Η δολοφονία του Ράμπιν και ο ρό­λος της εβρα­ϊ­κής α­κρο­δε­ξιάς

772

του Μ. Μόρις, από το Άρδην τ. 33-34, Φεβρουάριος 2002

Τα τε­λευ­ταί­α δύ­ο χρό­νια, δε­ξιοί πο­λι­τι­κοί και ι­δε­ο­λο­γί­ες, στην προ­σπά­θειά τους να ε­κτρέ­ψουν τη δια­δι­κα­σί­α ει­ρή­νευ­σης και να ρί­ξουν την κυ­βέρ­νη­ση του Ισ­ρα­ήλ, έ­θε­σαν σε ε­φαρ­μο­γή μια συ­στη­μα­τι­κή εκ­στρα­τεί­α στη βου­λή (Κνεσ­σέτ) και την κοι­νω­νί­α που εί­χε ως στό­χο την απoνο­μι­μο­ποί­η­ση των δύ­ο βα­σι­κών κομ­μά­των του κυ­βερ­νώ­ντος συ­να­σπι­σμού, του Ερ­γα­τι­κού και του Με­ρέ­τζ. Οι η­γέ­τες του Λι­κού­ντ1 , Βε­νια­μίν Νε­τα­νιά­χου, Γι­τζάκ Σα­μίρ και Α­ριέλ Σα­ρόν, ο η­γέ­της του Μο­λε­ντέτ, Ρε­χα­βάμ Ζε­ε­βί, ο Ρα­φα­έλ Ε­ϊ­τάν του Τσο­μέτ, και ο η­γέ­της του NRP, Ζε­βου­λούν Χά­μερ, συ­ντά­χθη­καν σε αυ­τή την προ­σπά­θεια χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας τον Ρά­μπιν και τη κυ­βέρ­νη­σή του ως “ε­γκλη­μα­τί­ες”, “Να­ζί”, “Κου­ί­σλιν­γκς”, “Βι­σύ2”, και “Judenrat3 ”.

Για πα­ρά­δειγ­μα, στα τέ­λη Σε­πτεμ­βρί­ου του 1995, ο Σα­ρόν δή­λω­σε στο πε­ριο­δι­κό των υ­περ-ορ­θό­δο­ξων Ε­βραί­ων, το Κφαρ Χα­μπά­ντ: “Μό­νο μια προ­βο­κά­τσια μπο­ρεί να μας ο­δη­γή­σει σε εμ­φύ­λια σύ­γκρου­ση, στο να πο­λε­μούν Ε­βραί­οι με Ε­βραί­ους. Και η προ­βο­κά­τσια εί­ναι ει­δι­κό­τη­τα της Α­ρι­στε­ράς”. Συ­νέ­χι­σε συ­γκρί­νο­ντας τις α­να­φο­ρές του Τύ­που των η­με­ρών ε­κεί­νων, που α­πο­κά­λυ­πταν την πι­θα­νό­τη­τα ύ­παρ­ξης α­κρο­δε­ξιάς συ­νο­μω­σί­ας κα­τά της ζω­ής του Ρά­μπιν, με την πρα­κτι­κή του στα­λι­νι­κού κα­θε­στώ­τος να δια­δί­δει φή­μες προ­κει­μέ­νου να νο­μι­μο­ποιεί την ε­ξο­λό­θρευ­ση των α­ντι­πά­λων του. “Αυ­τό α­κρι­βώς κά­νει σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση Ρά­μπιν…. Και σας ρω­τώ: δεν έ­χει κα­μιά α­να­στο­λή στην προ­σπά­θειά της να κερ­δί­σει τις ε­κλο­γές; Προ­κει­μέ­νου να σπι­λώ­σει το “Ε­θνι­κό Στρα­τό­πε­δο” (τη Δε­ξιά); Προ­κει­μέ­νου να ξε­φορ­τω­θεί τους ε­ποί­κους της Ιου­δαί­ας, της Σα­μά­ρειας, της Γά­ζας;…. Πρέ­πει να το φω­νά­ξου­με: οι τύ­ραν­νοι εί­ναι προ των πυ­λών!”. Ο Σα­ρόν συ­νέ­κρι­νε τις συμ­φω­νί­ες του Ό­σλο με τη συν­θή­κη του Γάλ­λου δο­σί­λο­γου η­γέ­τη Πε­ταίν με τον Χί­τλερ, και χα­ρα­κτή­ρι­σε τον Ρά­μπιν και τον Πε­ρές α­πο­τρε­λα­μέ­νους που α­δια­φο­ρούν για τη σφα­γή των Εβραί­ων α­πό τους Ά­ρα­βες. Ο Σα­ρόν αρ­γό­τε­ρα ε­πι­βε­βαί­ω­σε την ορ­θή α­πό­δο­ση των δη­λώ­σε­ων του, α­πο­σπά­σμα­τα των ο­ποί­ων πα­ρέ­θε­σα. (Χα’α­ρέ­τζ, 15 Ο­κτω­βρί­ου 1995).

