“Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνηγ πριν την έλευση του Μεσσία”

991

του Ι. Γουάρντ, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Ο Θε­ός του Ι­σλάμ δεν εί­ναι ο δι­κός μας Θε­ός, και το Ι­σλάμ εί­ναι μια μια­ρή και ε­γκλη­μα­τι­κή θρη­σκεί­α.”. Έ­τσι εκ­φρα­ζό­ταν ο αι­δε­σι­μό­τα­τος Φράν­κλιν Γκρά­χαμ τον Ο­κτώ­βριο του 2001. Ό­λως τυ­χαί­ως, λί­γες ε­βδο­μά­δες αρ­γό­τε­ρα, το κοι­νό α­να­κά­λυ­πτε ό­τι ο πα­τέ­ρας του, αι­δε­σι­μό­τα­τος Μπί­λυ Γκρά­χαμ, α­ναμ­φί­βο­λα ο πιο σε­βα­στός ιε­ρο­κή­ρυ­κας στη χώ­ρα, συ­νή­θι­ζε να προ­φέ­ρει τα ί­δια σκλη­ρά λό­για, α­πευ­θυ­νό­με­νος ό­μως στους Ε­βραί­ους. Μό­λις εί­χε δη­μο­σιευ­τεί η μα­γνη­το­φω­νη­μέ­νη ι­διω­τι­κή συ­νο­μι­λί­α που εί­χε λά­βει χώ­ρα το 1972 με τον Ρί­τσαρ­ντ Νί­ξον, στο Ο­βάλ γρα­φεί­ο του Λευ­κού Οί­κου. Ο ιε­ρέ­ας –που ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του 1950 ή­ταν ο εξ α­πορ­ρή­των και ο πνευ­μα­τι­κός σύμ­βου­λος ό­λων των προ­έ­δρων– δια­μαρ­τυ­ρό­ταν (με­τα­ξύ άλ­λων) για την κυ­ριαρ­χί­α των Ε­βραί­ων στα ΜΜΕ: “Πρέ­πει να συ­ντρί­ψου­με αυ­τή την κυ­ριαρ­χί­α, αλ­λιώς η χώ­ρα θα κα­τα­στρα­φεί.” Ο Μπί­λυ Γκρά­χαμ ε­ξέ­φρα­σε την “ει­λι­κρι­νή του συ­γνώ­μη” γι’ αυ­τά τα λό­για “που δεν α­ντα­να­κλού­σαν κα­θό­λου τη σκέ­ψη του” και υ­πεν­θύ­μι­σε ό­τι πά­ντο­τε υ­πο­στή­ρι­ζε α­μέ­ρι­στα το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Ό­σο για τον κλη­ρο­νό­μο της ιε­ρα­πο­στο­λι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας του, δεν έ­κα­νε κα­μί­α προ­σπά­θεια να με­τριά­σει τις α­ντι­μου­σουλ­μα­νι­κές του α­ντι­λή­ψεις. Α­ντι­θέ­τως, α­πό τό­τε τις έ­χει ε­μπλου­τί­σει.

