Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
….. αναρωτιόνταν ο Οδυσσέας Ελύτης πριν αρκετές δεκαετίες. Ομολογούσε μάλιστα πως εκείνο που τον στήριζε ήταν «η Ελλάδα του Σολωμού, μέσα εις το μέλλον, εντυμένη με άπειρη δόξα»! Αυτή, η «όμορφη και παράξενη πατρίδα» που για τον «ονειροπόλο και χιμαιρικό Έλληνα», όπως αυτοχαρακτηρίζονταν ο νομπελίστας ποιητής μας, ήταν μια «συγκεκριμένη αίσθηση» και «χρυσή χώρα της λογοτεχνίας», αλλά και μια «παμφάγος μητέρα που καταβροχθίζει τα τέκνα της» και «μαύρη χώρα του Άνισου».
Άραγε εκείνοι που έγραψαν το «σύνθημα» της φωτογραφίας γνωρίζουν την βαθιά πατριδογνωσία και την αίσθηση πατρίδας του Ελύτη; Μπορούν να καταλαβαίνουν τι εννοούσε λέγοντας ολοένα πως «δεν είναι μικρό πράγμα νά ΄χεις τους αιώνες με το μέρος σου» και να προχωράς έχοντας την πεποίθηση: «πλοίο διαρκείας η χώρα μου»; Και κυρίως, αντιλαμβάνονται ότι σ΄ έναν μελλοντικό χώρο (αντί χώρας) της αβεβαιότητας που θα μοιάζει με πολιτισμική κουρελού δεν υπάρχει δρόμος, ούτε μέλλον;
Σήμερα, η ανησυχία του ποιητή μοιάζει για κάποιους με αυτονόητη ΑΓΩΝΙΑ. Και βέβαια δεν θα ήταν καθόλου παράξενο, αν ο Ελύτης συνέχιζε ν΄ ανησυχεί για την ταυτότητά του, το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο και αριστεροφιλελεύθερο «πνεύμα εποχής» να τον είχε κατατάξει και αυτόν τον μεγάλο ποιητή στη χορεία των ακροδεξιών, ξενόφοβων, ρατσιστών, εθνικιστών κ.λπ. Όπως κάνει και με τόσους άλλους …
