Φίλος μεν Πλάτων

502

του Σπ. Κακουριώτη, από το Άρδην τ. 30, Μάιος-Ιούνιος 2001

Μια α­ντα­πά­ντη­ση εί­ναι πά­ντα ά­χα­ρη δου­λειά, και μά­λι­στα σε έ­ναν “διά­λο­γο” που ξε­κί­νη­σε πριν α­πό τέσ­σε­ρις μή­νες. Αλ­λ’ ε­πει­δή φί­λος μεν Γιάν­νης, φιλ­τέ­ρα δε α­λή­θεια (ό­πως λε­ει και ο Λα­λιώ­της!), εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να ει­πω­θούν με­ρι­κά πράγ­μα­τα α­κό­μη, πό­σο μάλ­λον που η α­πά­ντη­ση (του ί­διου του Γ. Σχί­ζα; Των “Οι­κο­λό­γων Ε­ναλ­λα­κτι­κών”; Δεν κα­τά­λα­βα…) δεν α­πα­ντά πο­σώς ε­πί της ου­σί­ας.

Και η ου­σί­α, α­γα­πη­τοί φί­λοι, εί­ναι μί­α: Πα­ρά την έλ­λει­ψη “ο­νο­μα­το­λο­γι­κού άγ­χους”, ε­πι­λέ­γε­τε α­κρι­βώς ε­κεί­νο το ό­νο­μα που εκ­φρά­ζει έ­να κομ­μά­τι της πο­λι­τι­κής κλη­ρο­νο­μιάς ό­λων μας για να ση­μα­το­δο­τή­σε­τε μια δι­κή σας, α­πο­κλει­στι­κά, τω­ρι­νή πο­λι­τι­κή ε­πι­λο­γή! Η (πο­λι­τι­κή) κλη­ρο­νο­μιά των Οι­κο­λό­γων – Ε­ναλ­λα­κτι­κών α­νή­κει εξ ί­σου στους φί­λους που “συμ­μά­χη­σαν” με τον Συ­να­σπι­σμό, σε ε­κεί­νους που α­κο­λού­θη­σαν ξε­χω­ρι­στή, μη πο­λι­τι­κή, πο­ρεί­α πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής δρα­στη­ριο­ποί­η­σης, σε πολ­λούς α­πό αυ­τό το πε­ριο­δι­κό, α­κό­μη και στον… νυν υ­φυ­πουρ­γό ΠΕ­ΧΩ­ΔΕ Η. Ευ­θυ­μιό­που­λο και τον (πο­λι­τι­κά) σι­τι­ζό­με­νο α­πό το πρυ­τα­νεί­ο του ΠΑ­ΣΟΚ Μ. Μο­δι­νό… Ό­λοι αυ­τοί, και ε­κα­το­ντά­δες άλ­λοι, χτί­σα­με α­πό κοι­νού, ο κα­θείς α­νά­λο­γα με τις δυ­νά­μεις του, την ε­μπει­ρί­α του πρώ­του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­κού “πρά­σι­νου κόμ­μα­τος”. Εί­ναι φυ­σι­κό οι α­πο­τι­μή­σεις του κα­θε­νός μας για ε­κεί­νη την ε­μπει­ρί­α να α­πο­κλί­νουν –να εί­ναι έ­ως και δια­με­τρι­κά α­ντί­θε­τες. Δεν κα­τα­νο­εί­τε ό­μως (ή μή­πως δεν θέ­λε­τε να το κα­τα­νο­ή­σε­τε;) ό­τι το να ι­διο­ποιεί­στε αυ­τή την κοι­νή κλη­ρο­νο­μιά που ση­μα­το­δο­τεί αυ­τό το λι­γό­τε­ρο “ελ­κυ­στι­κό ση­μαί­νον”, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το στο α­λι­σβε­ρί­σι των δι­κών σας πο­λι­τι­κών ε­πι­λο­γών, προ­σβάλ­λει βα­θύ­τα­τα ε­μάς τους υ­πό­λοι­πους που, στο κά­τω-κά­τω, κά­νου­με δια­φο­ρε­τι­κές ε­πι­λο­γές α­πό τις δι­κές σας;

Ό­σο για τις εν­δια­φέ­ρου­σες α­πο­στρο­φές του Γιάν­νη πε­ρί φι­λί­ας: Δεν α­ντι­λαμ­βά­νο­μαι ποιος ή­ταν ο κίν­δυ­νος στον ο­ποί­ο α­νέ­με­νε να γνω­ρί­σει τους φί­λους του. Θυ­μά­ται πο­λύ κα­λά ό­μως ό­τι φί­λοι του -και α­πό το χώ­ρο αυ­τού του πε­ριο­δι­κού- έ­σπευ­σαν να τον υ­πε­ρα­σπι­στούν α­πέ­να­ντι στον κ. Χα­τζη­πα­να­γιώ­του, ό­ταν τον έ­σερ­νε στα δι­κα­στή­ρια. Η πε­ρί των …ι­μα­τί­ων υ­πεν­θύ­μι­ση λοι­πόν πε­ριτ­τεύ­ει. Ε­κτός πια κι αν εν­νο­εί ό­τι κιν­δυ­νεύ­ουν να κα­τα­πο­ντι­στούν εν μέ­σω Συ­να­σπι­σμού και διεμ­βο­λί­ζο­ντος ΠΑ­ΣΟΚ, ά­ρα ως φί­λοι έ­πρε­πε να τους… ψη­φί­σου­με ώ­στε να ι­σχυ­ρο­ποι­ή­σουν τη θέ­ση τους!

Άλ­λω­στε έ­να άλ­λο γνω­μι­κό, ό­χι αρ­χαί­ο αυ­τό, λέ­ει: “Πες μου τους φί­λους σου να σου πω ποιος εί­σαι”. Και οι μι­σοί φί­λοι του Γιάν­νη α­γω­νί­ζο­νται σή­με­ρα (ό­πως κι ο ί­διος) για να σω­θεί ο Σχοι­νιάς α­πό τους νέ­ους Μή­δους του “2004”, ε­νώ οι άλ­λοι μι­σοί, ό­πως ο κ. Κί­μων Χα­τζη­μπί­ρος, υ­πεύ­θυ­νος έκ­δο­σης του πε­ριο­δι­κού τους (Δαί­μων της οι­κο­λο­γί­ας), αλ­λά και με­λε­τη­τής του project των ο­λυ­μπια­κών έρ­γων στην πε­ριο­χή, α­γω­νί­ζο­νται ώ­στε “οι Μή­δοι ε­πί τέ­λους να δια­βού­νε”…
Σ.Κ.

ΥΓ.: Ό­σον με α­φο­ρά, ο δη­μό­σιος διά­λο­γος πε­ρί τα “ο­νο­μα­το­λο­γι­κά” πε­ρα­τού­ται ε­δώ. Για δε τα υ­πό­λοι­πα, έ­ως το 2004 α­νοί­γε­ται μπρο­στά μας στά­διον δό­ξης λα­μπρόν…