Η με­τά­βα­ση α­πό τον α­ντι­ση­μι­τι­σμό στην ι­σλα­μο­φο­βί­α γί­νε­ται α­κό­μα πιο έκ­δη­λη στην πε­ρί­πτω­ση του πά­στο­ρα Πατ Ρό­μπερ­τσον. Σε έ­να πό­νη­μά του, δη­μο­σιευ­μέ­νο το 1990, κα­τα­κε­ραύ­νω­νε τους “φι­λε­λεύ­θε­ρους Ε­βραί­ους που τα τε­λευ­ταί­α σα­ρά­ντα χρό­νια εί­χαν βά­λει στό­χο τους να μειώ­σουν την ε­πιρ­ρο­ή του χρι­στια­νι­σμού στη δη­μό­σια ζω­ή των Α­με­ρι­κα­νών.” Έ­κτο­τε, ο διά­ση­μος τη­λε-ευαγ­γε­λι­στής, που αρ­χι­κά εί­χε εκ­φρά­σει την ι­κα­νο­ποί­η­ση του για τις ε­νέρ­γειες της 11ης Σε­πτεμ­βρί­ου, θε­ϊ­κή τι­μω­ρί­α που έ­πε­σε πά­νω σε μια χώ­ρα που α­νέ­χτη­κε τις ε­κτρώ­σεις και την ο­μο­φυ­λο­φι­λί­α, μαί­νε­ται κυ­ρί­ως κα­τά των μου­σουλ­μά­νων: “Θέ­λουν να συ­νυ­πάρ­ξουν μέ­χρι τη στιγ­μή που θα μπο­ρέ­σουν να ε­λέγ­ξουν, να κυ­ριαρ­χή­σουν και έ­πει­τα, αν χρεια­στεί, να κα­τα­στρέ­ψουν.” Τον Ιού­λιο του 2002, α­πε­νε­μή­θη στον Πατ Ρό­μπερ­τσον το Βρα­βεί­ο των Φί­λων του Ισ­ρα­ήλ α­πό τη Σιω­νι­στι­κή Ορ­γά­νω­ση της Α­με­ρι­κής1.
Το εν­δια­φέ­ρον για την Εγ­γύς Α­να­το­λή δεν εί­ναι πρό­σφα­το. Ή­δη α­πό τον 19ο αι., η πε­ριο­χή υ­πήρ­ξε χώ­ρος ιε­ρα­πο­στο­λής για πολ­λές προ­τε­στα­ντι­κές Εκ­κλη­σί­ες, ο­ρι­σμέ­νες α­πό τις ο­ποί­ες δεν έ­βλε­παν με κα­λό μά­τι τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους. Μό­νο οι φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές ο­μά­δες –που έ­κα­ναν μια κυ­ριο­λε­κτι­κή α­νά­γνω­ση των ιε­ρών κει­μέ­νων– έ­βλε­παν τη δη­μιουρ­γί­α του Ισ­ρα­ήλ ως την πραγ­μα­το­ποί­η­ση των βι­βλι­κών προ­φη­τειών. Και έ­τσι, ό­πως στην πε­ρί­πτω­ση του Μπί­λυ Γκρά­χαμ, ο “χρι­στια­νι­κός σιω­νι­σμός” μπο­ρού­σε να συ­νυ­πάρ­χει ει­ρη­νι­κά με τον α­ντι­ση­μι­τι­σμό, ο ο­ποί­ος συ­χνά μά­λι­στα τον έ­τρε­φε. Ω­στό­σο, η σύ­γκρου­ση στην Εγ­γύς Α­να­το­λή α­πεί­χε πο­λύ α­πό το να βρί­σκε­ται στην κο­ρυ­φή των προ­τε­ραιο­τή­των των ιε­ρέ­ων ή του ποι­μνί­ου τους.

Πρέ­πει να γυ­ρί­σου­με πί­σω στη δε­κα­ε­τί­α του 1970 για να κα­τα­νο­ή­σου­με την ά­νο­δο της ι­σχύ­ος της χρι­στια­νι­κής δε­ξιάς και τη συμ­μα­χί­α της με το Ισ­ρα­ήλ. Οι κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές α­να­τρο­πές της ε­πο­χής δη­μιούρ­γη­σαν εύ­φο­ρο έ­δα­φος για τους α­ντι­δρα­στι­κούς θρη­σκευ­τι­κούς συ­να­σπι­σμούς ό­πως η “Η­θι­κή Πλειο­ψη­φί­α” του πά­στο­ρα Τζέ­ρι Φάλ­γουελ.
