Από το Άρδην τ. 86, Ιούνιος-Αύγουστος 2011
[εκδόσεις Νησίδες, 2011, σσ. 650]
Η έννοια της Ιστορίας και η σημασία της για μας έχει αναδυθεί από τη εξελικτική διαδικασία της σχέσης μας με τη Φύση.
Για τον αρχαίο κόσμο η θέση του ανθρώπου στην ιστορία ήταν ταυτόσημη με τη θέση του μέσα στη Φύση, μια θέση αποδοχής της ανάγκης και της ειμαρμένης τις οποίες έθετε το κοσμικό είναι1.
Τ ο 638 ο πατριάρχης Σωφρόνιος παραδίδει την Ιερή πόλη στους Άραβες. Είναι μια σημαδιακή ημερομηνία για την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη της περιοχής. Ο χριστιανισμός υποχωρεί και το ισλάμ πέφτει πάνω στους κατακτημένους λαούς σαν θεϊκή αστραπή. Η εξάπλωση των Αράβων και του ισλάμ είναι ένας χείμαρρος που η οργανωμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία θα αντιμετωπίζει αιμορραγώντας από τότε μέχρι την τελική της πτώση, το 1453, από τους Οθωμανούς Τούρκους. Και, για να μην το ξεχνάμε, την αιμορραγία αυτή των Ελλήνων επιδεινώνει η Δύση η οποία, το 1204, θα καταφέρει το θανάσιμο κτύπημα εναντίον μας! Η Ελλάδα άντεξε πάνω από 1000 χρόνια επιθέσεις από Βορρά, Ανατολή και Δύση. Η τελική της πτώση το 1453 επιτελέστηκε κάτω από τα αδιάφορα όμματα της Δύσης. Με τη σειρά της η «λαμπρή» Δύση που μόλις αρχίζει να αφυπνίζεται με την Αναγέννηση και τον Φωτισμό, θα ορμήσει, με την πιο βίαιη διάσταση που γνώρισε μέχρι τότε η Ιστορία προς τον νέο κόσμο, τον οποίον θα λεηλατήσει ανελέητα και βάρβαρα. Ο αμύθητος πλούτος που θα αρπάξει από τις νέες γαίες θα της δώσει ζωή μέχρι σήμερα.
Σήμερα, με τις ΗΠΑ επικυρίαρχη δύναμη, η εικόνα του κόσμου είναι σκοτεινή, το αύριο απροσδιόριστο και ο πλανήτης μοιάζει να πνέει τα λοίσθια. Φαινόμενο του θερμοκηπίου, τρομοκρατία και πόλεμος είναι οι τρεις λέξεις που περιγράφουν την κατάσταση.
Σ αυτό το ιστορικό πλαίσιο κινείται το βιβλίο του Νικόλαου Μπινιάρη Το κάλεσμα της ερήμου. Είναι ένα θρίλερ για το ισλάμ, το Ισραήλ, την αυτοκρατορία των ΗΠΑ, τη χωρίς γνώμη και πρωτοβουλίες ΕΕ, τη μουγκή Ελλάδα και μία αληθινή Αραβική Άνοιξη, που θέτει υπό αμφισβήτηση το πλανητικό κατεστημένο αλλά και την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Μια επανάσταση στη Σαουδική Αραβία βάζει σε κίνδυνο τη ροή πετρελαίου και επομένως την οικονομία της Δύσης. Στην Ουάσιγκτον –στη Νέα Βασιλεύουσα– επικρατεί πανικός. Ο εκπρόσωπος της ΕΕ ταξιδεύει επειγόντως προς τη Νέα Βασιλεύουσα για να συσκεφτεί με τον πρόεδρο, παίρνοντας μαζί του έναν Έλληνα φιλόσοφο και ιστορικό, τον Δημήτρη Ακρίτα, με στόχο να δράσει σαν ο άγνωστος παράγοντας, που το μυαλό του και η συνείδησή του δεν είναι ούτε διεφθαρμένα ούτε πωρωμένα από την υπάρχουσα εξουσία.
Ο Δημήτρης Ακρίτας παρομοιάζει την κατάσταση με την εποχή του Ηράκλειου, κατά την βασιλεία του οποίου έγινε η κατάληψη της Ιερής Πόλης και οι Άραβες πέρασαν στο προσκήνιο της Ιστορίας. Σε ελάχιστο χρόνο θα φτάσουν μέχρι την Ισπανία, αφού προηγουμένως θα έχουν υποτάξει την Περσία, το Ιράκ, την Συρία και την Αίγυπτο. Πρώην γκαρδιακός φίλος του προέδρου της ΕΕ, αλλά και του προέδρου των ΗΠΑ αναλαμβάνει τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες-τρομοκράτες, κατά τη δυτική ορολογία – κατ’ εντολήν του προέδρου, ΑΛΛΑ και του πετρελαϊκού κατεστημένου, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η συνέχιση της ροής πετρελαίου.
