Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στο Defence-point

Είναι αναμφίβολα μια πολύ ενδιαφέρουσα και “εναλλακτική” προσωπικότητα, για την οποία έχει εκφραστεί με καλά λόγια στο πρόσφατο παρελθόν το DP. Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καραμπελιά, ζητώντας του να μας ξεκαθαρίσει κάποια βασικά πράγματα για τις σκέψεις και τις απόψεις που τον οδήγησαν στην απόφαση να εκθέσει εαυτόν στην εκλογική αναμέτρηση! Οι απαντήσεις του έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι.

Γιατί πιστεύετε πως υπάρχει πολιτικός χώρος για μια νέα πολιτική προσπάθεια;

Σε μια ιστορική στιγμή που η παρακμή, ο αργόσυρτος θάνατος της μεταπολίτευσης και οι απειλές για την εθνική μας ακεραιότητα και επιβίωση προκαλούν αισθήματα πνιγμού στους περισσότερους Έλληνες, συνειδητοποιούμε την ανάγκη να εμφανιστεί μία νέα πολιτική πρόταση. Μια πρόταση που θα αντιστρατεύεται τόσο τον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όσο και τις πατριδοκαπηλικές αντιλήψεις, μια πρόταση του δημοκρατικού πατριωτισμού.

Είναι καιρός να διατυπωθεί ένα όραμα για τη χώρα που θα υπερβαίνει το ψευδές, πλέον, δίλημμα Αριστερά – Δεξιά, δεδομένου ότι και οι δύο έχουν αποτύχει παταγωδώς, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Μια σύνθεση αιτημάτων πατριωτισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας, άμεσης δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης, πολιτιστικής αναγέννησης.

Το ψηφοδέλτιό σας είναι το μοναδικό δημοτικό ψηφοδέλτιο στην Αθήνα που προτάσσει και το ζήτημα της Ελλάδας

Ένα ψηφοδέλτιο στον Δήμο της Αθήνας θα πρέπει να απαντά στα μεγάλα προβλήματα ολόκληρης της χώρας: Η κατάρρευση των υποδομών και η εγκατάλειψη των δημοσίων χώρων – από την καταστροφή στο Μάτι μέχρι το πρόβλημα των σκουπιδιών και τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια της Αθήνας· το πρόβλημα της μετανάστευσης· τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της ασφάλειας.

Εξάλλου, η Αθήνα είναι υπεύθυνη τόσο για την κακοδαιμονία της Ελλάδας, με τον υδροκεφαλισμό της, όσο και για την υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων της πόλης εξαιτίας ακριβώς αυτού του υδροκεφαλισμού. Γι’ αυτό και η σύνδεση Αθήνας και Ελλάδας είναι απαραίτητη. Όταν μάλιστα επιχειρείται η αποσύνδεσή της από τον υπόλοιπο ελληνισμό και η μεταβολή της σε ένα παράσιτο της παγκοσμιοποίησης.

Πολλοί επικρίνουν υποκριτικά τον συνδυασμό μας ότι δήθεν αποτελεί ένα ψηφοδέλτιο πολιτικού χαρακτήρα. Και αυτά τα υποστηρίζουν άνθρωποι που, από τον Μπακογιάννη μέχρι τον Κασιδιάρη, είναι κομματικοί υποψήφιοι πέντε κομμάτων –ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΝΔ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή– και που συχνά δεν έχουν καμία σχέση με την Αθήνα και τα προβλήματά της. Να θυμίσω ότι ο κ. Μπακογιάννης ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από το… Καρπενήσι, μεταπήδησε στην περιφέρεια Κεντρικής Ελλάδας και το επόμενο σκαλοπάτι του είναι ο Δήμος της Αθήνας;

Αντίθετα, ο Γιώργος Καραμπελιάς, για πάνω από πενήντα χρόνια, ασχολείται με τα προβλήματα της Αθήνας –να θυμίσω ότι υπήρξα οργανωτής της «πρώτης οικολογικής διαδήλωσης» στην Αθήνα, το 1979, ενάντια στο νέφος–, έχει περπατήσει κάθε γωνιά της πόλης και έχει ασχοληθεί με όλα της τα προβλήματα. Κατά συνέπεια, η αναφορά μας στο γενικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν σημαίνει υποτίμηση των συγκεκριμένων προβλημάτων αλλά, αντίθετα, θέλει να υπογραμμίσει πως, στις μέρες μας, το τοπικό είναι γενικό και το γενικό είναι τοπικό.

