του Ζαν Μπρικμόν, από το Άρδην τ. 66, Αύγουστος-Οκτώβριος 2007
Είναι πολλά τα άτομα στο ειρηνιστικό κίνημα που θέλουν να εφησυχάσουν: Ο Μπους, μάλλον, δεν θα μπορέσει να επιτεθεί στο Ιράν. Δεν έχει τα μέσα να το κάνει και, άλλωστε, δεν είναι τόσο ηλίθιος για να εμπλακεί σε μια τέτοια επιχείρηση.
Διάφορα επιχειρήματα προβάλλονται: Αν επιτεθεί, οι σιίτες του Ιράκ θα κόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού των Αμερικανών. Αν επιτεθεί, οι Ιρανοί να κλείσουν τα Στενά του Ορμούζ ή θα ενεργοποιήσουν τα τρομοκρατικά δίκτυα που επαγρυπνούν ανά τον κόσμο. Η Ρωσία δεν θα ανεχθεί μια τέτοια επίθεση. Η Κίνα δεν θα το επιτρέψει –θα προκαλέσει πτώση του δολαρίου. Ο αραβικός κόσμος θα εκραγεί.
Όλα αυτά είναι πολύ αμφίβολα. Οι σιίτες του Ιράκ δεν υπακούν στο Ιράν. Αφού δεν ξεσηκώνονται κατά των Αμερικανών, που έχουν υπό κατοχή την ίδια τους τη χώρα, [ ] δεν πρόκειται να ξεσηκωθούν εναντίον των ΗΠΑ επειδή μια γειτονική τους χώρα θα δεχτεί επίθεση. Όσο για τον αποκλεισμό των Στενών ή τις τρομοκρατικές επιθέσεις, θα δικαιολογούσαν ακόμα περισσότερο τους βομβαρδισμούς στο Ιράν. [ ]
Το Ιράν μπορεί να είναι ισχυρό, με την έννοια ότι δεν μπορεί να καταληφθεί, αλλά δεν είναι σε θέση να κάνει πολλά πράγματα απέναντι σε μακρόχρονους βομβαρδισμούς, που θα συνοδεύονται και από πυρηνικές απειλές.
Η Ρωσία θα επιταχύνει την αναβάθμιση του στρατιωτικού της εξοπλισμού (που παραμένει μακράν κατώτερος από εκείνον των ΗΠΑ) αλλά δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτε περισσότερο, ενώ η Ουάσινγκτον θα χαρεί πολύ να εκμεταλλευτεί τη ρωσική αντίδραση σαν άλλοθι για να αυξήσει τις δικές της στρατιωτικές δυνάμεις. Την Κίνα την απασχολεί αποκλειστικά η δική της ανάπτυξη και δεν θα επιτρέψει την πτώση του δολαρίου για λόγους μη οικονομικούς. Οι περισσότερες κυβερνήσεις στις αραβικές χώρες, αν όχι και οι πληθυσμοί τους, θα δουν με ευνοϊκό μάτι το γεγονός ότι θα ταπεινωθεί η σιιτική ιρανική ηγεσία. [ ]
Μετά την αντικατάσταση του Σιράκ από τον Σαρκοζί και τη σχεδόν πλήρη εξάλειψη κάθε υπολείμματος από τις γκωλικές δυνάμεις, [ ] η Γαλλία μεταβλήθηκε, από την πιο ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα, στην πιο υποτακτική (αυτό ήταν εξάλλου το κυριότερο ζήτημα στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, αλλά και το ζήτημα που δεν αναφέρθηκε καν στην προεκλογική περίοδο). Άλλωστε, στη Γαλλία, η «λαϊκή» αριστερά, κατά κύριο λόγο, διάκειται εχθρικά απέναντι στο Ιράν για τους γνωστούς λόγους (γυναίκες, θρησκεία). Δεν θα υπάρξει καμία μεγάλης κλίμακας διαδήλωση, είτε πριν, είτε μετά τους βομβαρδισμούς. Και χωρίς τη στήριξη των Γάλλων, η Γερμανία –όπου, πιθανότατα, ο πόλεμος δεν θα είναι καθόλου δημοφιλής– θα σιωπήσει μόλις γίνουν κάποιες αναφορές στο Ολοκαύτωμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει καμία σοβαρή αντίσταση στον πόλεμο από την πλευρά της Ευρώπης (εκτός, ίσως, από τον μουσουλμανικό πληθυσμό της, πράγμα που θα αποτελέσει ένα επιπλέον επιχείρημα για να υποστηριχτεί ότι είναι «οπισθοδρομικοί», «εξτρεμιστές» και εχθροί του «δημοκρατικού πολιτισμού» μας).
Όλα τα ιδεολογικά συστατικά για μια επίθεση στο Ιράν έχουν συγκεντρωθεί. Η χώρα έχει πλήρως δαιμονοποιηθεί: δεν φέρεται σωστά στις γυναίκες, στους ομοφυλόφιλους ή στους Εβραίους. Αυτό είναι αρκετό για να εξουδετερωθεί ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής «αριστεράς». Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι αν το Ιράν είναι ή όχι συμπαθές σε μας, αλλά το αν υφίσταται κάποια νόμιμη αιτία για να υποστεί μια επίθεση ή αν δεν υπάρχει καμία. Ωστόσο, η κυρίαρχη ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει νομιμοποιήσει, ιδιαίτερα στους κόλπους της αριστεράς, το δικαίωμα επέμβασης, οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε στιγμή, για ανθρωπιστικούς λόγους, και αυτή η ιδεολογία κατόρθωσε να υποβαθμίσει σε δευτερεύουσα μοίρα το ζήτημα του διεθνούς δικαίου.
