Τα λευκά κελιά, η τρομοκρατία, το κίνημα

Το γερ­μα­νι­κό κρά­τος, πι­στό στην πα­ρά­δο­σή του, πα­ρά­δο­ση που αρ­χί­ζει α­πό την ε­πι­στη­μο­νι­κή ορ­γά­νω­ση των θα­λά­μων α­ε­ρί­ων του Χί­τλερ, ε­φαρ­μό­ζει ε­νά­ντια στους κρα­του­μέ­νους —α­ντι­πά­λους του— τα πιο σύγ­χρο­να και “ε­πι­στη­μο­νι­κά” μέ­σα κα­τα­στο­λής, τα λευ­κά κε­λιά, την α­πό­λυ­τη α­πο­μό­νω­ση, την κα­τα­στρο­φή, αρ­γή αλ­λά με­θο­δι­κή, της αν­θρώ­πι­νης προ­σω­πι­κό­τη­τας. Το κρά­τος της ΟΔ­Γ, εί­τε με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α εί­τε με τη χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­α, δο­λο­φο­νεί.
Και σή­με­ρα που ε­ξε­λίσ­σε­ται η α­περ­γί­α των με­λών της ΡΑΦ, το γερ­μα­νι­κό κρά­τος δεν εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νο να υ­πο­χω­ρή­σει. Α­ντί­θε­τα εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νο να ο­δη­γή­σει την “α­ντι­πα­ρά­θε­ση” ως το τέ­λος. Πράγ­μα που ση­μαί­νει: ό­σοι δεν μπο­ρέ­σουν να δε­χτούν την προ­ο­πτι­κή του σί­γου­ρου θα­νά­του α­πό την α­περ­γί­α πεί­νας, να υ­πο­χω­ρή­σουν (ή­δη έ­χουν στα­μα­τή­σει την α­περ­γί­α πεί­νας 13 α­πό τους 30 κρα­τού­με­νους) και έ­τσι να δια­σπα­στεί το μέ­τω­πο των κρα­του­μέ­νων, και οι υ­πό­λοι­ποι να ο­δη­γη­θούν εί­τε στο θά­να­το, εί­τε στην υ­πο­χρε­ω­τι­κή δια­τρο­φή την τε­λευ­ταί­α στιγ­μή, α­νά­λο­γα με το τι θα κρί­νει το γερ­μα­νι­κό κρά­τος σαν πιο συμ­φέ­ρον. Πά­ντως το γερ­μα­νι­κό κρά­τος α­ντι­με­τω­πί­ζει τους κρα­τού­με­νους ό­χι σαν κρα­τού­με­νους, σαν αιχ­μά­λω­τους έ­στω ε­νός α­νορ­θό­δο­ξου πο­λέ­μου, αλ­λά σαν ο­μή­ρους που τους εκ­δι­κεί­ται και τους τι­μω­ρεί, που θέ­λει να τσα­κί­σει την προ­σω­πι­κό­τη­τα και την α­ντο­χή τους. Το γερ­μα­νι­κό κρά­τος διε­ξά­γει με ό­λα του τα μέ­σα έ­ναν πό­λε­μο ε­νά­ντια στους κρα­του­μέ­νους. Και ταυ­τό­χρο­να ε­νά­ντια στο κί­νη­μα στο σύ­νο­λό του, για­τί η α­διαλ­λα­ξί­α του κρά­τους στο­χεύ­ει στην πό­λω­ση: “Ή με τη ΡΑΦ ή με το κρά­τος”.
Σ’ αυ­τά λοι­πόν θε­με­λειώ­νε­ται και το αί­τη­μα του κι­νή­μα­τός μας για διεκ­δί­κη­ση δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των για τους κρα­τού­με­νους. Η κα­τάρ­γη­ση των λευ­κών κε­λιών, η κα­τά­κτη­ση αν­θρώ­πι­νων συν­θη­κών ζω­ής στις φυ­λα­κές α­πο­τε­λεί έ­να πραγ­μα­τι­κό αί­τη­μα, και το ο­ποί­ο πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σου­με και στην Ελ­λά­δα.

