Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Έτσι περιγράφεται «ο χορός του Ζαλόγγου» στη χθεσινή έκδοση (ένθετο) του ΒΗΜΑΤΟΣ με τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 1770-1871», (τόμος 1 /Β΄) από την πανεπιστημιακό Βάσω Ψιμούλη. Και να τι γράφει για το Κούγκι: «Την ίδια ημέρα, 16 Δεκεμβρίου 1803, πρέπει να χρονολογηθεί και η ανατίναξη του καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.»
Δύο μόνο παραδείγματα από την ακαταπόνητη προσπάθεια «απομυθοποίησης» της ελληνικής ιστορίας από την αποδομητική σχολή των «νέων ιστορικών» που χτίζοντας τα τελευταία χρόνια το δικό της αφήγημα θέλει να μας επιβάλει και το πότε διαμορφώθηκε η ελληνική εθνική συνείδηση: «Στο ΛΥΚΑΥΓΕΣ του 19ου αιώνα, σε συνθήκες διαμόρφωσης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, …..» (Β. Ψιμούλη).
Για όσους δεν το γνωρίζουν, τέτοιες απόψεις κυριαρχούν πλέον σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στις αρχισυνταξίες (βλ. ΣΚΑΪ), στους εκδοτικούς οίκους και στις επιφυλλίδες των κυριακάτικων εφημερίδων (βλ. ΒΗΜΑ, «νέες εποχές»). Συγχρόνως όμως διαπερνά, οριζοντίως και καθέτως, όλο το κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και τις παρέες των περισσότερων διανοουμένων.
Πριν μερικά χρόνια ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς έγραψε μια μελέτη («Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011) καταρρίπτοντας όλες τις εθνοαποδομητικές απόψεις της κας Β. Ψιμούλη που περιλαμβάνονταν στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες» (Εστία, 2006). Όμως φαίνεται στην Ελλάδα πως «ο βιασμός των ιστορικών στοιχείων» συνεχίζεται σταθερά και αμετάβλητα, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Γι αυτό κι ενόψει της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 θα δούμε πολλές εκδοτικές προσπάθειες «απομυθοποίησης», αρχής γενομένης από την ίδια την 25η Μαρτίου και το κρυφό σχολειό. Άλλωστε, η επιλογή της κας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ως επικεφαλής της επιτροπής εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 τα λέει ΟΛΑ.
3 ΣΧΟΛΙΑ
Ωραία τα γράφετε. Αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα, διότι παντού στα ΑΕΙ, εν προκειμένω στα τμήματα θεωρητικών σπουδών, κυριαρχούν τα τελευταία 40 χρόνια μέσω του …αξιοκρατικού !, θεσμού της εσωτερικής εξέλιξης οι προοδευτικοί γενικά.
Και κάτι άσχετο (ίσως σχετικό): Υπάρχει καμία έρευνα ώστε να βγει ένα συμπέρασμα σχετικά με το τι μαθητές ήσαν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο οι πανεπιστημιακοί;
Θα πει αντιτείνει κάποιος: Έχει σημασία το αν κάποιος, που έφτασε να γίνει καθηγητής σε Ελληνικό ΑΕΙ ή σε Ελληνικό ανωτατοποιημένο ΤΕΙ ήταν κάτω του μετρίου ή συχνά αδύνατος μαθητής;
Ναι, έχει σημασία, μεγάλη σημασία.
Υ.Γ. Στο προοδευτικοί ποτέ δε βάζω εισαγωγικά δεχόμενος ως αληθή την ψευδή δήλωση ανθρώπων, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται με αυτό το επίθετο.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ,ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΩ ΦΛΕΓΟΝ ΖΗΤΗΜΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΩΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Εγώ ένα ξέρω: αν δεν ήταν ο γιος του Φώτου Τζαβέλλα , ο Κίτσος , με τους Σουλιώτες του να απελευθερώσει το 1828 την κεντρική Στερεά , η ανωτέρω “ιστορικός” που αποδομεί και ευτελίζει τόσο χυδαία τον αγώνα των Σουλιωτών, θα ήταν “καθηγήτρια” μάλλον στο Εσκι Σεχήρ…
Πάντως το βιβλίο της η ΠΟΛΙΤΕΙΑ το διαφημίζει αρκούντως ως κατωτέρω:
ΣΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ
ΨΙΜΟΥΛΗ Δ. ΒΑΣΩ
Κωδ. Πολιτείας: 1710-1684
Παρουσίαση:
Η ιστορία του Σουλίου είναι ταυτόχρονα έμβλημα, μύθος και πραγματικότητα. Το υποδειγματικό, από επιστημονική άποψη, βιβλίο της Βάσως Ψιμούλη αναδεικνύει κυρίως την πραγματικότητα. Από την ταραγμένη εποχή του 14ου αιώνα, εποχή των δεσποτάτων και των τοπικών αριστοκρατιών, των αλβανικών και των σερβικών διεισδύσεων ή μετακινήσεων έως τις ιδιότυπες ορεινές κοινότητες του οθωμανικού κράτους. Από το καθεστώς της εσωτερικής οργάνωσης των ορεινών κοινοτήτων, το καθεστώς της εκτεταμένης αντεκδίκησης και της προστασίας των αόπλων από τους ενόπλους έως τις δύσκολες σχέσεις που συντηρούν αυτές οι κοινότητες με άλλους θεσμούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και με την ίδια την οθωμανική διοίκηση. Καμιά φορά και με ξένες δυνάμεις, όπως ήταν η Βενετία, η Γαλλία, η Ρωσία. Η παρακολούθηση αυτών των σχέσεων αναδεικνύει άλλωστε και μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τη λειτουργία του οθωμανικού κράτους και τις κοινωνίες των διαφορετικών πληθυσμών του.
Οι διαρκώς ανανεούμενες συμμαχίες, οι ανατροπές του συσχετισμού των εσωτερικών δυνάμεων -κοινότητες, αρματολίκια, πασαλίκια, γενίτσαροι, κεντρική διοίκηση- οι βαθιές και συχνά αξεπέραστες αντινομίες τους εμφανίζονται και παρακολουθούνται σ’ όλον τους το δυναμισμό και την ποικιλία.
Η ίδια η κλασική ιστορία της σουλιώτικης σύγκρουσης με τον Αλή Πασά, που οδήγησε και στην αποδιάρθρωση της ορεινής κοινότητας, ερευνάται σε όλες της τις λεπτομέρειες· ως προς όλα τα επίδικα και σκοτεινά αντικείμενα της· φωτίζεται από την εσωτερική λογική της, μέσα στο πλαίσιο και τους κώδικες της, ώστε να γίνει κατανοητή ως μέρος μιας πραγματικής ιστορίας και όχι ως μέρος μιας ιστορίας που κατασκευάστηκε εκ των υστέρων για άλλες ανάγκες και άλλα εμβλήματα. Η ιστορία των Σουλιωτών αποκτά μια νέα συγκινητική διάσταση όταν, μετά την ήττα τους, θα διασκορπιστούν ως πρόσφυγες στα Επτάνησα, αρχικά, και στην επαναστατημένη Ελλάδα λίγο αργότερα. Θα ενταχθούν έτσι, μετά από νέες περιπέτειες, στο σώμα και την ιδεολογία του ελληνικού κράτους, όπου και θα γνωρίσουν μια νέα και εμβληματική ιστορία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τα συμπεράσματα δικά σας… Απλά τρέμω στην ιδέα του τι θα ακούσουμε σε δύο χρόνια στην επέτειο για τα 200 χρόνια της Επανάστασης!