Ο Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο

975

Το παρακάτω κείμενο του Κωνσταντίνου Μαυρίδη που γράφτηκε αμέσως μετά την εκλογή του Ντόναλντ στην προεδρία των ΗΠΑ είναι ένα εξαιρετικό χρονικό για το πώς κατόρθωσε να γίνει “πλανητάρχης”. Σήμερα σχεδόν στα μέσα της θητείας του, που αμφισβητείται όλο και περισσότερο στο εσωτερικό της Αμερικής είναι ευκαιρία να θυμηθούμε αυτή την πορεία και να καταλάβουμε μερικώς την ψυχοσύνθεσή του.   

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από το Άρδην τ. 106 (Ιανουάριος 2017) με αφιέρωμα στην εκλογή του Ντ. Τραμπ.  

Το μεγάλο ατού και ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός

Ο Ντόναλντ Τζέι Τραμπ είναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον θυμάμαι το 1990, όταν έβγαινε το διαζύγιό του από την πρώτη του σύζυγο, Ιβάνα, πρώην μοντέλο από την Τσεχία, να ωρύεται έξω από το δικαστήριο, «Θέλει να μου φάει τα αυτοκίνητα και τα λεφτά», να αλληλομηνύονται για καμιά διετία, και να αλληλοβρίζονται σε εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές. Κανείς δεν πίστευε τότε ότι αυτός ο τύπος, τον οποίο η γυναίκα του αποκάλεσε  THE Donald (Ο Ντόναλντ), στο περιοδικό SPY το ’89, χρησιμοποιώντας το οριστικό άρθρο που υποδηλώνει ότι υπάρχει μόνο ένας κι από τότε του έμεινε, ήταν ποτέ δυνατόν να εκλεγεί πρόεδρος.
Παρ’ όλα αυτά, o Ντόναλντ εκλέχτηκε και στις 20 Ιανουαρίου ορκίστηκε 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ, κάνοντας επίκαιρο το σχόλιο του συγγραφέα Νόρμαν Μέιλερ ότι, «θα βλέπουμε ολοένα χειρότερους προέδρους σ’ αυτήν τη χώρα». Ο Μέιλερ πέθανε το 2007 έχοντας βιώσει την προεδρία Μπους τζούνιορ, αλλά το σχόλιό του φαντάζει επίκαιρο και σήμερα.
Θα προσπαθήσω να αναλύσω το φαινόμενο Τραμπ και να καταδείξω τους λόγους που νίκησε στην εκλογική αναμέτρηση του 2016. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα κάνω κάποιες υποθέσεις σχετικά με τι μπορεί να φέρει η προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά και στο παγκόσμιο σκηνικό., βασιζόμενος στην ιστορία του, τις πολιτικές του διασυνδέσεις και φιλίες και ό,τι έχει διαρρεύσει ως τώρα για τις προθέσεις του και τους ανθρώπους που προτίθεται να τοποθετήσει στις θέσεις κλειδιά της κυβέρνησής του.
Για να μην παρεξηγηθώ, η ανάλυση για τον Ντόναλντ και τις αμερικανικές εκλογές θα πρέπει να συμπεριλάβει και μη δόκιμους όρους και εκφράσεις που ο ίδιος αρέσκεται να χρησιμοποιεί. Έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι το κλειδί της επικράτησής του: Η επίθεση στην πολιτική ορθότητα. Αυτή η άνευ προηγουμένου επίθεση στον πολιτικά ορθό λόγο των αντιπάλων του, τόσο στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος όσο και εναντίον των Δημοκρατικών, τον εμφάνισε ως κάτι διαφορετικό και του έδωσε τελικά την προεδρία.
Ας ξεκινήσουμε από το επίθετο Τραμπ, το οποίο στα αγγλικά σημαίνει ατού, πλεονέκτημα. Απίστευτο επίθετο, γεμάτο δύναμη και αισιοδοξία. Ακούγεται σαν τον ήχο μιας σφυριάς, αλλά δεν είναι το πραγματικό του επίθετο. Το πραγματικό επίθετο των Γερμανών μεταναστών προγόνων του, που έφτασαν στην Αμερική το 1885, ήταν Ντρουμπφ! Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μετανάστες άλλαξαν τα επίθετά τους με το που έφτασαν στις ΗΠΑ για να αποφύγουν τυχόν διακρίσεις και προβλήματα προφοράς, αλλά στην περίπτωση του Τραμπ συμβαίνει και κάτι άλλο. Όταν κάποιος θέλει να επιβάλει ένα λογότυπο, μια εμπορική επωνυμία, στην αγορά, όπως κάνει ο Τραμπ σε ολόκληρη τη ζωή του, χρειάζεται ένα πιασιάρικο όνομα, που να μένει στο μυαλό με την πρώτη, και το όνομα Τραμπ είναι τέλειο.
