Γράφει ο Ματιέ Μποκ-Κοτέ * – SLPRESS
Η εννοιολογική διάλυση του έθνους-κράτους εξασφαλίζει την οριστική μετατροπή των λαών σε ανταλλάξιμους πληθυσμούς. Η αντικατάσταση της έννοιας της παράνομης μετανάστευσης από εκείνη της παράτυπης μετανάστευσης επιδιώκει να μετατρέψει καταχρηστικά το δικαίωμα ασύλου σε ανοικτή μεταναστευτική επιχείρηση. Η νομιμότητα αντιστρέφεται: αυτός που βοηθά στην παραβίαση των συνόρων, ο διακινητής, γίνεται ένας αλληλέγγυος ανθρωπιστής, ένας “καθημερινός ήρωας”.
Η συμφωνία του Μαρακές θεσμοθέτησε, το 2018, σε διεθνή κλίμακα, ένα μεταναστευτικό δίκαιο που σχετικοποιεί την εθνική κυριαρχία… Οι νέοι καιροί αναγγέλλουν μια ανθρωπότητα, όπου ο δεσμός μεταξύ κάθε λαού και της χώρας του αποκόπτεται… Τα δυτικά έθνη απαλλοτριώνονται συμβολικά από τις χώρες-εστίες τους και όταν διαμαρτύρονται γι’ αυτό, επιδιώκοντας να αποκαταστήσουν τους πολιτισμικούς τους κώδικες, και να κάνουν και τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς να τους οικειοποιηθούν, κατηγορούνται ότι πέφτουν στην εθνικ(ιστικ)ή υπεροχή.
To γαλλικό κοσμικό κράτος παρουσιάζεται έτσι ως μια μορφή εσωτερικής νεοαποικιοκρατίας που αποσκοπεί στον στραγγαλισμό των μεταναστευτικών πληθυσμών. Στο παρελθόν, η αποικιοκρατία συνίστατο στην επιβολή του πολιτισμού της στους άλλους, σήμερα συνίσταται στο να επιβάλλει την ίδια της την κουλτούρα στον τόπο της. «Είμαστε όλοι μετανάστες», αυτό είναι το έμβλημα του διαφοροποιητικού καθεστώτος…
Το διαφοροποιητικό καθεστώς είναι επαναστατικό και δεν κρύβει πια την αποστολή του: να αποσπάσει τις δυτικές κοινωνίες από την ιστορία τους, ώστε να τις απαλλάξει από τον κακό λευκό. Ο αποαποικιακός χώρος θεωρεί ότι η αποαποικιοποίηση που ξεκίνησε πριν από αρκετές δεκαετίες δεν θα ολοκληρωθεί πραγματικά παρά μόνο όταν οι δυτικές χώρες αποεθνικοποιηθούν πλήρως και όταν οι διαφορετικοί λαοί, οι οποίοι είναι ιστορικά συνδεδεμένοι με αυτές, θα γίνουν ξένοι στις ίδιες τους τις εστίες και δεν θα θεωρούνται πλέον παρά ένας πληθυσμός ανάμεσα σε άλλους…
Σκοτώνουν τον πολιτισμό
Η ανάδυση στην επιφάνεια της ταυτότητας καταγωγής στους απογόνους μεταναστών, ακόμη και στη δεύτερη ή στην τρίτη γενιά, είναι αναντίρρητη, και το αποαποικιακό κίνημα επιδιώκει να τη ριζοσπαστικοποιήσει και να την κινητοποιήσει σε μια προοπτική κατάκτησης. Μπροστά στη φυλετιστική επανάσταση, η αστική τάξη πολλαπλασιάζει τις χειρονομίες κατευνασμού, ελπίζοντας, στο όνομα των συμφερόντων της, να εξασφαλίσει, την ειρήνη τουλάχιστον για την τρέχουσα περίοδο… Η παγκοσμιοποιημένη αστική τάξη σκηνοθετεί με επιδεικτικό τρόπο την προσχώρησή της στο διαφοροποιητικό καθεστώς και περηφανεύεται γι’ αυτό.
