Γ. Καραμπελιάς στο newshub.gr: «Είναι διαφορετικό να υπάρχει μια Ελλάδα αταλάντευτη»

994

του Ανδρέα Κριτσωτάκη από το newshub.gr

Είναι αναμφίβολα μια πολύ ενδιαφέρουσα και «εναλλακτική» προσωπικότητα. Είναι ένας άνθρωπος με αστείρευτο πάθος για την έρευνα, τη μελέτη και τη συγγραφή. Είναι ένα άτομο βαθιά πολιτικοποιημένο, όντας επικεφαλής του Κινήματος Άρδην, το οποίο δε διστάζει να τοποθετηθεί ακόμη και για τα πιο «καυτά» θέματα. Ο λόγος για τον κ. Γιώργο Καραμπελιά, ο οποιος θα βρεθεί στο Ηράκλειο για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, στα πλαίσια της εκδήλωσης με θέμα «1821-2021 Χρειάζεται μια νέα Φιλική Εταιρεία;». Έναν άνθρωπο για τον οποίο οι συστάσεις περιττεύουν, καθώς το συγγραφικό του έργο και η παρουσία του στα Κοινά και το πολιτικό γίγνεσθαι είναι γνωστό τοις πάσι, με τον ίδιο να έχει φροντίσει να δώσει το δικό του -έντονο- στίγμα…

Με αφορμή την κάθοδο του στο Ηράκλειο που τόσο αγαπά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, το newshub.gr επικοινώνησε μαζί του, με τον ίδιο να απαντά σε όλες τις ερωτήσεις που του τέθηκαν για το πολιτικό σύστημα, τις συνθήκες που διαμορφώνονται στη Μεσόγειο και το ελληνοτουρκικό ζήτημα.

Κύριε Καραμπελιά θα ανοίξουμε τον κύκλο των ερωτήσεων με τον τίτλο της εκδήλωσης που έχετε στην πόλη μας. Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες εντός και εκτός χώρας, χρειάζεται μία νέα φιλική εταιρεία;

«Απολύτως. Δείτε πόσο λίγο φαίνεται το κυρίαρχο πολιτικό, κομματικό, μηντιακό σύστημα μπροστά στην τουρκική προκλητικότητα σήμερα. Συνηθίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, σ’ ένα κλίμα όπου η κάθε κυβέρνηση εκλέγονταν στην βάση ενός μικροκομματικού παιγνίου που παιζόταν μεταξύ Εκάλης και Κολωνακίου, άντε και των Εξαρχείων στην τελευταία φάση. Είμασταν απολύτως ομφαλοσκοπικοί. Και τώρα που η υπαρξιακή πρόκληση που μας τίθεται είναι πολύ σοβαρότερη, μιας και η ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού σημαίνει ότι πρέπει δώσουμε ρέστα στην διπλωματία, τις ένοπλες δυνάμεις, την ενεργειακή ασφάλεια, την αξιοπιστία του κράτους κ.ο.κ. βλέπουμε ότι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την εξέλιξη, και ότι ασθμαίνει.

Τι σημαίνει σήμερα η ‘νέα φιλική εταιρεία’; Σημαίνει ακριβώς αυτό, να γίνει μια υπέρβαση όλου του μικροκομματικού, διχαστικού εαυτού μας, που υπάρχει και μας συνοδεύει από την αρχαιότητα σε όλο τον πολιτικό μας βίο, και να μπούμε σε μια διαδικασία εθνικής συνεργασίας και αλληλεγγύης για την αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας. Αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση των κομμάτων, του κράτους, των πανεπιστημίων κ.λπ. αυτό είναι κάτι το εντελώς επαναστατικό σήμερα: Θα διέλυε τα μικρά και τα μεγαλύτερα «μαγαζιά» –για να χρησιμοποιήσω και μια ρήση που έγινε της μόδας με φαιδρό τρόπο– του δημόσιού μας βίου, και θα μας έβαζε σε ριζικά διαφορετική τροχιά, δημιουργική και όχι παρασιτική.

