Μέρος Α΄: Η μνημονιακή κρίση
του Γιώργου Καραμπελιά
Αφετηρία αυτής της εκτενούς –νέας– αναφοράς μου στη θεματική «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που θα παρατεθεί σε δύο συνέχειες, αποτέλεσε το σχόλιο του κ. Παναγιώτη Σταυρουλάκη, αναγνώστη του άρθρου μου «Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης», σχόλιο που απεστάλη στην ιστοσελίδα του Άρδην στις 07/08/2016. Εξάλλου, προσφάτως αναζωπυρώθηκε η σχετική συζήτηση, με την ευκαιρία του ελλείμματος της ΕΛΣΤΑΤ το 2009. Γράφει όντως, μεταξύ άλλων ο κ. Σταυρουλάκης:
“Η κρίση, πνευματική και οικονομική, απαιτεί λύσεις επί συγκεκριμένων προβλημάτων. Επί 6 χρόνια, από το 2010 και στο εξής, ο λαός διαιρέθηκε με όρους μνημονίου και αντιμνημονίου και η αντιμνημονιακή μερίδα, υπό το βάρος των ως άνω στρεβλώσεων είδε (και εκεί είναι το λάθος της για μένα) το μνημόνιο όχι ως συνέπεια, αλλά ως γενεσιουργό αιτία μίας κρίσης που είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Επίσης αντιμετώπισε τις όποιες, κατά καιρούς και υπό διαφορετικές κυβερνήσεις, μνημονιακές πολιτικές, ως ένα συμπαγές σώμα με τα ίδια κάθε φορά χαρακτηριστικά. Και εδώ έκαναν άλλο ένα μεγάλο λάθος. Σε αυτή τη βάση είδα –εφόσον σας ανέγνωσα σωστά– την κίνηση Άρδην να συντάσσεται με την πλευρά του αντιμνημονίου. Με τους δικούς σας όρους φυσικά, χωρίς τις σταλινίζουσες ή φασίζουσες υστερίες των γνωστών κραχτών (από Σύριζα και Ανέλ μέχρι…ΧΑ και ΕΠΑΜ). Ωστόσο πήρατε αντιμνημονιακή στάση”.
Ο συγγραφέας του σχολίου θεωρεί πως ο διαχωρισμός «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» υπήρξε εξ αρχής λανθασμένος. Εν τούτοις, όπως ασφαλώς θυμόμαστε όλοι, κατά τα πρώτα δύο καθοριστικά χρόνια, 2010-2011, το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά και του ελληνικού λαού, εκτός του ταχέως συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, είχε ταχθεί κατά των μνημονίων, μεταξύ αυτών και η «Νέα Δημοκρατία» του Αντώνη Σαμαρά. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων είχε τοποθετηθεί «αντιμνημονιακά».
Βέβαια, υπήρχαν τεράστιες διαφορές εκτίμησης ως προς τις αιτίες της έλευσης των μνημονίων. Για άλλους αποτέλεσε την κορύφωση του παρασιτισμού, για άλλους απλώς μια συνέπεια της αβελτηρίας ή ακόμα και της προδοσίας των πολιτικών ελίτ, τέλος, για κάποιους τρίτους, όπως εμείς, συνδυασμός των δύο αυτών φαινομένων. Πάντως, οι περισσότεροι θεωρούσαμε πως η ένταξη της Ελλάδας σε «πρόγραμμα» ήταν προσχεδιασμένη από έναν πρωθυπουργό, που έκανε ό,τι μπορούσε για να εγκλωβίσει τη χώρα στα μνημόνια, εξ ου και παραμένει ένοχος εσχάτης προδοσίας, τουλάχιστον απέναντι στην ιστορία: Διόγκωσε με όλους τους δυνατούς τρόπους το έλλειμμα της χώρας, ακόμα και με παραποίηση των στατιστικών στοιχείων, αρνήθηκε να καταφύγει για δανεισμό στις αγορές τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, και υπέγραψε ένα κυριολεκτικά τερατώδες και δρακόντειο μνημόνιο.
Όλα αυτά, λοιπόν, δεν αποτελούσαν απλώς «συνέπεια» της σοβούσας, επί δεκαετίες, κρίσης της χώρας αλλά ενέργειες που την επιτάχυναν και την κορύφωσαν, ενώ μπορούσαν να αποφευχθούν. Προφανώς, η κρίση θα εκδηλωνόταν αλλά σε καμία περίπτωση με τόσο βίαιες και άμεσα καταστροφικές συνέπειες.
Συναντήθηκε κυριολεκτικώς η ετερογονία των σκοπών μιας πληθώρας παραγόντων. Το τότε ΠΑΣΟΚ –ο ΓΑΠ, η υπεύθυνη του οικονομικού προγράμματος, Κατσέλη, μαζί με το πλήθος των αμερικανοσπουδαγμένων συμβούλων τους–, για να επιβάλουν μία πολιτική λιτότητας και αναδιάρθρωσης ενός βαθύτατα διεφθαρμένου κράτους που, παρεμπιπτόντως, οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, θεώρησε αναγκαία την έλευση του από μηχανής θεού του Μνημονίου και του ΔΝΤ. Έτσι και τα μέτρα που θεωρούσαν απαραίτητα –σε πλήρη αντίθεση με την προεκλογική ρητορική του «λεφτά υπάρχουν»– θα εφάρμοζαν, και αυτά θα εμφανίζονταν ως επιβληθέντα από τους ξένους δανειστές και εταίρους. Επειδή το πελατειακό σύστημα που είχε οικοδομήσει το ΠΑΣΟΚ –με τη συνέργεια των Καραμανλή-Παυλόπουλου εν συνεχεία– ήταν αδύνατο να αυτο-μεταρρυθμιστεί, προτίμησαν τη βίαιη επιβολή του μνημονίου, ώστε αυτή η μεταρρύθμιση να γίνει από τα πάνω και από τα έξω.
Το μεγάλο κίνημα της πάνδημης διαμαρτυρίας που ξεσήκωσε η υπογραφή και η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου εξηγείται ακριβώς από αυτή την αίσθηση που είχαν οι Έλληνες πως επρόκειτο για μια απρόκλητη καταστροφή που απειλούσε να μεταβάλει την Ελλάδα σε αποικία «χρέους», όπως και πράγματι έγινε εν τέλει.
Α. Μια παγκόσμια κρίση μετάβασης
Ωστόσο, ο «Γιώργος» και οι μαθητευόμενοι μάγοι του αγνοούσαν ότι είχαν εμπλακεί σε ένα παιγνίδι παγκοσμίων διαστάσεων που τους ξεπερνούσε, τόσο αυτούς όσο βεβαίως και τη δύστηνη Ελλάδα. Διότι, στην προσπάθεια εφαρμογής των μνημονίων, κατ’ εξοχήν για εσωτερικούς λόγους, «συνάντησαν» την παγκόσμια κρίση μετάβασης από τη δυτική οικονομική πρωτοκαθεδρία στην ασιατική. Μια κρίση μετάβασης η οποία απειλούσε με κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό οικονομικό σύστημα και η οποία είχε εισέλθει στη δεύτερη και πλέον επώδυνη φάση της.