Στο Ισ­ρα­ήλ, το Λι­κού­ντ, ο­πα­δός της “ε­πι­στρο­φής” σε ο­λό­κλη­ρη τη βι­βλι­κή γη του Ισ­ρα­ήλ (Ε­ρέτ­ς Ισ­ρα­έλ), εί­χε ε­πι­τέ­λους κα­τα­κτή­σει την ε­ξου­σί­α. Το 1978 και 1979, ο αι­δε­σι­μό­τα­τος Φάλ­γουελ με­τέ­βη στους Α­γί­ους Τό­πους, προ­σκε­κλη­μέ­νος του πρω­θυ­πουρ­γού Με­να­χέμ Μπε­γκίν. Οι δυο τους συ­νεν­νο­ή­θη­καν τό­σο κα­λά που, το 1980, ο πά­στο­ρας τι­μή­θη­κε με το με­τάλ­λιο Βλα­ντι­μίρ Ζα­μπο­τίν­σκι (α­πό το ό­νο­μα του ι­δρυ­τού του “α­να­θε­ω­ρη­τι­κού” σιω­νι­σμού και μέ­ντο­ρα του Με­να­χέμ Μπε­γκίν, του Γι­τζάκ Σα­μίρ και του Α­ριέλ Σα­ρόν) 2.

Τα χρό­νια αυ­τά ση­μα­δεύ­τη­καν ε­πί­σης α­πό τις α­να­στα­τώ­σεις στους κόλ­πους της ε­βρα­ϊ­κής κοι­νό­τη­τας της Α­με­ρι­κής. Δύ­ο α­πό τις ε­ξέ­χου­σες προ­σω­πι­κό­τη­τές της, ο Ίρ­βιν­γκ Κρί­στολ και ο Νόρ­μαν Πό­ντο­ρετ­ς, ήρ­θαν σε ρή­ξη με τη “φι­λε­λεύ­θε­ρη” πα­ρά­δο­ση (που στην Α­με­ρι­κή εί­ναι ταυ­τό­ση­μη με την προ­ο­δευ­τι­κή πα­ρά­δο­ση) με την ο­ποί­α ή­ταν δε­μέ­νοι για πολ­λά χρό­νια οι Ε­βραί­οι δια­νο­ού­με­νοι. Α­φού α­γω­νί­στη­καν για τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, τις “θε­τι­κές δια­κρί­σεις” και την ει­ρη­νι­κή συ­νύ­παρ­ξη με τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση, πραγ­μα­το­ποί­η­σαν μια θε­α­μα­τι­κή στρο­φή, θε­με­λιώ­νο­ντας έ­τσι το νέ­ο-συ­ντη­ρη­τι­κό κί­νη­μα. Πολ­λά κοι­νά ση­μεί­α –η κρι­τι­κή στο κρά­τος πρό­νοιας, η ε­πι­στρο­φή στις “πα­ρα­δο­σια­κές α­ξί­ες”, ο σκλη­ρός και α­προ­σχη­μά­τι­στος α­ντι­κομ­μου­νι­σμός και η α­νε­πι­φύ­λα­κτη υ­πο­στή­ρι­ξη στο Λι­κού­ντ– θα τους φέ­ρουν στο ε­ξής εγ­γύ­τε­ρα προς τη χρι­στια­νι­κή δε­ξιά 3.

