του Β. Στοϊλόπουλου, από το Άρδην τ. 19-20, Απρίλιος-Ιούνιος 1999
Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι η παρουσία γερμανικών στρατευμάτων εκεί όπου στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προέλαυνε ο χιτλερικός στρατός, αντί να εκτονώσει την κρίση θα την αναθερμάνει… Είναι εξόχως σημαντικό η σημερινή Γερμανία να δείχνει αυτοσυγκράτηση, κυρίως “σε θέματα που σχετίζονται με τη πολιτική ισχύος, που στηρίζεται στο στρατό”. Με αυτά και άλλα παρεμφερή επιχειρήματα προσπαθούσε, τέλη του ’94, ο Γιόσκα Φίσσερ, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και αδιαμφισβήτητη “bella figura” των Πρασίνων, να αντικρούσει τον ανεκδιήγητο Κον Μπεντίτ, που με φανατισμό υποστήριζε τη συμμετοχή των Γερμανών σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Βοσνία. Ήταν ακόμη η εποχή, που για τη πλειοψηφία των Πρασίνων, ο πασιφισμός αποτελούσε κυρίαρχο προγραμματικό στοιχείο ίου κόμματος, το ενδεχόμενο νομής της εξουσίας ήταν ακόμη απόμακρη οπτασία και ο, υπέρβαρος τότε, Φίσσερ φορούσε πάνινα παπούτσια, δεν είχε ανακαλύψει τη χορτοφαγία και ούτε έκανε τις επιβλητικές εμφανίσεις του με πανάκριβα κοστούμια που εντυπωσιάζουν ακόμη και τον Γκύντερ Γκρας.
Πρόθυμοι συνεργοί σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Οι καιροί, βεβαίως, άλλαξαν από τότε και οτιδήποτε εναλλακτικό, οικολογικό και αντι-συμβατικό χαρακτηριστικό των Πρασίνων, πετάχτηκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η εγκατάλειψη του πασιφισμού συνέβαλε καθοριστικά στην “ενηλικίωση” των Πρασίνων και στη λειτουργική ενσωμάτωσή τους στο γερμανικό πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση στη παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων. Μια νέα Τάξη όπου, κατά τα φαινόμενα, οι ΗΠΑ, με αιχμή του δόρατος το νέο παγκοσμιοποιημένο NATO, θα προτάσσουν τα δικά τους ηθικά πρότυπα και θα επιβάλουν τους δικούς τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς, αφήνοντας στους “προοδευτικούς” Ευρωπαίους το οτίγμα του αμαρτωλού κομπάρσου και πρόθυμου συνεργού. Το δήλωσε άλλωστε με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο και ο ίδιος ο ακραιφνής φιλοατλαντιστής Φίσσερ, αναφερόμενος στο συσχετισμό δυνάμεων εντός του NATO : “έχουμε ένα καρπούζι, δύο μήλα και μερικά μπιζέλια”, με τη Γερμανία ν’ ανήκει προφανώς στην κατηγορία των υποτακτικών μπιζελιών!
Αν η συγκρότηση της ερυθροπράσινης κυβέρνησης Σρέντερ και ο οκτάμηνος άδοξος βίος της δεν αρκούσαν για να εξανεμιστούν και τα τελευταία υπολείμματα της ακτινοβολίας των Πρασίνων, ήρθαν οι δολοφονικές επιδρομές του NATO στη Γιουγκοσλαβία για να επισφραγίσουν την οριστική απωΛεια της ταυτότητας, του ήθους και της τιμής τους. Η παραμονή στην εξουσία αποτελεί πλέον το μοναδικό συνεκτικό ιστό μεταξύ της φιλειρηνικής μειοψηφίας του κόμματος, των ηθικολόγων του Φίσσερ και των ολίγων, μονίμως διαφωνούντων, ριζοσπαστών, που εξακολουθούν να παραμένουν στο κόμμα ως “εσωτερικοί μετανάστες”.