Η πρώτη φάση, ήδη από τη δεκαετία του 1990, σημαδεύτηκε από τη μαζική και γενικευμένη μεταφορά της βιομηχανικής παραγωγής από τις δυτικές βιομηχανικές χώρες στην Ανατολή. Ήταν η εποχή της γενικευμένης αποβιομηχανοποίησης των παλιών βιομηχανικών χωρών της Δύσης και της ραγδαίας εκβιομηχάνισης των ασιατικών χωρών, κατ’ εξοχήν της Κίνας. Και όμως, αυτή η μεγάλη, πρωτοφανής ιστορικά, μετακίνηση της παραγωγής σημαδεύεται από μια περίοδο ευημερίας, κυρίως των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων σε ολόκληρη τη Δύση. Διότι δημιουργήθηκε ένας καταμερισμός εργασίας σύμφωνα με τον οποίο οι χώρες-εργαστήρια της Ανατολής παράγουν φθηνά βιομηχανικά προϊόντα τα οποία ρίχνουν το κόστος της εργατικής δύναμης στη… Δύση, ενώ οι «μητροπόλεις» συγκεντρώνουν τις χρηματο-πιστωτικές υπηρεσίες και τη νέα ηλεκτρονική βιομηχανία, που επεκτείνεται με μεγάλη ταχύτητα. Για είκοσι χρόνια περίπου, αυτό το μοντέλο που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του 1980 από τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ –και επεκτάθηκε με θυελλώδεις ρυθμούς μετά την πτώση του σοβιετικού στρατοπέδου– φαινόταν να λειτουργεί. Ήταν η περιβόητη άυλη οικονομία την οποία υμνούσαν οι νεαροί γιάπηδες – οικονομολόγοι και χρηματιστές. Το χρήμα μπορεί να παράγει αφ’ εαυτού χρήμα! Μόνο που βέβαια προϋπέθετε τα εκατό εκατομμύρια των Κινέζων βιομηχανικών εργατών!
Η ελληνική οικονομία, σε αυτή την περίοδο, ολοκληρώνει την αποβιομηχανοποίησή της και ρίχνεται ως τουριστικό και εφοπλιστικό παράρτημα της Δύσης στις αγκάλες της «παγκοσμιοποίησης». Το πρώτο μεγάλο καμπανάκι θα έρθει με την κολοσσιαία για τα ελληνικά μεγέθη κρίση του χρηματιστηρίου το 1999. Σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς, 100 δισεκατομμύρια ευρώ θα χαθούν, κυρίως από τους μικρομεσαίους επενδυτές, μέσα στην κερδοσκοπική φρενίτιδα εκείνης της χρονιάς. Τότε μπήκαν και οι βάσεις της σημερινής κρίσης. Διότι στην πραγματικότητα υπονομεύτηκε το παραδοσιακό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας. Τα μεσαία στρώματα είχαν απολέσει την παροιμιώδη οικονομική τους αυτοδυναμία και άρχισαν πλέον να καταναλώνουν και να επενδύουν στην οικοδομή, όπως πατροπαράδοτα έκαναν, μέσω τραπεζικού δανεισμού πλέον, διότι το πλεόνασμα το είχε καταβροχθίσει η κρίση του Χρηματιστηρίου. Κάτι ανάλογο –χωρίς να έχει την ίδια βιαιότητα– παρατηρείται σε ολόκληρη τη δυτική οικονομία. Είχαμε μπει στην περίοδο της «ευημερίας» διά της υπερχρέωσης, ατομικής και κρατικής.
Η δεύτερη φάση: Όμως, πολύ σύντομα, μέσα σε μια δεκαετία, ο λογαριασμός θα πάψει να βγαίνει. Η κινεζική, κορεάτικη κ.λπ. βιομηχανία ανεβαίνει την γκάμα της παραγωγής και κατακτά και τον τομέα των ηλεκτρονικών, ενώ το κινεζικό γιουάν αρχίζει να μεταβάλλεται σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, επιτείνοντας την κρίση της δυτικής οικονομίας.
Η μόνη δυτική οικονομία που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την μετατόπιση του κέντρου βάρους της παραγωγής και τις νέες παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες είναι η γερμανική. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, διά του Σρέντερ, αλλά μαζί τους, το σύνολο των κυρίαρχων ελίτ της Γερμανίας, αντιλαμβάνονται πως το ευρωπαϊκό και δυτικό φορντιστικό μοντέλο δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Το δυτικό κοινωνικό κράτος στηριζόταν πράγματι στην πρωτοκαθεδρία της Δύσης και τη λειτουργία της ως του βιομηχανικού εργαστηρίου του πλανήτη. Από τη στιγμή και πέρα που εξαφανίστηκε αυτή η προϋπόθεση, δεν ήταν δυνατό να αντέξει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και θα έπρεπε να μετασχηματιστεί: είτε προς την κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας και της ρομποτοποίησης –στρατηγική την οποία ακολουθεί κατ’ εξοχήν η Ιαπωνία– είτε να προσαρμοστεί στο επίπεδο μισθών και κοινωνικής προστασίας που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και το επίπεδο των μισθών της Κίνας, με την απαραίτητη συμβολή της μαζικής μετανάστευσης, που επιτρέπει τη σταδιακή μείωση της κοινωνικής προστασίας των εγχώριων εργαζόμενων – όπως κάνει σταδιακά ένα μεγάλο μέρος της Δύσης· είτε, τέλος, να εφαρμόσει έναν συνδυασμό αυτών των δύο στρατηγικών – όπως κάνουν πολλές δυτικές χώρες και κυρίως η Γερμανία.
Στην Ελλάδα, η οποία είχε αποκτήσει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο εισοδημάτων δια της οδού της παρασιτικής ενσωμάτωσης, εφαρμόστηκε η πλέον βίαιη εκδοχή του δεύτερου μοντέλου, δηλαδή η κυριολεκτική καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των μεσαίων στρωμάτων. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, δομικού χαρακτήρα, που στην Ελλάδα –θεωρούμενη εξάλλου πολιτισμικά παρείσακτη στο εσωτερικό της Δύσης– εφαρμόστηκε το πλέον βίαιο ριζικό και «παραδειγματικό» μοντέλο προσαρμογής, που εκφράστηκε με την πολιτική των μνημονίων.
Όποιος λοιπόν, ακόμα και σήμερα, δεν έχει κατανοήσει, έστω δια της ενσυναισθήσεως, αρχικά, το γιατί οι μεγάλες δυνάμεις μας έσπρωξαν στην κρίση μάλλον πάσχει από κάποιο είδους ξενόστροφου στραβισμού.
Β. Αμερικανοί και Γερμανοί
Σε ό,τι αφορά στους συγκυριακούς μηχανισμούς που έδωσαν την ευκαιρία σε αυτό το σχέδιο να εφαρμοστεί, σήμερα, αφού έχουμε παρακολουθήσει όλη την αλληλουχία των γεγονότων, γνωρίζουμε πως λειτούργησαν οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις που συναντήθηκαν, μέσα από τον ανταγωνισμό τους, στη μεθόδευση της καταστροφής.
