Ο Μεγάλος Εκβιασμός
Στις 4 Μαϊου περιγράφαμε αναλυτικά τον εκβιασμό που επιχειρεί ο Τσίπρας και η παρέα του ενάντια στον ελληνικό λαό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του ρεσάλτου προς την εξουσία που επιχείρησε εδώ και πέντε μήνες. Και δυστυχώς σήμερα ολοκληρώνει την εκβιαστική του στρατηγική. Πραξικοπηματικά, ως άξιος συνεχιστής του ΓΑΠ, συνέχεια του οποίου αποτελεί και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο πολιτικής, προχωράει σε συνταγματικό και πολιτικό πραξικόπημα, για να διασφαλίσει (τρομάρα του) λίγους ακόμα μήνες εξουσίας, μια και απεδείχθη ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Άσχετα με το τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και ποιές εξελίξεις θα επακολουθήσουν, γιατί θα ακολουθήσουν πολλά επεισόδια ακόμα, ο εκβιασμός εξελίσσεται. Και απέναντι σε αυτόν θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι οι παράγοντες, και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλα τα κόμματα. Προφανώς, αφού ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς τις άμεσες εξελίξεις, θα πάρουμε θέση και εμείς. Διότι από τους τζογαδόρους κανείς μπορεί όλα να τα περιμένει. Πάντως, τα επιχειρήματα και η ανάλυση που είχαμε κάνει πριν δύο μήνες σχεδόν ισχύει στο ακέραιο. Για νεώτερα συντόμως.
27 Ιουνίου 2015 10.30 π.μ.
του Γιώργου Καραμπελιά
«Η κυβέρνηση και η εξουσία… δεν είναι για εμάς αυτοσκοπός, αλλά εργαλείο και μέσο για να αλλάξουμε θετικά την κοινωνία. Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε, το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την κυβερνητική σκυτάλη.»
Παναγιώτης Λαφαζάνης,
Καθημερινή, 3 Μαΐου 2015
Ο Ναπολέοντας, σε εκατό μέρες μετά τη φυγή από την Έλβα, κατέληξε στο Βατερλώ. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προκρίνει την οικειοθελή παράδοση της εξουσίας απέναντι στην ολοκληρωτική υποχώρηση απέναντι στους δανειστές. Οι εκατό μέρες της κυβερνητικής εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύονται ήδη ένα Βατερλώ, πριν καν την τελική μάχη: Οι τράπεζες αδειάζουν, η οικονομία έχει περάσει ήδη σε ύφεση, το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών, στραγγαλίζοντας όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους, οι περιβόητες «συντάξεις» πληρώνονται πλέον με καθυστέρηση, η ανεργία μεγαλώνει και πάλι, ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα θετικό μήνυμα από τους τοκογλύφους «εταίρους» ούτε βέβαια κάποια εφικτή δυνατότητα ανακούφισης από άλλες πηγές. Ήδη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει καταδείξει την αδυναμία της να διαχειριστεί την κρίση και παραμένει άβουλη, πιστεύοντας ότι με επικοινωνιακά τερτίπια μπορεί να απαντήσει στα πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Και δεν επεκτεινόμαστε καθόλου σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό ή την εκπαίδευση, όπου η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε επιδείνωση της ήδη άθλιας κατάστασης.
Το τελευταίο κυβερνητικό επιχείρημα είναι ένας μεγάλος εκβιασμός απέναντι στον ελληνικό λαό: «Τι θέλετε να υπογράψουμε τη μείωση μισθών και συντάξεων;» Ή τη «συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων;» «Τι μας προτείνετε; Μία επαίσχυντη συμφωνία;» Και έτσι ζητούν από εμάς, –ακόμα και όσους θεωρούσαμε αυτοκτονική γι’ αυτούς, και εγκληματική για τη χώρα, την επιλογή εκλογών στις 25 Ιανουαρίου μέσω της προεδρικής εκλογής– να απαντήσουμε στα αναπόδραστα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει η πολιτική τους, και μας «απειλούν» ακόμα και με δημοψήφισμα, για να κάνουν εκείνα που δεν τολμούν να αποφασίσουν οι ίδιοι.
Ταυτόχρονα, βέβαια, προχωρούν στην αποδοχή των μνημονιακών όρων, βάζουν έναν γνωστό δικηγόρο των πολυεθνικών, όπως ο κ. Σαγιάς, να διαχειρίζεται τη διαπραγμάτευση, εξαπατώντας μας ότι «δεν θα υποχωρήσουν». Δηλαδή, παίζουν και στα δύο ταμπλό και κατά συνέπεια σε κανένα. Ούτε ακολουθούν μια πραγματικά αδιάλλακτη γραμμή, όπως αυτή που προτείνει ο Λαφαζάνης, έστω κι αν θα είχε καταστρεπτικές συνέπειες, ούτε προχωρούν ανοικτά και γρήγορα στον περιβόητο έντιμο συμβιβασμό που ευαγγελίζονται, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αφήνουν την κατάσταση να σαπίζει και την ελληνική οικονομία να βυθίζεται, ώστε να μπορούν να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε απόφασή τους εκ των υστέρων.
Πολλοί αφελείς –αλλά και κάποιοι ιδιοτελείς που προσδοκούν σε κάποιον διορισμό– συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι της αλληλοεξαπάτησης που παίζεται σε ένα κυριολεκτικά πανεθνικό επίπεδο, στρέφοντας σε εμάς το ερώτημα στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουν οι κυβερνώντες. Μας ρωτούν και αυτοί ακόμα και κάποιοι πρώην ή νυν σύντροφοι, «τι θέλετε, να υπογράψουν;»
Εμείς έχουμε επαναλάβει πάρα πολλές φορές ότι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις θα έπρεπε με κάθε μέσο και κάθε τρόπο να αποφύγουν την εμπλοκή τους στην εξουσία, όσο δεν θα έχουν τις δυνάμεις, το σχέδιο και τη λαϊκή υποστήριξη για μια αυθεντικά εναλλακτική διέξοδο από την κρίση. Γι’ αυτό και δεν αναμιχθήκαμε και σε εκλογικά εγχειρήματα που είτε θα είχαν αστεία και μειωτικά αποτελέσματα για τον χώρο μας –τύπου ΕΠΑΜ, Κόμμα της Δραχμής κ.λπ.– είτε καταστρεπτικά αποτελεσματικά, όπως το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διότι –και πλέον έχει αποδειχθεί–, εάν βρεθείς ανέτοιμος, λόγω συγκυρίας, στην εξουσία, θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Είτε μια «ηρωική» έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη, με ό,τι συνέπειες θα έχει αυτό τόσο στην καθημερινότητα των Ελλήνων όσο και στη γεωπολιτική θέση της χώρας –δεδομένου ότι μια έξοδος δεν θα πραγματοποιηθεί με τη συναίνεση των Ελλήνων, αλλά μέσω εκβιασμού, και επομένως, δεν θα διαθέτεις την αναγκαία λαϊκή στήριξη για μια δύσκολη και επώδυνη μοναχική πορεία–, είτε θα υποχρεωθείς να υποχωρήσεις και να αποδεχθείς και εσύ τις μνημονιακές επιλογές, ανοίγοντας τον δρόμο για καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις.
Και το βασικό σφάλμα του ΣΥΡΙΖΑ, και του Τσίπρα, έχει δύο θεμελιώδεις αφετηρίες. Η πρώτη σχετίζεται με τον τυχοδιωκτισμό –«τώρα είναι η ευκαιρία και που θα την ξαναβρούμε;»– μιας ομάδας που η κρίση εκτίναξε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αλλά έχει και ένα βαθύτερο ιδεολογικό υπόστρωμα, που εμφανίζεται και μέσα από την περιβόητη συζήτηση για plan A και για plan B, που πλέον έχει αποδειχτεί ότι δεν υπήρχαν.
