Από την επανάσταση του 1821 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος επισημαίνει ο
συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς και δηλώνει πως «οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλoνται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία».
«Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή» γιατί;
Διότι ο ελληνισμός δεν ολοκληρώθηκε ούτε γεωγραφικά, ούτε οικονομικά, ούτε πνευματικά. Γεωγραφικά, δεν κατόρθωσε να ενοποιήσει και να εντά-
ξει σε ένα κράτος τον ιστορικό χώρο του ελληνισμού. Απώλεσε τον μικρασιατικό πνεύμονα και την ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος ως εκφραστές των υπολειμμάτων αυτού του κάποτε ενιαίου ιστορικού χώρου.
Οικονομικά, παρέμεινε ανολοκλήρωτος με κυριαρχία των μεταπρατικών χαρακτηριστικών χωρίς να κατορθώσει να διαμορφώσει μια πραγματική αστική τάξη και μία αυτόνομη οικονομία. Πνευματικά, διότι παρέμεινε διχασμένος μεταξύ εισαγόμενου εκσυγχρονισμού και εγχώριας παράδοσης, γεγονός που οδηγεί σε μία μόνιμη διχοτόμηση μεταξύ του σύγχρονου που εμφανίζεται πάντα ως εισαγόμενο και του εγχώριου που κοιτάζει πάντα προς τα πίσω. Δηλαδή
κατατρυχόμαστε από το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παράδοση, ενώ η απάντηση θα ήταν ακριβώς ο εκσυγχρονισμός της δικής μας παράδοσης.
Γιατί όπως λέτε η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, ως σήμερα, ορίζεται από αυτή την κατάρα του συνόρου δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε; Οι Έλληνες αποτελώντας έναν κόσμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν υπήρξαν ποτέ ούτε Ανατολή, ούτε Δύση. Συγκροτούσαν έναν αυτόνομο κόσμο, ο οποίος από την κρίση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μετά υφίστανται την αποικιακή εκμετάλλευση Ανατολής και Δύσης, εναλλάξ, ή και των δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστική είναι η μοίρα της Κύπρου που θα καταληφθεί από τους Άγγλους σταυροφόρους το 1192, θα περά-
σει από τους Φράγκους στους Τούρκους τον 16ο αιώνα, θα ξαναπεράσει στους Άγγλους τον 19ο αιώνα και θα έχει σήμερα και τους Τούρκους και τους Άγγλους!
Ακριβώς αυτή η πίεση και από τη Δύση και από την Ανατολή, είναι εκείνη που δεν επέτρεψε ποτέ να ολοκληρωθεί το όραμα του Ρήγα. Ήδη από την επανά-
σταση του ’21 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μη συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος και συντηρούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, παρότι ετοιμόρροπη, για πάνω από εκατό χρόνια. Χαρακτηριστικά, στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι έβαλαν στο παιχνίδι τους Τούρκους για να εμποδίσουν την αυτοδιάθεση του κυπριακού ελληνισμού και την ένωση με την Ελλάδα. Και το επέτυχαν.
Δηλώνετε πως «το όραμα του Ρήγα θα μείνει ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες – αλλά και τους λοιπούς Βαλκάνιους – να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής». Ο καημός είναι η δημιουργία όπως λέει και ο Σαββόπουλος «της ομοσπονδίας των Βαλκανίων της Βυζαντινής»
Ο Ρήγας έβλεπε την Ελληνική Δημοκρατία που οραματιζόταν να συμπεριλαμβάνει όλους τους βαλκανικούς λαούς, ως μόνη δυνατότητα να αναιρεθεί ο κατακερματισμός της περιοχής και να αποκρουσθεί η επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων. Γιατί στα Βαλκάνια οι πληθυσμοί ήταν τόσο αναμεμειγμένοι ώστε μόνο μια τέτοια λύση θα ήταν εφικτή.