Με σημαιοφόρο τον “Υπουργό της εξωτερικής εμφάνισης” και ιδεολογική ασπίδα την επιλεκτική χρήση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, σύσσωμη η ηγεσία των Πρασίνων επικαλύπτει, με αβάσταχτη ελαφρότητα, έννοιες όπως το Διεθνές Δίκαιο, η διεθνής έννομη τάξη, η δημοκρατία, η εθνική κυριαρχία, συστρατευόμενη με τα γεράκια του NATO σ’ ένα έγκλημα που δεν συνδέεται καθόλου με την πολιτική ενός, έστω ρεφορμιστικού, οικολογικού κόμματος.
Μετά τη μακρόχρονη πορεία στον αστερισμό της ανέξοδης αντιπολεμικής ρητορείας, οι Πράσινοι διεξάγουν, από κυβερνητικές πλέον θέσεις, τον δικό τους επιθετικό πόλεμο (τον πρώτο της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) και συνεργούν με αξιοθαύμαστη συνέπεια, στην ιδεολογικοποί-ησή του, εκσφενδονίζοντας αναίσχυντα το δικό τους “δημοκρατικό” no passaran, την ώρα που οι ίδιοι καταπατούν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο, παραβιάζουν το σύνταγμα της χώρας τους —που απαγορεύει με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης το ξεκίνημα ενός επιθετικού πολέμου από το γερμανικό έδαφος— και ξεχνούν το εκλογικό τους πρόγραμμα, της περασμένης χρονιάς, σύμφωνα με το οποίο το κόμμα δεν επιτρέπει την επιβολή της ειρήνης με στρατιωτικά μέσα.
Η απάντηση στο έντεχνο ερώτημα του Φίσσερ “αν η Βοσνία αποτελεί την Ισπανία της δικής μας γενιάς” έχει δοθεί από τους Πράσινους ήδη από την επαύριο των θλιβερών γεγονότων στη Σρεμπρένιτσα και ισχύει βεβαίως και για το Κοσσυφοπέδιο. Μόνο που αντί για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες του ισπανικοί εμφυλίου βλέπουμε έναν επιβολέα, το NATO, που απαιτεί εκατόμβες αθώων αμάχων, προκειμένου να υπερασπιστεί, όχι τα νόμιμα δικαιώματα των Αλβανών Κοσοβάρων, αλλά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της Νέας Εποχής και να σταθεροποιήσει την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.
Γερμανοί αρθρογράφοι κατηγορούν τους Πράσινους ότι, αποδεχόμενοι, μαζί με τους λοιπούς “προοδευτικούς” της Εσπερίας, το “νόμο” του Lynch, ουσιαστικά συμπεριφέρονται σαν εκείνες τις καταδιωκτικές ομάδες κονμπουροφόρων και βοηθών σερίφηδων που -υνηγούσαν ζωοκλέφτες, κάπου στην Άγρια Δύση.
Γι αυτό και δεν είναι παράξενο που τις -μέρες του πολέμου γίνονται καταλήψεις στα κεντρικά γραφεία των Πρασίνων, οι οποίοι ξεπήδησαν, ως γνωστόν, μέσα από επιτροπές ειρήνης με σθεναρή αντιπολεμική και αντιαμερικανική στάση, και αναρτώνται πανό που γράφουν: “καλώς ήρθατε στη λέσχη των πολεμόχαρων”. Γι αυτό και ήταν αναμενόμενο στις λιγοστές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, στη Γερμανία, να εμφανίζονται πανό όπου ο ερυθρο-πράσινος κυβερνητικός συνασπισμός χαρακτηρίζεται: “κόκκινος σαν αίμα και πράσινος σαν χακί”.
