Αρμένισσα θρηνεί τον στρατιώτη γιό της που χάθηκε στην πρόσφατη αζέρικη εισβολή
Δύο χρόνια μετά τον πόλεμο στο Αρτσάχ/Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο αζέρικος στρατός βομβάρδισε ανελέητα, εδώ και λίγες μέρες, την επικράτεια της Δημοκρατίας της Αρμενίας.
Του Jean-Christophe Buisson (30/09/2022)
Από τη Figaro
Τα φαντάσματα του πολέμου του 2020
Πριν δύο χρόνια, στις 27 Σεπτεμβρίου 2020, ο αζέρικος στρατός επιτέθηκε με τα στρατεύματά του, τα τανκς του, τα δολοφονικά του ντρον, τις βόμβες φωσφόρου, τους Τούρκους κομάντος και τους χιλιάδες τζιχαντιστές μισθοφόρους του εναντίον της Δημοκρατίας του Αρτσάχ (την οποία οι Ρώσοι βάφτισαν Ναγκόρνο Καραμπάχ όταν την κατέλαβαν κατά τον 19ο αιώνα), μιας περιοχής που κατοικείται κατά 90% από Αρμενίους οι οποίοι, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν θέλησαν να αποτελούν περιοχή του Αζερμπαϊτζάν, όπως είχε αποφασίσει ο Στάλιν το 1921.
Μετά από σαράντα τέσσερις ημέρες άνισου πολέμου, που προκάλεσε περίπου 4.000 νεκρούς από κάθε πλευρά, το 75% της χώρας κατακτήθηκε από το Μπακού. Από τότε, σοροί στρατιωτών και αμάχων αγνοούνται ακόμα, αιχμάλωτοι πολέμου δεν έχουν απελευθερωθεί ενώ το Αζερμπαϊτζάν δεν έχει σταματήσει να παραβιάζει συστηματικά την κατάπαυση πυρός της 9ης Νοεμβρίου 2020, που υπογράφηκε υπό την αιγίδα της Ρωσίας. Μετά από επιθέσεις συχνά δολοφονικές, πολλά χωριά και λόφοι που ανήκουν στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Αρμενίας έχουν ροκανιστεί. Τον περασμένο Αύγουστο, με μια αστραπιαία επίθεση, ο δρόμος που συνδέει την Αρμενία με το Αρτσάχ μέσω του διαδρόμου του Λατσίν ενσωματώθηκε στο Αζερμπαϊτζάν, υποχρεώνοντας τους Αρμενίους να κατασκευάσουν έναν άλλο.
Οι πραγματικοί στόχοι του Αζέρου δικτάτορα Αλίεφ
Στις 13 Σεπτεμβρίου, το Μπακού ξεκίνησε και πάλι μια μεγάλη επίθεση, όχι στο Αρτσάχ αυτή τη φορά αλλά στην Αρμενία. Για περισσότερες από δύο ημέρες, περί τις δεκαπέντε πόλεις και στρατιωτικοί ή πολιτικοί στόχοι βομβαρδίστηκαν ή καταλήφθηκαν εξ εφόδου κατά μήκος της συνοριακής γραμμής, μήκους 250 χιλιομέτρων, με αποτέλεσμα περί τα 300 θύματα από την πλευρά των Αρμενίων. Μια εύθραυστη εκεχειρία υπεγράφη στις 15 Σεπτεμβρίου, που όμως δεν φαίνεται να είναι παρά μία αναβολή. Από το Βαρντένις μέχρι το Καπάν, το Τζερμούκ, το Σοτκ και το Γκορίς, όλος ο πληθυσμός πιστεύει ότι το ζήτημα δεν είναι το αν το Αζερμπαϊτζάν θα επιτεθεί και πάλι αλλά το πότε.
Με αυτή την επιχείρηση, ο Αλίεφ έδειξε πως η κατάκτηση του Αρτσάχ δεν αποτελούσε παρά μία φάση ενός πιο φιλόδοξου σχεδίου: να καταλάβει με τη βία το Συούνικ (περιοχή της Νότιας Αρμενίας) ώστε να εγκαταστήσει έναν οδικό και σιδηροδρομικό διάδρομο που να συνδέει τον αζέρικο θύλακα του Ναχιτσεβάν με τη μητέρα πατρίδα. Στόχος οικονομικός αλλά και ιδεολογικός: έτσι θα επέτρεπε τη δημιουργία ενός συνεχόμενου διαδρόμου ανάμεσα στην Τουρκία του φίλου του και επικυρίαρχου Ερντογάν με την τουρκόφωνη κεντρική Ασία. Σκοπεύει άραγε να σταματήσει εκεί; Ακούγοντάς τον να διεκδικεί, στους λόγους που εκφωνεί, το Ερεβάν, την αρμενική πρωτεύουσα, και βλέποντάς τον να προωθεί τα στρατεύματά του γύρω από τη λίμνη Σεβάν και πλησίον του Ταβούτς, προς την κατεύθυνση της Γεωργίας, μπορούμε να αμφιβάλλουμε.
Η Δύση καθυστερεί να υποστηρίξει την Αρμενία
Το Αζερμπαϊτζάν ζει κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς όπου καταστέλλεται η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, όπου οι αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί διώκονται, απειλούνται, φυλακίζονται ή υποχρεώνονται να εξοριστούν. Ο Αλίεφ, παρότι αρέσκεται να υπενθυμίζει ότι το Σύνταγμα της χώρας του είναι κοσμικό, καταστρέφει όλη τη χριστιανική κληρονομιά στο Αρτσάχ, ξεκίνησε την ανέγερση ενός τεράστιου τζαμιού στο Τσούτσι αμέσως μόλις κατέλαβε την πόλη, χρησιμοποιεί τους τζιχαντιστές στις συγκρούσεις και χαρακτηρίζει τους νεκρούς του «μάρτυρες της πίστης» τους.
Και όταν πολεμάει εναντίον της γείτονός του στον νότιο Καύκασο –μια ευάλωτη δημοκρατία που περιβάλλεται από αυταρχικά κράτη (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Αζερμπαϊ-τζάν)–, το Μπακού χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα. Αρκετοί λόγοι για να κινητοποιήσουν τις δυτικές δημοκρατίες να αντιδράσουν όπως το έκαναν για την Ουκρανία: προσφέροντας βοήθεια στην Αρμενία. Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε δειλές, τυπικές καταδίκες (από την Ουάσιγκτον και το Παρίσι), εκκλήσεις για κατάπαυση πυρός και για αποκλιμάκωση και από τις δύο πλευρές – λες και δεν υπάρχει ένας επιτιθέμενος και ένα θύμα της επίθεσης. Μήπως η εξάρτησή της από το αζέρικο πετρέλαιο εξηγεί την παραίτηση της Ευρώπης από τις αξίες της, σε σημείο που να εγκαταλείπει τους Αρμενίους, όπως το 1915, στο ξίφος εκείνων που θέλουν να τους δουν να εξαφανίζονται;
Μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
