του Δ. Ευαγγελίδη, από το Άρδην τ. 70, Ιούνιος-Ιούλιος 2008
Τ ο 1997, κυκλοφόρησε από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Σικάγου ένα περίεργο βιβλίο, γραμμένο στα πλαίσια της «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας, δηλαδή της στρατευμένης στην κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, νέας επιστημονικής ορθοδοξίας.
Αναφέρομαι στο διαβόητο «ιστορικό έργο» κάποιας Αναστασίας Καρακασίδου με τον τίτλο Fields of Wheat, Hills of Blood (Χωράφια με Σιτάρι, Λόφοι με Αίμα), University of Chicago 1997, το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια και στα ελληνικά, με τον τίτλο Μακεδονικές Ιστορίες και Πάθη (Οδυσσέας, Αθήνα 2000).
Όπως έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο (Άρδην τ. 66):
«…ήταν αναμενόμενο το ότι το συγκεκριμένο «έργο» προβλήθηκε και διαφημίστηκε από γνωστούς «προοδευτικούς», «αριστερούς» και «πολυπολιτισμικούς» κύκλους, ως το απαύγασμα της σύγχρονης ιστορικής ανάλυσης και επιστημονικότητας!
Συμβαίνει να είμαι δίγλωσσος Έλληνας της Μακεδονίας και γνωρίζω καλά όχι μόνον το ιδίωμα, αλλά και την ιστορία της ευρύτερης περιοχής από προφορικές παραδόσεις και μελέτη ιστορικών στοιχείων. Ομολογώ ότι έφριξα από τα λάθη, τις παρερμηνείες, τις σκόπιμες διαστρεβλώσεις και την «επιστημονική» μεθοδολογία αυτού του ψευδοϊστορικού «πονήματος».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι πληθυσμοί της Μακεδονίας είχαν ρευστή και ασαφή εθνική συνείδηση, γεγονός που εκμεταλλεύθηκαν οι Έλληνες και οι Βούλγαροι για να τους επιβάλουν εκ των υστέρων την ελληνική και βουλγαρική, κατά κύριο λόγο με τη βοήθεια της Εκκλησίας τους (Πατριαρχική-Εξαρχική) και των σχολείων τους (ελληνικά-βουλγαρικά), αντίστοιχα…
Όπως υποστηρίζει η κ. Καρακασίδου, ο «μακεδονικός αγώνας» των αρχών του 20ου αιώνα δεν ήταν τίποτε άλλο από το αποκορύφωμα του ανταγωνισμού των ελληνικών και βουλγαρικών εθνικών ελίτ για τη διεύρυνση των εμπορικών τους συμφερόντων στη Μακεδονία (ό.π., σελ. 197):
…Αυτές οι προσπάθειες Ελλήνων και πατριαρχικών αγωνιστών, που καθοδηγούνταν συνήθως από οικονομικά συμφέροντα, οράματα αλυτρωτισμού ή θρησκευτικό ζήλο, υπήρξαν καθοριστικές για το μετασχηματισμό ορισμένων χριστιανών κατοίκων της Μακεδονίας σε μαχητική ελληνική ομάδα… (ό.π., σελ. 180-181).
…τα εμπορικά οικονομικά συμφέροντα έδιναν το υπόβαθρο της σύγκρουσης για τη Μακεδονία… (ό.π., σελ. 194).
…οι πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα ήταν μια περίοδος έντονης οικοδόμησης έθνους στη Μακεδονία… (ό.π., σελ. 198). [ ]
Επιπλέον, όλη η φαιδρή επιχειρηματολογία των γνωστών κρυπτο-αμερικανόδουλων «προοδευτικών» κύκλων, που τη λουστήκαμε κατά κόρον τον τελευταίο καιρό με αφορμή το βιβλίο «ιστορίας» της ΣΤ΄ Δημοτικού, είναι καταγεγραμμένη στο «πόνημα» αυτό1. Έτσι, η εκτεταμένη αναφορά της συγγραφέως στον «γνωστό και μη εξαιρετέο» καθηγητή κ. Α. Λιάκο για τη «βοήθειά» του (ό.π., Πρόλογος, σελ. 33) δεν με εξέπληξε.
Πριν κοπάσει καλά-καλά ο θόρυβος και ο ξεσηκωμός για το απαράδεκτο βιβλίο του Δημοτικού, ένα νέο βιβλίο «ιστορίας», της Γ΄ Λυκείου αυτή την φορά, ήρθε να επιβεβαιώσει τις υποψίες ότι κάτι «μαγειρεύεται» με τα περίεργα αυτά βιβλία.