«Ευρωλιγούρηδες» ή σύμμαχοι εξ ανάγκης;
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στην εξής βασική παραδοχή: Ότι η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δυτικής Ευρώπης και επομένως η Δύση θα κάνει ό,τι μπορεί και σε τελική ανάλυση θα υποχωρήσει για να την διατηρήσει στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Μια τέτοια ανάλυση ανταποκρίνεται στα κοινωνιολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων –καθόλου τυχαία και η εθνομηδενιστική τους ιδεολογία–, η οποία παραγνωρίζει την ιστορική και οικονομική πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, η συμπερίληψη της Ελλάδας στην ευρωζώνη υπήρξε μια απόφαση πολιτικού χαρακτήρα, σε μια προηγούμενη συγκυρία, πριν την κρίση, πριν την ανάδυση της Κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό. Όταν δηλαδή ακόμα το ευρώ εμφανιζόταν ως το εργαλείο μέσω του οποίου θα υποτασσόταν η Γερμανία και το μάρκο σε μια όντως υπερεθνική Ευρώπη παίρνοντας υπόψη και τους Γάλλους, τους Ιταλούς κλπ. Εξάλλου, ως γνωστόν, η συναίνεση των Γερμανών στη δημιουργία του ευρώ υπήρξε το αντάλλαγμα για να αποδεχτούν οι λοιποί Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ τη γερμανική ενοποίηση. Όμως, στα χρόνια που πέρασαν, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, η Κίνα αναδύθηκε ως το νέο βιομηχανικό εργαστήρι του κόσμου και υποχρέωσε τη Δύση σε μία στρατηγική λιτότητας και μείωσης του κόστους εργασίας, για να μπορεί να την ανταγωνιστεί, πράγμα που έκανε πρώτη η Γερμανία, σε όλη τη δεκαετία 2000-2010. Εν τέλει δε, το ευρώ μεταβλήθηκε στο όργανο της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη και, έτσι, αντί του γερμανικού μάρκου, το οποίο επέτρεπε μια κάποια αυτονομία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, δημιουργήθηκε ένα γερμανικό ευρώ, που φυλακίζει όλους τους υπόλοιπους στις γερμανικές προδιαγραφές.
Αυτή η ριζική αλλαγή στις πραγματικότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης μπορεί να έχει δύο πιθανές διεξόδους: Η πρώτη είναι εκείνη που αποτελεί κατά βάθος την επιλογή του μεγαλύτερου μέρους των γερμανικών και βορειο-ευρωπαϊκών ελίτ και η οποία συνίσταται στη δημιουργία μίας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, σε ομόκεντρους κύκλους, στον σκληρό πυρήνα της οποίας θα βρίσκονται οι χώρες που μπορούν να αντέξουν τον κινεζικό ανταγωνισμό, με επίκεντρο την γερμανική ατμομηχανή, και στη δεύτερη ή τρίτη ζώνη, θα βρίσκονται οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, ως αγορές της πρώτης, προμηθευτές πρώτων υλών και θέρετρα για διακοπές. Μια δεύτερη επιλογή απέναντι στην κρίση θα ήταν η σταδιακή χαλάρωση των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη, η μεταβολή του ευρώ σε «ασθενές» νόμισμα, ώστε να επιτρέπει στις χώρες του Νότου να ανασάνουν και ίσως- ίσως η ίδια η αποσύνθεση της ζώνης του ευρώ.
Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα, σύμφωνα με τη στρατηγική των βορειοευρωπαϊκών κύκλων, που εκφράζεται προνομιακά από τον Σόιμπλε, αποτελεί βαρίδι για την ευρωζώνη, και επομένως, εάν πληρούνταν οι αναγκαίες προϋποθέσεις, δηλαδή αν βρισκόταν η κατάλληλη ευκαιρία, θα έπρεπε να εκδιωχθεί από αυτή και να περάσει στην κατηγορία των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, ή της Αγγλίας, μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όχι της ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες δυνάμεις, κυρίως η Γαλλία, δεν θα ήθελαν μία έξοδο της Ελλάδας, διότι αυτή θα ενίσχυε την πολιτική της δημοσιονομικής ασφυξίας και της λιτότητας, που θα έπληττε αναπόφευκτα και τη Γαλλία και την Ιταλία και την Ισπανία. Και σ’ αυτή τη στρατηγική συνεπικουρούνταν τόσο από την Κίνα, που βλέπει την Ελλάδα ως ένα στρατηγικό σημείο, ανάμεσα σε άλλα, για την εμπορική και οικονομική της διείσδυση στην Ευρώπη, όσο και από τις ΗΠΑ, μετά το 2012, για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ισχυρές τάσεις, βρέθηκε ένα σημείο συμβιβασμού που το προσωποποιούν η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, η Λαγκάρντ και ο Γιούνγκερ, γύρω από την ακόλουθη στρατηγική: Η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη, όπως ζητά η δεύτερη άποψη, εάν εφαρμόσει την πολιτική λιτότητας που απαιτεί η πρώτη! Αυτός ο συμβιβασμός δεν σημαίνει ότι τα δύο στρατόπεδα εγκατέλειψαν τη βαθύτερη στρατηγική και επιδιώξεις τους, γι’ αυτό και από τους πρώτους η Ελλάδα πιέζεται συστηματικά και αφόρητα, έτσι ώστε, αν συμβεί το περιβόητο «ατύχημα», να μπορεί ο Σόιμπλε να νίπτει τας χείρας του.
Εάν αναγνωρισθεί αυτή η πραγματικότητα, και δεν κυριαρχεί στα μυαλά μας ένας ηλίθιος «ευρωλιγουρισμός» (κατά Ζουράρι), σημαίνει ότι, στον βαθμό που δεν επιθυμούμε, κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους, μια έξοδο από την ευρωζώνη, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε μία τακτική «καταπόνησης του αντιπάλου». Αυτό που δεκάδες φορές έχουμε αποκαλέσει τακτική ανταρτοπολέμου.
Γνωρίζοντας δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί οργανικό μέρος της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης, με την οποία έχουμε συνάψει απλώς μία συμμαχία μακράς διάρκειας, μέχρις ότου η Ευρώπη αποκτήσει την περιβόητη ενότητα που οραματιζόταν ο ντε Γκωλ, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, και μέχρις ότου οι Κούρδοι και οι Αλεβίτες εκδημοκρατήσουν αυθεντικά την Τουρκία –εξελίξεις που θα επέτρεπαν μια ισορροπημένη σχέση με το γεωπολιτικό μας περιβάλλον–, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε αυτή την ισορροπία, έστω και ετεροβαρή. Και εάν οι χαζοχαρούμενοι ευρωπαϊστές μας αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, δεν την αγνοούν καθόλου οι Δυτικοευρωπαίοι, από τον Κάμερον έως τον Σόιμπλε. Γι’ αυτό εξάλλου και φοβούνται διαρκώς κάποια στροφή μας προς τη Ρωσία ή τη Σερβία και ανησυχούν διαρκώς για την «ορθόδοξη» ταυτότητά μας. Πράγμα που σημαίνει ότι εκλαμβάνουν αυτή τη συμμαχία σαν αυτό που είναι. Δηλαδή, μια συμμαχία τακτικού χαρακτήρα και όχι οργανικού. Επομένως, εάν και όταν βρουν την ευκαιρία, είναι έτοιμοι να εκδιώξουν από την ευρωζώνη το «βαρίδι» που λέγεται Ελλάδα. Εμείς, αντίθετα, έχοντας συνείδηση αυτής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, θα πρέπει να αποφύγουμε τις μετωπικές συγκρούσεις –και μάλιστα κατά μόνας. Γι’ αυτό εξάλλου πιστεύαμε ότι ήταν εγκληματική η ανάληψη της εξουσίας πριν γίνουν εκλογές στην Ισπανία ή πριν αρχίσει η εφαρμογή της «ποσοτικής χαλάρωσης» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έτσι ώστε να συγκροτηθούν σταδιακώς στην Ευρώπη συνθήκες ανατροπής ή έστω αμφισβήτησης της γερμανικής νεοφιλελεύθερης μονοκρατορίας, και οι οποίες θα επέτρεπαν νέες συμμαχίες στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Όλα αυτά είναι τόσο καθαρά και αυτονόητα, και αποτελεί ένδειξη μεγάλης παρακμής και έλλειψης του πιο στοιχειώδους προβληματισμού, η αδυναμία συνειδητοποίησης αυτής της εξόφθαλμης πραγματικότητας. Επειδή, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγεται από την ευρωπαϊστική πτέρυγα της παλιάς κομμουνιστικής αριστεράς, και επειδή στον ίδιο του τον πυρήνα συγκροτείται από στελέχη τέτοιας υφής (π.χ. Παππάς, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος κ.λπ.), δεν είχε συνείδηση αυτής της πραγματικότητας. Αντίθετα, θεωρούσε ότι αρκεί μία απλή πίεση στους ομογάλακτους εταίρους –διότι «και εμείς είμαστε Ευρωπαίοι», όπως διακηρύσσουν urbi et orbi– ώστε να επιτύχει την αναίρεση του μνημονιακού ζουρλομανδύα. Και βρέθηκε γυμνός μπροστά στην πραγματικότητα: Από τη στιγμή και πέρα που οι δολιχοδρομίες του ΣΥΡΙΖΑ τείνουν να αμφισβητήσουν τον συμβιβασμό που προαναφέραμε, επανεμφανίζεται δυναμικότερα η εκδοχή Σόιμπλε–Ντάιζεμπλουμ, η οποία συνοψίζεται στα ακόλουθα: «εφόσον οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν την παραμονή τους στο ευρώ με την αποδοχή της λιτότητας, ακόμα και αν θα έχει υψηλό κόστος για το σύνολο της ευρωζώνης, έχει μεγαλύτερη σημασία μεσοπρόθεσμα η αποβολή της Ελλάδας από αυτήν, έτσι ώστε και να μην αποτελέσει το κακό παράδειγμα για τους υπολοίπους νότιους, και να ενισχυθεί εν τέλει η συνοχή της ευρωζώνης».
