794 
Από την διήγηση του Ιωάννη Αναγνώστη της άλωσης της Θεσσαλονίκης στις 29 Μαρτίου 1430 (εκδ. Άγρα)
14. Θα έπρεπε να τους έβλεπες να μπαίνουν στην πόλη σαν σμήνος μελισσών ή σαν άγρια θηρία, να ωρύονται και να διψούν να μας θανατώσουν, να συνωστίζονται στην πόλη πεζοί και έφιπποι. Όταν όλη η Θεσσαλονίκη γέμισε και παντού υπήρχαν Τούρκοι, στους ιερούς ναούς, στα μοναστήρια, στους δρόμους και τις οικίες, εξελίχθηκε ένα δράμα που προκαλούσε δάκρυα και θρήνους. Αφού πλημμύρισαν την πόλη, άρχισαν βιαστικά να αρπάζουν ό,τι έβρισκαν […] Έσερναν λοιπόν μαζί άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ανθρώπους κάθε ηλικίας δεμένους σαν άψυχα ζώα και τους οδηγούσαν στο στρατόπεδό τους, έξω από τα τείχη της πόλης. Δεν θα μιλήσω καθόλου για τους πολυάριθμους νεκρούς που κείτονταν στα τείχη και τους δρόμους και δεν αξιώθηκαν ταφή,..και δεν ήταν μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες, και ανάμεσά τους κυρίως οι πιο ηλικιωμένοι και οι πιο αδύναμοι. Κάθε εχθρός έσπευδε να οδηγήσει έξω από την πόλη όσους αιχμαλώτιζε και να τους εμπιστευθεί στους άνδρες με τους οποίους μοιραζόταν τη σκηνή του από φόβο μήπως κάποιος ανώτερός τους τούς αφαιρέσει. Αν έβλεπαν πως κάποιος από τους αιχμαλώτους ήταν άρρωστος ή γέρος και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους υπολοίπους, τού έπαιρναν το κεφάλι χωρίς να το θεωρούν μεγάλη ζημιά. […] Αιχμαλώτισαν επτά χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών […] Παντού κυριαρχούσαν οι θρήνοι και τα δάκρυα. Τα μωρά, που μέχρι τότε βρίσκονταν στην αγκαλιά των μητέρων τους και βύζαιναν ακόμη, έκλαιγαν σπαρακτικά αποζητώντας τες. Εκείνες, από την πλευρά τους, τριγύριζαν από εδώ και από εκεί αναζητώντας τα μικρά τους, θρηνώντας και δείχνοντας τα ματωμένα μάγουλά τους.
15. Αφού οι Τούρκοι συγκέντρωσαν όλη τη λεία στις σκηνές τους ο στρατηγός της Δύσης έκανε εκ νέου την είσοδό του στην πόλη για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι δεν τους είχε ξεφύγει τίποτε από όσα ήταν κρυμμένα. Τότε ήταν που όλα στην πόλη ήρθαν τα πάνω κάτω και καταστράφηκε συθέμελα. Τίποτε, ούτε ιερός ναός ούτε μοναστήρι ούτε σπίτι, ακόμη και το πιο φτωχικό, δεν έμεινε ασάλευτο. […] Οι Τούρκοι άρχισαν να αφανίζουν την ομορφιά των εκκλησιών και διψασμένοι για χρήμα κατέστρεφαν τις άγιες τράπεζες …Η ίδια ιερόσυλη καταστροφή χτύπησε και τις ιερές εικόνες. Οι Τούρκοι άλλες τις έριχναν στη φωτιά…άλλες τις χρησιμοποιούσαν στην αγορά για να βάζουν πάνω τρόφιμα..
16. […] Σύλησαν και κατέστρεψαν τους τάφους που έχτισαν κάποτε οι πρόγονοί μας και σκόρπισαν στη γη τα λείψανα που ήταν μέσα
17. […] Όσους όμως ήταν φτωχοί και δεν βρήκαν τα μέσα απελευθέρωσης, οι Τούρκοι αφέντες τους τους έστειλαν στις δικές τους πατρίδες και τόπους […] Έβλεπες λοιπόν τους δυστυχείς να σκορπίζονται, άλλος στην Ανατολή κι άλλος στη Δύση. Κάποιοι Τούρκοι έπαιρναν τα παιδιά, κάποιοι άλλοι τους γονείς, κάποιοι άλλοι τις γυναίκες και έτσι όσους ένωσε η φύση, τους χώρισε συμφορά.
18. […] Κράτησε για τον εαυτό τους δύο ιερούς ναούς, τη μεγάλη εκκλησία της Αχειροποιήτου Παρθένου στο κέντρο της πόλης και την ιερά μονή που τιμάται από παλιά στο όνομα του Τιμίου Προδρόμου. […] Επιπλέον, επειδή έχτιζε εκ βάθρων στην Αδριανούπολη ένα λαμπρό λουτρό, διέταξε να αφαιρέσουν χίλιες πλάκες μαρμάρου και να τις μεταφέρουν εκεί για να φτιάξουν το δάπεδο του λουτρού. Τις πλάκες αυτές τις αφαίρεσαν σπάταλα οι άνθρωποί του από τους ιερούς ναούς και τα μοναστήρια.
19. […] Αυτοί που τελικά επέστρεψαν στην πόλη μέχρι σήμερα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, είναι γύρω στους χίλιους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ήρθαν από άλλες περιοχές.
