του Α. Καλογερόπουλου, από το Άρδην τ. 55, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2005
Εἶδα τοὺς πύργους νὰ πέφτουν
Τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ περπατᾶνε ἀτέλειωτα σὲ ἠπειρώτικους δρόμους
Πακιστανοὺς, νὰ καθαρίζουν
στὰ φανάρια τὰ τζάμια
Βουλγάρους νὰ μαζεύουν
τὶς καλαματιανὲς ἐλιὲς
Νὰ κλαίει τὸν μπαρμπ’ Ἀλέκο
εἶδα
μὲ δάκρυ πετρωμένο τὴ Γυάρο.
Εἶδα τοὺς πύργους νὰ πέφτουν
Ἕνα κινέζο φοιτητὴ
νὰ σταματάει τὰ τάνκς
Τὶς νύχτες τῆς Βαγδάτης
νὰ τὶς φωτίζουνε βόμβες
Τὸν Σολωμοῦ
νὰ ἀνεβαίνει τὸν ἱστό
μὲ τὸ τσιγάρο
Καὶ νὰ πέφτει
εἶδα νὰ πέφτει ξανά
στὸ δικό μας κενό.
Εἶδα τοὺς πύργους
νὰ πέφτουν
Τὸ τεῖχος τοῦ Βερολίνου λουσμένο
στὶς μπύρες
Πουτάνες οὐκρανές
νὰ ξεβρακώνονται
σέ πάρτυ ἐφήβων
Ἀσιάτες προσανάμματα
σ’ ἀνύποπτα μάτια
Ἀπὸ τὴν πρέζα γυρισμένα τά μάτια
εἶδα
Νὰ ξημερώνονται στὰ παγκάκια
τοὺς γέρους.
Εἶδα τοὺς πύργους νὰ πέφτουν
Καὶ νἄχουν κλείσει τὰ μάτια μου πιὰ
νὰ ξημερώνει, ὁ ἥλιος νὰ παίζει
στὸ κλειστὸ ξεχασμένη δωμάτιο
ἡ ὀθόνη μου μόνη.
Από την ποιητική συλλογή του Άγγελου Καλογερόπουλου, Το φωτεινό παράθυρο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίνδικτος.