Και η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους ενισχύσει. Αντί, στην πρώτη περίοδο μετά τις εκλογές, όταν διέθετε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της σχετικής αμηχανίας στην οποία είχαν βρεθεί τα γεράκια της ευρωζώνης, να προχωρήσει πολύ γρήγορα σε μια λύση που θα είχε σαν βασικό της στοιχείο τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος και την αποδοχή λιγότερων μέτρων, έκανε το ακριβώς αντίστροφο. Επιμήκυνε εις το διηνεκές τις διαπραγματεύσεις, και μάλιστα με γελοίο τρόπο, επιδεινώνοντας ραγδαία την οικονομική θέση της χώρας και καθιστώντας κάθε μέρα τη διαπραγματευτική της θέση πιο αδύναμη. Παράλληλα, έδωσε τη δυνατότητα στους θιασώτες της εκδίωξης της Ελλάδας να περάσουν μπροστά, ενώ κυριολεκτικά έχουν λουφάξει όσοι δεν θα ήθελαν την έξοδο της Ελλάδας –Ρέντσι, Ολάντ κ.λπ.
Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς
Φτάσαμε έτσι στο παρά πέντε της χρεοκοπίας και η κυβέρνηση των τακτικιστών της συμφοράς, που θεωρεί ότι όλα είναι κόλπα, αλά Κουβέλη, Χαϊκάλη και άλλα παρόμοια, εκβιάζει πλέον τον ελληνικό λαό και κατ’ εξοχήν τους αντιμνημονιακούς πολίτες: «Τι θέλετε να κάνουμε; Να υποταχθούμε;» «Ας αποφασίσετε εσείς, με δημοψήφισμα»! Και η απάντηση, τουλάχιστον η δική μας, είναι σαφής: «όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια». Εσείς επιλέξατε να προκαλέσετε εκλογές, τις οποίες δεν επιθυμούσε η πλειοψηφία των Ελλήνων, δι’ εκβιασμού, εσείς τα κάνατε μαντάρα στις εκατό μέρες της διακυβέρνησής σας, εσείς θα αποφασίσετε και το τι θα κάνετε.
Εμείς, τους δύο πρώτους μήνες, υποστείλαμε την ένταση της κριτικής μας, αφήνοντάς σας τη δυνατότητα να βρείτε μια οποιαδήποτε λύση. Κι όχι μόνο δεν βρήκατε λύση, κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό, αλλά ούτε τον προετοιμάζετε για κάποια επιλογή: Στην περίπτωση του συμβιβασμού, να εφαρμοστούν μέτρα τα οποία να μπορούν να αναιρεθούν πολύ σύντομα, αμέσως μετά την αλλαγή της συγκυρίας, και αυτό να δηλωθεί ανοιχτά στον ελληνικό λαό: «υποχωρούμε σε εκβιασμούς, και να το ξέρετε, ώστε να μπορούμε να αντεπιτεθούμε μετά». Στην δε περίπτωση επιλογής της ρήξης, λαϊκή κινητοποίηση, δημιουργία σε όλη τη χώρα επιτροπών οικονομικής ανασυγκρότησης, λαϊκής επαγρύπνησης απέναντι στα λαμόγια και τη φοροκλοπή, μέτρων που τουλάχιστον θα μπορούσαν να στηρίξουν μια οποιαδήποτε πιθανή εκδοχή ακραίας σύγκρουσης και έξοδο.
Αντ’ αυτών, το μόνο που κάνετε είναι να κοροϊδεύετε, στο εσωτερικό με κορώνες για κόκκινες γραμμές και επικοινωνιακά τερτίπια του τύπου «όλα πήγαιναν καλά, αλλά μας κορόιδεψαν», την ώρα που στο εξωτερικό, απέναντι στη Μερκελ και στις μυστικές συνομιλίες υποχωρείτε, με αποτέλεσμα ο λαός να βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση και σε ανημπόρια, μεγαλύτερη από πριν. Γιατί τότε τουλάχιστον εμφανιζόσασταν εσείς σαν μια εναλλακτική λύση, ενώ σήμερα δεν υπάρχει καμία. Επομένως, είναι είτε αφελείς είτε ιδιοτελείς όλοι εκείνοι που λένε να σας δώσουμε ακόμη μία ευκαιρία και να στηρίξουμε την κυβέρνηση. Αντιθέτως, μόνο η έντονη κριτική στις επιλογές σας, η οποία θα καταδείξει και σε σας ότι οι Έλληνες δεν τρώνε κουτόχορτο, μπορεί να σας σπρώξει να πάρετε μία οποιαδήποτε απόφαση. Και δεν μπορούμε να αφήσουμε την κριτική στα χέρια μιας υστερικής φυσιογνωμίας τύπου Άδωνι ή, ακόμα χειρότερα, στα χέρια της Χρυσής Αυγής.
Πιστεύω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης το θέτει σωστά και τίμια. Αν κρίνετε ότι δεν μπορείτε να αποφασίσετε το οτιδήποτε, και δεν μπορείτε να υλοποιήσετε το πρόγραμμά σας, παραιτηθείτε και εγκαταλείψετε την εξουσία. Μια τέτοια επιλογή εξ άλλου θα έχει και το μικρότερο κόστος και για τη χώρα και για εσάς τους ίδιους. Είναι προτιμότερο να πεις την αλήθεια και να δηλώσεις αδυναμία παρά να οδηγήσεις σε καταστροφές με τακτικισμούς, γιατί τότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε συγχωρήσει ο ελληνικός λαός. Πιστεύω, δυστυχώς και μακάρι να διαψευσθώ, ότι δεν θα το κάνετε, διότι δεν είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε την εξουσία και θέλω να δω εν τέλει αν και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –που πάντα τον θεωρούσα φίλο, πάρα τις ριζικές διαφορές μας την τελευταία περίοδο– θα το αποτολμήσει.
Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάρει τα μέτρα του και να αρχίσει να προετοιμάζεται από τώρα για την επόμενη μέρα, μετά από σας. Διότι, είχατε την ευκαιρία, από το 2012, να μεταβληθείτε σε μια μεγάλη πολιτική δύναμη και να εκφράσετε τις νέες πολιτικές πραγματικότητες, μετά τη μεταπολίτευση. Αντ’ αυτού, επιλέξατε να είστε εσείς η τελευταία εκδοχή της μεταπολίτευσης, με όλα τα τερτίπια και τις απάτες της, και να κλείσετε με καταστροφικό τρόπο, και για την χώρα και για σας, αυτόν τον κύκλο. Εξάλλου, καθόλου τυχαία, ένα μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ ήρθε να στεγαστεί κάτω από τη σκέπη σας. Όμως, με την επιλογή σας για εξουσία εδώ και τώρα, το κάψατε το χαρτί σας. Είτε στη μία εκδοχή είτε στην άλλη, δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο μέλλον για σας παρότι τη μικρότερη ζημιά θα την υποστείτε αν ακολουθήσετε την προτροπή Λαφαζάνη. Και αν σήμερα υπάρχει ένα 35% των Ελλήνων που σας στηρίζει ακόμα, αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία άλλη εναλλακτική λύση, και γιατί είναι δύσκολο, μέσα σε εκατό μέρες, να αναγνωρίσει κάποιος ότι έκανε λάθος. Θυμηθείτε όμως το 42% του ΓΑΠ, και το 80% της στήριξης που απολάμβανε τους πρώτους μήνες της εξουσίας του.
Εμείς προετοιμαζόμαστε ήδη για την περίοδο μετά το τέλος της μεταπολίτευσης, τελευταία εκδοχή της οποίας δυστυχώς θελήσατε να είσθε. Οι εκβιασμοί λοιπόν δεν μας αγγίζουν. Εμείς υπήρξαμε και παραμένουμε αντιμνημονιακοί, υπήρξαμε και παραμένουμε αντισυστημικοί –και όχι τώρα, αλλά εδώ και σαράντα χρόνια– και αντίθετοι στο εθνοκτόνο σύστημα του οποίου αποτελείτε την έσχατη μορφή. Το εάν θα παραιτηθείτε ή όχι, είναι δική σας επιλογή. Πάντως, να φροντίσετε να περιορίσετε τις καταστροφές τις οποίες έχετε ήδη κάνει. Γιατί, δυστυχώς, αν τις μεγεθύνετε, θα πάρει η μπάλα όλον τον ελληνικό λαό.
4 Μαΐου 2015
23 ΣΧΟΛΙΑ
Μανία πού έχει ο Καραμπελιάς με την ΕΥΡΩλαγνεία του. Ο κάθε πρωτοετής μαθητής οικονομικών γνωρίζει ότι το εθνικό νόμισμα αποτελεί προϋπόθεση για την σωστή άσκηση της οικονομικής πολιτικής μιάς χώρας. Μάλιστα το ίδιο το άρθρο αναγνωρίζει, άθελα του, αυτό το γεγονός όταν γράφει «…αντί του γερμανικού μάρκου, το οποίο επέτρεπε μια κάποια αυτονομία στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες δημιουργήθηκε ένα γερμανικό ευρώ, που φυλακίζει όλους τους υπόλοιπους στις γερμανικές προδιαγραφές».
Για να υποστηρίξει τό αιτιολογικό της παραμονής στο ΕΥΡΩ και επειδή στερείται συγκεκριμένων επιχειρημάτων, το άρθρο προσπαθεί να εκφοβήσει. Τυχόν έξοδος από το ΕΥΡΩ, γράφει, θα επηρεάσει αρνητικά την γεωπολιτική θέση της χώρας, χωρίς να εξηγεί το γιατί (μιλάμε για έξοδο από το ΕΥΡΩ, τουλάχιστον σ’ αυτό το στάδιο, όχι έξοδο από την ΕΕ), καθώς και ότι η Ελλάδα θα «… περάσει στην κατηγορία των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, ή της Αγγλίας, μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όχι της ευρωζώνης», υπονοώντας ότι αυτόματα θα περιπέσουμε στο οικονομικό επίπεδο αυτών των κρατών. Φυσικά, επειδή δεν συμφέρει, το άρθρο αφήνει έξω από την εικόνα τίς Σουηδία και Δανία, δύο χώρες της ΕΕ πού δεν έχουν το ΕΥΡΩ, αλλά από οικονομικής απόψεως είναι σε καλλίτερη κατάσταση από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ.
Το εθνικό νόμισμα είναι όχι μόνο προϋπόθεση για την ανάκαμψη και ανάπτυξη της χώρας, αλλά επίσης ενισχύει τον βαθμό ανεξαρτησίας της χώρας, ακόμη και μέσα στην ΕΕ, την κάνει λιγότερο εκβιαζόμενη και της παρέχει περισσότερη ελευθερία κινήσεων και σε άλλα θέματα. Το αν η Γερμανία ή άλλες χώρες της Ευρωζώνης θέλουν την Ελλάδα εκτός ΕΥΡΩ, όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος, τόσο το καλλίτερο.
Μιλάτε για την δραχμή κε Δημογιάννη λες και ποτέ δεν την είχαμε ως νόμισμα. Μέχρι το 200 που είχαμε δραχμή ζούσαμε σε μια ουτοπική κοινωνία, με εθνική ανεξαρτησία κ.λπ. Σημίτη είχαμε και πιο πρίν το διεφθαρμένο Πασόκ του 80 και του 90. Με την Τουρκία ακολουθούσαμε περήφανη πολιτική το 1974, ή 88 όταν ο Ανδρέας έκανε κωλοτούμπα ή ακόμα καλύτερα το 96 στα Ίμια δραχμή δεν είχαμε ακόμα; Μετά από 5 χρόνια καταστροφικής πορείας, αλλά και μετά από δεκαετίες πορείας προς την καταστροφή πρέπει να είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν ακόμα πιστεύουμε σε μαγικές λύσεις.
Το εθνικό νόμισμα, η εθνική κυριαρχία, είναι η αναγκαία συνθήκη αλλά όχι και ικανή , απλά είναι τα πράγματα, πάνω σε αυτή την βάση μπορείς κτίσεις κάτι καλύτερο, αν όμως, τόσο ο λαός, όσο κυρίως και το πολιτικό σύστημα είναι ”ανώριμο”, μεταπρατικό, προδοτικό, τι να σου κάνει το εθνικό νόμισμα;
Σε λίγο θα σκάσει και η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, τα έλεγα ήδη πριν της εκλογές, άλλοι περίμεναν……και εξακολουθούν περιμένουν……., και μόνο υπό τον γδούπο της κατάρρευση ίσως ξυπνήσουν(?), με τέτοια πολιτικά αισθητήρια δεν πάμε πουθενά. Όταν οι καρεκλοκένταυροι του πολιτικού συστήματος, αντί να σχεδιάζουν, να μελετούν, να ψάχνουν εναλλακτικές λύσεις, συμμαχίες, αρέσκονται επί χρόνια να πουλούν αέρα κοπανιστό και ο ελληνικός λαός να αγοράζει τόσο ακριβά και πειθήνια, τότε τι άλλο να περιμένουμε εκτός από την πλήρη καταστροφή; Οι πολιτικοί μας αναλυτές δεν βλέπουν 2 πόντους πέρα από την μύτη τους, όταν άλλοι μελετούν και σχεδιάζουν και προετοιμάζονται για δεκαετίες μπροστά!
Εχεις δικιο οτι το νομισμα ειναι προυποθεση για την ανακαμψη μιας χωρας,αλλα χρειαζεται και τους καταλληλους ανθρωπους για να το χειριστουν.Οπως καθε εργαλειο,απο μονο του δεν κανει τιποτα,ετσι και το νομισμα.Αν παμε λοιπον στην δραχμη,με το υπαρχον πολιτικο συστημα,τον λαο που δεν εχει καταλαβει ποσο δυσκολα θ αλλαξουν ολα,θα ειναι μια καταστροφη.
Το παραδειγμα της Σουηδιας που λες,ειναι αστοχο.Η χωρα αυτη,δεν ειχε Ευρω και μετα πηγε στο δικο της.Επισης,εχει μια οικονομια που λειτουργει καλα.Αλλωστε και οταν ειχαμε δραχμη,δεν ειμασταν στο επιπεδο αυτων των χωρων.
