Μ’ αυτό μου το σημείωμα δεν θέλω να κατακρίνω τους συγγραφείς του περιβόητου πια βιβλίου της Τρίτης Λυκείου όπου ο αγώνας του κυπριακού ελληνισμού ΕΟΚΑ 1955-59 αναφέρεται ως υπερσυντηρητικός εθνικισμός. Ούτε θέλω να κατακεραυνώσω τους υπόλοιπους αριστερούς και δεξιούς ελλαδίτες και κύπριους διανοούμενους οι οποίοι μ’ άρθρα τους και δηλώσεις τους βγήκαν στα ΜΜΕ για να τεκμηριώσουν αυτή την άποψη. Αντιθέτως θέλω και εγώ με τη σειρά μου, έστω και αν δεν είμαι αριστερός, έστω και αν δεν είμαι ιστορικός, να καταθέσω μερικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άποψη ότι, σε σχέση με άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ο αγώνας της ΕΟΚΑ όντως εξέφραζε έναν υπερσυντηρητικό εθνικισμό.
Ο κοινωνικός και προοδευτικός χαρακτήρας των άλλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων είναι γνωστός σ’ όλο τον κόσμο που ασχολείται με την πολιτική. Όμως ο υπερκοινωνικός και υπερ-προοδευτικός τους διεθνισμός δυστυχώς παραμένει άγνωστος, γι’ αυτό και παραθέτω μερικά παραδείγματα, από τα πιο γνωστά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, με την ελπίδα ότι κι εγώ με την σειρά μου θα γράψω “Iστορία”.
Επίσης δηλώνω, όπως άλλωστε έκαναν και οι συγγραφείς του εν λόγω βιβλίου σε απάντησή τους στην Ελευθεροτυπία, ότι τις απόψεις που εκφράζουν τις είδα και σε άρθρο του ΚΥΠΡΙΟΥ Κιτρομηλίδη, σ’ ένα βιβλίο που επιμελήθηκε ο επίσης ΚΥΠΡΙΟΣ Γιάννος Κρανιδιώτης! Υπερδηλώνω μάλιστα, ότι εγώ, σε αντίθεση με τους συγγραφείς του εν λόγω βιβλίου, είδα από κοντά τον Κιτρομηλίδη και έφαγα σεφταλιές, ΟΧΙ μια φορά αλλά δύο, με τον Κρανιδιώτη. Αυτό και αν κάνει τις απόψεις μου πιο έγκυρες, ειδικά εάν λάβετε υπόψιν σας (και αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαίο), ότι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν έτρωγαν σεφταλιές με την υπεσυντηρητικήν δικαιολογίαν να μην αντιμετωπίζουν τους Άγγλους στρατιώτες και να βρωμά κρεμμύδι το στόμα τους.
Πάμε λοιπόν στα παραδείγματα υπερπροοδευτικού διεθνισμού άλλων εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων:
Στο άρθρο 69 του καταστατικού χάρτη των ΜΑΟΥ-ΜΑΟΥ της Αφρικής δηλώνεται κατηγορηματικώς ότι ο τελικός στόχος του αγώνα τους είναι η “αταξική κοινωνία με ηγέτη το προλεταριάτο” το οποίο θα εδημιουργείτο μετά από 100 χρόνια. Ένα άλλο στοιχείο της προοδευτικότητας των ΜΑΟΥ ΜΑΟΥ, πρακτικό αυτή τη φορά, ήταν και το γεγονός ότι επιτρέπουν τον γάμο ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους άντρες αγωνιστές. Αυτό δεν μπόρεσα να το εξακριβώσω 100%. Μου το είπε ο Κώστας Ζουράρις, ο οποίος είναι αριστερός, μα δεν έχω κανένα λόγο ν’ αμφισβητήσω τα λεγόμενά του.
