του Γιώργου Καραμπελιά
Όποιος είδε τον Σαμαρά, την Κυριακή το βράδυ της 8 Ιουλίου, στη Βουλή, να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί που θέλουν να του πάρουν το παιχνίδι του, δηλαδή την πρωθυπουργία, μάλλον θα πρέπει να απαλλάχθηκε από όσους δισταγμούς είχε –αν είχε– μέχρι τότε.
Πολλοί περίμεναν δυόμισι χρόνια για να ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Σαμαρά. Και μέχρι σήμερα φάνηκαν ελαστικοί απέναντί του διότι κρυβόταν πίσω από τους αντιπάλους του. Εξελέγη πρόεδρος στη Ν. Δημοκρατία διότι είχε αντίπαλο την Μπακογιάννη. Αποτέλεσε, έστω και στανικώς, αντίβαρο στον ΓΑΠ και το Μνημόνιο. Ωστόσο, από πέρυσι τον Νοέμβριο, άρχισε πια να ξεπροβάλλει στο προσκήνιο ως ο εαυτός του. Τρομοκρατημένος (και πιεζόμενος άραγε;) από όσα συνέβησαν στις Κάννες, αντί να αδράξει την ευκαιρία και να τελειώσει με το ΠΑΣΟΚ –και ουσιαστικά και με το Μνημόνιο– αποδέχτηκε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου και κατέστη συνένοχος στο επαίσχυντο Μνημόνιο ΙΙ. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αναμετρούμενος με τον εαυτό του, κατέδειξε ήδη το μέγεθός του. Ωστόσο, για άλλη μια φορά διεσώθη, πρόσκαιρα, από τους αντιπάλους του. Η τυχοδιωκτική επιδίωξη ενός ανέτοιμου κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με έναν νεαρό και άπειρο αρχηγό, να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, σε συνθήκες κρίσης χωρίς προηγούμενο, του επέτρεψαν και πάλι να επιβιώσει. Αυτή τη φορά κρυπτόμενος πίσω από τον Τσίπρα.
Ωστόσο, και πάλι μετά τη μισονίκη του στις εκλογές της 17ης Ιουνίου και αφού κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του να γίνει Πρωθυπουργός, θα έπρεπε επιτέλους να εμφανιστεί ο ίδιος αυτονόμως στο προσκήνιο. Και από τότε επιταχύνθηκε η αποδόμησή του. Σχημάτισε μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών έναν πατενταρισμένο μνημονιακό εθνομηδενιστή, κατάλληλο για τεμενάδες, και ένα υπουργικό συμβούλιο που, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, είναι για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα. Ανέθεσε στον κυριότερο εσωκομματικό εχθρό του, μετά την αποχώρηση της Μπακογιάννη, τον Χατζηδάκη, να ιδιωτικοποιήσει κάθε κινητή ή ακίνητη περιουσία. Έβαλε υπουργό Εξωτερικών τον κύριο Τίποτα. Και όλες οι υπόλοιπες επιλογές του είναι του ιδίου χαρακτήρα. Εξαφάνισε το υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο θα είχε την ευκαιρία να τοποθετήσει ως υπουργό μια προσωπικότητα ευρύτερου κύρους, παρότι και ο ίδιος και ο ευτραφής συνεταίρος είχαν χρηματίσει υπουργοί Πολιτισμού. Έκανε την κυβέρνηση με τον μικρότερο αριθμό γυναικών των τελευταίων δεκαετιών. Όταν όλοι οι Έλληνες περίμεναν να φτιάξει, έστω «για τα μάτια», μια κυβέρνηση που να τροφοδοτεί κάποιες ελπίδες, κατασκεύασε μια απίστευτη τρικομματική σούπα.
Και τέλος, επέλεξε(;) να χειρουργηθεί και να εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό και εσωτερικό προσκήνιο την κρισιμότερη στιγμή, αμέσως μετά τις εκλογές, ενώ τον ακολούθησε και ο υπουργός του επί των Οικονομικών. Τη στιγμή που έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ο ίδιος προσωπικά, ώστε να ανυψώσει λίγο το κύρος της χώρας που βρισκόταν στο ναδίρ, και να θέσει εξ αρχής τα ζητήματα της αναδιαπραγμάτευσης και της επιμήκυνσης, εξαφανίστηκε. Και στην κρισιμότερη σύνοδο Κορυφής, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να κερδίσει πολλά και να μπει στο τραίνο με τον Μόντι και τον Ραχόι, η Ελλάδα απουσίαζε τραγικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Ενώ οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, πριν από τις εκλογές, μιλούσαν για τη δεδομένη επιμήκυνση, τώρα την δέχονται μόνον υπό όρους και έρχονται οι τροϊκανοί αλητήριοι να μας ζητήσουν και τα ρέστα. Και έχει χρηματίσει και υπουργός Εξωτερικών, τρομάρα του! Και θα ’πρεπε να γνωρίζει πως, στις διεθνείς σχέσεις, η αρχή δεν είναι απλώς το ήμισυ του παντός, είναι το παν! Η πρώτη εικόνα που έδωσε η κυβέρνηση και ο ίδιος ήταν η εικόνα μιας ανάπηρης κυβέρνησης ενός αποτυχημένου κράτους.
