του Δ. Παπαχρήστου, από το Άρδην τ. 24, Μάρτιος-Απρίλιος 2000
Η Δημοκρατία είναι μια μεγάλη απειλή για αυτούς που έχουν τη δύναμη και την εξουσία. Γι’ αυτό και καταβάλλονται συστηματικές και μεγάλες προσπάθειες για την αποδυνάμωση της. Δεν είναι τυχαίο που τα μέσα ενημέρωσης την έχουν καταργήσει, ως άχρηστη, για να δημιουργούν την αντίληψη, πως οι πολίτες, το κοινό, θα πρέπει να είναι θεατές και όχι συμμετέχοντες, για να καθίστανται υπεύθυνοι αυτοί που έχουντην εξουσία και συνεπώς θα πρέπει μονάχα αυτοί να αναλύουν και να αποφασίζουν, για να συμπληρώσει και ο Νόαμ Τσόμσκι, πως όλοι οσοι είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν υποταγμένοι στην εξουσία, αυτοί θα είναι σεβαστοί και τιμώμενοι από το σύστημα…
Η Δημοκρατία κατάντησε μια πιπίλα και οι εκλογές μια δικαιολογία για να συντελούνται ολα τα ανομήματα τους. Ο νόμος του ισχυρού επιβάλλει το δικό του δίκαιο, δηλαδή των συμφερόντων του, ακόμα στο όνομα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν διστάζει να κάνει πόλεμο γι’ αυτό τον σκοπό. Οι έννοιες, ελευθερία, δικαιοσύνη, νόμος, ίσα δικαιώματα, δημοκρατία, κοινωνία ευνομούμενη, χρησιμοποιούνται για να αναιρούνται όταν δεν εξυπηρετούνται τα σχέδιά τους. Οι διεθνείς οργανισμοί, η διεθνής νομιμότητα να καταστρατηγούνται, να γίνονται υποχείρια των ισχυρών και της μονοκρατορίας των ΗΠΑ.
Η νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από τον υπερ-ιμπεριαλισμό, τον οικονομικό, τον στρατιωτικό, αλλά προπάντων τον πολιτιστικό που διαβρώνει, αλλοιώνει και αλώνει τις ψυχές ανθρώπων, λαών, εθνών, μειονοτήτων, όλο τον κόσμο, επιβάλλοντας μέσω της αγοράς και της τεχνολογίας, τον μονοδιάστατο άνθρωπο καταναλωτή, παθητικό δέκτη, οπαδό, ψηφοφόρο, αριθμό στις προσθαφαιρέσεις τους, στους υπολογισμούς και στις διαιρέσεις τους, ένα άνθρωπο προϊόν, μια χρηματιστηριακή και χρησιμοθηρική αξία…
Η ομογενοποίηση των ανθρώπων, αυτή η γκρίζα ομοιομορφία που δημιουργείται από την εμπορευματοποίηση των πάντων, είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτιστικής πολιτικής που εκπορεύεται από τη σάπια μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος και προπαντός από την μητρόπολη που καθίσταται μοντέλο, εξ ανάγκης δημιουργηθείσης και επιβολής διαβρωτικής …
Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, οι συγχωνεύσεις των πολυεθνικών, οι αγορές, οι εξαγορές, οι διαπλοκές, οι χρηματιστηριακές αγορές, το μαύρο χρήμα, η παγκόσμια οικονομική ελίτ, φτάνει στο σημείο να ελέγχει χώρες ολόκληρες και να χρησιμοποιεί ως υπαλλήλους της, πολιτικούς και κυβερνήσεις ολόκληρες και διεθνείς οργανισμούς…
Τα μέσα ενημέρωσης είναι στα χέρια τους και ο τομέας της πληροφορικής επίσης, σε
τέτοιο βαθμό μάλιστα που επεξεργάζονται σχέδια και τρόπους για να ελέγξουν και να εξουδετερώσουν τη δημοκρατική δυναμική του Ίντερνετ με αποτέλεσμα η πληροφόρηση να καθίσταται άχρηστη και η εικονική πραγματικότητα γεγονός…
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που μπροστά στο κέρδος αντιμετωπίζει τον άνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμο προϊόν, επόμενο είναι να δημιουργεί την ψευδαίσθηση, αλλά και την βεβαιότητα, πως όλα έχουν την τιμή τους ία όλα πωλούνται κι αγοράζονται, γι’ αυτό και πλασάρει την ιδεολογία του τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, είναι όλα εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένα και καταδικασμένα …