20. Όταν ο Μουράτ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη (ήταν νομίζω, ο δεύτερος ή ο τρίτος χρόνος μετά την άλωση), για να τη δει […] Πρώτα απ’ όλα έβγαλε μια απόφαση που κανείς δε θα τη φανταζόταν ….να δημευτούν όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες, να τους αφαιρεθούν και εμείς να περιοριστούμε σε συγκεκριμένο χώρο(*). […] χάρισε στους οικείους και τους αξιωματούχους του τα μεγαλύτερα και τα πιο όμορφα μοναστήρια, καθώς και τα ωραιότερα και πιο μεγάλα οικήματα. Σ’ εμάς άφησε μόνο τέσσερις εκκλησίες που ονομάζονται και καθολικές, μετά από παρέμβαση του ποιμενάρχη μας. Όρισε επίσης να δοθούν όλα τα άλλα οικοδομήματα και σχεδόν όλοι οι ναοί σε όσους θα ήθελαν να εγκατασταθούν στην πόλη από άλλα μέρη και στους Τούρκους που μεταφέρθηκαν από τα Γιαννιτσά. […]
21. περίπου χίλιοι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στην πόλη, πήραν σπίτια και εκκλησίες, τις οποίες μετέτρεψαν σε οικίες, και απλώθηκαν σε όλη την πόλη, που φόρεσε την ασχήμια σαν πένθιμο ρούχο. […] Κάποια από τα ιερά καθιδρύματα μετατράπηκαν σε κοινά καταγώγια…Κάποια άλλα διατηρούν απομεινάρια μόνο της παλιάς τους ομορφιάς…Τα περισσότερα κατέρρευσαν τελείως, ούτως ώστε να μην μπορεί κανείς να ξέρει την ακριβή τους θέση. Τα οικοδομικά τους υλικά εκλάπησαν και ξαναχρησιμοποιήθηκαν σε καινούργιες οικοδομές και κυρίως στο λουτρό που φαίνεται σήμερα στο κέντρο της πόλης (**). Μονάχα από τους πιο ηλικιωμένους μπορεί πια κανείς να μάθει τη θέση του ενός ή του άλλου ναού…Αυτό συνέβη σε όλους τους ναούς της πόλης. Τα μοναστήρια, από την άλλη….ερημώθηκαν, αφού οι μοναχοί διώχτηκαν και κατέφυγαν σε άλλες πόλεις…αφαιρέθηκαν τα στολίδια τους. Τα μάρμαρά τους ξηλώθηκαν από τα πατώματα και όλα τα άλλα υλικά…ήταν στη διάθεση οποιουδήποτε ήθελε να τα αρπάξει. Τα μοναστήρια σήμερα παρέχουν ένα άθλιο θέαμα που προκαλεί δάκρυα στην ψυχή όλων. […] Σήμερα, όλοι όσοι ποθούσαν να γυρίσουν από μακριά στην πόλη, μετάνιωσαν, όπως μετανιώσαμε κι εμείς που επιστρέψαμε, αφού όλες οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν […]
(*) δηλαδή σε γκέτο
(**) το Μπέη Χαμάμ
22 ΣΧΟΛΙΑ
Έτσι είναι αυτά το δίκαιο του ισχυρότερου:
http://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Tripolitsa#Massacre_of_civilians
Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…
Κόμον Σένς, αυτό που λες δεν έχει ‘κόμον σένς’. Απλά πετάς ένα γεγονός και προσπαθείς να βγάλεις συμπέρασμα. Είναι άκυρο εντελώς. Αν ήξερες τι σφαγές από τους Τούρκους προηγήθηκαν σ’ όλη την Πελοπόννησο από τα Ορλωφικά και ύστερα, θα καταλάβαινες γιατί ξέσπασε τόσο μίσος στην Τριπολιτσά. Και βέβαια, αν διαβάσεις περιγραφές από τους πρωταγωνιστές της πολιορκίας για το συμβάν, θα δείς ότι και οι ίδιοι δεν ήταν πολύ περήφανοι για ό,τι έγινε…Εν πάσει περιπτώσει…
Δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια. Υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι, επαναστάτες και κατακτητές.
Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε
Δε διαφωνώ σε τίποτα από όσα λες σκαντζόχοιρε. Ούτε εξισώνω τίποτα με τίποτα. Αντιθέτως εσύ “συγκρίνεις” κι αντιπαραθέτεις σφαγές μεταξύ τους.
Εν πάσει περιπτώσει εγώ αυτό που λέω συνοψίζεται σε δύο σημεία: α) Στις διεθνείς σχέσεις εξακολουθεί να ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου και του νικητή, που συνήθως γράφει ή διαστρεβλώνει, ότι προτιμάτε, την ιστορία. Δείτε τι γίνεται στην Κύπρο όσον αφορά τα καθ’ημάς π.χ. όπου πλέον ο νικητής τούρκος κατακτητής επιβάλλει το “δίκαιό” του λόγω της γεωπολιτικής του ισχύος. β) Λόγω ακριβώς του (α) η κοινή λογική (common sense) λέει ότι καλύτερ να είσαι το θύμα παρά ο θύτης, δηλ. σφάχτους πριν καν επιχειρήσουν εκείνοι να σε σφάξουν, αφού κατά πάσα πιθανότητα κι αν υπολογίσουν σωστά θα το επιχειρήσουν όταν εσύ είσαι αδύναμος και δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά. Δε σημαίνει ότι αυτό είναι ωραίο κι ηθικό ή οτιδήποτε άλλο αλλά η κοινή λογική του δικαίου του ισχυρότερου το καθιστά κυνικά πραγματιστικό κι αληθινό. Κι όσο οι άλλοι το εφαρμόζουν (Τουρκία, Ισραήλ, Παλαιστίνιοι-Χαμάς κλπ.) δε βλέπω πως η Ελλάδα οι Έλληνες επανάστατες το ’21 μπορούν να αποφύγουν να το κάνουν χωρίς να διακινδεύσουν την ύπαρξή τους. Εξ’ου κι η αναφορά στην Τριπολιτσά. Ήταν μια αναγκαία απόφαση που νομίζω μακροπρόθεσμα ωφέλησε τον ελληνισμό όπως ωφέλησε η εκκαθάριση των Ινδιάνων το νεαρό αμερικανικό έθνος κλπ. Κι αν οι κυβερνώντες κι οι “ελίτ” νομίζουν ότι οι καιροί που έπρεπε να παίρνουν τόσο
αποτρόπαιες κι ηθικά δύσκολες αποφάσεις έχει παρέλθει κι ότι όλα λειτουργούν στη βάση του ανθρωπισμού και της καταλλαγής πλανώνται πλάνην οικτράν που πιθανώς θα οδηγήσει τον Ελληνισμό στον αφανισμό στη δύσκολη περίοδο την οποία διέρχεται. Αυτά και να είσθε καλά.
Με τη μέθοδο της εξίσωσης παραλληλίζονται ανόμοια πράγματα και γεγονότα με διαφορετικό βάρος. Έτσι είναι δυνατόν η καταπιεστική Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας η παρασιτική ύπαρξη βασιζόταν στην απομύζηση κατακτημένων λαών, να παραλληλίζεται με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να γίνεται ιστορικά δικαιολογημένη και αποδεκτή. Είναι δυνατόν επίσης οι κατακτήσεις, οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις να εξισώνονται με επεισόδια από τους εθνοαπελευθερωτικούς αγώνες μας και να γίνονται έτσι γεγονότα αποδεκτά.