Όταν, την Παρασκευή 5 Ιουλίου, παρουσίασε τις προγραμματικές δηλώσεις αυτής της «κυβέρνησης», υπερέβη εαυτόν και, αντί να προσφέρει ένα οποιοδήποτε όραμα σ’ έναν καθημαγμένο λαό, εμφανίστηκε ως επαρχιακός λογιστάκος με μόνο του μέλημα να πλασάρει ως μοναδική λύση τις ιδιωτικοποιήσεις. Τίποτε για την κρίση στην Ευρώπη και τη ρατσιστική συμπεριφορά έναντι της Ελλάδας, τίποτε για την ύφεση και τον πόνο των Ελλήνων, κανένα όραμα για μια αυριανή Ελλάδα. Και δύο μέρες μετά, ήρθε στη Βουλή επιχειρώντας και πάλι να κρυφτεί πίσω από κάποιον άλλο, τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, όλοι όσοι τον είδαν, είδαν έναν νευρωτικό άνθρωπο που προσπαθούσε να επιβληθεί με προσβολές και επιθέσεις.
Ο Σαμαράς επέλεξε άραγε οριστικά το στυλ και τον τρόπο της κυβέρνησής του; Μήπως, επειδή δεν διαθέτει όραμα και έχει επιλέξει να υποταχθεί σε αυτά που του επιτάσσει η Τρόικα και οι εταίροι, θα προσπαθήσει να ρίξει την μπάλα στην κερκίδα, δηλαδή να μεταφέρει τη σύγκρουση σε μια εύκολη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι πλέον σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση με την Τρόικα, τους Γερμανούς ή στην αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου; Και εάν όντως ήταν θέμα πολιτικής τακτικής, όπως αφήνει να εννοηθεί ο περίγυρός του, και εάν όντως είχε ένα οποιοδήποτε όραμα, όχι απλώς ήταν η στιγμή για να το εκφράσει αλλά και θα απευθυνόταν στους Έλληνες λέγοντάς τους: «Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω να σας προτείνω παρά “ιδρώτα και δάκρυα”, διότι αυτή είναι η πραγματικότητα, όμως δεν πρόκειται να σκύψουμε το κεφάλι!» Εξάλλου, η πολιτική τακτική και η ιστορία διδάσκουν πως δεν μπορείς να κάνεις καμιά μεταρρύθμιση χωρίς τη συναίνεση του λαού, με μόνη τη συναίνεση των ξένων! Αλλά τότε θα είχε στόφα ηγέτη.
Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τα λάθη και την ανικανότητα των αντιπάλων, προβάλλοντας το φάντασμα του σε πολλούς απεχθούς «Φωτόπουλου», προκειμένου να εξευμενίσει την Καθημερινή και τους δανειστές πλασάροντας ως αποκλειστική λύση για τη χώρα την ιδιωτικοποίηση – κατ’ εξοχήν εκείνη της ΔΕΗ. Έτσι όμως ο Σαμαράς αποκαθηλώθηκε οριστικά, ακόμα και στα μάτια εκείνων που κάτι ήλπιζαν απ’ αυτόν. Και επειδή χρησιμοποίησε τους στίχους του Καβάφη, «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις», του υπενθύμισαν πως αυτός ο στίχος προέρχεται από το ποίημα του Καβάφη: «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»! Δεν το γνώριζε αυτό ο δικός μας Αντώνιος; Ίσως σκέφθηκε, και ορθά, πως δεν έχει καμία σχέση με τον Μάρκο Αντώνιο του ποιήματος, αντίθετα αυτός κινδυνεύει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο Αντωνάκης ο μικρός.
10 Ιουλίου 2012
Γιώργος Καραμπελιάς
14 ΣΧΟΛΙΑ
Σωστή κριτική. Ο άνθρωπος ήθελε πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός. Έσυρε την Ελλάδα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μην υπολογίζοντας καν το κόστος, και τι πέτυχε; Μία αλαλούμ, μάλλον “σημιτίζουσα” κυβέρνηση.
Αλλή μια διάψευση για όσους περιμένουν σωτηρία από ‘πολιτικούς ηγέτες’ του τύπου του επαγγελματία πολιτευτή του ελλαδικού κράτους…. Η ‘ευελιξία’ στις απόψεις, κυρίως πριν και μετά τις εκλογές, είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.
Γι’αυτό μόνο μια μορφή κληρωτής δημοκρατίας-δημαρχίας, που συνιστά στην ουσία επιστροφή στη βασική φιλοσοφία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, μπορεί να εξασφαλίσει τον άμεσο έλεγχο των πολιτικάντηδων και ΜΕΤΑ τις εκλογές….
Μακάρι ,αλλά μια τέτοιας μορφής πολίτευμα δεν γεννιέται από την μια μέρα στην άλλη. Θα ήταν περισσότερο συνετό να ζητάμε μια μορφή θεσμικού ελέγχου όσο αφορά τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις μετεκλογικές επιλογές. Αν αποκλίνουν να επιβάλλεται δημοψήφισμα.