Υπό αυτήν την έννοια ανανεώνεται και το νόημα της Νέας Φιλικής Εταιρείας. Γίνεται πραγματικά «Νέα», γιατί έρχεται να απαντήσει καταφατικά σ’ ένα αίτημα που με διαφορετικούς τρόπους τίθεται στον ελληνισμό από τις τελευταίες φάσεις του Βυζαντίου μέχρι σήμερα: Τον υπαρξιακό κίνδυνο που μας θέτει ο επεκτατισμός των Τούρκων». 

Παλαιότερα είχατε δηλώσει ότι έπρεπε να έρθει το βιβλίο της κας Ρεπούση στο δημοτικό για να καταλάβουμε τι διδάσκεται τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν τη θερμοκοιτίδα όπου εκκολάπτονται οι αυριανοί ηγέτες της χώρας μας. Πόσο σημαντική πιστεύετε ότι είναι η γνώση της ιστορίας στην εκπαίδευση για την διαμόρφωση της εθνικής μας υπόστασης;

«Μέσα από την εκπαίδευση μπορεί να συντελεστεί μια πολύ ουσιώδης κοινωνική αλλαγή έμμεσα. Δεν είναι μόνο οι ηγεσίες, που όπως πολύ σωστά είπατε εκπαιδεύονται συστηματικά σε μια αυτοεικόνα εθνική, που είναι εντελώς διαστρεβλωμένη. Είναι ολόκληρη η κοινωνία. Ελέγχοντας την εκπαίδευση, στην πραγματικότητα ελέγχεται η αυριανή φυσιογνωμία της κοινωνίας. Ιδίως σε ό,τι αφορά σε μαθήματα που επηρεάζουν την συλλογική μας αυτοεικόνα, την γλώσσα, την ιστορία κατ’ εξοχήν, ακόμα και τα θρησκευτικά σε κάποιο βαθμό, γιατί σου μαθαίνουν τι λογίζεται ιερό και τι όχι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο.

Υπό αυτήν την έννοια το εγχείρημα εθνικής αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας, που περνάει μέσα από την εκπαίδευση και συντονίζεται από διάφορους παγκοσμιοποιητικούς μηχανισμούς, Ιδρύματα, ΜΚΟ, κ.ο.κ. είναι διαποτισμένο με έναν αποκρουστικό, αν και ‘βελούδινο’ ολοκληρωτισμό. Γιατί γυρεύει πραξικοπηματικά να μεταβάλει την συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, και εκμεταλλεύεται έναν θεσμό που τόσο τον έχουν ανάγκη οι νεότερες γενιές, την εκπαίδευση.

Κάτι που δεν μπορεί να αποφύγει κανείς, και που στο κάτω κάτω είναι και αναφαίρετο πνευματικό αγαθό της κοινωνίας μας. Μπολιάζουν λοιπόν την εκπαίδευση, με το χειρότερο μίσος προς τον εαυτό μας, αυτό το αίσθημα συλλογικής καχεξίας που βασίζεται σε ένα κάρο ψέματα: Ότι στην αρχαιότητά μας ήταν άλλοι εκείνοι που άφησαν την κλασική πολιτιστική μας κληρονομιά, ότι ο Μεσαίωνάς μας ήταν σκοταδιστικός και θεοκρατικός, ότι η επαναστατική ορμή του ελληνισμού στα 1821, ήταν ‘μύθος’ γιατί δεν είχαμε τότε συνείδηση της ελληνικότητάς μας κ.ο.κ.

Έτσι μαθαίνουν στα παιδιά να ντρέπονται για την χώρα τους. Να θέλουν να γίνουμε κάτι άλλο, να «μουρμουρίζουν σπασμένες σκέψεις σε ξένες γλώσσες». Αν όμως μισείς τον τόπο σου, δεν μπορείς να γίνεις πολίτης, γίνεσαι ιδιώτης. Νομίζω από την εκπαίδευση ξεκινάει η εθνική μας παρακμή».