Η ε­κλο­γή του κ. Ρό­ναλ­ντ Ρή­γκαν το 1980 ε­πι­κύ­ρω­σε αυ­τή τη συμ­μα­χί­α για έ­να τμή­μα –που πα­ρέ­με­νε ε­πί μα­κρόν μειο­ψη­φι­κό– του α­με­ρι­κα­νι­κού ε­βρα­ϊ­κού πλη­θυ­σμού, που πα­ρα­δο­σια­κά βρι­σκό­ταν πιο κο­ντά στη δη­μο­κρα­τι­κή α­ρι­στε­ρά. Τό­τε, οι νέ­ο-συ­ντη­ρη­τι­κοί ε­κτε­λού­σαν χρέ­η αυ­λι­κών δια­νο­ου­μέ­νων, ε­νώ ο ρε­που­μπλι­κα­νός πρό­ε­δρος διό­ρι­ζε στην κυ­βέρ­νη­ση κά­ποιους α­κραί­ους φο­ντα­με­ντα­λι­στές. Ο υ­πουρ­γός Ε­σω­τε­ρι­κών, Τζέ­ιμ­ς Γουάτ, ε­ξη­γού­σε ό­τι η ρύ­παν­ση του πλα­νή­τη δεν θα έ­πρε­πε ν’ α­πο­τε­λεί α­ντι­κεί­με­νο α­νη­συ­χί­ας διό­τι “πλη­σιά­ζει η ε­πι­στρο­φή του Κυ­ρί­ου”. Ο Ρή­γκαν θα εκ­φω­νή­σει τον πε­ρί­φη­μο λό­γο του, στις 8 Μαρ­τί­ου 1983, ό­που χα­ρα­κτή­ρι­ζε τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση ως την “αυ­το­κρα­το­ρί­α του Κα­κού”, μπρο­στά στην Ε­θνι­κή Έ­νω­ση των Ευαγ­γε­λι­κών Ο­μά­δων.

Το 1989, κρί­νο­ντας πως η “α­πο­στο­λή του ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε”, ο αι­δε­σι­μό­τα­τος Φάλ­γουελ τορ­πί­λι­σε την “η­θι­κή πλειο­ψη­φί­α” του. Άλ­λω­στε, οι φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές εκ­κλη­σί­ες εί­χαν πλη­γεί α­πό το σκάν­δα­λο των τη­λε-ευαγ­γε­λι­στών, ε­νώ το ισ­ρα­η­λι­νό λό­μπι Αipac (Αmerican Israeli Public Affairs Committee – Α­με­ρι­κα­νο-Ισ­ρα­η­λι­νή Ε­πι­τρο­πή Δη­μο­σί­ων Υ­πο­θέ­σε­ων) υ­φί­στα­το μια α­πό τις σπά­νιες ήτ­τες του4. Ο πρό­ε­δρος Μπους εί­χε πράγ­μα­τι αρ­νη­θεί να εγ­γυ­η­θεί έ­να δά­νειο 10 δις δο­λα­ρί­ων ό­σο ο πρω­θυ­πουρ­γός Γι­τζάκ Σα­μίρ α­κο­λου­θού­σε την πο­λι­τι­κή εν­θάρ­ρυν­σης των ε­ποι­κι­σμών στα κα­τε­χό­με­να ε­δά­φη.
Ε­πι­πλέ­ον, η πτώ­ση του κομ­μου­νι­σμού α­φαι­ρού­σε α­πό τους υ­πο­στη­ρι­κτές των α­ντι­κο­μου­νι­στι­κών κι­νη­μά­των στην Κε­ντρι­κή Α­με­ρι­κή (και εί­ναι πολ­λοί α­νά­με­σα στους φο­ντα­με­ντα­λι­στές) έ­να ση­μα­ντι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα, το γε­ω­στρα­τη­γι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα υ­πέρ του Ισ­ρα­ήλ (“το μο­να­δι­κό στα­θε­ρό και δη­μο­κρα­τι­κό κρά­τος σε μια πε­ριο­χή που α­πει­λεί­ται α­πό τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση”.) Τό­τε, το Aipac δο­κί­μα­σε να διευ­ρύ­νει τη βά­ση του: α­ντί να ε­πι­κε­ντρώ­νει τις προ­σπά­θειές του στις Πο­λι­τεί­ες με υ­ψη­λή συ­γκέ­ντρω­ση ε­βραί­ων (Νέ­α Υόρ­κη, Κα­λι­φόρ­νια, Φλό­ρι­ντα, Ι­λι­νό­ις), το φι­λο-ισ­ρα­η­λι­νό λό­μπι θα α­να­πτύ­ξει στο ε­ξής συμ­μα­χί­ες στο σύ­νο­λο της χώ­ρας, α­κό­μη και ε­κεί ό­που ο ε­βρα­ϊ­κός πλη­θυ­σμός εί­ναι σχε­δόν α­νύ­παρ­κτος5. Ε­πί κυ­βέρ­νη­σης Κλί­ντον, οι α­νο­η­σί­ες του προ­έ­δρου και κυ­ρί­ως η μά­χη της κα­θαί­ρε­σης έ­νω­σαν και πά­λι τους νέ­ο-συ­ντη­ρη­τι­κούς και τη φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κή δε­ξιά σε έ­ναν ε­νά­ρε­το σύν­δε­σμο ά­ρι­στα ορ­γα­νω­μέ­νο και γεν­ναιό­δω­ρα χρη­μα­το­δο­τού­με­νο.