Κοντά στους αναθεωρητές της ναζιστικής ιστορίας
Η αναζήτηση από τον Φίσσερ και των νέων σταυροφόρων μιας δικαιολογητικής βάσης για ένα “δίκαιο πόλεμο” του NATO, στα πρότυπα του Αγίου Αυγουστίνου και του Καντ, τον έφερε πολύ κοντά στους αναθεωρητές του εθνικο-σοσιαλιστικού άχθους της Γερμανίας, οι οποίοι ανέκαθεν υποστήριζαν ότι όλοι οι λαοί, ανεξαιρέτως, είναι ικανοί να έχουν τα δικά τους Αουσβιτς. Στην προσπάθεια του να εξισώσει τα αμαρτήματα, που διέπραξε στο Κοσσυφοπέδιο το καθεστώς Μιλόσεβιτς, με εκείνα του Χίτλερ, ο Φίσσερ κατάφερε, για μια ακόμη φορά, να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Μόνο που η φράση του “ποτέ πια Αουσβιτς” προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, καθώς ακόμη και μια παραπληροφορημένη και εμποτισμένη στον αντισερβισμό κοινωνία, όπως η γερμανική, μπορεί ακόμη να διακρίνει ότι τα γεγονότα, τα μεγέθη, η αρτιότητα και τα συστήματα της εξολόθρευσης, η διαστροφή και η δολιότητα των γενοκτόνων προσδίδουν στο Αουσβιτς μια μοναδικότητα, με την οποία οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να ζουν και στο μέλλον. Εκτός κι αν το δίδυμο Σρέντερ-Φίσσερ καταφέρει, όπως άλλωστε διατείνεται, ν’ απαλλάξει το γερμανικό έθνος από τα “συμπλέγματα του παρελθόντος”, που εμπόδιζαν μέχρι τώρα την αποτελεσματική προώθηση των γερμανικών συμφερόντων. Είναι σαφές ότι στην περίπτωση αυτή ένας “ανθρωπιστικός” πόλεμος με γερμανική συμμετοχή είναι η καλύτερη συνταγή, ιδιαίτερα μάλιστα όταν, σύμφωνα με τον άτυπο ηγέτη των Πρασίνων, “η Γερμανία βρίσκεται για πρώτη φορά με το μέρος του δικαίου”.
Η επαναλαμβανόμενη εξομοίωση Χίτλερ-Μιλόσεβιτς από τον Φίσσερ ξαναφέρνει στην επιφάνεια και την γνωστή αμετροέπεια ενός ανθρώπου που σκηνοθετεί ο ίδιος την προβολή του εαυτού του. Λες και μπορεί να ξεχάσει κανείς όταν, ευρισκόμενος από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος, έλεγε ότι “η ιστορία μάς δείχνει ότι ο κόσμος πρέπει να θανατώνει τους Γερμανούς ήρωες, όπως κάνει με τα λυσσασμένα σκυλιά”. Το επικίνδυνο βέβαια δεν είναι τόσο το πέρασμά του στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, όσο η αμετρο-έπειά του, γιατί δίνει τροφή σε όλους εκείνους τους κύκλους που προσπαθούν συστηματικά να ξαναγράψουν τη γερμανική και παγκόσμια ιστορία, όπου το “Ολοκαύτωμα” και τα υπόλοιπα εγκλήματα της ναζιστικής Γερμανίας θα βρίσκονται σε κάποιες υποσημειώσεις.
Συμμετοχή στην απόκρυψη οικολογικών καταστροφών
Ύστερα από αρκετές εβδομάδες νατοϊκών βομβαρδισμών με βλήματα υποεμπλουτισμέ-νου ουρανίου κατά χημικών εργοστασίων και εγκαταστάσεων καυσίμων της Γιουγκοσλαβίας, κανείς Πράσινος δεν τόλμησε να χαλάσει την διαχρονική εικόνα των Γερμανών για τους “δαίμονες Σέρβους” και να διαμαρτυρηθεί για την οικολογική καταστροφή αγνώστου δυναμικής, που συντελείται στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στη Γιουγκοσλαβία, από την καταστροφική μανία του NATO. Και όμως ήταν τα ίδια πρόσωπα, που στον Πόλεμο του Κόλπου, ως άλλες Κασσάνδρες, προέβλεπαν ακόμη και τη συντέλεια του κόσμου εξαιτίας της οικολογικής διάστασης του πολέμου.
