του Α. Τερζή, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
- ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ μετά την 11/9/2001, το περιοδικό Newsweek κυκλοφόρησε μ’ ένα εξώφυλλο όπου κυριαρχούσε η ερώτηση “γιατί μας μισούν τόσο πολύ;”, για ν’ απαντήσει, τις επόμενες εβδομάδες, σύσσωμο το κατεστημένο της πολιτικής και της διανόησης (προσποιούμενο την αθωότητά του) ότι “μισούν την ελευθερία μας και την δημοκρατία μας”, Πιο σωστό ερώτημα θα ήταν: πώς θα ήταν δυνατό να μην μας μισούν; Ισως αυτό μας ανάγκαζε να ενσκήψουμε πάνω στην ιστορία της Δύσης απέναντι στον Τρίτο Κόσμο για τα τελευταία 500 χρόνια.
Μπορεί τότε να ανακαλύπταμε τον στρατηγό των πεζοναυτών Smedley Buttler ο οποίος, καταθέτοντας στο Αμερικανικό Κογκρέσο, είπε: “διέθεσα 33 χρόνια και τέσσερις μήνες της ζωής μου στην ενεργό υπηρεσία ως μέλος της πιο ευκίνητης στρατιωτικής μονάδας της πατρίδας μας -των πεζοναυτών- και, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πέρασα τον περισσότερο χρόνο μου ως ένας παλικαράς πολυτελείας υπηρετώντας τις Μεγάλες Επιχειρήσεις, την Wall Street και τους Τραπεζίτες. Με λίγα λόγια ήμουν ένας γκάνγκστερ υπέρ του καπιταλισμού … Βοήθησα, το 1914, να γίνει το Μεξικό ασφαλές για τα αμερικανικά πετρελαϊκά συμφέροντα. Βοήθησα να μετατραπεί η Αϊτή και η Κούβα σ’ ένα χώρο κατάλληλο για τη συσσώρευση χρήματος από τους λεβέντες της National City Bank. Βοήθησα στον βιασμό μισής ντουζίνας δημοκρατιών της Κεντρικής Αμερικής, προς όφελος της Wall Street… Βοήθησα να εξασφαλίσω τη Νικαράγουα, 1902-1912, για το Διεθνή Τραπεζικό Οίκο των Brown Brothers. Έφερα το φως στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1916 για τα συμφέροντα της αμερικανικής σακχαροβιομηχανίας. Βοήθησα το 1903 να κάνω την Ονδούρα “καθώς πρέπει” για τις αμερικανικές βιομηχανίες φρούτων. Στην Κίνα, το 1927, βοήθησα την Standard Oil (του Ροκφέλερ) να τραβήξει τον δρόμο της ανενόχλητη. Καθώς ξαναθυμάμαι τη δράση μου, αισθάνομαι ότι δεν έχω τίποτα να ζηλέψω από τον Αλ Καπόνε. Το μεγαλύτερο πεδίο δράσης του ήταν μόλις τρεις περιοχές της πόλης του Σικάγο. Εμείς οι πεζοναύτες είχαμε πεδίο δράσης τρεις ηπείρους.” (Common Sense 4, Nov. 1935, σελ. 9). Με διαταγή του προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ, απονεμήθηκε στον Buttler το μετάλλιο τιμής του Κογκρέσου.
Ίσως ανακαλύπταμε ότι, αντίθετα με την στομφώδη αυταρέσκεια του Προέδρου Woodrow Wilson (1917) ότι “εμείς είμαστε το πιο φιλειρηνικό έθνος του κόσμου”, οι ΗΠΑ είναι το πιο φιλοπόλεμο και επιθετικό κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στα 228 χρόνια της ιστορίας τους, δεν υπάρχει ούτε ένας χρόνος που οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν δραστηριοποιούνταν κάπου στον πλανήτη, συχνά δε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Και θα ανακαλύπταμε τότε την θηριωδία και την απόλυτη απανθρωπιά με την οποία διεξήγαγαν τους πολέμους τους και τις επεμβάσεις τους.
Ίσως ανακαλύπταμε τον βαθύτατο ρατσισμό, την κτηνωδία και την γενοκτόνα νοοτροπία της Δύσης απέναντι στην ανυπεράσπιστη πλειοψηφία των λαών του πλανήτη.