Βο­η­θού­σης της χι­λια­στι­κής έ­ξα­ψης γαι το έ­τος 2000, οι προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές του 2000 ση­μά­δε­ψαν τη με­γά­λη ε­πι­στρο­φή του Θε­ού στην πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Ο ρε­που­μπλι­κα­νός υ­πο­ψή­φιος Τζωρ­τζ Μπους δια­κή­ρυ­ξε ό­τι ο α­γα­πη­μέ­νος του πο­λι­τι­κός φι­λό­σο­φος ή­ταν “ο Ι­η­σούς Χρι­στός: μου έ­σω­σε τη ζω­ή”, ε­νώ ο α­ντί­πα­λός του Άλ­μπερ­τ Γκορ α­να­κοί­νω­νε ό­τι, πριν πά­ρει μια δύ­σκο­λη α­πό­φα­ση, α­να­ρω­τιό­ταν: “Τι θα έ­κα­νε ο Ι­η­σούς;” Ε­πι­λέ­γο­ντας ως υ­πο­ψή­φιο α­ντι­πρό­ε­δρο τον Τζό­ζεφ Λί­μπερ­μαν, έ­ναν ορ­θό­δο­ξο Ε­βραί­ο, γνω­στό για τον η­θι­κι­στι­κό του λό­γο, ξε­σή­κω­σε τον εν­θου­σια­σμό ό­λων των φα­να­τι­κών.
Αλ­λά εί­ναι οι ε­νέρ­γειες της 11ης Σε­πτεμ­βρί­ου 2001 που στα­θε­ρο­ποί­η­σαν τη συμ­μα­χί­α νέ­ο-συ­ντη­ρη­τι­κών και φο­ντα­με­ντα­λι­στών, οι ο­ποί­οι πά­σχι­ζαν να με­τα­βά­λουν σε αυ­το­πραγ­μα­το­ποιού­με­νη προ­φη­τεί­α τη “σύ­γκρου­ση των πο­λι­τι­σμών”. Πράγ­μα­τι, το Ι­σλάμ υ­πο­δει­κνυό­ταν ως η νέ­α αυ­το­κρα­το­ρί­α του κα­κού. Τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα με τα ο­ποί­α τα ΜΜΕ σφυ­ρο­κο­πού­σαν α­κού­ρα­στα το κοι­νό και τα ο­ποί­α α­να­πα­ρή­γε το σύ­νο­λο σχε­δόν των Α­με­ρι­κα­νών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών6 υ­ιο­θε­τού­σαν τις θέ­σεις της ισ­ρα­η­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης: Α­φού ο κ. Γιά­σερ Α­ρα­φάτ εί­ναι ο “Μπιν Λά­ντεν του Ισ­ρα­ήλ”, οι δυο χώ­ρες ε­νώ­νο­νται σ’ έ­ναν κοι­νό α­γώ­να. Εξ άλ­λου, τα γε­ρά­κια, τα πιο φι­λι­κά δια­κεί­με­να προς το Ισ­ρα­ήλ (ό­πως ο υ­φυ­πουρ­γός Α­μύ­νης Πωλ Γούλ­φο­βιτ­ς ή ο στρα­τη­γι­κός νους του Πε­ντα­γώ­νου Ρί­τσαρ­ντ Περ­λ), εί­ναι ε­κεί­νοι που α­να­θε­ώ­ρη­σαν το α­μυ­ντι­κό δόγ­μα: στο ε­ξής, η Α­με­ρι­κή θα προ­χω­ρά σε προ­λη­πτι­κά χτυ­πή­μα­τα ε­να­ντί­ον ε­κεί­νων των χω­ρών που εί­ναι σε θέ­ση να α­πο­κτή­σουν πυ­ρη­νι­κά, βιο­λο­γι­κά ή χη­μι­κά ό­πλα – εξ ου και η ε­πεί­γου­σα α­νά­γκη για “αλ­λα­γή κα­θε­στώ­τος” στο Ι­ράκ.

