Μανώλης Γλέζος
Μπροστά στη βία, τα βασανιστήρια, την ανέχεια, τη δίψα, την πείνα, τις αρρώστιες, την αμάθεια, την αγραμματοσύνη, τις πολεμικές επεμβάσεις και το θάνατο, που μαστίζουν την ανθρωπότητα εξαιτίας της παγκοσμιοκρατίας, θέλουν δεν το θέλουν, μελετητές και κοινωνιολόγοι, μια και μόνη είναι η λύση: η κατάργηση της όποιας μορφής εξουσία και η αυτοδιοίκηση εθνών, λαών, κρατών, πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών, δήμων και κοινοτήτων.
Ο Όμηρος πρώτος, είτε καταγράφει την εποχή του, είτε την φαντάζεται, μας προσφέρει δύο εκπληκτικά παραδείγματα.
Πρώτον: Για να ξεχωρίσει τον τρόπο ζωής των Κυκλώπων (αυτοί οι οποίοι τα πράγματα, μόνο μέσα σ’ έναν κύκλο τα βλέπουν …) από την κοινωνία των ανθρώπων, αναφέρει ότι δεν είχαν ούτε θέμιστες, ούτε έγνοια ο ένας για τον άλλον. Βασική, συνεπώς, αρχή της κοινωνίας των ανθρώπων, κατά τον Όμηρο, είναι η θεσμοθετημένη έγνοια των μελών της κοινωνίας ανάμεσά τους.
Δεύτερο: Μας δίνει μια καταπληκτική περιγραφή λαϊκής συνέλευσης (αγορής) στην Ιθάκη, όπου ο Τηλέμαχος, παρά την αντίδραση των μνηστήρων (της εξουσίας και όχι μόνον της Πηνελόπης), έπεισε τη σύναξη των Ιθακησίων και του παραχώρησε πλεούμενο να ταξιδέψει στην Πύλο να ρωτήσει τον Νέστορα για την τύχη του πατέρα του Οδυσσέα.
Απο τότε, από την Ομηρική εποχή (3.000 χρόνια πριν) και ως τους Δήμους του Κλεισθένη και ως τα κοινά των Ελλήνων στην Τουρκοκρατία, η οργανωμένη μορφή της κοινωνίας, στην πρωτοβάθμια μορφή της, Δήμος ή Κοινότητα, παρουσίασε σ’ όλη την διαδρομή της πολυποίκιλη βέβαια πολυμορφία, αλλά γύρω απο μια βασική αρχή, της συνύπαρξης, όπου άπας ο λαός, «μικροί τε και μεγάλοι, με ολονών τη βουλή» συναπεφάσιζαν για όλα.
Η Βαυαροκρατία πάγωσε τον Κοινοτισμό, τον έβαλε στο ψυγείο και ανέκοψε μια λαμπρή πορεία αυτοδιοίκησης σε τοπική και σε εθνική κλίμακα, όπως είχε ανθίσει στα πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας του 1821.
Ο πατροπαράδοτος εθνικολαϊκός θεσμός της αυτοδιοίκησης πνίγηκε μέσα στα βαλτόνερα που δημιούργησε η μονοκρατορική κεντρική εξουσία του Κράτους των μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Η ανάσα που πήρε η Αυτοδιοίκηση το 1982-1986, με τη μερική απελευθέρωση από τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής εξουσίας, εξαφανίστηκε με τον «καποδιστριακό» νόμο, που απομάκρυνε τον πολίτη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Οι κρατούντες την εξουσίαν, την σήμερον ημέραν, στους επίσημους λόγους τους, εξακολουθούν οι αθεόφοβοι να διασαλπίζουν την άμεση δημοκρατία και στην πράξη δεν εννοούν να ξεχάσουν αυτό που στη πραγματικότητα πιστεύουν. Γι’ αυτούς οι οργανισμοί Αυτοδιοίκησης είναι οι τελευταίοι τροχοί της κρατικής μηχανής. Γι’ αυτό και κάνουν αυτό που κάθε φορά τους συμφέρει. Κατάργησαν τις κοινότητες για να σκηνοθετήσουν τους «καποδιστριακούς» Δήμους. Τώρα σκέφτονται να καταργήσουν τους Νομούς και να κατασκευάσουν περιφέρειες. Με τη φόρα, που έχουν πάρει, σε λίγο, θα μας παρασκευάσουν μιαν αυτοδιοίκηση, όπου κάθε Νομός θα είναι ένας Δήμος, και σε λίγο κάθε Περιφέρεια ένας Δήμος και κατόπιν όλη η Ελλάδα ένας Δήμος, που θα την κανοναρχεί ο Πλανητάρχης της Παγκοσμιοκρατίας (Μπους ή άλλος παρόμοιός του).
Και γιατί όχι; Μήπως η πολιτική που ακολουθεί η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση δεν ακολουθεί τα κελεύσματα του εκάστοτε Πλανητάρχή;
Το Σύνταγμα όμως, ρητώς αναφέρει ότι «Οι Οργανισμοί Αυτοδιοίκησης απολαύουν διοικητικής αυτοτέλειας». Παρ’ όλο που εννοιολογικά ο όρος αυτοδιοίκηση εμπεριέχει και τη διοικητική αυτοτέλεια, ο πλεονασμός διευκρινίζει επακριβώς και το περιεχόμενο της διοικητικής αυτοτέλειας.
Γιατί όμως; Ίσως για να γνωρίζει ειδικά ο Υπουργός των Εσωτερικών τι μπορεί να παραβιάζει. Διότι όντως ασυστόλως αυτό ακριβώς το οποίο παραβιάζεται είναι η διοικητική αυτοτέλεια των Οργανισμών Αυτοδιοίκησης. Η Αυτοδιοίκηση έχει μετατραπεί σε Ετεροδιοίκηση.
