Του Απόστολου Διαμαντή από το tvxs.gr
Διαβάζοντας το άρθρο του Αντώνη Λιάκου για την Πηνελόπη Δέλτα δεν εξεπλάγην. Είναι οι ίδιοι ιστορικοί- Λιάκος, Ρεπούση, Καράβας, Καλύβας και λοιποί- οι οποίοι νυχθημερόν τα βάζουν με ό,τι έχει μετατραπεί σε εθνικό ιστορικό βίωμα, αγνοώντας φυσικά πως η ιστορία δεν είναι προϊόν του ιστορικού, αλλά των ίδιων των μαζών, των ορατών και μη ορατών διεργασιών, που λέει και ο Λε Γκοφ.
Στο μένος τους αυτό, το οποίο έχει πολιτική στόχευση φυσικά, πρώτη θέση κατέχουν οι λογοτέχνες. Τά’ χουν βάλει εδώ και χρόνια με τον Σεφέρη, με τον Ελύτη, με τον Παλαμά, με τον Παπαδιαμάντη, με τον Εγγονόπουλο, με τον Βαλαωρίτη, με τον Μαβίλη, με τον Δροσίνη και γενικώς με όλους…Τώρα τάβαλαν και με την Πηνελόπη Δέλτα! Γιατί; Μα διότι αυτοί όλοι είναι εθνικιστές, σύμφωνα με τον Λιάκο! Δεν αποκλείεται σε λίγο να τα βάλουν και με τον Όμηρο. Όλα πιθανά είναι…
Λέει ο Λιάκος ότι οι μακεδονομάχοι σκότωναν και αμάχους βουλγάρους. Και λοιπόν; Μέσα σε έναν τέτοιο πόλεμο, στον οποίο πρωταγωνιστούν σώματα ατάκτων, πιθανόν να σκοτώθηκαν και άμαχοι. Εδώ ολόκληρος αμερικανικός τακτικός στρατός και σκότωσε χιλιάδες αμάχους σέρβους στον πρόσφατο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας- για τον οποίον, ας μην ξεχνάμε, είχαν χειροκροτήσει οι διάφοροι υπερασπιστές της ελευθερίας, μαζί μ’ αυτούς και οι πολιτικοί φίλοι του κ. Λιάκου, εάν δεν απατώμαι. Στο Ιράκ οι αμερικανοί σκότωναν στρατιώτες του Σαντάμ και έριχναν στο ψαχνό και στα παιδάκια. Ο Κολοκοτρώνης όταν μπήκε στην Τριπολιτσά, σκότωσε περίπου 3 χιλιάδες τούρκους, μεταξύ αυτών και αμάχους. Είναι απίθανο λοιπόν ο βουλγαροκτόνος μακεδονομάχος να ρίξει και ξώφαλτσες σε αμάχους, την ώρα που κόβει κεφάλια κομιτατζήδων; Τι είναι ο μακεδονομάχος; Ερευνητής της Γενναδίου να πίνει φρέντο στο Φίλιον; Είμαστε με τα καλά μας; Τι ακριβώς θέλουμε να πούμε; Τι περιμέναμε να κάνει ο Μακεδονομάχος τους βουλγάρους, σε μια περιοχή ελληνική που υπέφερε από δουλεία αιώνων και δεινοπαθούσε κάτω από τις σφαγές των βουλγάρων κομιτατζήδων; Να τους καλέσει σε διάλογο στην πλατεία;
Θα μου πείτε δεν είναι αυτό έγκλημα πολέμου; Ας υποθέσουμε ότι είναι. Αλλά γενικώς ο πόλεμος οδηγεί σε σκοτωμούς, και παρόλα αυτά είναι αρετή, σύμφωνα μάλιστα με τους αρχαίους έλληνες η φιλοπατρία είναι από τις σπουδαιότερες των αρετών. Αλλά ο σκοτωμός αμάχων στον Μακεδονικό Αγώνα δεν είναι ισόποσον του Διστόμου, ούτε του Ολοκαυτώματος, ούτε φυσικά ισόποσον του συνωστισμού της Σμύρνης, τα οποία είναι γενοκτονίες στρατευμάτων κατοχής. Εν προκειμένω πρόκειται για απελευθερωτικό πόλεμο- αυτός είναι ο Μακεδονικός Αγώνας. Δεν γνωρίζει ο κος Λιάκος ούτε καν την διάκριση του αμερικανού Ντέηβιντ Γουόλτζερ, περί δικαίων και αδίκων πολέμων;