Το πο­λε­μι­κό πνεύ­μα του κ. Σα­ρόν
Ό­λα τα με­γά­λα ο­νό­μα­τα της χρι­στια­νι­κής δε­ξιάς –Ραλ­φ Ρη­ντ, Γκά­ρυ Μπά­ουερ, Πωλ Βά­ι­ριχ κλπ.– δε­σμεύ­τη­καν στη νέ­α σταυ­ρο­φο­ρί­α, συ­χνά κα­τευ­θυ­νό­με­νη α­πό το Ισ­ρα­ήλ. Έ­τσι, σύμ­φω­να με την ε­πι­θυ­μί­α του ί­διου του κ. Α­ριέλ Σα­ρόν, ο ρα­βί­νος Γε­κιέλ Εκ­στά­ιν, ι­δρυ­τής του Διε­θνούς Συν­δέ­σμου Χρι­στια­νών και Ε­βραί­ων, στρα­το­λό­γη­σε τον κ. Ραλ­φ Ρη­ντ, πρώ­ην πρό­ε­δρο της χρι­στια­νι­κής συμ­μα­χί­ας, για να κη­ρύ­ξει τον κα­λό λό­γο: 250.000 χρι­στια­νοί έ­στει­λαν στο Ισ­ρα­ήλ πά­νω α­πό 60 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια. Πα­ρο­μοί­ως, η ορ­γά­νω­ση Christians for Israel/USA (Χρι­στια­νοί υ­πέρ Ισ­ρα­ήλ/Η­ΠΑ) χρη­μα­το­δό­τη­σε τη με­τα­νά­στευ­ση 65.000 Ε­βραί­ων, με σκο­πό να υ­λο­ποι­ή­σει, σύμ­φω­να με τα λό­για του προ­έ­δρου της, του αι­δε­σι­μό­τα­του Τζέ­ιμ­ς Χά­τσεν­ς, “το κά­λε­σμα του Θε­ού που δεν εί­ναι άλ­λο α­πό το να βο­η­θή­σει τον ε­βρα­ϊ­κό λα­ό να ε­πι­στρέ­ψει και να α­πο­κα­τα­στή­σει τη γη του Ισ­ρα­ήλ7”.