Το δημοψήφισμα είναι μια πολύ σωστή λύση συμφωνώ απόλυτα. Το πρόβλημα, ή τουλάχιστον το υποτιθέμενο πρόβλημα, είναι ότι δεν μπορεί να ενεργείται όσο συχνά θα έπρεπε και ότι συνήθως το ερώτημα κι η διατύπωσή του δεν είναι στον έλεγχο του λαού αλλά του πολιτικού συστήματος.
Αντίθετα μία “Κάτω Βουλή” ή Εθνοσυνέλευση αποτελούμενη αποκλειστικά από κληρωτούς που εναλλάσσονται τακτικά (2, 3, 4 φορές καθ’έτος) της οποία η κύρωση μέσω ΜΥΣΤΙΚΗΣ ψηφοφορία θα απαιτείται για κάθε νόμο και κάθε πράξη της κυβέρνησης (υπουργικά διατάγματα, διορισμούς κλπ.) είναι πολύ καλύτερη εξασφάλιση για την αρμονία μεταξύ πολιτικού συστήματος και λαϊκής βούλησης. Άλλωστε αν κανείς εξετάσει και την Αθηναϊκή Δημοκρατία θα δει ότι η κλήρωση είναι ένα από τα βασικά της στοιχεία διότι επέτρεπε στον κάθε απλό πολίτη να αναλάβει θέσεις ευθύνης με ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες.
Αντίθετα το αποκλειστικά αντιπροσωπευτικό σύστημα αρμόζει περισσότερο στο res publica (Κοινόν αγαθόν) των Λατίνων όπου υπάρχει κοινωνική διαφορά και διάκριση ανάμεσα στον απλό λαό και τους προύχοντες που λαμβάνουν τις αποφάσεις για τα κοινά.
Να είσθε καλά, Πέτρος.
Η κριτική για την «επιλογή» της εγχείρησης με σκοπό δήθεν την ελλιπή εκπροσώπηση της χώρας ή τη φυγομαχία ή ό,τι άλλο υπονοείται στο κείμενο, είναι παντελώς άδικη και όχι αντάξια των αναλύσεων και της κριτικής του Γιώργου Καραμπελιά στο παρελθόν. Και οι πέτρες γνωρίζουν τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του Σαμαρά εκείνες τις ημέρες. Αν το έγραφε καμιά Αυριανή θα έλεγα χτύπημα κάτω από τη μέση. Εδώ λέω απλώς ότι θέλουμε με το ζόρι να βρούμε πεδίο σφοδρής κριτικής.
Απαντώ και στο πρώτο σχόλιο. Λέγεται πια σαν καραμέλα ότι ο Σαμαράς ήθελε να γίνει πρωθυπουργός πάση θυσία. Δεν έχω πειστεί. Τι έκανε περισσότερο από άλλους αρχηγούς κομμάτων εξουσίας; πού φάνηκε αυτό; νομίζω ότι κινήθηκε αντιπολιτευτικά εντός των πλαισίων, άσχετα αν διαφωνεί κανείς μαζί του. Οι δύο εκλογές δεν ήταν επιλογή του Σαμαρά. Κατά βάση ήταν επιλογή του Κουβέλη. Δεν ήθελε να στηρίξει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν τον είχαν ανάγκη, παρά μόνο όταν δεν τον είχαν ανάγκη για τις 151, ώστε να αποδυναμώσει την κριτική του Τσίπρα για αριστερό δεκανίκι. Αυτά είναι γνωστά.
Όσο για τη σύνθεση της κυβέρνησης, αντικατοπτρίζει την ισορροπία δυνάμεων. Γιατί ξεχνάμε ότι η ΝΔ δεν είναι αυτοδύναμη και ότι το πραγματικό ποσοστό της είναι 18.8%, όχι 29.5%.
Επί της ουσίας εγώ προσωπικά δίνω λίγο χρόνο ακόμα στον Σαμαρά πριν γυρίσω εναντίον του. Ούτε ένα δείγμα γραφής δεν έχουμε εξετάσει ακόμα. Μη βιάζεστε να λιθοβολείτε. Εντάξει, επέλεξε το δρόμο της Ευρώπης και όχι το αντάρτικο Τσίπρα. Αφήστε να δούμε που θα βγει πρώτα.
Δέχομαι ότι υπάρχουν αρνητικά σημάδια, όμως δεχθείτε ότι υπάρχουν και θετικά. Ο Χατζηδάκης, για παράδειγμα, είναι για μένα ο πιο επιτυχημένος υπουργός του Καραμανλή. Μετά από 20 χρόνια ατέρμονων προσπαθειών, πούλησε την Ολυμπιακή και απαλλαγήκαμε από τεράστιο βάρος. Η Ολυμπιακή χρεωκόπησε επειδή τη διαχειρίστηκαν οι κομματικοί στρατοί. Το ίδιο και το κράτος το ίδιο. Και για τη ΔΕΗ έχει μάλλον δίκιο. Οι Φωτόπουλοι είναι μέρος του προβλήματος. Αφήστε λοιπόν να δούμε κάτι ακόμη. Εδώ είμαστε.
“Ο Χατζηδάκης, για παράδειγμα, είναι για μένα ο πιο επιτυχημένος υπουργός του Καραμανλή”
Σε ποιό του πόστο; Στον τομέα των μεταφορών, ας πούμε; Ο άνθρωπος, όπως και όλη η λογική που κρύβει από πίσω του, πραγματικά δεν έχει έρμα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην ελληνική πραγματικότητα.
