του Γιώργου Καραμπελιά
Το «φαινόμενο Κασιδιάρης» δεν αποτελεί παρά τη σταγόνα που ήρθε να προστεθεί στον ωκεανό της λογικής του εμφυλίου που φαίνεται να στοιχειώνει από… την αρχαιότητα την ελληνική ιστορία. Πάντα, στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, η εμφυλιοπολεμική ροπή έρχεται συχνά να ανατρέψει και να καταστρέψει όσα είχαν πετύχει οι Έλληνες όταν ήταν ενωμένοι. Ο πελοποννησιακός πόλεμος διέλυσε την Ελλάδα και αποσυνέθεσε τόσο την Αθήνα όσο και τη Σπάρτη. Οι αδιάκοποι πόλεμοι των επιγόνων του Αλεξάνδρου έφεραν στην Ελλάδα τη Ρώμη. Οι εμφύλιες διαμάχες της Κομνήνειας Αναγέννησης έφεραν τους Τούρκους και τους Φράγκους για να διαμελίσουν το Βυζάντιο. Στην επανάσταση του ’21, ένας αδιάκοπος εμφύλιος πόλεμος απέτρεψε τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους και επέβαλε ως λύση τη Βαυαροκρατία και το κράτος της Μελούνας. Το 1915 με 1922, η εμφύλια διαμάχη απέτρεψε την ολοκλήρωση της ελληνικής αναγέννησης. Στα 1945-49, ο εμφύλιος πόλεμος κατέστρεψε για άλλη μια φορά το θαύμα του ’40 και της Αντίστασης και οδήγησε την Ελλάδα στο καθεστώς της εξάρτησης. Στην Κύπρο, η εμφύλια διαμάχη μακαριακών και γριβικών άνοιξε τον δρόμο για την καταστροφή του 74. Δυστυχώς, οι υπέροχοι απελευθερωτικοί αγώνες του ελληνικού λαού υπονομεύονταν διαχρονικά από τους πιο ακραίους και ανελέητους εμφυλίους.
Κάτι ανάλογο κινδυνεύει να συμβεί και σήμερα. Ο ελληνικός λαός έδωσε ένα σπουδαίο αγώνα για πάνω από δύο χρόνια ενάντια στην ξένη οικονομική κατοχή και το μνημόνιο. Κι όμως, σήμερα, κινδυνεύει να τον καταστρέψει μέσα από την εμφυλιοπολεμική λογική.
Τα φαντάσματα του εμφυλίου
Παρ’ ότι η μεταπολίτευση υπήρξε μία περίοδος που έτεινε να αμβλύνει τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, στο εσωτερικό του ελληνικού λαού, υπήρχαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις που, εξαιτίας της ένδειας των επιχειρημάτων τους, επένδυαν συστηματικά σε χωριστικά σύνδρομα. Από τη μια πλευρά οι νικητές του εμφυλίου και οι ηττημένοι της μεταπολίτευσης, δεξιοί, προσπαθούσαν να αναστήσουν τον φόβο για τους «μπολσεβίκους», που θα έπαιρναν τα σπίτια των νοικοκυραίων, ενώ οι πασόκοι προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν την αντίθεση προς την δεξιά («ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά») για να εισπράξουν εκλογικά αποτελέσματα.
Στην ίδια την παραδοσιακή αριστερά, η επιμονή στην μνήμη του εμφυλίου (το ΚΚΕ γιορτάζει συστηματικά τις επιχειρήσεις στον Γράμμο) υποκαθιστούσε την έλλειψη μιας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Έτσι, σε συνθήκες που αναπτυσσόταν η τουρκική επιθετικότητα, μετά την εισβολή στην Κύπρο, με αμφισβήτηση ακόμα και των συνόρων της Ελλάδας, τα ελληνικά κόμματα, στην πλειοψηφία τους, ακριβώς για να αποκρύψουν ότι αποφεύγουν να τοποθετηθούν σε αυτό το αποφασιστικό για τον ελληνικό λαό δεδομένο, εξαντλούνταν στην εσωτερική αντιπαράθεση. Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά και σε όλες τις μεγάλες ιδεολογικές συγκρούσεις της περιόδου: Το πρόβλημα δεν ήταν πλέον η αντίθεση των Ραγιάδων με τους Οθωμανούς, αλλά η σύγκρουση «διαφωτιστών» και Εκκλησίας. Σύμφωνα με την ίδια λογική, στην Κατοχή, δεν συγκρούονταν οι Έλληνες με τους Γερμανούς κατακτητές –και παρεμπιπτόντως με τους δωσίλογους– αλλά, σύμφωνα με τη νέα ιστοριογραφία των μαθητών του Λιάκου και του Μαργαρίτη, η αντίσταση δεν ήταν παρά ένας πρώτος εμφύλιος πόλεμος και το ίδιο απαντούν συμμετρικά από την απέναντι πλευρά όσοι ανακηρύσσουν τα τάγματα ασφαλείας σε αγωνιστές κατά του κομμουνισμού. Στην Κύπρο, η ΕΟΚΑ δεν στρεφόταν εναντίον των Εγγλέζων αλλά εναντίον των «αθώων» Τουρκοκυπρίων και των «ακραίων» διεθνιστών. Όλα αυτά κατέτειναν στην υποβάθμιση του εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα όλων των συγκρούσεων και την αναβάθμιση των ενδογενών και εμφυλίων συγκρούσεων. Γι’ αυτό ο «εχθρός» δεν ήταν πλέον ο Οθωμανός ή ο Γερμανός κατακτητής, αλλά πριν απ’ όλα ο εσωτερικός αντίπαλος, ο κοτζαμπάσης, ο ΕΔΕΣ, ο «μπολσεβίκος» και πιο πρόσφατα, ο «Χριστόδουλος», ο εθνικιστής, ή αντιστρόφως το «κομμούνι».