Ο Άρης Βελουχιώτης επέτρεπε την σεξουαλικήν επαφήν ανάμεσα στις αντάρτισσες του ΕΛΑΣ και στους Γερμανούς στρατιώτες, φτάνει οι Γερμανοί να έδειχναν πρώτα την ταυτότητά που να αποδείκνυε ότι οι εν λόγω Γερμανοί ήσαν από εργατικές οικογένειες ή εάν μετά τον οργασμό τους οι Γερμανοί αναφωνούσαν “ζήτω η Ελληνογερμανική εργατική αλληλεγγύη”. Το μεμονωμένο επεισόδιο όπου η αντάρτισσα Ε.Κ. από την Καλαμπάκα η οποία έκοψε το πουλί του Γερμανού στρατιώτη ο οποίος προσπάθησε να την βιάσει και το έχωσε στο στόμα του, δεν αναιρεί τον κανόνα μιας κι ο στρατιώτης Hans Richter ήταν γιος μεγαλοβιομηχάνου.
Στο Βιετνάμ, τα ελευθεριακά διεθνιστικά όργια ανάμεσα στους Βιετναμέζους και Γάλλους αποτέλεσαν και το προζύμι του Μάη του ’68. Φυσικά, για να είμεθα και δίκαιοι, οι Βιετναμέζοι ήταν πιο προοδευτικοί από τους Γάλλους μιας και ταυτοχρόνως επιτρέπουν και όργια ανάμεσα στους δικούς τους και τους Κινέζους και τους Σοβιετικούς συνεργάτες τους, μ’ αποτέλεσμα κάτι να κολλήσει και στους Γάλλους, εξ ου και η μεγάλη επιρροή των Κινεζόφιλων και Σοβιετόφιλων εργατών στην κοινωνία των Γάλλων κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70.
Στα Αραβικά κινήματα, ο προοδευτισμός πραγματικά δεν είχε όρια μ’ αποτέλεσμα οι Άραβες να είναι ενωμένοι και να παλεύουν με τα νύχια και τα δόντια τους και ο,τιδήποτε άλλο διέθεταν για μια πολυπολιτισμικότητα που ο πλανήτης μας δεν έχει ξαναδεί. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους μεταλλωρύχους του Άντεν να προσφέρουν pudding στους ταλαίπωρους Άγγλους στρατιώτες του Yorkshire (εργατική περιοχή της Αγγλίας); Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις κοινές απεργίες πείνας του FNLA της Αλγερίας και Γάλλων Λεγεωνάριων για ψωμί και λευτεριά; Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες αγκαλιά με τους Εβραίους να κλαινε και να δίνουν υποσχέσεις ότι σύντομα θα ξαναγκαλιάζονται μέχρι θανάτου;
Πολλά είναι τα παραδείγματα και δεν θέλω να σας κουράσω. Θέλω μόνο να σας πω πως θεωρώ, (ως κομμουνιστής δηλαδή) το άκρον άωτον του προοδευτισμού την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είτε είναι εθνική, κοινωνική ή ατομική. Η ΕΟΚΑ πάλεψε εναντίον του ιμπεριαλισμού για να αποκτήσουμε την ελευθερία μας. Η ΕΟΚΑ αναγκάστηκε να διεξαγάγει ένα ΠΟΛΕΜΟ και ο πόλεμος όπως και να τον δούμε είναι μια φρικαλέα δημιουργία της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να δημιουργήσει ο άνθρωπος και να περηφανεύεται κιόλας γι’ αυτό. Ο πόλεμος δεν είναι “κουμπάρες” που παίζαμε όταν είμαστε μικροί. Είναι ένα πολύ άγριο και σκοτεινό “παιχνίδι” της ζωής. Σ’ αυτό το χάος, ο κάθε πολιτισμός, ο κάθε λαός διεξάγει τον ΠΟΛΕΜΟ του. Ο Ελληνισμός της Κύπρου και η ΕΟΚΑ διεξήγαγε τον δικό της. Σε σχέση με τα εγκλήματα που διέπραξαν άλλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η ΕΟΚΑ ήταν ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ. Μια αφελέστατη παιδική χαρά