Η ρη­το­ρι­κή του προ­έ­δρου Μπους (“ό­σοι δεν εί­ναι μα­ζί μας εί­ναι με τους τρο­μο­κρά­τες”, “εί­μα­στε οι κα­λοί” κλπ.) ευ­νό­η­σε έ­ναν λό­γο α­πό­λυ­το και μα­νι­χα­ϊ­κό που συ­μπί­πτει με τα σχή­μα­τα σκέ­ψης των φα­να­τι­κών. Σύμ­φω­να με μια πρό­σφα­τη δη­μο­σκό­πη­ση των Time/CNN, το 59% των Α­με­ρι­κα­νών πι­στεύ­ει πως τα γε­γο­νό­τα που πε­ρι­γρά­φο­νται στην Α­πο­κά­λυ­ψη θα γί­νουν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (στο Χαρ Με­γκι­ντάρ, που βρί­σκε­ται στην κοι­λά­δα του Ζεζ­ρε­έλ και σή­με­ρα α­νή­κει στο Ισ­ρα­ήλ – “Αρ­μα­γεδ­δών” στην Και­νή Δια­θή­κη) ε­νώ το 25% πι­στεύ­ει πως τα γε­γο­νό­τα της 11ης Σε­πτεμ­βρί­ου εί­χαν προ­βλε­φθεί α­πό τη Βί­βλο8. Εξ ου και η πρω­το­φα­νής ε­πι­τυ­χί­α της σει­ράς Left Behind (Αυ­τό που έ­μει­νε πί­σω), που πού­λη­σε 50 ε­κα­τομ­μύ­ρια α­ντί­τυ­πα: δέ­κα τό­μοι ε­νός έρ­γου, α­νά­με­σα στο φα­ντα­στι­κό μυ­θι­στό­ρη­μα και τον πρα­κτι­κό ο­δη­γό για το τέ­λος του κό­σμου, οι ο­ποί­οι ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι προ­σφέ­ρουν το κλει­δί για τα μυ­στή­ρια της Α­πο­κά­λυ­ψης9.

Σε ο­ρι­σμέ­νους φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κούς κύ­κλους, η α­διαλ­λα­ξί­α του κ. Α­ριέλ Σα­ρόν και το πο­λε­μι­κό του πνεύ­μα βρί­σκουν εν­θου­σιώ­δη υ­πο­δο­χή. Άλ­λω­στε, η –κα­θα­ρά προ­κλη­τι­κή– ε­πί­σκε­ψή του, στις 28 Σε­πτεμ­βρί­ου 2000, στο ό­ρος του Να­ού (στο Τέμενος Αλ Ακσά) δεν ή­ταν αυ­τή που πυ­ρο­δό­τη­σε τον κύ­κλο της βί­ας το τέ­λος του ο­ποί­ου δεν δια­φαί­νε­ται α­κό­μα; Σύμ­φω­να λοι­πόν με τις Γρα­φές, σ’ αυ­τή την ιε­ρή το­πο­θε­σί­α θα υ­ψω­θεί ο Τρί­τος Να­ός, προ­α­νά­κρου­σμα αι­μα­τη­ρών ε­σχα­το­λο­γι­κών μα­χών. Σε αυ­τές τις συν­θή­κες, μια ει­ρη­νι­κή λύ­ση ή ε­δα­φι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις θα μπο­ρού­σαν να υ­πο­νο­μεύ­σουν –ή να κα­θυ­στε­ρή­σουν– την πραγ­μά­τω­ση των προ­φη­τειών. Ό­πως το υ­πο­γράμ­μι­σε ο πά­στο­ρας Χά­τσεν­ς: “Δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει ει­ρή­νη πριν α­πό την έ­λευ­ση του Μεσ­σί­α”.