Η καλλιέργεια της ολοκληρωτικής βίας
Θα ξεχάσουμε άραγε τα «ΚΝΑΤ» της δεκαετίας του 1970 και του 1980, που προσπαθούσαν να επιβάλουν την τάξη στους νεολαιίστικους χώρους; Σταδιακώς, αρχικά στα Πανεπιστήμια και, στη δεκαετία του 2000, όλο και περισσότερο και στον δρόμο, αναπτύχθηκε μια κουλτούρα βίας με φασιστικά χαρακτηριστικά, που απαγόρευε την έκφραση της αντίθετης γνώμης και εκφραζόταν με το συστηματικό σπάσιμο καταστημάτων και τη χρήση μολότοφ, για να καταλήξει με τραγικές συνέπειες στη Μαρφίν και αλλού. Αυτή η «πολιτική βία» συνδυάστηκε με τον ακραίο χουλιγκανισμό των οπαδών των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων, που συχνά πυκνά κάνουν λαμπόγυαλο τους δρόμους και τα γήπεδα των πόλεων. Και αυτή δεν πρέπει να την υποτιμάμε διότι ένα μεγάλο μέρος των νεαρών αγοριών θητεύει πρώτα στους οπαδικούς στρατούς όπου και αποκτά την κουλτούρα του εμφυλίου. Είναι χαρακτηριστικό πως, ακόμα και όταν μια ελληνική ομάδα συγκρούεται με μια ξένη, οι Έλληνες οπαδοί των υπολοίπων ελληνικών ομάδων συντάσσονται στην πλειοψηφία τους με την ξένη! Όπως οι Κνίτες, στη δεκαετία του 80, που, όταν έπαιζε η ελληνική ομάδα με την σοβιετική, υποστήριζαν τη σοβιετική! Μέσα στο κλίμα της κρίσης του 2000 και ακόμα περισσότερο της παρούσης δεκαετίας, η εμφυλιοπολεμικές λογικές της πολιτικής βίας ήρθαν να συναντήσουν και να διαπλακούν με την οπαδική βία. Και, έτσι, διάφορες ομάδες οπαδών τάσσονται με τους φασίστες και τους χρυσαυγίτες και άλλες με τους αντιεξουσιαστές.
Για πολλά χρόνια, προσπαθούσαμε να καταδείξουμε το αδιέξοδο αυτής της εμφυλιοπολεμικής λογικής η οποία, στην πραγματικότητα, κρύβει και καλύπτει έναν βαθύ φόβο να αντιμετωπιστούν οι πραγματικοί αντίπαλοι της χώρας, η Μέρκελ και ο Ερντογάν. Τονίζαμε πως η επιδοκιμασία ή η ανοχή απέναντι σε μια ολοκληρωτική και φασιστοειδή συμπεριφορά, στα πανεπιστήμια και στους δρόμους, από μια αριστερά που έχει ξεχάσει την περιβόητη φράση του Μπρεχτ –για εκείνους που σιωπούν όταν βαράνε τους αντιπάλους τους– αργά ή γρήγορα θα στρεφόταν και ενάντια στους ίδιους. Πράγματι, σε συνθήκες κρίσης και στο επίπεδο της γυμνής βίας, κερδισμένοι βγαίνουν εν τέλει μόνο οι επαγγελματίες της βίας. Τους Κνίτες αντικατέστησαν οι αντιεξουσιαστές και αυτοί κινδυνεύουν να αντικατασταθούν από τους φασίστες. Και αυτό διότι οι φασιστικές ομάδες τύπου Χ.Α. οικοδομούνται αποκλειστικά στο πεδίο της βίας. Σήμερα, που το μεταναστευτικό και η εγκληματικότητα στρέφει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού προς τον νόμο και την τάξη, όχι μόνο θα επικροτείται η κρατική βία αλλά θα αναπτύσσεται με ταχύτητα και η παρακρατική και φασιστική βία.
Υπερβαίνοντας τα ξεπερασμένα δίπολα…, αναδεικνύοντας τη σύνθεση
Αλλά για να ξεφύγουμε από τους Κασσιδιάρηδες και να περάσουμε σε πιο σοβαρά διακυβεύματα, η ίδια τυφλή λογική διαπερνάει σήμερα, με έναν υστερικό λόγο, την αντιπαράθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δραχμή ή ευρώ κ.ο.κ. Και αυτό γίνεται σαφές ακόμα και σε τοποθετήσεις φίλων και συντρόφων. Το εμφυλιοπολεμικό γονίδιο είναι αθάνατο. Εξάλλου, έχει ιστορία τουλάχιστον τριών χιλιάδων χρόνων. Όταν, λοιπόν, τονίζουμε πως, μετά την 6η Μαΐου και την επιτάχυνση της ευρωπαϊκής κρίσης, το διακύβευμα στην Ελλάδα δεν είναι πλέον το μνημόνιο-αντιμνημόνιο –διότι η λογική του μνημονίου έχει καταδικαστεί συντριπτικά από τον ελληνικό λαό, και εξάλλου είναι αδύνατο να υλοποιηθεί– αλλά η επιβίωση της χώρας με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Γιατί γνωρίζουμε πως οι απώλειες έχουν υπάρξει ήδη και είναι χωρίς επιστροφή, ενώ πλέον απειλείται όχι μόνο ό,τι έχει μείνει από το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων αλλά και η ίδια η ανεξαρτησία μας. Και όμως, αντί να πρυτανεύσει μια λογική, ιδιαίτερα από τις αντιμνημονιακές λεγόμενες δυνάμεις, ενός ενιαίου εθνικού μετώπου που θα αναλάβει, σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, να διαπραγματευθεί αποφασιστικά τις τύχες της χώρας, προκρίνεται μια μικροκομματική και φτωχοπροδρομική λογική εμφύλιας διαμάχης. Αυτή είναι βέβαιο πως θα έχει τις χειρότερες δυνατές συνέπειες, διότι οξύνει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο εσωτερικό του λαού και θα μας εμφανίσει τελείως αποδυναμωμένους απέναντι στους κυριότερους εχθρούς μας, τους Γερμανούς, που καραδοκούν και απαιτούν την εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ, μέσα σε συνθήκες μιας καταστροφικής πτώχευσης. Άλλωστε, το φάσμα της καταστροφής είναι μπροστά μας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών διότι, σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης, κανείς δεν θα μπορεί να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά.
