Μαύρα πουκάμισα σε πράσινα παντελόνια

Η α­κρο­δε­ξιά ε­πε­λαύ­νει και τό­σο οι πρά­σι­νοι ό­σο και οι ο­πα­δοί του κι­νή­μα­τος ε­νά­ντια στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση πρέ­πει να πρά­ξουν πε­ρισ­σό­τε­ρα για να τη στα­μα­τή­σουν.
Guardian, 30/04/02

Δεν εί­χαν προ­λά­βει να κλεί­σουν τα ε­κλο­γι­κά κέ­ντρα και η νέ­α α­ρι­στε­ρά και οι πρά­σι­νοι κα­τη­γο­ρή­θη­καν για την α­νέλ­πι­στη ε­πι­τυ­χί­α του Λε­πέν. Οι πο­λι­τι­κοί σχο­λια­στές και α­πό τις δύ­ο ό­χθες της Μάγ­χης υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι ο η­γέ­της του γαλ­λι­κού Ε­θνι­κού Με­τώ­που τα πή­γε τό­σο κα­λά ε­πει­δή οι ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις εί­χαν προ­η­γουμένως συ­γκρο­τή­σει το κοι­νό στο ο­ποί­ο α­πευ­θύν­θη­κε και εν συ­νε­χεί­α διέ­σπα­σαν τις α­κρο-α­ρι­στε­ρές ψή­φους.
Αμ­φό­τε­ρες οι κα­τη­γο­ρί­ες εί­ναι γε­λοί­ες. Ο πο­λι­τι­κός χώ­ρος που κα­τέ­λα­βε ο Λε­πέν δεν συ­γκρο­τή­θη­κε α­πό τις κρι­τι­κές ε­νά­ντια στην α­νι­σό­τη­τα, την ε­ξου­σί­α των πο­λυε­θνι­κών, την οι­κο­λο­γι­κή κα­τα­στρο­φή αλ­λά α­πό την α­νι­σό­τη­τα, την ε­ξου­σί­α και την κα­τα­στρο­φή αυ­τή κα­θε­αυ­τή, και α­πό την ε­παί­σχυ­ντη α­πο­τυ­χί­α του Λιο­νέλ Ζο­σπέν να τις α­ντι­με­τω­πί­σει.
Ό­μως, δεν υ­πάρ­χει κα­μιά αμ­φι­βο­λί­α ό­τι η ά­κρα δε­ξιά α­να­ζη­τά τρό­πους να προσ­δε­θεί στο άρ­μα που κα­θο­δη­γεί­ται α­πό τους νέ­ους προ­ο­δευ­τι­κούς, ό­πως πά­ντο­τε κοί­τα­ζε να ει­σέλ­θει α­πό την πί­σω πόρ­τα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Ε­πί­σης, δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α ό­τι έ­χου­με κα­θυ­στε­ρή­σει να τους φρά­ξου­με τον δρό­μο.