Η τρο­μο­κρα­τί­α και μεις
Βέ­βαια, ε­δώ ε­πεμ­βαί­νει έ­να δεύ­τε­ρο στοι­χεί­ο. Αυ­τή η διεκ­δί­κη­ση δι­καιω­μά­των για τους πο­λι­τι­κούς κρα­τού­με­νους σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρεί να ταυ­τι­στεί με μια λο­γι­κή ή α­κό­μα και την υ­πο­ψί­α της υ­πο­στή­ρι­ξης στην τρο­μο­κρα­τί­α, της ΡΑΦ, της Ά­με­σης Δρά­σης, στη Γαλ­λί­α, των υ­πο­λειμ­μά­των των “Τα­ξιαρ­χιών” στην Ι­τα­λί­α, της “17 Νο­έμ­βρη” στην Ελ­λά­δα κ.λπ. κ.λπ. Για­τί βέ­βαια η α­περ­γί­α πεί­νας της ΡΑΦ δεν α­πο­τε­λεί μια α­πλή διεκ­δί­κη­ση κα­λύ­τε­ρων συν­θη­κών ζω­ής αλ­λά ταυ­τό­χρο­να και μια πρά­ξη ι­δε­ο­λο­γι­κής υ­πο­στή­ρι­ξης και ε­πέ­κτα­σης του “α­ντι­μπε­ρια­λι­στι­κού α­ντάρ­τι­κου” στις Ευ­ρω­πα­ϊ­κές μη­τρο­πό­λεις. Η α­περ­γί­α πεί­νας των με­λών της ΡΑΦ δεν κα­λεί σε α­πλή υ­πο­στή­ρι­ξη πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων αλ­λά α­πο­ζη­τά­ει την πο­λι­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στους “έ­νο­πλους συ­ντρό­φους”. Και ε­κεί εί­ναι που ε­μείς λέ­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά ό­χι! [ ]
Ό­ταν λοι­πόν σή­με­ρα λέ­με: Υ­πε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των των κρα­του­μέ­νων, αλ­λά ταυ­τό­χρο­να ξε­κά­θα­ρος δια­φο­ρι­σμός α­πέ­να­ντι στην τρο­μο­κρα­τί­α, πολ­λοί νέ­οι σύ­ντρο­φοι εκ­πλή­σο­νται, ό­σο για τους πα­λιό­τε­ρους, η έκ­πλη­ξή τους συ­νο­δεύ­ε­ται και με α­να­φο­ρές στην πα­λιά “γραμ­μή” μας. Αλ­λά­ξα­με γραμ­μή λοι­πόν; θα λέ­γα­με, σύ­ντρο­φοι, ό­τι η ι­διό­τη­τα —σκλη­ρή ι­διό­τη­τα του χρό­νου— εί­ναι πως κυ­λά­ει. Και αυ­τό που χτες ή­ταν Α σή­με­ρα γί­νε­ται Β. Ας δού­με λοι­πόν πέ­ντε βα­σι­κά πράγ­μα­τα:

Η γέν­νη­ση του α­ντάρ­τι­κου των πό­λε­ων
Η α­νά­πτυ­ξη του α­ντάρ­τι­κου των πό­λε­ων ή­ταν κα­τά κά­ποιον τρό­πο συ­νέ­χεια του κι­νή­μα­τος του 1968. Δη­λα­δή, α­πό τη στιγ­μή που φά­νη­κε πως δεν ή­ταν δυ­να­τή η ά­με­ση α­να­τρο­πή της πα­λιάς τά­ξης πραγ­μά­των, έ­να κομ­μά­τι του πα­λιού κι­νή­μα­τος τρά­βη­ξε στη “συ­στη­μα­το­ποί­η­ση της βί­ας”. Δη­λα­δή, η πα­λιά βί­α του κι­νή­μα­τος α­πο­κό­πη­κε α­πό τα υ­πό­λοι­πα πο­λι­τι­κά στοι­χεί­α και με­τα­βλή­θη­κε σε έ­νο­πλες ο­μά­δες. Γύ­ρω στα 1972-74, γεν­νιού­νται οι έ­νο­πλες ορ­γα­νώ­σεις, η ΡΑΦ στη Γερ­μα­νί­α και οι Τα­ξιαρ­χί­ες στην Ι­τα­λί­α. Άλ­λα κομ­μά­τια του κι­νή­μα­τος α­πό­σπα­σαν άλ­λα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του, την πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση π.