Μανώλης Γλέζος: Εις μνήμην

Αποχαιρετούμε τον Μανώλη Γλέζο, έναν μεγάλο Έλληνα που αγωνίστηκε για οχτώ δεκαετίες για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Έναν άνθρωπο που τον κλαίνε όλοι οι Έλληνες άσχετα από ιδεολογίες και κόμματα.

Έναν άνθρωπο με τον οποίο συμπορευτήκαμε πολλές δεκαετίες, γιατί αγαπούσε πάντα την Ελλάδα, το χώμα της, τους ανθρώπους της, την ιστορία της, έναν πραγματικό ευπατρίδη πατριώτη.

Στη μνήμη του, τις επόμενες ημέρες αυτό το κείμενο θα εμπλουτίζεται διαρκώς από σχετικά κείμενα που θα μας στέλνουν σύντροφοι, φίλοι και αναγνώστες.

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει στο Άρδην το 2003   αφιέρωμα σχετικό με τον Κοινοτισμό. Η πλούσια δραστηριότητα του Μανώλη Γλέζου  γύρω από τον κοινοτισμό είναι εν πολλοίς άγνωστη σε σχέση με την υπόλοιπη πολιτική του ζωή. Το 1986 εκλέχτηκε κοινοτάρχης στην Απείρανθο της Νάξου και έθεσε σε εφαρμογή μορφές άμεσης δημοκρατίας.  Δημοσιεύουμε το κείμενο του Δαμιανού Βασιλειάδη, συνοδοιπόρου του επί πολλά έτη στον αγώνα για την διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. 

Α-Ρ

Αυτοδιοίκηση όχι ετεροδιοίκηση

Μπροστά στη βία, τα βασανιστήρια, την ανέχεια, τη δίψα, την πείνα, τις αρρώστιες, την αμάθεια, την αγραμματοσύνη, τις πολεμικές επεμβάσεις και το θάνατο, που μαστίζουν την ανθρωπότητα εξαιτίας της παγκοσμιοκρατίας, θέλουν δεν το θέλουν, μελετητές και κοινωνιολόγοι, μια και μόνη είναι η λύση: η κατάργηση της όποιας μορφής εξουσία και η αυτοδιοίκηση εθνών, λαών, κρατών, πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών, δήμων και κοινοτήτων.

Ο Όμηρος πρώτος, είτε καταγράφει την εποχή του, είτε την φαντάζεται, μας προσφέρει δύο εκπληκτικά παραδείγματα.

Πρώτον: Για να ξεχωρίσει τον τρόπο ζωής των Κυκλώπων (αυτοί οι οποίοι τα πράγματα, μόνο μέσα σ’ έναν κύκλο τα βλέπουν …) από την κοινωνία των ανθρώπων, αναφέρει ότι δεν είχαν ούτε θέμιστες, ούτε έγνοια ο ένας για τον άλλον. Βασική, συνεπώς, αρχή της κοινωνίας των ανθρώπων, κατά τον Όμηρο, είναι η θεσμοθετημένη έγνοια των μελών της κοινωνίας ανάμεσά τους.

Δεύτερο: Μας δίνει μια καταπληκτική περιγραφή λαϊκής συνέλευσης (αγορής) στην Ιθάκη, όπου ο Τηλέμαχος, παρά την αντίδραση των μνηστήρων (της εξουσίας και όχι μόνον της Πηνελόπης), έπεισε τη σύναξη των Ιθακησίων και του παραχώρησε πλεούμενο να ταξιδέψει στην Πύλο να ρωτήσει τον Νέστορα για την τύχη του πατέρα του Οδυσσέα.

Απο τότε, από την Ομηρική εποχή (3.000 χρόνια πριν) και ως τους Δήμους του Κλεισθένη και ως τα κοινά των Ελλήνων στην Τουρκοκρατία, η οργανωμένη μορφή της κοινωνίας, στην πρωτοβάθμια μορφή της, Δήμος ή Κοινότητα, παρουσίασε σ’ όλη την διαδρομή της πολυποίκιλη βέβαια πολυμορφία, αλλά γύρω απο μια βασική αρχή, της συνύπαρξης, όπου άπας ο λαός, «μικροί τε και μεγάλοι, με ολονών τη βουλή» συναπεφάσιζαν για όλα.

Η Βαυαροκρατία πάγωσε τον Κοινοτισμό, τον έβαλε στο ψυγείο και ανέκοψε μια λαμπρή πορεία αυτοδιοίκησης σε τοπική και σε εθνική κλίμακα, όπως είχε ανθίσει στα πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας του 1821.

Ο πατροπαράδοτος εθνικολαϊκός θεσμός της αυτοδιοίκησης πνίγηκε μέσα στα βαλτόνερα που δημιούργησε η μονοκρατορική κεντρική εξουσία του Κράτους των μονοκομματικών κυβερνήσεων.