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σχο­λια­στές στο Ισ­ρα­ήλ συμ­φω­νούν ό­τι αυ­τές οι φρα­στι­κές ε­πι­θέ­σεις, με στό­χο την “α­πο­νο­μι­μο­ποί­η­ση” και “ε­γκλη­μα­το­ποί­η­ση” των συ­γκε­κρι­μέ­νων πο­λι­τι­κών χώ­ρων, συ­νέ­βα­λαν στη δια­μόρ­φω­ση των α­ντι­λή­ψε­ων του δο­λο­φό­νου του Ρά­μπιν, του Α­μίρ και των συ­νω­μο­τών φί­λων του. Αλ­λά υ­πήρ­χαν και άλ­λες πε­ρισ­σό­τε­ρο ά­με­σες και δρα­στι­κές ε­πιρ­ρο­ές: πρό­κει­ται για τη πα­ρά­δο­ση του πο­λι­τι­κού α­κτι­βι­σμού με πα­ρά­νο­μα μέ­σα και για το πε­ρι­βάλ­λον των πνευ­μα­τι­κών “πα­τέ­ρων” που δι­δά­σκουν τον σω­στό δρό­μο.
Ο Α­μίρ και οι φί­λοι του εκ­παι­δεύ­τη­καν στα θρη­σκευ­τι­κά σχο­λεί­α του ε­θνι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος (το Κε­ρέμ Ντε­Γιαβ­νέ Γε­σί­βα και το πα­νε­πι­στή­μιο Μπαρ-Ι­λάν) το ο­ποί­ο ή­ταν και πα­ρα­μέ­νει το φυ­τώ­ριο του ε­ποι­κι­στι­κού κι­νή­μα­τος για το “Με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ”, του Γκους Ε­μου­νίμ. Ε­δώ δά­σκα­λοι και ρα­βί­νοι προ­πα­γαν­δί­ζουν τη ι­δέ­α ό­τι η υ­πέρ­τα­τη θεί­α ε­ντο­λή εί­ναι η προ­σή­λω­ση στη Γη του Ισ­ρα­ήλ, η ο­ποί­α υ­πε­ρι­σχύ­ει κά­θε άλ­λης, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ε­ντο­λής “ου φο­νεύ­σεις”. Ε­δώ, ο νε­α­ρός Α­μίρ και οι φί­λοι του έ­μα­θαν ό­τι ο νό­μος του Θε­ού (Χα­λά­σα) εί­ναι υ­πε­ρά­νω του νό­μου των Αν­θρώ­πων, και ό­τι μάλ­λον θα πρέ­πει να υ­πα­κού­ουν στον Θε­ό πα­ρά στο κρά­τος. Ο­λό­κλη­ρες σχο­λές ρα­βί­νων, που α­να­τρά­φη­καν σε αυ­τό το ι­δε­ο­λο­γι­κό πε­ρι­βάλ­λον, κα­τη­χού­σαν, δί­δα­σκαν και συμ­βού­λευαν τους νε­α­ρούς σαν τον Α­μίρ, ερ­μη­νεύ­ο­ντας στε­νά και υ­πε­ρε­θνι­κι­στι­κά τη Χα­λά­σα.

