“πραγματικότητες” για γερά νεύρα

Το με­γά­λο διά­στη­μα που με­σο­λά­βη­σε α­πό τον προ­η­γού­με­νο γύ­ρο των συ­νο­μι­λιών για το κυ­πρια­κό (σχε­δόν έ­νας χρό­νος) θα μπο­ρού­σε να α­φή­νει έ­να τε­ρά­στιο κε­νό και να ε­νι­σχύ­ει την ά­πο­ψη ό­σων υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι ο χρό­νος λει­τουρ­γεί σε βά­ρος των ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων. Εν μέ­ρει έ­χουν δί­καιο. Ω­στό­σο, α­πό μια άλ­λη έν­νοια δεν υ­πήρ­ξε κα­θό­λου κε­νό. Ο χρό­νος μπο­ρεί να μην α­ξιο­ποι­ή­θη­κε για να προ­ω­θη­θούν συ­νο­μι­λί­ες, (πά­ντα, τύ­ποις, υ­πό την αι­γί­δα των Η­νω­μέ­νων Ε­θνών) αλ­λά τα γε­γο­νό­τα που με­σο­λά­βη­σαν, κυ­ρί­ως στο ε­σω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο, δεν ή­ταν α­σή­μα­ντα και δεν εί­ναι κα­θό­λου ά­σχε­τα με ό­σα έ­πο­νται. Και που εί­ναι αρ­κού­ντως α­πο­κα­λυ­πτι­κά των προ­θέ­σε­ων Άγ­γλων και Α­με­ρι­κα­νών, αλ­λά και των η­γε­σιών Λευ­κω­σί­ας και Α­θη­νών, να δη­μιουρ­γή­σουν συν­θή­κες που να ε­πι­τρέ­πουν ο­ποια­δή­πο­τε διευ­θέ­τη­ση, φτά­νει να εί­ναι βο­η­θη­τι­κή στην έ­ντα­ξη της Κύ­πρου (μι­σής ή ο­λό­κλη­ρης, ου­δείς γνω­ρί­ζει) στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση. Τώ­ρα ο­δη­γη­θή­κα­με μπρο­στά σε μια νέ­α θλι­βε­ρή και ι­σο­πε­δω­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Την πο­ρεί­α προς την Ευ­ρώ­πη. Θλι­βε­ρή, ό­χι για­τί εί­ναι λαν­θα­σμέ­νη, αλ­λά για­τί στις α­πόρ­ρη­τες σκέ­ψεις της η­γε­σί­ας έ­χει λη­φθεί ή­δη η α­πό­φα­ση ό­τι η έ­ντα­ξη πρέ­πει να γί­νει με ό­ποιο τί­μη­μα. Κι αυ­τό ση­μαί­νει α­κό­μα και με τη θυ­σί­α της μι­σής Κύ­πρου. Και ι­σο­πε­δω­τι­κή, για­τί κα­μιά άλ­λη προ­ο­πτι­κή δεν μας α­πα­σχο­λεί, τα τε­λευ­ταί­α έ­να, δυο χρό­νια και, το χει­ρό­τε­ρο, με πρό­σχη­μα το πε­ρι­βό­η­το ευ­ρω­πα­ϊ­κό κε­κτη­μέ­νο, έ­χου­με α­πο­μα­κρυν­θεί (χω­ρίς πε­ρι­θώ­ρια διόρ­θω­σης) α­πό την ου­σί­α του προ­βλή­μα­τος: Ό­τι, δη­λα­δή, ε­δώ έ­χου­με να α­ντι­με­τω­πί­σου­με ει­σβο­λή και κα­το­χή. Και ό­σο γρα­φι­κό κι αν α­κού­γε­ται πια, του­λά­χι­στον Α­θή­να και Λευ­κω­σί­α θα έ­πρε­πε να ε­πι­μέ­νουν (έ­στω και για λό­γους δια­πραγ­μα­τευ­τι­κούς) να το ε­πα­να­λαμ­βά­νουν σε κά­θε βή­μα. Φαί­νε­ται ό­μως να έ­χουν πει­σθεί, α­κό­μα και πριν πει­σθούν ό­λοι οι ξέ­νοι, ό­τι αυ­τό δεν θε­ω­ρεί­ται σύγ­χρο­νη, ρε­α­λι­στι­κή, ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή και γι’ αυ­τό ε­πέ­λε­ξαν να το πα­ρα­κάμ­ψουν! Αλ­λά, πα­ράλ­λη­λα, δεν ξε­κα­θα­ρί­ζουν τι ελ­πί­ζουν να πε­τύ­χουν με την α­πό­λυ­τη ταύ­τι­ση του μέλ­λο­ντος του κυ­πρια­κού ελ­λη­νι­σμού και ό­λων των σχε­τι­κών χει­ρι­σμών με αυ­τό που λέ­νε: ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­ρεί­α.