Και εδώ ανοίγει το μεγάλο ζήτημα. Το να προβάλλονται οι ‘Φωτόπουλοι’ σ’ ένα ζήτημα όπως αυτό της ΔΕΗ, ή να προβάλεται η κακοδιαχείριση σ’ ένα θέμα όπως αυτό του ΟΣΕ, δείχνει βαθύτατη νοοτροπία λογιστή, διαχειριστή, ανίκανου να κυβερνήσει μια χώρα.
Εξήγουμαι. Μια σοβαρή πολιτική κατ αρχάς απαντάει στο ζήτημα του στρατηγικού σχεδιασμού: Συμφέρει μια χώρα σαν την Ελλάδα να έχει απελευθερωμένους σιδηρόδρομους, ή απελευθερωμένο τον τομέα της ενέργειας. Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΟΧΙ. Γιατί οι ιδιωτικοί σιδηρόδρομοι, έχουν αποδείξει τα όριά τους, καθώς η λογική που κρύβεται πίσω από το ιδιωτικό κεφάλαιο, δεν αντέχει επενδύσεις υποδομών, συντήρησης κ.ο.κ. καθώς σύμφωνα με τη δική της ανάλυση θεωρούνται ‘μη ανταποδοτικές’. Ωστόσο, οι εθνικές μεταφορές λειτουργούν με διαφορετικά κριτήρια, ενίοτε μη οικονομικά, κι εδώ είναι που η λογική του ιδιωτικού σιδηρόδρομου καταρρέει.
Γι’αυτό εξ άλλου και η πιο σύγχρονη τάση, του 21ου αιώνα, είναι η επιστροφή προς τους… κρατικούς σιδηρόδρομους, με ταυτόχρονο εξορολογισμό της διοίκησης και δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, μέσω της υιοθέτησης των νέων, οριζόντιων δικτυακών δομών. Βέβαια, για τον κύριο Χατζηδάκη, που έχει όραμα επαρχιώτη μπακάλη, αυτά είναι ακαταλαβίστικα.
Δεύτερον, σε ό,τι αφορά στην ενέργεια. Πώς θα πωληθεί η ΔΕΗ; Βάσει της χρηματιστηριακής της αξίας, που αυτήν την στιγμή δεν αποτυπώνει καθόλου αξίες όπως αυτές των υποδομών, των φραγμάτων, και των αποθεμάτων λιγνίτη, για παράδειγμα. Θα πρόκειται για ένα ξεπούλημα της μεγαλύτερης εθνικής μας περιουσία. Και για να δικαιολογηθεί προβάλουμε τους… Φωτόπουλους; Επειδή δηλαδή σ’ ένα τομέα κυβερνούν οι φαύλοι, η μόνη συνταγή είναι να εκποιήσουμε τον τομέα; Μιλάμε σοβαρά;
Αυτά γίνονταν μόνο κατά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και ουσιαστικά επιβλήθηκαν απ’ έξω, από το Δύση, για να την λεηλατήσουν.
Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, για μια χώρα που θέλει να επιβιώσει τον 21ο αιώνα. Ασφαλώς και υπάρχει πρόβλημα με την διοίκηση της ΔΕΗ κλπ. Όποιος όμως διαθέτει όραμα πνοής, της αλλάζει τα φώτα, δίχως να την πουλήσει. Την μεταμορφώνει, εισάγει μέσα τις Ανανεώσιμες Πηγές, την αποκεντρώνει με την εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης κ.ο.κ.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα; Δείτε, την εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης στον τομέα της ενέργειας στην τόσο τρομερή ως πρότυπο Γερμανία, που μας πιέζει να τα ξεπουλήσουμε όλα! Καμία σχέση με τη λογική της Τρόικας! Στην αντίθετη κατεύθυνση κινείται, και μάλιστα λειτούργησε ως βάση για την δυναμική επανείσοδο της Τ.Α. στον λεγόμενο ‘τρίτο τομέα’, δηλαδή την κοινωνική οικονομία.
Όλα αυτά, οι αγράμματοι που κυβερνάνε με έπαρση και που κάνουν και τους μάγκες, ούτε που τα έχουν πάρει χαμπάρι. Τόσο άσχετοι είναι, και γι’αυτό χρειάζονται και την έπαρση για να κυβερνήσουν, μήπως και κρύψει το γεγονός ότι είναι ντενεκέδες ξεγάνωτοι.
Υ.Γ. Η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚισμού, και όλα τα δεινά του τόπου, δεν είναι δικαιολογία για να κυβερνάει ο καθείς ολίγιστος, που κάποτε εξεδήλωσε καλές προθέσεις.
”Γι’αυτό εξ άλλου και η πιο σύγχρονη τάση, του 21ου αιώνα, είναι η επιστροφή προς τους… κρατικούς σιδηρόδρομους, με ταυτόχρονο εξορολογισμό της διοίκησης και δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, μέσω της υιοθέτησης των νέων, οριζόντιων δικτυακών δομών. Βέβαια, για τον κύριο Χατζηδάκη, που έχει όραμα επαρχιώτη μπακάλη, αυτά είναι ακαταλαβίστικα. ”
Σαν να βλέπω το katastroika.