Υποστηρίζετε ότι το ιδεολογικοπολιτικό δίπολο  Αριστερά- Δεξιά, είναι πλέον ξεπερασμένο στις δυτικές κοινωνίες και πλέον η κυρίαρχη αντίθεση είναι εθνομηδενισμός- πατριωτισμός, ενώ η εξέλιξη και η γεωμετρία των πληθυσμιακών δεδομένων με την ενίσχυση του μεταναστευτικού  οδηγούν σε μία πολιτισμική σύγκρουση στο εσωτερικό της  Ευρώπης. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η εικόνα του αύριο  για τον δυτικό πολιτισμό;

«Είναι δυο πράγματα αυτά που θίγετε. Το δίπολο αριστερά – δεξιά είναι πλέον ξεπερασμένο γιατί οι δυο πόλοι… συγχωνεύτηκαν στην παγκοσμιοποίηση. Αυτό που σήμερα λέμε «δεξιά», είναι το κομμάτι των ‘business’, των αγορών, των πολυεθνικών, ενώ η συγκαιρινή μας αριστερά εκφράζει τον πολιτισμό της παγκοσμιοποίησης, μέσα από την αποθέωση ενός ανθρώπου δίχως ρίζες και δίχως δεσμούς κοινωνικούς –ένα νευρόσπαστο ‘ατομικών δικαιωμάτων’ που θεωρεί ότι ο ορίζοντας της ανθρωπότητας ξεκινάει και τελειώνει με την αυτοπραγμάτωσή του.

Αυτός ο άνθρωπος έχει υποκαταστήσει την σχέση που είχε με την κοινωνία, με τον θαυμαστό νέο κόσμο που υπόσχονται οι τεχνολογικές επαναστάσεις. Με αυτήν του την πράξη εγκαινιάζει την διαδικασία για τον ‘μετάνθρωπο’, δηλαδή για την ριζική επέμβαση της κοινωνίας στην ίδια την ανθρώπινη φύση. Λογικό επομένως είναι ώστε η αντίσταση να εκφράζεται από τον «εμπρόσωπο άνθρωπο», εκείνον που έχει ιστορία, έθνος, θρησκεία και φύλο. Υπό αυτήν την έννοια η κυρίαρχη αντίθεση είναι εθνομηδενισμός-πατριωτισμός.

Ωστόσο η υπέρβαση της αριστεράς και της δεξιάς έχει συντελεστεί μέχρι σήμερα με αρνητικό τρόπο, και το βλέπετε και στην προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρας-Καμμένος λείπει δηλαδή ακόμα η δημιουργική δύναμη που θα βάλει τον πατριωτισμό να απαντήσει στις υπόλοιπες προκλήσεις του 21^ου αιώνα –την οικονομική, την οικολογική, την ανθρωπολογική κ.ο.κ.

Όσο για τον δυτικό πολιτισμό, την μετανάστευση, το μέλλον της Δύσης, νομίζω πως η σύγκρουση βρίσκεται στον ψυχισμό της Δύσης. Δηλαδή, από τη μια έχει αρνηθεί τον ιστορικό της εαυτό, το παίζει ανοιχτή, πολυπολιτισμική, ότι μπορεί να ενσωματώσει τα πάντα. Και από την άλλη αποθεώνει την πιο κλειστή, παραδοσιοστρεφή, άκαμπτη και θεοκρατική σύγχρονη πρόταση, εκείνην του Ισλαμικού φονταμενταλισμού. Είναι, λένε, δείγμα ‘ποικιλομορφίας’ τα γκέτο  των ευρωπαϊκών μητροπόλεων….

