Αρχική » Η επίθεση του τουρκικού τόξου εναντίον των Αρμενίων και οι Πόντιοι Πιλάτοι της Βασ. Σοφίας

Η επίθεση του τουρκικού τόξου εναντίον των Αρμενίων και οι Πόντιοι Πιλάτοι της Βασ. Σοφίας

από Γιώργος Ρακκάς
Εθελοντές συγκεντρώνονται για να φύγουν για το Στεπανακέρτ [πρωτεύουσα του Αρτσάχ (Ναγκόρνο – Καραμπάχ)}, όπου έχει δηλωθεί στρατιωτικός νόμος κοντά στο άγαλμα του Αράμ Μανουκιάν στο Ερεβάν της Αρμενίας, 27 Σεπτεμβρίου 2020. Πηγή

Του Γιώργου Ρακκά

Δεν είναι μόνο επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Αρτσάχ (αρμένικη ονομασία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ με πρωτεύουσα το Στεπανκέρτ), ούτε μόνον επίθεση του «τουρκικού τόξου» εναντίον του συν-γενοκτονημένου από τον Κεμάλ Ατατούρκ, αρμένικου λαού. Είναι επίσης πόλεμος μιας αυτοκρατορίας που απειλεί επί της ουσίας να υποτάξει τους ιστορικούς πολιτισμούς της ευρύτερης περιοχής, κάτω από την μονολιθική της μπότα. Το θέατρο του νέου ολοκληρωτισμού έχει μετατοπιστεί προς τον περίφημο «ενδιάμεσο χώρο» μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Τον οποίον και ο τουρκικός επεκτατισμός επιθυμεί να καθυποτάξει, κραδαίνοντας το «σπαθί του Ισλάμ», ώστε να μετεξελιχθεί η ηγεμονία του στο «κέντρο του κόσμου».

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, πολύ κακώς βιάστηκε να προχωρήσει στις ουδέτερες διατυπώσεις που περιέχονταν στην χθεσινή του ανακοίνωση, απογοητεύοντας την Αρμενική Κοινότητα της Ελλάδας. Εξ άλλου, στις ΗΠΑ τα δυο λόμπι, ελληνικό και αρμένικο, παλεύουν πλάι πλάι ώστε να πείσουν την αμερικανική πολιτική υπέρ της αναγνώρισης των γενοκτονιών της δεκαετίας του 1910, κίνηση που επί της ουσίας θα λειτουργούσε και ως μια τελεσίδικη καταγγελία της σύγχρονης έκφρασης του τουρκικού επεκτατισμού. Οφείλει όχι μόνον να επανορθώσει, αλλά και να αναλάβει διπλωματική δράση, ώστε το ζήτημα να αναδειχθεί και μέσα στην Ε.Ε., ακόμα, να τεθεί στον Αμερικάνο υπουργό Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, που επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη.

Κρατήστε την Τουρκία μακριά από την κρίση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ" - slpress.gr

Ας μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ επίκεινται εκλογές τον Νοέμβριο, και μια ενδεχόμενη ισχυρότερη ταύτιση του ελληνικού με το αρμένικο λόμπι γύρω από τα ζητήματα του τουρκικού επεκτατισμού, τώρα που η προεκλογική περίοδος κορυφώνεται, θα είχε ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Εξ άλλου η αμερικάνικη κοινή γνώμη διατηρεί πλέον την χειρότερη εικόνα για τον Ερντογάν και την πολιτική του.

Η αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού είναι μια στρατηγική επιλογή, και προϋποθέτει μια ολοκληρωμένη και αποφασιστική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις. Αντίθετα, οι ενδοιασμοί που κρύβονται πίσω από τις ουδέτερες διατυπώσεις, στερούν από την χώρα μας ερείσματα για την παγίωση ενός αντινεοθωμανικού τόξου, που σαφώς περιλαμβάνει και την Αρμενία. Το να νίπτουμε τας χείρας μας στην επίδειξη πυγμής του ίδιου επεκτατισμού που απειλεί και εμάς, δεν είναι ρεαλισμός είναι αυτοαπομόνωση, αυτοϋπονόμευση, και αποποίηση της ελληνικής soft power.