Ο Δημήτρης Ακρίτας είναι η «όμορφη ψυχή» του Χέγκελ που δεν μπορεί να ανεχθεί το σχίσιμο μεταξύ Φύσης και Ιστορίας και νοσταλγεί την επιστροφή του ανθρώπου στην ατάραχη ολότητα της αρχαίας Ελλάδας. Μόνο αυτή η «όμορφη ψυχή» αντιλαμβάνεται την τραγικότητα του 21ου αιώνα, που η απληστία πυρπολεί και την τελευταία σύνδεση της ανθρωπότητας με τους τόπους που αποτελούν την αρχαία κοιτίδα της και που σήμερα έχουν γίνει το τραγικό θέατρο της Ιστορίας Της.
Εξοπλισμένος λοιπόν με τις ιστορικές του γνώσεις για τους Άραβες, το ισλάμ και τους ιστορικά αιώνιους τόπους, καθώς επίσης με τη βαθιά του πίστη για την ενότητα Φύσης και Ιστορίας, που έχει διαρραγεί από την Αναγέννηση και μετά, σαν ένας νέος Λώρενς της Αραβίας, όπως αποκαλεί αυτοσαρκαζόμενος τον εαυτό του, ο Δημήτρης θα βγει από τη συνάντηση με τους επαναστάτες με επιτυχία 100% και για τους δύο. Δηλαδή και για τη Δύση και για τους επαναστάτες.
Και ενώ η φιλοσοφία φαίνεται να νικά προς στιγμή, η Ιστορία θα συνεχίσει την πορεία της προς την γκρίζα δύση. Γιατί όπως λέει ο Χέγκελ: Η φιλοσοφία δεν πρόκειται πλέον να χαιρετίσει μια νέα ανατολή του Ήλιου πάνω στον κόσμο.
Γιατί η φιλοσοφία έρχεται πάντα πολύ αργά, όπως η γλαύκα της Αθήνας που πετά μόνο όταν πέφτει η νύχτα.
Έτσι, παρά τη διπλωματική επιτυχία του Δημήτρη, το Ισραήλ, που έχει πέσει σε κατάσταση υστερίας, θα χάσει τον έλεγχο και θα ξεκινήσει έναν μίνι πυρηνικό πόλεμο.
Τα πρόσωπα του έργου δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Για πρώτη φορά, σε ένα θρίλερ αυτού του επιπέδου, όλα τα πρόσωπα είναι καλά. Σιωνιστές πράκτορες, CIA, FBI, ΕΥΠ, αρχηγοί κρατών, πρέσβεις, γραμματείς, όλοι (με εξαίρεση κάποιους ιντριγκαδόρους αριβίστες) είναι καλών προθέσεων. Εκείνο που τους σπρώχνει να δρουν όπως δρουν, είναι το σύστημα που έχει πάρει το πάνω χέρι.
Και, υπό αυτήν τη σκοπιά, το βιβλίο είναι απαισιόδοξο, διότι, παρά τη διαλακτική προσωπικότητα του προέδρου των ΗΠΑ, που υποστηρίζει τις θέσεις του Δημήτρη, ενώ έχει πλήρη επίγνωση της απόλυτης καταστροφής που θα επιφέρει ένας γενικευμένος ή ακόμα και μικρός τοπικός πυρηνικός πόλεμος, που θέλει να αποφύγει, δεν καταφέρνει να σταματήσει ούτε το Ισραήλ, που ξεκινάει πρώτο τη ρήψη πυρηνικής βόμβας, ούτε το Πακιστάν που ακολουθεί. Το σύστημα δρα αυτοβούλως.
Ο Δημήτρης, ενώ είναι το πρόσωπο που θα διαχειριστεί κατ’ αποκλειστικότητα την κρίση δεν θα ζητήσει κανένα αντάλλαγμα για τον εαυτό του. Όμως, μέσα στον γενικό πανικό, θα διαπραγματευτεί με λίγες λέξεις την ακεραιότητα της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτά τα δύο θα τα πετύχει!
Ένα πολύ καλό βιβλίο, που διαβάζεται απνευστί, παρά τις 645 σελίδες.
Αγγέλα Ταβιανάτου