Όπως καταλαβαίνετε οι Δυτικοί αυτοαναιρούνται. Γι’ αυτό και μέχρι ο… Δαλάι Λάμα τους είπε πως αν συνεχίσουν έτσι σε πενήντα χρόνια θα είναι Ευραραβία ή Ευραφρική. Πάντως όλοι το βλέπουν, και τώρα με αυτό το κύμα μαζικών βανδαλισμών αγαλμάτων στις ΗΠΑ και την Βρετανία έγινε ακόμα πιο αισθητό, ότι είναι σαν η Δύση να έχει μείνει από καύσιμα».

Ξέρω ότι έχετε ζήσει αρκετά χρόνια στη Γαλλία και παρακολουθείτε ανελλιπώς  το γαλλικό Τύπο.Θα μπορούσατε να μας κάνετε μία εκτίμηση για το που μπορεί να φτάσει η κόντρα μεταξύ Γαλλίας- Τουρκίας και πως εμείς δυνητικά θα μπορούμε να επωφεληθούμε από αυτήν;

«Οι Γάλλοι έχουν βαθύ ανταγωνισμό με την Τουρκία γιατί ο Ερντογάν έχει αναμειχθεί βαθιά στην δική τους σφαίρα επιρροής στην Αφρική, ακόμα και τα κράτη του Σαχέλ έχουν γίνει στόχος της επέκτασης των Τουρκικών συμφερόντων.  Ύστερα, η στρατηγική σχέση Γερμανίας-Τουρκίας, λειτουργεί αποτρεπτικά προς την γαλλογερμανική συνεργασία, και μεταβάλει σε ανεξάρτητο παίχτη την Γερμανία στην Ευρώπη, με τις πλάτες του Ερντογάν. Και είναι και η Λεπέν, που πιέζει με την εκλογική της δύναμη τον Μακρόν να πάρει ολοένα και πιο αντιτουρκικές τοποθετήσεις –μια διάσταση που δεν την έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε στην Ελλάδα έχει να κάνει με την επιρροή που έχουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στους μετανάστες της Γαλλίας, και ο Ερντογάν εμφανίζεται ως ο προστάτης των μουσουλμάνων της ίδιας της Γαλλίας. Επομένως, η κόντρα Γαλλίας-Τουρκίας έχει μεγάλο βάθος.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι Γάλλοι την κόντρα, αλλά μάλλον, μέχρι που θέλουμε να την φτάσουμε εμείς την κόντρα με την Τουρκία. Τι θέλω να πω; Είναι διαφορετικό να υπάρχει μια Ελλάδα αταλάντευτη σε πολιτικές αποτροπής, δηλαδή ένα ‘σίγουρο χαρτί’ που μπορεί να υπηρετήσει έναν αξιόπιστο, εναλλακτικό εταίρο στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν υπήρχε αυτό, πιστεύω, και η συμπεριφορά της Γαλλίας θα ήταν διαφορετική, και της Ρωσίας, και άλλων δυνάμεων.

Ωστόσο φανταστείτε τον Μακρόν, ή ακριβέστερά κάποιον από τους συμβούλους εθνικής ασφάλειας να έβλεπε τον κύριο Ντόκο στον ΣΚΑΪ όταν βγήκε και είπε «το χαρτί του Χαφτάρ δεν μας βγήκε». Δεν θα το εισέπραττε ως ‘άδειασμα’ αυτό της Γαλλικής προσπάθειας για την αντιμετώπιση της Τουρκίας στη Λιβύη; Άρα το ερώτημα πόσο αξιόπιστοι είναι οι σύμμαχοί μας, πάει μαζί με το ερώτημα πόσο αξιόπιστοι σύμμαχοι θα είμαστε εμείς. Και μη νομίζετε, προσέχουν έξω πολύ τα ‘ήξεις – αφίξεις’ των Ελλήνων αξιωματούχων και τα αξιολογούν… »

Τις ενέργειες που κάνει η Τουρκία τις προαναγγέλλει, όπως έχει προαναγγείλει και την αποστολή ερευνητικού σκάφους στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Σε μια τέτοια περίπτωση ποιες είναι οι επιλογές που έχει η ελληνική πλευρά;