Στο κάτω κάτω της γραφής, αν κρίνουν στην Βασιλίσσης Σοφίας ότι είναι νωρίς για μια μετωπική κόντρα με την Τουρκία για την σύγκρουση που υποδαυλίζει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ή αν δεν αισθάνονται έτοιμοι, ώστε να παίξουν, τον διεθνή ρόλο που θα έπρεπε να παίξουν, υπάρχουν και άλλες αφηρημένες διατυπώσεις που μπορούν να επικεντρώνουν στην κατάπαυση του πυρός και στην ανάληψη πρωτοβουλιών από την ομάδα του Μινσκ (συμπροεδρεύουν η Γαλλία, οι ΗΠΑ, και η Ρωσία). Τέτοιες που δεν θα έδιναν τόσο πολύ έμφαση στην ουδετερότητα, ώστε να πλήττεται η εικόνα που έχουν για την Ελλάδα οι απανταχού Αρμένιοι.

Ας παραδειγματιστούν από την στάση της Γαλλίας, όπου χθες το απόγευμα η προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας προέβη σε μια δήλωση, ορισμένα αποσπάσματα από την οποία παραθέτουμε: «Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό της Δημοκρατίας της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, κι έπειτα με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, Ιλάμ Αλίεφ. Ο πρόεδρος τους εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία για τις επιθέσεις που εξελίσσονται από σήμερα το πρωί στο Ναγκόρνο Καραμπάχ [ ] και απηύθυνε ισχυρό μήνυμα για την άμεση παύση των εχθροπραξιών και επιβεβαίωσε την ετοιμότητά του να συνεισφέρει σε μια ειρηνευτική διαδικασία για την επίλυση του ζητήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ. [ ] Όλοι ξέρουν πόσο κοντά βρίσκεται η Γαλλία στον Αρμένικό λαό, και πρέπει να βρούμε μια ειρηνική λύση όσο το δυνατόν γρηγορότερα». Αξίζει να συγκρίνει κανείς τα αποσπάσματα της γαλλικής θέσης με την ελληνική, για να καταλάβει πως οι μεν κάνουν πολιτική, και πως εμείς, δυστυχώς, πυροβολούμε τα πόδια μας… 

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε ότι η ρώσικη πολιτική θα ξυπνήσει επιτέλους από τα ευρασιατικά της όνειρα, για να δει επιτέλους την ωμή πραγματικότητα, ότι ένας από τους σχεδιασμούς της καλής φίλης και συμμάχου της, Τουρκίας, είναι να ισχυροποιήσει το μουσουλμανικό τόξο στο μαλακό της υπογάστριο που είναι η Κεντρική Ασία. Κάτι που μεσομακροπρόθεσμα στρέφεται καταφανώς εναντίον και των ρωσικών συμφερόντων.

ΣΧΕΤΙΚΑ

6 ΣΧΟΛΙΑ

Αρντασές 28 Σεπτεμβρίου 2020 - 14:55

Καλημέρα σας . συγχαρητήρια για το εύστοχο άρθρο σας.
Το Αρτσάχ είναι η Αρμένικη ονομασία του Ναγκόρνο-Καραμπάγ. Και η πρωτεύουσα του Αρτσάχ είναι το Στεπανακέρτ.Παρακαλώ για την διόρθωση.
Ευχαριστώ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νοστος 28 Σεπτεμβρίου 2020 - 16:08

Αλλο ενα ωραιο αρθρο απο το Γιωργο Ρακκα!