Το όνομα, βέβαια, είναι η αρχή και το βασικό χαρακτηριστικό του Τραμπ είναι ότι ουσιαστικά εφηύρε τον εαυτό του και τον επανεφευρίσκει με κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο. Κάπου εδώ πρέπει να καταρρίψουμε τον μύθο του αυτοδημιούργητου, που δημιούργησε ο ίδιος. Ο Τραμπ μόνο αυτοδημιούργητος δεν είναι. Κατάγεται από πολύ πλούσια οικογένεια. Ο παππούς του έκανε λεφτά στον Καναδά χτίζοντας εστιατόρια και πανδοχεία για τους χρυσοθήρες στο Κλοντάικ, την εποχή του πυρετού του χρυσού, και ο πατέρας του χτίζοντας εργατικές πολυκατοικίες στο Κουίνς μετά τον Β΄ ΠΠ. Ο Ντόναλντ, όμως, κοιτούσε πάντα δυτικά, πέρα από τον ποταμό Ιστ προς τη λάμψη του Μανχάταν, και κατάφερε με απίστευτες δολοπλοκίες, αισχρά ψέματα, τρελές αγοραπωλησίες, κολοσσιαία ρίσκα, αλλά και παρανοϊκό άγχος να γίνει ο μεγιστάνας με το μπραντ «Τραμπ» με τα αμύθητα πλούτη και τις αβυσσαλέες πτωχεύσεις, από τις οποίες καταφέρνει πάντα να βγαίνει ατσαλάκωτος, με την αμέριστη βοήθεια του εταιρικού δικαίου των ΗΠΑ.
Ο ίδιος ο Τραμπ άλλοτε έχει πει ότι ο πατέρας του του έδωσε στο ξεκίνημά του «ένα μικρό δάνειο ενός εκατ. δολαρίων», άλλοτε «έξι εκατ. δολάρια», και άλλοτε «καμία απολύτως βοήθεια». Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με πλήρη επιφύλαξη, πρέπει να αντιμετωπίζεται οτιδήποτε λέει για οποιοδήποτε θέμα, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών του δηλώσεων και θέσεων. Το 2002, πριν οι ΗΠΑ εισβάλουν στο Ιράκ, δήλωνε: «μάλλον πρέπει να εισβάλουμε. Γιατί δεν το τελειώσανε το πράγμα την πρώτη φορά;» αναφερόμενος στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το ’91. Μετά το γύρισε στο: «Ο Μπους ή πρέπει να κάνει ή να μην κάνει κάτι» – φοβερή δήλωση! και όταν τα πράγματα βάλτωσαν, άρχισε να ασκεί κριτική στην εισβολή: «Η κατάσταση στο Ιράκ είναι χάλια». Η συμβουλή μου είναι, ξεκάθαρα, να μη βασίζεται ποτέ κανείς στις δηλώσεις του.
Ο Τραμπ έχει γράψει ένα βιβλίο (εννοείται με συγγραφέα-φάντασμα) με τίτλο Η τέχνη του ντιλ ή Η τέχνη της συμφωνίας, ιδωμένη μάλλον ως επιχειρηματική ευκαιρία. Ο ίδιος, με τη χαρακτηριστική μετριοφροσύνη που τον διακρίνει, το έχει χαρακτηρίσει «το δεύτερο σημαντικότερο βιβλίο μετά τη Βίβλο. Πρόκειται για κάτι σαν το Μάιν Καμπφ για κτηματομεσίτες και εκεί μέσα αναπτύσσει την άποψή του για το πώς να πετύχεις στον ανθρωποφάγο κόσμο του ρίαλ εστέιτ. Αντιγράφω ένα απόσπασμα: «Μην τους λες τίποτε ουσιαστικό, λέγε όσο πιο πολλά μπορείς μπερδεύοντας, κάνε τον βλάκα αποπροσανατολίζοντας μέχρι να μην ξέρουν τι τους γίνεται και μετά χτύπα τους ανελέητα.  Αγόρασε πάμφθηνα και πούλα πανάκριβα. Κάνε ότι δεν σε ενδιαφέρει και πολύ και θόλωνε συνέχεια τα νερά». Φαίνεται ότι του έχει γίνει δεύτερη φύση η τακτική αυτή και την ακολουθεί πιστά και στον πολιτικό στίβο.
Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθούμε στον δεύτερο μύθο του Τραμπουίνου. Δηλώνει: «Δεν σκέφτηκα ποτέ την προεδρία, αλλά αναγκάζομαι να το κάνω τώρα λόγω της κατάστασης της χώρας». Τίποτε δεν είναι περισσότερο ψευδές. Η προεδρία ήταν στο στόχαστρο του από το 1980, με την υποψηφιότητα Ρέιγκαν. Ο Τραμπ προετοιμάζεται για τον Λευκό Οίκο πάνω από 35 χρόνια και έχει ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια απλώς και μόνο για να διερευνήσει τις πιθανότητές του το 1988, το 2000, το 2004 και το 2012.
Φαίνεται ότι ο παράγοντας που τον κράτησε μακριά από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα όλα αυτά τα χρόνια (το 2000 σκεφτόταν να κατεβεί υποψήφιος με το Αναθεωρητικό Κόμμα του Τεξανού δισεκατομμυριούχου Ρος Περό, αλλά τον υπερκέρασε ο υπερσυντηρητικός Πατ Μπιουκάναν) ήταν ο Μπους ο πρεσβύτερος, με τον οποίο έχουν άγρια έχθρα, όπως και με την υπόλοιπη οικογένεια Μπους. Συγκεκριμένα, το 1988 προαλειφόταν για υποψήφιος αντιπρόεδρος του Μπους, αλλά εκείνος προτίμησε τον Νταν Κουέιλ ως πιο προβλέψιμο. Ο Τραμπ δεν τα ξεχνάει κάτι τέτοια και πήρε την εκδίκησή του, κάνοντας σκόνη τον Τζεμπ Μπους στις προκριματικές εκλογές για τον προεδρικό υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων για το 2016. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, στα οποία άλλωστε ειδικεύεται ο Ντόναλντ, σχετικά με τη μεξικανικής καταγωγής σύζυγο του Τζεμπ Μπους, θα μείνουν αξέχαστα ως μνημείο πολιτικής χυδαιότητας.

Τ αυτόχρονα πήρε και την εκδίκησή του από το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που κατά τη γνώμη του δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά για δεκαετίες. Αυτός είναι και ο δεύτερος λόγος που ο Τραμπ επικράτησε στην προεδρική κούρσα. Άπαντες, και ειδικά οι ηγεσίες και του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος, υποτίμησαν την απειλή που αυτός αποτελούσε και επαναπαύθηκαν στα τετριμμένα, ότι ο αντίπαλος ήταν ανισόρροπος και άρα ακίνδυνος. Μέγα στρατηγικό λάθος.
Δεν υποτιμάς σε καμία περίπτωση έναν τύπο σαν τον Τραμπ και επίσης δεν επιλέγεις για αντίπαλό του ένα φθαρμένο πρόσωπο του τύπου Χίλαρυ Κλίντον. Το Δημοκρατικό Κόμμα φέρει μεγάλη ευθύνη για το γεγονός ότι ο Τραμπ είναι πρόεδρος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα, αλλά και για την υφήλιο. Παρά τις ενδείξεις ότι το 2016 θα έπρεπε να είναι η χρονιά ενός αντισυστημικού, για τα αμερικανικά δεδομένα, υποψηφίου –πιθανώς κάποιου όπως η γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Γουόρεν από τη Μασαχουσέτη, ή ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς– η ηγεσία των Δημοκρατικών, μέσα στην άπλετη σοφία της, αποφάσισε ότι είχε έρθει η σειρά της Χίλαρυ. Οι εναλλακτικοί υποψήφιοι, όπως η γερουσιαστής Γουόρεν, αποθαρρύνθηκαν από το να θέσουν υποψηφιότητα, ώστε να στεφθεί υποψήφια η Κλίντον. Έτσι, το μόνο εμπόδιο στην υποψηφιότητα της Χίλαρυ ήταν ο Μπέρνι Σάντερς, ο 74χρονος «σοσιαλιστής» από το Βερμόντ, ο οποίος τελικά αποδείχτηκε σκληρό καρύδι στην εσωκομματική αντιπαράθεση για την