Σημαία του Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, με οκτώ οριζόντιες γραμμές και κυανό Σταυρό.
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
Παραμονή τῆς εἰκοστῆς πέμπτης Μαρτίου
βέβηλο χέρι γενιτσάρων εἶχε γράψει
στόν τοῖχο τόν ἀντικρινό
«Γιούχα στο έθνος».
Ξέθαψα τότε ἀπ᾿ τό συρτάρι ἕνα πανί,
σημαία ξεθωριασμένη ἀσπρογάλανη,
κι ἀφοῦ δέν εἶχα πιά κοντάρι, μέ δυό σπάγγους
ἔδενα τό τσαλακωμένο της κορμί
ἀπάνω στῆς ταράτσας τό σκοινί.
Καί δένοντας τόν πρῶτο κόμπο εἶπα:
τή μαύρη δένω τήν ψυχή σου Κιουταχή,
τή μαύρη δένω τήν ψυχή σου Ὀμέρ Βρυώνη,
τή μαύρη δένω τήν ψυχή σου Ἰμπραήμ,
τή μαύρη δένω τήν ψυχή σου Καρά Ἀλή,
τή μαύρη δένω τήν ψυχή σου Δράμαλη,
κάτω τά χέρια σας ἀπ᾿ τήν ἀγαπημένη μου τή γῆ.
Κι ὕστερα δένοντας τό δεύτερο κόμπο εἶπα:
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Ρήγα Φεραίου,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Ἀθανασίου Διάκου,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Μάρκου Μπότσαρη,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τοῦ Παπαφλέσσα,
τήν ἅγια δένω τήν ψυχή τῶν Ὑψηλάντηδων,
τῆς Μπουμπουλίνας, τοῦ Μιαούλη, τοῦ Κανάρη,
πάντα νά σκέπουν καί νά παραστέκουν τήν πατρίδα μου.
Ἔπειτα μέ γαληνεμένη τήν ψυχή
κατέβηκα τίς σκάλες κι ἀπ᾿ τήν κάμαρα
ἄκουγα τῶν ψυχῶν τό φτεροκόπημα,
τῶν μαύρων σκοτεινό, βαρύ, ἐναγώνιο,
τῶν ἅγιων ἐλαφρό, γαλήνιο, εὐφρόσυνο,
γύρω ἀπ᾿ τό θαλασσόδαρτο σταυρό·
κι ὁ τοῖχος ὁ ἀπέναντι χίλια κομμάτια.
Χρίστος Δάλκος