Εδώ και αρκετά χρόνια, έχουμε τονίσει πως, στην αγωνιστική παράδοση του ελληνισμού και της αριστεράς, συνυπάρχει το πνεύμα της αντίστασης και εκείνο του εμφυλίου. Εμείς επιλέξαμε να επενδύσουμε και να αναδείξουμε τη λογική της αντίστασης και να αντιταχθούμε σε εκείνη του εμφυλίου, γιατί είμαστε πεισμένοι πως η καρδιά της αντίθεσης είναι η αντίθεση του ελληνικού λαού με τους ξένους δυνάστες και επικυρίαρχους. Οι άλλοι, και δεν είναι τυχαία η εθνομηδενιστική λογική τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν επιλέξει την προβολή της εσωτερικής σύγκρουσης, έστω και αν είναι προφανές, όπως σήμερα, πως το κέντρο της αντίθεσης βρίσκεται στη σχέση του ελληνικού λαού με το παγκόσμιο σύστημα. Έτσι, μ’ έναν ξύλινο και ψεύτικο λόγο, συνεχίζουν να επιμένουν στα ξεπερασμένα διλλήματα, είτε προσδοκώντας να γίνουν «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», ή, ακόμα χειρότερα, σπρωγμένοι, ίσως και άθελά τους, από την εσωτερική λογική της εθνομηδενιστικής τους αντίληψης.
Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται, ήδη από σήμερα, δεν είναι τόσο η έκβαση μιας εκλογικής διαμάχης, η οποία ούτως ή άλλως θα αποτυπώσει μια ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στον φόβο για τα χειρότερα και την αγανάκτηση, αλλά εάν είναι δυνατόν, στις 18 Ιουνίου, να επιτύχουμε μία σύνθεση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο συναισθήματα. Μία σύνθεση κατά την οποία η αντιμνημονιακή λογική θα αναλάβει –έχοντας ενσωματώσει και την παράμετρο του «φόβου», δηλαδή με θάρρος και ευθύνη– να οδηγήσει τη χώρα σ’ έναν μακρόχρονο απελευθερωτικό αγώνα, που όχι μόνο θα μας βγάλει έξω από το μνημόνιο αλλά θα αποτελέσει την απαρχή μιας πιθανής και αναγκαίας ανάταξης του ελληνισμού. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Για κάτι τέτοιο, όμως, είναι αναγκαίο να υπερβούμε τη γιαλαντζή εμφυλιοπολεμική και διχαστική λογική, είναι αναγκαίο οι δυνάμεις της εργασίας, της παραγωγής και της αυτοσυνειδησίας του τόπου να αναλάβουν την πολιτική ηγεμονία, την οποία δεν μπορεί να προσφέρει ούτε μια μεταπρατική αστική τάξη ούτε τα παρασιτικά μεσοστρώματα που, για τριάντα πέντε χρόνια, άλλοτε εναλλασσόμενοι και άλλοτε –από ένα σημείο και μετά– μαζί, ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας για να την οδηγήσουν στην καταστροφή.
Απέναντι στην παρακμή των πόλεων, των κομμάτων και των τηλεοπτικών προγραμμάτων, απέναντι στη τρομακτική ηχώ του Finis Greciae, «να ορθώσουμε ένα πύργο υπερήφανο απέναντί τους», όπως μας καλεί ο Μιχάλης Κατσαρός.
19 ΣΧΟΛΙΑ
Αγαπητέ Γιώργο Καραμπελιά,
το άρθρο σου αυτό ειναι το λιγώτερο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ για πολλούς και ποικίλους λόγους. Οι κυριώτεροι: σε περιόδους οξύτατης ταξικής πάλης, πάντοτε, οι κυρίαρχες τάξεις κράδαιναν το ρόπαλο γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο επιβολής της εξουσίας τους. Οι καταπιεζόμενοι ήταν πάντα αναγκασμένοι να αντιδρούν στίς επιλογές των Αρχόντων. Καί σήμερα δεν κάνουν τίποτα άλλο στη χώρα μας. Μέχρι τώρα είχαμε στο κοινοβούλιο πολλά κοινά κλεφτρόνια συνδεδεμένα με επιχειρηματικούς κύκλους, τώρα που οξύνθηκε η κατάσταση, νομιμοποίησαν και τούς στυγνούς φονιάδες, τους βασανιστές, τα παιδιά του Εφιάλτη – Ιωανίδη. Τα περι ελληνικού εμφυλιοπολεμικού γονιδίου κλπ ειναι πολύ μακρυά απο μια καλή και εμπεριστατωμένη ανάλυση.
