του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 29, Μάρτιος-Απρίλιος 2001
«Ο Τσε Γκεβάρα, πολύ πιο κομμουνιστής από τον Άρη, γοητεύει σήμερα τους Ιταλούς νεοφασίστες. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν ο Αρης -που ας μη το ξεχνάμε, δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί αμηχανία στο επίσημο ΚΚΕ-γίνει όχι μεθαύριο, αλλά αύριο, σύμβολο της οργανωτικά διασκορπισμένης, πλην παρούσας και μάλιστα ογκούμενης ελληνικής ακροδεξιάς». Ναι, αυτό το καταπληκτικό κείμενο γράφτηκε στην Ελλάδα σήμερα, σε μια «δημοκρατική» εφημερίδα, από έναν «αριστερό» -τι άλλο θα μπορούσε να είναι- δια νοούμενο. Γράφτηκε στα «Νέα» από τον Δημοσθένη Κούρτοβικ κάτω από τον προβοκατόρικο τίτλο «Η μετακομιδή της κάρας του Άρη», στις 9 Δεκεμβρίου 1997, για να αναφερθεί στα βιβλία που προκάλεσαν ένα εκδοτικό ξέσπασμα, τα βιβλία των Δ. Χαριτόπουλου {Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων,), Γ. Φαράκου (Άρης Βελουχιώτης) και Γ. Καψάλη (Ο Άρης Βελουχιώτης και η εποχή του).
Ο Άρης λοιπόν -όπως και ο Τσε- θα γίνουν, αν δεν έχουν ήδη γίνει, το σύμβολο της ακροδεξιάς! Και η απόδειξη αυτού είναι πως το ΚΚΕ νιώθει «αμηχανία» έναντι του Άρη. Και επειδή ως γνωστόν ένα είναι το κόμμα, το ΚΚΕ, ο Άρης δεν μπορεί παρά να είναι… ακροδεξιός εντέλει. Και γιατί; Διότι ο «αυτοχθονισμός» και η «ξενοφοβία» του, μας λέει ο Κούρτοβικ δεν είναι σήμερα ίδιον της αριστεράς, αλλά της .. δεξιάς. Ως γνωστόν, η αριστερά στην οποία ανήκει ο κ. Κούρτοβικ… αγωνίζεται στο πλαίσιο του NATO και της Ευρωπαϊκής’Ενωσης, δεν έχει διακυβεύσει ποτέ το κεφάλι της -για να μην αναφερθούμε σε άλλο σημείο του σώματος- και εκθειάζει τον εκπολιτιστικό ρόλο του Κεμάλ Ατατούρκ στην προώθηση της ελληνοτουρκικής φιλίας. Η αριστερά των σαλονιών -οι ευτελισμένοι των προθαλάμων της Μεγάλης Βρεταννίας που συνωθούνται για να υμνήσουν τα αφεντικά τους-δεν έχει καμία σχέση με κατσαπλιάδες, με Τσε και Άρηδες. Αυτοί ανήκουν στην… ακροδεξιά, δηλαδή σε αυτούς που τους δολοφόνησαν, στους Σούρληδες που περιέφεραν το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη, και στους απογόνους τους που σήμερα διαμαρτύρονται για την… προβολή του «σφαγέα» Άρη από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης.
Γιατί, όμως, ξιφουλκεί ο κ. Κούρτοβικ, και παρεμπιπτόντως και ο κ. Σωμερίτης στο «Βήμα», εναντίον του Βελουχιώτη -χωρίς να ξεχνάει και τον Τσε; Διότι σήμερα, που mutatis mutandis η Ελλάδα αντιμετωπίζει και πάλι πρόβλημα εθνικής απειλής, η φιγούρα του Άρη, ως εκπροσώπου μιας ανυπότακτης πατριωτικής αριστεράς, που δεν υποτάσσεται σε ξένα αφεντικά και ξένα κελεύσματα γιγαντώνεται και πάλι. Στον ίδιο βαθμό που σε παγκόσμια κλίμακα γιγαντώνεται η φιγούρα του Τσε, ως του ανθρώπου που αψήφησε τη Νέα Τάξη των ιμπεριαλιστών. Γιατί και σήμερα στην Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν οι λαοί ξεσηκώνονται με τον ίδιο πόθο της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτόν που εξέφρασε ο Βελουχιώτης ξεσηκώνοντας τους καταπιεσμένους αγρότες της ελληνικής υπαίθρου.
Ανησυχεί λοιπόν όλη η σημιτική «κεντροαριστερά», όλοι οι σφουγγοκωλάριοι της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, διότι οι Έλληνες στρέφονται σε τέτοια σύμβολα και απειλούν τη θεσούλα τους· ξέρουν πως είναι πλέον μειοψηφία, και πως την εξουσία τους τη διατηρούν, γιατί τους στηρίζουν τα αφεντικά τους «ξένα και ντόπια» κατά τη… χυδαία φρασεολογία του Άρη- για όλα αυτά ανησυχούν.
Οι θιασώτες της καθαρής «επανάστασης» μισούν κάθε πραγματική επαναστατική διαδικασία στον τόπο τους. Επειδή δε η κυβερνητική παρέα δεν διαθέτει αρκετό προσωπικό διανοουμένων χρησιμοποιεί -με το αζημίωτο- όλη τη μεγάλη δεξαμενή της “χα-βιαροαριστεράς”. Κάποιοι, ίσως οι πιο οξυδερκείς, αλλά και τακτικά άστοχοι, ξιφουλκούν, επιτέλους ανοικτά, ενάντια στα μόνα σύμβολα που γέννησε η αριστερά σε αυτό τον τόπο, στα σύμβολα της Εθνικής Αντίστασης. Δυστυχώς για αυτούς, η Αριστερά στην Ελλαδα υπάρχει ακόμα -όσο υπάρχει- εξαιτίας της Αντίστασης και όχι βεβαια για τις θέσεις της στο Μακεδονικό ή το Μικρασιατικό.
Το πραγματικό δυστύχημα . βεβαια είναι πως στην Κατοχή οι ελάχιστοι οι αριστεροί που έπαιρναν θέση ενάντια στην Αντίσταση, ο Καστοριάδης και η παρέα του. Σήμερα είναι δυστυχώς πολύ περισσότεροι. Βλέπετε, άλλαξαν και οι εποχές και οι έννοιες και το καταναλωτικό επίπεδο μας». Ωστόσο, συρρικνούμενοι και γι’ αυτό λυσσαλέοι.
Τω όντι λοιπόν πραγματοποιείται η «μετακομιδή της κάρας της Άρη», αγαπητέ Δημοσθένη, πραγματοποιείται στο σήμερα, και αρχίζουν να ξανακούγονται τα τραγούδια του, «από την ογκούμενη ακροδεξιά», βεβαίως!
Ο Θεός της Ελλάδας, έλεγε και ο κατσαπλιάς Κολοκοτρώνης, μωραίνει ον βούλεται απωλέσαι…
Γ. Κ.