Ίσως να έριχναν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, μια πιο προσεκτική ματιά στους πρόσφατους “πολέμους” των Αμερικανών και των συμμάχων τους εναντίον του Ιράκ (1991 και 2003), της Γιουγκοσλαβίας (1999), του Αφγανιστάν (2001), του εμπάργκο κατά του Ιράκ (2001 -2003), για να διαπιστώσουν ότι αυτοί οι “πόλεμοι” δεν περιέχουν ούτε ένα στοιχείο πολιτισμού (δεν χτυπάμε αμάχους, νοσοκομεία, σχολεία, υποδομή απαραίτητη για την επιβίωση του λαού…), αλλά αντίθετα περιέχουν πολλά στοίχεα ακραίας παθολογίας σαν αυτή του βιαστή, του ψυχοπαθούς. Και αφού την ταυτότητα και χαρακτήρα ενός έθνους χαρακτήριζα -. όχι μόνο οι πράξεις του αλλά και οι “συναναστροφές” που διατηρεί να μαθαίναμε ότι δεν υπάρχει επεκτατικό, φασιστικό, δικτατορικό και στρατιωτικό καθεστώς στον “ελεύθερο κόσμο” που να μην έχει γεννήσει ή στηρίξει η Αμερική. Ένα μόνο παράδειγμα. Όταν το 1976 οι ΗΠΑ εγκατέστησαν στην Αργεντινή (όπως εννέα χρόνια νωρίτερα στην Ελλάδα ~. στρατιωτική χούντα, ο ταξίαρχος Iberico Manuel Saint Jean, κυβερνήτης επαρχίας του Μπουένος Αϊρες δήλωσε: “πρώτα θα σκοτώσουμε τους ανατρεπτικούς, μετά τους συνεργαζόμενους, μετά τους υποστηρικτές τους, μετά τους αδιάφορους και τέλος τους χλιαρούς”. Ούτε ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να βελτιώσει τη σαφήνεια του λόγου και την προσήλωση στο στόχο. Όταν, το 1983, η χούντα κατέρρευσε (επτάχρονη και αυτή) είχε αφήσει πίσω της 30.000 νεκρούς και “εξαφανισμένους”.
Ίσως οι Αμερικανοί πολίτες να μάθαιναν ότι οι πιο θλιβερές και δυστυχισμένες αποικίες των ΗΠΑ βρίσκονται διάσπαρτες στα έγκατα της πατρίδας τους -στα γκέτο των μαύρων, στα μπάριος των ισπανόφωνων και στους καταυλισμούς των ινδιάνων- και να αντιμετώπιζαν επιτελους μεγάλη αντίφαση της ιστορίας τους – “Land of the free” από τη μια, γενοκτονία των Ινδιάνων και καθεστώς δουλείας από την άλλη Έτσι ανακαλύπταμε την κατάθεση στην αμερικανική Γερουσία (23/4/71. Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων) ενός πολυπαρασημοφορημένου τότε ήρωα του πολέμου κατά του Βιετνάμ,”… Μαζευτήκαμε πάνω από 150 βετεράνοι, πολλοί με παράσημα ηρωισμού, και ομολογήσαμε τα εγκλήματα πολέμου που διαπράξαμε στη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτά δεν ήταν μεμονωμένα συμβάντα αλλά εγκλήματα που διαπράτταμε σε καθημερινή βαση πλήρη γνώση των αξιωματικών μας σε όλα τα επίπεδα της στρατιωτικής διοίκησης… Ακούσαμε προσωπικές ιστορίες όπου βίαζαν γυναίκες, έκοβαν τα αυτιά1, έκοβαν κεφάλια, ανατίναζαν κορμιά, βασάνιζαν με ηλεκτρικό ρεύμα στα γεννητικά όργανα, πυροβολούσαν αμάχους στα τυφλά, ισοπέδωναν χωριά με τρόπο που θύμιζε τον Τσένγκις Χαν, πυροβολούσαν :α ζώα τους για διασκέδαση, δηλητηρίαζαν τις σοδειές τους και γενικά ρήμαξαν την ύπαιθρο2 του Νότιου Βιετνάμ. Όλα δε αυτά γίνονταν παράλληλα με την κανονική καταστροφή του πολέμου και το σύνηθες και πολύ συγκεκριμένο ρημαδιό που δημιουργεί η χρήση της βομβαρδιστικής ισχύος της πατρίδας μας”. Και, αναφερόμενος στην λανθασμένη πολιτική που οδήγησε σε αυτά τα εγκλήματα, πρόσθεσε “πώς ζητάς από ένα νέο να είναι ο τελευταίος που θα πεθάνει για ένα λάθος;”. Αυτή ήταν η κατάθεση του ήρωα, τότε, John Kerry. Αργότερα ο Kerry “μπήκε” στην πολιτική όπου σι κανόνες του παιχνιδιού είναι ξεκάθαροι – πουλάς τη συνείδηση σου ή το σύστημα σε αποβάλλει Γερουσιαστής πια από το 1988, ψήφισε και στήριξε όλα τα αντιδραστικά νομοσχέδια και πολιτικές που προώθησαν Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι, τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, την εισβολή στο Αφγανιστάν, το Νόμο Patriot, τον πόλεμο του Κόλπου, τις “μεταρρυθμίσεις” κατά του κράτους πρόνοιας, όλους τους τρομονόμους, στήριξε την εισβολή στη Γρενάδα, στον Παναμά, στο Ιράκ, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, και τώρα κάνει κριτική στον Μίτους από τα δεξιά απαιτώντας επιπλέον 40.000 Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ, έχοντας ξεχάσει να ρωτήσει τους Αμερικανούς στρατιώτες αν θέλουν να “πεθάνουν για ένα λάθος” και αδιαφορώντας πλήρως για τη σφαγή και τη λεηλασία του Ιράκ.
