από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003
Ο αριθμός των μεταναστών εργατών –επισήμων και παρανόμων– πέρασε, σε παγκόσμια κλίμακα, από τα 45 εκατομμύρια το 1965 στα 180 εκατ. το 2002, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ΒΙΤ). Το παγκόσμιο σύστημα, μέσα από το ξερίζωμα και τον εκπατρισμό εκατομμυρίων ανθρώπων, κατορθώνει να κρατάει χαμηλές τις αμοιβές των εργαζόμενων και να επιλύει τα οικονομικά και κοινωνικά του προβλήματα, τόσο στις χώρες προέλευσης –μείωση των κοινωνικών εντάσεων και εισροή εμβασμάτων–, όσο και στις χώρες προορισμού – ανταγωνισμός ξένων και ντόπιων εργατών, μείωση του κόστους εργασίας, κλπ. Πρόκειται για τον περιβόητο εφεδρικό στρατό εργασίας, οργανωμένο σε πλανητική κλίμακα.
Η χώρα που έχει τους περισσότερους υπηκόους της στο εξωτερικό σαν μετανάστες εργάτες είναι οι Φιλιππίνες. Σήμερα 7,33 εκατ. Φιλιππινέζοι ζουν στο εξωτερικό (από τους οποίους 1,84 εκ. παράνομοι) και αντιπροσωπεύουν το 10% των 77,2 εκατ. κατοίκων της χώρας και το 18,5% του ενεργού πληθυσμού. Τα τελευταία χρόνια η ετήσια μετανάστευση έφθασε τις 866.000 άτομα και οι εισροές «μεταναστευτικών αδήλων πόρων» έφτασαν τα 5.365 εκ $ το 2002, ήτοι 8,2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Ένας μεγάλος αριθμός απασχολείται στη διεθνή ναυτιλία (205.000 νέες θέσεις εργασίας το χρόνο) της οποίας αποτελούν τη μεγαλύτερη διεθνή βάση εργατικού δυναμικού, ενώ οι Φιλιππινέζες είναι ήδη γνωστές παγκοσμίως ως οικιακές βοηθοί, νοσοκόμες κλπ. (το 2001, από τους 10.700 Φιλιππινέζους/ες που μετανάστευσαν στην Αγγλία, οι μισές ήταν νοσοκόμες).
Αυτή η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης οργανώθηκε συστηματικά από το ίδιο το κράτος που μεταβλήθηκε στο «πρώτο πρακτορείο πρόσκαιρης εργασίας παγκοσμίως». Την αρχή έκανε ο δικτάτορας Μάρκος το 1974 και την συνέχισαν όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν έχοντας δημιουργήσει ειδικούς οργανισμούς διαχείρισης του εργατικού δυναμικού που αποτελεί