Ό­,τι, μή­πως, θα υ­πο­χρε­ω­θεί η Τουρ­κί­α να α­πο­δε­χθεί λύ­ση ο­μο­σπον­δί­ας και να ε­γκα­τα­λεί­ψει ό­σα κέρ­δι­σε μέ­χρι σή­με­ρα; Ό­,τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό κε­κτη­μέ­νο θα δη­μιουρ­γή­σει αυ­τό­μα­τα τις συν­θή­κες για ε­πι­στρο­φή των προ­σφύ­γων στα κα­τε­χό­με­να χω­ριά τους; Ό­,τι η Τουρ­κί­α (προ­κει­μέ­νου να γί­νει ευ­ρω­πα­ϊ­κή) θα α­πο­σύ­ρει τα στρα­τεύ­μα­τά της α­πό την Κύ­προ και θα θυ­σιά­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά της; Μα, κα­μιά έν­δει­ξη, ού­τε στον μα­κρι­νό ο­ρί­ζο­ντα, δεν δεί­χνει κά­τι τέ­τοιο. Α­ντί­θε­τα. Ο Ι­σμα­ήλ Τζεμ, α­κό­μα και την ώ­ρα που χο­ρεύει ζε­ϊ­μπέ­κι­κο με τον Γιώρ­γο Πα­παν­δρέ­ου, μι­λά ε­πί­ση­μα και χω­ρίς πε­ρι­στρο­φές για “α­ντί­δρα­ση χω­ρίς ό­ρια” αν η Κύ­προς ε­ντα­χθεί στην Ευ­ρώ­πη. Και ο Μπου­λέ­ντ Ε­τζε­βίτ, ό­πως και ό­λοι οι Τούρ­κοι ε­πί­ση­μοι, μι­λούν για σο­βα­ρές α­ντι­δρά­σεις αν ε­ντα­χθεί η Κύ­προς και δεν πα­ρα­λεί­πουν πο­τέ να ξε­κα­θα­ρί­ζουν ό­τι η “τουρ­κι­κή δη­μο­κρα­τί­α της βό­ρειας Κύ­πρου” εί­ναι υ­παρ­κτή και σκο­πεύ­ουν να την προ­στα­τεύ­σουν ε­νώ­νο­ντάς την με την Τουρ­κί­α. Κι αυ­τή εί­ναι η πι­θα­νό­τε­ρη α­ντί­δρα­ση της Ά­γκυ­ρας, ό­ταν έρ­θει η ώ­ρα της έ­ντα­ξης. Δη­λα­δή, προ­σάρ­τη­ση της κα­τε­χό­με­νης Κύ­πρου ως 82η τουρ­κι­κή ε­παρ­χί­α. Αλ­λά, το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο εί­ναι ό­τι η Λευ­κω­σί­α και η Α­θή­να δεν έ­χουν και δεν προ­ε­τοι­μά­ζουν κα­νέ­να τρό­πο α­ντί­δρα­σης μπρο­στά σ’ αυ­τή την ε­ξέ­λι­ξη και ού­τε κρα­τά­νε κά­ποιο χαρ­τί, πέ­ραν α­πό την ελ­πί­δα που δια­τη­ρούν (άλ­λοι το λέ­νε αυ­τα­πά­τη) ό­τι η Ευ­ρώ­πη και η Α­με­ρι­κή δεν θα ε­πι­τρέ­ψουν κά­τι τέ­τοιο. Κι ε­νώ γνω­ρί­ζουν ό­τι η Α­με­ρι­κή, προ­πά­ντων, αλ­λά και οι ι­σχυ­ρές δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης, εν­δια­φέ­ρο­νται να προ­ω­θή­σουν ο­ποια­δή­πο­τε διευ­θέ­τη­ση που θα τους α­παλ­λάσ­σει α­πό τον κίν­δυ­νο κρί­σε­ων στην πε­ριο­χή για να μπο­ρέ­σουν α­νε­νό­χλη­τοι να α­φο­σιω­θούν σε άλ­λα ζη­τή­μα­τα: Σά­νταμ Χου­σε­ΐν, Μέ­ση Α­να­το­λή, πε­τρέ­λαια Κα­σπί­ας, φυ­σι­κό α­έ­ριο, Βαλ­κά­νια κ.λπ.
Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο η ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­ρεί­α της Κύ­πρου, ό­πως και η “ευ­ρω­πα­ϊ­κή ο­λο­κλή­ρω­ση” της Ελ­λά­δας, έ­χουν γί­νει συ­νεί­δη­ση και για τον τε­λευ­ταί­ο Έλ­λη­να, σαν οι πιο ευερ­γε­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Μέ­νει τώ­ρα να πει­σθούν ό­τι, μπρο­στά σε αυ­τές τις ση­μα­ντι­κές και ευερ­γε­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις, το κυ­πρια­κό πρό­βλη­μα δεν μπο­ρεί να πα­ρα­μέ­νει σε εκ­κρε­μό­τη­τα. Α­ντί­θε­τα, ε­πεί­γει η διευ­θέ­τη­σή του η ο­ποί­α θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό το πό­σο έ­τοι­μοι εί­ναι οι Έλ­λη­νες να κά­νουν συμ­βι­βα­σμούς! Το πρό­βλη­μα βέ­βαια δεν εί­ναι να συμ­βι­βα­στούν με την ι­δέ­α της ο­μο­σπον­δί­ας. Αυ­τό ή­δη α­πο­τε­λεί πα­ρελ­θόν. Αλ­λά να α­πο­δε­χθούν μια λύ­ση που θα δη­μιουρ­γεί και θα α­να­γνω­ρί­ζει στο βό­ρειο κα­τε­χό­με­νο κομ­μά­τι της Κύ­πρου έ­να α­νε­ξάρ­τη­το κρά­τος α­μι­γώς τουρ­κι­κό και στην ε­λεύ­θε­ρη νό­τια Κύ­προ έ­να κρά­τος ελ­λη­νι­κό-ευ­ρω­πα­ϊ­κό. Κι αυ­τό, πά­ντα με την υ­πό­μνη­ση ό­τι το ευ­ω­πα­ϊ­κό κε­κτη­μέ­νο θα έρ­θει αρ­γό­τε­ρα να ε­πι­τρέ­ψει την ε­λεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση, την ε­λεύ­θε­ρη ε­γκα­τά­στα­ση, την α­πό­κτη­ση πε­ριου­σί­ας. Ά­ρα, με αυ­τή τη λο­γι­κή, δεν χρειά­ζε­ται τώ­ρα να α­να­λώ­νου­με δυ­νά­μεις για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των κα­τε­χο­μέ­νων, για­τί με την έ­ντα­ξη στην Ευ­ρώ­πη θα δι­καιού­ται ο κα­θέ­νας να πη­γαί­νει ό­που θέ­λει. Κι έ­τσι, ε­μείς οι έ­ξυ­πνοι Έλ­λη­νες θα πά­με να τα α­γο­ρά­σου­με ό­λα και θα γί­νου­με πά­λι κυ­ρί­αρ­χοι στον τό­πο που μας έ­κλε­ψαν. Α­κό­μα έ­να πα­ρα­μύ­θι, α­σφα­λώς. Για­τί η εγ­γύ­η­ση ό­τι θα δια­φυ­λα­χθούν οι χω­ρι­στές πλειο­ψη­φί­ες εί­ναι μια α­πό τις ση­μα­ντι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις που θέ­τει η τουρ­κι­κή πλευ­ρά για να α­πο­δε­χθεί ο­ποια­δή­πο­τε