Είναι θερμός υποστηρικτής της εγκληματικής πολιτικής του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων και, μετά την 11/3/2004, έτρεξε μπροστά στις κάμερες για να απαιτήσει από τον Ζαπατέρο ν’ ανακαλέσει την απόφασή του περί απόσυρσης των ισπανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Έτσι, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, μία από τις δύο αυτές χυδαιότητες, Bush/Kerry, πρόκειται να ηγεμονεύσει τον πλανήτη – αν φυσικά της το επιτρέψουμε.
Ίσως η αμερικάνικη κατεστημένη διανόηση να επιχειρούσε να απαντήσει στο ερώτημά μας πόσα “ανθρώπινα λάθη” και “εξαιρέσεις” στον κανόνα του “πιο φιλειρηνικού έθνους” χρειάζονται, ώστε οι “εξαιρέσεις” και οι απάνθρωπες “ανωμαλίες” να αποτελέσουν στον ίδιο τον κανόνα;
Ίσως ακόμη η Δύση να αναγνώριζε τον εαυτό της στην εικόνα του δράκουλα που έχει μπήξει τα δόντια του στις “ανοιχτές φλέβες” του Τρίτου Κόσμου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ι. τα οποία έκαναν κολιέ και κρεμούσαν στο λαιμό τους. 2 . το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου είχε οριστεί ως “ζώνη ελεύθερου πυρός” που σήμαινε ότι οι Αμερικανοί λεβέντες μπορούσαν ελεύθερα και κατά βούληση να βομβαρδίζουν και να πυροβολούν ό,τι κινείται.
2. Η ΠΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ
ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ για τη Μαύρη Δημοκρατία, η οποία αποτελεί μία μικρογραφία με όλα τα στοιχεία της εγκληματικής συμπεριφοράς της Δύσης προς τον Τρίτο Κόσμο. Πριν λίγες εβδομάδες, μερικοί φίλοι τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας για να τιμήσουμε τα 200 χρόνια της πρώτης πετυχημένης επανάστασης δούλων, η οποία οδήγησε στην ανεξάρτητη δημοκρατία της Αϊτής, το 1804. Μετά από πολυετή αγώνα νίκησαν το στρατό και το ναυτικό του Ναπολέοντα, τον οποίο με χαρά βοήθησε ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον, για να “περιορίσει αυτό το μίασμα στο νησί”. Ο Τζέφερσον προήδρευε ενός κράτους που η κινητήρια οικονομική δύναμη ήταν οι φυτείες που τις δούλευαν οι μαύροι δούλοι και ο ίδιος, ως τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ, υπήρξε ένας πανίσχυρος τροχός στην πολύχρονη μηχανή της δουλείας. Στην προσωπική του ζωή υπήρξε δουλοκτήτορας, ρατσιστής (διαβάστε το βιβλίο του “Σημειώσεις για την Πολιτεία της Βιρτζίνια” όπου θα μάθετε, μεταξύ άλλων, ότι η λευκή φυλή είναι ωραιότερη της μαύρης “όπως φαίνεται και από την προτίμηση που δείχνουν οι μαύροι προς τις λευκές, με την ίδια σταθερότητα που ο ουραγκοτάγκος δείχνει την προτίμηση του στις μαύρες παρά στα θηλυκά του είδους του”) και βιαστής της Sally Hemings, μαύρης δούλας του, η οποία γέννησε έξι εξώγαμα παιδιά του. Για να σώσουν την υστεροφημία του συντάκτη της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας1, Αμερικανοί διανοούμενοι ψελλίζουν ότι η σχέση του με τη Sally ήταν συναινετική, παραλείποντας να μας εξηγήσουν πώς κάποιος δίνει την συναίνεσή του όταν δεν έχει καμία δυνατότητα να την αρνηθεί.
Έτσι οι ΗΠΑ, με το καθεστώς της δουλείας, δεν θα αναγνωρίσουν τη μαύρη Δημοκρατία της Αϊτής παρά 60 χρόνια αργότερα, ίο 1862, όταν με τον εμφύλιο πόλεμο Βορείων/Νοτίων “καταργήθηκε” η δουλεία στις ΗΠΑ Για τα επόμενα 50 χρόνια, οι ΗΠΑ θα επέμβουν στρατιωτικά στην Αϊτή 24 φορές για να προστατεύσουν “τη ζωή και περιουσία Αμερικανών πολιτών” (το σύνηθες ρεφρέν των κατακτητών). Στο τέλος, το 1915, αφού φαίνεται βαρέθηκαν να στέλνουν πεζοναύτες κάθε τόσο, ο Woodrow Wilson, γνωστός ως “ο ιδεαλιστής πρόεδρος των ΗΠΑ”, κατέλαβε την Αϊτή και. μόνο μετά από 20 χρόνια κατοχής και αφού σκότωσαν 15.000 και δίδαξαν στην πλέμπα τη δημοκρατία, έφυγαν, αφήνοντας πίσω Αμερικανούς αξιωματούχους να διευθύνουν τις τράπεζες και τα τελωνεία για να διδάξουν στους άξεστους και την επιστήμη της οικονομίας. Μάλιστα, για να τους διδάξει και την έννοια της ανεξαρτησίας, τους έστειλε μαζί με τα στρατεύματα κατοχής και το νέο τους Σύνταγμα, το οποίο είχε συντάξει ο τότε Υπουργός Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα ο μακροβιότερος στην προεδρία των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ.