Κα­τά τα τέ­λη των δε­κα­ε­τιών του ’60 και ’70, το Γκους Ε­μου­νίμ πα­ρέβαι­νε συ­στη­μα­τι­κά το νό­μο, με την εκ­στρα­τεί­α του για την ε­πέ­κτα­ση των ε­βρα­ϊ­κών ε­ποι­κι­σμών στη Δυ­τι­κή Ό­χθη. Οι ερ­γα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις της ε­πο­χής, με πρω­θυ­πουρ­γούς τον Λε­βί Ε­σκόλ, την Γκόλ­ντα Μέ­ιρ και τον Γι­τζάκ Ρά­μπιν, υ­πο­χω­ρού­σαν συ­νε­χώς στις πιέ­σεις τους. Έ­τσι οι ε­ποι­κι­σμοί ε­πε­κτά­θη­καν και πολ­λα­πλα­σιά­στη­καν. Κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, α­κό­μη και ό­ταν η κυ­βέρ­νη­ση του Λι­κού­ντ και ο πρω­θυ­πουρ­γός Με­να­χέμ Μπε­γκίν προ­ω­θού­σαν την πο­λι­τι­κή του ε­ποι­κι­σμού, ο­μά­δες ε­ποί­κων δη­μιούρ­γη­σαν μια “πα­ρά­νο­μη” ή τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση η ο­ποί­α δο­λο­φό­νη­σε μια ο­μά­δα Α­ρά­βων σπου­δα­στών στη Χε­βρώ­να, τραυ­μά­τι­σε σο­βα­ρά μια σει­ρά Α­ρά­βων δη­μάρ­χων στη Δυ­τι­κή Ό­χθη και σχε­δί­α­σε την α­να­τί­να­ξη του τε­μέ­νους Αλ-Άκ­σα και του τρού­λου του Βρά­χου, έ­τσι ώ­στε να γί­νει δυ­να­τή η α­νοι­κο­δό­μη­ση του Τρί­του Να­ού.
Αυ­τοί οι Ε­βραί­οι τρο­μο­κρά­τες τε­λι­κά συ­νε­λή­φθη­καν αλ­λά δια­δο­χι­κοί Υ­πουρ­γοί Δι­καιο­σύ­νης και Πρό­ε­δροι πε­ριό­ρι­σαν τις ποι­νές τους και τους α­μνή­στευ­σαν. Πα­ρά το ό­τι εί­χαν κα­τα­δι­κα­στεί για φό­νο, με­τά α­πό έ­ξι χρό­νια, κα­νείς α­πό τους Ε­βραί­ους τρο­μο­κρά­τες δεν βρι­σκό­ταν πλέ­ον στη φυ­λα­κή.
Οι δε θρη­σκευ­τι­κές αρ­χές και οι ρα­βί­νοι που ή­λεγ­χαν αυ­τούς τους τρο­μο­κρά­τες, ό­πως ο Μο­σέ Λέ­βι­ντζερ, o Ε­λιέ­ζερ Γουάλ­ντμαν, και ο Ντοβ Λί­ορ της Κι­ρυάτ Άρ­μπα και της Χε­βρώ­νας, πο­τέ δεν προ­σή­χθη­σαν στη δι­καιο­σύ­νη.