Τώρα φαίνεται πως, μέσα στην παραζάλη της εξουσίας και του αντισερβικού μένους, οι Πράσινοι “μιλιταριστές του ανθρωπισμού” ξεχνούν ότι το οικολογικό παράδειγμα αποτελούσε για χρόνια το δικό τους μονοπώλιο στην πολιτική, που τους έβγαλε τελικά από τις ποικιλόμορφες πολιτικές σέχτες της δεκαετίας του ’70 και τους μετέφερε στα ρετιρέ της εξουσίας. Ξεχνούν ακόμη ότι ή πηγαία διαμαρτυρία. σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και ιδιαίτερα ως προς τα οικολογικά, λειτουργούσε για πολλά χρόνια σαν ορμόνη ανάπτυξης του κόμματος τους. Αυτό που, ασφαλώς, δεν ξεχνά ο κομματικός μηχανισμός είναι η συστηματική καλλιέργεια του μύθου της οικολογικής προσέγγισης των πραγμάτων, εκ μέρους των Πρασίνων, που λειτουργεί ακόμη ως άλλοθι και μοχλός ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων με τους ψηφοφόρους, που, όπως φαίνεται, διαρκώς θα λιγοστεύουν.
Η απειλή της διάσπασης
Είναι σαφές ότι η παραίτηση μιας από τις κυβερνήσεις των νέων σταυροφόρων της Δύσης θ’ αποτελούσε σημαντική νίκη της Γιουγκοσλαβίας, τουλάχιστον σε διπλωματικό και ηθικό επίπεδο. Η πλέον ευάλωτη από τις 19 νατοϊκές κυβερνήσεις είναι, κατά γενική ομολογία, η γερμανική, καθώς κάθε νέα ημέρα βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας διευρύνει τα ήδη υπάρχοντα ρήγματα στο κόμμα των Πρασίνων, απομακρύνοντας ακόμη περισσότερο την κομματική ελίτ από σημαντικά τμήματα της βάσης. Γι* αυτό άλλωστε και τα ηγετικά στελέχη αναζητούν αγωνιωδώς νέα “ανθρωπιστικά επιχειρήματα” υπέρ του εγκλήματος που συντελείται στη Γιουγκοσλαβία, ελπίζοντας να σπάσει, το συντομότερο δυνατό, η σθεναρή αντίσταση του γιουγκοσλαβικού λαού.
Όμως, παρά τη νέα κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος στους Πράσινους, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν πρώτοι την κυβέρνηση Σρέντερ. Ήδη, ο “αριστερός” Υπουργός Περιβάλλοντος των Πρασίνων Γιούργκεν Τριιτίν, λειτουργεί, εν όψει Συνεδρίου για τον πόλεμο και πάλι ως πόλος κατευνασμού, όσων διαφωνούν με τις διπλωματικές επιλογές του Φίσσερ. Ακόμη και εκείνα τα στελέχη, που απαιτούν τον άμεσο τερματισμό των βομβαρδισμών, δηλώνουν σαφώς ότι δεν σκοπεύουν να ρίξουν την κυβέρνηση, καθώς η ανατροπή της θα σημάνει την απώλεια της επιρροής και των αξιωμάτων τους.
