του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Θα κατέληγε σήμερα ο Μότσαρτ στις γαλέρες επειδή συνέθεσε τον Ντον Τζιοβάννι; Για τον Ιταλό μαέστρο της «παλιάς σχολής» Riccardo Muti, θα ήταν κάτι το αναμενόμενο αφού στην εποχή μας «η απανθρωπιά έγινε πιο βαθειά και το έλλειμμα στις ανθρώπινες σχέσεις τρομακτικό». Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Corriere Della Sera» για τα 80χρονά του, ομολογεί ότι ανήκει «σε μια άλλη εποχή» και πως δεν θέλει ν΄ανήκει σ΄ έναν κόσμο που όλες οι αρχές του πολιτισμού και της καλλιτεχνικής ηθικής μεταστράφηκαν στο αντίθετό τους.
Δεν κρύβει μάλιστα την κριτική του διάθεση για έννοιες όπως Diversity, Lockdown και Metoo. Κι αυτό γιατί αδυνατεί ν΄αντιληφτεί πως πηγές της μόρφωσης και της παιδείας στηλιτεύονται σήμερα από αμφιλεγόμενα κινήματα-Hashtag, όπως «#MeToo» ή «Black Lives Matter» τα οποία επιβάλλουν σιγά-σιγά την παράδοξη «κοσμοθεώρησή» τους, αναγορεύοντας, για παράδειγμα, τους Έλληνες τραγικούς σε «ρατσιστές» και «σεξιστές» ή την μουσική του Μπετόβεν, του Μπαχ και του Σούμπερτ σε «αποικιοκρατική». Κι αναρωτιέται πως είναι αυτό δυνατόν όταν «ο Σούμπερτ ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος».
Ο ίδιος, χωρίς να εντάσσει τον εαυτό του κάπου στο ξεπερασμένο δίπολο δεξιά-αριστερά, νοιώθει παράξενα γιατί κατηγορήθηκε σαν «δεξιός» μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιεί τη λέξη «patria» και δεν δίστασε να διευθύνει τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας. Και λυπάται για την συντελούμενη «ευρωπαϊκή πτώση», που πιθανόν «να είναι και επιλογή της ίδιας της Ευρώπης την οποία και θα την υποφέρει». Ο ίδιος προτιμά πλέον την «απόλυτη σιωπή». Άλλωστε, δεν είναι ο μόνος από τους γίγαντες του παγκόσμιου πολιτιστικού στερεώματος που θα νοιώθει έτσι.