Οι Γάλλοι εν τω μεταξύ δεν έμειναν άπρακτοι. Το 1825 επιστρέφουν με 12 πολεμικά πλοία και 500 κανόνια και αναγκάζουν τον πρόεδρο της Αϊτής να υπογράψει συμφωνία αποζημίωσης της Γαλλίας, με το ποσό των 150 εκατ. γαλλικών φράγκων (γ.φ.), για την απώλεια των φυτειών της και των δούλων της. Η Δύση αποτελούσε ήδη έναν υψηλό πολιτισμό εκβιαστών και κομπιναδόρων και είχε μάθει καλά το παιχνίδι της λεηλασίας του Τρίτου Κόσμου. Τα 150 εκατ. γ.φ. ισοδυναμούσαν με έναν προϋπολογισμο της Γαλλίας ή με 10 ΑΕΠ της Αϊτής. Λίγα χρόνια πριν, ο Τζέφερσον είχε αγοράσει από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας (έκταση 74 φορές αυτής της Αϊτής) μόνο για 60 εκατ. γ.φ. Στο τέλος, η Αϊτή πλήρωσε πολλά περισσότερα διότι αναγκάστηκε να συνάψει υψηλότοκα δάνεια με γαλλικές τράπεζες. Η πάμπτωχη Αϊτή πλήρωνε στην πολιτισμένη Γαλλία αποζημιώσεις μέχρι το 1947.
Πριν από την Αμερική και τη Γαλλία, την τιμητική της είχε η Ισπανία ένας άλλος μεγάλος δυτικός πολιτισμός. Το 1492, έφτασε στη Νήσο Ισπανιόλα (η Αϊτή σήμερα καταλαμβάνει το δυτικό 1/3 και η Δομινικανή Δημοκρατία το υπόλοιπο της Ισπανιόλας) ο Χριστόφορος Κολόμβος πιστεύοντας ότι έφτασε στις Ινδίες. Ο Κολόμβος έγραφε στις σημειώσεις του, για τους ανθρώπους που συνάντησε στο νησί: “είναι τόσο αθώοι κα. τόσο απλόχεροι με τα υπάρχοντά τους που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το πιστέψεις. Όταν τους ζητήσεις κάτι, ποτέ δεν λένε όχι, αντίθετα προσφέρονται να το μοιραστούν”. Και, για να μην ξεχνάει το δυτικό του πολιτισμό, προσέθετε “θα γίνουν τέλειοι υπηρέτες… με 50 άντρες μπορούμε να τους υποδουλώσουμε όλους και θα κάνουν ό,τι θέλουμε”. Όμως ο πρωτοναζί Κολόμβος και οι τυχοδιώκτες που τον συνόδευαν δεν κατάφεραν να τους υποδουλώσουν και έκαναν το επόμενο καλύτερο που κάνει πάντα η Δύση σε τέτοιες περιπτώσεις – τους αφάνισαν. Οι εκτιμήσεις για τον πληθυσμό του νησιού, με την άφιξη του Κολόμβου το 1492, κυμαίνονται από 3 έως 8 εκατομμύρια. Το 1510 είχαν μείνει 50.Θ00 ντόπιοι και το 1540 μόνο μερικές εκατοντάδες. Χωρίς δούλους όμως ποιος Θα καλλιεργούσε τις φυτείες των Ισπανών τυχοδιωκτών; Πανεύκολο. Θα φέρουμε δούλους από την Αφρική. Και έτσι ξεκίνησε το ατλαντικό δουλεμπόριο. Η Ιισπανική αποικία πέρασε στα χέρια της Γαλλίας το 1697. Όταν το 1804 έγινε ανεξάρτητο κράτος, ο πληθυσμός της ήταν: 342.000 μαύροι και μιγάδες, πρώην δούλοι και καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες λευκοί. Στον αγώνα τους για ανεξαρτησία είχαν χάσει τη ζωή τους 150.000 δούλοι (Paul Farmer, “The uses of Haiti”, 2003 CC Press).
