από το Άρδην τ. 25-26, Μάιος-Ιούλιος 2000
Σήμερα ο άνθρωπος έχει την ιδέα πως λευθερώθηκε απο αλλα πραγματα που τον μποδίζανε, τάχα, να είναι ελεύθερος Πέταξε λοιπόν από πάνω του, μαζί με τ’ άλλα, και την παράδοση, και βρέθηκε σ’ ένα χάος. Αυτό το χάος το λέγει ελευθερία. Οι παλιοί θαλασσινοι βλεπανε τ’ άστρο της τραμουντάνας (τσν παλικσν Αστέρα) και βρίσκανε τον δρομο τους. Κι ο άνθρωπος, μέσα στο ατελείωτο πέλαγος του καιρού, για να ξέρει που πηγαίνει, είχε την παράδοση που τον οδηγούσε. Σε καιρό που σκεπάζανε τον ουρανό σύννεφα, ο παλιός ναυτικός σαν έχανε το βορεινό αστέρι, δεν ήξερε που να τραβήξει. Φαντάσου λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να είχε την ιδέα πως με τη συννεφιά και δίχως το άστρο της τραμουντάνας ήτανε πιο ελεύθερος να πάει όπου ήθελε μέσα στο πέλαγος. Το ίδιο λέγει ία ο σημερινός άνθρωπος που δεν θέλει την παράδοση.
Ένας λαός που έχει χάσει την παράδοσή του είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χαμένο το μνημονικό του, που έχει πάθει αμνησία. Το σήμερα και το αύριο είναι δεμένα με τα περασμένα, και τα μελλούμενα από το σήμερα.
Με την παράδοση ο άνθρωπος δυναμώνει τη συνείδησή του, νοιώθοντας κοντά του και μέσα του, τους προγονούς του, χαιρόμενος και λυπούμενος μαζί τους, βλέποντας σ’ αυτούς τα ίδια αισθήματα, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες αδυναμίες, τους ίδιους στοχασμούς, που βρίσκει μέσα στον εαυτό του.
Η αιτία που κάνει τον άνθρωπο να ξεφύγει από την παράδοση είναι η αδιαφορία ή η υπερηφάνεια. Ο περήφανος άνθρωπος θαρρεί πως με την παράδοση χάνεται η προσωπικότητά του, πως δίχως αυτή θα γίνει ελεύθερος και πρωτότυπος. Και αυτό παθαίνουνε όσοι είναι αδύνατοι, ενώ στους δυνατούς η παράδοση δυναμώνει τον χαρακτήρα και τονώνει την προσωπικότητα.
Από το βιβλίο Ελληνική Παράδοση, Ανθολόγημα, σελ. 65-66 Αθήνα 1979