συμ­φω­νί­α. Και εί­τε ο­νο­μα­στεί ο­μο­σπον­δί­α, εί­τε συ­νο­μο­σπον­δί­α, εί­τε ο­τι­δή­πο­τε άλ­λο σκε­φτούν οι σπου­δαί­οι α­με­ρι­κά­νι­κοι και αγ­γλι­κοί ε­γκέ­φα­λοι, η ου­σί­α εί­ναι ό­τι πρέ­πει να α­πο­δε­χθού­με ό­λοι ό­τι η διευ­θέ­τη­ση που θα υ­πάρ­ξει θα προ­νο­εί δύ­ο α­νε­ξάρ­τη­τα, ι­σό­τι­μα κρά­τη, που θα λει­τουρ­γούν εί­τε στη βά­ση “κα­λής γει­το­νί­ας”, εί­τε κά­τω α­πό μια δια­κο­σμη­τι­κή ο­μπρέ­λα κε­ντρι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Δεν πρό­κει­ται α­σφα­λώς να υ­πάρ­ξει κα­μιά πρό­ο­δος και κα­μιά τε­λι­κή συμ­φω­νί­α, προ­τού πλη­σιά­σει η ώ­ρα της έ­ντα­ξης, αλ­λά πά­ντα ο χρό­νος που με­σο­λα­βεί εί­ναι α­να­γκαί­ος για να χω­νέ­ψει ο λα­ός τις α­πο­καρ­διω­τι­κές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες. Και δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που ο Ρα­ούφ Ντεν­κτάς, σε κά­θε του δή­λω­ση, ζη­τά α­πό τους ελ­λη­νο­κύ­πριους να α­πο­δε­χθούν τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες. Στην ου­σί­α γνω­ρί­ζει ό­τι τις έ­χουν α­πο­δε­χθεί α­πό χρό­νια, αλ­λά μέ­νει τώ­ρα να τις α­πο­δε­χθούν και ε­πι­σή­μως, για­τί αυ­τό θα ση­μαί­νει ό­τι θα ξε­πε­ρά­σουν ο­ποιεσ­δή­πο­τε α­να­στο­λές και, ε­κτός των άλ­λων, θα ά­ρουν το ε­μπο­ρι­κό ε­μπάρ­γκο για να μπο­ρέ­σει η “τουρ­κι­κή δη­μο­κρα­τί­α βό­ρειας Κύ­πρου” να δρα­στη­ριο­ποι­η­θεί οι­κο­νο­μι­κά χω­ρίς δυ­σκο­λί­ες.
Η άρ­ση του ε­μπάρ­γκο εί­ναι μια α­πό τις ση­μα­ντι­κές “πραγ­μα­τι­κό­τη­τες”, που έ­χου­με αρ­χί­σει να χω­νεύ­ου­με. Ή­δη εμ­φα­νί­ζο­νται φω­νές που θε­ω­ρούν το ε­μπάρ­γκο “προ­κα­τά­λη­ψη” που πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σου­με. “Πλήτ­τει τον α­γώ­να μας η δια­τή­ρη­ση του ε­μπάρ­γκο” και “κα­λού­με την η­γε­σί­α ό­λων των κομ­μά­των να δει χω­ρίς προ­κα­τα­λή­ψεις την πρό­τα­σή μας για την άρ­ση του ε­μπάρ­γκο”, έ­γρα­φε ο γνω­στός δη­μο­σιο­γρά­φος, πρώ­ην βου­λευ­τής, Χρι­στά­κης Κα­τσα­μπάς στον Φι­λε­λεύ­θε­ρο στις 31.1.2001.