Από τη μία πλευρά βρίσκονταν οι Αμερικανοί, με όργανό τους το ΔΝΤ, έχοντας εξασφαλίσει τη συνεισφορά των πρόθυμων ηλίθιων, ΓΑΠ, Κατσέλη, Βαρουφάκη, και τις καλές υπηρεσίες των διαφόρων Γκαλμπραίηθ, Κρούγκμαν κ.λπ. Οι Αμερικανοί, δια μέσου της Ελλάδας και της κρίσης της, ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν την ευρωζώνη και το γερμανικό ευρώ. Το ευρώ, πράγματι, στα πλαίσια του χρηματο-τραπεζιτικού προσανατολισμού της δυτικής οικονομίας, έτεινε, με την άνοδό του, να υπονομεύσει την προτεραιότητα του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επί πλέον, στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής, επεδίωκαν να πλήξουν, μέσω του κουρέματος των ελληνικών δανείων, τις ευρωπαϊκές και κατ’ εξοχήν τις γερμανικές τράπεζες. Εκ παραλλήλου, στόχευαν στην εξασθένιση της Ελλάδας και του ελληνισμού, ώστε να γίνουν αποδεκτές οι βασικές στρατηγικές επιλογές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη, από τη δεκαετία του 1950 –και προφανώς πολύ περισσότερο σήμερα που η Τουρκία έχει ενισχυθεί και το Ισλάμ έχει αναδειχθεί σε αντίπαλο της Δύσης–, μέσω της παραχώρησης της Κύπρου στην τουρκική επιρροή, αποσκοπούσαν στη «δέσμευση» της Τουρκίας στη Δύση. Το Κυπριακό αποτελούσε διαχρονικά για τους Αμερικανούς το αντάλλαγμα και το ενέχυρο για τη διατήρηση του φιλοδυτικού προσανατολισμού της Τουρκίας.
Παράλληλα, οι αντίπαλοι-εταίροι τους, Γερμανοί, με βασικό εκφραστή αυτής της στρατηγικής, τον Σόιμπλε, επιζητούσαν με τη σειρά τους την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, τουλάχιστον, την καταστροφή του σχετικά ισχυρού σε όλα τα Βαλκάνια τραπεζιτικού τομέα της –και του, συγκριτικά με τα μεγέθη του νησιού, πανίσχυρου κυπριακού τραπεζικού τομέα– και τη μεταβολή της ελληνικής οικονομίας σε αποικιακό προσάρτημα της γερμανικής.
Έτσι, παρότι με αντίπαλες στρατηγικές και επιδιώξεις, οι δύο μεγάλοι παίκτες, της Δύσης συνέπεσαν ως προς τη στρατηγική υπαγωγής της Ελλάδας στα καυδιανά δίκρανα των μνημονίων. Και, στο τέλος του δρόμου, κέρδισαν και οι δύο αυτό που επιζητούσαν.
Οι μεν ΗΠΑ κατόρθωσαν να αποσταθεροποιήσουν τη ζώνη του ευρώ, μια και σε μνημόνια εισήλθαν και άλλες χώρες της ευρωζώνης και το ευρώ κατέρρευσε (από 1,4406 δολάρια ανά ευρώ, στις 31-12-2009, έπεσε στα 1,0887 στις 31-12-2015 και βρισκόταν στα 1,16 την 1η Αυγούστου 2016)[1]. Η γερμανική τραπεζική ναυαρχίδα, η Ντώυτσε Μπανκ εμφάνισε 10 δισ. ζημιές το 2015, παρά τα σχεδόν εκατό δισεκ. ευρώ που κέρδισε συνολικά η Γερμανία από την ελληνική κρίση. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας την Ανατολική Ευρώπη και κατ’ εξοχήν την ουκρανική κρίση, απέκοψαν, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, τη Ρωσία από την Ευρώπη και τον βασικό της εταίρο, τη Γερμανία, υποχρεώνοντάς την τελευταία να στραφεί και πάλι προς τον ατλαντισμό και την TTIP. Κατά συνέπεια, από ένα σημείο και μετά, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έπαψε να αποτελεί επιλογή των ΗΠΑ –αν ποτέ αποτελούσε και δεν συνιστούσε απλώς απειλή– μια και η Γερμανία είχε υποχρεωτικά προσαρμοστεί και η ελληνική κρίση είχε μεταβληθεί σε όπλο των ΗΠΑ για τον έλεγχο της ευρωζώνης εκ των έσω.
Όσο για τη Γερμανία, παρότι δεν πραγματοποίησε (ακόμα;) τον στόχο του Σόιμπλε, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, υπήρξε και αυτή κερδισμένη από την κρίση. Πρώτον, διότι όλη η ευρωζώνη προσανατολίστηκε προς τη γερμανική στρατηγική, άρα το μάθημα στην Ελλάδα απέδωσε, χωρίς να χρειαστεί η έξοδός της. Δεύτερον, διότι κατέστρεψε το τραπεζιτικό σύστημα Ελλάδας και Κύπρου, που αποτελούσαν ανταγωνιστή των γερμανικών και αυστριακών τραπεζών. Τρίτον, διότι μετέβαλε την Ελλάδα σε οικονομικό της προσάρτημα – από τον ΟΤΕ έως τα αεροδρόμια και τις τράπεζες. Και, παρεμπιπτόντως, διότι εξαφάνισε, έστω προσωρινά το αίτημα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, παρά τους ξαναζεσταμένους πρόσφατους εκλογικίστικους ψευδολεονταρισμούς του μικροαπατεώνα!
[1] Για τις ΗΠΑ, κυρίαρχη χρηματοπιστωτική δύναμη του πλανήτη και φθίνουσα βιομηχανική, η διατήρηση του σκληρού δολαρίου ως του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη διευκόλυνση των εξαγωγών μέσω του φθηνού δολαρίου. Οι αμερικανικές ελίτ προτιμούν να αγοράζουν φθηνά κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα με ένα δολάριο υψηλής αγοραστικής ισχύος και παρεμπιπτόντως να μεταβάλλουν σε πετροδολάρια τα πετρελαϊκά εισοδήματα, παρά να πριμοδοτούν τις αμερικανικές εξαγωγές. Γι’ αυτό και προτίμησαν την αποβιομηχανοποίηση των κεντρικών πολιτειών των ΗΠΑ από μια μεγάλη πτώση του δολαρίου. Βεβαίως, θα προτιμούσαν και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά αυτό είναι ανέφικτο και έτσι θα επιλέξουν το σκληρό δολάριο. Εξάλλου, και η Γερμανία τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει τη στρατηγική της χρηματοπιστωτικής ενίσχυσης και του ισχυρού ευρώ, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια, επιτυγχάνοντας μια τεχνολογική αναβάθμιση και τη συγκράτηση του εργατικού κόστους μετά το 2000, είχε κατορθώσει και τις εξαγωγές της να αυξάνει και να συσσωρεύει τεράστια κεφάλαια στις τράπεζές της. Αδιαφορώντας, προφανώς, για το ότι οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, προπαντός η Ιταλία και η Γαλλία, είχαν πληγεί καίρια από την πολιτική του σκληρού ευρώ.