Ευχαριστώ.
Α. Κατσιουλης
1)Δεν αναφέρεται περί “γονιδίου”, αλλά μάλλον περί μίας νοοτροπίας, που καταλήγω ότι μάλλον ενσερνίζεστε, κ. Α.Κ.
2)Όσα στοιχεία έχουμε, δείχνουν ότι η ταξική βάση της Χρυσής Αυγής, προσεγγίζει εκείνη του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ταξική εξήγηση ίσως να μπορούμε να αποδώσουμε στα φαινόμενα βίας κατά στελεχών/βουλευτών ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΛΑΟΣ, (τόσο από μπαχαλοαναρχικούς/αριστερούς αγανακτισμένους, όσο και από χρυσαυγίτες), αλλά “το φαινόμενο Κασιδιάρη” , ή το φαινόμενο “μπάχαλο” εξηγείται μια χαρά από την ανάλυση του ΓΚ.
3)Είναι αναμφισβήτητο, ότι είναι παραπλανητικές οι λογικές τόσο της Χρυσής Αυγής (ανάθεση της αιτίας όλων των φαινομένων που ζούμε στους “κακούς ξένους” που ήρθαν εδώ) όσο και της Αριστερά ( φταίνε οι “κακοί ξένοι” που μας επιβάλλονται από αλλού), που αμφότεροι θεωρούν αν απαλλαγούμε από τους κακούς αυτούς ξένους, θα είναι όλα μέλι γάλα. Δεν είναι ότι υπάρχει ένα δίκιο στην αρχική διάγνωση του προβλήματος που προκαλούν αμφότερου είδους “ξένοι”, αλλά εκεί θα μείνουμε; Εμείς τι κάνουμε; Θα αρχίσουμε να παράγουμε και να αυτοπροσδιοριζόμαστε γεωστρατηγικά, στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας για να απαλλαγούμε από την ανάγκη ξένων εργατών και αφεντικών; Θα αυτοοργανωθούμε και θα συνεταιριστούμε, ή θα μείνουμε στη γκρίνια, στο αλληλοφάγωμα, και τον αλληθορισμό σε δευτερεύουσες παρά στις κυρίαρχες αντιθέσεις;
Η λογική σας είναι το λιγότερο ανεδαφική, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο κυριότερος, σε αυτόν τον τόπο η ‘όξυνση της ταξικής πάλης’ έτσι όπως την ονομάζετε, είχε πάντοτε ένα επίδικο: Τις τύχες αυτού του τόπου. την υποδούλωσή του, στις από Δύση και Ανατολή επεκτατικές επιβολές.
Τι σημαίνει ακριβώς ‘αντιδρώ στις επιλογές των αρχόντων’ αν όχι ‘αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη’, δηλαδή προτάσσω με ηγεμονικούς όρους έναν δρόμο αντίστασης έναντι στην επικείμενη υποδούλωση;
Επί του συγκεκριμένου, το πρόβλημα της χώρας εξαντλείται στην καταψήφιση των λεγόμενων ‘μνημονιακών δυνάμεων’ ή αφορά στο να αποκρούσει κανείς την καταστροφή που αντιπροσωπεύει η μεταμοντέρνα επιβολή της ‘γερμανικής Ευρώπης’;
Εάν συμβαίνει το δεύτερο, τότε δεν αρκεί η αγανάκτιση και η καταγγελία, αλλά πρέπει να υπάρξει και ένα όραμα για τον τόπο. Μια εναλλακτική πρόταση επί της ουσίας, για το πώς μπορούμε να πορευτούμε ελεύθεροι κατά τον 21ο αιώνα.
Οι τυφλοί διπολισμοί που αναδύονται στα πλαίσια της παρούσας προεκλογικής περιόδου δεν παρέχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα ως προς αυτό το κενό. Αντίθετα, χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν την απόλυτη οραματική γύμνια που χαρακτηρίζει τους δύο πόλους. Γι’ αυτό και σήμερα βιώνουμε μια ‘ισορροπιά του τρόμου’, που συνοδεύεται από μια αντιπαράθεση σε μοτίβα ‘ο-σκοπός-αγιάζει-τα-μέσα’. Ωστόσο, έτσι η πολιτική διαδικασία καταλήγει να είναι της χειρότερης υποστάθμης, τελματώνει, και αδυνατεί (έστω και διά της σύγκρουσης) να δώσει πραγματικές απαντήσεις για τα μεγάλα ζητήματα επιβίωσης και ελευθερίας που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Αν θέλουμε, πραγματικά, να βγούμε από το αδιέξοδο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό κίνδυνο στις διαστάσεις που του αναλογούν, και όχι να καταφεύγουμε σε τεχνικές υποκατάστασης μέσω της εφεύρεσης ‘εσωτερικών εχθρών’.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτοί που ευθύνονται πραγματικά για όποια θετική ανατροπή έχει συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα, οι αγανακτισμένοι και το κίνημα των πλατειών, ποτέ δεν έκανε αυτό το θανάσιμο σφάλμα. Μίλησε απευθείας για το ζητούμενο, με όρους ριζοσπαστικούς και ενωτικούς -και από εκεί και πέρα αντιπαρατέθηκε σε όποιους έμπρακτα του έφραζαν το δρόμο. Το αποτέλεσμα ήταν να τσακίσει τον δικομματισμό, και να καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα σε αυτούς που εσείς ονομάζετε ‘ταξικό εχθρό’.