Σήμερα αυτός ο κατακερματισμός έχει οδηγήσει στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη μεταβολή των Βαλκανίων σε χώρο συγκυριαρχίας Αμερικανών, Γερμανών και Νεο-0θωμανών. Και σήμερα λοιπόν μόνη απάντηση παραμένει η ενότητα των βαλκανικών λαών, τα «Βυζαντινά» Βαλκάνια.
Κύπριος το δεξί χέρι του Ρήγα;
Ο Ρήγας δεν ήταν μόνος του στην επαναστατική του απόπειρα αλλά είχε συγκροτήσει μια ισχυρή οργάνωση από διανοούμενους και εμπόρους της Βιέννης, ενώ ταυτόχρονα είχε ήδη έρθει σε επαφή με τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες. Δηλαδή ο Ρήγας είχε υπερβεί, στη δράση του, τη διχοτόμηση διανοουμένων και λαού, που τόση ζημιά έχει κάνει σε όλες τις επαναστατικές μας απόπειρες, ο δε Ιωάννης Καρατζάς υπήρξε ένας από τους στενότερους και σημαντικότερους συντρόφους του και οδηγήθηκαν μαζί στο μαρτύριο και τον θάνατο. Ο Καρατζάς παρ’ ότι νέος ήταν ήδη μια σημαντική προσωπικότητα, ο άνθρωπος που έχει γράψει το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, το «Έρωτος αποτελέσματα».
Απάντηση στη θέση ότι ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές, δίνει το βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας». Γιατί η ανάγκη έκδοσή του σήμερα;
Η προσπάθεια των εθνομηδενιστών να αποδομήσουν την ελληνική ιστορία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση που περνάει ο ελληνισμός, διότι μας στέρησαν από την αίσθηση του συνανήκειν. Γι’ αυτό και οι σημαντικότερες ιδεολογικές διαμάχες σήμερα κινούνται στο έδαφος της ιστορίας. Έτσι στην Κύπρο επιχειρείται να προωθηθεί μια τερατώδης και ανιστόρητη άποψη ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες, αλλά αποτελούν ιδιαίτερο έθνος – έτσι ώστε να αποκοπούν οριστικά από το ευρύτερο σώμα του ελληνισμού και να γίνουν πιο εύκολα άθυρμα στα χέρια των ξένων. Υπάρχουν ιστορικοί και διανοούμενοι οι οποίοι, με το αζημίωτο παχυλών επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, καλλιεργούν την άποψη ότι πριν από την επανάσταση του ’21 δεν υπάρχει νεοελληνικό έθνος, το οποίο συγκροτείται διά του κράτους! Γι’ αυτό εξάλλου ομιλούν για «κρά- τος – έθνος» και όχι για έθνος-κράτος.
Εάν όντως το κράτος συγκροτεί το έθνος… τότε οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν οργανική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο και επομένως δεν διαθέτουν ιστορικές ρίζες. Τότε και οι Κύπριοι, μια και το κράτος τους είναι «κυπριακό», μπορούν να μεταβληθούν σε «ένα νέο έθνος», ανανικού χαρακτήρα!
Γι’ αυτό λοιπόν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι πριν την Επανάσταση του ’21 δεν υπήρχαν Έλληνες αλλά μόνο ορθόδοξοι πληθυσμοί. Οι δε Σουλιώτες
δεν ήταν οι ήρωες που αντιμετώπισαν τον Αλή Πασά, αλλά απλοί ληστές και κατσικοκλέφτες. Για να ενισχύσουν αυτή την αποδομητική κατασκευή, ισχυρί-ζονται ότι ο χορός του Ζαλόγγου, καθώς και η ανατίναξη του Σαμουήλ στο Κούγκι, αποτελούν μύθο. Κατά συνέπεια καθίσταται αναγκαία η απάντηση σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα, που τα τελευταία χρόνια επιχείρησαν να κυριαρχήσουν στα ελληνικά πανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και της Κύπρου, γι’ αυτό και η συγγραφή του βιβλίου μου.