Ο αποαποικιακός και φυλετιστικός χώρος πιστεύει πλέον ότι διαθέτει μια επαρκή δημογραφική βάση για να επιβληθεί πολιτικά και επιδιώκει να ενσταλάξει στους πληθυσμούς που προέρχονται από τη μετανάστευση μια επαναστατική φυλετική συνείδηση, εκτρέποντάς τους από την αρχική τους προδιάθεση για εθνική ενσωμάτωση… Ο φυλετισμός αποσκοπεί στο να διαμορφώσει πολιτικά τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς έξω από το έθνος.
Όποιος θέλει να σκοτώσει τους νεκρούς ενός πολιτισμού, θέλει στην πραγματικότητα να σκοτώσει τον ίδιο τον πολιτισμό και η βίαιη καταστροφή ενός αγάλματος είναι το συμβολικό ισοδύναμο της βεβήλωσης ενός τάφου. Το ρεύμα της αποαποικιοποίησης, ξηλώνοντας τα αγάλματα, δεν διεκδικεί τόσο τη δικαιοσύνη όσο δείχνει ένα πνεύμα κατάκτησης. Επιχειρεί να καταλάβει τον δημόσιο χώρο, να τον κάνει κτήμα του, αποφασίζοντας ποιες αναπαραστάσεις του παρελθόντος είναι επιτρεπτές και ποιες θα πρέπει να απαγορευτούν.
Πραγματοποιεί μια επίδειξη δύναμης, καταλαμβάνοντας τον συμβολικό χώρο της δυτικής κοινωνίας και υπαγορεύοντάς του τους όρους ενός νέου φαντασιακού. «Η περιφρόνηση προς τους νεκρούς στρέφεται πρωτίστως εναντίον των συγχρόνων μας. Μιμείται μια βία που το παραμικρό θα μπορούσε μια μέρα να σπρώξει και στην επίθεση κατά των ζωντανών», γράφει δικαιολογημένα ο Michel De Jaeghere.
Ο αποαποικιακός ακτιβιστής Philippe Néméh-Nombré έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την προοπτική: «Νομίζω ότι η αποαποικιοποίηση, οι αγώνες κατά του ρατσισμού και όσων σχετίζονται με τα ταξικά και έμφυλα ζητήματα δεν μπορούν να διεξαχθούν ούτε να επιτύχουν, χωρίς να επιφέρουν μια απώλεια προνομίων για ορισμένους ανθρώπους, γεγονός που σχεδόν αναγκαστικά συνεπάγεται μια μορφή βίας».
Εντυπωσιακές ιστορικές αναλογίες
Οι ιστορικές αναλογίες είναι εντυπωσιακές: όπως ο κομμουνισμός έπρεπε θεωρητικά να καταλήξει σε μια κοινωνία δίχως κράτος, περνώντας στο μεταξύ μέσα από την απόλυτη κρατικοποίηση της ύπαρξης, έτσι και η μεταφυλετική κοινωνία πρέπει να περάσει μέσα από την πλήρη φυλετικοποίηση της κοινωνίας! Όπως τότε, έπρεπε να μεγιστοποιηθεί η δύναμη του κράτους για να απαλλαγεί από τον παλαιό κόσμο, έτσι πρέπει να μεγιστοποιηθεί τώρα το πολιτικό και κοινωνικό βάρος της φυλής για να απαλλαγούμε από τον ρατσισμό!
Ο φυλετισμός έρχεται να καταργήσει την πολλαπλότητα της κουλτούρας των λαών, των εθνών, των θρησκειών και των πολιτισμών με σκοπό να δημιουργήσει μια τεχνητή ταυτότητα των ανθρώπων, σύμφωνα με το αποκλειστικό κριτήριο του χρώματος του δέρματος. Η φυλετιστική εμμονή δεν θέλει να βλέπει παντού παρά μόνο Λευκούς και “φυλετικοποιημένους”. Είναι η ίδια έννοια της λευκής πλειοψηφίας που πρέπει να απορριφθεί, να αποπεμφθεί, να καταπολεμηθεί.