υποψηφιότητα της προεδρίας. Η υποψηφιότητά του, ωστόσο, παρεμποδίστηκε εκ των έσω, από τον μηχανισμό του κόμματος και τους μη εκλεγόμενους «σούπερ-αντιπροσώπους» (15% των αντιπροσώπων στο συνέδριο του κόμματος), που έδωσαν στην Κλίντον μια πρόωρη και φαινομενικά αγεφύρωτη πρωτιά. Για του λόγου το αληθές, στις αρχικές δημοσκοπήσεις σχετικά με τις επιλογές υποψηφίων για την προεδρία, ο Σάντερς ξεπερνούσε τον Τραμπ με ποσοστό 10% ενώ η Κλίντον μόλις με 1%. Μόνο εικασίες μπορεί να κάνουμε σήμερα για το τι θα γινόταν αν ο Τραμπ αντιμετώπιζε τελικά τον Σάντερς και όχι την Κλίντον. Προφανώς η αρχική ψαλίδα του 10% θα μεταβαλλόταν ριζικά, διότι τα συντηρητικά ΜΜΕ, που για τους γράφοντες σ’ αυτά η λέξη σοσιαλισμός ισοδυναμεί με τον σατανισμό, θα έκαναν μια αδυσώπητη, φασιστικού τύπου δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον του Σάντερς, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η ήττα της Χίλαρυ Κλίντον αντικατοπτρίζει τον απίστευτα κακό υπολογισμό, εκ μέρους των Δημοκρατικών, σε σχέση με το μέγεθος της λαϊκής οργής εναντίον μιας ελίτ που συμπεριφέρεται επί δεκαετίες απαξιωτικά απέναντι στην πλειοψηφία των Αμερικανών. Το οξύμωρο σχήμα του όλου πολιτικού αποτελέσματος των εκλογών των ΗΠΑ είναι ότι αυτή η βαθιά λαϊκή οργή εκφράστηκε από έναν αδίστακτο, αδιαμφισβήτητο μέλος της οικονομικής ελίτ, μεγιστάνα, που έχει κατορθώσει να συσσωρεύσει απίστευτο πλούτο, καθώς η χώρα βυθιζόταν στην ύφεση και τώρα καλείται να τη σώσει από την καταστροφή.
Ο Τραμπ μόνο ανισόρροπος και ανόητος δεν είναι και σίγουρα είναι αδίστακτος και πιάνει τα σημάδια των καιρών. Προφανώς γι’ αυτό τον λόγο έβαλε υποψηφιότητα το 2016 και δεν έκαψε την υποψηφιότητά του νωρίτερα, αλλά πρέπει να πάμε μερικά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 2011 για να δούμε πότε έγινε η ποιοτική αλλαγή και μια υποψηφιότητα Τραμπ άρχισε να φαντάζει εφικτή.

Ο Τραμπ προσέλαβε μια ομάδα ανθρώπων το ’11, για να εξακριβώσει αν θα μπορούσε να σταθεί μια υποψηφιότητά του το 2012 ή το 2016 και οι συμβουλές της επιτροπής ήταν 1) να κάνει κάτι εντυπωσιακό ώστε να ταρακουνήσει τα νερά και 2) να μην εξαφανίζεται από τη δημοσιότητα. Έτσι κι αλλιώς ο Τραμπ τρέφεται από τη δημοσιότητα και άδραξε την ευκαιρία όταν άρχισαν να παρουσιάζονται κάποια περίεργα δημοσιεύματα στον ακραία συντηρητικό Τύπο περί μη αμερικανικής υπηκοότητας του προέδρου Ομπάμα. Τα δημοσιεύματα είχαν ως εμπνευστές φανατικούς θρησκόληπτους του Κόμματος του Τσαγιού, αλλά ο Τραμπ έπιασε το νόημα και μπήκε, με την αυθάδη φόρα που τον χαρακτηρίζει, μπροστά στο κίνημα των «Birthers», απαιτώντας από τον Ομπάμα να προσκομίσει το πιστοποιητικό γέννησής του.
Το όλο θέμα ήταν ένα πυροτέχνημα, καθώς ο Ομπάμα είχε δημοσιεύσει όλα τα στοιχεία του το 2008, αλλά η φασαρία έπιασε τόπο. Το θέμα παιζόταν στα ΜΜΕ για δύο χρόνια και όταν ο Λευκός Οίκος δημοσίευσε το πιστοποιητικό για 2η φορά, ο Τραμπ καυχιόταν ότι αυτός ήταν που ανάγκασε τον πρόεδρο να το κάνει και δήλωσε: «Δεν νομίζω ότι το παράκανα με το θέμα – αντιθέτως, με έκανε δημοφιλέστερο».
