Στις ρίζες του εθνομηδενισμού (μέρος Γ΄)

1,4K

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 158 

Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού εθνομηδενισμού συνίσταται στο ότι έχει διακομματικά και διαπαραταξιακά χαρακτηριστικά, όπως έχει αποδειχτεί σε όλες τις τελευταίες περιπέτειες του έθνους. Η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέχρις ότου αφυπνιστεί βίαια από τον… Ερντογάν, έδειχνε επί πολλούς μήνες μία εγκληματική αμέλεια και βαθύτατες ιδεολογικές αγκυλώσεις για το μεταναστευτικό:

Κατ’ αρχάς, διότι δεν τολμούσε να συγκρουστεί με το κράτος-δουλέμπορο της Τουρκίας, που έχει μεταβάλει τα νησιά αυτά σε ζώνη περιορισμένης ελληνικής κυριαρχίας.

Δεύτερον, διότι δεν ήθελε να θέσει υπό τον έλεγχο της πολιτείας τις ΜΚΟ που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, αντιστρατεύονται την ίδια την κρατική πολιτική για τον έλεγχο της μετανάστευσης και γράφουν στα παπούτσια τους την ίδια την κοινωνία και τη δημοκρατική της βούληση. Αυτές κάνουν χρυσές δουλειές με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και φτιάχνουν στρατιές παχυλά αμειβόμενων ψευδοαλληλέγγυων. Εξάλλου όλη η οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη και η κυβέρνηση είναι στενά δεμένη με τις ΜΚΟ. Στο Solidarity Now το επίσημο παράρτημα του Σόρος στην Ελλάδα, πρόεδρος είναι ο κουμπάρος του Σόρος, Στέλιος Ζαββός, αδελφός ομώνυμου υπουργού, ενώ τη διεύθυνση κατέχει η κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη, πρώτη εξαδέλφη του πρωθυπουργού και της Ντόρας Μπακογιάννη, ενώ στο ΔΣ μεταξύ άλλων συμμετέχουν ο Χρήστος Ροζάκης, ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος κ.ά., δηλαδή όλη αφρόκρεμα του ελληνικού εθνομηδενισμού αριστεράς, σημιτικής και λάιτ δεξιάς αποκλίσεως. H αδελφή του πρωθυπουργού, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, είναι υψηλόβαθμο στέλεχος διεθνούς ΜΚΟ ενώ η ανιψιά του  Αλεξία Μπακογιάννη, μετά την συμμετοχή της στο  Solidarity έγινε πρόεδρος της μεγάλης ΜΚΟ Actionaid.

Τέλος, γιατί δεν τολμά να συγκρουστεί με τη Γερμανία, που θεωρεί την Ελλάδα προτεκτοράτο της και ζώνη φιλτραρίσματος των μεταναστευτικών ροών, που στην ουσία κατευθύνονται σε αυτή. Ιδιαίτερα τώρα που ξεσπάει η ενδοκυβερνητική κρίση στη Γερμανία, μεθοδεύει με τον σύμμαχό της Ερντογάν το μπλοκάρισμά τους στην Ελλάδα. Έτσι η Ελλάδα θα μεταβληθεί από «χώρα των γκαρσονιών» σε χώρο, οικόπεδο και αποικία των ΜΚΟ.

 

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

Μια εύγλωττη σκιτσογραφία

Σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη στάση της κυβέρνησης διαδραμάτισε η νεοφιλελεύθερη δεξιά και κεντροαριστερά διανόηση και δημοσιογραφία που την περιστοιχίζει. Αρκεί να διαβάσουμε το Βήμα, τα ΝΕΑ, την Καθημερινή ή να δούμε τα άρθρα του Μανδραβέλλη, καθώς και ορισμένα πολύ χαρακτηριστικά σκίτσα του κατ’ τα άλλα σημαντικού γελοιογράφου Χαντζόπουλου στην Καθημερινή. Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος, όσο είχε να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση Σύριζα, τον Πολάκη τον Παπαγγελόπουλο, κ.λπ., έδειχνε μια αξιόλογη οξυδέρκεια και ένα κάποτε απόλυτα διαβρωτικό χιούμορ. Και εάν, ήδη, με την αλλαγή της κυβέρνησης, άρχισε να χάνει τον βηματισμό του, σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό κατέδειξε έναν βαθύτατο εθνομηδενισμό. Παρουσιάζουμε λοιπόν εδώ μερικά από τα πιο πρόσφατα σκίτσα του, αντί άλλης αναφοράς στους κυβερνητικούς «νεοφιλελέδες», στα στενά όρια αυτού του άρθρου.