Ωστοσο ειναι απιθανο η τουρκια να προχωρησε σε αυτη την κινηση χωρις την εγκριση της Ρωσιας!!! Ποτε επιτεθηκε η τουρκια χωρις (εστω κρυφη) ρωσικη εγκριση τον τελευταιο χρονο???
Πριν κατι ημερες οταν ειχαμε την ενταση με το ορουκ ρεης η αρμενικη ελιτ συζητουσε σοβαρα να συμετασχει στην αντιτουρκικη ομαδα: ελλαδα -κυπρος-ισραηλ-αιγυπτος-ΗΑΕ και σαουδικη αραβια. Μηπως αυτο δεν το ηθελε η ρωσια και τωρα αυτος ο πολεμος θελει να δειξει στην αρμενια το ποσο εξαρταται απο τη ρωσια και μονο απο αυτη και να της σφυξει λιγο τα λουρια? … Ισως να υποθετω και λαθος αλλα αυτο μονο ο πουτιν και ο ερντογκαν το ξερουν.
Ο ερντογκαν μπορει να βιαζεται αλλα δεν ειναι ηλιθιος να τα βαλει απο τωρα με τη ρωσια. Μετα απο 10 – 20 χρονια θα εχει δυναμωσει τοσο πολυ η τουρκια που θα μπορει να νικησει και τους ρωσους. Ως τοτε θα συνεργαζεται μαζι τους.
Απο την αλλη η ελλαδα εχει τουλαχιστον ηθικη υποχρεωση να στηριξει την Αρμενια. Το να εισαι ουδετερος ως ελλαδα σε αυτο το πολεμο ειναι τουλαχιστον ξεφτυλα!!! Και ο ξεφτυλισμενος ποτε δεν προκοψε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιάννης Α. 29 Σεπτεμβρίου 2020 - 16:03

Πράγματι επονείδιστη η άνευρη (μη)αντίδραση της Ελλάδας, ειδικά όταν η Αρμενία έχει δείξει πρόσφατα και με εμφατικό τρόπο την υποστήριξη της.

Στο υστερόγραφο τώρα.. Καλείτε την Ρωσία να εγκαταλείψει “τα ευρασιατικά της όνειρα”.
Αυτό προϋποθέτει αφενώς ότι η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας έχει ως καθοδηγητική αρχή τον ευρασιανισμό και αφετέρου ότι αυτός συνιστά (απατηλό) όνειρο. Αμφότερες όμως οι υποθέσεις σας είναι τουλάχιστον αδύναμες.

Κατ’αρχάς μεγάλο μέρος των Ρωσικών ελίτ ουδόλως έχει εγκαταλείψει το-πράγματι απατηλό-όνειρο μιας προσέγγισης με την Ευρώπη. Ο κύκλος του Πούτιν και ο ίδιος ο..νεοτσάρος, σίγουρα ανήκαν και μάλλον ακόμη ανήκουν σε αυτή την ομάδα, σύμφωνα με τους Ρώσους σχολιαστές και αναλυτές, ενώ η όποια αλλαγή πολιτικής υπαγορεύτηκε από την αδυναμία να τελεσφορήσει η ειλικρινής και με συνέπεια προσπάθεια τους να προσεγγίσουν την Ευρώπη σε βάθος δύο και δεκαετιών-με κομβικό σημείο πιθανής αναστροφής το 2014 και το πραξικόπημα στην Ουκρανία. Ακόμη και έτσι όμως, ξοδεύουν προκλητικά πολύ διπλωματικό κεφάλαιο στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν έστω το παρών επίπεδο σχέσεων με τις σημαντικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία… Σε αντάλλαγμα για αυτή την σχεδόν δουλοπρεπή στάση, έχουν δει την Ευρώπη να στηρίζει και εξοπλίζει το Κίεβο όταν αυτό σκοτώνει Ρώσους πολίτες, να συντάσσεται απόλυτα με τις ΗΠΑ στην επιβολή πάσης φύσεως κυρώσεων και το ΝΑΤΟ να επεκτείνεται διαρκώς μέχρι τα σύνορα τους. Πάραυτα το-απατηλό-ευρωπαϊκό όνειρο δεν έχει ακόμη υποκατασταθεί από το όποιο ευρασιατικό στην επίσημη πολιτική αλλά και στο..Leitmotif της ρωσικής στρατηγικής σκέψης όπως αυτή αποτυπώνεται στα επίσημα κείμενα των εκφραστών της.