Αυτό είναι ακριβές, η δημοφιλία του όντως είχε απογειωθεί και πλέον είχε αποκτήσει κοινό και βήμα στα φόρουμ των ημίτρελων φανατικών του «Tea Party», οι οποίοι έτσι κι αλλιώς ψηφίζουν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Ταυτόχρονα συνέχισε τις ακριβές παραγωγές του διαγωνισμού των καλλιστείων ομορφιάς Μις Αμερική και Μις Υφήλιος που του ανήκουν από το 1996, αλλά και το ριάλιτι τηλεπαιχνίδι του CBS «Ο μαθητευόμενος», που παίζεται από το 2003 και στο οποίο ο ίδιος ο Τραμπ επιλέγει μαθητευόμενα στελέχη για την κτηματομεσιτική του εταιρεία, απολύοντας τους αποτυχημένους με τη φράση «You are fired» (απολύεσαι), για την οποία έχει καταθέσει αίτηση κοπιράιτ για αποκλειστική χρήση!
Ο Τραμπ δεν χάνει ευκαιρία, με την καθοδήγηση των συμβούλων του ή και χωρίς αυτή, να κάνει δηλώσεις για πράγματα που έχουν την υποστήριξη ή δείχνουν τις προτιμήσεις των Αμερικανών. Όταν το περιοδικό Πλέιμποϊ δημοσίευσε μια στατιστική έρευνα για τις προτιμήσεις των Αμερικανών για το μεγάλο στήθος, ο Τραμπ αμέσως ανακοίνωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι βρίσκεται με την ακραία πλειοψηφία αυτών που το θέλουν τεράστιο. Το κοινό τρελαίνεται για κάτι τέτοια και ο Ντόναλντ το ξέρει. Το ίδιο έκανε όταν τα δημοσιεύματα στον λαϊκό Τύπο άρχισαν να δείχνουν ότι ο κόσμος είχε σιχαθεί τον ξύλινο λόγο και την πολιτικά ορθή συμπεριφορά των πολιτικών και των δύο κομμάτων.
Τα θεάματα –όπως οι εμφανίσεις του στους αγώνες πάλης του WWE (World Wrestling Entertainment), η ακραία του δημαγωγία, μαζί με τις εμπρηστικές του δηλώσεις για μετανάστες, μουσουλμάνους, τείχη στα σύνορα με το Μεξικό και δασμούς στα προϊόντα εισαγωγής από την Κίνα– ήταν μουσική στα αυτιά των λευκών Αμερικανών του «Rust Belt» (της ζώνης της σκουριάς), όπως αποκαλούνται οι πάλαι ποτέ βιομηχανικές πόλεις της αμερικανικής ενδοχώρας, με τα σκουριασμένα κουφάρια των παλιών εργοστασίων. Το επιτελείο του Τραμπ γνώριζε ότι το 92% των ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι λευκοί, άρα τα συνθήματα απευθύνονταν σ’ αυτούς και έπιασαν.
Ξεκάθαρα, υπάρχουν πολλά να φοβηθεί κανείς από την προεδρία του Τραμπ, ειδικά σε συνδυασμό με τον συνεχιζόμενο έλεγχο του Κογκρέσου από τους Ρεπουμπλικάνους, αλλά και τις εκτεταμένες εξουσίες που έχει πλέον ο πρόεδρος, ελέω των διευθετήσεων των Μπους και Ομπάμα. Ο νέος πρόεδρος, όπως και οι δύο προκάτοχοί του, θα μπορεί να συλλαμβάνει υπόπτους χωρίς τη νόμιμα απαιτούμενη διαδικασία, να τους κρατά φυλακισμένους χωρίς να τους περνά από δίκη, να τους στοχοποιεί για πυραυλική επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, να επικαλείται λόγους εθνικής ασφάλειας για να κρατά κρυφά διάφορα προγράμματα βασανισμών και παρακολουθήσεων και να διατηρήσει ή να επεκτείνει το εθνικό σύστημα μαζικής ηλεκτρονικής παρακολούθησης.
Επιπρόσθετα, ο Τραμπ και πολλοί Ρεπουμπλικάνοι αρνούνται την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής, ευνοούν περισσότερες φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους, θέλουν να απορρυθμίσουν τη Γουόλ Στριτ και άλλες πανίσχυρες βιομηχανίες – πολιτικές που βοήθησαν τα μέγιστα στη δημιουργία του σημερινού χάους στο οποίο έχουν βυθιστεί οι ΗΠΑ και ο υπόλοιπος κόσμος.