Μάλιστα. Μπορείτε να μας εξηγήσετε πως τόσα χρόνια αφού είμασταν στην πρωτοπορία με ΚΡΑΤΙΚΟ σιδηρόδρομο το μέσο αυτό είναι σχεδόν νεκρό στην Ελλάδα ;;Αγαπητοί οι πολίτες θέλουν κάτι να δουλεύει αποτελεσματικά το αν είναι κρατικό (το είδαμε τι σημαίνει κρατικό στην Ελλάδα) ή ιδιωτικό είναι δευτερεύων. Πως θα γίνει εξυγίανση σε οργανισμούς που είναι γεμάτοι παράσιτα και ρουσφετο-θέσεις για έναν μισθουλάκο; Τα οράματα που τα ζούμε θέλουμε γιατί από μπαλαφαρία άλλο τίποτε.
Το πρόβλημα με εσάς, αλλά και με τους κεϋνσιανούς αντιπάλους σας, είναι ότι έχετε προσκολληθεί σε μια συζήτηση επιπέδου καφενείου, και επικαιρότητας δεκαετίας του 1980, και προσπαθείτε με αυτά τα άθλια εφόδια να βγάλετε άκρη το τι θα γίνει σε αυτή τη ρημαγμένη χώρα. Τραγικό, απίστευτα τραγικό.
Το ότι εμείς είχαμε ΚΡΑΤΙΚΟ σιδηρόδρομο, τον οποίον διέλυσαν ένα σύστημα το οποίο τόσα χρόνια υπεράσπιζαν οι κύριοι τους οποίους στηρίζατε, δεν σημαίνει ότι όλοι οι κρατικοί σιδηρόδρομοι είναι ίδιοι -δηλαδή σαν τα δικά μας τα ρεζιλίκια.
Αν στην Ελλάδα κρατικό σημαίνει αυτό που δεικνύεται, τότε σημαίνει ότι αυτή η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα να γίνει ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Στην άκρη του συλλογισμού σας, βρίσκεται η εθελοδουλεία. Οι λόγοι για τους οποίους η Τρόικα προωθεί την νεοφιλελεύθερη συνταγή στην Ελλάδα (όπως το ΔΝΤ το έκανε στη Ρωσία το 1990) λίγο έχει να κάνει με την οικονομία. Η στόχευση είναι πολιτική και ο τελικός σκοπός είναι να γίνουμε προτεκτοράτο.
Τώρα, για τις παραπομπές που ζητάτε, ας πούμε για παράδειγμα, οι διόλου κρατιστές Financial Times, στην ειδική έκδοση που εκπόνησαν το 2010, η οποία έχει τίτλο The Rise of the State: Profitable investing and Geopolitics in the 21st Century, συγκαταλέγουν τους ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ σιδηροδρόμους, ως το κατ’ εξοχήν πεδίο ανταποδοτικών επενδύσεων από την πλευρά του κράτους. Το γιατί είναι απλό, έξω οι κρατικοί σιδηρόδρομοι έχουν ως σκοπό τους να βάλουν τα τρένα να κυλούν στις ράγες -μια δραστηριότητα από κάθε άποψη κερδοφόρα, οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Εδώ τους σιδηρόδρομους τους είχανε για να τρώνε καθάρματα, κάποια από τα οποία σήμερα αίφνης αλλάξανε τροπάρι και την είδανε οπαδοί των ιδιωτικοποιήσεων. Γι’ αυτό και οι ίδιοι που τα ρήμαξαν (είτε ως ΠΑΣΟΚ είτε ως ΝΔ, που τους θεωρείτε και πετυχημένους επειδή έκαναν σύναψαν συμφέρουσες εργολαβίες -τρομάρα σας) τώρα τη βγαίνουν νεοφιλελεύθερα, ακριβώς όπως έβγαιναν υπέρ του ΔΝΤ διάφοροι κρατιστές και γκα γκε μπίτες στην Σοβιετική Ένωση.
ΚΑνείς δεν μίλησε για μπαλαφάρες, μιλήσαμε για όραμα που πρέπει να διαθέτει ο ελληνισμός τον 21ο αιώνα, ειδάλλως, δεν θα μπορεί να κάνει ούτε συγκεκριμένη, ούτε τεχνοκρατική, αν θέλετε, πολιτική προς το συμφέρον του τόπου.
Αν αυτό το θεωρείτε ψιλά γράμματα, τότε αυτός που σας αξίζει δεν είναι καν ο Αντωνάκης ο μικρός, αλλά η Τρόικα η ίδια.
Υ.Γ. Πώς θα εξυγιανθεί το δημόσιο, όταν, ακόμα και σήμερα και όταν όλα έχουν διαλυθεί, οι ‘γαλάζιοι’ υπερηφανεύονται ότι ο Σαμαράς τους κατάφερε να φτιάξει μια ως επί το πλείστον ‘γαλάζια κυβέρνηση’; Βλέπουμε ότι η ίδια λογική του κομματικού πατριωτισμού, που ρήμαξε το κράτος και τους θεσμούς, επιβιώνει αυτούσια στην κεφαλή της σημερινής κυβέρνησης…
Για την επιχειρηματολογία καφενείου καλό θα ήταν να κοιτάξετε το κυριώς άρθρο σε κάποια σημεία του (!)Και με όλο τον σεβασμό. Επίσης το πρόβλημα με εσάς είναι ότι σπεύδετε να τσουβαλιάσετε τους ειλικρινείς αναγνώστες σας όπως νά᾽ναι αν τυχόν διατυπώσουν έναν προβήματισμό αντίθετο.