Καθώς εμείς τιμούσαμε με ένα ποτήρι κρασί τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η Αϊτή συνέχιζε την βασανισμένη ιστορία της. Ο “τέλειος συντονισμός” μεταξύ του Πάουελ και του Υπ.Εξ. της Γαλλίας Βιλπέν, απογόνου του “ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα” (θυμάστε τις αψιμαχίες αυτών των δύο στον ΟΗΕ πριν την εισβολή στο Ιράκ και τα βαρύγδουπα λόγια του Βιλπέν περί δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου) βρίσκονταν σε εξέλιξη. Τα μεσάνυχτα της 28/2, Αμερικανοί στρατιώτες, υπό την απειλή όπλων απήγαγαν τον πρόεδρο της Αϊτής Aristide (εκλεγμένο με συντριπτική πλειοψηφία) και με αεροπλάνο τους τον μετέφεραν στα βάθη της Αφρικής, στην Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής (ΔΚΑ), όπου θα τον “φιλοξενούσε” ο δικτάτορας της ΔΚΑ ο οποίος με την φροντίδα του Βιλπέν είχε πριν λίγους μήνες ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση της ΔΚΑ. 0 Πάουελ και η Κοντολίσα Ράις, οι δύο μαύρες γλάστρες που συνήθως πλαισιώνουν τον Μπους όταν ψελλίζει τα ψεύδη του και στηρίζουν τις πολιτικές του που έχουν ρημάξει την παγκόσμια αλλά και την αμερικανική κοινωνία των έγχρωμων συνανθρώπων μας και οι οποίοι αποτελούν τη ντροπή της μαύρης μειονότητας των ΗΠΑ (ποιος λεει ότι οι κατατρεγμένες μειονότητες δεν παράγουν παθολογικές προσωπικότητες;), το διέψευσαν, δηλώνοντας ότι ο Aristide “παραιτήθηκε”. Αμερικανικά, γαλλικά και καναδικά στρατεύματα, με άψογη συνεργασία, έφτασαν στο νησί, πάντα με “ανθρωπιστικούς” σκοπούς. Όσο τα πράγματα αλλάζουν, τόσο παραμένουν τα ίδια – το πλιάτσικο συνεχίζεται.
Το ενδιαφέρον των Γάλλων στην “άψογη συνεργασία” για την ανατροπή της κυβέρνησης του Aristide είχε να κάνει με την έκθεση του Συμβουλίου της Αϊτής για την Αποκατάσταση (σώμα διανοουμένων / μελετητών διορισμένο από τον Aristide) που επρόκειτο να δοθεί στη δημοσιότητα κατά την επέτειο των 200 χρόνων ανεξαρτησίας. Η έκθεση αυτή θα αποτελούσε μέρος του φακέλου της επίσημης προσφυγής της Αϊτής στα δικαστήρια για την επιστροφή των χρημάτων που είχε εκβιάσει η Γαλλία από την Αϊτή από το 1825 ως το 1947. Το ποσό αυτό, με το συγκρατημένο επιτόκιο του 5% ετησίως, σύμφωνα με την έκθεση, ανέρχεται σήμερα σε 21,7 δισ. δολάρια. Ο Ira Kurzban, ο αμερικανός δικηγόρος που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση του Aristide, δήλωσε ότι “ο αυτοκράτορας της Γαλλίας απέσπασε αυτά τα χρήματα από την Αϊτή κάνοντας χρήση βίας.
Αυτό είναι ανεπίτρεπτο από το διεθνές δίκαιο”. Οι πιέσεις κατά τ:. Aristide από τη γαλλική κυβέρνηση και τα γαλλικά ΜΜΕ δεν κατάφεραν.: τον μεταπείσουν. Ακόμη και η αποστολή του Regis Debray (κουστουμαρισμένου και εξημερωμένου πια), ως μέλος της Επιτροπής Στοχασμού για την Αϊτή, απέτυχε. Δεν έμενε παρά η ανατροπή της κυβέρνησης του Aristide.
Ο Aristide, μετά από δύο εβδομάδες στη ΔΚΑ, επιστρέφει στη Tζαμάικα, φιλοξενούμενος από την κυβέρνηση της, για να παρακολουθεί”; εξελίξεις στην πατρίδα του από “κοντά”. Τον συνόδευσαν, στην επίσεκψή του στην Καραϊβική, βουλευτές της Τζαμάικα, η μαύρη Maxine Water (μέλος του αμερικανικού Κογκρέσου), ο δικηγόρος του Kurzban και προσωπικός εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού της Τζαμάικα. Ο Μπους ανέθεσε στους δύο μαύρους της κυβέρνησής του να χειριστούν (και να εκτεθούν) το θέμα της Μαύρης Δημοκρατίας. Στις αρχές του Απριλίου η Πάουελ επισκέφθηκε την Αϊτή για να ευλογήσει τη νεοεγκατεστημένη κυβέρνηση. Τα κράτη της Καραϊβικής ζήτησαν από τον ΟΗΕ να ερευνήσει την απαγωγή του Aristide. Ο Παόυελ απέρριψε το αίτημά τους δηλώνοντας: “δεν πιστεύω ότι θα χρησιμεύσει σε τίποτα μια τέτοια έρευνα. Η Κοντολίσα Ράις εξαπέλυσε απειλές κατά της Τζαμάικα αν συνεχίσει να φιλοξενεί τον Aristide στο νησί της, διότι, όπως δήλωσε ο Αμερικανή πρέσβης στην Αϊτή, ο Aristide δεν μπορεί να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 200 χιλιομέτρων από την Αϊτή. Ο Tom Griffin, μέλος της αποστολής στην Αϊτή της Εθνικής Ένωσης Δικηγόρων (ΗΠΑ), μας ενημερώνει ότι ο ίδιος είδε εκατοντάδες πτώματα, πολλά με τα χέρια δεμένα στην πλάτη τους και πλαστικές σακούλες γύρω από το κεφάλι τους : να πεθάνουν με τον οδυνηρό θάνατο της ασφυξίας), θύματα των σφαγών που εγκατέστησε στην Αϊτή η αμερικανογαλλική συνεργασία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
# . Όπου έγραφε πως θεωρεί “προφανείς αλήθειες ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι… με αναφαίρετα δικαιώματα όπως ζωή, ελευθερία ·: επιζήτηση της ευτυχίας”. Στους σκλάβους του όμως, οι οποίοι αποτελούσα, κεφάλαιο και περιουσία του, δεν τους χάρισε την ελευθερία τους. Μάλι γ ; ως γαμήλιο δώρο στην κόρη του, της μεταβίβασε έξι οικογένειες δούλων του.
3. ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΜΕ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΚΟΛΛΑΡΑ
ΙΣΩΣ, ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΕΘΕΙ το σωστό ερώτημα, να είχαμε οδηγηθεί και σε πιο οδυνηρά για την πολιτισμένη Δύση ερωτήματα και ίσως τότε να μην έπεφτε ο κόσμος θύμα της μελοδραματικής προπαγάνδας που ήθελε αυτούς που σκοτώθηκαν στους Δύο Πύργους να είναι αθώοι “μικροπωλητές”, “παράνομοι εργάτες”, “καθαρίστριες”, και “πυροσβέστες”. Ήταν βέβαια και αυτοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν στελέχη μυστικών υπηρεσιών, καθώς και μάνατζερ και υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιρειών, μεσίτες και χρηματιστές στα χρηματιστήρια αξιών, ομολόγων, μετοχών, αγροτικών προϊόντων και ορυκτών, οι οποίοι κερδίζουν τις πλουσιοπάροχες προμήθειες, επιδόματα και μπόνους σε βάρος των ανυπεράσπιστων πεινασμένων της γης. Ίσως και να γινόταν μια γόνιμη δημόσια συζήτηση για το αν αυτοί οι γιάπηδες είναι “αθώοι” ή είναι χυδαίοι μικροί Άϊχμαν της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας την οποία αποκαλούν “παγκοσμιοποίηση”.
Ίσως να συνειδητοποιούσαμε ότι εξίσου επικίνδυνοι και εγκληματικοί με τους στρατούς, τους πυραύλους και τις βόμβες του Πενταγώνου είναι και οι στρατιές των κορδωμένων και κουστουμαρισμένων στελεχών των μεγάλων διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών που λυμαίνονται τις οικονομίες του κόσμου.
Κατηγορούμενοι σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μόνο οι τρομοκράτες -είμαστε και εμείς. Όχι μόνο για τη χρήση πολύ μεγαλύτερης βίας ενάντια στον Τρίτο Κόσμο αλλά και για ένα πρότυπο ζωής, το δικό μας, το οποίο περιέχει υπέρμετρη ιδιοτέλεια, πλάνη και αυταπάτη. “Βρωμερά” και “ειδεχθή ” τα χτυπήματα των τρομοκρατών; Ναι, αλλά για σκεφθείτε πόσες φορές τη μέρα πρέπει να πλύνουμε τα δικά μας βρώμικα χέρια.
Ίσως να ανακαλύπταμε ότι το κατεστημένο της πολιτικής και της διανόησης, καθώς και τα ΜΜΕ, παραπλανούν τον κόσμο για την τρομοκρατία. όπως έχουν πράξει επί δεκαετίες, και για το έγκλημα εστιάζουν στους μικρούς δράστες, στο έγκλημα του δρόμου, και παραβλέπουν τους βαρόνους του θεσμοθετημένου εγκλήματος, το έγκλημα της σουίτας.
Το θεσμοθετημένο έγκλημα των χαρτογιακάδων της σουίτας -υψηλόβαθμα στελέχη της επιχειρηματικής, χρηματοπιστωτικής και κυβερνητικής τάξης-το οποίο περιέχει δωροδοκίες, εξαγορά συνειδήσεων, τραπεζικές καταχρήσεις, μανιπουλάρισμα χρηματιστηρίων, χρηματοπιστωτικές απάτες, μανιπουλάρισμα τιμών και μονοπωλιακές πρακτικές, εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος, επικίνδυνες έως θανατηφόρες συνθήκες εργασίας, φοροδιαφυγή, παροχές και κίνητρα, προμήθειες και μίζες, κοστίζει στην οικονομία και κοινωνία των ΗΠΑ1,5 έως 2,5 τρισ. δολάρια το χρόνο (Ralph Estes, “The tyranny of the bottom line”, 1996), ενώ οι απώλειες σε περιουσιακά στοιχεία, εισόδημα, παραγωγικότητα και ιατρικά έξοδα του εγκλήματος του δρόμου, συμπεριλαμβανομένου και του βίαιου εγκλήματος (διαρρήξεις, κλοπές, βιασμοί, φόνοι…), κοστίζει στις ΗΠΑ μόλις 105 δισ. δολάρια το χρόνο, δηλαδή το 4-7 % του εγκλήματος των χαρτογιακάδων (George Winslow, “Capital Crimes”, 1999, σελ. 246).