«Θα είναι νομίζω η στιγμή που δεν θα χρειάζεται κάτι να πούμε, αλλά να κάνουμε. Κοιτάξτε, σε γενικές γραμμές με την τουρκική προκλητικότητα, νομίζω ότι η δήλωση που έκανε ο Α΄ ΓΕΕΘΑ, ότι η Ελλάδα διατηρεί σε περίπτωση θερμού επεισοδίου το δικαίωμα να απαντήσει σε όλη την ‘γραμμή επαφής’, πιστεύω ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Είναι ένα μήνυμα που στην ουσία λέει «ως εδώ και μην παρέκει».

Και μην νομίζετε, απέναντι το λαμβάνουν υπόψη. Άλλο είναι να έχεις μέτωπο με τον Χαφτάρ στην Λιβύη ή τους Κούρδους στη Βόρεια Συρία, και άλλο με ένα οργανωμένο κράτος και με συντεταγμένες ένοπλες δυνάμεις, όπως είναι η Ελλάδα. Ακόμα και αν σήμερα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερη θέση από την σκοπιά της ισορροπίας δυνάμεων, γιατί την χρηματοδότηση της άμυνας την είχαμε παρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες ελέω εθνομηδενισμού και βρυξελοκεντρικής τύφλωσης. 

Το πρόβλημα το δικό μας έχει να κάνει με την πολιτική βούληση και όχι με τον συσχετισμό: Υπάρχει μια πολιτική τάση και μέσα σε αυτήν την κυβέρνηση, αλλά και σε όλες τις προηγούμενες, κατευναστικού τύπου, που μας φέρνει συνέχεια προ τετελεσμένων γεγονότων. Θέλω να πω… αν μέχρι να εκδηλωθεί η συγκεκριμένη τουρκική πρόκληση δεν κάνουμε τίποτα από διπλωματική άποψη, από την άποψη των εξοπλισμών κ.ο.κ. τότε λογικό είναι «να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο». Τότε θα βρουν και θα πουν της κατευναστικής παράταξης ότι «δεν έχουμε άλλη επιλογή», ενώ θα έχουν συμβάλει στην μεθόδευση του αδιεξόδου.

Δεύτερον και πιο σημαντικό. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει εξαπολύσει ένα «διπλωματικό πόλεμο χαρακωμάτων». Δηλαδή επιτίθεται διαρκώς με πράξεις που αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία. Μπορεί και η Ελλάδα να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, επί της Αγίας Σοφίας. Αυτό που πάει να κάνει ο Ερντογάν είναι εγκληματικό, ωστόσο εμείς διαλέγουμε μόνο να διαμαρτυρόμαστε στους υπόλοιπους λέγοντας «κοιτάξτε τι κάνει».

Κανονικά, αν θα θέλαμε να αλλάξουμε το ‘momentum’ θα έπρεπε να περάσουμε εμείς στην επίθεση: Δεν κατανοώ γιατί, για παράδειγμα, η Ελλάδα δεν απαιτεί διεθνώς, και δεν κάνει μια καμπάνια επί αυτού, να γίνει η Αγία Σοφία ναός, και μάλιστα να μεταβληθεί το Πατριαρχείο σ’ ένα κράτος όπως το Βατικανό, που θα λειτουργεί ως κέντρο θεολογικών και βυζαντινών σπουδών; Η Ελλάδα έχει κάθε ιστορική νομιμοποίηση να ζητήσει κάτι τέτοιο, και από την άλλη, θα αναγκάσει τον Ερντογάν να απαντάει διεθνώς σε όποια αιτίαση καταθέτουμε σχετικά…»