χ., και με­τα­βλή­θη­καν σε μι­κρο­κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κι­νή­μα­τα. Άλ­λοι πή­ραν το δρό­μο για το Νε­πάλ, τα κοι­νό­βια κ.λπ. κ.λπ. Αυ­τές ή­ταν οι έ­νο­πλες ορ­γα­νώ­σεις τό­τε, ό­πως και στην Ελ­λά­δα α­ντί­στοι­χες και μι­κρές έ­νο­πλες ορ­γα­νώ­σεις ε­νά­ντια στη χού­ντα, ή­ταν δη­λα­δή κομ­μά­τι ε­νός συ­νο­λι­κού κι­νή­μα­τος. Και αυ­τό φαί­νε­ται πο­λύ κα­θα­ρά και α­πό τις πρώ­τες ε­νέρ­γειές τους που ή­ταν πο­λύ δε­μέ­νες με τις προ­βλη­μα­τι­κές του κι­νή­μα­τος. Στη Γερ­μα­νί­α, η πρώ­τη πρά­ξη της ΡΑΦ ή­ταν η ε­πί­θε­ση σε έ­να σού­περ-μάρ­κετ, σύμ­βο­λο του νέ­ου κα­τα­να­λω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και στην Ι­τα­λί­α οι Τα­ξιαρ­χί­ες συλ­λαμ­βά­νουν διευ­θυ­ντή ε­πι­χεί­ρη­σης και τον υ­πο­χρε­ώ­νουν να δε­χτεί τις ερ­γα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Στην Ελ­λά­δα α­ντί­στοι­χα, α­μέ­σως με­τά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση, η ε­κτέ­λε­ση ε­νός υ­πεύ­θυ­νου της CΙΑ και βα­σα­νι­στών σαν τον Μπά­μπα­λη και τον Μά­λλιο, που εί­χαν α­φε­θεί α­νε­νό­χλη­τοι α­πό την με­τα­πο­λί­τευ­ση, χα­ρο­ποιού­σε πά­ρα πολ­λούς. Οι έ­νο­πλες ορ­γα­νώ­σεις α­πο­τε­λού­σαν δη­λα­δή κομ­μά­τι ε­νός συ­νο­λι­κού κι­νή­μα­τος και ή­ταν δε­μέ­νες μ’ αυ­τό το κί­νη­μα με χι­λιά­δες κα­νά­λια.
Τό­τε λοι­πόν ε­μείς πή­ρα­με α­κρι­βώς αυ­τή τη θέ­ση. Χω­ρίς πο­τέ να ταυ­τι­στού­με με την πο­λι­τι­κή θέ­ση των ε­νό­πλων ορ­γα­νώ­σε­ων, αρ­νη­θή­κα­με πά­ντα την κα­ταγ­γε­λί­α που έ­κα­ναν τα διά­φο­ρα γκρου­πού­σκου­λα και τις δη­λώ­σεις νο­μι­μο­φρο­σύ­νης τους στις ε­φη­με­ρί­δες· και ό­ταν σκό­τω­σαν στην Ελ­λά­δα τον Μά­λλιο γρά­φα­με “γεια στα χέ­ρια τους”, για­τί πράγ­μα­τι δεν εί­χα­με κα­μιά α­ντίρ­ρη­ση με την τι­μω­ρί­α των βα­σα­νι­στών. Ό­μως α­πό τό­τε γρά­φα­με —το 1976— “παρ’ ό­λο που δια­φω­νού­με με την συ­νο­λι­κή λο­γι­κή της τρο­μο­κρα­τί­ας”. Στη συ­νέ­χεια, παρ’ ό­λο που αρ­νη­θή­κα­με τις κα­ταγ­γε­λί­ες, εί­χα­με μια α­τα­λά­ντευ­τη στά­ση. Ε­νώ α­ντι­με­τω­πί­ζα­με το κύ­ριο βά­ρος της κα­τα­στο­λής, δεν δώ­σα­με δια­πι­στευ­τή­ρια στην α­στυ­νο­μί­α αλ­λά, στο ε­σω­τε­ρι­κό του κι­νή­μα­τος, έ­χου­με δη­μο­σιεύ­σει α­να­ρίθ­μη­τα κεί­με­να και α­να­λύ­σεις κρι­τι­κής της τρο­μο­κρα­τι­κής λο­γι­κής.