Η ε­πι­στρο­φή των Ερ­γα­τι­κών στην ε­ξου­σί­α και η έ­ναρ­ξη των συ­νο­μι­λιών των Ισ­ρα­η­λι­νών με την Ο­ΑΠ α­να­ζω­πύ­ρω­σαν τό­σο την ε­βρα­ϊ­κή τρο­μο­κρα­τι­κή δρά­ση με στό­χο Πα­λαι­στί­νιους της Δυ­τι­κής Ό­χθης ό­σο και την εκ­στρα­τεί­α α­πο­νο­μι­μο­ποί­η­σης της κυ­βέρ­νη­σης. Η ε­βρα­ϊ­κή τρο­μο­κρα­τί­α εί­ναι βέ­βαια σε με­γά­λο βαθ­μό α­πο­τέ­λε­σμα α­ντί­δρα­σης α­πέ­να­ντι στην πα­λαι­στι­νια­κή τρο­μο­κρα­τι­κή δρά­ση με στό­χο Ε­βραί­ους. Οι έ­ποι­κοι και οι υ­πο­στη­ρι­κτές τους, με την έ­γκρι­ση των ρα­βί­νων, πα­ρέ­βαι­ναν το νό­μο σε σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νή βά­ση, με το να ε­πι­τί­θε­νται ε­νά­ντια σε Πα­λαι­στι­νί­ους και τις ι­διο­κτη­σί­ες τους και με το να δια­δη­λώ­νουν ε­ντός των κα­τε­χο­μέ­νων ε­δα­φών.

Η πλέ­ον α­πο­φα­σι­στι­κή στιγ­μή για τη πο­ρεί­α της συ­νο­μω­σί­ας που κα­τέ­λη­ξε στη δο­λο­φο­νί­α του Ρά­μπιν εί­ναι χω­ρίς αμ­φι­βο­λί­α η σφα­γή, το 1994, πε­ρί­που τριά­ντα Πα­λαι­στι­νί­ων που εκ­κλη­σιά­ζο­νταν στον Τά­φο των Πα­τριαρ­χών (για τους Μου­σουλ­μά­νους στο τζα­μί Ι­μπρα­χί­μι, δηλ. το τζα­μί του Α­βρα­άμ) α­πό έ­ναν άλ­λο θρη­σκευό­με­νο α­κρο­δε­ξιό φα­να­τι­κό, τον γεν­νη­μέ­νο στην Α­με­ρι­κή, για­τρό Μπα­ρούχ Γκολ­ντστά­ιν. Η α­πο­τυ­χί­α της κυ­βέρ­νη­σης, με­τά τη δο­λο­φο­νί­α, να κα­τα­στεί­λει αυ­τή τη α­κραί­α κί­νη­ση Ε­βραί­ων πα­ρα­νο­ϊ­κών δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να ε­πι­δει­νώ­σει το εξ­τρε­μι­στι­κό κλί­μα. Πράγ­μα­τι, το κί­νη­μα των ε­ποί­κων, με ε­πί­ση­μη ά­δεια των αρ­χών, με­τέ­τρε­ψε τον τά­φο του Γκολ­ντστά­ιν στην Κι­ριάτ Άρ­μπα (γει­το­νεύ­ει με τη Χε­βρώ­να) σε τό­πο προ­σκυ­νή­μα­τος. Ο Ρα­βί­νος Λί­ορ α­πο­κά­λε­σε δη­μο­σί­ως τον Γκολ­ντστά­ιν “ά­γιο….πα­ρό­μοιο με τους άλ­λους Ε­βραί­ους α­γί­ους που δο­λο­φο­νή­θη­καν στο ο­λο­καύ­τω­μα” (Χα’α­ρέ­τζ, 20 Νο­εμ­βρί­ου 1995).