Έχω παρατηρήσει πρόσφατα στο διαδίκτυο πληθώρα από εθνοαποδομικές και εθνομηδενιστικές προσπάθειες που έντεχνα χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους. Ο αριθμός τους μάλιστα είναι συνεχώς αυξανόμενος.
Κύριε Μαυρίδη,
Σας σέβομαι και σας τιμώ και γι’αυτό θα αντιπαρέλθω την κριτική σας. Απλά να σημειώσω ότι δεν εξίσωσα “επεισόδια” με “γενοκτονίες ή εθνοκαθάρσεις”. Το άρθρο αναφέρεται σε ένα “επεισόδιο” που συνέβη κατά την κατάληψη μιας πόλης (της Θεσσαλονίκης) από τους τούρκους κι είχε ως αποτέλεσμα την αλλοίωση της τότε εθνολογικής σύνθεσης της πόλης. Δεν είναι αυτό συγκρίσιμο με το παρόμοιο “επεισόδιο” στην Τρίπολη μετά την πτώση της στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών; Δεν είχε κι αυτό το επεισόδιο παρόμοιο, και κατά τη γνώμη μου πολύ θετικό για τον Ελληνισμό, αποτέλεσμα στην εθνολογική σύνθεση της πολιτείας;
Όσον αφορά την αναφορά σας στου εθνομηδενιστικούς-εθνοαποδομητικούς κύκλους δεν καταλαβαίνω τη συσχέτιση που κάνετε, αν κάνετε, μαζί μου. Δεν αρνήθηκα ότι υπήρχαν κι εξακολουθούν να υπάρχουν έθνη και γένη μεταξύ των ανθρώπων τα οποία η κυνική αλήθεια είναι ότι πολεμούν αναμεταξύ τους και το ένα προσπαθεί να εξουδετερώσει ή να επιβληθεί στο άλλο. Και προφανώς γνωρίζω ότι και το δικό μου Έθνος-Γένος πρέπει να εξουδετερώνει τις απειλές εναντίον της ύπαρξής του πριν ακόμα αυτές εκδηλωθούν ει δυνατόν. Απλά δεν εθελοτυφλώ ή δειλιάζω μπρός στις αναγκαίες αποφάσεις που ελήφθησαν και πρέπει να ληφθούν για τη διατήρηση του Γένους μου. Γι’αυτό κατανοώ κι αποδέχομαι, χωρίς να προσπαθώ να τις αποκρύψω ή να παραγνωρίσω την αναγκαιότητά τους, αποφάσεις όπως εκείνη του “επεισοδίου” της Τριπολιτσάς ή του άλλου “επεισοδίου” με το Βασίλειο το Βουλγαροκτόνο και τους τυφλωθέντες Βούλγαρους αιχμαλώτους πολέμου κλπ.
Και δυστυχώς η Ιστορία δικαιολογεί τέτοιες αποφάσεις. Στα πρόσφατα καθ’ημάς ας πούμε θεωρώ ότι η εξαπόλυση ενός πογκρόμ, διωγμού κι απέλασης εναντίον των τουρκογενών μουσουλμάνων στη Θράκη ήταν αναγκαίο αντίμετρο στα αντίστοιχα που υπέστησαν οι έλληνες της Πόλης το ’50. Η μη πραγματοποίηση του τότε θέτει τη Θράκη σε θανάσιμο κίνδυο σήμερα. Το ίδιο ισχύει και για τη στάση που έπρεπε να κρατήσει ο Κυπριακός Ελληνισμός έναντι των τουρκοκυπρίων κατά τον αγώνα του εναντίον της βρεττανικής αποικιοκρατίας την ίδια περίοδο. Όπως οι επαναπατριζόμενοι εβραίοι στην Παλαιστίνη διεξήγαγαν διμέτωπο αγώνα εναντίον τόσο των αράβων ιθαγενών όσο και των βρεττανικών δυνάμεων, έτσι και οι Ελληνοκύπριοι έπρεπε να αγωνισθούν ταυτόχρονα και για την εξουδετέρωση των τούρκων όσο και για την απομάκρυνση των άγγλων. Μια σύγκριση ανάμεσα στην εξέλιξη του Ισραήλ και της Κύπρου την τελευταία πεντηκονταετία βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Αυτά και συγγνώμη για τη μακροσκελή απάντηση. Αυτά και να είσθε καλά.
Κύριε ‘κοινή λογική’. Τι σχέση έχει η ελληνική επανάσταση του 1821 με την εθνοκάθαρση των λευκών επί των ιθαγενών της Λ. Αμερικής; Τι σχέση έχει ο εποικισμός της Παλαιστίνης από τους Εβραίους με τον αγώνα της ΕΟΚΑ; Μήπως προβοκάρεις τη συζήτηση; Σε οποιαδήποτε περίπτωση αυτά τα οποία λες είναι από κάθε άποψη νοσηρά και απαράδεκτα.
Δεν έχω λόγους να διαφωνήσω με την κυνική άποψή σας κ, common sense. Ωστόσο,οι αναρτήσεις σας έχουν κάποιες αντιφάσεις. Η ελληνική κοινή γνώμη σήμερα κατέχεται από αμφιβολίες και ενοχές, που υπονομεύουν το φρόνημά της. Έμεινα με την εντύπωση ότι τέτοιες ενοχές και αμφιβολίες ενίσχυε η πρώτη ανάρτησή σας.Άλλωστε, η παρεμβασή μου καταγράφεται εδώ πρωθύστερα. Την ίδια εντύπωση σχημάτισε και ο κύριος που υπογράφει ως “Σκαντζόχοιρος”.
Σε σχέση με τη συζήτησή μας θέλω να επισημάνω την διαπίστωση ότι παρά την αποφυγή ακροτήτων από μέρους μας κατά την πρόσφατη αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία, βρισκόμαστε κατηγορούμενοι σε επικοινωνιακό επίπεδο. Και όχι μόνο αυτό: Πολλοί συμπατριώτες μας αισθάνονται την ανάγκη να παραχωρήσουν μέρος από τα δίκαιά μας και να εξισώσουν το θύμα με τον θύτη.