Μερικοί ιστορικοί της σύγχρονης Ελλάδας, που καταπιάνονται συχνά και με την «οθωμανική περιόδο» -όπως αιδημόνως αποκαλούν την τουρκοκρατία- έχουν γράψει χιλιάδες πολεμικά κείμενα σε εφημερίδες, για να μας εξηγήσουν πόσο καταπληκτικά περνούσαμε επί οθωμανών και πόσο εθνικιστές είμαστε σήμερα και εν συνεχεία να μας οδηγήσουν στις κοινές ελληνοτουρκικές επιτροπές συγγραφής ιστορικών βιβλίων. Αποστειρωμένων. Σε μια κρατική δηλαδή, εκ των άνω ιστορία, για την οποία ο λαός οφείλει να σιωπά, εφόσον στη θέση του μιλάνε οι επιτροπές των ιστορικών.
Την ιστορία όμως δεν την γράφουν οι ιστορικοί, αλλά ο λαός. Η ιστορία είναι βίωμα κοινό, λαϊκή πεποίθηση, για την οποία ο ιστορικός δεν έχει άλλο λόγο, παρά μόνον να την κατανοήσει. Δεν θα ρωτήσουμε δηλαδή τον ιστορικό να μας πει τι θα δεχθούμε από το ιστορικό μας παρελθόν. Αυτό το έχουμε αποφασίσει ήδη, ως λαϊκό και εθνικό σώμα. Να θυμήσουμε εδώ την περίφημη ρήση του MacIntyre: «Αυτό που είμαι είναι αυτό που κληρονόμησα, ένα ειδικό παρελθόν που είναι παρόν. Βρίσκω ότι ο εαυτός μου είναι μέρος μιας ιστορίας, πράγμα που σημαίνει εν γένει ότι, είτε μου αρέσει είτε όχι, είτε το αναγνωρίζω είτε όχι, είμαι ένας από τους κομιστές μιας παράδοσης».
Ο Αντώνης Λιάκος τα έβαλε και με την Πηνελόπη Δέλτα ακόμα. Ας την αφήσει ήσυχη καλύτερα, εκεί που βρίσκεται, τραγική και αυτοκτονημένη, μετά την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα. Ας τα βάλει με κανέναν άλλον, προσφορότερο στόχο. Η Πηνελόπη Δέλτα το χρέος της προς τους Έλληνες το έκανε και με το παραπάνω.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί, αντί να τα βάζουν με την συλλογική ιστορική μνήμη και τους λογοτέχνες, που κείνται πέραν της επιστήμης, καλόν θα είναι να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στην έρευνα και στην συγγραφή, αντιλαμβανόμενοι ότι και η ιστορία αν αξίζει κάτι, είναι όταν γίνεται λογοτεχνικό είδος.
Εάν μείνει στα μίζερα τεκμήριά της, εάν μάλιστα επιπλέον τα βάζει και με την ποίηση και τη πεζογραφία για να εξυπηρετήσει πολιτικούς σκοπούς, τότε θα πιστοποιεί εσαεί την αριστοτελική φράση: «Διό και φιλοσοφότερον και σπουδαιότερον ποίησις ιστορίας εστίν’ η μεν γαρ ποίησις μάλλον τα καθόλου, η δ’ ιστορία τα καθ’ έκαστον λέγει».