Ο Γκολ­ντστά­ιν τι­μή­θη­κε ε­πί­σης με την έκ­δο­ση ε­νός α­να­μνη­στι­κού τό­μου ο ο­ποί­ος τι­τλο­φο­ρή­θη­κε “Μπα­ρούχ Χα­Γκέ­βερ” (που έ­χει δι­πλή α­νά­γνω­ση “ευ­λο­γη­μέ­νος εί­ναι ο ή­ρω­ας” και “Μπα­ρούχ ο ή­ρω­ας”). Ο τό­μος εί­ναι πλή­ρης ε­γκω­μί­ων, ύ­μνων και α­πο­σπα­σμά­των α­πό τα γράμ­μα­τά του. Το βι­βλί­ο αυ­τό α­πο­τε­λεί κλει­δί για τη σκέ­ψη του δο­λο­φό­νου του Ρά­μπιν, του Α­μίρ. Εί­ναι έ­να α­πό τα τρί­α βι­βλί­α που βρέ­θη­καν στο δω­μά­τιό του, στο σπί­τι του στη Χε­τζλί­για. Για τον Α­μίρ, ό­πως ο ί­διος εί­πε αρ­γό­τε­ρα στους α­στυ­νο­μι­κούς α­να­κρι­τές του, ο Γκολ­ντστά­ιν ή­ταν πρό­τυ­πο και ή­ρω­ας. Τα άλ­λα δύ­ο βι­βλί­α που βρέ­θη­καν ή­ταν: το “Η η­μέ­ρα του Τσα­κα­λιού” του Φρέ­ντε­ρικ Φορ­σά­ιτ και ο “Φά­κε­λος Ρά­μπιν”. Το πρώ­το βι­βλί­ο πα­ρου­σιά­ζει την α­πό­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας του Γάλ­λου προ­έ­δρου Ντε Γκωλ, τις αρ­χές του 1960, α­πό έ­ναν α­κρο­δε­ξιό εξ­τρε­μι­στή, που υ­πο­στή­ρι­ζε τη συ­νέ­χι­ση της κα­το­χής της Αλ­γε­ρί­ας. Πι­θα­νώς το βι­βλί­ο αυ­τό να χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε α­πό τον Α­μίρ ως “τε­χνι­κό εγ­χει­ρί­διο”. Το δεύ­τε­ρο βι­βλί­ο εί­ναι έ­να η­μι-ι­στο­ριο­γρα­φι­κό έρ­γο πο­λε­μι­κής, γραμ­μέ­νο α­πό τον α­κρο­δε­ξιό Ε­βραί­ο ι­στο­ρι­κό, Γιού­ρι Μιλ­στά­ιν. Στο έρ­γο πα­ρου­σιά­ζε­ται τό­σο ο νε­α­ρός α­ξιω­μα­τι­κός Ρά­μπιν του 1948, ό­σο και ο ει­ρη­νο­ποιός πρω­θυ­πουρ­γός του 1990. Ο Μιλ­στά­ιν κα­ταγ­γέλ­λει τον Ρά­μπιν ως δει­λό και δυ­νη­τι­κά ως κα­τα­στρο­φέ­α του ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους. Πι­θα­νώς ο Α­μίρ να θε­ω­ρού­σε ό­τι το βι­βλί­ο αυ­τό δι­καί­ω­νε με ι­στο­ρι­κά στοι­χεί­α τη δο­λο­φο­νί­α του Ρά­μπιν. Ο Μιλ­στά­ιν, που δί­δα­ξε στο πα­νε­πι­στή­μιο Μπαρ-Ιλ­λάν θέ­μα­τα α­μυ­ντι­κής πο­λι­τι­κής, πε­ριέ­γρα­ψε τον Α­μίρ σαν έ­να α­πό τους κα­λύ­τε­ρους μα­θη­τές του.