Αγαπητέ κ. Μαυρίδη & Σκαντζόχοιρε,
Καταρχήν ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και συγγνώμη αν στο αρχικό μου σχόλιο έδωσα τη λάθος εντύπωση. Και ναι Σκαντζόχοιρε συμφωνώ ότι όλες οι σφαγές και οι δηώσεις είναι νοσηρές και ηθικά-ανθρωπιστικά απαράδεκτες και ναι κ. Μαυρίδη υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μια «πέμπτη φάλαγγα» εθνοαποδομιστών-μηδενιστών που επιχειρεί να δημιουργήσει ενοχές κι αμφιβολίες για αναγκαίες εθνικά πράξεις που έπρεπε να γίνουν από τους Έλληνες ώστε να εξασφαλισθεί η εθνική τους επιβίωση και ασφάλεια. Αυτό δυστυχώς κ. Μαυρίδη δεν είναι η δικιά μου «κυνική άποψη» αλλά η κοινή λογική (πιθανώς κυνικότατη ή όπως αλλιώς προτιμάτε να την αποκαλείτε) που διέπει τις διεθνικές σχέσεις από την αρχή της Ιστορίας. Με άλλα λόγια όπως ήταν εθνικά αναγκαίο για τους τούρκους να σφάξουν τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης, ή για τους αμερικάνους να εξοντώσουν τους ινδιάνους ή για τους επαναπατριζόμενους εβραίους να απωθήσουν τους άραβες παλαιστίνιους ιθαγενείς κλπ. έτσι ήταν εθνικά αναγκαίο να γίνει κι η άλωση-σφαγή στην Τριπολιτσά για να εκκαθαρισθεί ο τόπος από πληθυσμούς οι οποίοι θα δημιουργούσαν περαιτέρω προβλήματα στον Ελληνισμό και το νεαρό νεοελληνικό κράτος που γεννιόταν. Τέτοια προβλήματα αφέθησαν να γιγαντωθούν στη Θράκη και στην Κύπρο τα οποία πληρώνουμε σήμερα και πιθανώς θα πληρώσουμε πιο ακριβά ακόμα στο μέλλον, το όχι και τόσο μακρινό. Γιατί δυστυχώς η αποφυγή ακροτήτων και η «κοσμιότητα» σε μια αρένα με θηρία, όπως είναι οι διεθνικές σχέσεις, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο να γίνεσαι θύμα όπως σωστά παρατηρεί ο κ. Μαυρίδης. Και προσωπικά αν έχω να διαλέξω για την πατρίδα μου, το λαό μου και το έθνος μου προτιμώ τη θέση του θύτη από εκείνη του θύματος στην οποία μας έχουν οδηγήσει οι πρόσφατες «προσεγγίσεις» περί Ελληνικής «ευγενικής διαφορετικότητας» κι «ηθκής ανωτερότητας». Δε θέλω να είμαι ούτε διαφορετικός ούτε ανώτερος όταν είμαι θύμα. Θέλω αντίθετα να είμαι νικητής και τροπαιούχος έναντι εκείνου που με επιβουλεύεται και γι’αυτό συνιστώ να τον κτυπάμε αλύπητα μέχρι τελικής εξουδετερώσεως όταν κι όποτε μπορούμε. Αυτά και να είσθε όλοι καλά.
H λογική σας μπάζει νερά. Δεν ήταν ‘εθνικά αναγκαίο’ για τους Αμερικάνους να εκκαθαρίσουν τους Ινδιάνους. Δεν κρίνονταν η επιβίωσή τους, μπορούσαν κι αλλιώς. Το ίδιο ισχύει και για τους Τούρκους. Η λογική σας, είναι λογική αρπακτικότητας και κυριαρχίας μεταξύ των εθνών, και δεν μπορεί να οικοδομήσει ένα σύστημα που να εγγυάται ότι οι αντιθέσεις μεταξύ των εθνών μπορούν να περιοριστούν.
Τα όσα λέτε προϋποθέτει έθνη λύκους βυθισμένα σ’ έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Προφανώς, σ’ αυτή τη ζούγκλα θα επιβιώσει ο ισχυρότερος, και βέβαια σ’ αυτή την κατηγορία, λόγω μεγεθών δεν είμαστε εμείς, όπως και πολλοί άλλοι.
Τέλος, η λογική σας είναι εντελώς ξένο προς οποιαδήποτε σκέψη, ηθική, ή αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις έχει οικοδομήσει στην ιστορική του πορεία αυτός ο λαός. Από τον Αλέξανδρο, μέχρι το Βυζάντιο. Αντίθετα, και δυστυχώς για όλους μας, ο ολοκληρωτισμός τον οποίον πρεσβεύετε έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα στις εμφύλιες διαμάχες που διαχρονικά σπαράσσουν τους Έλληνες…
Τι σχέση έχει ο ολοκληρωτισμός στην κουβέντα για τη εθνική πολιτική της Ελλάδος; Δεν κατανοώ την αποστροφή σας σχετικά ούτε με τον ολοκληρωτισμό ούτε το με ποια λογική οδηγηθήκατε στο συμπέρασμα ότι προσωπικά πρεσβεύω ολοκληρωτικές αντιλήψεις…. Μάλλον σαν κλισέ μου ακούγεται ή αλλά λόγια ν’αγαπιόμαστε….
Τέλος πάντων, πέραν αυτού, δε νομίζω ότι εμείς είμαστε οι καταλληλότεροι να κρίνουμε τι ήταν ή είναι αναγκαίο για τους αμερικανούς ή τους τούρκους. Νομίζω ότι είναι μάλλον οι ίδιοι πλέον αρμόδιοι να αποφασίσουν. Επίσης, πρέπει να λάβει υπόψιν του κανείς ότι όταν κάποιος κάνει κάτι προληπτικά δε σημαίνει ότι θα αποδειχθεί αναγκαστικά χρειαζούμενο στο μέλλον. Αυτό ακριβώς σημαίνει πρόληψη: λαμβάνω τα μέτρα μου πριν το πρόβλημα μεγεθυνθεί και καταστεί μη διαχειρίσιμο. Άρα αν η προληπτική ενέργεια επιτύχει αυτοαναιρεί τη (φαινόμενη) αναγκαιότητά της.