Επιπλέον, το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει για την προσωπικότητα του Τραμπ είναι ότι είναι προβληματική. Έχει πλήρη έλλειψη των γνώσεων –και του χαρακτήρα– που απαιτείται από έναν πρόεδρο, ή ακόμη και από κάποιον πολύ κατώτερο κρατικό αξιωματούχο. Ο Τραμπ δεν έχει υπάρξει ποτέ ούτε καν δημοτικός σύμβουλος. Είναι ρατσιστής, μισογύνης, υπέρμαχος των δικαιωμάτων της λευκής φυλής και ακραία προκατειλημμένος κατά των μεταναστών και των μουσουλμάνων.
Ο Τραμπ είναι μέχρι στιγμής ασαφής σχετικά με το τι πολιτική θα ακολουθήσει στη Συρία, πέρα από το ότι έχει δηλώσει ότι «θα συνεργαστεί με τους Ρώσους για να καταστρέψουν το ΙΣΙΣ», αλλά δεν φαίνεται να κατανοεί τον ρόλο της Αλ Κάιντα στον έλεγχο του ανατολικού Χαλεπιού και άλλων περιοχών της Συρίας.
Παρ’ όλα αυτά, ο Τραμπ υπήρξε ο μόνος που τόλμησε να αμφισβητήσει τις καταστροφικές επιλογές των ΗΠΑ στη Συρία και τη Ρωσία, καθώς και την αποστολή του ΝΑΤΟ. Σε απάντηση, η Κλίντον και πολλοί άλλοι Δημοκρατικοί επέλεξαν να πέσουν στο επίπεδο ενός ωμού μακαρθισμού, με τη Χίλαρυ να τον αποκαλεί «μαριονέτα του Πούτιν» στην τελευταία τηλεοπτική αναμέτρηση. Ο Τραμπ μίλησε για συνεργασία αντί για αντιπαράθεση με τη Ρωσία και κέρδισε. Ίσως –τονίζω το ίσως– η νίκη του να σημάνει την αποκλιμάκωση του ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία.
Με την ψήφο τους οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έχουν προσανατολίσει τόσο τις ΗΠΑ όσο και ολόκληρη την υφήλιο σε μια πορεία προς αχαρτογράφητα ύδατα, πίσω από έναν πρόεδρο που έχει βασικές ελλείψεις γνώσεων σε πολλά φλέγοντα ζητήματα. Επιπλέον, είναι ασαφής και αντιφατικός και μπορεί να αλλάξει θέση εν ριπή οφθαλμού οπότε δεν μπορεί κάποιος να βασιστεί απλά στα λόγια του. Προφανώς, το ερώτημα-κλειδί σήμερα είναι το ποιοι θα είναι οι σύμβουλοι του Τραμπ.
Θα βασιστεί στους παραδοσιακούς Ρεπουμπλικάνους, που φέρουν βαριά ευθύνη για το χάος που επικρατεί στις ΗΠΑ και τον κόσμο σήμερα, ή θα στραφεί προς κάποιους ρεαλιστικά σκεπτόμενους συμβούλους, που θα ευθυγραμμίσουν την κυβερνητική πολιτική με τις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες όπως περιγράφονται από το σύνταγμα της χώρας;
Οι αρχικές ενδείξεις είναι άκρως δυσοίωνες: Ας ξεκινήσουμε με το περιβαλλοντικό ζήτημα. Εκτός από την πάγια θέση του ότι «η άνοδος της θερμοκρασίας είναι μια απάτη», έχει δεσμευτεί να καταργήσει την Κλιματική Συμφωνία του Παρισιού, η οποία καλεί 170 χώρες σε μειώσεις εκπομπών CO2 διότι «δεν ευνοεί τις ΗΠΑ». Σκοπεύει, επίσης, να μειώσει δραστικά τον προϋπολογισμό της ΕΡΑ (Environmental Protection Agency) (Yπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος, ) τοποθετώντας επικεφαλής της μεταβατικής ΕΡΑ τον Μάιρον Έμπελ, από το Ινστιτούτο Ανταγωνισμού Επιχειρήσεων, έναν –αν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο πράγμα– «λάτρη του φαινομένου του θερμοκηπίου», ο οποίος το 2006 έγραψε σε άρθρο στο περιοδικό Φορμπς με τον τίτλο «Αγαπώ την άνοδο της θερμοκρασίας», ανέφερε ότι: «Η αύξηση της θερμοκρασίας, που προκαλεί η κλιματική αλλαγή θα κάνει τις κρύες περιοχές του πλανήτη κατοικήσιμες και στις ήδη ζεστές περιοχές οι υψηλές θερμοκρασίες θα σκοτώσουν ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς πρόκειται να πεθάνουν σύντομα»!