Μιλήστε μας για τους κεντρικούς άξονες του προγράμματός σας, που αφορούν την καθημερινότητα της πόλης και του δημότη

Έχουμε διατυπώσει ένα πρόγραμμα που μπορεί να συνοψιστεί τηλεγραφικά στα ακόλουθα σημεία:

1. Όχι στον υδροκεφαλισμό και τη γραφειοκρατία που κάνει την Αθήνα πόλη «γενίτσαρο», χωματερή της παγκοσμιοποίησης και των μαφιόζων.

2. Μέτρα αποκέντρωσης με ενίσχυση της ενορίας και της γειτονιάς.

3. Απόρριψη της οικογενειοκρατίας και τσάκισμα της διαφθοράς, από τις πολεοδομίες έως τις λαϊκές.

4. Η ανεργία και η φτώχεια να αντιμετωπιστούν με την κοινοτική παράδοση και τις παραγωγικές δραστηριότητες.

5. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν ανήκουν στις ΜΚΟ του Σόρος. Να συνδεθούν με τους πολίτες και τις ενορίες.

6. Μέτρα για το δημογραφικό και τη φυγή των νέων. Ενίσχυση των νέων ζευγαριών και επιστροφή στις γειτονιές. Οικονομική ενίσχυση για τις μητέρες – ολοήμερα νηπιαγωγεία και σχολεία για τις εργαζόμενες γυναίκες.

7. Όχι στη γκετοποίηση του κέντρου. Αποτροπή παράνομης μετανάστευσης και επιστροφή των παράνομων μεταναστών στις χώρες τους, αποκέντρωση διαμονής προσφύγων.

8. Μέτρα ενάντια στην ανομία, από τα τραπεζοκαθίσματα και το παρεμπόριο μέχρι την καλπάζουσα εγκληματικότητα.

9. Αντιμετώπιση ρύπανσης και καταστροφών (που προκαλεί η διάλυση των υποδομών). «Πράσινες γειτονιές», καθαρή πόλη, πραγματική ανακύκλωση.

10. Κυκλοφοριακό: έμφαση στα μαζικά μέσα μεταφοράς, στα ΑΜΕΑ, την εγγύτητα κατοικίας και εργασίας, με επιδότηση ενοικίου – πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι.

11. Απέναντι στην ψευδοκουλτούρα και τα τουρκικά ριάλιτι, ένας σύγχρονος πολιτισμός μιας ελληνικής διαχρονίας, ανοικτής στην οικουμενικότητα: Σωκράτης, Αγία Φιλοθέη, Μακρυγιάννης, Σεφέρης. Στον Ελαιώνα, κέντρο για αρχαιότητα, Βυζάντιο, νέα Ελλάδα.

12. Μεταβολή του Πολυτεχνείου σε προέκταση του αρχαιολογικού Μουσείου με παράλληλη εγκατάσταση μιας βιβλιοθήκης διεθνούς ακτινοβολίας για την αρχαία ελληνική γραμματεία.

13. Χώροι αθλητισμού και πολιτισμού για τους νέους, μαθήματα ιστορίας, ελληνικής γλώσσας, μουσικής και χορού.

14. Εφαρμογή τοπικών δημοψηφισμάτων στην πόλη που γέννησε τη Δημοκρατία· συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή τους.

Προέρχεστε από τον χώρο της Αριστεράς. Πολλές απόψεις σας όμως γίνονται αντικείμενο κριτικής σαν «εθνικιστικές»

Η Αριστερά στην Ελλάδα μεταβλήθηκε σε σημαντική πολιτική δύναμη μόνο όταν συμμετείχε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, στη διάρκεια της Κατοχής.
Επειδή η Ελλάδα δεν ολοκλήρωσε ποτέ την εθνική της ανεξαρτησία, δεν θα ήταν δυνατό επομένως να νοηθεί Αριστερά –αλλά και πατριωτική Δεξιά–, στην Ελλάδα, χωρίς σύνδεση με το εθνικοαπελευθερωτικό αίτημα.