20 ΣΧΟΛΙΑ
Θα συμφωνησω απολυτα με το αρθρο,πολλοι Ελληνες,εχουν μπει στην διαδικασια αυτομαστιγωματος.Μιλανε,οπως και πολλοι ξενοι για τον τεμπελη Ελληνα κλπ.Σιγουρα η χωρα,εχει παθογενειες,δεν ειμαστε τεμπεληδες,αλλα αντιπαραγωγικοι.Η κριση ομως μας ξεπερναει,ειναι κριση του Καπιταλισμου,ενος συστηματος,που εχει φτασει στο σημειο(συμφωνα με oxfam) 62 πιο πλουσιοι ανθρποι στον κοσμο,να εχουν περισσοτερη περιουσια απ οτι ο μισος υπολοιπος φτωχοτερος πληθυσμος.Αν εφταιγε η Ελλαδα,γιατι εχουν προβλημα και αλλες δυτικες χωρες;Και δεν αναφερομαι στα χρηματιστηρια(ιστορικα υψηλα),ουτε στους πλουσιους(γινονται πιο πλουσιοι),αλλα στο απλο λαο.Στην Αμερικη η κατασταση με τ American statistics,η κατασταση ειναι τραγικη για τον μεσο Αμερικανο.Δεν ειναι τυχαιο οτι στηριζεται ενας γραφικος ο Τραμπ,που λεει οτι θα κανει την Αμερικη μεγαλη.Ακομα και η επικινδυνη Κλιντον,ενω εχει πει οτι η Αμερικη ειναι μια χαρα,αναγκαζεται να πει πως θα ερθουν επενδυσεις στην χωρα.ΣΤην Αγγλια;ποιος ψηφισε brexit;οι φτωχοι Αγγλοι και αν δεν φοβοντουσαν οι ξενοι,ισως το ποσοστο να ηταν μεγαλυτερο.Λιτοτητα και αποκρατικοποιησεις,εφερε ο Καμερον.Αν η κατασταση συνεχιστει και αυτες οι χωρες θα εχουν προβλημα στα επιπεδα της Ελλαδος,ερχεται η σειρα μας,οπως παραδεχθηκε ο Τερικ Αλι,η Ελλαδα ηταν απλα ο αδυναμος κρικος.Δειτε τι γινεται στην Ιαπωνια,που εχει προβληματα εδω και περιπου 3 δεκαετιες,οι ηλικιωμενοι,ειναι το μεγαλυτερο ποσοστο κλεφτων σε μαγαζια,γιατι προτιμανε να πανε φυλακη(αν κλεψεις ενα σαντουιτς,τρως 2 χρονια) κα για να εχουν παρεα αλλα και επειδη δεν βγαινουν οικονομικα.Στην ΚΙνα,η αναπτυξη μειωνεται,επειδη δυσκολευονται να πουλησουν τα προιοντα στο εξωτερικο.Αυτο που δεν καταλαβαινουν πολλοι,ειναι οτι βρισκομαστε σε αλλη μια κριση του καπιταλισμου.Ακομα και στα 30 χρυσα χρονια του Καπιταλισμου,η δυση ηταν σε καλη κατασταση,τι γινοταν ομως στις υπολοιπες χωρες;Δεν ειναι θεμα χωρας,ουτε λαου,ειναι θεμα συστηματος,το οποιο δειχνει γαι πολλοστη φορα οτι δεν μπορει να λειτουργησει και καταληγει σε κρισεις.Στην Αμερικη,περιμενουν νεα κριση να ερθει,καταλαβαινουμε τι σημαινει αυτο.
ΥΓ1 ακομα και ο Γερμανικος λαος εχει φτωχοποιηθει,αλλα χρησιμοποιειται το παραδειγμα της χωρας μας,ωστε να συνεχισουν την ιδια πολιτικη.Αργα η γρηγορα ομως θα ερθει και σ αυτους η κριση
ΥΓ 2 οσοι σκεφτονται να μεταναστευσουν στη Δυση και εχουν μικρα παιδια,ας προνοησουν αυτα,να μαθουν Κινεζικα,αφου αν δεν γινει ενα μεγαλο μπαμ,η επομενη μεγαλη μεταναστευση θα γινει προς Ανατολη.Αργοτερα ποιος ξερει,ισως εχουμε βρει εξωγηινους και μεταναστευσουμε στον πλανητη τους και κει λογικα,δεν θα εχουν καπιταλισμο.
Φοβερή η άρνησή μας να δεχτούμε τα χάλια μας και να ρίχνουμε τη μπάλα στην εξέδρα (δηλαδή στο πρόβλημα του καπιταλισμού γενικά και σε παγκόσμιο επίπεδο). Λες και ίδια είναι τα προβλήματα (οικονομικά και εθνικής επιβίωσης) της Ελλάδας και των άλλων χωρών. Τελικά, το συμπέρασμα έρχεται αβίαστα. Κάποιος πολύ ισχυρός πρέπει να μας σώσει, είτε μια φανταστική αριστερά των λαών, είτε μια φανταστική Ευρώπη του Νότου, είτε η καλή Μέρκελ, είτε ο καλός Ομπάμα, είτε ο Πούτιν, το ξανθό γένος και οι προφητείες του Παίσιου, είτε (για πολλούς πλέον) οι Τούρκοι (πολλές τα φτιάχνουν και με πλούσιους μουσουλμάνους), είτε τέλος οι συμπατριώτες μας εξωγήινοι από τον Σείριο, που θα έρθουν να ταίσουν τον περιούσιο λαό – ζητιάνο και περίγελο της ανθρωπότητας.
Ποιος Μπάμπης είσαι εσύ; Ακόμα και ο καραφλός του Σκαί τα λέει λιγότερο “τσεκουράτα”. Δεν νομίζω φίλε Μπάμπη να έχεις διαβάσει κείμενα στο Άρδην για τις προφητείες του Παισίου, τους συμπατριώτες από τον Σείριο και λοιπά σουρεάλ ή ακόμα και από σχολιάστές του. Και επειδή λίγο πολύ όσοι διαβάζουμε επιμελώς την σελίδα συμφωνούμε σε πολλά, ας μην είμαστε τόσο τσεκουράτοι μεταξύ μας. Τα νεύρα είναι τσιτωμένα με όσα συμβαίνουν, αλλά μην βγάζουμε το άχτι μας στην σελίδα του Άρδην επειδή έχει ακόμα ανοιχτά τα σχόλια, αν θέλουμε εκτόνωση υπάρχουν σελίδες που είναι μόνο γι’ αυτό.
