Τίτλος: Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομή του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)
Πολιτική Διαμόρφωσις – Ἐθνική Γῆ – Δανειοδότησις
Συγγραφέας: Τάσος Λιγνάδης
Σελ. 240
Εναλλακτικές Εκδόσεις
Τιμή: 15 ευρώ στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο από 18 ευρώ αρχική τιμή.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Τὸ ἑλληνικὸν κρατίδιον ἀπὸ τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἔζησε βίον «νομικῶς» μὲν ἀνεξάρτητον, πραγματικῶς δὲ ἀποικιακοῦ ἢ νεοαποικιακοῦ τύπου. Οἱ ἐξωτερικοὶ συντελεσταὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς πολιτικῆς του ὑπάρξεως ἐγκαίρως ἐνήργησαν κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε νὰ ἐμποδισθῇ ἡ μελλοντικὴ φυσιολογική του ἀνάπτυξις καὶ εἰς τοὺς ἐθνικοαπελευθερωτικούς του στόχους καὶ εἰς τοὺς ὅρους τῆς κοινωνικῆς του χειραφετήσεως.
Ἐξ ἄλλου, ὅ,τι ἐπετεύχθη, ἐπετεύχθη πάντοτε καθ᾽ ὑπέρβασιν τῆς «προστάτιδος» συνταγῆς. Καὶ μόνον εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο εἶναι δυνατὸν νὰ καρποφορήσῃ μία ἐλπὶς ἐμπράγματος.
Ἡ καθυστέρησις εἰς τὴν ἐξέλιξιν θὰ πρέπει νὰ ἑρμηνευθῇ ἐκ τῆς δανειοδοτήσεως, ἡ ὁποία ἐπέτρεψεν εἰς τοὺς ξένους τελικῶς ἢ νὰ ἀξιοποιοῦν διὰ λογαριασμόν τῶν τὰς πλουτοπαραγωγικὰς δυνατότητας τῆς Ἑλλάδος, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἄκρως σημαντικαί, ἢ νὰ ἐμποδίζουν τὴν ἀξιοποίησίν τῶν ἀπὸ ἑλληνικῆς πλευρᾶς, διὰ νὰ διατηροῦν τὴν ἐθνικὴν οἰκονομίαν εἰς ἐπίπεδον ἐπαιτούσης ἀγορᾶς.
Τό γενικὸν συμπέρασμα περιέχεται εἰς μίαν καὶ μόνην λέξιν, αὐτονόητον. Ὁ πραγματισμὸς βεβαίως μᾶς ἔχει διὰ σοβαρωτάτων ὄντως ἐπιχειρημάτων πείσει ὅτι εἶναι ἀδιανόητος καὶ ἀνεφάρμοστος δι᾽ ἕν μικρὸν κράτος ἡ ἀνεξαρτησία. Ἡ ἀντίκρουσις τῆς διαπιστώσεως εἶναι πράγματι ἀδύνατος, ἐὰν δὲν ἀναιρεθῇ ἡ πίστις αὐτὴ εἰς τὴν βάσιν της. Ἡ δυσπιστία καὶ ἡ ἀπραγμοσύνη διὰ τὴν ἀπόκτησιν τῆς ἀνεξαρτησίας μίαν καὶ μόνην βεβαίαν συνέπειαν ἔχει, τὴν διατήρησιν τῆς ἐξαρτήσεως.
*Ο Τάσος Λιγνάδης (1926-1989) γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα. Στὴν Κατοχή, ἔφηβος, ὑπῆρξε μέλος τῆς Ἀντιστασιακῆς Ὀργάνωσης ΕΣΑΣ, ἐνῶ ἀρθρογράφησε στὰ παράνομα Μαθητικὰ Γράμματα καὶ Νεανικὴ Φωνή. Φοιτητὴς στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, ὑπῆρξε ἱδρυτικὸ μέλος τῆς ΔΕΣΠΑ καὶ πρόεδρος τῆς ΠΕΚΕ (Πανσπουδαστικὴ Ἐπιτροπὴ Κυπριακοῦ Ἀγῶνα). Ἀναγορεύθηκε διδάκτορας, μὲ θέμα «Τὸ Πρῶτον Δάνειον τῆς Ἀνεξαρτησίας» (1970) καὶ λέκτορας στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολή (1963), ἀπ᾽ ὅπου παραιτήθηκε μετὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Δικτατορίας. Ἐργάστηκε ὡς φιλόλογος σὲ ἰδιωτικὰ σχολεῖα. Διετέλεσε πρόεδρος τῆς Καλλιτεχνικῆς Ἐπιτροπῆς καὶ Διευθυντὴς τῆς Δραματικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, καθὼς καὶ Διευθυντὴς τῆς Ἐκπαιδευτικῆς Τηλεόρασης τῆς ΕΡΤ. Δημοσίευσε πλῆθος μελετῶν σὲ περιοδικά (Νέον Ἀθήναιον, Ἑλληνικὰ Χρονικά, Νέα Πορεία, Λόγος, Χρονικό, Νέα Ἑστία, κ.ἄ.), κριτικὲς θεάτρου καὶ ἄρθρα στὸν ἡμερήσιο καὶ περιοδικὸ τύπο (Ἐπίκαιρα, Νίκη, Ἑσπερινή, Μεσημβρινή, Καθημερινή, Ἕνα, κ.ἄ.). Ἀπὸ τὰ βιβλία του γνωστότερα εἶναι τὰ ἑξῆς: Ὁ Λόρκα καὶ οἱ Ρίζες (1964)· Καταρρέω (1989)· Τὸ Ἄξιον Ἐστί τοῦ Ἐλύτη (199913)· Τὸ Zῶον καὶ τὸ Tέρας (1987)· Ὁ Χουρμούζης, Ἱστορία – Θέατρο (1986)· Διπλὴ Ἐπίσκεψη σὲ μιὰ Ἡλικία καὶ σὲ ἕναν Ποιητή – Ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν Νίκο Γκάτσο (1983), Θεατρολογικά (α΄ τόμ., 1978, β΄ τόμ. 1992)· Τὸ Μυστήριο, Τὸ Κάλλος καὶ ἡ Ἰθαγένεια τοῦ Τοπίου (1996)· Κριτικὲς Θεάτρου, α´ τόμ.: Ἀρχαῖο Δρᾶμα (2013), β΄ τόμ.: Νεοελληνικὴ Δραματουργία (2015), κ.ἄ.