Αλ­λά το ε­μπάρ­γκο δεν εί­ναι τί­πο­τε άλ­λο α­πό μια νό­μι­μη και διε­θνώς ε­πι­βαλ­λό­με­νη πρά­ξη της κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, που θε­ω­ρεί και τα λι­μά­νια ως έ­δα­φός της υ­πό κα­το­χή και γι’ αυ­τό τα κή­ρυ­ξε κλει­στά, α­φού δεν μπο­ρεί ε­κεί να ε­φαρ­μό­σει τη νο­μο­θε­σί­α της Δη­μο­κρα­τί­ας. Ό­ταν οι διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί δεν α­να­γνω­ρί­ζουν τα πι­στο­ποι­η­τι­κά του κα­το­χι­κού κρά­τους για ε­ξα­γω­γές α­πό τα κα­τε­χό­με­να, ε­μπο­δί­ζο­ντας έ­τσι τις οι­κο­νο­μι­κές δο­σο­λη­ψί­ες και τις ε­ξα­γω­γές ε­μπο­ρευ­μά­των, εμ­φα­νί­ζο­νται ελ­λη­νο­κύ­πριοι που ζη­τούν να ξε­πε­ρά­σου­με τις… προ­κα­τα­λή­ψεις. Εί­ναι κι αυ­τή μια α­πό τις θλι­βε­ρές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες της ε­πο­χής. Την α­να­φέ­ρου­με σε έ­κτα­ση για­τί εί­ναι η πιο εν­δει­κτι­κή. Και α­σφα­λώς σχε­τί­ζε­ται με ό­σες άλ­λες ήρ­θαν τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό να σφρα­γί­σουν μια νέ­α ε­πο­χή για το κυ­πρια­κό. Την ευ­ρω­πα­ϊ­κή ε­πο­χή. Που ση­μα­δεύ­τη­κε πρώ­τα α­πό το “ι­στο­ρι­κό” πια άρ­θρο του συμ­βού­λου του πρω­θυ­πουρ­γού Γιώρ­γου Πα­ντα­γιά (9.1.2000- Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α), ο ο­ποί­ος, ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ, ε­γκαι­νί­α­σε την ε­πί­ση­μη πρώ­τη μιας και­νούρ­γιας προ­σέγ­γι­σης, κα­τά την ο­ποί­α η ε­πι­μο­νή στη δι­καιο­σύ­νη και η αμ­φι­βο­λί­α για τις κα­λές προ­θέ­σεις των ξέ­νων θε­ω­ρού­νται προ­κα­τα­λή­ψεις και ε­θνι­κι­σμοί. Τον κ. Πα­ντα­γιά α­κο­λού­θη­σαν κι άλ­λοι που στή­ρι­ξαν και α­πό­ψεις οι ο­ποί­ες προ­ε­τοι­μά­ζουν το έ­δα­φος για συ­νο­μο­σπον­δί­α. Μέ­χρι και ο υ­πουρ­γός Γε­ωρ­γί­ας Κώ­στας Θε­μι­στο­κλέ­ους, ση­μαί­νον στέ­λε­χος του κόμ­μα­τος του Γιώρ­γου Βα­σι­λεί­ου, δεν δί­στα­σε να δη­λώ­σει ό­τι α­πο­δέ­χε­ται σύ­νταγ­μα συ­νο­μο­σπον­δί­ας τύ­που Ελ­βε­τί­ας, ό­ταν μά­λι­στα (ό­πως υ­πεν­θύ­μι­σε πρό­σφα­τα σε άρ­θρο του ο πρό­ε­δρος των Νέ­ων Ο­ρι­ζό­ντων Νί­κος Κου­τσού, στην ε­φη­με­ρί­δα Πο­λί­της, 26.8.2001) ο ί­διος ο πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας Γλαύ­κος Κλη­ρί­δης αρ­νή­θη­κε να συ­να­ντή­σει τον Άγ­γλο α­πε­σταλ­μέ­νο σερ Ντέ­η­βι­ντ Χά­νε­ϊ και με ε­πι­στο­λή του (22.1.1999) δια­μή­νυ­σε στον Άγ­γλο πρέ­σβη ό­τι “οι πε­ρί Ελ­βε­τί­ας α­πό­ψεις ή­ταν τουρ­κι­κές και εί­ναι α­ντί­θε­τες με τα πε­ρί Κύ­πρου ψη­φί­σμα­τα του Συμ­βου­λί­ου Α­σφα­λεί­ας”.