Η Ρωσία δεν μπορεί λόγω οικονομικών μεγεθών να παίξει στα ίσα με ΗΠΑ και Κίνα αλλά στο ιδιότυπο γεωπολιτικό τρίγωνο που διαμορφώνεται μπορεί είτε να παίξει τον ρόλο του Kingmaker-να συνταχθεί ανοικτά με την μια, βαραίνοντας πολύ την πλάστιγγα στην σχέση, αλλά πληρώνοντας και το τίμημα μιας ανοικτής εχθρότητας, είτε να επιχειρήσει να ηγηθεί ενός οιονεί νέου Κινήματος Αδεσμεύτων. Ο μόνος τρόπος για να το πράξει αυτό με αξιώσεις έχει ως προϋπόθεση το να έχει ηγετική θέση στην Ευρασία, ένας στόχος πολύ πιο ρεαλιστικός από το “Από την Λισσαβώνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ” και σαφώς πιο ασφαλής από μια ενδεχόμενη ταύτιση με τις ΗΠΑ ή την Κίνα στον υπό διαμόρφωση Νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Και φυσικά μια Τουρκία έξω από το ΝΑΤΟ συνιστά στρατηγική νίκη για την Ρωσία αφού διασφαλίζει τα νώτα της, και είναι σαφώς πιο εύκολα αντιμετωπίσημη-ακόμη και αν έχει δικές της ευρασιατικές φιλοδοξίες-από ότι μια Τουρκία απόλυτα ενταγμένη στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς..

Η Ελλάδα δεν ασκεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και όπως καταδεικνύει και η επίσκεψη Πομπέο τόσο στο απτό πεδίο των αποφάσεων εκβάθυνσης της υποτέλ..μπαρδόν, “συνεργασίας” όσο και στο συμβολικό, η απόλυτη ταύτιση με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ είναι εμφανής. Κοντολογίς, όταν ακκιζόμαστε με το πέρασμα βαρέων βομβαρδιστικών των ΗΠΑ πάνω από την Ελλάδα, θεωρώντας τα ως “ασπίδα” απέναντι στην Τουρκία ενώ τα ίδια βομβαρδιστικά προσομοιώνουν πυρηνικά πλήγματα με πυραύλους κρουζ κατά της Ρωσίας στην Μαύρη Θάλασσα, ας μην έχουμε και πολλές απαιτήσεις. Άλλωστε οι δούλοι ποτέ δεν έχουν λόγο εκτός και αν εξεγερθούν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Της Σύνταξης 29 Σεπτεμβρίου 2020 - 18:20

Θέ ήθελα να ρωτήσω τον ευρασιανιστή μας αν ανήκει σε καποιο έθνος, π.χ. το ελληνικό ή είναι ένας “ανέστιος” και απλώς φιλορώσος και φιλοτουρκος αναλυτής, από αυτούς που διαθέτει εν αφθονία η Ελλάδα σε όα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος. Διότι δείχνει πολύ χαρακτηριστική αδιαφορία για την τύχη της Ελλάδας και ενδιαφέρεται κατ’ εξοχήν για την τύχη της Ρωσίας και της Τουρκίας.
Αλλά ας δούμε λίγο το περιεχόμενο του συλλογισμού του. Εάν όντως η Τουρκία οδηγηθεί εκτός ΝΑΤΟ, κατι τέτοιο θα είναι αρνητικό για την Ελλάδα, ή αντίθετα θα υποχρεώσει τη Δύση να συνταχθεί με την Ελλάδα, όπως κανει ήδη η Γαλλία; Και εάν το τίμημα ή το κίνητρο για την έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ θα είναι να επιτεθεί στην Ελλάδα, του είναι μάλλον αδιάφορο, γαιτί η Ρωσία θα έχει κερδίσει έναν πόντο στο γεωπολιτικό της παιγνίδι! Κάποτε η λογική ήταν “και τι πειράζει να χαθεί η Σμύρνη ή η Μακεδονία προς χάριν της διεθνούς επανάστασης και της Σοβιετικής Ένωσης”; Τώρα πια Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει μεν αλλά ρωσοδουλεία που φτάνει να γίνεται τουρκοδουλεία υοπάρχει ακόμα. Και μάλιστα αφορά πολύ περισσότερους, δυστυχώς, από τον Γιάννη Α. Και, επίσης δυστυχώς, η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει εύκολα το ΝΑΤΟ, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, αλλά θα συνεχίζει να το παίζει ακόμα επιτήδειος ουδέτερος, για να αποκομίζει κέρδη και από τους δύο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γιάννης Α. 29 Σεπτεμβρίου 2020 - 23:03