Συνεπώς, μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, με άλλα λόγια την εξα-έρωσή του, πεδίον δόξης λαμπρό ανοίγεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και οικονομία, με άγριες διαθέσεις, προκαλώντας παγκόσμια αναρχία, σπάζοντας και τα στερεότυπα του συστήματος, που τους εμποδίζει, υποτίθεται, να λειτουργήσουν σε πλήρη ασυδοσία …
Γι’ αυτό και η ελαστική παγκόσμια δημοκρατία, δηλαδή ο “ολοκληρωτικός δημοκρα-τισμός”, θα μπορούσαμε να πούμε, χρησιμοποιείται για να νομιμοποιούνται μέσω παγκόσμιων διεθνών οργανισμών οι αυθαιρεσίες τους, αποδεικνύοντας ποιών συμφερόντων όργανα είναι με τον ανθρωπιστικό πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία…
Ζούμε την PAX AMERICANA κι όταν θα αναφερόμαστε στη νέα τάξη πραγμάτων θα πρέπει να αναφερόμαστε στο σήμερα γιατί η μνήμη του μέλλοντος έχει γίνει παρούσα…
Μέσω της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που πλασάρεται ως μοντέλο, αλώνονται εθνικές κι ανθρώπινες συνειδήσεις, αλλοιώνονται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πολιτισμών αιώνων, χρησιμοποιώντας τη νεοφιλελεύθερη αγορά, σε βαθμό τέτοιο που ούτε η Ευρώπη δεν μπορεί να πει όχι, για παράδειγμα στα μεταλλαγμένα τρόφιμα, χωρίς να συνειδητοποιεί πως
και οι ίδιοι θα υποστούν μετάλλαξη και θα χαθούν, πέρα από τις παραδεδομένες αξίες, ακόμα και οι ανθρώπινες ιδιότητες…
Αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα ο άκρατος ατομικισμός να οδηγεί τους ανθρώπους στην αδιαφορία, στην παθητικότητα, στην αποχή, στο άκυρο και στην καλύτερη των περιπτώσεων στο λευκό και στην χειρότερη στην απολιτική συμπεριφορά. Απ’ τη στιγμή που τα κόμματα λειτουργούν ως ανώνυμες εταιρείες, εξαρτημένες από τις οικονομικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που συγκεντρώνονται σε όλο και πιο λίγους οικονομικούς παράγοντες, καθιστώντας την πολιτική αφερέγγυα και τους πολιτικούς επαγγελματίες διαχειριστές της εξουσίας τους…
Μόνο μια εθνιστική αριστερά θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Οα αποκαλύψει τον ψεύτικο διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό τους και θα ξαναδοκιμάσει να συγκρουστεί και να αγωνιστεί για τις αναλλοίωτες αξίες και αρχές της.
Αν πρέπει να μιλήσουμε σήμερα για αριστερά χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό, θα πρέπει να έχουμε πειστεί πρώτα εμείς στο όνειρο της επανάστασης, δηλαδή στην αλλαγή της κοινωνίας, να ξαναζήσουμε το όραμα και την ουτοπία, να ξαναγίνουμε ρεαλιστές επιδιώκοντας το αδύνατο.
Να αντιμετωπίσουμε τον 210 αιώνα της νέας τάξης και της νέας ιμπεριαλιστικής εποχής, συνειδητοποιώντας πως ο νεοφιλελευθερισμός, η σοσιαλδημοκρατία και η κεντροαριστερά, στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του σοσιαλισμού κάνουν το κρέας ψάρι, για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντά της πραγματικής εξουσίας.
Τα νέα κινήματα και η νέα απήχηση που δημιουργείται στις κοινωνίες για το που πάει αυτός ο κόσμος είναι η ελπίδα για το καινούργιο που γεννιέται και αρχίζει από εκεί που δεν φτάσαμε εμείς τις προηγούμενες δεκαετίες. Εξ άλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πίσω από τις εξελίξεις υπάρχουν άνθρωποι και θεσμοί. Αν οι αποφάσεις και οι θεσμοί αλλάζουν, αλλάζουν και τα πράγματα. Η παγκοσμιοποιημένη απάντηση-συνάντηση στο Σηάτλ αυτό τον δρόμο άνοιξε, γι’ αυτό και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου δεν κατοχύρωσε τα σχέδιά του.
Δημήτρης Παπαχρήστου*
* Ο Δημήτρης Παπαχρήστου, αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος Το κείμενο αυτό αποτελεί την παρέμβασή του στην εκδήλωση του Άρδην, “Οι εκλογές της νέας τάξης” που πραγματοποιήθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 6 Μαρτίου.