Και βε­βαί­ως, μέ­σα σε ό­λα αυ­τά, κυ­ρί­αρ­χη ε­ξέ­λι­ξη εί­ναι η νέ­α ε­πο­χή στις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και η προ­σαρ­μο­γή ό­λων των ε­νερ­γειών Α­θη­νών και Λευ­κω­σί­ας στις υ­πο­δεί­ξεις που δη­μιουρ­γεί η πο­λι­τι­κή Ση­μί­τη- Πα­παν­δρέ­ου. Ό­που, για πα­ρά­δειγ­μα, θε­ω­ρεί­ται ρε­α­λι­σμός και ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή, να βρί­σκο­νται σε θερ­μούς ε­να­γκα­λι­σμούς οι υ­πουρ­γοί Ε­ξω­τε­ρι­κών Πα­παν­δρέ­ου-Τζεμ και να δια­πι­στώ­νουν πα­νη­γυ­ρι­κά ό­τι α­φή­νουν πί­σω το πα­ρελ­θόν και προ­χω­ρούν σε νέ­α ει­ρη­νι­κά βή­μα­τα, αλ­λά πα­ράλ­λη­λα τα τουρ­κι­κά στρα­τεύ­μα­τα προ­ε­λαύ­νουν στην πε­ριο­χή Στρο­βί­λια και κα­τα­λαμ­βά­νουν έ­ξι σπί­τια ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων, με πρό­σχη­μα να ε­λέγ­ξουν τη δια­κί­νη­ση της Ει­ρη­νευ­τι­κής Δύ­να­μης του Ο­Η­Ε. Ή, οι χα­ρι­τω­μέ­νες κα­τά τα άλ­λα ε­πα­φές των δυο υ­πουρ­γών (που συ­νο­μι­λούν για του­ρι­σμό, για σι­νε­μά και για χρη­μα­τι­στή­ριο) θε­ω­ρού­νται πρό­ο­δος αρ­κε­τή για να συ­γκα­τα­τε­θεί η Ελ­λά­δα στην υ­πο­ψη­φιό­τη­τα της Τουρ­κί­ας στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση, α­δια­φο­ρώ­ντας ό­τι την ί­δια ώ­ρα στην Κύ­προ οι έ­ποι­κοι έ­γι­ναν 120.000 και οι τουρ­κο­κύ­πριοι με­τα­νά­στευ­σαν μα­ζι­κά, αλ­λοιώ­νο­ντας κα­τά τρό­πο πλέ­ον α­πό­λυ­το τις πλη­θυ­σμια­κές α­να­λο­γί­ες.
Μέ­σα σε αυ­τό το σκη­νι­κό, λοι­πόν, που κύ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του εί­ναι η α­παλ­λα­γή της Τουρ­κί­ας α­πό τις ευ­θύ­νες της για την ει­σβο­λή, α­να­μέ­νε­ται να αρ­χί­σει, υ­πό την αι­γί­δα των Η­νω­μέ­νων Ε­θνών, έ­νας νέ­ος γύ­ρος συ­νο­μι­λιών. Α­να­ρω­τιέ­μαι ό­μως, τι μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με. Και, προ­πά­ντων, αν μπο­ρού­με πια να ξε­φύ­γου­με α­πό τις συν­θή­κες που ε­μείς έ­χου­με δη­μιουρ­γή­σει, ή απ’ ό­σες δη­μιούρ­γη­σαν άλ­λοι, και έ­χου­με α­πο­δε­χθεί ως α­να­πό­φευ­κτη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πά­ντως, ο­ρι­σμέ­νοι, πι­στεύ­ουν α­κό­μα ό­τι συ­ζη­τού­με μια λύ­ση ο­μο­σπον­δί­ας!…