Σε αυτό το οργανωμένο έγκλημα και βία, οι διαστάσεις του οποίου κάνουν τις διάφορες μαφίες και συνδικάτα του “οργανωμένου εγκλήματος” να φαίνονται ως σχολιαρόπαιδα του κατηχητικού, και το έγκλημα του δρόμου ως μία σταγόνα στον ωκεανό της θεσμοθετημένης διαφθοράς, συνεργάζονται αρμονικά η οικονομική και πολιτική ελίτ ώστε οι επιχειρήσεις και τα κυβερνητικά στελέχη να αποκτούν όλο και μεγαλύτερη ανοσία απέναντι στη δικαιοσύνη. Ο γερουσιαστής και πιθανός επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, John Kerry, δηλώνει: “Το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί τον νέο κομουνισμό, την νέα μονολιθική απειλή”. Να είστε σίγουροι ότι δεν εννοεί το θεσμοθετημένο έγκλημα των χαρτογιακάδων οι οποίοι τον τροφοδοτούν με εκατομμύρια δολάρια για τον προεκλογικό του αγώνα. Έχει λοιπόν στηθεί ένα νομικό πλαίσιο και ένα σωφρονιστικό σύστημα που ασχολείται κυρίως (και με μεγάλες ποινές) με το έγκλημα του δρόμου και σχεδόν καθόλου (και με εξαιρετική επιείκεια) με το έγκλημα της σουίτας Έτσι βλέπουμε καθημερινά να καταδικάζονται σε ισόβια φυλάκιση άνθρωποι (κυρίως έγχρωμοι) που έκλεψαν 50 ή 100 δολάρια από το ταμείο ενός πρατηρίου βενζίνης ενώ κομπιναδόροι/σπεκουλαδόροι/κλέφτες δισεκατομμυρίων δολαρίων όπως οι Michael Milken, Ivan Boesky, Charles Keating και μεγάλες επιχειρήσεις που κατέκλεψαν δισεκατομμύρια δολάρια από τους απροστάτευτους πολίτες όπως η Enron, η WorldCom, η Quest, γ Arthur Anderson στις ΗΠΑ καθώς και η Parmalat και Detoitte Touche στην EE να τιμωρούνται με μικρά πρόστιμα ή 2-3 χρόνια φυλάκισης ή και καθόλου. Το κατ’ εξοχήν παράδειγμα στην Ελλάδα αυτής της αρμονικής συνεργασίας οικονομικής και πολιτικής ελίτ με σκοπό να λεηλατήσουν τις οικονομίες του ελληνικού λαού ήταν το πλιάτσικο της Σοφοκλέους (1999 -2000) που παραμένει ατιμώρητο διότι ήταν θεσμοθετημένο.
Και για να προσθέσουν προσβολή στον πόνο και τον τρόμο των πολιτών, τα ΜΜΕ και η θλιβερή διανόηση αναφέρονται στους μεγάλους χονδρέμπορους της τρομοκρατίας και του εγκλήματος απλά ως “βορειοατλαντική συμμαχία”, “φάρος της δημοκρατίας και της ελευθερίας”, ΗΠΑ. Ισραήλ, μεγάλοι επενδυτές, παραγωγικοί φορείς, πολυεθνικές επιχειρήσεις, ενώ διατηρούν τους όρους εγκληματίες και τρομοκράτες για τους ψιλικατζήδες του είδους.
Ίσως θέταμε και ένα ακόμη σοβαρό ερώτημα: Υπάρχει πιο αποτελεσματικό και καλά οργανωμένο έγκλημα από το Σινάφι των Διεθνών Απαγωγέων; Αυτό το Σινάφι, διαθέτοντας την παντοδυναμία του Πενταγώνου, εισβάλλει σε ανεξάρτητα κράτη σκορπίζοντας το θάνατο και την καταστροφή, και απάγει τους ηγέτες των κρατών αυτών για να τους φέρει ενώπιον της Δυτικής “Δικαιοσύνης”: Μπους(πατήρ)/Παναμάς/Νοριέγκα/1889
Κλίντον/Γιουγκοσλαβία/Μιλόσεβιτς/1999-2000
Μπους(υιός)/Ιράκ/Σαντάμ/2003 Αϊτή/Aristide/2004.