Η ά­κρα δε­ξιά δεν έ­χει προ­σπα­θή­σει ι­διαί­τε­ρα να α­πο­κρύ­ψει τις προ­σπά­θειές της να οι­κειο­ποι­η­θεί τις δυ­νά­μεις μας. Έ­να άρ­θρο στην ι­στο­σε­λί­δα του Βρε­τα­νι­κού Ε­θνι­κού Κόμ­μα­τος δια­πι­στώ­νει ό­τι “υ­πάρ­χει έ­να με­γά­λο κε­νό στον πο­λι­τι­κό χάρ­τη”: Ε­νώ τα μέ­λη του Βρε­τα­νι­κού Ε­θνι­κού Κόμ­μα­τος θα α­νέ­με­ναν να συ­ντα­χθεί το κόμ­μα τους με τους πα­ρα­δο­σια­κούς συμ­μά­χους, τους ι­διο­κτή­τες γης, και να ε­να­ντιω­θεί στους πρά­σι­νους, με έκ­πλη­ξη πλη­ρο­φο­ρού­μα­στε ό­τι: “Η Ε­θνι­κή Ο­μο­σπον­δί­α Ι­διο­κτη­τών α­ριθ­μεί 50.000 μέ­λη” ε­νώ η “Ε­θνι­κή Βα­σι­λι­κή Ε­ται­ρί­α για την προ­στα­σί­α των πτη­νών, 4.000.000. Ποιον θα θέ­λα­τε να εί­χα­τε στο πλευ­ρό σας στις ε­πό­με­νες ε­κλο­γές;”
Έ­τσι λοι­πόν, το Βρε­τα­νι­κό Ε­θνι­κό Κόμ­μα ε­κτο­ξεύ­ει μύ­δρους ε­νά­ντια στο κλεί­σι­μο των μι­κρών α­γρο­κτη­μά­των, την κα­τά­χρη­ση των ε­ντο­μο­κτό­νων, τη γε­νε­τι­κή μη­χα­νι­κή, την κα­τα­στρο­φή του α­γρο­τι­κού το­πί­ου και (συν­δυά­ζο­ντας ε­πι­με­λώς τις νέ­ες με τις πα­λιές του πο­λι­τι­κές) τη διά­βρω­ση του ε­δά­φους. Τού­το εί­ναι μο­να­χά έ­να μέ­σο που χρη­σι­μο­ποιεί, προ­σβλέ­πο­ντας στο να προ­σεγ­γί­σει “τον πρά­σι­νο ι­δε­α­λι­σμό της με­σο­α­στι­κής νε­ο­λαί­ας” αλ­λά και να “δώ­σει ό­ρα­μα και στην α­ντί­στοι­χη της ερ­γα­τι­κής τά­ξης των πό­λε­ων”. Ε­πί­σης, πα­ρα­θέ­το­ντας α­πο­σπά­σμα­τα α­πό το έρ­γο του Νό­αμ Τσόμ­σκυ και –πράγ­μα που με τρό­μο δια­πί­στω­σα– α­πό το δι­κό μου, το Βρε­τα­νι­κό Ε­θνι­κό Κόμ­μα έ­χει ξε­κι­νή­σει εκ­στρα­τεί­ες ε­νά­ντια στην πα­ντο­δυ­να­μί­α των πο­λυε­θνι­κών, την Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα, την κα­τάρ­γη­ση των ερ­γα­τι­κών ε­στιών και την κυ­ριαρ­χί­α των με­γά­λων ε­μπο­ρι­κών κέ­ντρων. Το Βρε­τα­νι­κό Ε­θνι­κό Κόμ­μα δεν εί­ναι το μο­να­δι­κό κόμ­μα της ά­κρας δε­ξιάς που διεκ­δι­κεί οι­κο­λο­γι­κές δάφ­νες. Το ί­διο πράτ­τουν τό­σο το Ε­θνι­κό Μέ­τω­πο του Λε Πεν ό­σο και το βελ­γι­κό Βλά­αμ­ς-Μπλοκ. Στη Βρε­τα­νί­α, ο πιο ξε­κά­θα­ρος εκ­φρα­στής αυ­τής της νέ­ας τά­σης στην α­κρο­δε­ξιά εί­ναι μια μι­κρή διά­σπα­ση του Ε­θνι­κού Με­τώ­που, που αυτοα­πο­κα­λείται Τρί­τος Δρό­μος.