«Τα όσα λέτε προϋποθέτει έθνη λύκους βυθισμένα σ’ έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.»
Προϋποθέτει; Μήπως δεν είναι έτσι και μήπως η επιβίωση του Ελληνικού Έθνους, λόγω ακριβώς του μικρού του μεγέθους που σημαίνει ότι δεν μπορεί (πλέον) να επιβάλλει τους κανόνες του παιχνιδιού, προϋποθέτει την προσαρμογή μας στα σημερινά δεδομένα και την επιτυχή για εμάς έκβαση του πολέμου στον οποίο αναφέρεστε;
«Τέλος, η λογική σας είναι εντελώς ξένο προς οποιαδήποτε σκέψη, ηθική, ή αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις έχει οικοδομήσει στην ιστορική του πορεία αυτός ο λαός. Από τον Αλέξανδρο, μέχρι το Βυζάντιο.»
Δεν ξέρω ποιά ήταν ακριβώς η ηθική ή η αντίληψη των Ελλήνων της αρχαιότητας ή του Μεσαίωνα όσον αφορά τις πολεμικές τους διαμάχες και διενέξεις και νομίζω ότι αυτό αποτελεί ακόμα και σήμερα πεδίο ανοικτής διερεύνησης για σοβαρούς ιστορικούς Έλληνες και ξένους. Εκείνο το οποίον γνωρίζω είναι ότι σε αντίθεση με την εποχή του Αλεξάνδρου ή του Βυζαντίου όταν ο Ελληνισμός αποτελούσε μεγάλη δύναμη και μπορούσε να επιβάλλει τις αντιλήψεις και τις θεωρήσεις του, σήμερα πρέπει ή να προσαρμοστούμε στους κανόνες που επιβάλλουν οι σημερινοί μεγάλοι παίκτες ή να εξαφανιστούμε. Κι όπως είπα προηγουμένως προσωπικά τουλάχιστον προτιμώ να είμαι θύτης παρά θύμα. Εσείς όμως δε μας εξηγήσατε τι ακριβώς πρεσβεύετε σχετικά με το πώς πρέπει να πορευθεί η Ελλάς στο σύγχρονο κόσμο; Ως θύτης ή ως θύμα;
«Δεν νομίζω ότι εμείς είμαστε οι καταλληλότεροι να κρίνουμε τι ήταν ή είναι αναγκαίο για τους Αμερικάνους ή τους Τούρκους». Τι μας λέτε; Σοβαρά;
Αμφισβητείτε έμμεσα την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (και των Ινδιάνων της Β. Αμερικής, αλλά είτε δεν το παίρνετε χαμπάρι), είτε το κάνετε εκ του πονηρού.
Για μένα η έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας και της εθνικής αυτοδιάθεσης, υπερβαίνει την (φασιστικού τύπου διαίρεση, έτσι όπως τίθεται απο΄εσάς) θύτης/θύμα. Ούτε σφαγέας θέλω να είμαι, ούτε σφαγμένος. Θέλω να είμαι ελεύθερος. Και είμαι διατεθειμένος να πολεμήσω και να θυσιαστώ γι’ αυτό.
Αυτή είναι η βάση ενός υγιούς ελληνικού πατριωτισμού. Εσείς επί της ουσίας, παίρνετε μια αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις, και τον κόσμο που είχαν οι ναζί κατά το μεσοπόλεμο, και την προβάλετε ως δήθεν κοινή λογική.
Ωστόσο, ακόμα και ιστορικά να το δούμε το θέμα, κάνετε τεράστιο λάθος. ΓΙατί μακροπρόθεσμα, καμία στρατηγική που είναι θεμελιωμένη αποκλειστικά επάνω στη βία, την ισχύ και την κυριαρχία δίχως ηθικούς φραγμούς δεν έχει επιβιώσει για πολύ.
Ως έθνος, είχαμε μέχρι πρότινος μια πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα μας αντίληψη για το δίκαιο και την ελευθερία. Από την αρχαία τραγωδία μέχρι τους Κλέφτες και την Εθνική Αντίσταση. Βάσει αυτής, ως υπηρέτες της θέλαμε να υπάρχουμε ελεύθεροι, γι’ αυτό ας πούμε οι αγώνες μας ήταν στην πρωτοπορία του παγκόσμιου αγώνα των λαών για την ελευθερία -δείτε ας πούμε το ρόλο που παίξαμε στην απονομιμοποίηση της Ιεράς Συμμαχίας ή την αντίσταση στο ναζισμό.
Εν πάσει περιπτώσει. Κάνετε σαν τον δαρμένο, που από τότε που έφαγε της χρονιάς του, θαυμάζει εκείνον που του τις έριξε και εξυμνεί την σωματική του δύναμη.
Αγαπητέ Σκαντζόχοιρε,
Δεν αρνήθηκα τη γενοκτονία ούτε των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και των Ινδιάνων ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Δεν ξέρω πως κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα ειλικρινά. Άλλο είπα και ξαναείπα γι’αυτό σε παραπέμπω στα προηγούμενα σχόλια να τα ξαναδείς αν θες και να καταλάβεις τι θες.
Ούτε είπα ότι οι διεθνείς σχέσεις βασίζονται αποκλειστικά στη βία. Όμως δυστυχώς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι’αυτήν και να μπορούμε να την ασκήσουμε, ακόμα και προληπτικά αν χρειάζεται, χωρίς ενδοιασμούς και με αυτό που καλείται στα αγγλικά overwhelming force δηλ. βία επιβλητική-επικράτησης-νικηφόρος.