Οι τύχες της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ρωσίας και τον..νήσων Μπαρμπέιντος είναι άσχετες με την ορθότητα ή μη του ισχυρισμού σας αναφορικά με το αν ο ευρασιανισμός είναι η όχι η κυρίαρχη ιδεολογική γραμμή στην ρωσική εξωτερική πολιτική (χιντ, αν δεν το πιάσατε ήδη-δεν είναι) και συνακόλουθα με το αν συνιστά “όνειρο” ή ρεαλιστική επιλογή για την Ρωσία. Η κριτική μου ως προς αυτό, την οποία μπορεί να αρθρώσει κάποιος ανεξάρτητα από το αν έχει άμεσο και προσωπικό ενδιαφέρον, αν είναι Έλληνας, Ρώσος ή..Νεοζηλανδός ήταν ο πυρήνας του σχολίου μου και χαίρομαι που δεν την αμφισβητείτε.

Η έξοδος της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ θα ήταν προς όφελος της Ελλάδας-και της Ρωσίας. Αν ενέχει τον κίνδυνο επίθεσης και πολέμου; Καταφατική είναι η απάντηση αλλά όσο παραμένει εντός, όπως θα καταδείξει και ο κυοφορούμενος συμβιβασμός, τόσο θα βγαίνει χαμένο το προτεκτοράτο.

Αλλά μιας και αίφνης-από την πρώτη κιόλας αράδα!-το πάτε στο ad hominem, η απάντηση είναι πως ναι, είμαι Έλληνας πολίτης, που βλέπει εδώ και χρόνια την χώρα του αγκυλωμένη ως ένα απλό ενεργούμενο των γεωπολιτικών σχεδιασμών της Δύσης-δηλαδή των ΗΠΑ-συχνά (πάντα;) εις βάρος της όποιας έννοιας εθνικού συμφέροντος μπορεί να έχει ένα προτεκτοράτο. Για να μην το κουράζουμε βέβαια, το μόνο εθνικό συμφέρον που μπορεί να έχουμε εδώ που φτάσαμε είναι αυτό της επιβίωσης.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ένα αδήριτο μα αναπόδραστο ερώτημα-δίλημα στο οποίο καταφανώς απαντάμε διαφορετικά.. Από την μια η υποταγή μας στην Δύση διασφαλίζει την πρόσκαιρη επιβίωση μας ως ελληνόφωνος (για την ώρα) χώρος-και όχι ως χώρα-αλλά κάτι περισώζει βρε αδερφέ, έστω μια “φολκλορική υπόμνηση” που έλεγε και ο Κονδύλης. Από την άλλη, μια στοιχειωδώς ανεξάρτητη πολιτική- ναι, ανεξάρτητη έναντι και της Ρωσίας και Κίνας ειδάλως δεν νοείται ως τέτοια-αν και ενέχει τον προφανή κίνδυνο ενός πολέμου και μιας όχι..συμβολικής αλλά πολύ πραγματικής καταστροφής-αν επιτύχει είναι η μόνη ελπίδα να αποκατασταθεί η απολεσθείσα τιμή μας και να επιτρέψει-γιατί όχι;-να μεγαλουργήσουμε ξανά μετά από 12-13 αιώνες παρακμής. High risk, high reward. Αργός θάνατος ή μια ευκαιρία για νίκη;

Φυσικά κάποιος μπορεί a priori να απορρίψει την δεύτερη επιλογή ως μη-ρεαλιστική ονειροφαντασία. Ε, τότε η “Ελλάδα” έχει μέλλον μόνο ως δυτικό παράσιτο, για όσο τουλάχιστον βαστάει ακόμη η Δύση. Αυτή είναι η θέση που λίγο ως πολύ ενστερνίζονται παραδοσιακά οι “ελληνικές” ελίτ άλλωστε. Αλλά αυτό το γνωρίζετε καλά.