Το νέο βιβλίο «ιστορίας», «πόνημα» των συγγραφέων Ιω. Κολιόπουλου, Κων. Σβολόπουλου, Ευ. Χατζηβασιλείου, Θ. Νημά και Χ. Σχολινάκη-Χελιώτη, γραμμένο προφανώς και αυτό σύμφωνα με τις «σύγχρονες», μεταμοντέρνες, προοδευτικές και πολυπολιτισμικές αντιλήψεις, αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο και εξωφρενικό «ιστορικό» έργο, όπου όλα ισοπεδώνονται και μετατρέπονται σε έναν εύπεπτο χυλό, κατάλληλο για τον πολιτιστικό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα:
…Ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας ένας σκληρός πόλεμος ανταρτών Ελλήνων και Βουλγάρων, οι οποίοι πολεμούσαν αλλήλους, καθώς και εναντίον των Τούρκων…
…Ο σκληρός αγώνας στη Μακεδονία και για τη Μακεδονία δοκίμασε επί πέντε σχεδόν χρόνια (1904–1908) την αντοχή των γηγενών, που έπρεπε να επιλέξουν στρατόπεδο…
Δηλαδή, ο αγώνας στην Μακεδονία δεν ήταν μια προσπάθεια των Ελλήνων να απελευθερώσουν ελληνικά εδάφη από τους Τούρκους, αλλά μια επεκτατική «ιμπεριαλιστική» επιχείρηση του ελληνικού κράτους να αυξήσει την επικράτειά του εις βάρος μιας περιοχής, την οποία κατοικούσαν «γηγενείς», ακαθόριστης καταγωγής και εθνικής ταυτότητας, που… «έπρεπε να διαλέξουν στρατόπεδο»!!!
Στη δικαιολογημένη αγανάκτηση των γηγενών Μακεδόνων (=Ελλήνων) για τα παραπάνω απαράδεκτα, που καλούνται να διδαχθούν τα παιδιά μας, τι άραγε απαντάει ο (καθηγητής της Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης!) συγγραφέας κ. Ι. Κολιόπουλος; Τα εξής χαριτωμένα:
Είναι εθνικά επικίνδυνη η προβολή της άποψης ότι ο όρος “γηγενείς” στη Μακεδονία αναφέρεται σε μη Έλληνες. Η άποψη αυτή προβλήθηκε από την παλαιότερη και τη σύγχρονη ανθελληνική προπαγάνδα. Η αποσπασματική χρήση λέξεων ή φράσεων είναι δυνατόν να αποδειχθεί παραπλανητική.
Προφανώς, αυτές οι φαιδρές δικαιολογίες και οι κορόνες περί «σύγχρονης ανθελληνικής προπαγάνδας» του κυρίου καθηγητή, δεν είναι δυνατόν να πείσουν κανέναν άλλον πέρα από τους στρουθοκαμηλίζοντες και εκείνους που ακολουθούν τη μητσοτάκειο προτροπή να μη δίνουμε σημασία στα προβλήματα με τους Σκοπιανούς, γιατί σε «δέκα χρόνια θα έχουν ξεχαστεί»!
Η πολυπoλιτισμική και ισοπεδωτική λογική του βιβλίου αποκαλύπτεται εξάλλου λίγες σειρές παρακάτω, όπου αναφέρει τα εξής εκπληκτικά:
…Ο Παύλος Μελάς (…) και ο καπετάν Κώτας (…) υπήρξαν δύο από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ήρωες του ελληνικού αγώνα στη μαρτυρική χώρα. Οι Βούλγαροι είχαν ανάλογους ήρωες, τον Γκότσε Ντέλτσεφ και τον Γιάννε Σαντάνσκι από τη Μακεδονία και άλλους από τη Βουλγαρία… !!!