Εκτος ολων αυτων, δεν παραγουμε τιποτα,η αλλαγη λοιπον του Ευρω σε δραχμη τι θ αλλαξει;
Καλη και χρησιμη η θεωρια,αλλα καλο ειναι να βλεπουμε και τις συνθηκες,πριν την κανουμε πραξη
Θα συμφωνούσα, αλλά όλα έχουν την ώρα τους, τελευταία στιγμή δεν γίνεται! Όλα αυτά που γκρέμιζαν επί δεκαετίες, δεν μπορούν να ανοικοδομηθούν τόσο εύκολα, δυστυχώς! Όλοι οι παράμετροι είναι εναντίον μας και βαδίζουμε χωρίς πυξίδα τυχοδιωκτικά…όλες οι ζωτικές λειτουργίες της ελληνικής κοινωνίας είναι υπό κατάρρευση και όπως είπα και παλαιότερα, πλέον μόνο με θαύμα μπορεί να διασωθεί η ”Ελλάς”.
Ο κύριος Δημογιάννης νομίζει, ότι το άστρο Ελλάς είναι μόνο του στο Σύμπαν. Δεν είναι όμως, υπάρχουν και άλλα πιο μεγάλα και όλα αυτά αλληλοεπηρεάζονται.
Πως φανταζεστε την Ελλάδα της Δραχμής κύριε Δημογιάννη; Δεν θα έχει συναλλαγές με άλλα κράτη, εισαγωγές, εξαγωγές, ναι, εξαγωγές, τις οποίες το συνοθύλευμα των αριστερών θεωρητικών που μας κυβερνούν και μας κουμαντάρουν έχουν ξεχάσει τι σημαίνουν;
Καλή θα ήταν η Δραχμή και μια κρατική Τράπεζα και όχι η σημερινή ΕΚΤ που μανιπουλάρει τις χρηματοδοτήσεις. Αυτή θα χρειάζονταν όμως έναν κυβερνήτη σαν τον Μέγα Αλέξανδρο ή τουλάχιστον έναν Ηρακλή που θα καθαρίζε τον σημερινό σταύλο του ελληνικού Κοινοβουλίου και θα έβαζε τον κάθε κατεργάρη και ανεπρόκοπο που το παίζει πολιτικός στον πάνγκο του. Αυτοί οι Μεγάλοι όμως, δυστυχώς, δεν είναι ορατοί στον ορίζοντα. Αντι για τέτοιους μας κυβερνάει ο πρώην καταληψίας του σχολείου του, που δεν έμαθε τίποτα άλλο απο διαδηλώσεις, φασαρίες και φιλίες με τρομοκράτες και τρομοκρατικές οργανώσεις. Στην ΚΝΕ θα άκουσε ίσως και για κάτι σοσιαλισμούς, που έγιναν όμως με Λένιν και με Στάλιν και όχι με το μπάχαλο των θεωρητικών των Εξαρχείων.
Γι’ αυτό ας μείνουμε εκεί που είμαστε, γιατί είμαστε πολύ μικροί για τόσο μεγάλα σχέδια, όπω ς αυτά που έχει το σύμπλεγμα των θεωρητικών του ΣΥΡΙΖΑ, που υπάρχουν μόνο μέσα στο κρανίο τους, γιατί δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.
Και αφού αποκτήσουμε μια κριτική μάζα δυνάμεως ας αρχίσουμε να αναπτύσσουμε σχέσεις με όλα τα κράτη, και ιδιαίτερα αυτά των Βαλκανίων, αντι να σερνόμαστε πίσω απο τις φράξιες των Βρυξελλων, που υπηρετούν άλλα αφεντικά. Στα Βαλάνια θα μπορούσαμε να πρωτοστατίσουμε, αν είχαμε λίγο μυαλό αντί για άχυρο στο κεφάλι μας.
Άργε θάρθει αυτή η μέρα; Ας το ελπίζουμε, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε το μυαλό μας απο τα βαρίδια που του φορτώθηκαν ιδιαίτερα μετα το 1974.
Εγώ θα έλεγα στην κυβέρνηση μιας και μόνη της έννοια είναι η ονοματολογία, τα βαφτίσια κι η κάθε είδους επικοινωνιακή προπαγάνδα τύπου τσίρκου, να προτείνει στην ΕΚΤ να αλλάξει το όνομα του ευρώ σε δραχμή όπως ας πούμε μετονόμασε την τρόικα σε θεσμούς. Με αυτή τη μετονομασία κι από το ευρώ δε θα βγούμε, και στη δραχμή θα γυρίσουμε με αποτέλεσμα τον “έντιμο συμβιβασμό” και τη μαγική λύση των προβλημάτων μας! Έτσι απλά χωρίς πολλή δουλειά, προσπάθεια ή κόπο, χωρίς κάποιο στοιχειώδη έστω προγραμματισμό και το κυριώτερο δίχως συναίσθηση!
Δεν κατανοώ την εκθείαση, εν αντιθέσει με το θάψιμο που έχει γίνει σε άλλα κυβερνητικά στελέχη του Σύριζα (σε άλλους απολύτως δικαιολογημένα, σε άλλα σχετικά αδικαιολόγητα) του Παναγιώτη Λαφαζάνη με φράσεις όπως ” ο Παναγιώτης Λαφαζάνης το θέτει σωστά και τίμια… προτιμότερο να πεις την αλήθεια και να δηλώσεις αδυναμία παρά να οδηγήσεις σε καταστροφές με τακτικισμούς…δεν είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε την εξουσία και θέλω να δω εν τέλει αν και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –που πάντα τον θεωρούσα φίλο, πάρα τις ριζικές διαφορές μας την τελευταία περίοδο– θα το αποτολμήσει.” τη στιγμή που είναι κυβερνητικό στέλεχος που έχει την εξουσία να δημιουργήσει παρακαταθήκη για το μέλλον με σοβαρή δουλειά προεργασίας για την οργάνωση της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν το κάνει όμως, και πέραν μεγαλόστομων διακυρήξεων και επαφών εντυπωσιασμού για την δήθεη ανασυγκρότηση της εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ και αναλώνεται στην πολιτική φλυαρία και μεγαλοστομία με συνεχή αρθρογραφία και τουιτάκια στα ηλεκτρονικά μέσα.
Θεωρώ ότι πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από το να στοιχηματίζουμε στην ιπποδρομία της διευθέτησης του χρέους,και της κυβερνητικής επιβίωσης ή κατάρριψης, όπου πιστεύω ότι όπου και να ποντάρουμε είμαστε χαμένοι, και να εστιάσουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην προώθηση της προετοιμασίας της παραγωγικής ανασυγκρότησης ιδίως στην ύπαιθρο και την περιφέρεια και της πολιτιστικής αναγέννησης, που μόνο αυτά μπορούν να δημιουργήσουν την κοινωνική δυναμική ξεπεράσματος της μεταπολίτευσης, του παρασιτισμού/αθηναιοκεντρισμού που τροφοδοτούν τόσο την ευρωλιγούρα όσο και το φιλονεο.
Γι αυτό θεωρώ ότι η σημαντικότερη ως τώρα εκδήλωση της χρονιάς θα είναι η συζήτηση, στις 25-05 με τον Νίκο Κουτλιάμπα, πρόεδρο των αμεσοδημοκρατικά συνεταιρισμένων ροδακινοπαραγωγών του Βελβεντού για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη συνεταιριστική οικονομία, και ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις συζητήσεις πρέπέι να προωθηθούν μαζί με επιτυχημένους παραγωγούς σε συλλογικά εγχειρήματα και με εθνική συνείδηση σε όλη την επικράτεια, μαζί με εκδηλώσεις που να προωθούν την πολιτιστική/πολιτισμική αναγέννηση
Διόρθωση: “τροφοδοτούν τόσο την ευρωλιγούρα όσο και το ΦΙΛΟΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ”.
Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αμιγώς φιλευρωπαϊκό κόμμα, έτρεφε αυταπάτες για το τί εστί Ευρώπη και θα το πληρώσουμε όλοι καθώς η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχει την ίδια αντίληψη περί Ευρώπης, δηλ. ένα υποτιθέμενο λιμάνι ασφαλείας απέναντι στην τουρκική πολιτική μαζί με ένα υποτίθεται πλαίσιο δημοκρατίας και δικαιωμάτων κλπ.