Όσον αφορά τις ευγενείς αντιλήψεις σου για την ελευθερία ειλικρινά την επικροτώ και τη συγχαίρω. Αλλά στο πρακτικό επίπεδο δεν εξηγείς πως αυτό μπορεί να υλοποιηθεί η ειρηνική συνύπαρξη χωρίς την απειλή όχι απλά αποτρεπτικής βίας αλλά overwhelming force π.χ. στις σχέσεις του νεοελληνικού κράτους με τη σύγχρονη Τουρκία του νεοθωμανισμού και του παντουρκισμού. Σε ένα θερμό επεισόδιο δηλ. δεν αρκεί να πολεμήσεις τον εχθρό στο σημείο που εκείνος επιτίθεται, και κείνος έχει διαλέξει ως ευνοϊκότερο για τον ίδιο, αλλά να αντεπιτεθείς και σε άλλα σημεία που τον βλάπτουν περισσότερο; Δες και συγγράμματα του Κονδύλη επί του θέματος. Αλλά και γενικότερα στις σχέσεις της σημερινής Ελλάδος με τη σημερινή Τουρκία νομίζεις ειλικρινά ότι για την πατρίδα μας υπάρχει άλλη επιλογή από το να είναι θύμα ή θύτης;
Τελειώνοντας όσον αφορά την παρατήρησή σου ότι κάνω σα δαρμένος μάλλον έχεις δίκηο. Με μόνη διαφορά ότι κι εγώ αλλά και μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού είμαστε δαρμένοι (όχι απλά αισθανόμαστε) γιατί με ανεδαφικές κι ίσως δόλιες πολιτικές μετατραπήκαμε σε θύματα. Γιατί θύματα είμαστε όταν υποστέλλεται η Σημαία σε Ελληνικό έδαφος, όταν πλοία κι αεροπλάνα της γείτονος αλωνίζουν και καταρρίπτουν δικά μας, όταν η Φρόντεξ μια ξένη ημιστρατιωτική δύναμη φυλάει τα σύνορά μας για να αναφέρω μόνον μερικά. Και θύματα και δαρμένοι θα παραμείνουμε αν δεν καταλάβουμε ότι δεν αρκεί να αποτρέπεις τα τουρκικά μαχητικά αλλά να τα καταρρίπτεις όταν αυτό σε συμφέρει και το μπορείς, ότι δεν αρκεί να φυλάμε τα σύνορα και να επωμιζόμαστε τους λαθρομετανάστες αλλά πρέπει να τους επιστρέφουμε όχι μόνο στα λόγια αλλά με μεθόδους ίδιες με αυτές που ακολουθούν οι τούρκοι στην ούτως ή άλλως ανθούσα τουρκική οικονομία κλπ.
Ναι θέλω να δω την πατρίδα μου θύτη κι εγώ και πολλοί άλλοι Έλληνες μια φορά κι εγώ κι όχι να προσκαλώ ως καλό και πειθήνιο θύμα το θύτη μου να κάνουμε συνεκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου όπως θέλουν οι εγκληματικοί ψευτοπατριώτες που με τις σοφιστείες και τις ιδεοληψίες του μας έρριξαν στο γκρεμό:
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=363027
Αυτά και να είσαι καλά.
Και κάτι ακόμα φίλτατε Σκαντζόχοιρε.
Οφείλω να σε πληροφορήσω ότι η διαστρεβλωτική τακτική απομείωσης κι αμαύρωσης του συνομιλητή με γενικόλογους, ασυνάρτητους προσβλητικούς υπαινιγμούς κι υβριστικούς χαρακτηρισμούς πλήρως ατεκμηρίωτων κι άσχετων με τη συζήτηση δεν δουλεύει με μένα τουλάχιστον. Δε μπορεί να δουλέψει διότι μου είναι πλήρως και μακράν γνωστή λόγω της εκτεταμένης χρήσεώς της από την εθνοπροδοτική «πολιτική και πνευματική ελίτ» τύπου Μίκη (βλ. και προηγούμενο σχόλιο) για να περάσει χωρίς αντιδράσεις το παραπλανητικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» με το οποίο παραχωρήθηκε το βασικό δικαίωμα του Ελληνικού έθνους και λαού να διεκδικεί, με αποτέλεσμα να τον καταστήσει θύμα ενοχοποιώντας τον αν κάνει την επιλογή να είναι θύτης και παραχωρώντας την στους αντιπάλους αμαχητί. Αν λοιπόν κι εσύ θεωρείς (όπως οι ελίτ) εαυτόν ανώτερο ηθικά, πνευματικά, πολιτιστικά, πολιτικά, βιολογικά ή όπως αλλιώς επειδή πιστεύεις ότι μπορείς, στο πεδίο των διεθνικών σχέσεων, να εθελοτυφλείς αρνούμενος να κάνεις την επιλογή ανάμεσα στην κατάσταση του θύματος ή του θύτη, τότε νομίζω το ορθότερο κι εντιμότερο είναι να σταματήσεις το διάλογο με κατώτερους, που, όπως φαίνεται από τους υπαινιγμούς-χαρακτηρισμούς σου, με θεωρείς.
Να είσαι καλά.
Καλλιθέα, 25η Μαρτίου 2012 – Αντίδραση μαθητών μετά την απόφαση του Δημάρχου Ασκούνη να ακυρώσει την παρέλαση
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_4992.html#.T3iIpuSTZ8H
Κορυτσά, 25η Μαρτίου 2012
http://www.youtube.com/watch?v=UC4OVcqsf1Q&feature=digest_sat
Κι αυτή η γενιά θύμα των Τουρκαλβανών;
Αναρρωτιέμαι….
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ‘αλλά λόγια ν’ αγαπιόμαστε’, κι επίσης σημαίνει ‘δεν μπορώ να συζητήσω άλλο επί της ουσίας, και το ρίχνω την στρεψοδικία και στην διολήσθηση…’
Δεν είναι η πρώτη φορά… Τώρα, αν περίμενες να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης, όχι από ‘μένα αλλά από την κοινή λογική, απόψεις που εξισώνουν την Τριπολιτσά με την γενοκτονία των Ινδιάνων της Β. Αμερικής ή με την γενοκτονία που άσκησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι έναντι των Ελλήνων…
Νομίζω ότι η συζήτηση αυτή περιγράφει με ευκρίνεια την πολυτέλεια που απολαμβάνουμε ως λαός να αντιλαμβανόμαστε και να υπολογίζουμε την ηθική ποιότητα της συλλογικής συμπεριφοράς μας. Με άλλα λόγια, έχουμε τοποθετήσει σε επίπεδο ιστορικής συμπεριφοράς την περίφημη ρήση του Σωκράτη στον «Γοργία» ότι : “είναι προτιμότερο να αδικείται κανείς από το να αδικεί”. Πολλές φορές αυτό καταλήγει σε αδικαιολόγητο συναισθηματισμό, που στον κόσμο των διεθνών σχέσεων είναι βέβαια μια μεγάλη αδυναμία. Στη χιλιόχρονη πίεση και βία, που ο γειτονικός μας λαός μας επιβάλλει με τρόπο ορμέμφυτο και νομοτελειακό, εμείς σκεπτόμαστε προτού αντιδράσουμε και μάλιστα στην πρόσφατη φάση της αντιπαράθεσής μας, έχουμε καταλήξει στην αμφιβολία. Έτσι, τον περασμένο αιώνα, περίοδο αποφασιστική για την παρούσα κατάσταση και το μέλλον του Ελληνισμού, δεν απαντήσαμε στις εμπειρίες που μας επεβλήθησαν με τρόπο ανάλογο, αλλά ακολουθήσαμε μια στάση που σήμερα μας τιμά, η οποία όμως πέραν τούτου δεν έχει πρακτικό όφελος: η Τουρκία επέτυχε μεγάλο μέρος από τους στόχους της με δικά μας έξοδα και εμείς αποκομίσαμε μόνο καταστροφές και συρρικνώσεις.