O Tαρικ Αλι,ειπε σε συνεντευξη του,οτι η Ελλαδα,πτωχευσε,επειδη ηταν ο αδυναμος κρικος και τωρα ερχεται η σειρα μας.Δεν ειναι Ελληνας,δεν ξερω αν γνωριζει ποδοσφαιρο να ριχνει την μπαλα στην εξεδρα,αλλα ειναι απ τους πολλους που παραδεχονται(Ριτσαρντ Γουλφ,Ρομπ Ουριε) για το παγκοσμιο οικονομικο προβλημα,που ειναι απορροια του καπιταλισμου.Κανες δεν αρνειται τις Ελληνικες παθογενειες,αλλα καλως η κακως,ζουμε σε μια παγκοσμια κοινωνια και επηρεαζομαστε απο τις αλλαγες.Αν θεωρεις οτι ειναι ΜΟΝΟ θεμα Ελλαδος,τι να πω.Τωρα οσο για τα περι σωτηριας απο αλλους,δεν ξερω ποιος τα εχει πει και τ αναφερεις
ΥΓ1 http://www.businessinsider.co.id/jhl-capital-10th-anniversary-letter-2016-8/#wCgBqTAtr2gDdgss.97
Δεν αναφερεται στην χωρα μας,αλλα δειχνει τι γινεται παγκοσμιως,καποιοι,επειδη τους φαινονται καπως δυσκολα ολα αυτα,απλα λενε οι τεμπεληδες Ελληνες και συνεχιζουν ευτυχισμενοι να ζουν στον μικροκοσμο τους.Μπορω να παραθεσω και αλλα αρθρα,αλλα αυτο,νομιζω ειναι αρκετο
Απλά, αν το πρόβλημα είναι παγκόσμιο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς οι ίδιοι και πρέπει να περιμένουμε βοήθεια από άλλους. Και επιπλέον, αν δεν αναγνωρίζουμε και δεν τονίζουμε τις παθογένειές μας δεν θα ενστερνιστούμε ποτέ ένα όραμα πραγματικής αλλαγής σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο που οι απόψεις αυτές, περί γενικής κρίσης του καπιταλισμού ή περί νέας τάξης πραγμάτων (δηλαδή περί γενικής κρίσης, που δεν εξειδικεύεται στα συγκεκριμένα και ειδικά προβλήματα, αδυναμίες και κινδύνους του ελληνισμού) εκπορεύονται κυρίως από τα μη παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας, τα οποία δεν βρίσκονται σε θέση να κατανοήσουν τις παραγωγικές αδυναμίες, ούτε είναι πρόθυμα να εγκαταλείψουν τη ραστώνη τους και να πιεστούν στα πλαίσια της υλοποίησης ενός προγράμματος πραγματικής αλλαγής του τρόπου ζωής από όλες τις απόψεις σε αυτή τη χώρα. Θα αναφέρω εδώ μερικά παραδείγματα που ίσως να δείχνουν από κάποιες απόψεις πόσο δυσκολία έχει ένα πρόγραμμα πραγματικής αλλαγής του τρόπου ζωής: Η ανάδειξη του δημογραφικού ως μέγιστου ζητήματος επιβίωσης θα αξίωνε π.χ. οι φορολογικές κλίμακες να συναρτώνται αποφασιστικά από τον αριθμό των παιδιών και την ηλικία των γονέων. Για ρώτα όμως τα μιλλούνια των άτεκνων και αυτών με ένα ή δύο παιδιά αν θα τους αρέσει αυτό. Η ενίσχυση της εθνικής μας άμυνας θα απαιτούσε θητεία τουλάχιστον 2 χρόνια και μάλιστα με στράτευση υποχρεωτικά στα 18. Για ρώτα τώρα τους πιτσιρίκους και τους γονείς τους αν τους αρέσει αυτό. Η ενίσχυση της παραγωγής θα απαιτούσε να μεταφερθούν πόροι από παρασιτικούς σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας (π.χ. για να είναι οι παραγωγικοί π.χ. αφορολόγητοι θα πρέπει άλλοι να φορολογηθούν περισσότερο. Για ρώτα πάλι τα μιλλούνια της κρατικής γραφειοκρατίας, των απασχολούμενων στον τουρισμό και τις υπηρεσίες προς ιδιώτες αν αυτό τους αρέσει. Γι’ αυτο, το πρόβλημά μας δεν είναι η εξεύρεση λύσεων και προγράμματος, αλλά η αποδοχή και ο ενστερνισμός ενός προγράμματος πραγματικής αλλαγής και απο-παρασιτοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και η αποδοχή της ανάγκης για κινητοποίηση σε έναν αγώνα εθνικής σωτηρίας.
Κατα τον κ. Καραμπελιά: “Όποιος λοιπόν, ακόμα και σήμερα, δεν έχει κατανοήσει, έστω δια της ενσυναισθήσεως, αρχικά, το γιατί οι μεγάλες δυνάμεις μας έσπρωξαν στην κρίση μάλλον πάσχει από κάποιο είδους ξενόστροφου στραβισμού.”
Λάθος κατα την ταπεινή άποψή μου και μάλλον μιά θεωρία συνομωσίας εύκολα να γίνει αποδεκτή απο τον αναγνώστη.
Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας κυρίες και κύριοι. Με δανεικά διορίστηκαν επι δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστα κομματόσκυλα στο δημόσιο. Με δανεικά δόθηκαν επι δεκαετίες συντάξεις σε εκατοντάδες χιλιάδες τεμπέληδες ηλικίας 50 ετών. Εμείς οι ίδιοι επι δεκαετίες αρνούμαστε να πληρώνουμε τους φόρους που μας αναλογούν.
Πώς να μην χρεοκοπήσουμε;
Το αν οι μεγάλες δυνάμεις είχαν προβλέψει τη κρίση και την εκμεταλλεύονται για τους δικούς τους σκοπούς είναι άλλο θέμα.
Προφανως δεν ξερεις να διαβαζεις.Μιλησα και για ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ παθογενειες(και πρωτος απ ολους τις εχει αναφερει ο Γ.Κ.),που προφανως πρεπει να λυθουν,αυτο δεν αναιρει το παγκοσμιο συστημα που ζουμε.Eπισης αν θυμαμαι στα μνημονια μπηκαμε,επειδη καποιος πολιτικος απατεωνας,εκανε στην αρχη σοσιαλιστικη πολιτικη,ο Θεος να την κανει,αποφασισε να διογκωσει το ελειμα και ν αλλαξει τον τροπο μετρησης του,μιλαγε για Τιτανικους κλπ.Βλεπεις λοιπον οτι το θεμα ειναι αρκετα πολυπλοκο,μην τα κανουμε ολα μαυρο η ασπρο
Αν θυμαμαι καλα,δανεικα παιρνουμε για να πληρωνουμε τα χρεη των τραπεζων.Που αναφερεται αυτο στον καπιταλισμο;Οσο για τα υπολοιπα που λες ισχυουν,αλλα αυτο δεν αναιρει τον παγκοσμιο παραγοντα.ΚΑνεις δεν μιλησε για θεωρια συνομωσιας,απλα περιγραφη της παγκοσμιας πραγματικοτητας
Ο κος Καραμπελιάς υποδεικνύει την χρηματιστηριακή κρίση το 1999 και την απώλεια κεφαλαίων στους μικρομεσαίους επενδυτές σαν την γενεσιουργό αιτία της οικονομικής δυσπραγίας κατόπιν, πχ κόκκινα δάνεια.
Ναι, αλλά τότε απο πού βγήκαν τα 20 δις ευρώ που έχουμε ΣΗΜΕΡΑ θαμμένα κάτω απο τα στρώματά μας;
Απο πού βγήκαν τα διακόσια δις που βγάλαμε σε καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού;
ΔΕν ξερω αν ειναι 20 δις,αυτο που ξερω,οπως και ολος ο κοσμος,οτι τα δανεια αυξηθηκαν μετα το χρηματιστηριο.Αυτο το παραμυθι με τα 20δις στα στρωματα,ακομα και αν ισχυει ο αριθμος,δεν σημαινει οτι ειναι κατανεμημενα σε ολους.ΤΟ ιδιο ισχυει και για τις καταθεσεις.ΔΕν ξερω κανεναν στο κοντινο μου περιβαλλον που να εχει λεφτα στο στρωμα του,ουτε να εχει βγαλει λεφτα στο εξωτερικο.Αυτο μου θυμιζει,οτι πηραμε δανεια για να παμε διακοπες στην Μυκονο.Ναι καποιοι τα εκαναν ολα αυτα,δεν σημαινει οτι ο ολος ο πληθυσμος εκανε αυτες τις κινησεις που λες(στρωμα,εξωτερικο)
To ότι είναι οι έλληνες αντιπαραγωγικοί, δεν μπορού να να φτιάξουν δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και το πολιτικό τους σύστημα είναι πελατειακό και πολωτικό είναι οι βασικοί αξονες του προβλήματος. Γι’αυτό το μέγεθος και η διάρκεια της κρίσης. Εμπρος στις ελληνικές παθογένειες τα προβλήματα του παγκόσμιου καπιταλισμού και η διαχείριση της κρίσης είναι δευτερευοντες αιτίες που ΄μας αποπροσανατολίζουν από τις κύριες. Ο Γ.Κ θυμίζοντας το παθιασμένο αντιμνημονιακό του παρελθόν αναφέρεται έντεχνα στις ευθύνες του ανεπαρκούς Παπανδρέου, σε γεωπολιτικά υπαρκτά παιχνίδια και σε συνομωσίες της κακιάς πάντοτε Δύσης. Αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι τα μνημόνια (χρεωκοπία) ΔΕΝ ήταν αναπόφευκτα. Ουτως η άλλως ο χώρος του Αρδην δεν λερώνει τα χέρια του για να ψάχνει μειγματα οικ. πολιτικής ή άλλες τεχνικές διερευνήσεις. Ο ελληνικός παρασιτισμός δεν πολεμιέται με το εθνολαικιστικό υπόδειγμα. Ας το πούμε καλύτερα: ο ελληνικός χώρος είναι μάλλον ακυβέρνητος παρά αποικιούμενος
Σωστός.