Προσωπικά θεωρώ ότι ασχέτως των αιτίων που οδήγησαν στην σύγκρουση με την ΕΕ, δεν υπάρχει εκεί κανένα μέλλον παρά μόνο περαιτέρω υποδούλωση και εξαθλίωση, διότι η όποια αποδοχή των όποιων, ολαφάνερα καταστροφικών όρων θα οδηγήσει μοιραία σε έξοδο είτε τώρα είτε προσεχώς.
Σας διαφεύγει ότι η ΕΕ (η ελίτ που την κυβερνά έστω) συμπεριφέρθηκαν ακόμη και στον Σαμαρά και στον ΓΑΠ με ολόιδιο τρόπο όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. έθεσαν όρους εξωφρενικούς με την ελπίδα να απορριφθούν και να συμβούν με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ όσα τώρα συμβαίνουν.
Η συνεχής υποταγή των προηγουμένων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κλπ) στους όρους δανεισμού, δεν επέφερε ούτε ελ΄φρυνση ούτε προοπτική ΟΥΤΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΛΕΦΤΑ, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έλαβε κατά το τελευταίο της εξάμηνο ούτε πεντάρα από τις δόσεις που έπρεπε, ενώ συνεχώς έβαζε νέα μέτρα.
Άρα η στάση της ΕΕ έναντι της Ελλάδας δεν επηρεάστηκε από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα και αυτό δεν βλέπω να είναι αντιληπτό.
Έχουμε κλείσει χρόνο χωρίς δανεικά -με την εξαίρεση των Τραπεζών στις οποίες αναγκαστικά παρέχονται για άλλους λόγους και μόνο μέχρι τέλους Ιουνίου μετά βλέπουμε.
Ως εκ των άνω λοιπόν πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα περιθώρια αντοχής της χώρας είχαν εξαντληθεί είτε με είτε χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και η τωρινή συγκυβέρνηση ανέλαβε να διαχειριστεί τον ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.
Η παραμονή μας στην ΕΕ οδηγεί οπωσδήποτε στην εξάντληση της χώρας (με ή χωρίς συμφωνία δημοψήφισμα, ευρώ κλπ) οικονομικά, στην διάλυση ΟΛΩΝ των δομών (κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, πολιτειακών, νομικών, παραδείγματ αγια κάθε περίπτωση πολλά) καθώς βεβαίως και στην δημογραφική διάλυση δια της μετανάστευσης των Ελλήνων νέων αλλά και της εισόδου λαθρομεταναστών.
Η κατάσταση πλέον δεν διαφέρει και πολύ από τις κομμουνιστικές χώρες που προσχώρησαν στην ΕΕ ή συνδέθηκαν μαζί της από δημογραφικής πλευράς και συνολικής διάλυσης.
Κλείνοντας το ήδη μακροσκελές μου σχόλιο, λυπούμαι αλλά ιδίως στο θέμα των αναλύσεών σας επί του Μεσανατολικού και της Τουρκίας είναι ολοκληρωτικά ατεκμηρίωτα τόσο ως προς την πραγματικότητα και το μέγεθος της Τουρκικής απειλής, όσο και στις διαφαινόμενες εξελίξεις και στην θεώρηση του Ισλάμ συνολικά ή κατά κατηγορία (πολιτικό ισλάμ, τζιχαντιστές κλπ.)
Δεν έχει νόημα να υπεισέλθω σε αυτό, παρά μόνο να παρατηρήσω ότι αν υπάρχει μία ευκαιρία να απελευθερωθούμε από την Δύση χωρίς τον φόβο των Τούρκων κλπ Βαλκανίων, τώρα είναι η ευκαιρία αυτή, έστω και υπ’ αυτές τις συνθήκες.
Προφανές το συμπεράσμα … κάποιος μπορεί να διαφωνεί με την προσέγγιση του Τσίπρα…. χώρις να είναι δεξιός….
Από ό,τι φαίνεται η ελληνώνυμη αριστερά επιχειρεί να πάρει την εκδίκησή της για την ήττα στον Εμφύλιο. Για μία ακόμα φορά επιχειρεί την πολιτική, πολιτειακή, οικονομική κι εθνική διάλυση που δεν κατάφερε τότε λόγω της έλλειψης υποστήριξης από το Στάλιν. Γιατί αλλιώς πώς εξηγείται ότι δεν έκανε δημοψήφισμα για το νόμο περί ιθαγενείας τον οποίο κι έσπευσε να αλλάξει προς το εθνομηδενιστικότερον χειρότερον ενώ κόπτεται περί δημοκρατίας κι άλλων φαιδρών τινών όταν το Σύνταγμα ρητά απαγορεύει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για δημοσιονομικούς λόγους!
Ας ελπίσουμε ότι όπως και την περίοδο 47-49 οι διεθνείς συγκυρίες κι ο “Θεός της Ελλάδος” θα αποτρέψει την περαιτέρω καταβαράθρωση κι υποσκελισμό της χώρας. Άλλη ελπίδα δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή!
Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων σωστή η ανάλυση σας για τη βιασύνη του ΣΥρΙΖΑ να αναλάβει την εξουσία. ¨οπως επίσης για την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων οτι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης για το ότι η ΕΕ θα άλλαζε και θα αποδέχονταν ένα οικονομικό πρόγραμμα χαλάρωσης της λιτότητας. Ο ΣυρΙζα μίγμα εμμονών, τυχωδιοκτισμού, δίψας για εξουσία και μεταμοντέρνου κωλοπαιδαρισμού ήταν βέβαιο ότι θα αποτύγχανε.
Ωστόσο μόνο οι αναλύσεις δεν θα μας σώσουν εκεί που φτάσαμε, χρειάζεται ένα σχέδιο επιβίωσης και ανάταξης της χώρας. Απαραίτητο για να αποφύγουμε εμφυλίους και ικανό για να επανενώσει την θρυματισμένη ελληνική κοινωνία που θα αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο σε σκοτεινές δυνάμεις.
Αφού η εντολή που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ με 35 % για το “να σκίσει τα μνημόνια μ΄ένα νόμο ένα άρθρο”, για να παίζει λύρα και να χορεύουν πεντοζάλη οι δανειστές, για τις παροχές 12,5 δισ “κοστολογημένες” του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, αφού η διαπραγμάτευσή του με τη συμφωνία του Φλεβάρη στους θεσμούς για παράταση του προγράμματος για 5 μήνες αποδεχόμενος το χρέος τις δόσεις του οποίου κατέβαλε και την έναρξη της διαπραγμάτευσης τους τελευταίους δύο μήνες που οδήγησε στην δική του πρόταση -μνημόνιο των 8 δισ., τι κάνει τώρα με το δημοψήφισμα για το ναι ή όχι της πρότασης των δανειστών; Ποια νέα φρεσκότερη εντολή της αρχικής του 35% θέλει να εξασφαλίσει με τη κατάδυση στη κολυμβήθρα της νωπότερης λαϊκής εντολής που θα είναι “καλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί στο πεδίο της διαπραγμάτευσης” με τους θεσμούς, για μια διαπραγμάτευση που έπαψε να υφίσταται τουλάχιστον από την αποχώρηση Βαρουφάκη; Οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ περί Ε.Ε συνεχίζονται και στο νέο κόλπο του δημοψηφίσματος…….
Ομολογουμένως μια έξυπνη κίνηση προς τα μπρός στο τραπέζι του πόκερ με πολλαπλά οφέλη για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, από εκεί που άρχισε με τη φυγή προς τα μπρός με τα απόλυτα ψέμματα του ως εκεί που κατάντησε με τη δική του πρόταση στους δανειστές. Αντί να χάσει το μισό του κόμμα με το σημειωτόν του βάδισμα στις μνημονιακές του υποχωρήσεις προτιμά τη φυγή προς τα μπρος μοιράζοντας αυτός τη τράπουλα και βάζοντας τους όρους του παιχνιδιού … με τη Χρυσή Αυγή.
