του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 158
Με τα πρόσφατα γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, το ολοκληρωτικό καθεστώς Ερντογάν διεξήγαγε πρόβα εισβολής εναντίον της Ελλάδας και δοκιμής των αντανακλαστικών του ελληνικού λαού και της κυβέρνησης. Οι επιδιώξεις του Ερντογάν είναι πια απροκάλυπτες και ξεκάθαρες. Καθημερινά εξακοντίζει απειλές του τύπου: «…οι Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνούν πως ίσως μια μέρα εκείνοι θα χρειαστούν το ίδιο έλεος», απειλώντας ουσιαστικά ότι θα μας καταστήσει εκ νέου πρόσφυγες, όπως π.χ. το 1922, το 1955 ή το 1974. Είναι τόσο ωμή η τουρκική επιθετικότητα που εξανάγκασε ένα μεγάλο κομμάτι των ελίτ να ξεκουνηθεί, να ξεχάσει (τουλάχιστον πρόσκαιρα) τις ιδέες περί Χάγης και να σταθεί στο πλευρό του ελληνικού λαού για να περιοριστεί η βλάβη στον Έβρο. Ακόμα και ο Τσίπρας, μετά από 72 ώρες που χρειάστηκε για να υπολογίσει την κατάσταση, συμπαραστάθηκε στο εθνικό αίτημα για σφράγισμα των συνόρων.
Απέναντι στη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, στέκεται μια χούφτα στελεχών του Σύριζα, τύπου Μουζάλα, που ειρωνευόταν σε τηλεοπτικό κανάλι ότι, με τόσο εθνοπατριωτισμό που αναπτύσσεται, σε λίγο τα ραδιόφωνα θα παίζουν ολημερίς Βέμπο, μια χούφτα στελεχών του ΚΚΕ που σφραγίζουν την οριστική μετάλλαξή του σε δικαιωματιστικό κόμμα, οι “συνήθεις ύποπτοι” αριστεριστές τύπου ΝΑΡ, Κωνσταντίνου κ.λπ. και κάποιοι αναρχικοί. Συντάσσονται ηθελημένα ή άθελά τους, δεν έχει σημασία, με την τουρκική προπαγάνδα και αυτό θα αποτελεί ανεξίτηλη κηλίδα στη δημόσια παρουσία τους τα επόμενα χρόνια.
Στην Ελλάδα, μέχρι την περασμένη εβδομάδα , όσοι διάκειντο ευνοϊκά προς την ανεξέλεγκτη μετανάστευση χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα, από τη μια οι φιλελεύθεροι δεξιοί και από την άλλη οι δικαιωματιστές αριστεροί, με κοινό σημείο και τον δύο τον εθνομηδενισμό. Οι φιλελεύθεροι δεξιοί και αριστεροί, μετά το μούδιασμα των πρώτων εικοσιτετράωρων, λειτούργησαν υποστηρικτικά στα σχέδια του Ερντογάν. Παράδοξο σίγουρα, ντούροι δικαιωματιστές να είναι αρωγοί σε ένα καθεστώς που πραγματοποιεί εθνοκάθαρση κατά των Κούρδων στην ανατολική Τουρκία, εισβάλλει σε γειτονικές χώρες, ενώ φιμώνει οποιαδήποτε φωνή αντιπολίτευσης στο εσωτερικό. Υπάρχει όμως εξήγηση.
Το Ινστιτούτο Ipsos διεξάγει εδώ και χρόνια έρευνα σχετικά με το πώς προσλαμβάνουν τη μετανάστευση σε περισσότερες από 20 χώρες, μεταξύ αυτών η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, το Βέλγιο, η Πολωνία, η Ιταλία, η Βραζιλία, η Νότιος Αφρική, η Τουρκία, Σερβία κ.ά. Μόνο ένα 20% του συνόλου των ερωτηθέντων θεωρούν ότι η μετανάστευση έχει θετική επίδραση στις χώρες τους, αλλά ακόμα και οι μισοί εξ αυτών εκτιμούν ότι η χώρα τους έχει υπερβολικά πολλούς μετανάστες (1). Άρα, αυτοί που δεν ενοχλούνται καθόλου με την μετανάστευση είναι περίπου ένας στους δέκα!