Συμφωνώ απολύτως με το άρθρο.
Διαφωνώ όμως με το σχόλιο του Χρίστου ο οποίος κοιτάζοντας το δέντρο χάνει το δάσος.
Αγαπητέ Χρίστο απειλούμαστε με πνευματικό και κατα συνέπεια εθνικό αφανισμό.
Προφανως δεν ξερεις Ελληνικα,δεν ανεφερα πουθενα οτι δεν εχουμε μεγαλο προβληαμ σαν χωρα,μεγαλυτερο ισως απ τον καθενα.Απλα συμφωνησα και σχολιασα αυτο που εγραψε ο Γ.Κ.:
.Πως γινεται να συμφωνεις με το αρθρο,αλλα να διαφωνεις με το δικο μου σχολιο;
Το προβλημα δεν ειναι μονο Ελληνικο,αλλα συστημικο και παγκοσμιιο.ΤΟ αποτελεσμα σ εμας ειναι ν απειλουμαστε με αφανισμο.Που αρνηθηκα το φταιξιμο το δικο μας;
.Αυτο εγραψα στο πρωτο μου,τεραστιο και κουραστικο ισως,σχολιο μου.Δειχνω να μην αναγνωριζω το Ελληνικο προβλημα;ειπα πουθενα οτι δεν κινδυνευουμε;Επειδη η πλειοψηφια,μιλαει μονο για τις ΕΛληνικες παθογενειες,ειπα να σχολιασω το παγκοσμιο οικονομικο συστημα.Τι να πω παλι;περι τεμπεληδων δανεικων κλπ;αυτα ειναι γνωστα και τα εχουμε πει αρκετες φορες.
Κουβεντιάζουμε για την παγκόσμια κρίση, λες και αποτελεί ένα εσωτερικό αφήγημα, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης μνημονιακών-αντιμνημονιακών. Το πόσο δεν αποτελεί αντικείμενο κάποιας υποτιθέμενης “συνομωσιολογίας” το αποδεικνύει το γεγονός ότι συζητείται από ολόκληρο τον πλανήτη από το 2008 κι έπειτα –και προφανώς όχι μόνον από τις “μη παραγωγικές τάξεις” στην χώρα μας. Μόνον εδώ, και δυστυχώς κάτω από αυτό το κείμενο, αμφισβητείται αυτό το γεγονός, σε μια συζήτηση που –να με συγχωρείτε– είναι αστεία.
Όπως αστείος είναι και ο ισχυρισμός του κ. Γεωργιάδη ότι τα “προβλήματα”(sic!) του παγκόσμιου συστήματος είναι “δευτερεύοντα” μπροστά στις ελληνικές παθογένειες. Δηλαδή, για να τον κάνουμε συγκεκριμένο τον ισχυρισμό του, θα πρέπει άραγε να θεωρήσουμε ότι η παγκόσμια γεωπολιτική κρίση, η οποία προκάλεσε όλα αυτό το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, είναι “δευτερεύουσας σημασίας” μπροστά στις ελληνικές παθογένειες; Δηλαδή, υπάρχουν δύο πλανήτες –ο πλανήτης “ελλάς” και ο πλανήτης των υπολοίπων– και αυτές οι δύο πραγματικότητες δεν επικοινωνούν…
Δεύτερον, το γεγονός ότι χρεοκοπήσαμε επειδή ακριβώς υιοθετήσαμε αυτό το καταστροφικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών είναι επίσης κοινός τόπος. Ο διάβολος, όμως, βρίσκεται στις λεπτομέρειες, δηλαδή στη διαχείριση της κρίσης, ιδίως κατά την πρώτη φάση που ξέσπασε. Εκεί αποδίδονται οι εγκληματικές ευθύνες του ΓΑΠ. Προφανώς, θα έπρεπε να υιοθετηθεί κάποιο πρόγραμμα προσαρμογής, καθώς και πολιτικές λιτότητας — ωστόσο, η χώρα διατηρούσε, κατά τα πρώτα βήματά της μέσα στην κρίση, περιθώριο πολλών κινήσεων και επιλογών, καθώς και μεγαλύτερη αυτοδυναμία· αυτήν ακριβώς υπονόμευσε ο ΓΑΠ με τις επιλογές του, και γι’ αυτό ευθύνεται για την εξέλιξη της κρίσης.
Από την άλλη, βέβαια, το ίδιο το κόμμα του ΓΑΠ, που πολιτεύτηκε επί τριαντακονταετία βάσει της αντίληψης “λεφτά υπάρχουν”, είναι ο κύριος υπαίτιος αυτών των “παθογενειών” τις οποίες όλοι στηλιτεύετε. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ο αρχιτέκτονας του φαύλου μοντέλου που μας χρεοκόπησε — ας μην λέμε ξανά και ξανά κοινοτοπίες.
Άρα; Άρα, δυστυχώς, η συζήτηση είναι πολύ κατώτερη του πήχη που θέτει το ίδιο το άρθρο, το οποίο διόλου δεν αντιπαραβάλλει εσωτερική παρακμή, παγκόσμια κρίση, και τις μεθοδεύσεις των κύριων υπαίτιων της ελληνικής τραγωδίας. Απλά τις συνθέτει σε μια ενιαία ερμηνεία.
Υ.Γ. Το άρθρο έχει Α΄ και Β΄ μέρος. Τώρα, πώς κάποιοι προσπαθούν να συναγάγουν τελικά συμπεράσματα διαβάζοντας μόνο το Α΄ μέρος, αυτό είναι μυστήριο…
@Γιώργος Ρακκάς
Ο ΓΑΠ έκανε ό,τι κάνανε δεκαετίες οι προηγούμενοι και ό,τι κάνανε και οι επόμενοι. Έριξε όσα βάρη μπορούσε στις επόμενες γενιές. Εξού και τα πακέτα διάσωσης. Αν δεν το έκανε θα αντιμετώπιζε -αντί της σταδικής πτώσης που είδαμε- μια απότομη πτώση λόγω εξισορρόπησης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αποτέλεσμα, θα έχανε την γλυκιά εξουσία. Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι εκτός του χρέους που φορτώθηκαν οι επόμενες γενιές ναρκοθετήθηκε και η όποια μελλοντική ανάκαμψη. Εύγε. Σε όλους μας.