Σε μία πλουτοκρατία/κλεπτοκρατία όπως οι ΗΠΑ και άλλα κράτη της Δύσης, οι νόμοι κατασκευάζονται για να υπηρετούν την τεράστια ανισότητα πλούτου, ισχύος και προνομίων, για να νομιμοποιούν το οργανωμένο έγκλημα της οικονομικής ελίτ, για να εκλογικεύουν το έγκλημα των υπηρετών της οικονομικής ελίτ και για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της “ίσης μεταχείρισης από το νόμο”. Τα αντίστοιχα υπουργεία θα έπρεπε να ονομάζονται Υπουργεία Αδικίας όπως σωστά, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άλλοι σημερινοί ατυχείς χαρακτηρισμοί, ονομάζονταν Υπουργεία Πολέμου.
Ίσως ακόμα να θέταμε και το ερώτημα: νιώθει κανείς πιο ασφαλής μετά την κήρυξη από τον Μπους (με την στήριξη της κατεστημένης Ευρώπης αλλά και της ελληνικής ευρωπαϊκής συκοφαντικής, συγκεχυμένης και σαστισμένης “αριστεράς”) του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”; Και τότε ίσως να συνειδητοποιούσαμε ότι το αποτέλεσμα της υιοθέτησης από τη Δύση του νέου μιλιταρισμού και της άμεσης εισβολής και καταστροφής του Αφγανιστάν, ήταν η συνάντηση στην Ταϊλάνδη, τον Ιανουάριο του 2002, εκπροσώπων της Αλ Κάιντα όπου αποφασίστηκε η αλλαγή στον τρόπο επιθέσεων και στην επιλογή των στόχων της. Πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν, οι στόχοι ήταν “”σκληροί” (αμερικανική βάση στο Λίβανο, το καταδρομικό Cole, αμερικανικές πρεσβείες στην Τανζανία και στην Κένυα, οι Δύο Πύργοι, το Πεντάγωνο…), καθώς και συμβολικοί της οικονομικής και στρατιωτικής ηγεμονίας και κυριαρχίας του κόσμου από τις ΗΠΑ, και απαιτούσαν τη θυσία βομβιστών αυτοκτονίας. Μετά την εισβολή, οι στόχοι είναι “μαλακοί”, “τυφλοί” (νυχτερινό κέντρο στο Μπαλί, Καζαμπλάνκα …) και δεν απαιτούν τη θυσία των βομβιστών. Και έτσι φτάνουμε στο “τυφλό” χτύπημα της Μαδρίτης, στις 11/3, όπου ο ισπανικός λαός πλήρωσε σκληρό τίμημα για την απόφαση του Αθνάρ (τέως μέλος της φασιστικής νεολαίας του Φράνκο) να αγνοήσει το 90% του ισπανικού λαού και να ακολουθήσει τον Μπους στο Ιράκ. Και για άλλη μια φορά τέθηκε το λανθασμένο ερώτημα από Αμερική και Ευρώπη: “πόσες ελευθερίες πρέπει να θυσιάσουμε για να νιώσουμε ασφαλείς;”, όπως το έθεσε ο Παύλος Τσίμας από τη NET (τον οποίο αδικώ ξεχωρίζοντας τον αφού αυτό ήταν το ερώτημα που συζητούσε σύσσωμη η Δύση). Πιο σωστό ερώτημα θα ήταν: πόσες χαμένες ελευθερίες πρέπει να ανακτήσουμε ώστε να σταματήσουμε τη δυτική τρομοκρατία εναντίον του Τρίτου Κόσμου; Μπορεί τότε να ανακαλύπταμε στα κείμενα του Benjamin Franklin, του σοφότερου ίσως από τους Πατέρες του αμερικανικού έθνους, την προειδοποίηση ότι: “λαοί που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ελευθερίες χάριν μιας βραχυπρόθεσμης ασφάλειας, δεν τους αξίζει ούτε η ελευθερία ούτε η ασφάλεια”.
Η ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις όπου τα μυθεύματα και η προπαγάνδα αντικαθιστούν την πραγματικότητα και τα θύματα μετατρέπονται σε θύτες. Βέβαια οι ψευδαισθήσεις και οι εκλογικεύσεις είναι ανακουφιστικές, ίσως και απαραίτητες για την πνευματική “υγεία και άμυνά” μας (κάτι σαν το ανοσοποιητικό μας σύστημα), μόνο που αυτές μας “προστατεύουν” από την ίδια τη συνείδηση μας και κατ’ επέκταση από τις πράξεις μας ή τις απραξίες μας και η ανακούφιση που μας εξασφαλίζουν είναι η ηθική τύφλωση και η νιρβάνα του βολέματος, της πλάνης και της πειθήνιας συμπεριφοράς. Κατά τα άλλα, σε λίγους μήνες το Ολυμπιακό Πνεύμα θα καλύψει την αττική γη και θα υψωθεί στον αττικό ουρανό ώσπου να συναντήσει την “προστατευτική” ομπρέλα του North Atlantic Terrorist Organization (NATO).
Αριστείδης Τερζής