Ποιες στρεβλώσεις έχουν συσσωρευτεί επί αιώνες, σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία; Το ορόσημο για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεότερη γενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Εσείς γιατί τονίζετε ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιοριστεί το έτος 1204;
Η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική πνευματική παράδοση προσπαθεί να αποκόψει το Βυζάντιο από την ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η λογική συνέ-
χεια του ανταγωνισμού της Δύσης με τον ελληνικό μεσαιωνικό κόσμο, δηλαδή το Βυζάντιο, που μέχρι το1100 αποτελούσε το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης. Αυτός ο ανταγωνισμός αρχικά αναδεικνύεται μέσα από τη θρησκευτική αντιπαράθεση (το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054), την οικονομική διείσδυση και τέλος τη στρατιωτική κατάκτηση. Με τη φραγκοκρατία, η δυτική Ευρώπη υποτάσσει και απομυζά το Βυζάντιο αρχίζοντας έτσι την παγκόσμια επέκτασή της. Οι Έλληνες υπήρξαν ο πρώτος αποικιοποιημένος λαός του σύγχρονου κόσμου. Και η αποικιοποίηση πήρε και πνευματικές διαστάσεις μια και οι Έλληνες διανοούμενοι, σε ένα μεγάλο μέρος τους, αποδέχτηκαν μια υποτιμητική εικόνα του Βυζαντίου, και ενώ υπήρξαν επί οκτώ αιώνες αποικιοκρατούμενοι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με τους αποικιοκράτες τους!
Μετά την είσοδο των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία και την αποφασιστική ήττα του Μανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, ακολούθησε
η εισβολή των δυτικών και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Από τότε συγκροτείται ο σύγχρονος ελληνισμός ως αντιστασιακό έθνος που για
οκτώ αιώνες πρέπει να αντιμετωπίζει την πίεση της Ανατολής και της Δύσης για να επιβιώσει. Όλοι οι μεγάλοι μας ιστορικοί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγό-
πουλος, ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νικόλαος Σβορώνος εντοπίζουν σ’ αυτή την εποχή το τέλος του μεσαιωνικού οικουμενικού ελληνισμού και την
απαρχή του σύγχρονου νεοελληνικού. Γι’ αυτό και θεωρώ το 1204 ως την αφετηρία του, ενώ το 1821 αποτέλεσε την απαρχή της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους.
Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας ή δίνεται με μια άλλη ματιά, ολιγότερο εθνικιστική; Η Ιστορία έχει πολλές όψεις; Ποιος γράφει την Ιστορία;
Κατ’ αρχάς η Ιστορία αποτελεί ταυτόχρονα ένα βίωμα όλων των ανθρώπων που έχει μεταδοθεί με την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα, από την εποχή του Ηροδότου, συγκροτεί έναν επιστημονικό κλάδο. Η Ιστορία έχει λοιπόν επιστημονική βάση, δηλαδή υπάρχει μια αυθεντική «ιστορία», και ένα ιστορικό υπόβαθρο γενικά αποδεκτό. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε, η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821, ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε στον ιστό της τουρκικής σημαίας. Επομένως η ιστορία έχει αντικειμενική υπόσταση.
Ωστόσο όλες οι επιστήμες του ανθρώπου έχουν και μια υποκειμενική διάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια απόλυτα αντικειμενική ιστορική
αφήγηση. Κάθε άνθρωπος, κάθε κοινωνική ομάδα βλέπει με διαφορετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι ερμηνείες διαφέρουν και κάθε εποχή φωτίζει διαφορετικές πλευρές της, το δε ζητούμενο της ιστορικής επιστήμης είναι να επιτύχει την πιο πολύπλευρη προσέγγιση της αλήθειας. Ο 19ος αιώνας επέμενε περισσότερο στα γεγονότα και στον ρόλο της προσωπικότητας, ο 20ός αιώνας στον ρόλο της οικονομίας και των κοινωνικών τάξεων. Στα τέλη όμως του 20ού αιώνα εμφανίστηκε ένα καινοφανές ιστοριογραφικό ρεύμα, το λεγόμενο αποδομητικό ή μεταμοντέρνο, το οποίο ισχυρίζεται πως επειδή δεν μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια τελική απόφαση για την Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια, αλλά αυτή καθορίζεται από τους ίδιους τους ιστορικούς.
