από το Άρδην τ. 55, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2005
Προς το ΑΡΔΗΝ
Κύριε Διευθυντά,
Αν και σταθερός αναγνώστης του Άρδην, διέλαθε της προσοχής μου σχόλιο του συνεργάτη σας Θ. ΝΤΡΙΝΙΑ (τ. 53 Απρίλιος – Μάιος 2005) το οποίο αναφέρεται με απαξιωτικούς υπαινιγμούς και στην ελαχιστότητά μου εξ αφορμής συμμετοχής μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Νικολάου Βασιλειάδη Η Ελληνική παρουσία στη Νότια Σερβία από τους βαλκανικούς πολέμους ως τον Μεσοπόλεμο.
Πρώτον, το βιβλίο. Το βιβλίο καταγράφει γεγονότα με αυστηρή επιστημονική ευσυνειδησία, που συγκροτούν την συμπεριφορά του σερβικού κράτους έναντι του Ελληνισμού της Πελαγονίας ο οποίος δεν «αντηλλάγη» και παρέμεινε εκεί μετά την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913). Ο συγγραφέας του αποκαλύπτει, παραθέτει σειρά κρατικών ενεργειών της γείτονος, όπως άμεσο κλείσιμο ελληνικών σχολείων, απαγόρευση τελέσεως στους ελληνικούς Ναούς της θείας λειτουργίας στα ελληνικά κ.λπ.
Ο συντάκτης σας όφειλε για να είναι τίμιος στην κριτική του, να έχει διαβάσει προηγουμένως το βιβλίο, ή τουλάχιστον το Η ζωή εν τάφω του Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος καταθέτει εκεί την προσωπική του μαρτυρία για τα διαδραματισθέντα τα οποία απέβλεψαν και οδήγησαν στον αναγκαστικό εκπατρισμό του, ολίγου πριν ανθηρότατου, Ελληνισμού του Μοναστηρίου και της ενδοχώρας του.
Δεύτερον. Ο συντάκτης σας χρησιμοποιεί κάποιες φράσεις τις οποίες αποδίδει με εισαγωγικά, θαυμαστικά, αποσιωπητικά και άλλα σημεία της στίξεως σε μένα.
Για την ιστορία, εγώ παρενέβην χωρίς χειρόγραφο και δεν διένειμα κανένα κείμενο. Αν κάποιος παρακολούθησε την ομιλία μου και κράτησε σημειώσεις ή αναπαρήγαγε από μνήμης τα λεχθέντα, αποδεικνύεται επιεικώς ανίκανος να αποδώσει σωστά όσα άκουσε.
Γράφετε πως είπα ότι «στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει ο χρυσός κανόνας της αμοιβαιότητας και της παραχώρησης». Με τα λίγα γράμματα που ξέρω, γνωρίζω ότι υπάρχει χρυσός κανόνας της αμοιβαιότητας αλλά δεν γνωρίζω για χρυσόν (άπαγε της βλασφημίας!) κανόνα της παραχώρησης. Αν υπάρχει τέτοιος, θα είναι απλώς … τενεκεδένιος!
Και με το «παραχώρησης» η φράση δεν έχει και δεν μπορούσε να ειπωθεί από μένα. Για την ιστορία, σε αναφορές μου γραπτές ή προφορικές, σε ζητήματα εθνικής στρατηγικής, χρησιμοποιώ τον όρο «χρυσούς κανών της αμοιβαιότητας και της ανταπόδοσης». Για τον κανόνα αυτόν έχω γράψει πολλές φορές, έχω εκφωνήσει πολλούς λόγους.
Είναι πράγματι δική μου η φράση «ένα έθνος που δεν διεκδικεί διεκδικείται».
Την έχω αντιπαραθέσει ως απάντηση στο ηττοπαθές και επικινδύνως εσωστρεφές νεοελληνικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε»!
Δεν διεκδικούμε την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάνης στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο εφ’ ω και διεκδικούν και επιβάλλουν το αντίστροφό της με την εξόντωση του όλου εκεί Ελληνισμού οι Τούρκοι.