Ξεχωριστή «χώρα» λοιπόν η Μακεδονία (βλ. παρακάτω) και εξίσου ήρωες ο Ντέλτσεφ και ο Σαντάνσκι με τον Παύλο Μελά και τον (σλαβόφωνο, αλλά ασυμβίβαστο ΕΛΛΗΝΑ, ας μη το ξεχνάμε) καπετάν Κώτα!!2
Ένα άλλο σημείο αυτού του περίεργου βιβλίου, που προκαλεί πολλά ερωτηματικά, είναι ένας χάρτης («Το Ολοκαύτωμα 1933-45») των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου εμφανίζεται μια χώρα με το όνομα Μακεδονία, μεταξύ της Ελλάδος και της Βουλγαρίας! Πέρα από τις εύλογες απορίες που δημιουργεί η παράλειψη της εξιστόρησης των εγκλημάτων των γερμανικών δυνάμεων κατοχής εναντίον της χώρας μας (το θέμα εξαντλείται με τη δημοσίευση δύο φωτογραφιών για τα Καλάβρυτα και το Δίστομο!) και η επιμονή μόνο στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, Ο χάρτης αυτός αποτελεί ακόμα μια συνεισφορά στην προπαγάνδα των Σκοπιανών και των εδώ υπερασπιστών τους.
Όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ο αναγνώστης συγκρίνοντας τους χάρτες 1 και 2 που παραθέτουμε, ο αυθεντικός χάρτης της διαμόρφωσης των συνόρων, μετά τις νίκες των γερμανικών δυνάμεων, δεν έχει καμιά σχέση με αυτόν που δημοσιεύεται στη σελίδα 130 του σχολικού «βιβλίου» και οι δικαιολογίες του συγγραφέα κ. Κ. Σβολόπουλου, προέδρου του ιδρύματος Κ. Καραμανλή, είναι φαιδρές και άσχετες:
…Ο συγκεκριμένος χάρτης, για το Ολοκαύτωμα, απεικονίζει μια παράνομη, απ’ άκρου εις άκρον, ναζιστική Ευρώπη, στο πλαίσιο της οποίας συντελέστηκε το συγκεκριμένο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και η οποία ουδέποτε αναγνωρίστηκε από την Ελλάδα ή τη διεθνή κοινότητα. Αποτελεί ολίσθημα η απόδοση οποιασδήποτε αποδεικτικής αξίας στον παρανοϊκό αυτό σχεδιασμό. Το βιβλίο είναι αυτονόητα, στο σύνολό του, σαφώς και αταλάντευτα τοποθετημένο υπέρ των ελληνικών απόψεων για την ιστορία της Μακεδονίας…
Μα, αγαπητέ κ. Σβολόπουλε, μην κάνετε τον αφελή και μην προσπαθείτε να μας αποπροσανατολίσετε με αστείους χαρακτηρισμούς περί «παράνομης ναζιστικής Ευρώπης» (αλήθεια, τι σημαίνει αυτό;). Ουδείς σας κατηγόρησε γι’ αυτήν καθαυτή τη δημοσίευση του χάρτη, αλλά για την παραποίηση των στοιχείων του συγκεκριμένου χάρτη με ονομασίες που δεν υπήρχαν στο πρωτότυπο. Στον χάρτη σας αναγράφεται μια ανύπαρκτη «Γιουγκοσλαβία», η οποία διαμελίστηκε από τους Γερμανοϊταλούς και έπαυσε να υπάρχει ως κρατική οντότητα. Η ονομασία αυτή τοποθετείται στην περιοχή του Μαυροβουνίου (MONT = Montenegro = Μαυροβούνιο, στον αυθεντικό χάρτη 2), το ένα από τα τρία κράτη στα οποία διαμελίστηκε η Γιουγκοσλαβία (Σερβία, Κροατία, Μαυροβούνιο).
Τέλος, εμφανίζεται μια χώρα «Μακεδονία» [που όπως και οι άλλες γύρω χώρες έχει από κάτω τον αριθμό 7.122, Εβραίων οι οποίοι είχαν προγραμματισθεί (;) να εξοντωθούν], όπως προανέφερα, η οποία καλύπτει τις περιοχές που είχαν παραχωρηθεί στη σύμμαχο του Άξονα, Βουλγαρία. Η περιοχή αυτή αποτελεί σήμερα το κράτος των Σκοπίων και ουδείς ναζιστικός χάρτης την αναφέρει, για τον απλούστατο λόγο, κύριε καθηγητά, ότι η «Μακεδονία» των Σκοπίων εφευρέθηκε μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από εκείνον τον αλήστου μνήμης δικτάτορα Ιωσήφ Τίτο και τους εμπνευστές της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Πριν από τον Πόλεμο, η περιοχή ονομαζόταν απλώς «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα», δηλ. Περιφέρεια (Μπανοβίνα = διοικητική διαίρεση της προπολεμικής Γιουγκοσλαβίας) του ποταμού Βαρδάρη (=Αξιού).
Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ο χάρτης αυτός είναι κατασκεύασμα είτε πονηρών θιασωτών της Νέας Τάξης και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είτε ημιμαθών που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Έτσι δεν είναι, κ. καθηγητά;
Όσο για τη νέα κυβέρνηση, είμαι περίεργος να μάθω τι θα πράξει. Θα αφήσει το θέμα να σέρνεται όπως με το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού ή θα υπάρξει άμεση αντίδραση από τον νέο υπουργό Παιδείας, ο οποίος είναι και βορειοελλαδίτης; Και εδώ το βάρος δεν μπορεί να πέσει στην εθνομηδενιστική Αριστερά, διότι πολλοί από τους συγγραφείς ανήκουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο, ο δε Κ. Σβολόπουλος είναι πρόεδρος του «Ιδρύματος Κ. Καραμανλή»!
Τελικά, ποιος κυβερνάει αυτήν τη δύσμοιρη χώρα;
Σημείωση
Μια εξαιρετική ανάλυση των στόχων και των μεθοδεύσεων των θεωρητικών της παγκοσμιοποίησης, στις οποίες εντάσσεται και η αναθεώρηση της διδασκαλίας της ιστορίας ως πολιτικού εργαλείου αποδυνάμωσης των εθνικών κρατών, αποτελεί το άρθρο του Νίκου Α. Παπανικολάου, Ph.D. Columbia University, New York «Η “Τυραννία της ιστορίας” και η μεταμόρφωση της σε εργαλείο ηγεμονισμού», που υπάρχει στην ιστοσελίδα του Αντίβαρου, Μάιος 2007.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Όπως π.χ., ότι οι προύχοντες και ο ανώτερος κλήρος κατέφυγαν, μετά την έκρηξη της επανάστασης του 1821, στην Τριπολιτσά, «όπου βρήκαν καταφύγιο υπό την προστασία του τουρκικού στρατού (σελ. 164), ότι το Πατριαρχείο ήταν αντίθετο στον ελληνικό αγώνα για την ανεξαρτησία (σελ. 167), ότι Πατριαρχείο και Φαναριώτες αντιτάχθηκαν στη δημιουργία ανεξάρτητου Βασιλείου (σελ. 179), περί κρυφού σχολειού ως θρύλου (σελ. 186-189), ότι «ο εθνικισμός δημιουργεί τα έθνη» (σελ. 72), ότι ο εθνικισμός είναι μια «σκοτεινή, στοιχειώδης, απρόβλεπτη δύναμη αρχετυπικής φύσης, που απειλεί τη γαλήνια ευταξία της πολιτισμένης ζωής» (σελ. 173) και άπειρες τέτοιες μεταμοντέρνες και «προοδευτικές» αμερικανιές.
- Για όσους δεν γνωρίζουν καλά τη μεταπολεμική πραγματικότητα και τους καβγάδες μεταξύ Σκοπιανών και Βουλγάρων για την εθνική τους ταυτότητα, υπενθυμίζουμε ότι ο Γκότσε Ντέλτσεφ (1872-1903), που αποτάχθηκε ατιμωτικά από τη Στρατιωτική Ακαδημία της Σόφιας για δήθεν κλοπή, αλλά στην πραγματικότητα λόγω των σοσιαλιστικών του θέσεων, υπήρξε αυτός που συνέλαβε το 1895 την ευφυέστατη θεωρία περί «Μακεδόνων» και «ανεξάρτητης Μακεδονίας», όταν διαπίστωσε ότι οι βουλγαρικές θέσεις δεν έβρισκαν ανταπόκριση στους κατοίκους της Μακεδονίας χωρίς τη χρήση βίας. Ο Ντέλτσεφ σκοτώθηκε σε μια σύγκρουση, καταδιωκόμενος από την τουρκική αστυνομία στο χωριό Καρυές, έξω από τις Σέρρες. Προς τιμήν του μετονομάστηκε το Άνω Νευροκόπι σε Γκότσε Ντέλτσεφ από τη βουλγαρική κυβέρνηση, μετά τη βίαιη εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1915 στη Βουλγαρία και από εκεί (το 1946) στην αυλή μιας εκκλησίας στα Σκόπια, όπου τιμάται ως εθνικός ήρωας και πρωτεργάτης της «μακεδονικής» ελευθερίας.