9 ΣΧΟΛΙΑ
Έτσι ακριβώς όπως τα γράφετε είναι: Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα. Όμως σε έναν πόλεμο οι αντίπαλοι έρχονται με έναν σκοπό: τον εκμηδενισμό και την εξόντωση του αντιπάλου. Δεν υπάρχει κατά συνέπεια η έννοια της “δυσανάλογης βίας” σε μία πολεμική σύρραξη. Επίσης σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν παγιωμένα σύνορα μεταξύ των αντιπάλων. Κάθε εμπόλεμος προσπαθεί να κερδίσει και διατηρήσει έδαφος εις βάρος των αντιπάλων. Όλα τα άλλα είναι προϊόντα ή ιδεολογικής πλάνης και τύφλωσης ή σκόπιμου αποπροσανατολισμού κι ύπουλης προπαγάνδας. Παντού και πάντα για όλες τις πολεμικές συρράξεις των ανθρώπων που έγιναν, που γίνονται και που θα γίνουν….
Η απάντηση του Διαμάντη ξεχειλίζει από συναισθηματική φόρτιση και ως εκ τούτου πετυχαίνει τον σκοπό των αντιπάλων-αποδομιστών. Οι φορτισμένες απαντήσεις σε εξοργιστικά άρθρα των αποδομιστών είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο εξοργιστικά, για να προκαλούν. Σκοπός δεν είναι πείσουν τον “αντίπαλο”, αλλά τον ουδέτερο αναγνώστη, και φυσικά με το μειλήχιο και (ψευτο)λόγιο ύφος πείθουν απολιτίκ, τρέντυ και λοιπούς ελαφρόμυαλους που θέλγονται από τον δήθεν αντισυμβατικό λόγο των αποδομιστών.
Με το συγκεκριμένο κείμενο ο Διαμάντης χάνει το δίκιο του. Γιατί εάν διαβάσετε προσεκτικά το άρθρο του Λιάκου στην κατακλείδα του προβλέπει τα αντεπιχειρήματα που πιθανώς να προβάλλει κάποιος. Και ακριβώς με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αποδομήσει την ενδεχόμενη απάντηση εν τη γενέσει της.
Επίσης, ένα μεγάλο λάθος του γράφοντος είναι η σχέση που προβάλλει μεταξύ ιστορίας και ιστορικού. Ας μην ξεχνάμε ότι αντιεπιστημονικές μπαρούφες εθνικοφροσύνης έχουν γράψει στις μετεμφυλιακές δεκαετίες χίλιοι-μύριοι διευθυντές σχολείων, δήμαρχοι, δικηγόροι και λοιποί αυτόκλητοι θεράποντες της Κλειούς και τώρα τα γραφόμενά τους γίνονται προϊόν εκμετάλλευσης από τον Καλύβα και τον Λιάκο προκειμένου να επιτεθούν στον εθνολαϊκισμό και την παραδοσιακή εθνοκεντρική ιστοριογραφία. Έτσι ώστε οι ίδιοι να παρουσιάζονται ως ιερείς που θα φέρουν την κάθαρση στο παραπλανημένο πόπολο. Άλλωστε, η ιστορία στο βαθμό που εξηγεί το αίτιο και το αιτιατό των πεπραγμένων του παρελθόντος δεν είναι βίωμα. Είναι επιστήμη. Και ως τέτοια δεν γράφεται από τον λαό, αλλά από επιστήμονες. Αυτό δεν σημαίνει ότι το λαϊκό συναίσθημα πρέπει να παραβλέπεται, να υποβαθμίζεται και να αποσιωπάται στην αφήγηση της ιστορίας. Πιθανολογώ ότι ο Διαμάντης μπερδεύει εδώ την ιστορία με τη συλλογική συνείδηση.
Εάν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί ο αποδομισμός σε ιδεολογικό επίπεδο, σίγουρα δεν είναι με άρθρα σαν αυτό και σίγουρα όχι με λόγο καφενειακής κουβέντας που χρησιμοποιείται εδώ.