Η υ­πο­στή­ρι­ξη που πα­ρεί­χαν οι κύ­κλοι των ρα­βί­νων στον α­ντι­κυ­βερ­νη­τι­κό α­κτι­βι­σμό α­να­βαθ­μί­στη­κε με γορ­γά βή­μα­τα με­τά τη σφα­γή στο τζα­μί Α­βρα­άμ. Λι­γό­τε­ρο α­πό έ­να χρό­νο πριν, η ιε­ρά σύ­νο­δος των ρα­βί­νων της Ιου­δαί­ας, Σα­μά­ρειας και της λω­ρί­δας της Γά­ζας ε­ξέ­δω­σε α­πό­φα­ση (πσά­φε χα­λά­σα, ι­σο­δύ­να­μη με φατ­βά) που κα­λού­σε τους στρα­τιώ­τες του Ισ­ρα­ήλ να μην ε­κτε­λούν τις δια­τα­γές εκ­κέ­νω­σης των ε­ποί­κων α­πό τα σπί­τια και τα στρα­τό­πε­δά τους στη Δυ­τι­κή Ό­χθη. Δυο μή­νες πριν, ο Να­ούμ Ρα­μπί­νο­βιτ­ς, έ­νας ε­πι­φα­νής ρα­βί­νος α­πό το Μά’α­λε Α­ντου­μίν, (βρί­σκε­ται κο­ντά στην Ιε­ρου­σα­λήμ), σε ο­μι­λί­α του που η­χο­γρα­φή­θη­κε κρυ­φά, συ­νέ­κρι­νε τους στρα­τιώ­τες του ε­βρα­ϊ­κού στρα­τού που ε­κτε­λού­σαν δια­τα­γές έ­ξω­σης ε­ποί­κων με τους Να­ζί. Συ­νι­στού­σε δε στους ε­ποί­κους να το­πο­θε­τούν νάρ­κες για να ε­μπο­δί­ζουν την έ­ξω­σή τους α­πό τους στρα­τιώ­τες. Πριν α­πό πέ­ντε μή­νες, μια άλ­λη μυ­στι­κή α­πό­φα­ση κά­ποιων ρα­βί­νων –με­τα­ξύ των ο­ποί­ων λέ­νε ό­τι συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ο Λί­ορ και ο Ρα­μπί­νο­βιτ­ς– δί­νει το πρά­σι­νο φως για τη δο­λο­φο­νί­α του Ρά­μπιν και του Πε­ρές, ο­ρί­ζο­ντας ό­τι η μοί­ρα των δύ­ο πο­λι­τι­κών πρέ­πει να αυ­τή ε­νός ρό­ντεφ (ε­νός διώ­κτη των Ε­βραί­ων) ή ε­νός μόσ­σερ (αυ­τού που πα­ρα­δί­δει Ε­βραί­ους ή εκ­χω­ρεί τμή­μα­τα της Γης του Ισ­ρα­ήλ σε μη Ε­βραί­ους). Κά­ποιες ε­βδο­μά­δες πριν τη δο­λο­φο­νί­α, έ­νας α­ριθ­μός ρα­βί­νων και καβ­βα­λι­στών ε­ξέ­δω­σαν και δη­μο­σί­ευ­σαν έ­να α­νά­θε­μα (πουλ­σα ντε’νού­ρα) κα­τά του Ρά­μπιν, ζη­τώ­ντας τη δο­λο­φο­νί­α του και κα­τα­δι­κά­ζο­ντας την ψυ­χή του στο α­πώ­τε­ρο σκό­τος.

Εί­ναι πι­θα­νό, ο ί­διος ο Α­μίρ προ­σω­πι­κά, να ζή­τη­σε και να έ­λα­βε έ­γκρι­ση για το έ­γκλη­μα που σκό­πευε να δια­πρά­ξει α­πό έ­ναν ή πε­ρισ­σό­τε­ρους ρα­βί­νους (αν και νο­μί­ζω ό­τι, στο μυα­λό του Α­μίρ, οι γε­νι­κές ο­δη­γί­ες των ε­πι­φα­νών ρα­βί­νων πα­ρεί­χαν ε­παρ­κή θε­ο­λο­γι­κή κά­λυ­ψη). Ελ­πί­ζω ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση θα πά­ρει δρα­στι­κά μέ­τρα κα­τά των υ­πο­κι­νη­τών ρα­βί­νων, μέ­τρα στα ο­ποί­α θα έ­πρε­πε να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και η προ­σα­γω­γή τους σε δί­κη εί­τε ως η­θι­κών αυ­τουρ­γών εί­τε ως συ­νερ­γών στη δο­λο­φο­νί­α του Ρά­μπιν και η α­πο­πο­μπή τους α­πό τα δη­μό­σια α­ξιώ­μα­τα που κα­τέ­χουν. Το τε­λευ­ταί­ο θα έ­χει βέ­βαια πο­λι­τι­κό κό­στος για τους Ερ­γα­τι­κούς, οι ο­ποί­οι δεν θέ­λουν να βρί­σκο­νται σε α­ντα­γω­νι­σμό με τα θρη­σκευ­τι­κά κόμ­μα­τα, μιας και μπο­ρεί να τα χρεια­στούν, με­τά τις ε­κλο­γές, σαν ε­ταί­ρους μιας κυ­βέρ­νη­σης συ­να­σπι­σμού.
