από το Άρδην τ. 55, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2005
Καθώς τα κοινωνικά προβλήματα γίνονται όλο και πιο πιεστικά, η κυβέρνηση βρήκε (το 2003) αυτή την περιεκτική έκφραση, συγκεντρώνοντας σε μία και μόνη κατηγορία όλους τους λησμονημένους από την ανάπτυξη, οι οποίοι θα πρέπει να είναι 80 με 100 εκατομμύρια άτομα, μη συμπεριλαμβανομένων των αγροτών. Αν και δεν συνηθίζεται, για μια φορά, μια κυβερνητική εφημερίδα, η Zhongguo Jingji Shibao, δίνει λεπτομέρειες. Κατά πρώτον, πρόκειται για τους μακροχρόνια ανέργους χωρίς εξασφαλισμένο εισόδημα – περισσότερα από 7 εκατομμύρια άτομα που στερούνται επαγγέλματος για πάνω από ένα χρόνο, στην πλειονότητά τους γυναίκες, άνθρωποι άνω των 50 ετών και άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερη ειδίκευση. Δεύτερη ομάδα, οι αγρότες που εγκατέλειψαν τη γη και δεν ξαναβρήκαν αξιοπρεπή μέσα διαβίωσης – θα πρέπει να είναι γύρω στα 40 εκατομμύρια. Ανάμεσά τους, στις λιγότερο ευημερούσες πόλεις της κεντρικής Κίνας, περιλαμβάνονται οι πιο χαμηλόμισθοι εσωτερικοί μετανάστες εργάτες – 150 γιουάν το μήνα (δηλαδή 14,50 ευρώ).
Στις δύο αυτές κατηγορίες έρχονται να προστεθούν όσοι ανέκαθεν ζούσαν από προσωρινές δουλειές, καθώς και όσοι συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα από τις τοπικές επιχειρήσεις και εισπράττουν μια πολύ περιορισμένη σύνταξη. Οι άνθρωποι που αποτελούν τη «μάζα των αδυνάμων» δεν είναι απλώς φτωχοί, αλλά πολύ συχνά η θέση τους δεν τους παρέχει την παραμικρή κοινωνική προστασία. Όμως, με την επίσημη αναγνώριση της ύπαρξης της συγκεκριμένης κατηγορίας, δεν έγινε το πρώτο βήμα προς τη χάραξη μιας πολιτικής απέναντι στους απόκληρους;
Μετάφραση: Στράτος Ιωαννίδης