Ο Τρί­τος Δρό­μος, που ι­δρύ­θη­κε το 1990 α­πό τον πρώ­ην πρό­ε­δρο και τον α­ντι­πρό­ε­δρο του Εθνι­κού Με­τώ­που, ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι α­πορ­ρί­πτει “τον ρα­τσι­σμό και τις πο­λι­τι­κές του μί­σους”, αλ­λά πι­στεύ­ει ό­τι οι πο­λι­τι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις πρέ­πει να δια­χω­ρί­ζο­νται και να προ­στα­τεύ­ο­νται α­πό την “μα­ζι­κή με­τα­νά­στευ­ση”. Η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, ι­σχυ­ρί­ζο­νται, “μας υ­πο­βαθ­μί­ζει σε νο­μα­δι­κούς πλη­θυ­σμούς, δί­χως ρί­ζες, α­πο­συν­δε­δε­μέ­νους α­πό την ί­δια τους την ι­στο­ρί­α”, ε­ντεί­νει την οι­κο­λο­γι­κή κρί­ση και εν­θαρ­ρύ­νει τη με­τα­νά­στευ­ση. Σύμ­φω­να με το πε­ριο­δι­κό Search­light, ο πρό­ε­δρος του κόμ­μα­τος, Πά­τρικ Χά­ρι­γκτον, δια­τη­ρεί σχέ­σεις με τους α­κρο­δε­ξιούς ι­τα­λούς τρο­μο­κρά­τες Μά­σι­μο Μορ­σέλ­λο και Ρο­μπέρ­το Φιό­ρε, ε­νώ έ­χει α­πο­κτή­σει ε­πα­φές με το μαύ­ρο α­πο­σχι­στι­κό “Έ­θνος του Ι­σλάμ” και διά­φο­ρους ορ­θό­δο­ξους Ε­βραί­ους ε­πι­διώ­κο­ντας τη “δια­χω­ρι­σμέ­νη α­νά­πτυ­ξη”. Ο Τρί­τος Δρό­μος, ό­πως και άλ­λα α­κρο­δε­ξιά σχή­μα­τα, έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει τη ρα­τσι­στι­κή ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα για χά­ρη του πο­λι­τι­στι­κού α­πο­μο­νω­τι­σμού.
Έ­να με­γά­λο μέ­ρος α­πό την ι­δε­ο­λο­γι­κή δου­λειά που υ­πο­βα­στά­ζει την πο­λι­τι­κή του Τρί­του Δρό­μου έ­χει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί α­πό τον δρ. Αϊ­ντάν Ράν­κιν. Η δια­κή­ρυ­ξη που συ­νέ­γρα­ψε γι’ αυ­τό το κόμ­μα δεν κα­τη­γο­ρεί μο­να­χά τις πο­λυε­θνι­κές και τις “α­πάν­θρω­πες κυ­βερ­νή­σεις” για την α­πώ­λεια της γης και της κυ­ριαρ­χί­ας των αυ­το­χθό­νων, αλ­λά ε­πί­σης και τις “πο­λι­τι­στι­κές προ­κα­τα­λή­ψεις της α­ρι­στε­ράς”, τον φε­μι­νι­σμό, τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και τις πο­λι­τι­κές της “εν­σω­μά­τω­σης” και της “α­νο­χής”. Πα­ρα­δό­ξως, ταυ­τί­ζο­ντας την πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα με την ο­μο­γε­νο­ποί­η­ση, βλέ­πει την πρώ­τη ως μια πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κή δύ­να­μη που α­πο­τρέ­πει τους αν­θρώ­πους α­πό το να ε­ξου­σιά­ζουν τις δι­κές τους, πο­λι­τι­στι­κά κα­θα­ρές, ζω­ές και συ­νε­χί­ζει δια­κη­ρύτ­το­ντας ό­τι “πλέ­ον εί­μα­στε ό­λοι ι­θα­γε­νείς, που οι φω­νές μας σι­γούν και η γλώσ­σα μας ευ­νου­χί­ζε­ται” α­πό την “πο­λι­τι­κή ορ­θό­τη­τα” και α­πό την ι­σό­τη­τα των φύ­λων. Ο Νικ Γκρί­φιν, του Ε­θνι­κού Βρε­τα­νι­κού Κόμ­μα­τος, προ­χω­ρά­ει έ­να βή­μα πιο μα­κριά ό­ταν ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι υ­πε­ρα­μύ­νε­ται των “α­πει­λού­με­νων με ε­ξα­φά­νι­ση λευ­κών φυ­λών του πρώ­του κό­σμου”. Θα πρέ­πει να προ­κα­λέ­σει με­γά­λη α­νη­συ­χί­α σε ο­ποιον­δή­πο­τε α­νή­κει στο οι­κο­λο­γι­κό κί­νη­μα το γε­γο­νός ό­τι ο δρ. Αϊντάν Ράν­κιν συμ­με­τεί­χε μέ­χρι πρό­τι­νος στην έκ­δο­ση του κυ­ριό­τε­ρου βρε­τα­νι­κού οι­κο­λο­γι­κού πε­ριο­δι­κού Ecologist.
Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που το πε­ριο­δι­κό Ecologist (το ο­ποί­ο, πα­ρά την πα­ρά­δο­ξη συμ­με­το­χή του Ράν­κιν πα­ρα­μέ­νει έ­να προ­ο­δευ­τι­κό πε­ριο­δι­κό) α­ντι­με­τω­πί­ζει πα­ρό­μοια προ­βλή­μα­τα. Η προ­η­γού­με­νη συ­ντα­κτι­κή ο­μά­δα του πε­ριο­δι­κού, δια­σπά­στη­κε ό­ταν ο ι­δρυ­τής του, Τέ­ντυ Γκόλ­ντσμιθ, συμ­με­τεί­χε σε μια εκ­δή­λω­ση του α­κρο­δε­ξιού Groupement de Recherche et d’Etudes pour la Civilisation Europιenne (G.R.E.C.E.). Ο Γκόλ­ντσμιθ, οι πο­λι­τι­κές το­πο­θε­τή­σεις του ο­ποί­ου δια­πνέ­ο­νται α­πό έ­να πε­ρί­ερ­γο μείγ­μα συ­ντη­ρη­τι­σμού και ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τας, υ­πε­ρα­σπί­στη­κε τον βί­αιο δια­χω­ρι­σμό με­τα­ξύ των Χού­του και των Τού­τσι στην Ρουά­ντα, κα­θώς και με­τα­ξύ των Προ­τε­στα­ντών και των Κα­θο­λι­κών στη Βό­ρεια Ιρ­λαν­δί­α, με το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι α­πο­τε­λούν “δια­κρι­τές ε­θνι­κές ο­μά­δες” και συ­νε­πώς εί­ναι πο­λι­τι­στι­κά α­νέ­φι­κτη η συ­νύ­παρ­ξή τους στην ί­δια πε­ριο­χή.
Ο Γκόλ­ντσμιθ, ό­πως οι πρώ­ην εκ­δό­τες του Ecologist ι­σχυ­ρί­στη­καν αρ­γό­τε­ρα στο βι­βλί­ο τους “Αί­μα και Πο­λι­τι­σμός”, πι­στεύ­ει ό­τι ο πο­λι­τι­σμός εί­ναι ά­κα­μπτος, α­με­τά­τρε­πτος: ό­τι οι δια­κρι­τές πο­λι­τι­στι­κές κοι­νό­τη­τες μπο­ρούν να υ­πάρ­ξουν μο­να­χά στα ό­ρια που τους κα­θό­ρι­σε η φύ­ση. Συγ­χέ­ο­ντας, για πα­ρά­δειγ­μα, τον “ε­νω­τι­σμό” και τον Προ­τε­στα­ντι­σμό στη Βό­ρειο Ιρ­λαν­δί­α, ο Γκόλ­ντσμιθ δεν μπο­ρεί να κα­τα­νο­ή­σει τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ε­κεί­νες που δια­σπούν ή ε­νώ­νουν τις κοι­νό­τη­τες. Ε­πί­σης, α­πο­τυγ­χά­νει να δει ε­κεί­νη την ε­ξω­γε­νή πα­ρέμ­βα­ση η ο­ποί­α αρ­χι­κά προσ­διο­ρί­ζει με ά­κα­μπτο τρό­πο την ε­θνι­κό­τη­τα κι εν συ­νε­χεί­α ο­δη­γεί τις πρό­σφα­τα δια­χω­ρι­σμέ­νες κοι­νό­τη­τες σε σύ­γκρου­ση.