[ ]  Ε­μείς μπο­ρέ­σα­με να κρι­τι­κά­ρου­με α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά την τρο­μο­κρα­τι­κή λο­γι­κή, για­τί κα­νέ­νας δεν τολ­μού­σε να ι­σχυ­ρι­στεί εί­τε ό­τι  φο­βό­μα­στε την κα­τα­στο­λή —που ε­μείς κύ­ρια α­ντι­με­τω­πί­ζα­με— εί­τε ό­τι πέ­φτα­με στην κα­ταγ­γε­λιο­λο­γί­α. Και βέ­βαια εί­χα­με πά­ντα το θάρ­ρος της γνώ­μης μας. Το 1980, ό­ταν μπή­καν οι φω­τιές στα με­γά­λα κα­τα­στή­μα­τα, κυ­κλο­φο­ρή­σα­με α­νοι­χτά προ­κή­ρυ­ξη χτυ­πή­μα­τος της λο­γι­κής της τρο­μο­κρα­τί­ας. Και πι­στεύ­ου­με πως αυ­τή μας η στά­ση α­πέ­δω­σε. Η τρο­μο­κρα­τί­α στην Ελ­λά­δα δεν μπό­ρε­σε να α­να­πτυ­χθεί σε με­γά­λη κλί­μα­κα και σ’ αυ­τό έ­χει συμ­βάλ­ει και η δι­κή μας πρα­κτι­κή.

Για­τί βέ­βαια, στο με­τα­ξύ, τα πράγ­μα­τα ε­ξε­λίσ­σο­νταν. Στην Ι­τα­λί­α, ό­που δι­νό­ταν η κε­ντρι­κή σύγ­κρου­ση, το με­γα­λύ­τε­ρο ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα της Ευ­ρώ­πης τσα­κί­στη­κε κά­τω α­πό την τρο­μο­κρα­τι­κή λο­γι­κή, 4.500 σύ­ντρο­φοι εί­ναι φυ­λα­κή και του­λά­χι­στον δέ­κα χι­λιά­δες άλ­λοι κρύ­βο­νται ή εί­ναι πρό­σφυ­γες. Σή­με­ρα, η­γέ­τες των Τα­ξιαρ­χιών ό­πως ο Ρε­νά­το Κούρ­τσιο ε­πι­δί­δο­νται σε μια σπα­ρα­κτι­κή αυ­το­κρι­τι­κή μέ­σα α­πό τη φυ­λα­κή και, στην Αυ­το­νο­μί­α, ο Α­ντό­νιο Νέ­γκρι ε­πι­δί­δε­ται σε μια συ­νο­λι­κή α­να­θε­ώ­ρη­ση. Το ί­διο, σε μι­κρό­τε­ρη κλί­μα­κα, έ­χει ή­δη γί­νει στη Γερ­μα­νί­α, ό­που με­τά α­πό χρό­νια κα­τα­στο­λής και πα­ρά­λυ­σης του κι­νή­μα­τος αυ­τό μπό­ρε­σε να ξα­να­πά­ρει πά­νω του μό­νο και μό­νο για­τί ξε­πέ­ρα­σε την τρο­μο­κρα­τι­κή λο­γι­κή και υ­πο­χρε­ώ­θη­κε ί­σως να φτά­σει στο άλ­λο ά­κρο, το ά­κρο του ει­ρη­νι­σμού — η αιώ­νια γερ­μα­νι­κή α­πο­λυ­τό­τη­τα. Στην Πορ­το­γα­λί­α, ο Ο­τέλ­λο ντε Καρ­βάλ­λιο βρί­σκε­ται στη φυ­λα­κή ως δή­θεν τρο­μο­κρά­της.
Αυ­τές οι ε­ξε­λί­ξεις ση­μαί­νουν για μας τον θά­να­το του “ι­στο­ρι­κού έ­νο­πλου κι­νή­μα­τος” στη Ευ­ρώ­πη, ε­κεί­νου που βγή­κε α­πό το κί­νη­μα του Μά­η, των συ­ντρό­φων μας που πή­ραν “λά­θος δρό­μο”. Για μας αυ­τό το κε­φά­λαιο έ­κλει­σε ο­ρι­στι­κά. [ ]