Αν επιμέναμε ‘ταξικά’, έτσι όπως προσδιορίζετε εσείς το ‘ταξικό’ και με το περιεχόμενο που του βάζετε (το οποίο διαστρέφει επί της ουσίας οποιαδήποτε πραγματική ταξική αντιπαράθεση υφίσταται σήμερα σε αυτόν τον τόπο, καθώς συγκαλύπτει το κύριο πεδίο της σύγκρουσης των διαφορετικών κοινωνικών συμφερόντων, αυτό που έχει να κάνει με τις τύχες αυτής της πατρίδας), θα είμασταν ακόμα στην εποχή όπου η ΓΣΕΕ δεν κατάφερνε να μαζέψει 5.000 κόσμου!
Η διαφορά ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ το κίνημα των πλατειών είναι πολύ σαφής για ανασκευάσει την λογική σας…
Εμείς, αν θέλουμε να συνεχίσουμε τις ελπιδοφόρες νίκες του κινήματος των πλατειών σήμερα, καλούμαστε να τις υπερβούμε, να προχωρήσουμε την δυναμική που μας κληροδότησαν διαμορφώνοντας μια ηγεμονική άποψη, ένα όραμα για το που πρέπει να πάει αυτός ο τόπος.
Kε Καραμπελιά. Το φαινόμενο της “πολιτικής βίας” δεν αναλύεται μόνο με προσφυγή στα ΚΝΑΤ και στα αποκαϊδια της Μαρφίν. Ιδιαίτερα σε συνθήκες κοινωνικο- οικονομικής λαίλαπας, απορώ πως δεν αντιμετωπίζετε ως αναγκαίο παρεπόμενο το όλο φαινόμενο. Όμως δεν δίνεται από εσάς έμφαση στις κοινωνικο- οικονομικές αιτίες όσο στα περί “εμφυλίου” κ.α. Όσο και αν θέλετε να το υποβαθμίσετε οι πρακτικές “Κασιδιάρη” αφορούν και άλλες χώρες της Ευρώπης (ιδιαίτερα εκεί που έχουν εφαρμοσθεί άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές), είναι σύμφυτες με τις “α-πολιτίκ” νοοτροπίες της εποχής και ως εκ τούτου ούτε εμφύλιο πόλεμο απειλούν ούτε ευθύνονται τα ΚΝΑΤ και οι Αναρχικοί γι’ αυτές..#Μήπως τελικά και για τον Πύργο της Πίζας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ(!)
Πιστεύοντας πως έχω καταλάβει το βαθύτερο νόημα του κειμένου σας οφείλω να ομολογήσω πως συμφωνώ απόλυτα.Μπορεί να διαφωνώ με πολλά που γράφεται αλλά θα επικεντρωθώ σε αυτό που συμφωνώ.Γιατί βαρέθηκα να βλέπω παντού σε αυτή τη χώρα ανθρώπους που διαφωνούν.Και δε με εκνευρίζει το γεγονός οτι διαφωνούν συνεχώς,άλλωστε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο πρέπει να υπΆρχει και η διαφωνία για να υπάρξει ένα σωστό αποτέλασμα,αλλά το οτι ξεκινούν με σκοπό να διαφωνήσουν είτε υπάρχει λόγος είτε όχι.Είμαστε δηλαδή προκατηλειμμένοι σαν λαός και αυτό θεωρώ ότι οφείλετε στο πολυτάραχο παρελθόν μας.Και όταν υπάρχει αυτή η προκατάληψη δύσκολα θα πρυτανεύει η λογική και άρα θα καταλήγουμε σε ένα σωστό αποτέλεσμα που θα ευνοεί τόσο τον έλληνα εργαζόμενο, τον επιχειρηματία,τον μετανάστη,τον άνεργο και γενικά όλες τις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές τάξεις που συνυπάρχουμε σε αυτόν τον τόπο.Πολλές φορές πρέπει να αφήνουμε στην άκρη το παρελθόν μας για να μπορούμε να προοδεύουμε αλλιώς θα καταλήγουμε σε έναν φαύλο κύκλο(καλή ώρα) που δεν βγάζει πουθενά.Αυτό που ξεχνάμαι είναι οτι είμαστε άνθρωποι.Και αν βάλουμε σαν πυρήνα στις συζητήσεις μας τον ανθρωπισμό ίσως να μπορέσουμε κάτι να διορθώσουμε.Γιατί έγιναν πολλά άσχημα σε αυτή τη χωρα τόσα χρόνια και δυστυχώς συνεχίζουν να γίνονται.Οι διχόνια δεν ωφέλησε κανέναν παρά μόνο αυτόν που την έσπειρε.Και θα πρέπει κάποια στιγμή ο βασιλιάς να ξεβρακωθεί αλλιώς ζήτω που καήκαμε.
Συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος ,το κείμενο εχει επιχειρήματα και οπτική.Θα παρατηρούσα συνοπτικά;
-Ξεχναει να αναφέρει εκτός απο κνατ και αναρχικούς τους ρειντζερς και τους κένταυρους,ελπίζω τυχαία.