Όμως, κατά τη μεταπολίτευση, και κατ’ εξοχήν μετά το 1990, η Αριστερά, αλλά και η Δεξιά σε μεγάλο βαθμό, ταυτίστηκαν με εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και μεταβλήθηκαν σε ιμάντα μεταβίβασης των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης. Εξ ου και ο παρασιτικός εκσυγχρονισμός των τελευταίων δεκαετιών, η αποδοχή της καταστροφής των μνημονίων, η εκχώρηση της εθνικής περιουσίας, η συμφωνία των Πρεσπών.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε μια ιστορική στιγμή που το ελληνικό έθνος απειλείται με ιστορική συρρίκνωση –δημογραφική κατάρρευση, μετανάστευση, φυγή των νέων, παραγωγική αποσάθρωση, ανοικτές απειλές του τουρκικού επεκτατισμού–, ο ελληνισμός είναι υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει μια μεγάλη υπέρβαση. Να αφήσει πίσω του τις ξεθωριασμένες εμφυλιοπολεμικές ταμπέλες και να επικεντρωθεί σε ένα όραμα επιβίωσης και ανάκτησης της ανεξαρτησίας του.

Ποια είναι η γνώμη σας για το ζήτημα των μεταναστών;

Το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα, μια χώρα που βρίσκεται στα σύνορα Ανατολής και Δύσης και απειλείται από μία ανοιχτά ισλαμική χώρα, όπως η Τουρκία, δεν αποτελεί απλά ανθρωπιστικό ζήτημα. Αποτελεί πρωτίστως πρόβλημα εθνικής συνοχής ενώ έχει και γεωπολιτικές διαστάσεις. Γνωρίζουμε δε ότι η Τουρκία, εδώ και δεκαετίες, πολύ πριν την προσφυγική κρίση, προωθεί την παράνομη μετανάστευση προς την Ελλάδα.

Οι εθνομηδενιστές χρησιμοποιούν τα αισθήματα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού για τους ταλαιπωρούμενους πρόσφυγες προκειμένου να συγκαλύψουν το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μεταβληθεί στο hot-spot της Ευρώπης, η οποία πλέον έχει κλείσει τα σύνορά της και αφήνει τη χώρα μας, μαζί με τις ΜΚΟ του Σόρος, να αντιμετωπίζει μόνη της το ζήτημα.

Το πρόβλημα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις σε όλη τη χώρα, αλλά και ιδιαίτερα στην Αθήνα –και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου–, και οδηγεί σταδιακά στην εκδίωξη των Ελλήνων πολιτών από ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της πόλης, το οποίο μεταβάλλεται σε γκέτο.

Η Ελλάδα, επομένως, για να μπορεί να διαχειριστεί και ανθρωπιστικά το ζήτημα των προσφύγων, που ζουν σε άθλιες συνθήκες, είναι υποχρεωμένη να πάρει μια σειρά από μέτρα.

Πρώτον, να προστατεύσει πολύ πιο αποτελεσματικά τα σύνορά της από την παράνομη μετανάστευση την οποία τροφοδοτεί συστηματικά η νεο-οθωμανική Τουρκία·

Δεύτερον, να επιδιώξει την επιστροφή των παράνομων μεταναστών στις χώρες τους·

Τρίτον, να οργανώσει την προσωρινή εγκατάσταση των αληθινών προσφύγων στη χώρα μας με όρους που θα αποφεύγουν την γκετοποίηση. Θα πρέπει οπωσδήποτε να οριστεί ποσόστωση παρουσίας μεταναστευτικών πληθυσμών σε πόλεις και γειτονιές.

Τέταρτον, να διεκδικήσει τη μεταφορά ενός μεγάλου μέρους τους στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, θεωρητικώς, έχουν δεσμευτεί για κάτι τέτοιο.

Ταυτόχρονα, για όλους εκείνους τους μετανάστες που αποδέχονται την ένταξή τους στον ελληνικό πολιτισμό και βρίσκονται πολιτιστικά πλησιέστερα σε αυτόν, να οργανωθεί η μονιμότερη εγκατάστασή τους.

Ποια είναι η γνώμη σας για το airbnb; Πολλοί έχουν ένα εξτρά εισόδημα από αυτό.

Δυστυχώς, δεν αποτελεί πλέον μόνο μία πηγή συμπληρωματικού εισοδήματος για έναν αριθμό συμπολιτών μας αλλά μία παράτυπη και παράνομη δραστηριότητα, που οδηγεί στην έξωση των Αθηναίων από την πόλη τους.