Θέτει το ΟΧΙ στη πρόταση των δανειστών εκμεταλλευόμενος τα αντιμνημονιακά αισθήματα του λαού μας διεμβολίζοντας τους μνημονιακούς ΣΑΜαροβενιζέλους και Ποτάμι σε ένα κατάπτυστο ΝΑΙ. Πετάει το μπαλάκι στο λαό. Αναβαπτίζεται -παρά τα ολέθρια λάθη του και τη τελική κατάντια του – σε νέα εντολή όχι με εκλογές για το κόμμα του και τη κυβέρνησή του, αλλά εκβιαστικά με ένα ναι ή όχι στους κακούς δανειστές που θα γίνουν καλύτεροι, υποχωρητικότεροι και αμοιβαία επωφελώς συμβιβάσιμοι μετά τη λαϊκή εντολή του ΟΧΙ.
Απέναντι σ΄αυτή τη κοροϊδία βρίσκει τους επωφελώς όμοιούς του στο πώς αντιλαμβάνονται την εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας Δεξιούς,Πασόκους και Ποτάμια. Αντί να ακυρώσουν το δημοψήφισμα, το “ολέθριο” “της κρυφής ατζέντας” του ΣΥΡΙΖΑ όπως λένε και για το οποίο δήθεν κόπτονται για αντισυνταγματικότητα, καταπίνουν τη φόλα για να ριχτούν στη επαίσχυντη πάλη του ΝΑΙ.
Η μόνη απάντηση σε αυτό το αίσχος είναι η ΑΠΟΧΗ από ένα δίλημα που η απάντηση σε αυτό είτε με ΟΧΙ είτε με ΝΑΙ δεν είναι διαχειρίσιμη από τον ΣΥΡΙΖΑ ως παρούσα κυβέρνηση αλλά και από οποιοδήποτε άλλο κόμμα, εκτός άν το χάσει και η φυγή του “στρίβουμε δια του αρραβώνος” οδηγήσει σε εκλογές επαναφέροντας στην εξουσία το μνημονιακό μπλόκ. Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αριστερή παρένθεση γιατί ο λαός τους έβαλε σ΄αυτή τη θέση και όχι από τη μπλόφα που του σερβίρουν με αυτό.
Λυπάμαι γιατί η πρόταση ΑΠΟΧΗΣ θα ήθελε δυνάμεις που να παλαίψουν για να εξασφαλίσουν την ΑΠΟΧΗ του 60 % του εκλογικού σώματος για να το καταστήσει χωρίς έννομες συνέπειες ως δημοψήφισμα κρίσιμου εθνικού θέματος, όπως τέθηκε δηλαδή.Κρίμα που το ΚΚΕ προτείνει το άκυρο με τη δική του δημοψηφική πρόταση για να καταγραφεί ως ΚΚΕ , ενώ η ΑΠΟΧΗ δεν καταγράφεται σε κάποιο πολιτικό υποκείμενο.
Εγώ προσωπικά θα επιλέξω να απέχω συνειδητά από αυτό το μακιαβελικής έμπνευσης δίλημμα. Δεν μπορώ να συνταχθώ με το ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών μπαίνοντας στη σούπα του πόκερ του ΣΥΡΙΖΑ με όρους εξαπάτησης και εκμετάλλευσης της πολιτικής μου αντίθεσης για τις πολιτικές όλου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και της αντιμνημονιακής μου στάσης πρίν, κατά και μετά το μνημόνιο.Αυτονόητα δεν μπορώ να συνταχθώ με το ΝΑΙ – από θυμική αντανάκλαση στο εκβιαστικό δίλημμα- στους σφαγιαστές “εταίρους” της πατρίδας μου δρομολογώντας τη παλινόρθωση όσων μας έφεραν μέχρις εδώ.
Το γαία πυρί μιχθήτω του ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς όποιο και νάναι το αποτέλεσμα θα πέσει στο κεφάλι της χώρας σε κάθε περίπτωση. Ο Συριζα δεν μπορεί, να διαχειριστεί ούτε το ΟΧΙ ουτε το ΝΑΙ. Ο δρόμος του για την “πάλη εντός Ε.Ε”, την έξοδο απ’ αυτήν ή το ευρώ, αν τελικά αυτό θέλει ή ήθελε από την αρχή, απαιτεί κοινωνικές συνθήκες, κινητοποίηση του κόσμου, ξεκάθαρη στρατηγική και ταχτική που μόνο αυτό δεν κάνει αυτοεκπληρούμενος στις δημοσκοπήσεις και στο επίπεδο των εκλογικών ποσοστών.
Λυπάμαι για τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ των συντρόφων αλλά και κάθε πολίτη που αναγκαστικά θα εγκλωβιστεί στο ένα ή το άλλο.Και μια πρόβλεψη, άν και η βδομάδα που θα ακολουθήσει θα είναι χρόνος για πιο ασφαλείς εκτιμήσεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει το βροντερό όχι. Επίσης δεν είμαι σίγουρη αν τελικά γίνει το δημοψήφισμα ……… Αυτό όμως είναι μιά άλλη ιστορία ……….
Συμφωνώ με τον ΝΠ και παρότι με πρόλαβε 🙂 τον/την συγχαίρω για την ευστοχότατη πρότασή του σχετικά με την ενδεικνύμενη στάση που πρέπει να τηρήσει ο λαός ως προς το “δημοψήφισμα”. Να γυρίσει την πλάτη στο Συριζα-Ανελ-ΧΑ και να τους αφήσει να βράσουν στο ζουμί τους! Να ακυρώσει το παράνομο, εκβιαστικό κι επαίσχυντο δημοψήφισμα με τη μαζική αποχή του!
Γιατί τα δημοψηφίσματα γίνονται ή τουλάχιστον πρέπει να γίνονται για όλα τα σημαντικά εθνικά ζητήματα με βάση καθαρές αρχές κι όχι μόνο όταν βολεύουν την κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα! Τότε και μόνον τότε αποτελούν γνήσια έκφραση άμεσης δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας και νομιμοποιούνται τυπικά και πολιτικά ως τέτοια!
Σ ευχαριστω που εκανες τον κοπο να γραψεις αυτα που κι εγω σκεφτομαι.
…..ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΕΣ….
…οτι ψηφιζεις παιρνεις τελικα…αλλα μονο τα αρνητικα!
Φιλε Γιωργο Καραμπελια, παντα ειμουν πολιτικα απο την μερια των σκεπτικιστων ομως τωρα δεν παει αλλο και δεν υπαρχει κατι αλλο, η προταση που εκανα για συμμετοχη στις εκλογες δεν ειχε τυχη, πρεπει να κυβερνησει και η αριστερα για να εχει την δυνατοτητα να μαθει πως ειναι να κυβερνα και μεσα απο την πραξη να μαθει σε τι χρειαζεται ο στρατος σε ενα κρατος διοτι διχως τον στρατον δεν εχεις κρατος-ισχυ.
Ξεχαστε σε οτι με αφορα ποτε δεν υπηρξα κωψοχερης, η αποφαση μου να ψηφισω Συριζα ηταν καλα ζυγισμενη, εντελει επρεπε νατο ζησουμε και αυτο, αλωστε ποιος μπορει να πει με απολυτη βεβαιοτητα ποιο ειναι το καλυτερο.
Κατα την διαρκεια της διαπραγματευσης πραγματι εχασαν χρονο και πραγματι εκαναν πολλες υποχωρησεις, ομως οι υπαναχωρησεις προς το χειροτερο των θεσμων -τροικα καθε φορα ειναι ενα γεγονος.
Το οτι δεν υπαρχει χαρτι υπογογεγραμενο δεν σημανει τιποτα γιατι ενας απο τους θεσμους, το Euro group, δεν ειναι θεσμοθετημενο οργανο ομως το non peiper ειναι πραγματικο και προσβλητικο και εξοργηστικο.
Εαν καταλαβα καλα στο δημοψηφισμα καλουμαστε να ψηφισουμε εναντια στο περιεχομενο του non peiper το οποιο ομως περιεχει, εαν δεν κανω λαθος και τις ομοιες προτασεις της κυβερνησης ,επομενως οι κυβερνηση θελει να ξεκινηση απο το μηδεν.