Ό,τι απομείνει από την ΕΡΑ θα παραδοθεί στον πρώην εισαγγελέα της Οκλαχόμας και σκληροπυρηνικό αρνητή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, Σκοτ Προύιτ, ο οποίος –οποία ειρωνεία– έχει επανειλημμένα καταθέσει μηνύσεις εκ μέρους διαφόρων πολυεθνικών εναντίον της υπηρεσίας της οποίας καλείται να ηγηθεί!
Για το υπουργείο Γεωργίας προαλείφεται ένα ακόμη αστέρι της «οικολογίας», ο απόφοιτος λυκείου, πρώην φορτηγατζής και νυν ιδιοκτήτης της εταιρείας πετρελαιοειδών Λούκας Όιλ, Φόρεστ Λούκας, φανατικός ακτιβιστής εναντίον των δικαιωμάτων των ζώων. Το σύνθημα της ΜΚΟ που του ανήκει είναι, «Κρατήστε την Αμερική ελεύθερη, ταϊσμένη και διασκεδαστική».
Ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας έχει ήδη οριστεί ο πρώην υποστράτηγος Μάικλ Φλυν, με θητεία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους συμβούλους του. Μετά τη συνταξιοδότησή του από τον στρατό, το 2014 ο Φλυν συνέστησε την εταιρεία πληροφοριών ασφάλειας Φλυν Ιντέλ, η οποία παρέχει υπηρεσίες σε εταιρείες και κράτη. Δημοσιεύματα φέρουν τη Φλυν Ιντέλ να δουλεύει για λογαριασμό τουρκικών εταιρειών που υποστηρίζουν τον Ερντογάν και η εφημερίδα Πολίτικο τον έχει κατονομάσει ως λομπίστα υπέρ της Τουρκίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι την ημέρα των αμερικανικών εκλογών του 2016, ο Φλυν έγραψε ένα άρθρο στο οποίο καλεί τις ΗΠΑ να στηρίξουν τον Ερντογάν και να γυρίσουν την πλάτη τους στον Φετουλάχ Γκιουλέν.
Στο υπουργείο Εξωτερικών ο Τραμπ, αφού άφησε αόριστες διαδόσεις να πλανούνται και έφεραν ως υποψήφιους για τη θέση μια σειρά από νεοσυντηρητικούς και γεράκια όπως τον Ρούντυ Τζουλιάνι (πρώην Ρεπουμπλικάνο δήμαρχο της Νέας Υόρκης), τον Χένρυ Πόλσον (πρώην κορυφαίο στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς και υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ), τον Νιουτ Γκίνγκριτς (πρώην πρόεδρο της βουλής), τον Μιτ Ρόμνεϋ και έναν ακόμη στρατηγό, τον Ντέιβιντ Πετρέους, αρχιστράτηγο των συμμαχικών δυνάμεων στο Ιράκ (2007-2008) και στο Αφγανιστάν (2010-2011), έκανε την έκπληξη επιλέγοντας το μεγαλοστέλεχος της Έξον-Μόμπιλ, Ρεξ Τίλερσον. Ο Τίλερσον φαίνεται πως έχει τη στήριξη της παλιάς φρουράς των πετρελαιάδων του Τέξας και προτάθηκε για τη θέση μετά από παρασκηνιακές κινήσεις της πρώην υπουργού Εξωτερικών, Κοντολίζας Ράις, και του υπουργού Αμύνης, Ρόμπερτ Γκέιτς. Τιμημένος με το Μετάλλιο Φιλίας της Ρωσίας, το οποίο του απένειμε ο ίδιος ο Πούτιν, έχει άριστες σχέσεις τόσο με τον Ρώσο πρόεδρο όσο και με τον Ίγκορ Σέτσιν (ηγέτη της στρατιωτικής ομάδας των Σιλοβίκι και δεύτερο ισχυρότερο άνδρα στη σημερινή Ρωσία). Ο Τίλερσον έχει ανοιχτές δουλειές στη Ρωσία μέσω της Έξον-Μόμπιλ και είναι αντίθετος στις οικονομικές κυρώσεις. Επίσης, έχει επαφές με τους Κούρδους του Ιράκ, καθώς υποστηρίζει την ανάπτυξη πετρελαϊκών εγκαταστάσεων στις αυτόνομες περιοχές τους. Τέλος, είναι ξεκάθαρα υπέρ της ΤΡΡ (του Συμφώνου Συνεργασίας του Ειρηνικού), συμφωνία που ο Τραμπ έχει ήδη ακυρώσει!