Ο Φίσσερ απολαμβάνει την πλήρη κάλυψη όλων των ηγετικών στελεχών και της πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, που σιωπούν ακόμη και όταν το NATO βομβαρδίζει αμάχους, νοσοκομεία ή τον τηλεοπτικό σταθμό του Βελιγραδίου. Εξακολουθεί να εμφανίζεται ως ο ακάματος εργάτης της ειρήνης και του ανθρωπισμού, παρ’ότι όλοι διαπιστώνουν ότι τα ειρηνευτικά του σχέδια ήταν άκομψες παραλλαγές του νατοϊκού “τελεσιγράφου” προς τον Μιλόσεβιτς και δεν αποσκοπούσαν παρά μόνο στον καθησυχα-σμό της βάσης των Πρασίνων, όπου κατα-μετρώνται ακόμη σημαντικά υπολείμματα πασιφιστικής ιδεολογίας. 0 ίδιος, πάντως, φρόντισε να ξεκαθαρίσει το τοπίο, δηλώνοντας πως δεν εκπροσωπεί μόνο τους Πράσινους και ότι σε περίπτωση που το κόμμα, στο επόμενο Συνέδριο, δεν αποδεχτεί την μέχρι τώρα πολιτική του στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, αυτός θα το εγκαταλείψει, αν και γνωρίζει ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες αποφάσεις του Συνεδρίου, τουλάχιστον 37 από τα 47 μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας των Πρασίνων είναι σταθερά στο πλευρό του και ότι η αποδεκατισμένη βάση, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορεί να “επαναστατήσει” εναντίον της ηγεσίας και της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Είναι σαφές ότι οι 37 βουλευτές επαρκούν για την άνετη συνέχιση του παρόντος κυβερνητικού συνασπισμού. Τα δραματουργικά στοιχεία και ο τραγέλαφος που χαρακτήριζαν ανέκαθεν τα Συνέδρια των Πρασίνων αναδύονται για μια ακόμη φορά, μόνο που τώρα στηρίζονται σε ψυχρούς υπολογισμούς και σε εκβιασμούς και όχι στην αθωότητα και τον αυθορμητισμό νεόκοπων της πολιτικής.
Όπως κι αν εξελιχθούν όμως τα γεγονότα ο επονομαζόμενος “πόλεμος των προοδευτικών” στη Γιουγκοσλαβία, θ’ αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη του πάνω στο κόμμα των Πρασίνων. Η αναπόφευκτη νέα συρρίκνωση, εξαιτίας του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, προκαλεί ήδη μεγάλη σύγχυση που διαπερνά όλα τα στάδια της κομματικής ιεραρχίας. Παρατηρείται το φαινόμενο, στις τοπικές συνελεύσεις, πολλά μέλη του κόμματος να υπερψηφίζουν τη γερμανική συμμετοχή στο βρόμικο πόλεμο και παράλληλα να ομολογούν πως καταψήφισαν τη συνείδησή τους, που απαιτεί τον άμεσο τερματισμό της στρατηγικής της καμένης γης που εφαρμόζει το νέο NATO στη Γιουγκοσλαβία. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Πρασίνων εμφανίζονται βουλευτές, της αριστερής μάλιστα πτέρυγας, να έχουν μετανιώσει για την ψήφο τους υπέρ των βομβαρδισμών, παραδεχόμενοι ότι το έκαναν επειδή δεν γνώριζαν όλες τις πτυχές της συνθήκης του Ραμπουγιέ, η αποδοχή της οποίας θα μετέτρεπε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία σε κράτος μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.
Ο κίνδυνος διάσπασης στη κυβέρνηση Σρέντερ είναι βεβαίως υπαρκτός, περισσότερο λόγω της αντιπολεμικής στάσης του Λαφοντέν και άλλων ηγετικών στελεχών των Σοσιαλδημοκρατών και λιγότερο λόγω των Πρασίνων. Όσο για το επερχόμενο Συνέδριο των Πρασίνων, που θα κρίνει, για άλλη μια φορά, το μέλλον του κόμματος, όλοι, μέσα κι έξω από το κόμμα, συμφωνούν ότι θα υπάρξει μια απόφαση “που θα ικανοποιεί τους πράσινους Γκάντι, χωρίς να ενοχλεί στην εργασία τους τούς πράσινους Κίσσιγκερ”.
1η Μαΐου 1999
