκυ­λεύ­ουν α­κό­μα τον τά­φο του, α­να­ζη­τώ­ντας ρό­λους που η ι­στο­ρί­α μοί­ρα­σε ή­δη σ’ άλ­λους.

*(Πα­λαιο)Πα­σό­κος