Αυτό το ρεύμα αρνείται την αντικειμενικότητα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, και υποστηρίζει πως αυτή υπήρξε δημιούργημα του Κωνσταντίνου Πα-
παρρηγόπουλου. Θεωρούν πως είναι στο χέρι τους να απορρίπτουν αυτή τη συνέχεια, άσχετα με το κοινά παραδεκτό μίνιμουμ ιστορικής αλήθειας. Αυτή η
αντίληψη επιτρέπει στους εθνοαποδομητές να αρνούνται το Ζάλογγο, να μιλούν για συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, να
απορρίπτουν ακόμα και πλησιέστερα προς εμάς ιστορικά γεγονότα, όπως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, κ.ο.κ.
Αποδιομπομπαίος τράγος η Ελλάδα
Η οικονομική τρομοκρατία έως πού μπορεί να φτάσει;
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ιστορική μετάβαση όπου το οικονομικό επίκεντρο μετατοπίζεται από την Δύση στην Ανατολή. Από τις ΗΠΑ και την Ευρώ-
πη στην Κίνα, την Ινδία. Σε αυτές τις συνθήκες οι δυτικές άρχουσες τάξεις για να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας
και προσαρμογής του βιοτικού και κοινωνικού κράτους στα επίπεδα της Ανατολής. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε τη μεγάλη
οικονομική κρίση, την οποία βιώνει εδώ και πέντε χρόνια ο δυτικός κόσμος. Στην Ευρώπη, η Γερμανία θέλει να επιβάλει την ηγεμονία της -που δύο φορές
απέτυχε να επιβάλει με πόλεμο- μέσα από την οικονομική τρομοκρατία. Και όπως συνέβη και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βαλκάνια και οι Έλληνες
είναι από τους πρώτους που αντιμετωπίζουν τη γερμανική επιθετικότητα. Οι Έλληνες μεταβάλλονται στον αποδιοπομπαίο τράγο μιας χώρας που έχει πά-
ντα ανάγκη από τέτοιους. Και αν στο παρελθόν ήταν οι Εβραίοι, σήμερα για το λεγόμενο «λαϊκό» Τύπο της Γερμανίας αλλά και για τον κ. Σόιμπλε, είναι οι
Έλληνες.
Οι λαοί που υποφέρουν από τις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που υποφέρουν από τις πιέσεις των αγορών έχουν τρόπο να αμυνθούν ή αναπόφευκτα θα καταρρακωθούν οικονομικά και ηθικά; Υφίσταται κάποιου είδους διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη;
Αυτή η στρατηγική του χρηματιστικού κεφαλαίου της Δύσης αν δεν οδηγήσει σε πόλεμο, και σε εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Η παγκόσμια οικονομική και η ακόμα σημαντικότερη οικολογική κρίση, οδηγούν σε αδιέξοδο το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Σε όλο τον κόσμο θα αναπτυχθούν προτάσεις και στρατηγικές για τη μετάβαση σε μια κοινωνία βιώσιμη, δεδομένου ότι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει αρχίσει να καταρρέει και ο δίδυμος αδελφός του, ο υπαρκτός «νεοφιλελευθερισμός».