 

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

Βαθιές ιστορικές ρίζες

Αν όμως η φιλελεύθερη δεξιά και η σημιτική κεντροαριστερά συμμερίζονται εξ ολοκλήρου την εθνομηδενιστική αντίληψη των «σαλονιών» της παγκοσμιοποίησης (βλ. πχ. Ίδρυμα Ωνάση), ωστόσο είναι η σύγχρονη ελληνική αριστερά, που τους έστρωσε κυριολεκτικά τον δρόμο. Μια αριστερά η οποία συχνά με υστερικό τρόπο συντηρεί μία λογική εμφυλίου δήθεν ταξικού πολέμου στο εσωτερικό μιας χώρας που παλεύει κυριολεκτικά για την εθνική της επιβίωση, και αυτό παρότι συχνά οι εκπρόσωποί αυτού του «σκληρού ταξικού αγώνα» εγκαταβιώνουν στα βόρεια προάστια, σιτίζονται στα ιδρύματα των τραπεζών και τα τέκνα τους βιοπορίζονται παρασιτικά μέσω των πολυάριθμων ΜΚΟ.

Και, δυστυχώς, ο προνομιακός ρόλος της σύγχρονης αριστεράς, στη διάλυση της εθνικής ταυτότητας δεν οφείλεται μόνο στη συνολική μεταβολή της σε μια δικαιωματιστική μεσοστρωματική δύναμη, όπως συνέβη σε όλη την Ευρώπη, όπου οι εργατικές τάξεις την εγκατέλειψαν, αλλά σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα: Στο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στις παλιές ιμπεριαλιστικές χώρες αλλά ότι αντίθετα το βασιαίτημα της ελληνικής κοινωνίας στη μακρά διάρκεια υπήρξε και παραμένει εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα. Αυτό το γεγονός κατεδείχθη περίτρανα ακόμα και στην πρόσφατη εποχή των μνημονίων και υπογραμμίζεται ακόμα περισσότερο σήμερα. Και όμως, για λόγους που έχουμε εξηγήσει αλλού (βλέπε π.χ το βιβλίο Η Αριστερά και το Ανατολικό ζήτημα), η ελληνική αριστερά συγκροτήθηκε μετά το 1917 πάνω στην ήττα των γηγενών πατριωτικών δυνάμεων – Νίκου Γιαννιού, Γεωργίου Σκληρού, Πλάτωνα Δρακούλη, Σταύρου Καλλέργη– στο εσωτερικό της και την κατακυριάρχηση των ψευδοδιεθνιστικών και σοβιετόδουλων ηγετικών ομάδων.

Και μόνο ο αγωνιστικός χαρακτήρας της, σε σύνδεση με τα αιτήματα των λαϊκών τάξεων για κοινωνική δικαιοσύνη και η ευτυχής συγκυρία του 1940, καθώς στο αντιγερμανικό στρατόπεδο θα βρεθεί και η Σοβιετική Ένωση, θα της δώσει τη δυνατότητα να αντλήσει από το πατριωτικό υπόστρωμα του ελληνικού λαού, με σύμβολο τον Άρη Βελουχιώτη.

Παρότι η αριστερά συνδέθηκε με το εθνικοαπελευθερωτικό αἰτημα στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης – και έτσι μεταβλήθηκε σε μεγάλη πολιτική δύναμη – ήδη μετά το 1943 η εμφυλιοπολεμική ροπή θα εκδηλωθεί και πάλι, με τη συνεπικουρία των Εγγλέζων και των δωσίλογων. Έκτοτε οι όποιες εθνικοαπελευθερωτικές της κινητοποιήσεις, όπως π.χ. η υποστήριξη του αγώνα της Κύπρου, ήταν πάντοτε συνδεδεμένος με τα συμφέροντα του μεγάλου αδερφού, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης που δεν ήθελε τη ΝΑΤΟική και Αγγλική κυριαρχία στο νησί. Αντίθετα στην Κύπρο οι Έλληνες κομμουνιστές του ΑΚΕΛ υπονόμευσαν τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, και σε τελική ανάλυση υπήρξαν οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή: ‘Οχι μόνο γιατί δεν συμμετείχαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά ίσως ακόμη περισσότερο γιατί δίχασαν τον λαό και τον εγκατέλειψαν στα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Σαμψών υπήρξε εξ αντανακλάσεως το δημιούργημα αυτής της μειοδοτικής αριστεράς. Και βέβαια δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους πανηγυρισμούς, ανοιχτούς η συγκεκαλυμμένους, της ηγεσίας της ελλαδικής αριστεράς για την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων στη Βόρεια Κύπρο, που θα προκαλέσουν την πτώση της δικτατορίας!