-Παραβλέπει το θέμα της αυτοάμυνας.Αν π.χ ο χώρος και οι εκδηλώσεις του Αρδην δέχονταν συνεχώς επιθέσεις φυσικής βίας από άλλες ομάδες θα είχε μπροστά δύο δρόμους.’Η θα τα παρατάγατε και θα πηγαίνατε σπίτια σας ή θα πέρνατε με κάποιο τρόπο τα ”μέτρα ” σας.Η προσφυγή στην αστυνομία θα ήταν αστείο βέβαια.Αφενός για ηθικούς λόγους και αφετέρου για λόγους αποτελεσματικότητας ,αφού η αστυνομία δεν είναι πρόθυμη να ασχολείται με διενέξεις πολιτικών ομάδων.
Αυτά …
Δυστυχώς Γιώργο για να προσεγγίσουμε αυτό το εξαιρετικό κείμενό σου θα πρέπει να πονέσουμε, να ματώσουμε, να χάσουμε φίλους και παιδιά, να σπαράξουμε και μετά να το ξαναδιαβάσουμε. Είναι δυστυχώς απαραίτητο να έχεις άσπρα μαλλιά για γράψεις ένα τέτοιο κείμενο. Οι νέοι εξ αριστερών κυρίως αλλά και οι δεξιότεροι, φυσικά και είναι βέβαιοι για το ποιός είναι ο εχθρός, είναι αυτός που είναι κοντά τους , δίπλα τους, που τον ακούνε να γελάει ειρωνικά μόνο στη θέα τους και θέλουν να τον κατασπαράξουν, δεν είναι σε θέση να “δουν” την Νέα Τάξη με τι αριστοτεχνικό τρόπο κουνάει τα αόρατα νήματα κυρίως απ το εξωτερικό και σπρώχνει τον ένα μας απέναντι στον άλλο.
Δεν είναι και τυχαίο το μοντέρνο λαιφστάιλ της εξουσίας που θέλει νέους ανθρώπους να κάνουν τους ¨Γερουσιαστές”.
υ.γ. Όσο για τα ΚΝΑΤ πραγματικά άνοιξαν τον δρόμο γι αυτό που αποκαλούμε βία των δρόμων, σε μιά εποχή που οι Ακροδεξιοί στην Ελλάδα ήταν γατάκια.
στις εκλογες του 1920 οι δυναμεις που αντιτιθεντο στη μικρασιατικη εκστρατεια ενωθηκαν κ κερδισαν,παρολο που με στη σημερινη οπτικη των πραγματων αποτελουντο απο ετεροκλητες ιδεολογικα ομαδες,εκτος που εκ του αποτελεσαματος αυτο 2 χρονια μετα ηταν καταστροφικο αφου ηταν η ταφοπλακα της τρισχιλιετους ελληνικης παρουσιας στην Μ.Ασια…αυτο σημερα δυστυχως δεν ειναι δυνατο..οι αντιμνημονιακες δυναμεις ειναι εμφαντικα διαιρεμενες μπροστα στη συμπαγη δυναμη των μνημονιακων δυναμεων,απο τη ΝΔ ΠΑΣΟΚ ως την καθημερινη…σε συνθηκες κατοχης πρωτο μελημα ειναι η απελευθερωση κ οχι οι στρεβλες ιδεολογικες ζυμωσεις..δυστυχως τελευταια κ η κινηση πολιτων αρδην συναινει στην καχυποπτη ματια ετερων πατριωτικων πολιτικων…φαινεται οτι η παντοκρατορια του εθνομηδενισμου στα μμε κ τα πανεπιστημια ειναι μια δευτερη φυση που θελει δουλεια πολυ ακομα η αποβολη της…
Το παράδειγμα που φέρνετε έχει το εντελώς αντίστροφο νόημα από αυτά που λέτε. Η απειρία και η μικρόνοια των Βασιλικών κατέστρεψε ον Ελληνισμό της Μικρασίας, αλλά σήμερα δεν έχουμε ούτε Βενιζέλο και ούτε φυσικά ένα Ελληνισμό σε άνοδο, το αντίθετο.
Όσοι με τόσο πάθος συνωστίζονται πίσω από το σύνθημα ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο μου θυμίζουν, όσους πριν από 3 χρόνια φανατίζοταν για να φύγει η Δεξιά του λίγου Καραμανλή. Η Δεξιά του λίγου Καραμανλή έφυγε και στη θέση της ήρθε το Πασοκ του Γιωργάκη με όσα όλοι ξέρουμε ότι έπραξε.
Αυτοί, φυσικά, που πριν 3 χρόνια κρυφοκοιταγαν προς το Γιωργακη, έπεσαν από τα σύννεφα και δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα προκαλούσε ο ηλίθιος και η παρέα του. Τώρα δίχως να έχουν διδαχθεί τίποτα ετοιμαζονται να πράξουν το ίδιο λάθος και σε 2-3 χρόνια πάλι από τα συννεφα θα πέφτουν.
Δεν λέω να ψηφίσει κανείς ΝΔ, ΔΗΜΑΡ (φυσικά με τίποτα Πασοκ) ή κάποιο άλλο κόμμα που έστω και για λίγο στο παρελθόν πέρασε από τα στρατόπεδο του Μνημονίου, αλλά δεν μπορεί συνέχεια ένα κίνημα συνωστίζεται γύρω από την θεωρούμενη λιγότερο κακή πρόταση (που καμια φορά είναι πολύ χειρότερη από αυτη που έρχεται να αντικαταστήσει).