O Nikos Ago vrizei Ellada epi kathimerinis vaseos sto Tweeter alla oxi Albania. KAi kanenas ma kanenas sovaros antropos den ton antimetopizei sta isas me stoixeia . O Nasos Theodoridis metamorfonei oti einai Elliniko skopiano, I Tourkiko. sto Tsyriza kai den trexei tipotes.Epsisis ksekathara vouleutes tou Tsyriza upostirizoune proin tromkrates logo tis ygeias tous???. To KKE akoma den exei zitisei sygnomi gia ta egglimata tou ston emfylio. Makedonia ekteleseis paidomazoma O Diamantopoulos milaei gia gounaradika. Oi Xrysaugites pou einai Neonazistes, milao gia tous arxigous tis organosis epsis eukola milane gia filous Araves kai Rosia?? Erotima ??Pou itane oloi autoi otan I Kostena tous xreaizotane? POUTHENA …Filoi den yparxoune alla symferonta. Otan omos mia xora einai mpaxalo logo ek ton meso efialton ( aristeron kai deksion) tote einai pio eukola na tin dialiseis. Kitso o Liakou, I repousi, o Theodoridis to mono pou fovountai einai ton nomo enos sovarou kratous. Ides pos eklase mali otan itane gia tin genoktonia ton Pontion I syntrofisa repousi???. Ama pragmatika pisteue oti egrafe eimai sigouros oti den tha tin endiafere katholou an tha pigaine fylaki.
Όπως ο Κίτσος πιο πάνω, έτσι κι εγώ δεν θα προσυπέγραφα το παρόν κείμενο. Έχει ένα θετικό όμως, ότι δεν αρχίζει τα “Όχι! Εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν πειράξαμε αμάχους!” και τέτοια που θα βρει κανείς αλλού.
Νομίζω το θέμα τίθεται ως εξής. Είναι δυνατό ο πόλεμος να είναι κάτι καλό, “δίκαιο”, επιθυμητό; Όχι! Τι μπορεί να είναι όμως; Αναγκαίο κακό. Το τελευταίο μέσο όταν κρίνεται ότι ο “μη πόλεμος” θα έχει χειρότερα αποτελέσματα.
Ο μακεδονικός αγώνας, μάλιστα, ήταν και πόλεμος ανορθόδοξος, αντάρτικο. Αντάρτικο με απόλυτη πειθαρχία και χωρίς παρεκτροπές δε θα βρεις.
Αυτό, λοιπόν, που θα έπρεπε να κληθούν να μας πουν οι αποδομητές (και μάλιστα εκ των υστέρων, από την άνεση του γραφείου τους και της έδρας τους) είναι τι άλλο θα μπορούσε να γίνει τότε ώστε να μην πέσει όλη η Μακεδονία στον πανσλαβισμό. Υπήρχε περιθώριο για κάποια διπλωματική κίνηση; Μήπως τακτικός πόλεμος (εναντίον ποιανού;) μετά την αποτυχία του 1897; Να μην κάναμε τίποτα, να μιλάγανε σήμερα βουλγάρικα μέχρι και μέσα στη Θεσσαλονίκη;
Εκτός αν δεν τους χαλάει ο πανσλαβισμός και αν θα ήταν καλό γι’ αυτούς να μιλάγανε σήμερα βουλγάρικα στη Θεσσαλονίκη.