Έτσι δημιουργήθηκε μία παράδοξη πραγματικότητα. Η ελληνική αριστερά στρεφόμενη αρχικώς εναντίον των Γερμανών ναζί και καταγγέλλοντας στη συνέχεια τις παρεμβάσεις των Άγγλων, των Αμερικανών και του Κίσινγκερ υπέρ της Τουρκίας, θα προσελκύει το πιο αγωνιστικό μέρος της κοινωνίας και της νεολαίας, η οποία έτρεφε αυθεντικά πατριωτικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα. Ωστόσο η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ και τα περισσότερα από τα υψηλόβαθμα στελέχη της, σε αντίθεση με πατριωτικές φωνές όπως του προέδρου της ΕΔΑ, Πασαλίδη, χρησιμοποιούσαν αυτά τα αισθήματα ως όχημα για την αναπαραγωγή τους και την επικύρωση της ξενοδουλίας τους απέναντι στη Σοβιετική υπερδύναμη· ξενοδουλία που συχνά ξεπερνούσε εκείνη της επίσης ξενόδουλης δεξιάς απέναντι στους Αμερικανούς. Και όσοι δεν τους ακολούθησαν όπως ο Ζαχαριάδης οδηγήθηκαν στο βασανιστήριο και τον θάνατο.

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

Και κάτι ανάλογο θα συμβεί για τελευταία φορά μετά το 1967 όταν ο αντιφασιστικός αγώνας θα την αναβαπτίσει αγωνιστικά και θα στρέψει ένα σημαντικό και ίσως το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας προς αυτή.

Κατά τη μακρά μεταπολίτευση, αμβλύνονται σταδιακώς και εν τέλει εξαφανίζονται τα όποια αυθεντικά αντιιμπεριαλιστικά και αγωνιστικά αντανακλαστικά της ελληνικής αριστεράς, που μεταβάλλεται στο βασικό ιδεολογικό όχημα της παγκοσμιοποίησης και της κατεδάφισης της εθνικής ταυτότητας, με το πρόσχημα του διεθνισμού. Το δηλητήριο του εθνομηδενισμού θα το διοχετεύει στην ελληνική κοινωνία, κατ’ εξοχήν η ιδεολογία της ελληνικής αριστεράς σε αγαστή σύμπλευση με τον παγκοσμιοποιημένο αεθνικό καταναλωτισμό ενώ η δουλική υποταγή των λεγόμενων αστικών κομμάτων στις ξένες δυνάμεις γελοιοποιούσε την όποια εθνικοφροσύνη. Έτσι ο ελληνικός λαός έμεινε κυριολεκτικά ανυπεράσπιστος απέναντι σε μια ιδεολογικά εθνομηδενιστική αριστερά και μια εν τοις πράγμασι ξενόδουλη δεξιά.

Τωόντι, η έκπτωση επιταχύνθηκε κατά τη λεγόμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας και την μεταβολή του κινεζικού κομμουνισμού στον πυλώνα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Τότε η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της αριστεράς εγκαταλείπει σταδιακώς κάθε πατριωτική αναφορά ή επίφαση. Έτσι τα στελέχη του του ΚΚΕσ., με την ελληνική σημαία στο έμβλημα του κόμματος(!)ή ακόμα και εκείνα του άλλοτε «πατριωτικού» ΕΚΚΕ –τι τρανότερο παράδειγμα από τον Στέλιο Κούλογλου– θα πρωτοστατήσουν στην εθνομηδενιστική πανήγυρη. Και όλα συνέτειναν σε αυτό. Άφθονο χρήμα από την ΕΕ και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα, διείσδυση στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και τα Ιδρύματα των Τραπεζών. Και όσοι, λίγοι, ελάχιστοι, θελήσαμε να μείνουμε πιστοί στις πατριωτικές και δημοκρατικές μας αντιλήψεις, θα αναγκαστούμε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 να αποχαιρετήσουμε τον μαρξισμό και την αριστερά: Πορεία μακρά και επίπονη, διότι δεν θέλαμε ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε και τον αγωνιστικό χαρακτήρα της πολιτικής δράσης μας. Ο Παναγιώτης Κονδύλης θα κάνει κάτι ανάλογο στο πεδίο της θεωρητικής δραστηριότητας, συγκρουόμενος ανοικτά με τον εθνομηδενισμό. Από τότε, στην εποχή της κατά Κονδύλη «μαζικής δημοκρατίας», υιοθετήσαμε την αρχή «υπέρτατος νόμος η σωτηρία της Πατρίδας», ενστερνιζόμενοι την ανάγκη υπέρβασης του ψευδοδιλήμματος Αριστερά ή Δεξιά.