Επειδή δεν εφαρμόζονται κανόνες για τον αριθμό των ημερών ανά έτος, που θα μπορεί κάποιος να ενοικιάζει το διαμέρισμά του, ούτε για τον αριθμό των διαμερισμάτων ανά ιδιοκτήτη, μεγάλα και αρπακτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, ιδιαίτερα από ξένους, έχουν αγοράσει χιλιάδες διαμερίσματα και τα έχουν μεταβάλει σε παράνομα ξενοδοχεία, εκδιώκοντας του Έλληνες κατοίκους-ενοικιαστές και καθιστώντας απροσπέλαστα τα ενοίκια σε πολλές περιοχές.

Κατά συνέπεια, όπως έχει συμβεί και σε πολλές άλλες πόλεις της Ευρώπης, και ακόμα χειρότερα στην περίπτωσή μας, το airbnb τείνει να μεταβληθεί σε μάστιγα για τους κατοίκους και θα πρέπει να εφαρμοστούν αυστηροί κανόνες.

Πώς βλέπετε την πολιτιστική πραγματικότητα της πόλης;

Αρχικώς, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πολιτιστική πραγματικότητα της Αθήνας αφορά ολόκληρη την Ελλάδα, της οποίας καθορίζει και κατευθύνει την πολιτιστική ζωή. Τα τελευταία χρόνια, η Αθήνα, σε ό,τι αφορά τις πολιτιστικές δραστηριότητες του κράτους και του Δήμου, έχει πάρει ένα δρόμο αυξανόμενης απομάκρυνσης από την ελληνική πραγματικότητα, με έναν φρενήρη μιμητισμό ξένων ρευμάτων, με κυρίαρχο μάλλον τον μηδενισμό.

Το Φεστιβάλ Αθηνών δεν έχει καμία κεντρική πολιτιστική κατεύθυνση, πέρα από έναν επιδερμικό μιμητισμό. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν σημαντικές δημιουργικές απόπειρες, και στο θέατρο και σε εκθέσεις κάθε είδους, που επιχειρούν να συνδυάσουν το σύγχρονο με την παράδοσή μας (από τον Παπαδιαμάντη μέχρι το αρχαίο θέατρο και τον Θουκυδίδη). Μια πολιτιστική πολιτική με όραμα από την πλευρά του Δήμου θα αρκούσε για να αλλάξει πολλά πράγματα προς το καλύτερο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς μπορεί να είναι μια αξιόπιστη υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας;

Κατ’ αρχάς, συμμετέχω στους αγώνες του ελληνισμού για πάνω από πενήντα χρόνια. Ήδη από μαθητής, όταν μετείχα στις κινητοποιήσεις για την Κύπρο και στα κινήματα του 15% για την παιδεία, και του 1-1-4. Από τη δεκαετία του 1970, ασχολούμαι ιδιαίτερα με το Κυπριακό και σε όλες τις κινητοποιήσεις για Γιουγκοσλαβία, Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, Σχέδιο Ανάν, αντιμνημονιακό κίνημα κ.λπ.

Παράλληλα, συμμετέχω σε έντυπα (Άρδην, Ρήξη, νέος Λόγιος Ερμής), πολιτικές κινήσεις (Σπίθα, Άρδην, κ.λπ.) και επιτροπές (από την «Επιτροπή για τα Εθνικά Θέματα», ενάντια στην επίσκεψη Οζάλ το 1988, έως την «Επιτροπή δημοψηφίσματος για τη Συμφωνία των Πρεσπών», το 2019).

Το συγγραφικό μου έργο –πάνω από 35 βιβλία και εκατοντάδες επιστημονικά άρθρα– προσανατολίζεται πλέον στην ιστορία και τη γεωπολιτική διότι ο εθνομηδενισμός απειλεί πριν απ’ όλα την ιστορική συνείδηση των Ελλήνων. Ένα από τα έργα μου, Η Ανολοκλήρωτη Επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή, έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών.

Παράλληλα, έχω συμμετάσχει σε αναρίθμητες κινητοποιήσεις για την Αθήνα. Υπήρξα από τους οργανωτές της κινητοποίησης ενάντια στη μόλυνση και το νέφος της Αθήνας, το 1979, καθώς και εκείνης για την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ, όταν υπέστην και βάρβαρη κακοποίηση από την αστυνομία.

Το 2021, διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, οραματίζομαι μια Αθήνα, κέντρο του ελληνισμού, σε μια Ελλάδα αποκεντρωμένη και ζωντανή μέχρι το τελευταίο χωριό, σε μια αξιοβίωτη πόλη.