Η α­κρο­δε­ξιά ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι α­γω­νί­ζε­ται ε­νά­ντια στην ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ο­μο­γε­νο­ποί­η­ση, αλ­λά την ί­δια στιγ­μή α­να­πτύσ­σει τη δι­κιά της εκ­δο­χή της ο­μο­γε­νο­ποί­η­σης, με το να λέ­ει στους αν­θρώ­πους σε ποιον πο­λι­τι­σμό με­τέ­χουν και ποια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θα έ­πρε­πε να φέ­ρουν. Α­πλού­στα­τα ε­πα­νε­φευ­ρί­σκει το γκέ­το και τον αλ­λη­λο­α­πο­κλει­σμό.
Α­να­ζη­τώ­ντας τρό­πους για να “α­δειά­σουν” την ά­κρα δε­ξιά και υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας “σκλη­ρές” πο­λι­τι­κές σε ό,­τι α­φο­ρά την ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τα και τη με­τα­νά­στευ­ση, ο Ζο­σπέν αλ­λά και ο Μπλερ υ­πα­να­χώ­ρη­σαν στα­δια­κά στις θέ­σεις της. Μια πε­ρισ­σό­τε­ρο έ­ξυ­πνη πο­λι­τι­κή θα ή­ταν η προ­στα­σί­α του πο­λι­τι­κού χώ­ρου που εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι ρα­τσι­στές, με το να προ­σπα­θή­σουν να ε­λέγ­ξουν την α­νι­σό­τη­τα, την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή κα­τα­στρο­φή, την ε­ξου­σί­α των πο­λυε­θνι­κών και τον νέ­ο ι­μπε­ρια­λι­σμό. Αυ­τός εί­ναι ο κατ’ ε­ξο­χήν χώ­ρος της α­ρι­στε­ράς, τον ο­ποί­ο η α­κρο­δε­ξιά πά­ντο­τε θα ε­πο­φθαλ­μιά α­νί­σχυ­ρη.
Αλ­λά και μεις, που τους α­φή­σα­με να μας κλέ­ψουν τα ρού­χα, έ­χου­με πολ­λές ευ­θύ­νες. Δεν πρέ­πει να τους α­φή­σου­με να μας πε­ρι­τρι­γυ­ρί­ζουν. Πρέ­πει να αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­μα­στε με με­γα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή. Στη λέ­ξη “πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση”, ο κα­θέ­νας δί­νει το πε­ριε­χό­με­νο που νο­μί­ζει· συ­νε­πώς, ό­ποιος α­πο­κα­λεί τον ε­αυ­τό του “πο­λέ­μιο της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης”, μπο­ρεί να α­φή­νει την μπου­γά­δα του έ­ξω α­πό την πόρ­τα του Βρε­τα­νι­κού Ε­θνι­κού Κόμ­μα­τος. Μια αυ­στη­ρό­τε­ρη δια­τύ­πω­ση, ό­πως αυ­τή της “κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης” ή του “διε­θνι­στι­κού” κι­νή­μα­τος, θα μπο­ρού­σε του­λά­χι­στον να ε­ξα­σφα­λί­σει ό­τι οι α­πρό­σκλη­τοι φί­λοι μας θα δυ­σκο­λευ­τούν να πε­ρά­σουν τις δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές που έ­χου­με θέ­σει. Ο πλου­ρα­λι­σμός και ο α­ντι­ρα­τσι­σμός δεν θα πρέ­πει να εί­ναι μο­να­χά δευ­τε­ρεύ­ο­ντες στό­χοι, αλ­λά πρω­ταρ­χι­κές α­ξί­ες, γύ­ρω α­πό τις ο­ποί­ες συ­ναρ­θρώ­νο­νται οι υ­πό­λοι­πες.
Α­ντι­ρα­τσι­σμός δεν εί­ναι μο­να­χά η προ­στα­σί­α των θυ­μά­των α­πό την κα­τά­χρη­ση της ε­ξου­σί­ας. Εί­ναι ε­πί­σης και η αυ­το­προ­στα­σί­α μας α­πό το να με­τα­τρα­πού­με σε α­θέ­λη­τους συ­νερ­γούς ε­κεί­νων που ε­πι­διώ­κουν έ­ναν διαι­ρε­μέ­νο κό­σμο…

Μετάφραση: Γιώργος Ρακκάς