Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 143
Ας προσέχανε, είπε ο Δημήτρης Πουλικάκος για αυτούς που κατέφυγαν σε ψυχίατρους και ψυχολόγους τα τελευταία χρόνια, ενώ χαρακτήρισε άθλιο τον λόγο του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Αναμενόμενο για έναν άνθρωπο που δεν έφερε καμιά αντίσταση στα όσα γίνανε και εξακολουθούν να γίνονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και που, ακόμα και στα γεράματά του, συνεχίζει να πιθηκίζει αμερικάνικα παλιά τραγούδια σαν να ήταν φολκλορικός διασκεδαστής του Ντόναλντ Τραμπ.
«Τιμή μου αν ήμουν κομμουνιστής, αλλά δεν είμαι», είπε ο Μίλτος Πασχαλίδης, ακολουθώντας την καραμέλα της θρησκειοποίησης της αριστερής ιδεολογίας ως κάτι άφταστο, υπερβατικό, βωβός κι αυτός για την ασέλγεια πάνω στον ελληνικό λαό. Λογικό για έναν μουσικό που ο μοναδικός λόγος που κάνει καριέρα είναι η αριστερή ταυτότητα και τα μοδάτα «επαναστατικά» φουλάρια.
Βουλωμένα τα στόματα και των Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα και Γιάννη Αγγελάκα παρ’ όλο που – ασυνείδητα προφανώς– ακολουθούν μουσικοσυνθετικά έναν ελληνικό δρόμο. Στιχουργικά, όμως, και γενικότερα η στάση τους εγκλωβίζεται στη φετιχολατρία του εθνομηδενισμού, σε βαθμό που, η μοναδική αντίδρασή τους σε όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι συναυλίες για.. την Ηριάννα. Αντί να πάρουν από το χεράκι την ημι-άνεργη και αποχαυνωμένη νεολαία και να την οδηγήσουν σε μια εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος για τους σύγχρονους μουσικούς και λοιπούς καλλιτέχνες που πασχίζουν να εκτονώσουν την επαναστατικότητά τους, αλλά δεν τους αφήνουν οι αντιπατριωτικές ιδεοληψίες τους.
Στη χώρα που ζούμε, η δημόσια περιουσία έχει εκχωρηθεί για έναν αιώνα, κατηγορούμενοι για λαθρεμπόριο ελέγχουν την ενημέρωση, πιλότοι πεθαίνουν από τις εντάσεις και τις προκλήσεις γειτόνων που κρατούν αναίτια αιχμάλωτους συμπατριώτες μας, ο τζόγος και τα ναρκωτικά αποτελούν εφιαλτικές τεχνητές κοιτίδες «ελπίδας και ανάτασης», οι Κυριακές μετατρέπονται σε καθημερινές. Και η καλλιτεχνική ελίτ αδρανεί, σιωπά και βρίσκεται στον πολύχρωμο ψευτόκοσμό της, οπλίζοντας αριστερόμετρα για να διαγωνιστεί ποιος την έχει μεγαλύτερη (την αριστεροσύνη). Κυριευμένη από έναν ιδιότυπο γενιτσαρισμό, επιλέγει να πει την εξυπνάδα της με παλαιού τύπου φανφάρες μόνο όταν σκοπεύει να αποδομήσει ή να συκοφαντήσει την εθνική ταυτότητα.
Η απουσία πραγματικών οραμάτων από τους σύγχρονους μουσικούς μας συντελεί στην υιοθέτηση μιας εικονικής επαναστατικότητας και μιας λεκτικής δήθεν αντίστασης, οι οποίες τα μόνα αποτελέσματα που επιφέρουν στα λαϊκά ακροατήρια έχουν επιδεικτικό περιεχόμενο και καταναλωτικό πρόσημο: τζίβες στο μαλλί, αναπτυγμένη γενειάδα, καπελάκι αλά Φιντέλ Κάστρο, παπουτσάκι Αντίντας και μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα με 9,90 από τα μολ, τιμή ευκαιρίας.