Παρόμοια συμπεράσματα προκύπτουν από την έκθεση της More in Common (2) που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2019. Το Ινστιτούτο Ipsos διεξήγαγε το πρώτο εξάμηνο του 2018 έρευνα με 2.000 συμμετέχοντες και στη συνέχεια η More in Common προχώρησε στην ανάλυσή της.
Η έκθεση, που πρέπει να διατηρούμε μια επιφύλαξη για τα δεδομένα της επειδή συλλέχθηκαν δύο χρόνια πριν, όταν το μεταναστευτικό-προσφυγικό βρισκόταν σε ύφεση, ενώ έκτοτε έχει αλλάξει η ελληνική πραγματικότητα, διαπιστώνει ότι ένα 20% των Ελλήνων είναι «πολυπολιτισμικοί». Σύμφωνα με την έκθεση, τα χαρακτηριστικά των πολυπολιτισμικών Ελλήνων είναι τα εξής: Είναι νεότεροι ηλικιακά (κυρίως 20-29, αλλά και 40-49), έχουν υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο, υψηλότερο εισόδημα και είναι οι λιγότερο θρησκευόμενοι (51%). Παρότι έχουν υψηλότερο εισόδημα, οι βασικές τους ανησυχίες είναι η οικονομική κρίση, η υψηλή ανεργία, η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα. Για να δούμε κάποιες ακόμα θέσεις τους, σύμφωνα με την έκθεση:
> Αισθάνονται λιγότερο υπερήφανοι για την ελληνική τους ταυτότητα.
> Έχουν πιο αδύναμο αίσθημα σύνδεσης με την Ορθοδοξία σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες.
> Δυσπιστούν απέναντι στο ελληνικό σύστημα και την ΕΕ.
> Συνήθως πιστεύουν ότι η μετανάστευση είναι καλή για τη χώρα τόσο από οικονομική όσο από πολιτιστική άποψη.
> Ταυτόχρονα όμως, ανησυχούν σχετικά με τη συμβατότητα του Ισλάμ με την ελληνική κοινωνία.
Στην ερώτηση αν η παγκοσμιοποίηση έχει θετικό οικονομικό αντίκτυπο, το 81% των πολυπολιτισμικών Ελλήνων απαντά ότι διαφωνεί με αυτή την πρόταση. Αυτή η απάντηση προκάλεσε εντύπωση στους ερευνητές της More in Common γιατί σε ανάλογες έρευνες που έχουν διεξάγει σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και Ιταλία ήταν κοινός τόπος ότι οι πολυπολιτισμικοί αντιλαμβάνονται την παγκοσμιοποίηση ως μια θετική οικονομική παράμετρο.
Η απάντηση στο παραπάνω αίνιγμα έχει τριπλή απάντηση. Πρώτον στην Ελλάδα βιώνουμε δεκαετή οικονομική κρίση, άρα και οι πολυπολιτισμικοί μας, παρότι ανώτερα οικονομικά στρώματα, έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί πολιτικά. Η δεύτερη, που προκύπτει και ως εύρημα της έκθεσης, είναι η πολιτική τοποθέτηση των πολυπολιτισμικών που βρίσκονται κοντά σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς. Η τρίτη αφορά το πόσο καλά αντιλαμβάνονται οι ίδιοι την ταμπέλα «πολυπολιτισμικοί», μια και σχεδόν οι μισοί (45%) πιστεύουν ότι το ισλάμ δεν είναι συμβατό με την ελληνική κοινωνία· άρα τι σόι «πολυπολιτισμικοί» είναι, αν θεωρούν ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν μπορεί να συμβιώσει με φορείς του ισλαμικού πολιτισμού; Τέλος, μια ακόμα αντίφαση που παρατηρείται στους πολυπολιτισμικούς Έλληνες είναι ότι στο ερώτημα αν η μετανάστευση έχει θετική επίδραση στην ελληνική κοινωνία, το 34% εξ αυτών διαφωνεί με αυτή την πρόταση, το 43% ούτε συμφωνεί ούτε διαφωνεί, ενώ συμφωνεί μόλις το 22%.