Εγώ μπαίνω στο ‘Αρδην για να μάθω και να ενημερωθώ μιας και συμφωνώ με πάρα πολλά σημεία στην όλη προβληματική του. Μην γίνεστε επιθετικός κύριε σκαντζόχοιρε.
Ωραία λοιπόν αφού συμφωνούμε ότι τον Κρατικό σιδηρόδρομο και όχι μόνον αυτόν τον διέλυσαν (μην αγχώνεστε να με κατατάξετε μιας και δεν έχω ψηφίσει κάποιον) τι ακριβώς προτείνετε αυτό θέλω να μου πείτε. Εάν όχι ιδιωτικοποίηση, τότε ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ για έναν ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΌ ΕΛΛΗΝΙΚΟ χωρίς λαμόγια ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ. Μπορείτε να μου πείτε τρεις-τέσσερεις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προτάσεις θα ήμουν ευγνώμων.
Τρόικα ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Ὀσο για τον Σαμαρά του δίνω κάποιο χρόνο. Μπορεί να κάνω λάθος ΑΛΛΑ μπορεί και όχι. Αλλά είναι γλοιώδες να υπαινίσσεται το άρθρο ότι το πρόβλημα με το μάτι του ήταν απάτη.
ΥΣ: Πριν λίγο διάβασα πως ενώ η ΔΕΗ έχει διαλυθεί και καταρρέει η διοίκησή της έχουν μισθούς 3.5000 ΕΥΡΩ. Αυτοί ΗΤΑΝ/και είναι το Κράτος. Δηλαδή με αυτούς θα γίνει ΠΡΑΞΗ το όραμα;
Πρώτον. Υπόθεση εργασίας. Ο ελληνικός σιδηρόδρομος επενδύει (αντί να περιορίζει) στις εμπορικές του αμαξοστοιχίες. Η ελληνική κυβέρνηση, βάσει των τιμών των διοδίων, των καυσίμων, και του γενικότερου πολύ υψηλού κόστους μετακίνησης προϊόντων μέσω αυτοκίνητων προωθεί τον σιδηρόδρομο. Ταυτόχρονα, ολοκληρώνεται (έπειτα από έναν και βάλε αιώνες, το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο). Αίφνης, με επενδύσεις που αναγκαστικά είναι κρατικές (καθώς δε συμφέρει καμία ιδιωτική επιχείρηση να προβεί σε τέτοια κολοσσιαία σχέδια), η χώρα αποκτάει ένα δίκτυο φτηνής μετακίνησης ανθρώπων και εμπορευμάτων. Από μόνη της αυτή η αλλαγή συνεπάγεται μείωση ενός τεράστιου κόστους.
Δεύτερον, σε ό,τι αφορά στην κακοδιοίκηση. Τα σκάνδαλα υφίστανται, οι υπεύθυνοι μπορεί να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη (ο μόνος δρόμος για να αποφύγει κανείς την επανάληψη των ίδιων φαινομένων είναι ο παραδειγματισμός). Δεύτερον, μπορεί να υπάρξει διοικητική αναδιάρθρωση των σιδηροδρόμων, δίχως να χάσουν τον κρατικό τους χαρακτήρα, πράγμα που είναι δύσκολο και επώδυνο, μπορεί μέχρι και απολύσεις να περιλαμβάνει -εντούτοις κάτι παραμένει: Οι σιδηρόδρομοι (πυλώνας πολύ ουσιαστικός για την ανάπτυξη μιας χώρας) παραμένουν περιουσία του ελληνικού λαού.
Δεύτερον, σε ό,τι έχει να κάνει με τη ΔΕΗ. Η κακοδιοίκηση είναι ο κύριος λόγος που τα πράγματα έχουν φτάσει μέχρι εδώ που έχουν φτάσει, το ίδιο και η λεηλασία του εθνικού πλούτου από τις γραφειοκρατίες. Ωστόσο, είναι εντελώς αυτοκτονικό για μια χώρα να καταρτίζει την εθνική της ενεργειακή πολιτική βάσει μόνο αυτών των παραγόντων.
Αυτή η στιγμή, η ΔΕΗ έχει υπό την ιδιοκτησία της στρατηγικά αποθέματα και υποδομές που καμία χώρα δεν θέλει να δεί να εκχωρούνται. Εκποίηση της ΔΕΗ σημαίνει πρώτα απ’ όλα, εκχώρηση αυτών των στρατηγικών παραγόντων στον ξένο κεφάλαιο. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι επιστρέφουμε στην εποχή της Ούλεν.