Οι τραγουδοποιοί αποτελούν την «αριστερά» που πάντα ονειρευόντουσαν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι κεντρώοι φιλελέδες. Η ιστορία θα γράψει για αυτούς ότι όχι μόνο δεν έδωσαν καμία μάχη, αλλά –ακόμα χειρότερα- τάχθηκαν στρατηγικά με τους εχθρούς του λαού. Ο Μίκης Θεοδωράκης κάποτε αντιστάθηκε και έγραψε ιστορία, αυτοί θα βυθιστούν στη λήθη.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Η βλακώδης “αριστεροσύνη” τους οδηγεί στον εξευτελισμό και την παθητικότητα. Ανθρωπάκια των ποικιλόμορφων εταιρειών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συμμετοχή τους στα φεστιβάλ των αριστερών ή αριστερόστροφων νεολαιών. Είναι τέτοια η πτώση και η εξάρτησή τους που χωρίς τα “όρντινα” των δισκογραφικών εταιρειών που τους κηδεμονεύουν δεν κάνουν βήμα.
Θα ήταν δείγμα υγείας η δημιουργία από μέρους τους μιας Ανεξάρτητης Μουσικής Σκηνής.
Mα αγαπητοί μου συναναγνώστες, όλοι αυτοί οι “καλλιτέχνες” θα έπρεπε κανονικά να έχουν κριθεί όχι μόνο για τις τραγουδο-στιχουργικο-μουσικές τους επιδόσεις αλλά και για το πόσο περήφανοι είναι που έτυχε να γεννηθούν Έλληνες· και κυρίως τι ακριβώς έκαναν, κάνουν και θα κάνουν ώστε αυτή η περηφάνια να μην εξαντλείται στα όρια μιας ευκαιριακής πατριδο-προγονοκαπηλείας, αλλά να χρησιμοποιεί την αρχέγονη “μαγιά” ώστε να δημιουργεί αντάξιους απογόνους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι για να κριθούν θα πρέπει να υπάρχουν σοβαροί κριτές, κριτές οι οποίοι οι ίδιοι εμπράκτως προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν την ελληνική παράδοση παντρεμένη με τον αρχαιοελληνικό τρόπο του ζην. Δεν υπάρχουν όμως πλέον τέτοιοι Έλληνες, ή για να είμαι πιο δίκαιος, δεν υπάρχουν αρκετοί. Συνεπώς, με το να ασχολούμαστε με ένα λαό που βαδίζει εν πλήρη γνώσει του στον γκρεμό αλλά διόλου δεν αντιδρά, είναι μάταιο, άσκοπο και εν τέλει ελαφρώς γραφικό. Υπάρχουν όρια στην ανοχή και υπομονή μας. Καλύτερα να τελειώνουμε με ΑΥΤΗ την Ελλάδα και ΑΥΤΟ τον Ελληνισμό ώστε όσοι απομείνουν να τα ξαναφτιάξουν όλα από την αρχή, έχοντας μάθει -ελπίζω- από τα λάθη του παρελθόντος.
Αρκετά με τους τραγουδιστές ή και τραγουδοποιούς σε αυτή την χωρά (και όχι μόνο σε αυτήν)
Μουσική δεν είναι ***μόνο** τα τραγούδια. Τα τραγούδια δεν είναι μουσική, είναι τραγούδια.
Υπάρχει και άλλη μουσική υπάρχουν και άλλοι μουσικοί !
Και φυσικά οι τραγουδιστές ακολουθούν την κυρίαρχη και δήθεν καθεστωτική ιδεολογία.
Τι να προτείνουν ;
Μπράβο!!! Επιτέλους ένας χριστιανός που γράφει το αυτονόητο!
Τόσα χρόνια υπερπροβολής των συντελεστών του νεότερου “ελληνικού τραγουδιού” (ζήτω!) ως τρισμέγιστοι πνευματικοί φωστήρες, λες και δεν υπήρξε άλλο είδος τέχνης ή πνευματικής παραγωγής σε αυτόν τον τόπο, και την κρίσιμη στιγμή η παρουσία τους… ένα μηδενικό.