Πα­ρά τη φαι­νο­με­νι­κή της στα­θε­ρό­τη­τα, η συμ­μα­χί­α α­νά­με­σα σε α­κραί­ους ισ­ρα­η­λι­νούς και χρι­στια­νούς φο­ντα­με­ντα­λι­στές στη­ρί­ζε­ται σε μια πα­ρε­ξή­γη­ση. Πράγ­μα­τι, το χρο­νο­διά­γραμ­μα που προ­βλέ­πουν οι φο­ντα­με­ντα­λι­στές προ­κα­λεί α­νη­συ­χί­α: πρώ­τα οι κα­τα­στρο­φές, τα δει­νά και οι πό­λε­μοι. στη συ­νέ­χεια η α­νοι­κο­δό­μη­ση του Να­ού και η έ­λευ­ση του Α­ντί­χρι­στου. τέ­λος, η δευ­τέ­ρα πα­ρου­σί­α του Μεσ­σί­α και η τε­λι­κή σύ­γκρου­ση, στην Ιε­ρου­σα­λήμ, α­νά­με­σα στο Κα­λό και το Κα­κό. Τό­τε οι Δί­καιοι θα α­νέλ­θουν “α­γαλ­λιά­ζο­ντας” στον ου­ρα­νό. Τα δύ­ο τρί­τα των Ε­βραί­ων θα προ­ση­λυ­τι­σθούν και οι υ­πό­λοι­ποι θα εκ­μη­δε­νι­στούν ή θα κα­τα­δι­κα­στούν στην Κό­λα­ση10. Για ο­ρι­σμέ­νους, μά­λι­στα, το τέ­λος του κό­σμου βρί­σκε­ται πο­λύ πιο κο­ντά απ’ ό­σο φαί­νε­ται. Τον Ια­νουά­ριο του 1999, ο αι­δε­σι­μό­τα­τος Τζέ­ρυ Φάλ­γουελ δια­κή­ρυσ­σε ό­τι η έ­λευ­ση του Μεσ­σί­α θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί μέ­σα στα ε­πό­με­να δέ­κα χρό­νια. Βε­βαί­ω­νε ε­πί­σης πως ο Α­ντί­χρι­στος βρι­σκό­ταν ή­δη α­νά­με­σά μας και πως ή­ταν “Ε­βραί­ος και άρ­ρην”11.

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΕΙΣ

1. Πατ Ρό­μπερ­τσον, The New Millenium: 10 trends that will impact you and your family by the year 2000, Word Publishing, Dallas, 1990, Christian Broadcasting Network, 21 Φε­βρουα­ρί­ου 2002. Βλέ­πε ε­πί­σης, Ingrid Carlander, “ La foire aux miracles des télévangélistes américains ”, Le Monde diplomatique, Ιού­νιος 1988.
2. Γκρέ­ις Χάλ­σελ, Prophecy and Politics : The Secret Alliance between Israel and the U.S. Christian Right, Lawrence Hill, Westport (CT), 1989.
3. Norman Podhoretz, Breaking Ranks : A Political Memoir, Harper and Row, Νέ­α Υόρ­κη, 1980.
4. Βλέ­πε Σερ­ζ Α­λι­μί, “Le poids du lobby pro-israélien aux Etats-Unis”, Le Monde diplomatique, Αύ­γου­στος 1989.
5. “How Israel became a Favorite Cause of the Conservative Christian Rihgt”, The Wall Street Journal, 23 Μα­ΐ­ου 2002.
6. Με 94 ψή­φους έ­να­ντι 2 στη Γε­ρου­σί­α και 352 έ­να­ντι 21 στη Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων, το α­με­ρι­κα­νι­κό Κο­γκρέ­σο δια­κή­ρυ­ξε ό­τι “το Ισ­ρα­ήλ και οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες δε­σμεύ­ο­νται σε έ­ναν κοι­νό α­γώ­να κα­τά της τρο­μο­κρα­τί­ας”.
7. Jeffery L.Sheler, “Evangelicals support Israël, but Some Jews Are Skeptical”, U.S. News and world Report, 12 Αυ­γού­στου 2002.
8. Time, 23 Ιου­νί­ου 2002.
9. Ο τε­λευ­ταί­ος τό­μος που εκ­δό­θη­κε: Tim La Haye-Gerry Jenkins, The Remnant : On the Brick of Armageddon, Tyndale House, 2002.
10. Βλέ­πε, για πα­ρά­δειγ­μα, τις ι­στο­σε­λί­δες Bible Prophecy, BCI ή Rapture Ready.
11. The Washington Post, 16 Ια­νουα­ρί­ου 1999.