Συμφωνώ λοιπόν με τον Μπάμπη. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Άγρια Κύματα. Και οι επιλογές είναι απλές. Ή βγαίνεις εκτός καπιταλισμού όπως η Βόρεια Κορέα (οι οποίοι έχουν μια Κίνα να τους ψευτοστηρίζει) ή προσπαθείς να καβαλήσεις τα κύματα όπως πχ κάνουν η Δανία, η Νέα Ζηλανδία, η Ολλανδία. η Σιγκαπούρη, η Αυστρία ή αφήνεσαι να σε χτυπήσουν κάτω σαν χταπόδι. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Εμείς έχουμε επιλέξει το τελευταίο. Και οι πολιτικοί μας είναι πολύ ικανοί στο να σώζουν τους εαυτούς τους…
@npo
Δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ σαν τις χώρες που ανέφερες (Δανία, Νέα Ζηλανδία, Ολλανδία, Σιγκαπούρη, Αυστρία). Μπορούμε όμως να ρίξουμε το επίπεδο της κατανάλωσής μας, να το περιορίσουμε σε ελληνικά προιόντα, να αυξήσουμε το επίπεδο της παραγωγής μας (προς την κατεύθυνση της παραγωγής προιόντων υψηλής αξίας μέσω έντασης εργασίας υψηλής ειδίκευσης) και την εργατικότητά μας, να ενισχύσουμε άμεσα και αποφασιστικά τη δημογραφία μας, να πετάξουμε τα σκουπίδια – ιδέες που καταναλώνουμε (αριστερά, νεοφιλελευθερισμός, διεθνισμός, ευρωκεντρισμός κτλ.) και να γίνουμε ελληνοκεντρικοί όπως τα λαικά στρώματα πριν από το 1945. Το επίπεδο διαβίωσης θα είναι πάντως πολύ πιο κάτω από το σημερινό και η σκληρότητα και ένταση της προσπάθειάς μας (κάθε είδους) πολύ μεγαλύτερη.
Μπροστά μας είναι είτε η μετανάστεση και η οριστική ιστορική εξαφάνιση του ελληνισμού, είτε πόνος, δάκρυα και ιδρώτας.
Eιχε πει ο Ομπαμα,οτι πιστευω στην Αμερικανικη ιδιαιτεροτητα,οπως ο Βρετανος πιστευει στην Βρετανικη οπως και ο Ελληνας πιστευει στην Ελληνικη,ασχετα με το τι εκανε μετα.Αυτο ομως ειναι η ουσια,να πιστεψουμε στην Εληνικη ιδιαιτεροτητα,να μην κοιταμε να γινουμε οπως οι αλλες χωρες,να κοιταμε να γινουμε Ελλαδα,να αγαπησουμε την Ελλαδα και μονο την Ελλαδα,οχι με σωβινιστικο τροπο,αλλα με τον τροπο που ειπε ο Ομπαμα.Και θα συμφωνησω με τον Μπαμπη,αυτα που προτεινει,μπορουμε και πρεπει να τα κανουμε.Και το σημαντικοτερο,να ειμαστε ενημερωμενοι και να ξερουμε πως λειτουργει το συστημα.Οι Αθηναιοι,ηθελαν να φτιαξουν εναν πολιτη που γνωριζει τι γινεται,πνευματικη αναπτυξη.Αυτο εμεις δεν μπορουμε να το κανουμε,αφου πρεπει να δουλεψουμε,δεν εχουμε τους δουλους,αλλα πρεπει να ξεφυγουμε απ το αλλο ακρο που ειμαστε και μας εχει οδηγησει στην παρακμη και να εχουμε σαν πρωθυπουργο τον Τσιπρα και τον Φιλη υπουργο Παιδειας(!!!!!!!!!!!).
Εχει δημιουργηθει ενα νεο εθνος,που λεγεται ΑΓΟΡΕΣ(και δεν αναφερομαι στις λαικες),με δικτατορες(οχι τον Πουτιν η τον Τσαβες) τους κεντρικους τραπεζιτες και θρησκεια το περιφημο αορατο χερι.Η χωρα μας,με τις πολλες παθογενεις,δανειστηκε λεφτα για να σωσει τις τραπεζες της.Το ιδιο κανουν και αλλε χωρες,Αμερικη-Αγγλια- Ιαπωνια κλπ με την διαφορα οτι εχουν δικη τους Κεντρικη Τραπεζα και μειωνουν επιτοκια,ουσιαστικα κοβουν χρημα,το οποιο παει στο χρηματιστηριο και σε offsore τραπεζικους λογαριασμους,ουσιαστικα εχει φτιαχτει μια φουσκα(με τεραστια οικονομικη ανισοτητα,που ολο μεγαλωνει.Πως γινονται πιο πλουσιοι καποιοι σ εποχη κρισης;).Ολα αυτα που γινονται και δω,με την διαφορα οτι γινονται με χρηματα των πολιτων,απο που μας εχουν ερθει;η γιατρια του Ελληνικου προβληματος ποια ειναι;τα μεγαλα κεφαλια τι κανουν;ιδιωτικοποιησεις,στην Αγγλια ο Καμερον που εφτασε στα επιπεδα της Θατσερ ειναι σπιτι του,ενω στην Αμερικη το φιλελευθερο κομα,δεν παιρνει καν μερος στα ντιμπειτ.Ακολουθουμε λοιπον μια τακτικη,που με μικρες παραλλαγες ακολουθειται,χωρις αποτελεσμα σε αλλες χωρες.Δεν ειμαι προτεσταντης να ζηταω να αυτοτιμωρηθω επειδη δεν τα εκανα σωστα,επειδη ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ,ακολουθησα το παραδειγμα τοης δυτικης φουσκας.Κοιταω λοιπον τι φταιει και πως θα διορθωθει και τι βλεπω ;μειωση δημοσιων επενδυσεων(ενω την ιδια στιγμη ζηταω ιδιωτικες,χωρις να γνωριζω οτι πρωτα επενδυει το κρατος και μετα ερχεται ο ιδιωτης.Οι Αμερικανοι,ζητανε πως θα ξαναφερουν αναπτυξη οι πολιτικοι τους,δεν το ζητανε απ το αορατο χερι της αγορας),μειωση χρηματοδοτησης της ερευνας απο τα ΔΗΜΟΣΙΑ ιδρυματα(σκοπευουν να μας φερουν charters schools,οπως στην Αμερικη;).Για οσους δεν γνωριζουν, to hardware τoy I-Pad,δεν το ανεπτυξε η εταιρεια,αλλα το πηρε ετοιμο απο τα κρατικα ιδρυματα.Εμεις εδω λεμε,ιδιωτικοποιηστε τα ολα, το κρατος δεν χρειαζεται πουθενα,ποναει κεφαλι κοψτε κεφαλι.Ας αφησουμε λοιπον τις υπαρκτες παθογενειες,ας δουμε τι αποτυχημενες πολιτικες ακολουθουνται και ας δουμε τι μπορει να γινει για το παρον και το μελλον αυτης της χωρας.