Ένα οργιομένο αρθράκι ήταν τέλος πάντων, το άρθρο του Διαμαντή, που έλεγε αλήθειες. Εμένα προσωπικά μου άρεσε κι ας είχε χίλιες δυο αδυναμίες. Και τι έγινε; Δεν είναι αυτή η ουσία, το πώς το έγραψε κλπ. Και τι έγινε που είναι καφενειακός λόγος; Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε και του λιμανιού και του σαλονιού; Την υπεράσπιση της Πηνελόπης Δέλτα (που τη διέσυραν όλες αυτές οι καρακάξες του διαπολιτισμικού και της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης) κατ’ αρχήν την κάνει η ίδια, στην αφήγηση π.χ. “στα μυστικά του βάλτου”. Όταν αναφέρεται δια στόματος Τέλου Άγρα στο ότι και οι βούλγαροι “είναι κι αυτοί άνθρωποι και κλαίνε οι μανάδες τους” ή στην άρνησή του να χτυπηθούν άμαχοι παρόλο που παραδέχεται ότι και τα παιδιά των βούλγαρων ή οι γυναίκες τους βοηθάνε και “ρίχνουν στο ψαχνό” και στο τέλος τον περιφέρει ο Ζλατάν σαν ζωάκι στα χωριά θριαμβευτής που καταπάτησε τις υποσχέσεις του για την ανακωχή και το διάλογο αφού τον συλλαμβάνει με απάτη. Όσο για την Τροπολιτσά δεν αναφέρεται στο ότι ο Κολοκοτρώνης τους μάζεψε όσους σώθηκαν και τους έστειλε με ένα καράβι στην Αίγυπτο ή στο γεγονός ότι ο Υψηλάντης έδινε αμοιβή σε όσους έφερναν αιχμάλωτους και όχι κεφάλια. Πράγματι ο πόλεμος δεν είναι φρέντο στη Γενναδίου αλλά είτε απελευθερωτικός είναι, είτε κάτι άλλο είναι τραγικός. Κι αυτό πρέπει να λέγεται δίπλα στο δίκαιό του γιατί εδώ σ’ αυτόν τον τόπο θέτουμε πολύ έντονα το ηθικό ζήτημα. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλον τόπο (για να ευλογήσω και τα γένια μας)
Από την άλλη το σημερινό αποδομητιστάν έχει διάφορες αλληλοσυμπληρούμενες τακτικές: α)Οι “εθνικισμοί” με ίσες αποστάσεις ή β)αλλοεθνικισμός, δηλαδή εθνικισμός από την ανάποδη. Έχουμε δηλαδή α)εξίσωση του απελευθερωτικού-αλυτρωτικού πολέμου-επανάστασης με τον επεκτατικό σοβινισμό και β)τη μετατροπή της φεουδαρχικής-μισαλόδοξης και επεκτατικής τουρκοκρατίας σε οθωμανική ανοχή (έτσι φτάνουμε στα δόγματα συμφιλίωσης αλά Νταβούντογλου ή σε Ανανικές εκδοχές του “εκάνανέν μας τζιαι κάναμέν τους”). Υπάρχει και ένας μειοψηφικός ενδιάμεσος λόγος ανθρώπων που πασχίζουν καθημερινά και έλκει την καταγωγή του από τον Κορδάτο ή έχει σύγχρονες αναφορές στην εργατική αυτονομία που δεν πρέπει να τον αγνοούμε όσο κι αν είναι μονοδιάστατος-αυτοί δεν είναι Λιάκοι ούτε Φραγκουδάκες και Ρεπούσες.
Η αντιπαράθεση αυτή πρέπει να συνεχιστεί και οι διάφορες παρεκκλίσεις δεν συνιστούν πρόβλημα γιατί θυμώνουμε και τα παίρνουμε και στο κρανίο. Το ζήτημα είναι θεωρητικό. Δηλαδή η τουρκοκρατία δεν ήταν από μόνη της αλλά σε ένα διεθνές περιβάλλον που την ήθελε ως τέτοια και συνεχίζει να τη θέλει στη νέα εκδοχή του νεο-οθωμανισμού, όπως και ο εσωτερικός ηγεμονικός ταξικός παράγοντας που συμμαχούσε μ’ αυτήν. Αυτά πρέπει να τονίζονται με τον ίδιο τρόπο που δεν τονίζεται στις αφηγήσεις των εθνοαποδομιστών το εθνικό ζήτημα είτε των παλαιο-αριστερών που δίνουν έμφαση μονομερώς στο ταξικό. Εν τέλει είναι η σύνθεση του ταξικού, του πολιτικού, του κοινωνικού με το εθνικό ζήτημα που οφείλουμε να τα λαμβάνουμε υπόψιν σε συνδυασμό με το διεθνές φιλο-οθωμανικό περιβάλλον στη συνολική μας αφηγηση. Γιατί υπάρχει και ο κίνδυνος να περάσουμε στη χουνταία αφήγηση που διαρκώς κλείνει το μάτι στο εθνικό μονομερώς κι ας βάζει απ’ το παράθυρο τον ιμπεριαλισμό παλαιάς κοπής. Να μην ξεχνάμε ότι αποδόμηση σημαίνει και αποδόμηση της δεξιάς για την περίοδο της αντίστασης, Τότε που οι πρόγονοι των πολιτικών τους κηδεμόνων έκαναν διακοπές με έξοδα του ελληνικού λαού και την προστασία της Αγγλίας στην Αίγυπτο. Και μετά μας ήρθαν και επέβαλαν με τα όπλα τη λύση τους.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/pafos-lathos
Δείτε κι αυτό: η εγκατάλειψη των Οθωμανικών λουτρών στην Πάφο το πώς εξισώνεται με τις εγκληματικές ενέργειες (λεηλασίες, αγοραπωλησίες, μετατροπές μνημείων κλπ) από πλευράς του τουρκικού κράτους στην κυπριακή πολιτιστική κληρονομιά, στα κατεχόμενα.