Ένα κράτος μπορεί να καταπολεμήσει όσα πρεσβεύει ο Φωτόπουλος, μπορεί και να τα εξυψώσει. Στην πρώτη, είναι συντεταγμένο κράτος, που σέβεται τους κανόνες δικαίου που το ίδιο θεσπίζει, στην δεύτερη είναι αποτυχημένο κράτος. Εξίσου αποτυχημένο είναι αν εκχωρεί στο όνομα της ‘κακοδιοίκησης’ νευραλγικούς τομείς στο ξένο κεφάλαιο. Είναι μία ή άλλη καταλαβαίνετε;
Δεν μπορώ να καταλάβω, τι εννοείτε χωρίς λαμόγια σιδηρόδρομο. Ας πούμε, αν (θού κύριε…) τον εξαγόραζε ας πούμε η Ένρον τον σιδηρόδρομο, δεν θα υπήρχαν λαμόγια; Ή ας πούμε, πώς αξιολογείτε εσείς την εμπλοκή της Ζήμενς σε όλη αυτήν την ιστορία; Εν πάσει περιπτώσει, σας πληροφορώ ότι το εταιρικό έγκλημα είναι εξίσου διαδεδομένο με τα εγκλήματα που διαπράττει μια κρατική γραφειοκρατία -γι’ αυτό έχουμε βουλιάξει τα τελευταία χρόνια σε μια τρύπα με τοξικά χρηματο-οικονομικά εργαλεία… Συνεπώς, το δίλημμα που τίθεται από την πλευρά σας, όπου το κράτος ταυτίζεται με τον διάβολο και η ελεύθερη αγορά με την αξιοκρατία δεν αφορά την πραγματικότητα.
Μπερδεύετε δύο πράγματα. Το ελληνικό λαμόγιο ταυτίζεται με το κράτος. Το ελληνικό κράτος δεν πρέπει να ταυτιστεί με το λαμόγιο. Διότι συνεπάγεται και πολλά άλλα πράγματα, είναι ο μόνος μηχανισμός που δυνάμει μπορεί να πραγματώσει την ανεξαρτησία αυτής της χώρας. Οποιαδήποτε ανοικοδόμηση θα γίνει ΜΕ το ελληνικό κράτος, το οποίο θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό που προτείνεται εσείς, είναι γενικευμένη ομολογία αδυναμίας διευθέτησης των συλλογικών μας ζητημάτων από την πλευρά μας, και εκχώρηση του μέλλοντός μας στους ξένους επενδυτές.
Ε, λοιπόν, αυτό δεν γίνεται. Ούτε οι εθνικές μεταφορές πρέπει να πέσουν στα χέρια ξένων ιδιωτών, ούτε η εθνική ενέργεια. Αυτή είναι η βάση στην οποία μπορεί να ξεκινήσει μια συζήτηση, και από εκει και πέρα συμφωνούμε όσο θέλετε για την κακοδιοίκηση, τα λαμόγια, την πάταξή τους κ.ο.κ. Υπαναχώρηση από αυτή τη θέση σημαίνει εκχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας, πράγμα ανεπίτρεπτο. Τελεία και παύλα.
Κι εγώ θα ήμουν ευγνώμων αν φέρατε κι εσείς συγκεκριμένες προτάσεις στη συζήτηση, πάντως. Διότι τώρα, πέρα από την υπόμνηση του αυτονόητου -δηλ. ότι το ελληνικό κράτος υπό το καθεστώς της μεταπολίτευσης έχει χρεοκοπήσει, δεν έχετε να κομίσετε τίποτε διαφορετικό στην συζήτηση. ΞΑναθέτω το βασικό, κατ εμέ ερώτημα, με διαφορετική διατύπωση: Πιστεύετε ότι οι Έλληνες μπορούν να επιβιώσουν τον 21ο αιώνα χωρίς κράτος; Πιστεύετε ότι μπορούν να επιβιώσουν χωρίς μια δημόσια ενέργεια; Ποιός ιδιωτικός σιδηρόδρομος θα συντηρεί, ας πούμε, τα εντελώς ασύμφορα δρομολόγια προς τη Φλώρινα; Ή μήπως, με τη στρατηγική που προτείνετε, θα πηγαίνουμε ΘΕσσαλονίκη-Σκόπια και έπειτα Σκόπια-Φλώρινα με το λεωφορείο;
Όλα αυτά που λέτε είναι απολύτως λογικά και θεμιτά αλλά και τα επιχειρήματα του Νίκου είναι επίσης βάσιμα και άξια λόγου κατ’ελάχιστον.
Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο είναι ένα δημοψήφισμα για το θέμα του ΟΣΕ και ένα για τη ΔΕΗ. Αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση (και την εννοώ ως θεσμό, όχι ως τρέχουσα πολιτική οντότητα) δεσμευθεί ή δεν δεσμευθεί να προβεί στις ενέργειες και τα μέτρα που αναφέρετε, πάλι ο ελληνικός λαός που πληρώνει πρέπει να κληθεί να αποφασίσει αν επιθυμεί να εξακολουθήσει να επωμίζεται αυτό το φορτίο, υπό τις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες, και να αναλάβει το ρίσκο και το στοίχημα μιας καλύτερης ΔΕΗ κι ΟΣΕ. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα ούτε να παίρνει αυτές τις αποφάσεις για λογαριασμό του ούτε και να αγνοεί την κρίση και την ετυμηγορία του.