Το Ισραήλ και οι φανατικοί υποστηρικτές του στην Αμερική επιθυμούν να δουν το Ιράν να υφίσταται επίθεση ώστε να πληρώσει για τα πολιτικά εγκλήματά του –δηλαδή, την υποστήριξη των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων ή την αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος. Τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχονται εξ ίσου από το ισραηλινό λόμπι, όπως και τα ΜΜΕ. Το ειρηνιστικό κίνημα είναι πολύ απασχολημένο με την ασφάλεια του Ισραήλ για να υποστηρίξει σοβαρά το Ιράν και δεν πρόκειται να επιτεθεί κατά των πραγματικών υποκινητών αυτού του επερχόμενου πολέμου –δηλαδή τους σιωνιστές– φοβούμενο μήπως προκαλέσει κύμα «αντισημιτισμού». [ ]
Σε ό,τι έχει να κάνει με το Ισραήλ, οι ΗΠΑ είναι ένα de facto ολοκληρωτικό κράτος –καμία οργανωμένη αντιπολίτευση δεν είναι αποδεκτή. Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών υιοθετεί, τη μία μετά την άλλη, αποφάσεις υπέρ του Ισραήλ και εναντίον του Ιράν με «σταλινικές» πλειοψηφίες. Ο κόσμος δεν δείχνει να ανησυχεί. Αλλά και αν ανησυχούσε, τι θα μπορούσε να κάνει; Να ψηφίσει; Το εκλογικό σύστημα αποκλείει τη δυνατότητα ανάδυσης ενός τρίτου κόμματος ενώ και τα δύο υπάρχοντα κόμματα βρίσκονται κάτω από τη σιωνιστική επιρροή.
Η μόνη περίπτωση να παρεμποδιστεί ο πόλεμος θα ήταν εάν οι ίδιοι οι Αμερικανοί απειλούσαν την κυβέρνησή τους με μία μαζική πολιτική ανυπακοή. Αλλά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Ένα μεγάλο κομμάτι των πανεπιστημιακών έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την ιδέα ότι οφείλουν να πληροφορήσουν την κοινή γνώμη για τον πραγματικό κόσμο. προτιμούν τις συζητήσεις για το εάν το Κεφάλαιο είναι σημαίνον ή σημαινόμενο, ή ασχολούνται με το σώμα τους και τα προσωπικά προβληματάκια τους, ενώ οι ιεροκήρυκες προτρέπουν το ποίμνιό τους να χαίρεται σε κάθε νέο σημάδι ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Τα παιδιά στο Ιράν δεν θα κοιμούνται τις νύχτες, αλλά η φιλελεύθερη αμερικανική διανόηση θα παραδίδει μαθήματα στον υπόλοιπο κόσμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, το ότι κυριαρχούν τα «επιχειρήματα εφησυχασμού» που αναφέρουμε στην αρχή του άρθρου αποδεικνύουν ότι το ειρηνιστικό κίνημα είναι κλινικά νεκρό. Αν το κίνημα αυτό δεν ήταν νεκρό, θα υπολόγιζε στις δικές του δυνάμεις για να εμποδίσει τον πόλεμο, χωρίς να φαντασιοκοπεί πάνω στους τρόπους με τους οποίους άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά.
Στο μεταξύ, ένα κύμα μίσους θα εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο. Βραχυπρόθεσμα, αυτό θα μπορούσε να μοιάζει σαν μια μεγάλη «νίκη» της Δύσης, όπως η δημιουργία του Ισραήλ το 1948, όπως η ανατροπή του Μοσαντέκ από τη ΣΙΑ το 1953, όπως η προσάρτηση της Αλσατίας-Λορένης φάνηκε σαν μια μεγάλη γερμανική νίκη μετά την ήττα των Γάλλων στο Σεντάν, το 1870. Και η κυβέρνηση Μπους θα έχει φύγει από καιρό, όταν οι καταστροφικές συνέπειες αυτού του πολέμου θα γίνουν πραγματικά αισθητές.
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο δεν θέλει να αποτελέσει προφητεία αλλά κάλεσμα για μια επείγουσα δράση. Θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής αν τα γεγονότα μού έδιναν άδικο.
7/9/07
Ο Ζαν Μπρικμόν διδάσκει φυσική στο Βέλγιο και συμμετέχει στο Δικαστήριο των Βρυξελλών. Το τελευταίο έργο του, Ανθρωπιστικός ιμπεριαλισμός, έχει εκδοθεί από το Monthly Review. Μπορεί να επικοινωνήσει κανείς μαζί του στην ηλεκτρονική διεύθυνση bricmont@fyma.ucl.ac.be
Μετάφραση:
Χριστίνα Σταματοπούλου