Τι μας δείχνει αυτή η πολυσέλιδη έκθεση, που αξίζει να διαβαστεί γιατί, από μια δικαιωματιστική οπτική, προτείνει τρόπους ώστε να εμφυσήσουν στους Έλληνες φιλομεταναστευτικά αισθήματα; Ότι στην Ελλάδα, κατά τις δεκαετίες της κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί ένα πολυπολιτισμικό υπόβαθρο που εκπροσωπεί τουλάχιστον ένα 10% των Ελλήνων, που μπορεί να αντιτίθενται στις οικονομικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, λόγω ελληνικής ιδιαιτερότητας, αλλά αποδέχονται πλήρως τις πολιτισμικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί οι άνθρωποι κινούνται πολιτικά κυρίως στην Αριστερά ή στο τμήμα του Ποταμιού που εισήλθε στη ΝΔ και είναι το πιο εύπορο της ελληνικής κοινωνίας. Είναι αυτοί που ο δικαιωματισμός και ο εθνομηδενισμός τους τους οδηγεί να λειτουργούν ως πιόνια του Ερντογάν. Αλλά είναι πολύ λίγοι· το 10%, όση οικονομική, μιντιακή και πολιτική δύναμη και αν διαθέτει, δεν μπορεί σε αυτές τις συνθήκες να ορίζει την πολιτική ατζέντα.
- Κριστόφ Γκιλλουί, No Society, το τέλος της μεσαίας τάξης της Δύσης, Εναλλακτικές Εκδόσεις, μετ. Χριστίνα Σταματοπούλου, σσ. 211-212.
- Αντιλήψεις περί εθνικής ταυτότητας, μετανάστευσης και προσφύγων στην Ελλάδα.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Για να ξέρουμε τι λέμε και να βγαίνει αληθινό Νόημα, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίζουμε τι εννοούμε: Ποιας ακριβώς Κοινωνίας τα Νοήματα χρησιμοποιούμε; Της σοφής ελληνικής ή της ανελεύθερης δυτικής, που απαγορεύει το Αυτεξούσιο της Κρίσης και τον Λόγο της Αλήθειας; Άλλα πράγματα εννοούν οι Δυτικοί με τις ίδιες λέξεις και άλλα εμείς.
Η σκέψη «μας» είναι δανεική, δεν είναι δική μας, δεν υπάρχει το εκ φύσεως ελεύθερο Άτομο όπως πιστεύουν οι Δυτικοί. Τη διαμορφώνει η Κοινωνία, με Παραστάσεις που καθιστούν κάτι υπαρκτό και Σημασίες που μας επιβάλλουν τι είναι καλό και κακό για τη ζωή μας.
Η Δύση δεν είναι σύνθεση τριών πολιτισμών (ελληνικού, ρωμαϊκού και βαρβαρικού) αλλά εμπόλεμη συνύπαρξη τριών Κοινωνιών με αντίπαλα συστήματα Νοημάτων. Και επειδή το σύστημα σκέψης των Βορείων κυριαρχεί εξουσιαστικά, οι πολιτισμικά υποτελείς λαοί (οι Έλληνες και οι Λατινόγλωσσοι) «ξεχνάνε» την Παράδοσή τους.
Με επίκαιρους όρους, η πλειονότητα των σημερινών Ελλήνων έχει ψυχικά και νοητικά μολυνθεί από κυρίαρχο φαντασιακό, τα Νοήματα του οποίου μπήκαν στο κεφάλι μας και κατέστρεψαν τη Σκέψη μας. Το Άρδην προειδοποιεί από καιρό: Πλένετε σχολαστικά το «πνεύμα» σας και μείνετε «μέσα» στην Παράδοσή σας! Χάνεται ο Πολιτισμός μας, ο Τρόπος ύπαρξης μας! Δεν γινόμαστε καλύτεροι υιοθετώντας το ξένο φαντασιακό, καταστρεφόμαστε!
Οι έρευνες-εκθέσεις που αναφέρει ο Γιάννης Ξένος, αποκαλύπτουν ότι η «αντίληψη» των Ελλήνων για την ίδια τους την ύπαρξη, την «ταυτότητα», είναι κατά 20% εντελώς διαμορφωμένη από την κυρίαρχη ιδεολογία και μερικώς από το κυρίαρχο φαντασιακό. Δεν πιστεύουν στην οικονομική παγκοσμιοποίηση όπως η πλειονότητα των Δυτικών (που δεν αντιλαμβάνεται την Κοινωνία) αλλά στην ιδεολογία της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, στην πολυπολιτισμικότητα. Πρόκειται βεβαίως για νέους και μορφωμένους που το μυαλό τους το έχουν στην τσέπη τους αγνοώντας (συνεπώς υποτιμώντας) την Παράδοσή τους, το πώς θα γίνουν αληθινοί άνθρωποι.