Παρόλο που μοιάζει η πολιτική και οι ιδεολογίες να χάνουν έδαφος μπρος στα οικονομικά συμφέροντα, η Ελλάδα και η Κύπρος τι επιχειρηματολογία πρέπει να αναπτύξουν για να ενισχύσουν τη θέση τους;
Τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι άσχετα εν τέλει με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Όταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριαρχεί ένα παρασιτικό
οικονομικό μοντέλο και μια μεταπρατική αστική τάξη, απολύτως εξαρτημένη από τα ξένα συμφέροντα διαμορφώνεται και μια αντίστοιχη πολιτική
και ιδεολογία, όσο και αν ο λαός αντιστέκεται. Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να ενισχύσουμε πραγματικά τη θέση μας, θα πρέπει να μεταβάλουμε
παράλληλα με την ιδεολογία μας και την ίδια οικονομική βάση των κοινωνιών μας. Μια Ελλάδα και μια Κύπρος στενά δεμένες οικονομικά πολιτικά και γεωστρατηγικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πόλο ισχύος και αυτονομίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύετε ότι μια ισχυρή τουρκική οικονομία αυξάνει την επιθετικότητά της ή το αντίστροφο;
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο ίσως στις μόνες σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται μια σχολή σκέψης που θα αποκαλούσα χατζηαβατισμό και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια πρωτόφαντη γεωστρατηγική ανακάλυψη: Ότι είναι δυνατόν μια χώρα που ενισχύεται οικονομικά να γίνεται λιγότερο κυριαρχική και επεκτατική. Αυτή την ανακάλυψη έχουν κάνει ορισμένοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να προτείνουν την οικονομική μας παράδοση στην Τουρκία προτού ολοκληρωθεί η στρατιωτική! Είναι το δόγμα Διαμαντοπούλου. Καλύτερα να υποταχθούμε μόνοι μας στην Τουρκία -εννοείται οικονομικά και πολιτικά- παρά να χάσουμε ένα νησί! Και αυτό ενώ είναι γνωστό πώς όλες οι ισχυρές οικονομικά χώρες είναι ταυτόχρονα σχεδόν πάντα και στρατιωτικά ισχυρές και περισσότερο επεκτατικές. Πόσω μάλλον η Τουρκία που υπήρξε επιθετική πριν καν αποκτήσει και μια ισχυρή οικονομία.
Οι Έλληνες δίχως όραμα είναι ένα τίποτα
Ο ελληνισμός είναι σε κρίση και αναζητεί όραμα;
Η κρίση που διέρχεται ο ελληνισμός σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, διότι είναι κρίση ταυτόχρονα γεωπολιτική, οικονομική, δημογραφική, πνευματική. Εν τέλει είναι κρίση της ίδιας της ταυτότητάς του, ως αυτόνομου υποκειμένου. Η διαμόρφωση οράματος αποτελεί την αποκλειστική προϋπόθεση για οποιαδήποτε δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία μας.
Υπάρχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ της Ελλάδας;
Συνέπεια ακριβώς αυτής της έλλειψης οράματος είναι και η καθολική κρίση των ελίτ της χώρας. Ο ελληνικός λαός στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο θα πρέπει να αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του νέες αυθεντικές ηγεσίες που να διαθέτουν όραμα ευρύτερο από τα τετραγωνικά μέτρα της πισίνας τους.
«Θα μπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, από ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλό επιτόκιο», είπατε. Γιατί δεν γίνεται κατά τη γνώμη σας ώστε οι Έλληνες να αντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση;
Το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε από την αρχή της κρίσης μια λύση που θα απέτρεπε την ανάγκη προσφυγής σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Μνημόνιο. Δεν επιλέχθηκε γιατί ήταν επιλογή του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ ώστε να επιβληθεί η λιτότητα ως αδήριτη αναγκαιότητα και διότι οι τράπεζες δεν ήθελαν τη σύναψή του, γιατί όπως ισχυρίζονταν θα αφαιρούσε καταθέσεις από τις ίδιες. Η συνέπεια ήταν ότι και οι τράπεζες έχασαν πάνω από 80 δισ. ευρώ και ομολογιακό δάνειο δεν έγινε και οι Έλληνες δέθηκαν χειροπόδαρα στο άρμα του 4ου Ράιχ.