Τόσα χρόνια κρίσης και δεν γράφηκε ούτε ένα τραγούδι με σοβαρές αξιώσεις να εκφράσει τον λαό. Και εντάξει, ο Πουλικάκος το έχει κάψει εδώ και χρόνια. Το ίδιο και ο Πιλαλί. Ο Νιόνιος όμως έγραψε τίποτα; Ο Μαρκόπουλος; Ο Ξαρχάκος; Ο Μούτσης;
Ο Μικρούτσικος; Ο Θηβαίος; Οι Κατσιμιχαίοι bros; Ο Γκαϊφύλλιας; Ο Κραουνάκης; Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος;
Οι μεν μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν παροπλισθεί καλλιτεχνικώς εδώ και καιρό. Αλλά αφού πλέον δεν δημιουργούν, τουλάχιστον ας αναλάβουν την ευθύνη του κοινωνικού τους ρόλου και έστω ας δώσουν στον λαό μία καθολική κατεύθυνση διεξόδου, ένα έναυσμα αφύπνισης, πέραν από κόμματα και σλόγκαν.
Οι κάπως νεότεροι πάλι κρύβονται πίσω από την δικαιολογία: γράφουμε τραγούδια, λένε, αλλά δεν φτάνουν στο κοινό, επειδή η δισκογραφία κατέρρευσε λόγω youtube (βέβαια όταν έκανε 25 ευρώ ένα χαζοδισκάκι, τότε ήταν όλα καλά).
Άπαντες επιεικώς κατώτεροι των περιστάσεων…
Υ.Γ. Οπωσδήποτε θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στον Κηλαηδόνη και τον Τζίμη Πανούση, που επίσης δεν έγραψαν κανένα τραγούδι για την κρίση. Αλλά τέλος πάντων, ο αποθανών δεδικαίωται.
Πράγματι, η κατάσταση που αφηγείται ο Τ.Χ. είναι περίπου έτσι. Τα τραγουδάκια αυτών που μιμούνται το παλιό άκουσμα και ταυτοχρόνως εξασκούνται στην μεταμοντέρνα γυμναστική στιχοπλοκής και μπασίματος σε κοινωνικά ρεύματα δεν έχουν να πουν τίποτε για το σήμερα. Η επιλογή των προσώπων πολλά υποσχόμενων από τη δεκαετία του 90, στο άρθρο είναι ικανοποιητικά αντιπροσωπευτική. Δεν είναι καν τυχαία η πλύση εγκεφάλου από ραδιοφωνικούς σταθμούς αυτών των καλλιτεχνών καθώς και η προβολή τους από συγκεκριμένα μέντια σχετικά με τις γενικότερες απόψεις τους για την περίσταση σήμερα. Είναι συμπτώματα μιας παρακμής που περνάει στο σύνολό της η ελλαδική κοινωνία και ιδιαίτερα ο προοδευτικός της χώρος που έχει εκχωρήσει το ζήτημα της επανάστασης στην αέναη υπόθεση της διεκδίκησης δικαιωμάτων. Είναι μια εποχή φουλ ΣΥΡΙΖΑ θα έλεγα αφού μέχρις εσχάτων ικανοποιείται το μπλοκ της ξένης εξάρτησης και τμήματος της ντόπιας αστικής τάξης που θησαυρίζουν και ταυτοχρόνως ικανοποιείται το τμήμα της ελλαδίτικης κοινωνίας που αγωνιούσε για την εφαρμοφή της φιλελεύθερης αντζέντας. Το συγκεκριμένο πολλά υποσχόμενο καλλιτεχνικό ρεύμα του 90 είναι ενταγμένο ιδεολογικά σε αυτό το ευρύτερο κοινωνικό ρεύμα και ικανοποιεί αυτό το κοινωνικό ρεύμα με τους στίχους του και τη ετεροχρονισμένη επανανομιμοποίηση του παλιού ακούσματος (μπαγλαμαδάκια, μπουζουκάκια, νταούλια, κλαρίνα, πίπιζες) με ολίγον ροκ. Ας τους κατανοήσουμε λοιπόν ως επαγγελματίες. Από πού τρώνε ψωμί (και αναγνώριση);
Έτσι, για να θυμόμαστε τι ακούγαμε κάποτε στον τόπο αυτόν…
http://stithaghi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_15.html