GKY ακριβώς επειδή το ζήτημα είναι θεωρητικό δεν μπορούμε να το προσεγγίζουμε με όρους καφενειακής συζήτησης και με παλμούς καρδιάς άνω των 100.
http://www.antibaro.gr/article/10590 αυτό ας πούμε το άρθρο είναι σαφώς μια πιο αποστομωτική απάντηση στους οθωμανολάγνους αποδομηστές απ’ ότι το άρθρο του Διαμαντή στον Λιάκο.
Με το σχόλιό μου δεν επιτίθεμαι στον Διαμαντή σε καμία περίπτωση. Ο “εχθρός” είναι κοινός. Αλλά από την έως τώρα εμπειρία μου από την κοινωνία καταλαβαίνω γιατί ο αποδομιστικός λόγος έχει γίνει ρεύμα στη νεολαία και σε μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού. Δεν είναι μόνο αυτά που λένε και γράφουν, είναι και ο τρόπος.
Η εμμονή να κατηγορούν και να υπερφορτώνουν το έθνος με αδικίες εις βάρος γειτονικών λαών, δείχνει εμπάθεια προς οτιδήποτε ελληνικό. Οι προσωπικές ίσως αστοχίες, οι οποίες σε κάποιο βαθμό είναι αναμενόμενες, χρησιμοποιούνται μόνο και μόνο, για να χαρακτηρίσουν είτε έμμεσα, είτε άμεσα, τους εθνικούς μας αγώνες ως άδικους. Η αλήθεια είναι ότι η Μακεδονία δικαιωματικά ανήκει στην Ελλάδα, η οποία είχε υποχρέωση να διεξάγει αγώνα προς απελευθέρωση της. Άδικα φυσικά θα σκοτώθηκαν πολλοί Βούλγαροι, Τούρκοι και γενικά άμαχοι, αυτά είναι καταδικαστέα, όμως τι έχει να κάνει αυτό ως προς τον δίκαιο αγώνα απελευθέρωση της Μακεδονίας; Και πως είναι δυνατόν να λησμονούνται και να παρακάμπτονται οι εκατόμβες των αθώων Ελλήνων αμάχων ;
Αναρωτιέμαι όμως, πως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν όλοι αυτοί, που παραβλέποντας τις φρικαλεότητες που διεπράχθησαν εις βάρος των Ελλήνων, διυλίζουν τον κώνωπα, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, προκειμένου να ρίξουν ψόγο κατά των δικαίων εθνικών μας αγώνων;
Κύριε Φαήλο μπορείτε να υπογράφετε με το όνομά σας. Μη ντρέπεστε. Το “Νέμεσις” παραπέμπει αλλού. Απλά να γνωρίζετε ότι αν δεν υπήρξε η ελληνική αριστερά τώρα θα εργαζόσασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ για το καλό του τόπου και πιθανόν αν δεν υπήρξε η αριστερά του 50 η Κύπρος να ήταν υπο τουρκοαγγλική διοίκηση. Τώρα το ποιος πούλησε τη χώρα στους Άγγλους, στους Αμερικανούς και στους ΕΕ-ΝΑΤΟ φίλους μας ψάξε καλέ μου να το βρεις. Οι άλλοι είχαν εκατόμβες νεκρούς για μια ιδέα. Άιντε σας βολεύει ο Τσύριζα