Χω­ρίς αμ­φι­βο­λί­α, αυ­τή η ε­θνι­κή και θρη­σκευ­τι­κή πα­ρά­δο­ση της ι­δε­ο­λο­γι­κής και έ­μπρα­κτης ε­να­ντί­ω­σης στο νό­μο βρί­σκει στη­ρίγ­μα­τα στη πα­λαιό­τε­ρη πα­ρά­δο­ση της ρε­βι­ζιο­νι­στι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας που κα­τα­τρέ­χει το Γι­σούβ4  και το Ισ­ρα­ήλ α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ’30 έ­ως τη δε­κα­ε­τί­α του ’50. Και αυ­τή με τη σει­ρά της στη­ρι­ζό­ταν στην πα­ρά­δο­ση του Ρε­βι­ζιο­νι­στι­κού Κι­νή­μα­τος που ι­δρύ­θη­κε α­πό τον Ζε­έβ Ζα­μπο­τίν­σκυ και το ο­ποί­ο θε­με­λί­ω­σε την α­κρο­δε­ξιά τρο­μο­κρα­τί­α που στρε­φό­ταν ε­νά­ντια στον κυ­ρί­αρ­χο σιω­νι­σμό ο ο­ποί­ος, α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ’30, εκ­φρα­ζό­ταν α­πό τα σο­σια­λι­στι­κά κόμ­μα­τα.

Ρε­βιζιο­νι­στές πι­θα­νώς δο­λο­φό­νη­σαν το 1933 τον Χα­ΐμ Αρ­λο­σό­ρωφ, διευ­θυ­ντή του Πο­λι­τι­κού Τμή­μα­τος του Ε­βρα­ϊ­κού Ορ­γα­νι­σμού, αν και τε­λι­κά κα­νέ­νας δεν κα­τα­δι­κά­στη­κε. Εί­ναι βέ­βαιο ό­τι οι ρε­βι­ζιο­νι­στές ευ­θύ­νο­νται για τη δο­λο­φο­νί­α στους δρό­μους ε­κα­το­ντά­δων Α­ρά­βων (και κα­μιά φο­ρά και Ε­βραί­ων), σε τρο­μο­κρα­τι­κές εκ­στρα­τεί­ες που ορ­γά­νω­σαν στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 1930 και στη δε­κα­ε­τί­α του 1940. Πε­ρι­στα­σια­κά δε, διέ­πρα­ξαν ή α­πο­πει­ρά­θη­καν να δια­πρά­ξουν τρο­μο­κρα­τι­κές ε­νέρ­γειες και με­τά την ί­δρυ­ση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Για πα­ρά­δειγ­μα, έ­νας βου­λευ­τής του Λι­κού­ντ, ο Ντοβ Σι­λάν­σκυ, εί­χε προ­σπα­θή­σει να το­πο­θε­τή­σει βόμ­βα στο Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών στην Ιε­ρου­σα­λήμ, ως α­ντί­δρα­ση για τη βελ­τί­ω­ση των σχέ­σε­ων του Ισ­ρα­ήλ με τη Γερ­μα­νί­α. Άλ­λοι υ­πο­στη­ρι­κτές του Ρε­βι­ζιο­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος σκό­τω­σαν, το 1957, τον Δό­κτο­ρα Ισ­ρα­έλ Κά­στνερ, έ­ναν Ούγ­γρο που ή­ταν μέ­λος της Judenrat και α­ξιω­μα­τού­χος του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Τον Φε­βρουά­ριο του 1983, έ­νας άλ­λος α­κρο­δε­ξιός, ο Γιό­να Α­βρού­σμι, πέ­τα­ξε μια χει­ρο­βομ­βί­δα σε μια