από το Άρδην τ. 25-26, Μάιος-Ιούλιος 2000
Δεν ήταν ο Γιώργος μόνο ο ποιητής, ο καλλιτέχνης ,του λόγου, είχε και ένα καθαρά ανθρώπινο νόημα. Ήταν η φωνή του αίματος, η βαθειά επικοινωνία και η αγάπη. Παχύς όπως ήταν, από τον καιρό που εγώ τον γνώρισα – πριν φαίνεται πως ήταν λιγνός- έδινε την εντύπωση ότι ήταν βαρύς και αργόστροφος. Δεν είχε την ρωμαίικη επιπόλαιη εξυπνάδα, αλλά ο λογος του πάντα βάραινε. Και όταν δεν τον παράσερνε ο ερωτισμός του, ήξερε να κυβερνά καλά τον εαυτό του. Γι’ αυτό γρήγορα επιβλήθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικων και, χωρίς το επάγγελμά του να είναι η κύρια απασχόληση, υπήρξε καλός διπλωμάτης, σώφρων, μετρημένος, εχέμυθος, υπεύθυνος.
Μόνο στο Κυπριακό έπεσε έξω, διότι, όντας πρέσβης στη Βηρυτό και κάνοντας εκδρομές και πολυήμερες διακοπές στην Κύπρο, ερωτεύθηκε όχι μόνο τις ομορφιές του νησιού αλλά και τους πατριωτικούς ενθουσιασμούς των Κυπρίων. Είχε τόσο ταυτισθή με τα αισθήματα και τους παραλογισμούς των, ώστε όταν ως πρέσβης πιά στο Λονδίνο γίνονταν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή των Συμφωνιών της Ζυρίχης· Λονδίνου, δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι με αυτές σωζόταν ό,τι μπορούσε να σωθεί, ύστερα από την εγκληματική πολιτική του Μακαρίου από το 1950 ως το 1958. Τότε έγραψε στον Αβέρωφ ένα υπόμνημα εναντίον των Συμφωνιών, υποστηρίζοντας την συνέχιση του αγώνα, μη μπορώντας να προβλέψει όσα μετά το θάνατο του συνέβησαν και που ήταν μοιραία επακόλουθα, όχι της σύναψης αλλά της καταγγελίας των Συμφωνιών από τον Μακάριο.
Κ. Τσάτσος
Λογοδοσία μιας ζωής, Οι Εκδόσεις των Φίλων, σελ. 200.