Αυτή η φράση του Γιάννη σαν σχόλιο στη σωστή ανάλυση Καραμπελιά με οδηγεί στο εξής ερώτημα:
Τί θα μπορούσε να κάνει ένα ενωτικό κίνημα αντίστασης, για να αποτρέψει την εμφυλιοπολεμικού τύπου συμπεριφορά κομμάτων κυρίως αλλά και λαού (μην ξεχνάμε ότι επί δύο χρόνια είδαμε “εμφυλίους” εργαζομένων-ανέργων, ιδιωτικών υπαλλήλων με δημοσίους, δημοσίων με υπαλλήλους ΔΕΚΟ κλπ) που είναι σίγουρο ότι θα ενταθεί μετά τις εκλογές όποιος και να βγεί και οποιοδήποτε τίμημα να υποστεί κανείς (γιατί είτε με τους μέν, είτε με τους δε ζάχαρη δεν θα περάσουμε…);
Ως απάντηση βλέπω μονόδρομο. Ενα ενωτικό κίνημα θα πρέπει να αποτρέψει τις εμφυλιοπολεμικές και αδιέξοδες εκλογές! Ελάτε να κλέψουμε ή να καταστρέψουμε τις κάλπες! Ελάτε να ακυρώσουμε “έργω” τις εκλογές. Και η Μέρκελ δεν θα έχει πάτημα, και κανείς δεν θα μπορεί να νομιμοποιήσει είτε το ξεπούλημα είτε το λάθος που προτείνει, και η ΧΑ δεν θα μπεί στην Βουλή…(φοβερό ζητούμενο από τους …ταξικούς αναλυτές – my ass).
Ας κερδίσουμε μια βδομάδα! Ας βάλουμε τον κόσμο να αναλογισθεί 7 μέρες επί πλέον την ιστορική του αθλιότητα! Ας βάλουμε τα κόμματα να συζητήσουν το μήνυμα “δεν θέλουμε αδιέξοδες εκλογές”. Ποιός ξέρει; Ίσως αποβεί καθοριστική η αναβολή!
ΜΠΟΡΟΥΜΕ;;;;;;
Καλά τα κνατ, οι αντιεξουσιαστες και οι ακροδεξιοί αλλά ούτε λόγος για τις εξτρεμιστικές ομάδες που πυροβολούσαν δεξιά και αριστερά; Ούτε λόγος για ακροδεξιές φασιστικές ομάδες που έβαζαν βόμβες (κένταυροι και ρειντζερς αναφέρθηκαν παραπάνω).
Καλή η σύγκρουση Ανατολής και Δύσης, σωστή η ανάλυση για ομοψυχία απέναντι στους Γερμανούς αλλά για πάμε παρακάτω για να μην τρελαθούμε.
Α) Το κόμμα με τη συνιστώσα Σιμενσ που υπέγραψε την υποδούλωση της Ελλάδος πρέπει να είναι σε μια Κυβέρνηση που θα οδηγήσει την Ελλάδα προς τα μπρος?
Β) Το κόμμα Σιμενσ των μεγάλων έργων, του αεροδρομίου Hochtief, του πρώτου και δεύτερου μνημονίου πρέπει να είναι σε μια Κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας?
Γ) Η Χρυσή Αυγή ή το Λάος ? Φαντάζομαι πως όχι.
Δ) Το ΚΚΕ δεν θέλει, του αρέσουν μόνο οι συγκυβερνήσεις με την Ν.Δ.
Αρα Τι μας μένει λοιπόν? ο Σύριζα, η Δημαρ και οι ανεξάρτητοι Έλληνες. Ποιος κατά τη γνώμη σας πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο?
Τα πράγματα είναι τελείως συγκεκριμένα. Ποιός ?
Ας πούμε ότι πρέπει να βγει κάποιος άλλος καλύτερος και καινούργιος. Χρειάζονται 3-4 χρόνια να εκκολαφτεί και ίσως να μην βρισκόμαστε εν ζωή.
Και πάμε στον μακρόχρονο αγώνα. Ποιο μακρόχρονο αγώνα αδέλφια όταν οι μισοί θα έχουμε φύγει, αυτοκτονήσει ή πεθάνει από πείνα ?
Γιατί αποφεύγουμε απαντήσεις συγκεκριμένες στο παρόν ?
Κύριε “αν είναι δυνατόν”
1) Η ψήφος διαμαρτυρίας δεν είναι συμφωνία με ένα πολιτικό πρόγραμμα, είναι διαμαρτυρία για τις ανεπάρκειες (για να εκφραστώ κόσμια) των προγραμμάτων που επιχειρούν να ηγεμονεύσουν και να καθορίσουν τις τύχες της πατρίδας και του λαού.
2) Η ρήξη με την κλεπτοκρατία που σαν βδέλα απομύζησε τον δημόσιο πλούτο (δανεικό και μη) και η συμβολική της έκφραση, η τιμωρία των διακεκριμένων κλεφτών με την δήμευση της περιουσίας τους ως προιόν εγκλήματος, θα έπρεπε να είναι στην προμετωπίδα όποιας συλλογικότητας επαγγέλεται μια διαφορετική πορεία. Όσοι δια της εις άτοπον απαγωγής καταλήγουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ας αναρωτηθούν τι σημαίνει η έλλειψη μιας τέτοιας θέσης στο πρόγραμμα του.
3) (υπόθεση εργασίας συνεπακόλουθη του 2), Ένα κόμμα με τέτοια ποσοτική και ποιοτική έλλειψη στελεχών που θα πρέπει να κινήσουν τους μηχανισμούς του κράτους, από 4 ως 10 χιλιάδες ανάλογα την εκτίμηση, αναγκαστικά θα στραφεί στις “μεταγραφές”, αξιοποιώντας αυτούς που ξέρουν τα κατατόπια. Έλα όμως που αυτοί οι “ειδικοί” οχι μόνο είναι φορείς μιας αντίληψης λίγο ως πολύ Πασοκικού κατεστημένου, αλλά, ακόμη πιο σοβαρό, αποτέλεσαν μέρος αυτής της κλεπτοκρατίας ως τσιλιαδόροι, μύστες της ομερτά ή κουβαλητές των “πάμπερς”.