ει­ρη­νι­στι­κή δια­δή­λω­ση ε­νά­ντια στον πό­λε­μο του Λι­βά­νου. Έ­νας δια­δη­λω­τής, ο Ε­μίλ Γκρουν­ζβά­ι­γκ, σκο­τώ­θη­κε και άλ­λοι δέ­κα τραυ­μα­τί­στη­καν. Ο Α­βρού­σμι κα­τα­δι­κά­στη­κε σε ι­σό­βια κά­θειρ­ξη. Α­ξί­ζει ί­σως να ση­μειω­θεί ό­τι ο Γι­τζάκ Ρά­μπιν, ως ε­πι­χει­ρη­σια­κός διοι­κη­τής της Παλ­μάχ, τον Ιού­νιο του 1948, βο­ή­θη­σε για λο­γα­ρια­σμό της κυ­βέρ­νη­ση του Μπεν-Γκου­ριόν στον συ­ντο­νι­σμό της ε­πι­χεί­ρη­σης βιαί­ας κα­τα­στο­λής της Ιρ­γκούν, του στρα­τιω­τι­κού βρα­χί­ο­να του Ρε­βι­ζιο­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, κα­τά την ο­ποί­α σκο­τώ­θη­καν πε­ρί­που 12 μέ­λη της. 

Σημειώσεις

1. Με­ρέ­τζ: Κόμ­μα της Α­ρι­στε­ράς με η­γέ­τη τον Yossi Sarid, έ­χει τα­χθεί υ­πέρ της α­πό­συρ­σης του Ισ­ρα­ήλ στα προ του 1967 σύ­νο­ρα και της δη­μιουρ­γί­ας ε­νός πε­ριο­ρι­σμέ­νου πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους.
   Λι­κού­ντ: το βα­σι­κό κόμ­μα της Δε­ξιάς, Σιω­νι­στι­κό, κο­σμι­κό, α­ντι­τί­θε­ται στη δη­μιουρ­γί­α Πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους αλ­λά εί­ναι υ­πέρ μορ­φών “αυ­το-κυ­βέρ­νη­σης”. Θε­ω­ρεί τον ε­ποι­κι­σμό α­πα­ραί­τη­το για την ε­θνι­κή α­σφά­λεια.
   Μο­λε­ντέτ: Α­κρο­δε­ξιό, κο­σμι­κό κόμ­μα. Ο η­γέ­της του, Ρε­χα­βάμ Ζε’ε­βί, δο­λο­φο­νή­θη­κε πρό­σφα­τα α­πό το Λα­ϊ­κό Μέ­τω­πο σε α­ντί­ποι­να για τη δο­λο­φο­νί­α του η­γέ­τη του Α­μπού Α­λή Μου­στα­φά. Το κόμ­μα α­ντι­τί­θε­ται στο Ό­σλο και την προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους.
   Τσο­μέτ: Α­κρο­δε­ξιό, κο­σμι­κό σιω­νι­στι­κό κόμ­μα. Ο η­γέ­της του, Ρα­φα­έλ Ε­ϊ­τάν, έ­χει τα­χθεί υ­πέρ της προ­σάρ­τη­σης και του ε­ποι­κι­σμού της Δυ­τι­κής Ό­χθης και της Γά­ζας.
   NRP: National Religious Party. Ε­θνι­κό Θρη­σκευ­τι­κό Κόμ­μα. Θρη­σκευ­τι­κό α­κρο­δε­ξιό κόμ­μα. Α­ντι­τί­θε­ται στο Ό­σλο και τη δη­μιουρ­γί­α πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους.
2. Η κυ­βέρ­νη­ση της Γαλ­λί­ας που στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο συ­νερ­γά­στη­κε με τους Γερ­μα­νούς κα­τα­κτη­τές.
3. Οι ε­βρα­ϊ­κές ε­πι­τρο­πές των γκέ­το της κα­τε­χό­με­νης Ευ­ρώ­πης