Εν ολίγοις έχουμε τη φαντασιακή αντίληψη για κάποιο διεθνές δίκαιο που υπαγορεύει συγκεκριμένη ηθική συμπεριφορά, πράγμα που εν πολλοίς είναι ανύπαρκτο.
Κ. Μαυρίδη,
Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις σας κι επαυξάνω. Όσο για το φίλτατο Σκαντζόχοιρο ότι κατάλαβε κατάλαβε.
Πριν κλείσω δεν ξέρω για το αν στο παρελθόν είχαμε ή όχι την πολυτέλεια ηθικής αποτίμησης προ της δράσεως, αλλά θεωρώ ότι η συνέχεια της ίδιας αυταπάτης, ότι δηλ. υπάρχει άλλο διεθνές δίκαιο από εκείνο του ισχυρότερου που βασίζεται στην ηθική και τον ανθρωπισμό είναι πλέον εγκληματικό λάθος που πιθανότατα θα αποβεί μοιραίο.
Να είσθε καλά.
Κύριε Μαυρίδη,
Νομίζω ότι μπερδεύουμε τα πράγματα. Είναι άλλη συζήτηση το τι έπρεπε να κάνουμε εμείς και δεν κάναμε, ώστε, για παράδειγμα, να βρεθούμε μπροστά στις τραγικές συνέπειες του 1922 ή του 1974. Είναι μια συζήτηση που δεν αφορά στην ηθική, αλλά στα λάθη και τις αντιφάσεις της στρατηγικής μας.
Το να βάζουμε όμως την ταμπέλα του ‘εθνικώς αναγκαίου’, και υπό αυτήν να καλύπτουμε τόσο διαφορετικές στιγμές στην ιστορία διάφορων λαών, είναι ένα εντελώς διαφορετικό πρόβλημα. Και δεν αφορά κυρίως στα δικά μας εθνικά ζητήματα, αλλά στο να προσπαθεί κάποιος να νομιμοποιήσει από το παράθυρο διάφορες ιδεολογικές τοποθετήσεις, επικαλούμενος άλλων αντί άλλων.
Η διαμάχη αφορά σε αυτό το ζήτημα, και όχι στο εάν εμείς επιλέξαμε να είμαστε «θύματα και καλές καρδιές» κατά τις τραγικές στγιμές της σύγχρονης ιστορίας μας. Εξάλλου, αν κάνεις σκύψει πάνω από αυτές, θα αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν ήταν πώς δειλιάσαμε μπροστά σε διάφορα μεγάλα ηθικά διλήμματα… Αλλά ότι υπήρξαμε μάλλον τραγικοί, και αρκετές φορές, δυστυχώς, ηλίθιοι στις κρίσιμες επιλογές μας…
Συνεπώς, το πρόβλημα δεν ήταν το να επιλέγουμε πάνω στον άξονα «θύτης ή θύμα» βάσει της εμμονής μας να «σώσουμε την ψυχή μας» αυτό που μας κατέστρεψε. Ούτε την Μικρασία χάσαμε γι’ αυτόν τον λόγο, ούτε την Κύπρο, αν θέλετε…
Το πιο εξοργιστικό, είναι ακριβώς να εκμεταλλεύεται κάποιος αυτά τα τραγικά περιστατικά, για να προωθήσει μια ναζιστικού τύπου αντίληψη της λατρείας του θύτη.
Δεύτερον, βγαίνω από τα ρούχα μου όταν κάποιος βάζει στο ίδιο τσουβάλι την επανάσταση του 1821, με την γενοκτονία των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής, ή με την γενοκτονία που άσκησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι πάνω στους Έλληνες. Δεν είναι απλώς ανιστόρητη μια τέτοια τοποθέτηση, είναι ιδεολογικά εγκληματική καθώς απαξιώνει τον αγώνα μας για την ελευθερία.
Με τον Πέτρο ή Κόμον Σένς ή πώς διάολο επιλέγει κάθε φορά να τον λένε για να κάνει προβοκάτσιες στη σελίδα του Άρδην, δεν έχω τίποτε να συζητήσω. Εξάλλου, το επίπεδό του φαίνεται από τις απόψεις του, καθώς και από τη μανία του να αλλάζει ψευδώνυμα ακόμα και στα πλαίσια της ίδια της συζήτησης.
Είναι σαφές ότι ο φίλτατος Σκαντζόχοιρος θεωρεί εαυτόν ηθικά και πολιτισμικά ανώτερο από μένα. Κι άρα θεωρώ σωστή την απόφασή του να μην εξακολουθεί να συζητεί με ανθρώπους(;;) που θεωρεί κατωτέρους κι υποδεεστέρους του. Ας είναι καλά.
Πρέπει όως να υπογραμμίσω ότι ουδέποτε στα δικά μου σχόλια συνέκρινα την Επανάσταση του ’21 συλλήβδην, παρότι ήταν νομίζω καταφανώς εθνικώς αναγκαία, με τη γενοκτονία των Ελλήνων.
Στο πρώτο σχόλιό μου π.χ. αντιπαρέβαλλα την άλωση-σφαγή της Τριπολιτσάς με την άλωση-σφαγή της Θεσ/νίκης. Κι όπως ανέλυσα σε επόμενο σχόλιό μου θεωρώ ότι η σφαγή της Τριπολιτσάς είχε πολλά κοινά στοιχεία με εκείνη τη Θεσ/νίκης αφού αλλοίωσε την τοτε εθνολογική σύνθεση και των δύο πολιτειών με ευνοϊκά αποτελέσματα για τους Έλληνες και τους τούρκους αντίστοιχα που τις διέπραξαν.