που νόμιζε ότι θα μπορούσε να τα βάλει με μια Αυτοκρατορία, με 200 χιλιάδες ντόπιους προδότες (μην ξεχνάτε ότι οι Κύπριοι είναι ιστορικώς έμποροι-μεταπράτες και ως τέτοιοι πουλούν ακόμη και την μάναν τους), με 80.000 Τουρκοκύπριους συνεργάτες των Εγγλέζων, με μια εχθρική ελληνική κυβέρνηση, και να φέρει σε πέρας την πολυπόθητη ελευθερία. Αυτή την αφέλεια την πληρώνουμε ως σήμερα. Αυτή η αφέλεια των αγωνιστών έδωσε όμως και το στίγμα του ελληνικού πολιτισμού εν καιρώ πολέμου. Αυτή η τρελή δίψα για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (την Ελλάδα θέλωμεν και ας τρώγομεν πέτρες), αυτή η συνειδητή θυσία για την Ελευθερία (Αυξεντίου, Μάτσης και δεκάδες άλλοι), αυτά τα περήφανα αθώα βλέμματα μπροστά στις αγχόνες είναι ταυτοχρόνως και η μεγάλη απόπειρα του Ελληνισμού στο σύνολό του ν’ αρθρώσει τον μοναδικό προοδευτικό λόγο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Τον λόγο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.
Γιατί όμως πρέπει αυτός ο αγώνας να συκοφαντηθεί ; Ένας είναι ο λόγος. Πρώτοι τον εντόπισαν οι Ακελικοί, αποκαλώντας τον αγώνα “φασαρίες”, για να τον υιοθετήσουν αμέσως οι Άγγλοι (troubles) και να του δώσουν άλλη διάσταση. Μετά τον αγώνα και αφού οι Άγγλοι και το ΑΚΕΛ κέρδισαν αυτά που ήθελαν, οι Άγγλοι την μετα-αποικιακή τους κυριαρχία και το ΑΚΕΛ την συγκυβέρνηση του τόπου, η κατασυκοφάντηση του αγώνα έγινε υπογείως απ’ αυτούς που δεν σήκωσαν ούτε ένα χεράκι εναντίον της προοδευτικής Αυτοκρατορίας για να φτάσουμε στο σήμερα όπου ξανά δεν είναι οι ξένοι αλλά οι δικοί μας που πρωτοστατούν στην ιδεολογική τρομοκρατία κατά της Ιστορίας. Ο λόγος λοιπόν είναι ξεκάθαρος. Για να περάσει μια αντίθετη λύση στο κυπριακό, θα πρέπει πρώτα να εξουδετερωθούν αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν την αντίσταση του λαού. Θα πρέπει να κατακρεουργηθεί η εθνική του περηφάνεια, θα πρέπει να σπάσει η ραχοκοκαλιά της ιστορικής του συνείδησης και αξιοπρέπειας. Η ΕΟΚΑ και η περίοδος του αγώνα αποτελούν την ραχοκοκαλιά της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αποτελούν τον κορμό της αντίστασής μας κατά των πολλαπλών κατακτητών. Δίχως την ΕΟΚΑ οι κύπριοι είναι ΦΡΑΓΚΟΛΕΒΑΝΤΙΝΟΙ, ΦΟΙΝΙΚΕΣ και άλλα εξωτικά εξαφανισμένα φρούτα της Ανατολής. Δίχως την ιστορία της ΕΟΚΑ δεν μπορεί να υπάρξει καμία αντίσταση στα σχέδια ΟΛΟΝΩΝ για μια ΟΜΟΣΠΟΝΔΗ ή ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΗ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ. Γι’ αυτό άλλωστε και από το 1974 κιόλας αρχίζει η “προοδευτική” απόπειρα συκοφάντησης και αμφισβήτησης του αγώνα. Στον αγώνα αυτό πρωτοστάτησαν οι ξένοι και ντόπιοι αριστεροί διανοούμενοι. Προετοίμασαν ιδεολογικά το έδαφος με τα ιδεολογήματα της πολυπολιτισμικότητας και του κοινού Μεσογειακού πολιτισμού (αυτά κυρίως τα ξένα πανεπιστήμια) και μετά ρίχτηκαν στο αγώνα οι ππουστοκαλαμαράδες, τουτέστιν οι Ελλαδίτες αριστεροί διανοούμενοι.