«Πολιτικά ριζοσπαστικοί» σημαίνει ότι θέλουν να ανήκουν με τους «προοδευτικούς» όχι με τους «λαϊκιστές», κάτι που ορίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία του κυρίαρχου φαντασιακού. Το κυρίαρχο φαντασιακό των Άγγλων, μόλις εδραιώθηκε, δηλαδή τον 17ο αιώνα, έκανε ιδεολογία την πολιτική του Κράτους. Μόλις όμως είδε ότι δεν το χρειάζεται ούτε για την οικονομική ανάπτυξη ούτε για τον κοινωνικό έλεγχο, έκανε ιδεολογία την αποδόμησή του. Οι «εκσυγχρονιστές» και οι «νεοαριστεροί» της Ευρώπης, όπως υπηρετούσαν κάποτε την «κοινωνική πολιτική», σήμερα υπηρετούν την «πολιτιστική πολιτική», έγιναν πολυπολιτισμικοί.
Ας σημειωθεί ότι το Νόημα της πολυπολιτισμικότητας ήρθε από το αμερικανικό φαντασιακό ταυτόχρονα με την «κουλτούρα του εγωισμού», τη «ναρκισσιστική διαταρχή», που περιγράφει ο Κρίστοφερ Λας. Η ψυχική διαταραχή των Δυτικών (μετάβαση από τη νεύρωση στη ψύχωση) οφείλεται στην καταστροφή του ψυχισμού των Βορείων ως «Ατόμων» με «Θέληση για Δύναμη». Το αμερικανικό φαντασιακό φτιάχνει απαθή «αμερικανάκια» λόγω σχιζοφρενούς συνύπαρξης του ατομικισμού με τον ρωμαϊκό τρόπο κοινωνικού ελέγχου. Οι λεγόμενοι «ριζοσπάστες» πρωτοστατούν στη γενίκευση του κομφορμισμού. Βλέπουν σαν ελευθερία τη δουλοπρέπεια του κοσμοπολιτισμού. Δεν αντιλαμβάνονται τη σχιζοφρένεια του να θέλουν από τη μια το «όλα ίσωμα» ως προς τις Παραδόσεις και τις θρησκείες και από την άλλη να βλέπουν πόσο ξένο είναι το Ισλάμ μέσα στις δυτικές κοινωνίες. Από τη μια μεριά, κουνάνε σημαίες «δικαιωματισμού» γιατί έτσι προστάζει η κυρίαρχη ιδεολογία προκειμένου να νομιμοποιείται το πισωγύρισμα στη μεσαιωνική εξουσία. Από την άλλη, δεν πιστεύουν ότι η ενσωμάτωση μεταναστών στην κοινωνία τους θα έχει κάτι το θετικό.
Συμπέρασμα: Είναι παρήγορο το γεγονός ότι είναι μικρή η επιρροή στη χώρα μας από την ιδεολογία του δικαιωματισμού-εθνομηδενισμού. Δεν ξέρουμε όμως πόσο είναι το ποσοστό των προσβεβλημένων από τα Νοήματα του «μεταμοντέρνου» αμερικανικού φαντασιακού. Πόσοι είναι οι νέοι οι εμποτισμένοι με το μικρόβιο του «να περνάμε καλά» που αν κληθούν σε επιστράτευση θα πάρουν τα βουνά; Ίσως να είναι και εδώ το ποσοστό να «παλεύεται». Η αλήθεια είναι ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα από τους Δυτικούς επειδή είχαμε γλυτώσει από τον ιό της Μοντερνικότητας, οπότε η Μεταμοντερνικότητα μας βρίσκει με αντιστάσεις.
Το κακό είναι πως ζούμε ήδη σε μια εποχή Νεομεσαιωνισμού που ξεκίνησε με το 1920, η οποία μοιάζει και με την εποχή του Ματζικέρτ: Στη Δύση κυριαρχούν πάλι οι Νορμανδοί-Βίκινγκς και στην Ανατολή, πάλι, αγριεύουν οι Τούρκοι.