Οι φυλετιστικές έννοιες είναι έννοιες επαναστατικές που εμφανίζονται σαν ρεφορμιστικές, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργούν μια κοινωνία νέα, ριζικά συγκρουσιακή, ανίκανη να δεχθεί, έστω και θεωρητικά, έναν αυθεντικά κοινό κόσμο. Πρέπει, λοιπόν, να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στη φυλετιστική επανάσταση, να αντιταχθούμε σε αυτήν και στις έννοιες με τις οποίες αποικιοποιεί διανοητικά τις δυτικές κοινωνίες…
Δεν μπορούμε να τεμαχίζουμε μια κοινωνία πάνω σε φυλετική βάση, χωρίς να καταδικάζουμε την κάθε ομάδα να εγκλωβιστεί στο χρώμα του δέρματός της, που μεταβάλλεται έτσι σε έσχατο σύνορο στην καρδιά της κοινωνικής ζωής. Δεν γίνεται να ανεχθούμε την κατάργηση του ατόμου, το οποίο μπορεί και πρέπει να έχει το δικαίωμα να φαντάζεται ένα πεπρωμένο όπου θα επωμίζεται τη μοναδικότητά του και θα αρνείται να μετασχηματιστεί σε ποσοστό.
Ο εφιάλτης ενός φυλετικού πολέμου
Είναι σημαντικό να επανασυνδεθούμε με την έννοια του λαού. Ένας λαός δεν είναι μια φυλή: μπορεί ο καθένας να ενταχθεί σε αυτόν. Μπορεί να συγχωνευτεί με αυτόν. Μπορούμε να αποδεχθούμε το πεπρωμένο του και να ενσωματωθούμε, να ταυτιστούμε με αυτό. Δεν πρόκειται για μια ασφυκτική κατηγορία, που διέπεται από βιολογικό ντετερμινισμό. Η πνευματική και πολιτική αντίσταση στη φυλετιστική κοινωνιολογία καθίσταται από αυτή την άποψη, ένα θεμελιώδες δημοκρατικό διακύβευμα. Η έννοια του λαού θεμελιώνει μια πολιτική κοινότητα, διασφαλίζοντας το ιστορικό της υπόστρωμα και τον ταυτοτικό της πυρήνα, αλλά της επιτρέπει, επίσης, να δεχτεί και νέα μέλη, κωδικοποιώντας τη συμπερίληψή τους σύμφωνα με τους κανόνες της πολιτειότητας.
Με άλλα λόγια, ένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε προφανώς να οριστεί από την αποκλειστική συμμετοχή του στην ανθρωπότητα χωρίς να αυτοκαταργηθεί, χωρίς να αυτοθυσιαστεί, αλλά και δεν θα μπορούσε ταυτόχρονα να αρνηθεί την προσδοκία του οικουμενικού, χωρίς να προδώσει τον εαυτό της. Ο άνθρωπος δεν εντάσσεται στον κόσμο χωρίς διαμεσολαβήσεις και δεν κατορθώνει να βλέπει το κοινό που τον ενώνει με τους άλλους ανθρώπους, παρά επωμιζόμενος πλήρως την ιστορική του πραγματικότητα, με κριτικό τρόπο, βεβαίως, αλλά χωρίς ποτέ να την αναθεματίζει.
Μέσα από μια γλώσσα εντάσσεται στον κόσμο, μέσα από μια κουλτούρα πηγαίνει να συναντήσει άλλους ανθρώπους και στον βαθμό που γνωρίζει τον εαυτό του και αισθάνεται ότι είναι κύριος στο σπίτι του, μπορεί στη συνέχεια να υποδεχθεί με σεβασμό στις δυνατότητες ενσωμάτωσής τους, όσους ονειρεύονται να μοιραστούν το πεπρωμένο του. Μόνο αν έχουμε κατά νου αυτά τα παλιά διδάγματα, που η πολιτική φιλοσοφία δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε εγκαταλείψει, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε πως θα αντισταθούμε στον τρομακτικό εφιάλτη ενός φυλετικού πολέμου.
* Προδημοσίευση από τον επίλογο του βιβλίου του Ματιέ Μποκ-Κοτέ “Η φυλετιστική επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια” που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις σε μετάφραση Στράτου Ιωαννίδη.
ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΤΕ ΤΟ ΕΔΩ