Η δική μου η άποψη είναι ότι όσο ψάχνετε ποια είναι η κύρια αιτία για την κρίση στην Ελλάδα δεν θα την βρείτε. Όλες έπαιξαν τον ρόλο τους ωστόσο είναι πολύ χρήσιμο να ψάξει κανείς πως οι συνταγές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης έγιναν ουσιαστικές επιλογές. Επίσης, είναι χρήσιμο κανείς να δει πως καταλήξαμε ως εδώ, πως δημιουργήθηκε το χρέος, πως το έλλειμμα. Ήταν καθαρά θέμα επιλογής οικονομικού συστήματος, ήταν επιβολές από έξω ήταν δικές μας επιλογές. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βρεθεί μια πυξίδα, μια κατεύθυνση και μια σταθερά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η σταθερά είναι το κράτος. Τι είναι το κράτος πρέπει να ρωτήσουμε και αν δεν συμφωνήσουμε στο τι είναι το κράτος δεν έχουμε σταθερά. Στην Ελλάδα δεν έχουμε τίποτα από τα τρία. Ξέρουμε τι είναι οι Έλληνες ως κοινωνία ως πολιτισμός, ξέρουμε ότι ναι έχουμε ρίζες στην αρχαιότητα ότι όλα αυτά σώθηκαν και μέσα στον χριστιανισμό ύστερα από πόνο και αίμα, αλλά δεν ξέρουμε τι είναι η Ελλάδα γιατί δεν έχουμε αποφασίσει το είναι η Ελλάδα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποξένωση του Έλληνα από το ελληνικό κράτος την αποξένωση του Έλληνα από την πολιτεία. Όταν δεν έχεις σταθερά δεν έχεις και συλλογική κατεύθυνση δεν έχεις και πυξίδα και δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας σε αυτό το ζήτημα. Έχουμε κάνει το σφάλμα και έχουμε βάλει τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό πάνω από το κράτος μας. Κομμουνισμός ή καπιταλισμός χωρίς εθνική ταυτότητα ξεκάθαρη σημαίνει την κυριαρχία του υλικά πιο δυνατού. Δεν υπάρχει συλλογικότητα έξω από το έθνος που να μπορεί να αντισταθεί στον καπιταλιστή είτε είναι φεουδάρχης είτε είναι βιομήχανος. Το έθνος είναι πολιτιστικό φαινόμενο και αυτό που λέμε σήμερα έθνος κράτος δεν σημαίνει ότι όλα τα κράτη έχουν την ίδια υπόσταση και τον ίδιο λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν έθνη κράτη που πρώτα δημιουργήθηκε το κράτος και έπειτα το έθνος όπως η Αμερική και η Ιταλία και υπάρχουν και κράτη που δημιουργήθηκαν για να εκφραστεί πολιτικά κάποιο έθνος όπως το Ισραήλ. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση ανήκει και το ελληνικό κράτος ύστερα μάλιστα από την μικρασιατική καταστροφή και την γενοκτονία των Ποντίων αλλά και τα συνεχόμενα πογκρόμ στην Ασία και την Αίγυπτο όπου όλοι οι Έλληνες με ελάχιστες εξαιρέσεις μαζεύτηκαν σε αυτό το κράτος. Θα μπορούσε να είναι διαφορετική η ιστορία χωρίς τα παραπάνω αλλά αυτό έχουμε τώρα. Ωστόσο, βλέπουμε ότι πολλοί αφαίρεσαν από την μνήμη τους αυτή την πραγματικότητα λέγοντας πως η Ελλάδα είναι εφεύρεση του διαφωτισμού πως η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν καλή και άλλες τέτοιες αφηγήσεις βρήκαν τον δρόμο τους και χρησιμοποιήθηκαν για να διαβρώσουν την ελληνικότητα του κράτους και την σύνδεσή του με το έθνος. Βρήκαν ευήκωα ώτα σε ελίτ και λαό πολλές φορές και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Η αποκοπή από το κράτος που έλαβε χώρα μετα τη δεκαετία του 50 έκανε εφικτή την ύπαρξη πολιτικών που ουσιαστικά σκλάβωναν το έθνος και είχαν ως συνέπεια τις καταστροφές που ζούμε σήμερα. Η αποκοπή του Ελληνισμού από το ελληνικό κράτος ξεκίνησε να λαμβάνει ουσιαστικά σάρκα και οστά με την μικρασιατική καταστροφή και δυστυχώς με μόνη αναλαμπή το όχι του Μεταξά το κράτος και οι κρατικές ελιτ ασχέτως παράταξης έκαναν το παν να αποκόψουν το κράτος από το έθνος. Μέχρι την μικρασιατική καταστροφή υπήρχαν διάφορες ερμηνείες της μεγάλης ιδέας και έτσι εξαναγκάζοταν αυτοί οι κρατιστές αντεθνιστές να υπακούουν στο έθνος εντέλει μετά όμως οι κρατιστές βγήκαν από πάνω γιατί έπεσε διχόνοια στον ελληνικό λαό και χάθηκε η ομοψυχία. Εκεί έπεσε η σπορά του ανθελληνισμού για πολλούς και διάφορους λόγους. Έτσι έγινε ανεκτό το να κλέβεις το κράτος, το να βλέπεις το κράτος μαγαζάκι, την καρέκλα αυτοσκοπό. Όταν χάθηκε η σταθερά χάθηκε και η συλλογική πυξίδα και η κατεύθυνση. Για τον Γιωργάκη δε σήμαινε τίποτα αυτό που έκανε γιατί δεν έχει πατρίδα όπως έχει πολλάκις δηλώσει ο ίδιος, για τον Καραμανλή δε σήμαινε τίποτα να πει ότι η Κύπρος πέφτει μακριά γιατί άλλο Κύπρος άλλο Ελλάδα δεν τον ενδιαφέρει ο Ελληνισμός, για τον Αλέξη δεν σημαίνει τίποτα να χτίσει την κομματική του μηχανή στις πλάτες των Ελλήνων γιατί το κράτος είναι μηχανισμός εξουσίας για να εξουσιάζει τους κατοίκους του χώρου που λέγεται Ελλάδα τυχαία και όχι γιατί μένουν Έλληνες εδώ πάνω. Αυτή η έλλειψη πατριωτισμού και αγάπης για το έθνος, και εδώ θέλω να γράψω πως αγάπη για την πατρίδα και το έθνος δεν συνεπάγεται μίσος για άλλα έθνη, έκαναν εφικτές τις πράξεις και τις πολιτικές υποδούλωσης των Ελλήνων και της Ελλάδος. Αυτές οι νοοτροπίες έχουν βρει ερείσματα και στην ευρύτερη κοινωνία, ωστόσο η αλήθεια παραμένει, αυτές οι λογικές έχουν μια συνέπεια και μόνο, τον ακρωτηριασμό της Ελλαδός και του Ελληνισμού προς όφελος άλλων κρατών και εθνών όπως έχει γράψει ο Κονδύλης. Αν δεν βρούμε τι κράτος θέλουμε αν δεν βρούμε τη σταθερά μας δεν μπορούμε να φτιάξουμε κατεύθυνση. Αυτή τη στιγμή επειδή το ελληνικό κράτος είναι ρευστό σαν έννοια κάποια συγκεκριμένα κέντρα εκμεταλλεύονται την κατάσταση και έχουν δημιουργήσει την μεταναστευτική κρίση την οποία βλέπουν ως μηχανισμό ελέγχου του ελληνικού χώρου και ίσως μερικοί να τον βλέπουν και ως μηχανισμό διαμελισμού. Αν είχαμε σταθερά το ελληνικό κράτος να είναι ο δότης του ελληνικού πολιτισμού και να είναι ο μηχανισμός αναπαραγωγής του Ελληνισμού δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα όσον αφορά τους μετανάστες και δεν θα είχαμε και κανένα οικονομικό πρόβλημα. Τα πετυχημένα κράτη ειναι εκείνα που έχουν ισχυρό μηχανισμό αναπαραγωγής της ταυτότητας τους όπου η ταυτότητα δεν παραμένει σταθερή αλλά αλλάζει κρατώντας τις παραδοσιακές της ρίζες. Αν δεν ξαναβρούμε τον Ελληνισμό μέσα μας δεν θα βγούμε από την κρίση τουλάχιστον ως Έλληνες και άρα ως ελεύθεροι άνθρωποι μπορεί να βρούμε κάποιο άλλο επιχρυσωμένο χαπάκι για να δικαιολογήσουμε τον ακρωτηριασμό του έθνους μας προς όφελος άλλων εθνών αλλά το ποτηράκι με το φαρμάκι της υποδούλωσης θα το έχουμε πιει