Σε αυτήν τη μακρά διαδρομή που κράτησε, κυριολεκτικώς, δεκαετίες, αποχαιρετήσαμε, σταδιακώς, δεκάδες και εκατοντάδες συνοδοιπόρους, ακόμα και συντρόφους μας, της παλαιότερης περιόδου, οι οποίοι είτε εμήδισαν θεωρητικώς, προσχωρώντας ανοικτά στον εθνομηδενισμό είτε το έκαναν και πρακτικά, συμμετέχοντας στο εθνομηδενιστικό εγχείρημα του Σύριζα, έστω και αν κάποιοι διατείνονταν πως παρέμεναν πιστοί στην «πατριωτική αριστερά». Και δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ ονόματα και ομαδοποιήσεις.

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

Δυστυχώς μόνον εμείς, από το Άρδην, αρνηθήκαμε ήδη από το 2002 να συμμετάσχουμε στις «ζυμώσεις» για τη δημιουργία του Σύριζα, στις οποίες μας καλούσε ο Μανόλης Γλέζος. Το ίδιο πράξαμε και το 2014, όταν αρνηθήκαμε να συνταχθούμε με το ρεσάλτο προς την εξουσία, παρά την οπορτουνιστική συμμετοχή του «πατριωτικού» ΑΝΕΛ που μας καλούσε σε σύμπραξη. Και από αυτήν τη «σύμπραξη» που εμείς αποκρούσαμε, απέμεινε μόνο ο αυτογελειοποιηθείς Ζουράρις.

Και αυτό το κάναμε διότι είμαστε προκαταβολικά βέβαιοι πως ένα εθνομηδενιστικό κόμμα παρακοιμώμενων των «Ιδρυμάτων», θαμώνων των ουζάδικων της πλατείας των Εξαρχείων και των μπαρ του Κολωνακίου, ήταν η χειρότερη επιλογή για τη χώρα. Διότι δεν απειλούσε απλώς να επικυρώσει την περαιτέρω οικονομική υποδούλωση της χώρας, όπως και έκανε, αλλά διότι τρέμαμε προπαντός τα πλήγματα στην ταυτότητά μας και τις πιθανές καταστροφές στα εθνικά θέματα. Και όντως προκάλεσε δύο μείζονες καταστροφές. Την πρώτη με τη Συμφωνία των Πρεσπών και τη δεύτερη και μεγαλύτερη με τη μεταβολή της σε ξέφραγο αμπέλι των ΜΚΟ και του Ερντογάν.

σκίτσο Δημήτρη Χαντζόπουλου

*****

Σήμερα λοιπόν ο κύκλος έχει κλείσει. Οι ελίτ της δεξιάς, της κεντροΑριστεράς και της αριστεράς ολοκλήρωσαν μια καταστροφική διαδρομή κατ’ εξοχήν τα τελευταία δέκα χρόνια, αφήνοντας ανυπεράσπιστο τον λαό στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας του. Θα μπορέσουμε άραγε, εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία, όχι απλώς να τους ανατρέψουμε, αλλά να αναδείξουμε μια νέα πνευματική και πολιτική ηγεσία, ώστε να μη ξαναπέσουμε στις παγίδες που πέσαμε τα προηγούμενα χρόνια,. Hic Rhodus hic Salta.

Διαβάστε επίσης:

Μεταναστευτικό και Αριστερά στην Ελλάδα (μέρος Α΄)

Δικαιωματισμός: O σκληρός πυρήνας της σύγχρονης Αριστεράς (μέρος Β΄)