Δεν διεκδικούμε τα όσα ελάχιστα περί διακοπής πάσης σκοπιανής προπαγάνδας περιλαμβάνει η κατά τα λοιπά ετεροβαρής Ενδιάμεση Συμφωνία εφ’ ω και τα Σκόπια, σε σχολικά τους βιβλία, στο Site του ΥΠΕΞ τους κ.λπ., μας διεκδικούν ολόκληρους!
Τώρα εν συνόψει τι είπα σε σχέση με τη Σερβία.
α) Πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια γιατί έτσι οι σχέσεις μας έχουν ισχυρό θεμέλιο. Είναι αφελές εν ονόματι της φιλίας να πλαστογραφούμε την αλήθεια. Το βιβλίο του Βασιλειάδη είναι σοβαρή συμβολή στη γνώση της αλήθειας για την περίοδο στην οποία αναφέρεται. Δεν ξέρω να είναι κακό να συγκρίνει κανείς τις συμπεριφορές των δύο κρατών. Τη στιγμή που το σερβικό κράτος πραγματοποιεί, χαμηλής βεβαίως εντάσεως αλλά αποτελεσματικό, αφελληνισμό της Πελαγονίας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δηλαδή το ελληνικό κράτος, αρνείται να ικανοποιήσει (1915) την αξίωση του Κάιζερ να καταγγείλει την συμφωνία συμμαχίας του με την Σερβία και λέει στον Γερμανό πρέσβη το αποφασιστικό: «Η Ελλάς είναι μικρά χώρα δια να διαπράξει τοιαύτην μεγάλην ατιμίαν». Και δεν την διέπραξε!
β) Το ισχυρότερο ενωτικό στοιχείο μεταξύ των κρατών είναι, κατά Θουκυδίδην, το κοινόν συμφέρον. Αλλά πρέπει αυτό να εξυπηρετείται από κοινού.
γ) Ο ελληνικός λαός επέδειξε ορθότατα αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη στην πρόσφατη τραγωδία του σερβικού λαού που έγινε στόχος του κυνισμού της Νέας Τάξεως, παρακάμπτοντας ότι ο τότε ηγέτης του Μιλόσεβιτς υπήρξε ο πρώτος που αναγνώρισε τα Σκόπια ως Μακεδονία.
δ) Άσχετα προς τις επί μέρους παρατηρήσεις, η Σερβία είναι η μόνη άμεση γείτων με την οποίο δεν υπήρξαμε εμπόλεμοι.
ε) Φυσικά αντιτίθεμαι στα εν εξελίξει σχέδια της Νέας Τάξης για ακρωτηριασμό της Σερβίας προκειμένου να φτιαχθεί η Μεγάλη Αλβανία.
στ) Δεν αντιλαμβάνομαι από πού και ως πού ο συνεργάτης σας, τους προερχόμενους από το αντισημιτικό ΠΑΣΟΚ τους ταυτίζει με την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη. Και τους χρεώνει «ραγιαδισμό απέναντι στους Αμερικανούς, το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο και τους Τούρκους και όπου επιτρέπουν οι προηγούμενοι». (sic!) Δηλαδή ο Πεπονής, ο Αρσένης, ο Κρητικός, ο Βερυβάκης, ο Δαμιανίδης, ο υπογραφών αν θέλετε, και ει τις άλλος, αυτού του κλίματος, είμαστε υποτελείς των Τουρκο-αμερικανών;
Κόψτε και κάτι, ρε παιδιά. Μην το παραξευτιλίζουμε. Προς Θεού!
Υ.Γ.: Η απάντηση μου αυτή απευθύνεται erga omnes. Αφορά κάθε έντυπο που τυχόν ασχολήθηκε με το θέμα, με συναφή τρόπο.
Φιλικά
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗΣ
Βουλευτής Θεσσαλονίκης
[σημ. Άρδην: Στο επόμενο τεύχος θα δημοσιευτεί και η απάντηση του Θ. Ντρίνια στην επιστολή του Σ. Παπαθεμελή].