Αυτά για την ιστορία και προς χάριν κι υπηρεσίαν της αλήθειας και της σαφήνειας. Παρακαλώ λοιπόν τον κ. Σκαντζόχοιρο να μην προβαίνει σε διαστρέβλωση των λεγομένων των σχολιαστών ακόμη κι αν τους θεωρεί υποδεεστέρους του. Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Πέτρος ο “τιποτένιος ψευδώνυμος προβοκάτωρ”….
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=38248&Itemid=83
Θύμα ή θύτης ;;;
“…ποιες είναι οι γενικότερες προϋποθέσεις για την άσκηση μακρόπνοης και επιτυχούς εθνικής πολιτικής; πώς πρέπει να είναι δομημένο ένα έθνος ικανό να αντιμετωπίσει στο πλαίσιο του ανθρωπίνως δυνατού οποιαδήποτε ενδεχόμενα, ακόμα και απότομες μεταλλαγές της συγκυρίας; Ας σημειώσουμε προκαταβολικά ότι η γενική απροθυμία άμεσης και μετωπικής αντιπαράθεσης με το κεφαλαιώδες τούτο ζήτημα αντανακλάται μεταξύ άλλων στον ηχηρό τρόπο, με τον οποίο η εθνική πολιτική ασκείται ως πολιτική διεκδικήσεως «εθνικών δικαίων». Τούτο δεν είναι καθ’ αυτό κακό, και σε διάφορες συγκεκριμένες περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να παρουσιάζει πλεονεκτήματα τακτικής, αν δεν γίνεται τόσο αδέξια και αψυχολόγητα (ως προς την ψυχολογία των μη Ελλήνων) όσο συνήθως γίνεται. Όμως εδώ θέλουμε ν’ αναφερθούμε σε κάτι άλλο. Η έμφαση πού αποδίδεται στην έννοια του «δικαίου» κατά κανόνα είναι ευθέως ανάλογη προς την εθνική ισχνότητα και τη διπλωματική επιπολαιότητα· υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι μόλις εμφανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα (ολόκληρη Ελλάδα!) και υψώσει τη φωνή για τα δίκαιά της, η κοινωνία των εθνών θα αφήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαφερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική λάμψη τους. Η προβολή της εξ ορισμού ανώτερης ηθικής διάστασης φαίνεται να απαλλάσσει από τους ταπεινούς μόχθους και τους παραζαλιστικούς λαβυρίνθους της συγκεκριμένης πολιτικής, φαίνεται δηλ. ότι αρκεί να έχει κανείς το δίκαιο με το μέρος του για να έχει κάνει σχεδόν τα πάντα, όσα εξαρτώνται απ’ αυτόν ˙ στον υπόλοιπο κόσμο εναπόκειται να αντιληφθεί το ελληνικό δίκαιο και να πράξει ανάλογα. Η ελληνική πλευρά συχνότατα θεώρησε και θεωρεί ως αδιανόητο ότι οι άλλοι μπορούν να έχουν (ειλικρινά ή όχι) διαφορετική αντίληψη για το τι είναι δίκαιο· επίσης δυσκολευόταν και δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τη σκέψη ότι οι άλλοι δεν παίρνουν πάντα τοις μετρητοίς τους ισχυρισμούς της κι ότι χρησιμοποιούν και άλλες πηγές πληροφοριών ή ακούνε και άλλες απόψεις. Εκείνο όμως πού προ παντός αρνείται να κατανοήσει σε μόνιμη βάση η ελληνική πλευρά, καθώς έχει αυτοπαγιδευθεί στις υπεραναπληρώσεις των ηθικολογικών άλλοθι, είναι ότι κάθε ισχυρισμός και κάθε διεκδίκηση μετρούν μόνο τόσο, όσο και η εθνική οντότητα πού στέκει πίσω τους. Όποιος λ.χ. μονίμως επαιτεί δάνεια και επιδοτήσεις για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει ποτέ κανέναν με τα υπόλοιπα «δίκαιά» του. Ούτε μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα ληφθεί ποτέ σοβαρά υπ’ όψιν μέσα στο διεθνές πολιτικό παιγνίδι, αν δεν έχει κατανοήσει, και αν δεν συμπεριφέρεται έχοντας κατανοήσει, ότι, πίσω και πέρα από τις μη δεσμευτικές διακηρύξεις αρχών ή τις αόριστες φιλοφρονήσεις, τις φιλίες ή τις έχθρες τις δημιουργεί και τις παγιώνει η σύμπτωση ή η απόκλιση των συμφερόντων. Όμως στη βάση αυτή μπορεί να κινηθεί μόνον όποιος έχει την υλική δυνατότητα να προσφέρει τόσα, όσα ζητά ως αντάλλαγμα. Με άλλα λόγια: οι κινήσεις στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο αποδίδουν όχι ανάλογα με το «δίκαιο», το οποίο άλλωστε η κάθε πλευρά ορίζει για λογαριασμό της, αλλά ανάλογα με το ιστορικό και κοινωνικό βάρος των αντίστοιχων συλλογικών υποκειμένων, το οποίο όλοι αποτιμούν κατά μέσον όρο παρόμοια, όπως γίνεται και με τα εμπορεύματα στην αγορά. Επί πλέον καμμιά προστασία και καμμιά συμμαχία δεν κατασφαλίζει τελειωτικά οποίον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Η αξία μιας συμμαχίας για μιαν ορισμένη πλευρά καθορίζεται από το ειδικό βάρος της πλευράς αυτής μέσα στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι σ’ όποιον δεν διαθέτει ό ίδιος σεβαστό ειδικό βάρος, εφ’ όσον ανάλογα με τούτο εδώ αυξομειώνεται το ενδιαφέρον των ισχυρών. Ίσως να θεωρεί κανείς «απάνθρωπα» και λυπηρά αυτά τα δεδομένα ˙ αν όμως ασκεί εθνική πολιτική αγνοώντας τα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε μια κατάσταση όπου τη λύπη για την ηθική κατάπτωση των άλλων θα τη διαδεχθεί ο θρήνος για τις δικές του συμφορές….”
Μετά τιμής, Πέτρος