Όμως έτσι γεννάται το ακόμη πιο τραγικό ερώτημα-μπορεί κάποιος να αγαπήσει και όταν απαιτηθεί να πολεμήσει για να υπερασπιστεί ένα-έστω από απουσία εναλλακτικών επιλογών-παράσιτο; Ναι!-θα πείτε, και χαιρετίζω τον ιδεαλιστικό μα κάπως γλυκερό πατριωτισμό σας, αλλά δεν μπορώ να τον ακολουθήσω..

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Σπύρος 29 Σεπτεμβρίου 2020 - 23:08

Κάποιες σκέψεις με αφορμή την απάντηση της Σύνταξης στο σχόλιο του “Γιάννη Α.”:

– Δεν βλέπω από πού προκύπτει η αδιαφορία του σχολιαστή εις βάρος της Ελλάδος προς όφελος της Τουρκίας. Εκτός, αν το να λέει κανείς ότι η μονόπαντη ευθυγράμμιση με τα αμερικανικά σχέδια δεν μας συμφέρει, συνιστά κάτι τέτοιο.

– Η επίθεση φιλίας που δεχόμαστε τελευταία από τις ΗΠΑ ίσως εξυπηρετεί δικές τους εκλογικές σκοπιμότητες. Θα έχουμε, άραγε, ανάλογη στήριξη και μετά τις εκλογές τους; Γιατί τα tweets και τα retweets δεν είναι ακριβώς πολιτική και δεν είναι δύσκολο να ξεχαστούν όταν τα συμφέροντα το απαιτούν.

– Το Άρδην λέει εδώ και χρόνια ότι δεν πρέπει να είμαστε δεδομένοι για κανένα σύμμαχο. Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε και κάποιες πράξεις από τις ΗΠΑ, γιατί τόσα χρόνια μόνο στα λόγια ανταποδίδουν τη φιλία μας.

– Χρειάζεται να σκεφτούμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ την μετά Ερντογάν ημέρα από τώρα. Γιατί αν στη θέση του έρθουν οι κεμαλιστές με τρόπο μάλλον βίαιο (το πιθανότερο κατ’ εμέ σενάριο), οι νυν σύμμαχοι μας δεν θα το έχουν σε τίποτε να αλλάξουν μεριά και μάλιστα να τους κάνουν δώρο και ένα κομμάτι ελληνικής εθνικής κυριαρχίας για να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας. Και τότε θα καταφερόμαστε εναντίον αυτών που έκλεισαν σφαλιστά τις διόδους επικοινωνίας με την Ρωσία. Θέλω να επιστήσω την προσοχή και του Άρδην στην επόμενη μέρα. Μπορεί να φαίνεται άκαιρο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν βασιστούμε μόνο σε Δύση-Ισραήλ-Σίσι, ακόμα και αν στο μέλλον έχουμε κάποιες επιτυχίες σε διπλωματικό επίπεδο ή και ενδεχόμενη σύγκρουση με την γείτονα, τελικά θα βγούμε χαμένοι. Γιατί, για όλους αυτούς, μια Τουρκία στο άρμα της Δύσης είναι πιο σημαντική από την Ελλάδα και μια ισχυρή Ελλάδα ανεπιθύμητη. Η Μικρασιατική καταστροφή θα πρέπει να μας το θυμίζει αυτό.

– Λόγω της Ορθοδοξίας, υπάρχει μια αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ ελληνικού και ρωσικού λαού. Πράγμα το οποίο δεν κάνει κάποια τεράστια διαφορά σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν είναι και εντελώς αμελητέο. Αν π.χ. το διπλωματικό κεφάλαιο Α που επενδύουμε για σχέσεις με κάποια μη ορθόδοξη χώρα αποδίδει 20, το ίδιο κεφάλαιο Α επενδυμένο στη Ρωσία μπορεί να αποδώσει 21. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι τα δίνουμε όλα στους Ρώσους ή να μην συζητάμε με τους αντιπάλους τους. Ο καθένας κοιτάει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας του και γι’ αυτό πρέπει να είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τον οποιοδήποτε. Αλλά, ας μην παραβλέπεται εντελώς και το λαϊκό αίσθημα. Παίζει κι αυτό κάποιο ρόλο στις διεθνείς σχέσεις.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