του Βλ. Κανιάρη, από το Άρδην τ. 73, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2009
Είχα από την αρχή τις ενστάσεις μου. «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;» σκεφτόμουν. Παλαιότερα είχαμε συζητήσει με τον Μάνο μια παρουσίαση σχεδίων για τη μικρή αίθουσα περιοδικών εκθέσεων του Μουσείου Μπενάκη στην Κουμπάρη. Αργότερα προέκυψε αυτή η ιδέα της εισβολής – συνύπαρξης των έργων μου πλάι στα μόνιμα εκθέματα, η οποία και ανέτρεψε τ’ αρχικά πλάνα. Ομολογώ πως ο ενθουσιασμός του Μάνου και των παραγόντων του Μουσείου μ’ έπεισαν. Βλέπω λοιπόν αυτή την έκθεση σαν τη συνέχεια μιας ιστορίας… Αυτής δηλαδή που το Μπενάκη δείχνει και υποστηρίζει. Πρόκειται για μια ιστορία βασάνων, πολέμων, κατατρεγμών ή επιτυχιών που από πάρα πολύ παλιά φτάνει ως το σήμερα. Ένα φάσμα από χαρές και λύπες, που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κάτι χρονικά αλλά μάλλον συμβολικά. Ενώ η ζωή συνεχίζεται ερήμην μας είτε το θέλουμε, είτε όχι. Γι’ αυτό και δεν θα είχε κανένα νόημα για τα έργα που χρησιμοποιούνται εδώ να πάρουν συγκεκριμένη ταυτότητα. Ας σταθούν ανώνυμα πλάι στα επώνυμα, δημιουργήματα που μας κληροδότησε το παρελθόν. Ας πούμε, οι βαλίτσες μου δίπλα στον καστοριανό οντά δείχνουν τη Μετανάστευση, που ποτέ δεν σταμάτησε σ’ εκείνα τα μέρη. Έτσι, δεν έχει λόγο το πότε έκανα το κάθε έργο. Τώρα έχει σημασία πως και γιατί τοποθετούνται πλάι και απέναντι από τ’ αρχαία, τα βυζαντινά ή τα νεώτερα εκθέματα σαν ένα πλαίσιο μέσα στο πλαίσιο. Επαναλαμβάνω: Για παρόμοιες πίκρες ή χαρές της ζωής των ανθρώπων. Για τις περιπέτειες αυτού του βασανισμένου τόπου, αυτού του βασανισμένου έθνους. Τα έργα μου δεν έχουν τίτλους, γιατί ποτέ δεν είχαν τελικά. Λειτουργούν ως σύνδεσμος, ως παρουσία, ως συνέχεια των πραγμάτων που υπήρξαν… Αυτή είναι η απάντηση που έχω βρει για να αιτιολογήσω το «Γενέθλιον». Ούτε διακωμωδώ, ούτε συγκρίνω, ούτε υπερηφανεύομαι. Απλώς παραθέτω μιαν ίδια ιστορία. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η Ιστορία είναι πάντα η ίδια. Δεν μπορώ, τέλος, παρά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μου προς όλους όσοι συνετέλεσαν ώστε να πραγματοποιηθεί τόσο λαμπρά το «Γενέθλιόν» μου! Κατά τ’ άλλα, αφιερώνω αυτή την έκθεση των ανώνυμων έργων στους μη έχοντας σχέση με την τέχνη…
Βλάσης Κανιάρης
17 Νοεμβρίου 2008