Έτσι ως απάντηση στο ποιός προτείνω: “τουλάχισον όχι αυτός”
Για το 1 δεν διαφωνώ. Άλλο ψήφος διαμαρτυρίας άλλο συμφωνία σε πρόγραμμα.
Για το 2 ο ίδιος ο Τσίπρας είπε ότι θα στείλει στη δικαιοσύνη υποθέσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος.
Για το 3 επίσης δεν συμφωνώ. Ο Συριζα διαθέτει αρκετά στελέχη από Πανεπιστήμια αλλά και από τα κινήματα. Άλλωστε ας μην υπερεκτιμούμε τις διοικητικές και γραφειοκρατικές ελίτ. Συνήθως στου Κασίδη το κεφάλι μαθαίνουν. Ας θυμηθούμε τα τζιμάνια που κατά καιρούς πέρασαν στη διοίκηση του κράτους της Φαιδράς Πορτοκαλέας. Ειδικά επί ΓΑΠ ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Τι να πρωτοθυμηθούμε Καλλικράτης , άνοιγμα επαγγέλματος των ταξι σε τουριστική περίοδο κ.λ.π.
Αλήθεια ποιό κόμμα εκτός της Χρυσής Αυγής με σαφήνεια τοποθετήθηκε για τη σύλληψη των κλεπτοκρατών? Μήπως να τους ψηφίζαμε για να τους πλακώσουν στα χαστούκια και να τους βάλουν στη φυλακή?
Εθνικη ενοτητα απο το Ζευγο ως τον Βασιλια
Δ.Γληνος μελος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ απο το φυλλαδιο τι ειναι και τι θελει το ΕΑΜ που γραφτηκε στην διαρκεια της τριπλης κατοχης 41-44
ΚΝΑΤ
Ορισμός:
Παρατσούκλι των ομάδων περιφρούρησης της ΚΝΕ. Ο όρος επικράτησε μετά το 1997 –όταν οι συγκεκριμένες ομάδες έπαιξαν τον ρόλο των ΜΑΤ στις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, απωθώντας αντιεξουσιαστές και σπρώχνοντάς τους προς τα παρακείμενα ΜΑΤ.
Όταν προσπάθησα σε διάφορα social media να πω ότι πρέπει να σταματήσει ο διχασμός και ότι πρέπει να απομονωθούν τόσοι οι αριστεροί που λειτουργούν διχαστικά όσο και η ΧΑ, που στην ουσία είναι η αντίδραση στις πρακτικές της άρρωστης αριστεράς με είπαν φασίστα. Από κει και πέρα δε νομίζω να υπάρχει περιθώριο συνεννόησης και αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι ο κόσμος δε θέλει να συνεννοηθεί προφανώς διότι τις ιδεολογίες του ή τα ιδεολογήματά του τα χρησιμοποιεί για ίδιον όφελος.
Κύριε «αν είναι δυνατόν»,
Η έμφαση που δίνει κάποιος σε έναν πολιτικό στόχο δεν χαρακτηρίζεται από την απλή αναφορά του (και μάλιστα στο παρα 5), στην πολιτική υπάρχουν τα γραπτά που θέτουν τις ιεραρχήσεις, υπάρχει και μια σημειολογία των συμφραζόμενων. Εξ’ άλλου ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιδείξει μια αξιοσημείωτη ευελιξία στο να εστιάζει σε αυτό που θέλει το περιβάλλον στο οποίο απευθύνεται (βλέπε ΓΕΣ, ΓΑΔΑ κλπ) Οπότε το γεγονός ότι αναφέρθηκε σε τιμωρία αυτών που διασπάθισαν δημόσιο χρήμα δεν με καθησυχάζει, ειδικά όταν μια τόσο γενική αναφορά δεν λείπει από την ρητορική κανενός κόμματος, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ περιλαμβανόμενων.
Τώρα ως προς τα στελέχη, ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ διαθέτει τέτοιο δυναμικό. Οι πανεπιστημιακοί κατα πλειοψηφία έχουν προσχωρήσει στον Κουβέλη, κι όσο για τα “στελέχη των κινημάτων” (δηλαδή τις συνιστώσες) το καλύτερο που πρέπει να κάνει αν θέλει να κυβερνήσει είναι να τους κρύψει να μην φαίνονται. Η αναφορά στην πραγματικότητα της μαθητείας επι της κεφαλής του κασίδη ενισχύει μάλλον το επιχείρημα μου οτι θα δούμε μία από τα ίδια με αριστερό πρόσημο.
Όσο για τα περι ΧΑ συγχωρέστε με αλλά έχω πολλά χρόνια που αποφοίτησα από τις φοιτητικές συνελεύσεις και τα πηγαδάκια, και έχω χάσει τις δεξιότητες μου σε τέτοιας ποιότητας επιχειρηματολογίες.
Επειδη βια δεν ασκουν μονο οι εθνομηδενιστες αλλα κξαι οι πατριωτες χρησιμο ειναι το παρακατω αρθρακι…
http://parallhlografos.wordpress.com/2012/06/15/κένταυροι-rangers-οι-χρυσαυγίτες-της-ο/