Οι Έλληνες κάποτε διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες στηριζόμενοι κατ’ εξοχήν στην οικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Τι άλλαξε
σήμερα;
Αυτό ακριβώς που προανέφερα. Δηλαδή η διάλυση της εθνικής συνείδησης και η αντικατάστασή της από έναν ατομικιστικό καταναλωτισμό και
προπαντός η έλλειψη οράματος. Η θλίψη, η οργή, ο φόβος, η απόγνωση είναι συναισθήματα που διαρκώς καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής κατάστασης των Ελλήνων. Μπορούν τέτοια συναισθήματα να μετουσιωθούν σε δυνάμεις ανατροπής για ένα καλύτερο μέλλον ή θα
αναδείξουν τον χειρότερό μας εαυτό; Για να χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Έτσι η συναισθηματική και ιδεολογική απομάκρυνση από ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσεις να περάσεις σε μια νέα ιστορική εποχή.
Και σήμερα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, το καθεστώς και οι δυνάμεις που κυριάρχησαν από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και θα πρέπει να κλειστούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Το εάν όμως θα κατορθώσουμε να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση της οικοδόμησης δεν είναι κάτι που έχει κριθεί προκαταβολικά. Αποτελεί ένα ιστορικό στοίχημα. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να μείνουμε στο παλιό.
Χωρίς αντίσταση η Κύπρος θα υπαχθεί στους νεοοθωμανούς
Κρίσιμη η πρόβλεψη σας για την Κύπρο…
Πιστεύω ότι μετά την ιστορική απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, έχει αρχίσει μια διαδικασία απόρριψης μιας ενδοτικής αντίληψης και όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το δίλημμα είναι όντως αντίσταση ή εξαφάνιση. Εάν ο κυπριακός ελληνισμός δεν αντισταθεί -συσφίγγοντας αποφασιστικά τους δεσμούς του με ’κείνο της Ελλάδας- θα οδηγηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην υπαγωγή του υπό την τουρκική νεο-οθωμανική κυριαρχία. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για όσους θέλουν να ζουν στοιχειωδώς ελεύθεροι. Η Κύπρος -στηριγμένη αποφασιστικά στην Ελλάδα, συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες, με την Ευρώπη και τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την αντίθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ και χρησιμοποιώντας το υπέδαφός της- μπορεί να περάσει σε μια περίοδο ενίσχυσης της αυτονομίας της και των δυνατοτήτων της αυτοδιάθεσής της, αντιστρέφοντας τις αρνητικές εξελίξεις που εγκαινιάστηκαν το 1974.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ
Σε τι μπορεί να ελπίζει ο σημερινός νέος;
Ο σημερινός νέος παίρνοντας δύναμη από την επανάσταση του ’21, την αντίσταση στην γερμανική κατοχή, τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πρέπει καταρχάς να είναι νέος. Δηλαδή, να αρνείται την υποταγή, την εθελοδουλία και τον συντηρητισμό της προσαρμογής στις κατεστημένες αξίες. Και δεν εννοώ την εκτόνωση της επαναστατικότητας των νέων σε ψευδείς υποτιθέμενες εξεγέρσεις του λάιφ στάιλ, αλλά την αντίσταση σε αυτούς που πραγματικά μας υποδουλώνουν. Στην κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου από τους Τούρκους. Στην πολιτιστική και πνευματική μας αλλοτρίωση, στην ανατροπή ενός μοντέλου της κοινωνίας που ρυθμίζεται μόνο από τις αξίες του χρήματος. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι νέοι εκφράζουν την ανάγκη τους για συλλογικότητα, ταυτιζόμενοι με τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, μπορούν και πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογο ταυτιζόμενοι με τον πολιτισμό, την ιστορική τους παράδοση, τους εθνικούς, τους οικολογικούς και τους κοινωνικούς αγώνες.