Απαξιώ ν’ απαντήσω με επιχειρήματα στις εκσυγχρονισμένες “επιστημονικές” θέσεις των εκσυγχρονισμένων αριστερών διανοούμενων. Η τελευταία αρθρογραφία τους για το θέμα είναι για κλάματα. Αν κατά τύχη πέσουν στα χέρια σας τα άρθρα του Λιάκου, της Σίας Αναγνωστοπούλου και του μεταμοντέρνου Ανδρουλάκη (ο οποίος “διαισθάνεται” ότι τον Μάτση τον πρόδωσε ο Γρίβας), και τα διαβάσετε, ίσως να τους λυπηθείτε κιόλας.
Η αλήθεια του 55-59 δεν χρειάζεται τα φώτα των αριστερών καλαμαράδων για να λάμψει. Λάμπει στα πρόσωπα των μικρών φωτογραφιών των αγωνιστών, οι οποίες βρίσκονται στο Μουσείο Αγώνος στην Λευκωσία. Λάμπει ακόμη στα πρόσωπα των υπερηλικιωμένων μανάδων των ηρώων μας. Αλήθεια πόσοι ήρωες; Ήρωες – πρόσωπα με ονόματα, ταυτότητα και ιστορία. Ήρωες ανθρώπινοι, μικροί και αναγνωρίσιμοι σαν τα παιδιά της γειτονιάς, τους αγρότες του χωριού και της εργατιάς της πόλης. Σαν όλους εμάς. Ποιος άλλος αγώνας, ελληνικός ή ξένος, μπορεί να καυχιέται τόσους επώνυμους μικρούς και μεγάλους μύθους;
Εμείς εδώ στην τρισάθλια νήσο, ο καθένας από εμάς, έχει και τον προσωπικό του ήρωα όπως ακριβώς έχουμε και τον προσωπικό μας άγιο. Αυτοί οι άγιοι, αυτοί οι μικροί ήρωές μας κράτησαν Έλληνες σ’ όλες αυτές τις χιλιετίες κατακτήσεων και εισβολών. Μην ακούτε τους χαζοχαρούμενους διανοούμενους που ισχυρίζονται ότι μείναμε σ’ αυτό τον τόπο λόγω του εμπορικού μας δαιμονίου και της σιωπηλής μας ΥΠΟΤΑΓΗΣ στους κατακτητές. Παραμείναμε Έλληνες εκ θαύματος. Αυτό εννοούσε ο Σεφέρης όταν έλεγε ότι το θαύμα λειτουργεί ακόμα σ’ αυτόν τον τόπο. Που να καταλάβουν οι ελεεινοί και τρισάθλιοι “αριστεροί ππουστοκαλαμαράδες*, αριστεροί Α.Ε”, τον βαθύτατο προοδευτικό χαρακτήρα του θαύματος;
Γιαλούσα
Νομός Αμμοχώστου Ελλάς
(εδώ βλέπετε τον δικό μου υπερσυντηρητικό υπερεθνικισμό)
Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στο Γ. Καραμπελιά και τους συντρόφους του Άρδην που πρώτοι πίστεψαν στην αναγκαιότητα ενός αφιερώματος για την ΕΟΚΑ.
* Αριστεροί ππουστοκαλαμαράδες: Έτσι αποκαλούσαμε τους μίζερους αυταρχικούς φτωχομπινέδες γραφιάδες του ελληνικού κράτους στην Κύπρο. Κατά τρόπο δυστυχή, αυτός ο όρος επανεμφανίζεται τώρα για να περιγράψει τους νέους εκσυγχρονισμένους πια διανοούμενους.