Σε πράκτικο πολιτικό επίπεδο νομίζω ότι ένα δημοψήφισμα δρα καταλυτικά για την κάμψη αντιδράσεων και την ταχεία υλοποίηση της όποιας απόφασης.
Φιλικά, Πέτρος
Ένα άρθρο ως τροφή προς σκέψη σχετικό με τη συζήτηση ανάμεσα στο Δημήτρη και το Σκαντζόχοιρο:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63684783
Φιλικά, Πέτρος
Ευχαριστώ πρώτα απ’ὀλα για τις διαφωτιστικές σκέψεις. Κρατάω ως πεμπτουσία αυτό που αναφέρεται πως ”Το ελληνικό λαμόγιο ταυτίζεται με το κράτος. Το ελληνικό κράτος δεν πρέπει να ταυτιστεί με το λαμόγιο.” Συμφωνώ και μ’ἀρέσει η διατύπωση.
Προσθέτω δε πως θα γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙ Ελληνικό το Κράτος μας αν παταχθεί πρωτίστως το καρκίνωμα της λαμογίασης και αυτό απαιτεί ΣΚΛΗΡΗ εναντίωση σε κάθε τι που το έχει κάνει παρακμιακό και υπόδουλο σε πάσης φύσεως μικροσυμφέροντα και συντεχνίες.
”ΞΑναθέτω το βασικό, κατ εμέ ερώτημα, με διαφορετική διατύπωση: Πιστεύετε ότι οι Έλληνες μπορούν να επιβιώσουν τον 21ο αιώνα χωρίς κράτος; ”
Φυσικά όχι. Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο δυναμικό Κράτος. Ως τέτοιο θα αφήνει χώρο στην επιχειρηματικότητα και στην δημιουργικότητα των πολιτών.
Πιστεύω χρειάζεται μίξη στοιχείων και κατευθύνσεων για φτιάξουμε ένα υγιές Κράτος.
”Πιστεύετε ότι μπορούν να επιβιώσουν χωρίς μια δημόσια ενέργεια; Ποιός ιδιωτικός σιδηρόδρομος θα συντηρεί, ας πούμε, τα εντελώς ασύμφορα δρομολόγια προς τη Φλώρινα; Ή μήπως, με τη στρατηγική που προτείνετε, θα πηγαίνουμε ΘΕσσαλονίκη-Σκόπια και έπειτα Σκόπια-Φλώρινα με το λεωφορείο;”
Πρώτον δεν πρότεινα καμία στρατηγική. Δεν γνωρίζω τι θα συνέβαινε αν ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ αυτών των υποδομών περνούσαν σε ιδιωτικές σιδηροδρομικές επιχειρήσεις. Δεν γνωρίζω, εσείς φαίνεται να γνωρίζετε. Θα το ξανασκεφτώ όμως μιας και είμαι ανοικτός σε ιδέες.
Αυτό όμως που γνωρίζουμε άπαντες είναι πως έως και σήμερα οι δημόσιες εταιρείες που διαχειρίζονταν την περιουσία του ελληνικού λαού στον μεγαλύτερο βαθμό απέτυχαν οικτρά. ;;;;;ΓΙΑΤΙ ;;; Ξέρω δεν πρέπει να ταυτίζω το ελληνικό Κράτος με αυτούς που το παρήκμασαν αλλά πάντα υπάρχει το αίτιο και το αιτιατό.
(Απλά μια εμπειρική παρατήρηση που σίγουρα επηρεάζει το πως βλέπω τα πράγματα)
Πάντως εδώ που κατοικώ (ΗΒ) δεν ξέρω αν υπάρχει δημόσια περιουσία σε σιδηροδρόμους, ηλεκτρισμό, γκάζι. Πάντως το Κράτος φαίνεται να δουλεύει. Σου δίνεται η εντύπωση πως υπάρχει ένα στοιχειώδες Κράτος. Πως συμβαίνει αυτό ;;;
Ευχαριστώ για την συζήτηση.
Το τροπάρι των δοσίλογων που λέει: “για ολα φταίει το κράτος”, καλά είναι να τελειώνει, γιατί η χώρα δεν κατοικήται απο μπαμπουίνους.
Την Ελλάδα την κατέστρεψε η κομματοκρατία Πασοκ – ΝΔ και το κατεστημένο που βρισκόταν απο πίσω τους. Στο τσιτάτο λοιπόν που λέει ” να μικραίνουμε μέχρι εξαφανίσεως το κράτος για να σωθούμε” η απάντηση είναι ” να μικραίνουμε μέχρι εξαφανίσεως το σύστημα Πασοκ – ΝΔ για να σωθούμε”.
Όποιος ισχυρίζεται οτι την Ελλάδα την κατέστρεψαν οχι τα 2 κόμματα και οι κρατικοδίαιτοι νταβάδες με τις ευρωαμερικανικές πλάτες, αλλα ο …. κρατισμός(!), προφανώς έχει συμβιβαστεί και αποδεχθεί τον ρόλο γκαρσονιού – ζιγκολό που μας επιφυλάσουν οι “σύμμαχοι”.
Ίσως η Κούβα του Μπατίστα να φαντάζει ΟΡΑΜΑ για τα εξαχρειωμένα μυαλά.