Η ανάσα που πήρε η Αυτοδιοίκηση το 1982-1986, με τη μερική απελευθέρωση από τον ασφυκτικό κλοιό της κρατικής εξουσίας, εξαφανίστηκε με τον «καποδιστριακό» νόμο, που απομάκρυνε τον πολίτη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Οι κρατούντες την εξουσίαν, την σήμερον ημέραν, στους επίσημους λόγους τους, εξακολουθούν οι αθεόφοβοι να διασαλπίζουν την άμεση δημοκρατία και στην πράξη δεν εννοούν να ξεχάσουν αυτό που στη πραγματικότητα πιστεύουν. Γι’ αυτούς οι οργανισμοί Αυτοδιοίκησης είναι οι τελευταίοι τροχοί της κρατικής μηχανής. Γι’ αυτό και κάνουν αυτό που κάθε φορά τους συμφέρει. Κατάργησαν τις κοινότητες για να σκηνοθετήσουν τους «καποδιστριακούς» Δήμους. Τώρα σκέφτονται να καταργήσουν τους Νομούς και να κατασκευάσουν περιφέρειες. Με τη φόρα, που έχουν πάρει, σε λίγο, θα μας παρασκευάσουν μιαν αυτοδιοίκηση, όπου κάθε Νομός θα είναι ένας Δήμος, και σε λίγο κάθε Περιφέρεια ένας Δήμος και κατόπιν όλη η Ελλάδα ένας Δήμος, που θα την κανοναρχεί ο Πλανητάρχης της Παγκοσμιοκρατίας (Μπους ή άλλος παρόμοιός του).

Και γιατί όχι; Μήπως η πολιτική που ακολουθεί η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση δεν ακολουθεί τα κελεύσματα του εκάστοτε Πλανητάρχή;

Το Σύνταγμα όμως, ρητώς αναφέρει ότι «Οι Οργανισμοί Αυτοδιοίκησης απολαύουν διοικητικής αυτοτέλειας». Παρ’ όλο που εννοιολογικά ο όρος αυτοδιοίκηση εμπεριέχει και τη διοικητική αυτοτέλεια, ο πλεονασμός διευκρινίζει επακριβώς και το περιεχόμενο της διοικητικής αυτοτέλειας.

Γιατί όμως; Ίσως για να γνωρίζει ειδικά ο Υπουργός των Εσωτερικών τι μπορεί να παραβιάζει. Διότι όντως ασυστόλως αυτό ακριβώς το οποίο παραβιάζεται είναι η διοικητική αυτοτέλεια των Οργανισμών Αυτοδιοίκησης. Η Αυτοδιοίκηση έχει μετατραπεί σε Ετεροδιοίκηση.

Ο Μανώλης Γλέζος και ο αδελφός του

Του Δαμιανού Βασιλειάδη

Μία μοναδική φωτογραφία του Μανώλη Γλέζου το 2005 από το αρχείο μου, με την κορνίζα του σκούφου του αδελφού του Νίκου, που έγραψε ένα σημείωμα στην μητέρα του, όταν τον πήγαιναν από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου για εκτέλεση: Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό».

Στις 10 Μαΐου του 1944τον πήρανε οι Γερμανοί, μαζί με άλλους 91 αγωνιστές, ανάμεσα στους οποίους 10 γυναίκες από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου,  με προορισμό την Καισαριανή.

Πριν φθάσουν έβγαλε το σκούφο που φόραγε και έγραψε το ανωτέρω συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο σημείωμα στη μητέρα του. Έγραψε «πάω» όχι με πάνε. Συνειδητοποιημένος μέχρι το τέλος. Ο Νίκος Γλέζος πέταξε το σκούφο του µε το τελευταίο του σημείωμα στη συµβολή της Ιεράς Οδού, Κων/λεως και Μ. Αλεξάνδρου. Όπως έβγαλε το κεφάλι του κάτω από την τέντα του αυτοκινήτου και πέταξε το σκούφο με το σημείωμα τον είδαν περίοικοι και τον αναγνώρισαν. Έτσι, το μήνυμα έφτασε στην οικογένειά του.

Και ένα μήνυμα του Μανώλη Γλέζου, ως παρακαταθήκη για τις καινούργιες γενιές Ελλήνων με επίκληση της εθνικής μνήμης.

Δημοσιευμένο στο «κλασσικό» έργο του: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 1940 1945, εκδ. «Στοχαστής, Αθήνα 2006, τομ. Α΄, σ. 35.

«Το νόημα της μελέτης της ιστορίας ενός έθνους από τα άτομα μέλη του, βρίσκεται στο γεγονός ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ανατροφοδοτείται η εθνική μνήμη. Κρατιέται αναμμένη η πυρά της μνήμης που φωτίζει την ιστορία ενός έθνους, ως αστείρευτη πηγή πίστης για το παρόν και το μέλλον. Η αναπόληση των ιστορικών γεγονότων, δεν ικανοποιεί μόνο τον αναγνώστη, του παρέχει συνάμα και όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια, που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει παρόμοιες δύστηνες καταστάσεις.

Τον βοηθάει να συντηρεί, να ενισχύει την πίστη του. Τον  βεβαιώνει ότι έχει την ικανότητα να αντιστέκεται και να μην υποκύπτει στην πίεση των ισχυρών.

Η ιστορία, θέλουμε δεν θέλουμε, δημιουργεί την εθνική και την πανανθρώπινη συνείδηση, ένα σύνολο από στοιχεία της κοινωνίας, από ήθη, έθιμα, δεσμούς και αξίες. Όλα αυτά οφείλουμε να τα προσφέρουμε στις νέες γενιές προς τροφοδοσία, προς ανίχνευση, προς έρευνα και προβληματισμό. Κι αν ακόμη αρνηθούν την προσφορά μας, συντελέσαμε στο να ανατροφοδοτήσουμε την εθνική μνήμη, με τα επιχειρήματα της άρνησής τους».