Κράτος-πελάτης ή κράτος που γίνεται μέρος του προβλήματος στην περιοχή του για να αποτελέσει αργότερα μέρος της λύσης; Από την πλήρη υπακοή στις επιταγές της ευρωπαϊκής Ένωσης έως και την πλήρη εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων, όπως η παραχώρηση βάσεων στην Αλεξανδρούπολη, είναι πλέον κοινό παρατήρημα ότι παραχωρούμε συνεχώς χωρίς όμως να επωφελούμαστε ανάλογα. Πιστεύετε ότι έφτασε η ώρα να διεκδικούμε το κάτι παραπάνω προκειμένου να πάρουμε αυτό που πρέπει; 

«Πιστεύω ότι έφτασε η ώρα να ολοκληρωθούμε ως κράτος, προκειμένου να μην είμαστε παρακολούθημα κανενός, ούτε της Ε.Ε., ούτε των Αμερικάνων. Η Αρμενία είναι ένα κράτος πολύ μικρότερο από το δικό μας, που πρόσφατα πέρασε και αυτή δύσκολα οικονομικά. Προσέξτε όμως πόσα έχουν καταφέρει, επειδή έχουν οργανώσει την διεθνή τους στρατηγική στην βάση της αναγνώρισης της γενοκτονίας, και σε αυτό το ζήτημα υπάρχει ομοψυχία.

Εδώ, πάνε έξω οι ευρωβουλευτές, και μαλώνει στις Βρυξέλες οι Έλληνες ευρωβουλευτές που ανήκουν στην κυβέρνηση, με εκείνους που ανήκουν στην αντιπολίτευση και οι υπόλοιποι γελούν. Εδώ φτάσαμε σε σημείο η αντιπολίτευση να βγαίνει και να καταγγέλλει την ίδια της την χώρα: Ο απίστευτος Παπαδημούλης και οι λοιποί του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν να διακινούν στις Βρυξέλες ακόμα και τα σενάρια της Τουρκίας και του Σόρος περί των δολοφονιών που υποτίθεται ότι έκαναν οι ελληνικές αρχές στον Έβρο τον Μάρτιο που μας πέρασε. Καταλαβαίνατε ότι μας βλέπουν σε τέτοια κατάσταση οι άλλοι –μια διχαστική παιδική χαρά– οπότε καταλαβαίνουν ότι μπορούν να μας έχουν του χεριού τους».

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν το διήμερο 4 & 5 Ιουλίου δύο βιβλία του Γιώργου Καραμπελιά στο Ηράκλειο:

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις διοργανώνουν
το Σάββατο 4 Ιουλίου 2020 στις 19.30, με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Φιλική Εταιρεία, εκδήλωση με θέμα:
«1821-2021 Χρειάζεται μια νέα Φιλική Εταιρεία;»

Θα μιλήσουν:

Κώστας Δαμαβολίτης, τ. βουλευτής
Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας
Άγγελος Συρίγος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου – βουλευτής

Συντονιστής: Γιώργος Σαχίνης, δημοσιογράφος

στην Ανοιχτό Θέατρο «Πύλη Βηθλεέμ», Ηράκλειο

Χορηγοί επικοινωνίας: Ιστοσελίδα newshub.gr, antikristo.com και βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης.

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις με αφορμή το βιβλίο του Γ. Καραμπελια, Το Δημοτικό Τραγούδι, θα πραγματοποιήσουντην Κυριακή 5 Ιουλίου στις 19.30 ανοιχτή εκδήλωση με θέμα:

Για το δημοτικό τραγούδι

Θα μιλησει ο Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

Θα προλογίσει η Αργυρώ Ρέππα, καθηγήτρια βυζαντινής μουσικής και παραδοσιακού τραγουδιού

Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν οι μουσικοί:
Ευγενία Δαμαβολίτη – Τόλη, τραγούδι
Αντώνης Φραγκάκης, λύρα
Αλέκος Φανουράκης, λαούτο
Φάνης Καρούσος, σαντούρι

Στο ΒΕΝΕΤΟ καφέ, Επιμενίδου 9, Ηράκλειο Κρήτης