Επομενως θελει με το δημοψηφισμα να νομιμοποιηση την υπαναχωρηση και επιστροφη στις αρχικες κοκκινες γραμμες και εμεις τωρα πρεπει να ειμαστε υπερ του δημοψηφισματος και να μην επιτρεψουμε την καταστρατηγηση του αποτελεσμτος εαν αυτο ειναι οχι
Απο τι ξερουμε πια οντως υπηρχαν προτασεις απο την κυβερνηση με πολλες υποχωρησεις που δεν δικαιολογουν την ξαφνικη αλλαγη των προτασεων της τροικα παρα μονο σαν προσπαθεια παγιδευσης της κυβερνησης, ομως το εκαναν με ακραιο και ηλιθιο περα απο τον προσβλητικο τροπο.
Προσπαθησαν να παρασυρουν σε εθνικη μειοδοσια τον Τσιπρα την ιδια στιγμη που βομαρδιζαν και αυτον και εμας, η Τροικα Εξωτερικου και Εσωτερικου, με καθε ειδους αθλια παραπληροφορηση, για να επελθει κοπωση, λιγο πριν το ξημερωμα οπου θα τελειωνε το παιγνιο, λεγωντας και θελωντας να πεισουν οτι το εννοουν οτι εαν εφερνε η κυβερνηση, μια οποιαδηποτε συμφωνια,η Εσωτερικη τροικα Του Μαυρου Μετωπου, θα την ψηφιζαν, και εδω ειναι η παγιδα.
Οι προτασεις της τροικας για τον στρατο εαν γινονταν αποδεκτες απο την κυβερνηση θα ηταν οτι πρεπει για να κατηγορουν στο διηνεκες, οι δοσιλογοι, την αριστερα για εθνικη προδοσια, ευτυχως δεν την δεχτηκαν.
Απο την δικη μας πλευρα πρεπει να δουμε αυτην την εξελιξη με πολυ προβληματισμο και να θεσουμε ερωτηματα στην εσωτερκη τροικα ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ- ΟΙ ΣΑΜΑΡΑΣ -ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ- ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ- ΣΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣΤΙΚΑΝ ΟΙ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΙ ΤΡΟΙΚΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΑΓΙΔΕΥΣΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ.
Τελικα τι ρολο παιζει το ΚΚΕ; ποτε δεν συμπαθησα τις πολιτικες παρλατες του ΚΚΕ αλλα τωρα περνουν και αλλα απο το μυαλο μου και το πολιτικο μου ενστικτο ορθα με καθοδηγησε να μην ακουσω την προταση του Καραμπελια και του απο παλαια γνωστου Χρηστου Δαλκου για ψηφο στο ΚΚΕ.
Γιατι ο Κουτσουμπας δεν ερωτησε τον Τσιπρα εαν θα περιειχε στο συνολο του το non peiper της τροικα η προταση για δημοψηφισμα συμπεριλαμβανουμενων εκεινων των ιδιων προτασεων με αυτες της κυβερνησης; οπως παντα υπεκφυγες, μαξιμαλισμος για το τιποτα, ζητανε πολλα για να δικαιολογησουν την μονιμα απαραδεκτα αρνητικη σταση τους.
Έλεος πια με την δεξιά και αριστερή κομματοκρατία που δυναστεύει αυτόν τον τόπο και τον έχει μετατρέψει από χώρα σε χώρο.. Η πρώτη φορά Αριστερά ήρθε ως κερασάκι στην τούρτα της μεταπολίτευσης, να ολοκληρώσει την καταστροφή.
Και όλοι εμείς που ήμασταν καχύποπτοι, είχαμε δει τα έργα της στο πως διαχειρίστηκε τους χώρους ευθύνης της, όπως το ελληνικό πανεπιστήμιο όπου δεν άφησε τίποτα όρθιο.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που κυβερνούν -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν έχουν μάθει τίποτα άλλο απ΄το να κερδίζουν γενικές συνελεύσεις σε αμφιθέατρα πανεπιστημίων με μειοψηφίες…
κύριε Καραμπελιά καλή δύναμη στον αγώνα που δίνετε.
Η στάση του Άρδην ποιά είναι; Τί κάνουμε την Κυριακή; Δεν βλέπω ξεκάθαρη θέση. Μήπως περιμένετε να δείτε πρώτα που θα κάτσει η μπίλια;
Ξέρετε είναι πολύ εύκολο κατόπιν εορτής να γράφετε εκθέσεις ιδεών για το τί έγινε στην Ελλάδα και το τί έπρεπε να γίνει. Αλλά πέραν όσων έχουμε στο κεφάλι μας υπάρχει η αμίληκτη πραγματικότητα. Το δεδομένο είναι ότι υπάρχει ένα δημοψήφισμα (άθλιο, ναι, εκβιαστικό, ναι, απαράδεκτο, ναι) και 5 μέρες μέχρι αυτό. Ψηφίζουμε ναι, όχι ή απέχουμε ώστε να βγει άκυρο. Δεν υπάρχει τέταρτη επιλογή.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η στάση του άρδην προσωπικά πιστεύω πως το ιδανικότερο θα ήταν η αποχή ώστε να βγει άκυρο αυτό το απαράδεκτο και εκβιαστικό τέχνασμα που μόνο στόχο έχει να λύσει τα εσωκομματικά των “προοδευτικών” ολιγαρχών…
Τό δημοψήφισμα είναι μιά μεγάλη παγίδα! Είναι μιά απάτη ΟΛΚΗΣ διότι μεταθέτει τήν ουσία και τίς γενεσιουργούς αιτίες του προβλήματος αλλού.
Παρασιωπάται τό γεγονός ότι σέ πλήρη αντίθεση μέ τίς προεκλογικές της δεσμεύσεις, η κυβέρνηση απεδέχθη τήν νομιμότητα, λογιστική αλλά καί ηθική, του χρέους, καί βέβαια τήν παραμονή εντός του Ευρώ.
Κινουμένη λοιπόν, η κυβέρνηση εντός αυτού του πλαισίου, έκανε προτάσεις πρός τους δανειστές οι οποίες είναι άκρως επαχθείς! Αυτό επιμελώς αποκρύπτεται από τόν μέγα λαοπλάνο καί δημαγωγό κ. Τσίπρα ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, χαριεντίζεται, ξεκαρδιζόμενος στά γέλια, μέ τους αδίστακτους τοκογλύφους-δολοφόνους του Ελληνικού λαού.
Καί οι δανειστές, αφού τούς άνοιξε η όρεξη, προέτειναν πλέον επώδυνα μέτρα, και η κυβέρνηση, παίζοντας θέατρο δέν τά αποδέχεται καί μάς λέει πάμε σέ δημοψήφισμα. Νά αποφασίσουμε περί τίνος; Μέ ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ είναι δυνατόν νά απαντήσης σέ κεκρυμμένα καί ύποπτα εν πολλοίς ζητήματα; Άν πής ΟΧΙ, απορρίψης δηλαδή τίς προτάσεις τών δανειστών, ουσιαστικά μπαίνεις στό αισχρό αυτό παιχνίδι, αποδεχόμενος τό χρέος, καί αποδέχεσαι τίς ούτως ή άλλως επώδυνες προτάσεις τής κυβέρνησης! Καί μετά μπορεί νά φέρουν οι δανειστές μιά παραλλαγμένη πρόταση που όμως δέν θά θίγη τήν ουσία του ζητήματος.
Η πρόταση γιά δημοψήφισμα, έτσι όπως παρουσιάσθηκε, απευθύνεται ΟΧΙ στήν λογική του Έλληνος αλλά ΣΤΟ ΘΥΜΙΚΟ του καί αυτό είναι επικίνδυνο!
Αφ’ στιγμής έχει αναγνωριστεί τό χρέος καί είμαστε εντός του Ευρώ, ό,τι καί νά γίνη θά είμαστε δούλοι!
Τό ερώτημα τού δημοψηφίσματος θά έπρεπε νά είναι ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ, αλλά η κυβέρνηση εξυπηρετεί τεράστια οικονομικά (καί όχι μόνον) συμφέροντα που συνδέονται μέ τό Ευρώ καί ποτέ δέν πρόκειται νά τό κάνη.
Γιά άλλη μιά φορά εξαπατάται αισχρώς ο Ελληνικός λαός!