Ως υφυπουργό Εξωτερικών, ο Τραμπ προτείνει τον υπερσυντηρητικό Τζον Μπόλτον, πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ (2005-2006), σχολιαστή του καναλιού Φοξ και σύμβουλο σε διάφορα συντηρητικά θινκ τανκ, όπως το Εβραϊκό Ινστιτούτο Θεμάτων Εθνικής Ασφάλειας (JINSA) και η Ένωση Οπλοκατοχής.
Φήμες φέρουν υποψήφιο για τη θέση του υπουργού Αμύνης τον πρώην στρατηγό του σώματος των πεζοναυτών, Τζέιμς Μάτις, που φέρει το παρατσούκλι «τρελός σκύλος». Ο Μάτις είναι διαβόητος ως ο διοικητής της δύναμης πεζοναυτών που εισέβαλε στη Φαλούτζα του Ιράκ το 2004, μιας από τις αιματηρότερες μάχες του πολέμου με εκατοντάδες αμάχους νεκρούς. Ο Μάτις το 2005 έχει κάνει την απίστευτη δήλωση, «έχει πλάκα να πυροβολείς μερικούς ανθρώπους». O έτερος υποψήφιος, ο υπερσυντηρητικός γερουσιαστής από το Άρκανσο, Τομ Κότον, έχει δηλώσει –όπως και ο ίδιος οΤραμπ– ότι το waterboarding δεν είναι βασανιστήριο, αλλά βελτιωμένη τεχνική ανάκρισης.
Στο υπουργείο Δικαιοσύνης φιγουράρει το όνομα του αμφιλεγόμενου συντηρητικού γερουσιαστή από την Αλαμπάμα, Τζεφ Σέσιονς ο οποίος κατηγορείται για ρατσιστικές αντιλήψεις. Τη δεκαετία του ’80, σε μια δίκη όπου δύο μέλη της Κου Κλουξ Κλαν κατηγορούνταν για το λιντσάρισμα ενός νεαρού μαύρου, ο δημόσιος κατήγορος, Σέσιονς, μαθαίνοντας ότι τα δύο μέλη της ΚΚΚ είχαν καπνίσει μαριχουάνα πριν προβούν στο φριχτό έγκλημα, έκανε την αλήστου μνήμης δήλωση, πώς «τα μέλη της ΚΚΚ ήταν μια χαρά παιδιά, μέχρι που έμαθα ότι καπνίζουν χόρτο»!
Για τη θέση του διευθυντή της CΙΑ ο Τραμπ έχει προτείνει τον Μάικ Πομπέο (σ.Ά. που πια είναι υπουργός Εξωτερικών), μέλος του Κογκρέσου από το Κάνσας και από τους ιδρυτές του Κόμματος του Τσαγιού, δείχνοντας στους φανατικούς θρησκόληπτους του ιδιότυπου αυτού κομματιού του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ότι η υποστήριξή τους εκτιμήθηκε με το παραπάνω.
Επίσης, ο Τραμπ προτίθεται να συστήσει μια νέα υπηρεσία, τη Δύναμη Απέλασης, η οποία θα στελεχωθεί από προσωπικό των ειδικών δυνάμεων του στρατού, του FBI και της συνοριοφυλακής και αποστολή θα έχει τον εντοπισμό παρανόμων μεταναστών και την άμεση απέλασή τους με συνοπτικές διαδικασίες. Στόχος είναι η απέλαση περίπου 11 εκατομμυρίων ανθρώπων. Σχετικά με το θέμα έχει δηλώσει: «Από την πρώτη μέρα της προεδρίας μου οι παράνομοι φεύγουν και μάλιστα στα γρήγορα». Η συγκεκριμένη υπηρεσία θα ανήκει στο υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, επικεφαλής του οποίου θα τοποθετηθεί ένας ακόμη πεζοναύτης, ο στρατηγός εν αποστρατεία Τζον Κέλυ (σ. Ά πια αναβαθμίστηκε σε προσωπάρχη του Λευκού Οίκου), πρώην διοικητής της βάσης του Γκουαντάναμο στη Κούβα. Ο Κέλυ έχει αντιταχθεί δημοσίως, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, στις όποιες σκέψεις της κυβέρνησης Ομπάμα για κλείσιμο του τμήματος κράτησης της βάσης, δηλώνοντας ότι, «δεν υπάρχουν αθώοι εκεί μέσα». Τα συμπεράσματα δικά σας…